Shoud 3, Προχωράμε

 7 -11- 2015

(Αφιερωμένο στον Pete Gibbons, ένα παλιό μέλος του ακροατηρίου που έφυγε στις 29 Οκτωβρίου 2015, Ζήστε με πληρότητα ή φύγετε, Γιατί ανησυχείτε σαν άνθρωποι ?, Η ανθρώπινη ζωή, Φαντασία)

Είμαι αυτό που Είμαι, ο Adamus της Κυρίαρχης Περιοχής.
Καλώς ήρθατε αγαπητοί Shaumbra. (Η Sandra φέρνει τον καφέ του).
Α! Την κατάλληλη στιγμή – μαγικό προαίσθημα. Ευχαριστώ. Μμμ. Μπορώ να διακρίνω ένα ίχνος βανίλιας εδώ.
SANDRA: Τι;
ADAMUS: Βανίλια.

SANDRA: Από πού; (γέλια)

ADAMUS: Ε, από την τσέπη σου; Από το μπακάλικο;

Αγαπητοί μου φίλοι, τουλάχιστον μπορείτε να χαμογελάτε και να γελάτε. Τώρα – σας λέω το τέλος εδώ στην αρχή – όταν δεν μπορείτε πια να γελάτε, όταν δεν μπορείτε πια να χαμογελάτε, είναι χαμένη υπόθεση. Πράγματι είναι. Τότε βρίσκεστε στη μέση μιας πραγματικής ύπνωσης… ξαφνικά παγιδεύεστε στην πραγματικότητα. Δεν είναι πια ένα παιχνίδι.

Και πόσοι από σας γνωρίζετε ανθρώπους που δεν μπορούν πια να γελούν με τη ζωή; Δεν μπορούν. Την παίρνουν τόσο στα σοβαρά. Δεν μπορούν να χαμογελάσουν και να γελάσουν και να λάμπουν τα μάτια τους. Όχι εσείς. Κανείς από σας, αλλά πόσους πολλούς ανθρώπους γνωρίζετε – φίλους και συγγενείς – ω, είναι τόσο παγιδευμένοι μέσα σ’ αυτήν την ύπνωση της ζωής και η ζωή πραγματικά γίνεται ύπνωση για τόσο πολλούς ανθρώπους.

Θα επανέλθω αργότερα, αλλά για την ώρα, καλώς ήρθατε στην ιερή μας συγκέντρωση. Και πρέπει να ρωτήσω γιατί η λέξη ιερός (sacret) μοιάζει τόσο πολύ με τη λέξη φοβερός; (scared) Μεταφέρετε απλά δύο γράμματα και γίνεται φοβερή. Γιατί να είναι τόσο φοβερή όσο και ιερή; Μμμ. Είναι ιερή, επειδή ξεφεύγετε από τον κανόνα.

Βγαίνετε έξω από κάθε εκπαίδευση, έξω από όλους τους ρόλους. Βγαίνετε έξω από όλα όσα σας είπαν ότι είναι φυσιολογικά, επειδή, πολύ απλά, δεν μπορείτε πλέον να ανεχθείτε το φυσιολογικό. Δεν μπορείτε. Ξέρετε ότι υπάρχει κάτι περισσότερο, αλλά πώς να το φτάσετε; Αυτή είναι η μεγάλη ερώτηση. Ξέρετε ότι στην καθημερινή σας ζωή, έχετε φτάσει στο όριο. Έχετε τελειώσει μαζί της. Ξέρετε ότι υπάρχει κάτι περισσότερο. Έχετε γίνει τόσο απαθείς, τόσο εξουθενωμένοι, τόσο καταβεβλημένοι – απλά νιώθω τις ενέργειες σας – σας αρρωσταίνει όλο αυτό. Δεν θέλετε να πεθάνετε, αλλά στην πραγματικότητα δεν θέλετε να ζήσετε περισσότερο, όχι μ’ αυτόν τον τρόπο.

Γι αυτό και μπορείτε ακόμα να γελάτε. Ξέρετε ότι υπάρχουν περισσότερα. Μπορείτε να αστειευτείτε γι αυτήν, επειδή ξέρετε ότι είναι μια μεγάλη υπνωτιστική ψευδαίσθηση. Και έτσι είναι. Ω! Θα εκνευρίσω μερικούς σήμερα. Ίσως να είστε εσείς. Ναι. Εκ προθέσεως. Εκνευρισμός εκ προμελέτης.

LINDA: Κάτι καινούριο;

ADAMUS: Θα το κάνω λίγο καλύτερα σήμερα από ότι στο παρελθόν. Θα το κάνω λίγο περισσότερο. Λίγο προμελετημένος εκνευρισμός επειδή α) το χρειάζεστε, β) το θέλετε και γ) αυτό μου αρέσει να κάνω.

Θα πω μερικά πράγματα που δεν θα σταθούν πολύ καλά στον κόσμο έξω από την οικογένεια των Shaumbra.

LINDA: Αου!

ADAMUS: Και θα βγω εκτός πλαισίου με διαστρεβλώσεις και αλλοιώσεις. Όμως, για όλους όσους θα στείλουν αργότερα email, ήδη ξέρετε ότι θα υπάρχει κάποια αλήθεια σε ότι πω. Γι αυτό… νομίζω ότι χρειαζόμαστε χειροκροτήματα , γέλια και τα σχετικά. Αρχίζουμε τους αναστεναγμούς εδώ «Ω: Αγωνία, άγχος – τι είναι αυτό που θα κάνει σήμερα;» Θα κάνω αυτό που θέλετε από μένα – επανάσταση.

LINDA: Χειροκροτείτε τώρα!

ADAMUS: Θα σας πω αμέσως, θα πω μερικά πράγματα που θα είναι εκτός πλαισίου. Όμως φίλοι μου, υπάρχει λιγάκι, Ω! υπάρχει πολύ αλήθεια σε όλα αυτά. Σε όλα.

Pete

Πριν προχωρήσουμε περισσότερο, θα ήθελα – ο Pete θα ήθελε – να μιλήσω λιγάκι για το πέρασμα στην άλλη πλευρά, επειδή συνέβησαν αρκετά πράγματα. Και ο Pete βρίσκεται ακριβώς εδώ.  Δεν μιλώ πάνω από το νεκρό του σώμα. Είναι αστείο – εντάξει εκνευρισμός νούμερο ένα «Ω! Αναφέρεται σε νεκρούς ανθρώπους». Όλοι πρόκειται να πεθάνετε. Γελάστε μ’ αυτό. Ο Pete το έκανε κατά τη μετάβαση του.

Πήρε μια ημι-συνειδητή απόφαση λίγο πριν λέγοντας ότι πραγματικά ήθελε να δουλέψει με τον καθένα από σας, με όλους σας. Πώς θα μπορούσε να προσφέρει την καλύτερη υπηρεσία; Κοίταξε τη ζωή του, κοίταξε την ηλικία του, κοίταξε το σώμα του – το αναληφθέν σώμα του – και είπε «Μπορώ να δουλέψω και να βοηθήσω καλύτερα τους Shaumbra από την άλλη πλευρά». Είπε ότι παρά τα όσα συζητούσαμε για την ενσωματωμένη φώτιση, δεν ένιωθε ότι τον αφορούσε. Και αυτό είναι εντάξει. Δεν είστε υποχρεωμένοι να την επιλέξετε. Ουσιαστικά δεν πρόκειται για κάποιον στόχο.

Είπε «Δεν είναι για μένα. Είμαι έτοιμος». Και ο Pete δεν φοβόταν τον θάνατο. Είχε τόσο μικρό φόβο που μπορούσε να πάει πέρα απ’ αυτόν. Και έτσι, πολύ ήσυχα, έκανε τη μετάβαση.

Και το σημαντικό είναι ότι η πραγματική του μετάβαση προέκυψε τέσσερεις μέρες πριν πεθάνει το φυσικό του σώμα. Δεν είστε νεκροί, δεν κάνετε τη μετάβαση τη στιγμή που φεύγει το φυσικό σας σώμα. Η μετάβαση προκύπτει πριν απ’ αυτό, ακόμα και στην περίπτωση αυτών που ονομάζετε καταστροφικά ατυχήματα, ακόμα και στην περίπτωση της βίας, του πολέμου, πραγμάτων όπως αυτά. Υπάρχει μια γνώση στην ψυχή ότι η ανθρώπινη κατάσταση θα τερματίσει αυτήν της την έκφραση πριν συμβεί.

Πολλοί άνθρωποι ονειρεύονται τον θάνατο τους πριν συμβεί. Δεν αναφέρομαι στα όνειρα που πέφτετε και πέφτετε και πέφτετε στο έδαφος. Όμως, κατά μία έννοια, προβάρουν το θάνατο τους πριν πεθάνουν. Ναι, τους δίνει ένα είδος γνώσης, μια άνεση όταν τελικά περάσουν απέναντι. Όχι όλες τις λεπτομέρειες, αλλά την πραγματική μετάβαση. Έτσι ο Pete έφυγε τέσσερεις μέρες πριν πεθάνει το σώμα του.

Φανταστείτε τον Pete να έχει ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπο του, να κοιτάζει το σώμα του και να λέει «Φεύγω! Φεύγω! Έγινε! Έξω! Έφυγα!» Και τότε προς απογοήτευση του, οι γιατροί προσπαθούσαν να επαναφέρουν το σώμα του. Οι γιατροί προσπαθούσαν να καταλάβουν τι έγινε λάθος, και φυσικά, δεν μπορούσαν, επειδή στην πραγματικότητα δεν έγινε τίποτα λάθος, απλά ήρθε η ώρα του Pete.

Η οικογένεια συγκεντρώθηκε και έριξε μερικά αόριστα και ψεύτικα δάκρυα… Χάλια μέρα! Εντάξει, καιρός για λίγη ειλικρίνεια εδώ.

LINDA: Ω!

ADAMUS: Πόσοι από σας έχετε πάει σε κηδεία και ρίξατε κροκοδείλια δάκρυα που δεν ήταν απόλυτα σοβαρά; Πόσοι από σας γνωρίζετε ανθρώπους που έχουν πάει σε κάποια κηδεία και μόλις μια ή δυο βδομάδες πριν από το θάνατο του ανθρώπου έλεγαν τι κάθαρμα ήταν και μετά πήγαν στην κηδεία και «Ωχ! Ωχ! Ωχ!»  (υποκρίνεται ότι κλαίει).

Οπότε δεν τάραξε ιδιαίτερα τον Pete. Δεν ήταν μεγάλη υπόθεση. Είχε ήδη φύγει από πολλές οικογενειακές συνδέσεις. Είχε ήδη φύγει. Όμως είναι παράξενο να παρακολουθείτε, και σας το λέω αυτό, είναι λίγο σουρεαλιστικό, επειδή κάποιοι από σας έχετε ήδη κάποια εμπειρία μ’ αυτό. Όμως είναι παράξενο να παρακολουθείτε τον εαυτό σας – δεν θέλω να πω ότι κοιτάζετε κάτω, αυτή είναι ανθρώπινη προοπτική – όμως κατά κάποιο τρόπο είστε και δεν είστε εκεί. Κατά κάποιο τρόπο βρίσκεστε στο δωμάτιο, αλλά και δεν βρίσκεστε. Όπως ο Pete που βρίσκεται σήμερα εδώ, όμως είναι επίσης μαζί μου στην άλλη πλευρά, κατά κάποιο τρόπο και τα δύο. Και οι γιατροί – μπουμ, μπουμ, μπουμ, να χτυπούν το στήθος σας και να σας μπήγουν βελόνες – κι εσείς «Απλά άσε με να φύγω».

Και η οικογένεια να συγκεντρώνεται με δάκρυα, αλλά στην πραγματικότητα, ας είμαστε ειλικρινείς, να αναρωτιέται για τη διαθήκη.  Edith, είναι αλήθεια. Θα συμβεί. Αυτό είναι που κάνουν οι άνθρωποι «Μπουουου – αλλά τι γίνεται με τη διαθήκη;»

Οπότε….

LINDA: Χμμμ.

ADAMUS:  Α!  Ωραία. Οπότε ο Pete, να κοιτάζει κάτω, στην πραγματικότητα σχεδόν ανυπόμονος, να περιμένει το σώμα να απελευθερωθεί, και ακόμα και πριν συμβεί, να έρχεται στην άλλη πλευρά και να συνειδητοποιεί «Εδώ είναι πιο πραγματικότητα από ότι στην άλλη πλευρά». Φυσικά, ήμουν εκεί. Φυσικά, άλλοι Shaumbra που έχουν φύγει πιο πριν, τα προηγούμενα οχτώ με δέκα χρόνια ιδιαίτερα, να κάνουν το ίδιο ακριβώς πράγμα – να βρίσκονται εκεί για τους άλλους Shaumbra που πρόκειται να μπουν στην ενσωματωμένη τους φώτιση, να βρίσκονται εκεί επειδή είναι δύσκολο να παραμένεις εδώ. Ο Pete θα σας το πει αμέσως. Είναι πολύ δύσκολο. Και δεν υπάρχει καμιά ντροπή να περάσετε στην άλλη πλευρά. Δεν υπάρχει πραγματικός πόνος στον θάνατο, αν κάποιοι από σας το φοβάστε. Δεν είναι άσχημα. Δεν είναι ότι ο Pete νιώθει καθόλου ανολοκλήρωτος. Νιώθει πολύ, πολύ ολοκληρωμένος.

Και συνειδητοποιεί ότι εκεί που βρίσκεται τώρα δεν αφορά την ανάληψη. Ίσως να μην επιστρέψει ποτέ για άλλη ζωή. Δεν το χρειάζεται. Δεν αφορά την ανάληψη. Στην πραγματικότητα δεν αφορά την φώτιση, κατά κάποιο τρόπο όχι. Αφορά απλά το να βρίσκεσαι στο Είμαι. Και ο Pete, υπερβολικά ευτυχισμένος αυτή τη στιγμή και στις δυο πλευρές του πέπλου, εδώ για να βρίσκεται για τον καθένα από σας που επιλέγει να μείνει. Και αν όχι, δεν υπάρχει καμιά ντροπή.

Ο Pete ένιωσε τεράστια ανακούφιση από το φυσικό σώμα. Το σώμα του ήταν μια αγγαρεία γι αυτόν, όπως για πολλούς από σας. όμως πάνω απ’ όλα ο Pete ανακουφίστηκε από την απελευθέρωση του από τους τόσο πολλούς περιορισμούς του ανθρώπινου νου.

Ο ανθρώπινος νους δεν πεθαίνει ή αποχωρεί όταν η ύπαρξη φεύγει. Και στην πραγματικότητα, ακόμα και όταν το σώμα πεθάνει, όταν το φυσικό σώμα σταματήσει, ο νους – το ανθρώπινο κομμάτι της συνειδητότητας, ο ανθρώπινος νους – ουσιαστικά συνεχίζει για λίγο. Δεν τελειώνει αμέσως, εκτός και αν το πρόσωπο είναι πολύ συνειδητό. Του παίρνει λίγο χρόνο.

Ο Pete ήταν έκπληκτος που ακόμα και αφού το σώμα του είχε πεθάνει ο νους του ήταν ακόμα εκεί, ακόμα φλυαρούσε «Το σώμα είναι νεκρό. Δεν θα έπρεπε και ο νους, δεν θα έπρεπε και οι σκέψεις να σταματήσουν;» Όχι, μπορεί να συνεχίζονται. Για τον Pete, μόνο για λίγες μέρες, για άλλους για χρόνια – για πολλά χρόνια – μετά. Για όλους σας, για όλους εσάς, θα είναι εύκολο. Το θέμα του νου θα σταματήσει αμέσως, επειδή φτάνετε στην κατανόηση αυτού που ονομάζεται συνειδητότητα.

Ο Pete έχει κάποια ενδιαφέροντα πράγματα να πει, και θα ήθελε να έρχεται στα Shouds αρκετά συχνά, όμως ένα από τα πράγματα που συνειδητοποίησε, και ήταν αρκετά βαθύ, είπε «Ζήστε τη ζωή στην πληρότητα της ή φύγετε. Να την ζείτε στην απόλυτη πληρότητα» και συνειδητοποίησε ότι κάποιο από τα πράγματα που έκανε στη ζωή του τον κρατούσε πίσω. Όλοι οι άνθρωποι το κάνουν σε διάφορους βαθμούς.

Ζήστε την στην πληρότητα της. Ζήστε την χωρίς κρατήματα. Ζήστε την όπως είδατε σ’ αυτό το όμορφο βίντεο (αναφέρεται στο «Viva la Vida» με τον David Garrett που παίχτηκε πριν από την επικοινωνία).

Χωρίς κρατήματα. «Δεν έχει σημασία», μου είπε ο Pete. «Δεν έχει σημασία τι σκέφτονται οι άλλοι για σας. Πραγματικά δεν έχει, επειδή η κρίση τους είναι ασήμαντη. Και οτιδήποτε σκέφτονται για σας βασίζεται στη διάκριση τους για το τι νομίζουν ότι θα έπρεπε να είναι οι ίδιοι και το τι θα έπρεπε να είστε εσείς. Ζήστε τη ζωή στην απόλυτη πληρότητα. Τρελά, αν την αποκαλούν έτσι οι άλλοι. Δεν έχει σημασία. Ανεύθυνα – εννοώντας ανεύθυνα για τους άλλους. Υπεύθυνα για τον εαυτό, αλλά ανεύθυνα, ανεξάρτητα για τους άλλους. Ζήστε την στην πληρότητα ή φύγετε».

Και μου ζήτησε να το αναφέρω αυτό σήμερα, επειδή έφυγε. Γνώριζε ότι δεν την ζούσε στην πληρότητα, και δεν ένιωθε ότι μπορούσε, φυσικά ή οικονομικά. Οπότε έφυγε και ήταν χαρούμενος που το έκανε, που δεν την τράβηξε για άλλα πέντε, δέκα, είκοσι χρόνια.

Ζήστε με Πληρότητα ή Φύγετε

Ζήστε τη ζωή σας με απόλυτη πληρότητα, ή φύγετε. Αυτό είναι σκληρό, επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι θα πουν, «Προσπαθώ. Θα συνεχίσω να προσπαθώ». Όπως παρατήρησε ευθύς αμέσως ο Pete, είναι μιζέρια. Είναι μιζέρια να συνεχίζετε τους ίδιους παλιούς τρόπους όταν ξέρετε κάτι καλύτερο. Είναι μιζέρια όταν φοβάστε να ζήσετε με πληρότητα. Είναι μιζέρια όταν ζείτε με μικρότητα, όταν γίνεστε μικρός. Ζήστε την με πληρότητα ή φύγετε, ακριβώς όπως έκανε αυτός – ή φύγετε – επειδή τελικά το μόνο που κάνετε είναι να απογοητεύετε τον εαυτό σας. Τελικά, κατά κάποιο τρόπο, πραγματικά κρίνετε τον εαυτό σας όταν ζείτε λάθος, όταν ζείτε με μικρότητα.

Μπαίνει κάτι που είναι φοβερό και ιερό. Αυτό που κάνετε είναι ιερό. Πραγματικά είναι. Όμως είναι φοβερό, και είναι κάτι που ίσως δεν περιμένατε όταν μπήκατε σ’ αυτή τη διαδικασία. Είναι τρομακτικό επειδή το σώμα σας νιώθει διαφορετικό μερικές φορές. Αναρωτιέστε τι του συμβαίνει, και για τους Shaumbra, ιδιαίτερα, περίπου το 99 τοις εκατό αυτού που συμβαίνει στο σώμα σας είναι προσαρμογές σε ένα υψηλότερο επίπεδο συνειδητότητας. Δεν είναι ότι αρρωσταίνετε. Θα αρρωστήσετε, όμως πρόκειται για ένα είδος απελευθέρωσης και καθαρίσματος. Και ξέρω ότι το αισθάνεστε απαίσιο. Μερικές φορές νιώθετε σαν να πρόκειται να πεθάνετε. Μπαίνετε στο μυαλό σας «Τι μου συμβαίνει; Τι έχω κάνει λάθος;» Τίποτα. Είναι μια προσαρμογή. Και αν όντως αναχωρήσετε, το σώμα σας τελειώνει, και το μόνο πράγμα που πρόκειται να συμβεί είναι ότι θα πεθάνετε, και θα πεθάνετε ούτως ή άλλως. Οπότε ας γελάσουμε μ’ αυτό. Αχ, δύσκολη ομάδα. Αχ! Όταν μπορείτε να γελάτε με το θάνατο πραγματικά τελειώνουν τα προβλήματα σας μ’ αυτόν.

Όμως είναι τρομακτικό επειδή, ακόμα και πέρα από τον φυσικό θάνατο, είναι ακόμα πιο τρομακτικό αυτό που συμβαίνει εδώ πάνω (δείχνει το μυαλό). Το σώμα στην πραγματικότητα είναι πιο εύκολο να το χειριστείτε από αυτά που συμβαίνουν εδώ πάνω. Και τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν και να γίνονται παράξενα και υπάρχει αποπροσανατολισμός και είναι τρομακτικά και αναρωτιέστε αν κάνετε το σωστό. Στην πραγματικότητα νιώθετε σαν να παρανοείτε. Όχι πραγματικά, αλλά έτσι νιώθετε, και νιώθετε ότι όλες σας οι σκέψεις είναι τρελές. Καμία οργάνωση του νου, κανένας έλεγχος, κανένα από τα παλιά κόλπα δεν λειτουργεί πια. Και μετά νιώθετε απελπισία. Νιώθετε μεγάλη απελπισία. Τι να κάνετε;

Φυσικά, αυτό που προσπαθείτε να κάνετε είναι να επιστρέψετε, να πάτε πίσω, να πάτε σε αυτά που κάνατε πριν, και ξέρετε ότι δεν λειτουργεί.

Μετά νιώθετε ότι βρίσκεστε μέσα σε μια σκοτεινή άβυσσο, ένα κενό γεμάτο τίποτα, και πράγματι είστε. Αυτό είναι ένα δύσκολο σημείο να βρίσκεται κανείς. Είναι ένα πραγματικά δύσκολο σημείο, όμως τότε είναι που αρχίζετε να μαθαίνετε καλύτερα τον Εαυτό σας. Όχι τον εαυτό σας ως ανθρώπινη προσωπικότητα, αλλά τότε είναι που αρχίζετε να μαθαίνετε το Είμαι. Τότε είναι που ανακαλύπτετε, όπως έκανε ο Pete «Υπάρχω. Ακόμα και σ’ αυτό το τίποτα, υπάρχω». Αυτό είναι.

Πολύ ιερό, ναι, πολύ τρομακτικό επίσης. Πολύ, πολύ. Και το ενδιαφέρον είναι ότι είστε μια δύσκολη ομάδα, επειδή συνεχίζετε να ζητάτε περισσότερα. Και συνεχίζετε να γελάτε. Δύο από σας γέλασαν. Συνεχίζετε να ζητάτε περισσότερα. Είναι κάτι δύσκολο, φίλοι μου, όμως θα κάνουμε μια μικρή κουβεντούλα σε δύο μήνες. Νομίζω ότι το έχω αναφέρει πριν από μερικά Shouds ότι στις 14 Φεβρουαρίου θα  μιλήσουμε και θα πούμε «Πού βρισκόμαστε; Πώς τα πάτε με το να επιτρέπετε την συνειδητοποίηση της φώτισης;» Και χρησιμοποιώ αυτές τις λέξεις πολύ προσεκτικά – να επιτρέπετε τη συνειδητοποίηση. Δεν είναι το να δουλέψετε μ’ αυτήν. Δεν είναι καθόλου να την δουλέψετε.

Ο ανθρώπινος εαυτός σας δεν μπορεί και δεν θα έπρεπε να προσπαθεί να το κάνει αυτό. Αφορά το να επιτρέπετε. Και πώς παλεύετε μαζί του, πώς το δουλεύετε, πώς κοπιάζετε μ’ αυτό, και πόση απογοήτευση παίρνετε. Αφορά το να επιτρέπετε.

Ακούγεται απλό, αλλά είναι ζόρικο, επειδή απαιτεί εμπιστοσύνη, απελευθέρωση, να επιτρέπετε. Να επιτρέπετε τι; Θα το βρείτε.

Οπότε ας πάρουμε μια καλή βαθιά αναπνοή μ’ αυτό.

Μια ερώτηση

Έχω μια ερώτηση. Θα χρειαστούμε έναν πίνακα εδώ πάνω. Linda  στο μικρόφωνο. Είναι η καλύτερη μου στιγμή…

LINDA: Ωχ – ωχ!

ADAMUS: Ναι. Ξέρω ότι σας αρέσει να κάθεστε και να με ακούτε, αλλά θέλω τη συμμετοχή σας.

Μια καλή βαθιά αναπνοή λοιπόν. Η ερώτηση είναι, καθώς η Linda ετοιμάζεται με το μικρόφωνο – και θα ζητήσω να μη δώσετε makyo απαντήσεις. Επί τη ευκαιρία, αυτό είναι ένα από τα υπόλοιπα πράγματα που ανέφερε ο Pete μόλις πέρασε την άλλη πλευρά ήταν «Ω! Είχα τόσο πολύ makyo». Και μοιάζει στ’ αλήθεια με τον Pete; Αλήθεια; Ναι και είπε ότι ένα από τα μεγαλύτερα πράγματα που θα μπορούσατε να συνειδητοποιήσετε είναι το ίδιο σας το makyo και να γελάσετε μαζί του. Συνειδητοποιήστε το ίδιο σας το makyo.

Εντάξει, ερώτηση: Ποιό είναι το μεγαλύτερο πράγμα για το οποίο ανησυχείτε στην καθημερινότητα σας σαν άνθρωποι; Το μεγαλύτερο πράγμα για το οποίο ανησυχείτε – θα σε πείραζε να το γράψεις εδώ; (στον Tad) – στην καθημερινότητα της ανθρώπινης ζωής σας, η ανησυχία που τρώει πολύ από το χρόνο και το πάθος στην καθημερινή ανθρώπινη ζωή σας.

LINDA: Και ευτυχισμένα γενέθλια, Andy.

ADAMUS: Χρόνια πολλά Andy.

ANDY: Ποια ήταν η ερώτηση;

ADAMUS: Επικοινωνείς με τον Pete;!  Για ποιο πράγμα ανησυχείς περισσότερο; Ο ανθρώπινος εαυτός σου, στην καθημερινότητα, για ποιο πράγμα ανησυχεί περισσότερο;

ANDY: Δυστυχώς ανησυχώ για την ευτυχία των άλλων. Και φτάνω στην κατανόηση ότι πρέπει να φροντίζω τον εαυτό μου μόνος μου.

ADAMUS: Εντάξει. Ανησυχείς για τους άλλους. Και πόσο χρόνο ξοδεύεις ανησυχώντας για τους άλλους;

ANDY: Τον μισό ή περισσότερο.

ADAMUS: Ω! Πάει άλλη μια καλή ζωή. Ανησυχία για τους άλλους.

ANDY: Ναι!

ADAMUS: Ναι.. Μμμ. Χιούστον, έχουμε πρόβλημα. Εντάξει, καλά. Απλά πες μου γιατί το κάνεις αυτό.

ANDY: Νιώθω ότι πρέπει να σώσω τον κόσμο.

ADAMUS: Από τι;

ANDY: Μου βγαίνει ότι πρέπει να τον σώσω από μένα (γέλια).

ADAMUS:   Καλά. Θα σε βοηθήσω κάπως σ’ αυτό.  Πολύς χρόνος χάνεται ανησυχώντας για τους άλλους – μια μεγάλη απόσπαση για σένα. «Θα ανησυχώ για τον κόσμο» – γιατί, δεν ξέρω – «Θα ανησυχώ για τον κόσμο ώστε να μπορέσω να αποσπάσω τον εαυτό μου από μένα». Ω! πραγματικά πρόκειται για μια υπέροχη δημιουργική απόσπαση. Πόσο πολύ βοηθάς τον κόσμο με την ανησυχία;

ANDY: Καθόλου.

ADAMUS: Πόσες φορές τον έχεις εμποδίσει;

ANDY: Νομίζω ότι το έχω κάνει αυτό μερικές φορές…

ADAMUS: Όχι. Καθόλου. Όχι.

ANDY: Καθόλου;

ADAMUS: Δεν έχει κανένα απολύτως αποτέλεσμα.

ANDY: Ευχαριστώ

ADAMUS: Ναι, ναι.

ANDY: Τουλάχιστον ας ξεφορτωθώ την ενοχή, σωστά;

ADAMUS: Ναι. Η ενοχή, ή κάποιος θα μπορούσε να πει «Χρειάστηκε πολύ χρόνο και δεν οδήγησε πουθενά». Οπότε θα μπορούσε να υπάρχει ενοχή σ’ αυτό. Ναι. Εντάξει.

ANDY: Ναι.

ADAMUS: Υπέροχα. Όμως ας πούμε για κάτι μικρό που επιτρέπεις στον εαυτό σου να έχει εμμονή για τον ίδιο; Για ποιο πράγμα ανησυχείς – όταν έχεις αυτόν τον λίγο χρόνο που ανησυχείς για σένα – για ποιο πράγμα ανησυχείς;

ANDY: Για τη χαρά μου στο μέλλον.

ADAMUS: Εντάξει.

ANDY: Και κάνοντας το αυτό την περιορίζω στο παρόν.

ADAMUS: Ωραία.

ANDY: Μαθαίνω! Μαθαίνω!

ADAMUS: Όμως είναι κάπως αστείο όταν το συνειδητοποιείς. Ξέρεις, όταν μπορείς να γελάς μ’ αυτό. Μοιάζει «Ω! Κοίτα τι κάνω – ανησυχώ για τη χαρά στο μέλλον ώστε να μην την έχω στο παρόν. Το μέλλον ποτέ δεν έρχεται. Δεν έχω χαρά. Αντίθετα ανησυχώ για τους άλλους».

ANDY: Πολύ καλά. Ναι.

ADAMUS:  Ναι!  Και συνειδητοποιώντας το είναι πραγματικά αστείο, επειδή ξαφνικά δεν είσαι πια παγιδευμένος σ’ αυτό. Τότε γίνεται απλά ένα παιχνίδι.

ANDY: Και τότε αρχίζουν να συμβαίνουν πράγματα.

ADAMUS: Συμβαίνουν. Ωραία. Χρόνια πολλά.

ANDY:  Σ’ ευχαριστώ.

ADAMUS: Ωραία. Επόμενος. Για ποιο πράγμα ανησυχείς περισσότερο στην καθημερινή ανθρώπινη ζωή σου; Και επί τη ευκαιρία θα τελειώσουμε με τον Pete. Ήθελε να μοιραστεί τις ιδέες του.

Ξέρετε, πεθαίνεις και ξαφνικά γίνεσαι φιλόσοφος (γέλια). Γελάει (o Pete). Συνέχισε. Για ποιο πράγμα ανησυχείς περισσότερο;

JANE: Μπορώ να δώσω δύο απαντήσεις;

ADAMUS: Μπορείς να δώσεις και οχτώ αν θέλεις, και με το ζόρι καλύπτεσαι.

JANE: Υγεία και χρήματα.

ADAMUS: Υγεία και χρήματα. Ω, ωραία. Πόσο χρόνο ξοδεύεις ανησυχώντας για την υγεία σου;

JANE: Ικανοποιητικό.

ADAMUS: Πόσα χρήματα ξοδεύεις σε πράγματα…

JANE: Πολλά!

ADAMUS: Τώρα έχουμε οικονομικό πρόβλημα! Χα! Αστείο το πώς λειτουργεί – υγεία και χρήματα. Τι πραγματικά συμβαίνει εδώ;

JANE: Αποσπώ τον εαυτό μου.

ADAMUS: Ναι. Ναι. Γιατί;

JANE: Επειδή με τρομάζει.

ADAMUS: Η υγεία σου ή η απόσπαση;

JANE: Η ζωή.

ADAMUS: Ναι.

JANE: Να περνώ αυτή τη διαδικασία.

ADAMUS: Ναι. Πρέπει να σε ρωτήσω γιατί σε ανησυχεί η υγεία σου; Εννοώ, γιατί η υγεία σου να σου προκαλεί ανησυχία; Είσαι άρρωστη;

JANE: Όχι.

ADAMUS: Βλέπεις τι νόημα έχει;

JANE: Έχω πολλά….

ADAMUS: Αρρώστησες πραγματικά ποτέ; Εννοώ να κινδυνεύεις να πεθάνεις αύριο;

JANE: Όχι.

ADAMUS: Γρίπη, κρυολογήματα;

JANE: Περιστασιακά.

ADAMUS: Ναι, ναι. Περιστασιακά.

JANE:  Ναι.

ADAMUS: Ανεμοβλογιά, ιλαρά;

JANE: Πιθανόν.

ADAMUS:  Ναι. Και σεξουαλικά… όχι δεν θα εισέλθω σ’ αυτό (γέλια). Όχι. Μου λες λοιπόν ότι δεν είχες ποτέ κάποιο πολύ σοβαρό ζήτημα υγείας. Η οικογένεια σου – υπάρχουν πολλά ζητήματα υγείας στην οικογένεια σου;

JANE: Κάποιοι έχουν.

ADAMUS: Όχι διανοητικά. Σε φυσικό επίπεδο.

JANE: Ναι.

ADAMUS: Εντάξει. Όμως υπάρχει κάτι που να…

JANE: Σκλήρυνση κατά πλάκας

ADAMUS: … υπερισχύει των άλλων; Σκλήρυνση κατά πλάκας. Εντάξει. Εσύ έχεις σκλήρυνση κατά πλάκας;

JANE: Όχι.

ADAMUS: Εντάξει, ωραία. Οπότε ξοδεύεις όλον αυτόν τον χρόνο έχοντας αυτή την εμμονή, και αυτό σου κοστίζει πολλά χρήματα. Και μετά πρέπει να συνεχίζεις να δουλεύεις σε κάτι που στην πραγματικότητα δεν θέλεις να κάνεις για να βγάλεις χρήματα για να πληρώνεις την εμμονή σου για την υγεία, για να μην χρεοκοπήσεις.

JANE: Ναι.

ADAMUS: Καταλαβαίνεις ότι είναι παράλογο;

JANE: Είχα πολλά προβλήματα στο σώμα μου τα τελευταία πέντε χρόνια. Πολλούς νευρόπονους και τέτοια πράγματα. Όμως δεν ήταν καρκίνος…

ADAMUS: Τι σου είπαν οι γιατροί για τους νευρόπονους σου;

JANE: Ποτέ δεν ξέρουν τι φταίει.

ADAMUS: Ω! Είμαι μέντιουμ! Τι συμβαίνει Jane;

JANE: Συμπτώματα ανάληψης;

ADAMUS: Σίγουρα. Ναι…

JANE: Τα πόδια μου, ξέρεις. Εδώ και δυόμιση χρόνια πονάνε τα πόδια μου.

ADAMUS: Ναι.

JANE: Και ότι κι αν κάνω, συνεχίζουν να πονάνε.

ADAMUS: Απλά, χωρίς σκέψη, με τι συνδέονται τα πόδα συμβολικά;

JANE: Με το να προχωρήσω μπροστά. Το ξέρω.

ADAMUS: Να κάνεις τι;

JANE: Να προχωρήσω μπροστά.

ADAMUS: Να προχωρήσεις… απλά να είσαι στη Γη, να είσαι γειωμένη!

JANE: Ναι, αυτό είναι αλήθεια.

ADAMUS: Ναι, σταθεροποίηση.

JANE: Το έδαφος, ναι.

ADAMUS: Όλο αυτό λοιπόν συνεχίζεται. Είναι ένα ενδιαφέρον παιχνίδι., αν δεν σε πειράζει να το λέω αυτό – ίσως σε ενοχλήσω.

JANE: Καθόλου.

ADAMUS: Είναι ένα ενδιαφέρον παιχνίδι. Θέλεις να το ξεφορτωθείς.

JANE: Ναι.

ADAMUS: Το ξέρω.

JANE: Ναι.

ADAMUS: Συζητάμε.

JANE: Ναι.

ADAMUS: Αλλά δεν ξέρεις πώς να το κάνεις.

JANE: Ναι.

ADAMUS:  Εντάξει. Σήμερα θα μπούμε σ’ αυτό, αλλά δεν θα το πιστέψεις. Σήμερα όλοι θα βιώσουμε το πώς ξεφεύγουμε. Θα μπούμε πέρα από αυτό το χωροχρονικό bon. Στην αρχή δεν θα το πιστέψεις.

JANE: Εντάξει.

ADAMUS: Όπως και οι περισσότεροι από σας. Αλλά θα αρχίσετε να συνειδητοποιείτε «Ω, αυτή είναι η μοναδική πόρτα. Θα το κάνω. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να πάω πιο πέρα, θα τον πάρω αυτόν τον δρόμο», ακόμα και αν φαίνεται ότι είναι ένας μονόδρομος που πάει σε λάθος κατεύθυνση, ακόμα κι αν φαίνεται ότι περνώντας αυτήν την πόρτα οδηγείστε στην τρέλα. Όμως τι είναι η τρέλα; Θα μπω σ’ αυτό σ’ ένα λεπτό, πραγματικά ενοχλεί τους ανθρώπους.

Εντάξει, μπορώ τώρα να σας πω αυτό. Θα σας κοιτάξω στα μάτια – είναι σκοτεινά εδώ πέρα, οπότε ας δυναμώσουμε τα φώτα – δεν υπάρχει κάτι στραβό πάνω σας σε φυσικό επίπεδο. Υπάρχουν μόνο κάποιες μικρές παράξενες ανισορροπίες, αλλά είναι του είδους της προσαρμογής. Δεν είναι τίποτα….

JANE: Πώς;

ADAMUS: Συγνώμη;

JANE: Πώς προσαρμόζονται;

ADAMUS: Το επιτρέπεις. Επιτρέπεις στο σώμα να προσαρμοστεί. Το κάνει. Το σώμα είναι εξυπνότερο από το μυαλό. Οπότε απλά επιτρέπεις. Πάντα υπάρχει κάτι που πάει στραβά στο σώμα κάποιου από τη στιγμή που γεννιέται μέχρι τη στιγμή που θα πεθάνει. Υπάρχει κάτι στη διαδικασία προσαρμογής. Υπάρχουν χημικά επίπεδα, ηλεκτρομαγνητικά επίπεδα. Υπάρχουν ανισορροπίες ανάμεσα στα όργανα.  Σιωπείστε και επιτρέψτε τους να ισορροπήσουν, και θα το κάνουν. Θα το κάνουν αυτόματα. Αυτή είναι η ομορφιά του σώματος. Όμως πρέπει να είστε ικανοί να το επιτρέψετε, και αυτό είναι τρομακτικό, επειδή είναι σαν να παρακολουθείτε αυτό που θα μπορούσε να γίνει λάθος.

JANE: Μμμ. Θα μπορούσε να χειροτερέψει.

ADAMUS:  Στην πραγματικότητα, μόνο όταν τα επιτηρείτε τα πράγματα πάνε στραβά και χρεοκοπείτε και παίρνετε – μια δήλωση που φέρνει ενόχληση – συμπληρώματα, κάθε φορά παθιάζεστε με κάποια εξωτερική θεραπεία διαφορετική από λίγη δουλειά πάνω στο σώμα, που είναι το μόνο που χρειάζεστε – ένα μασάζ, τη δική σου δουλειά (στην Lara) – κάθε φορά το κάνετε αυτό – παίρνετε χάπια, κάνετε αυτές τις παράξενες θεραπείες, πίνετε κρυσταλλικό νερό και όλα αυτά τα υπόλοιπα σκουπίδια – και λέτε στο σώμα σας ότι δεν το εμπιστεύεστε. Και το σώμα είναι τόσο καλό, τόσο έξυπνο που λέει «Εντάξει. Θα παίξω μαζί σου και θα βγω από την ισορροπία μου επειδή σ’ αγαπώ, και αυτό φαίνεται να είναι που θέλεις». Και τότε πάντα θα έχετε ιδιορρυθμίες και παράξενα πράγματα να συμβαίνουν. Και πάτε στον γιατρό και λέει «Δεν έχετε τίποτα». Οπότε πάτε σε άλλον γιατρό μέχρι να βρείτε κάποιον πρόθυμο να πει «Κάτι έχετε», αλλά στην πραγματικότητα δεν έχετε! Είναι λοιπόν παράξενο.

Θα μπορούσα να σε ρωτήσω αγαπητή Jane;

JANE: Ναι.

ADAMUS: Είσαι έτοιμη – εννοώ πραγματικά, σαν τρελή έτοιμη, θυμωμένα έτοιμη – να το ξεφορτωθείς όλο αυτό;

JANE: Ναι!

ADAMUS: Ή είναι εντάξει;

JANE: Όχι δεν είναι εντάξει.

ADAMUS: Εντάξει. Και είσαι έτοιμη, πάνω απ’ όλα – ο Pete μοιάζει να γελάει και να σε κοιτάζει αυτή τη στιγμή – είσαι έτοιμη να ζήσεις ή να φύγεις; Εννοώ να φύγεις από το κτίριο του Βυσσινί Κύκλου. Πρέπει να το ρωτήσω αυτό – είσαι έτοιμη να ζήσεις ή να φύγεις; Βρίσκεσαι ήδη σ’ αυτό το σημείο;

JANE: Ναι! Το ρωτάω αυτό στον εαυτό μου συνεχώς.

ADAMUS: Εντάξει.

JANE: Και είμαι έτοιμη να ζήσω.

ADAMUS: Ναι.

JANE: Μόνο που δεν ξέρω πώς.

ADAMUS: Εντάξει. Θα φτάσουμε εκεί. Και θα πεις «Ω, αυτό – όχι δεν θα λειτουργήσει», και μετά θα συνειδητοποιήσεις ότι θα το κάνει. Ναι. Θα φανεί λίγο περίεργο στην αρχή. Θα κάνει το σώμα σου να νιώσει παράξενα.

JANE: Υπέροχα.

ADAMUS:  Μετά θα γελάσεις στο σώμα σου. Χα, χα, χα! Πραγματικά είναι τόσο σημαντικό το γέλιο όταν σας συμβαίνουν αυτά τα πράγματα στο φυσικό επίπεδο. Όταν βρίσκεστε σ’ αυτό το σημείο, όταν μπορείτε να γελάσετε με τον εαυτό σας, ακόμα και σε φυσικό επίπεδο, τότε βρίσκεστε εκεί. Είστε έτοιμοι για την ενσωματωμένη φώτιση. Όμως όταν θεωρείτε το σώμα σαν το μεγάλο τέρας, πάντα θα σας προκαλεί αγωνία και θα σας αποσπά, τότε δεν είστε έτοιμοι για την ενσωματωμένη φώτιση.

Ωραία, δύο ακόμα. Ναι. David;

DAVID: Ναι.

ADAMUS: Για τι ανησυχείς σε ανθρώπινο επίπεδο;

DAVID: Για την ενεργειακή δύναμη της ζωής μου.

ADAMUS: Ενεργειακή δύναμη της…. Ω, πώς είναι αυτό;

DAVID: Είναι χάλια και ειλικρινά δεν ζω.

ADAMUS: Δύναμη ζωής, εννοείς ότι δεν υπάρχει ενέργεια;

DAVID: Ναι.

ADAMUS: Άραγμα ολόκληρη τη μέρα;

DAVID: Ναι.

ADAMUS: Ναι. Μπορεί να κινητοποιηθεί η ενέργεια με το να έρχεσαι στο Shoud;

DAVID: Όχι…

ADAMUS: Αυτό ήταν καλό.

DAVID: Αυτό ήταν καλό.

ADAMUS: Ωραία, καλά.

DAVID: Ναι.

ADAMUS: Δυσκολία ακόμα και να βγεις να ψωνίσεις;

DAVID: Στην πραγματικότητα μου αρέσει να ψωνίζω.

ADAMUS: Εντάξει. Δυσκολία να βγεις έξω για καλό φαγητό σ’ ένα καλό εστιατόριο;

DAVID: Μου αρέσει να βγαίνω έξω.

ADAMUS: Ποιο είναι λοιπόν το πρόβλημα;

DAVID: Ξέρεις…. Δεν το κάνω συχνά. Και…

ADAMUS: Γιατί δεν το κάνεις συχνά;

DAVID: Οικονομικά ζητήματα.

ADAMUS: Εντάξει. Παράξενο αυτό.

DAVID: Μαλακίες δηλαδή, το ξέρω.

ADAMUS: Ναι, είναι. Θα μπορούσες να φας καλό φαγητό στο…. Ο Cauldre μου λέει στο Taco Bell. Όχι; Οπουδήποτε εκτός από εκεί, εντάξει.

Αυτό που ακούω David – και ισχύει για όλους σας, και ο Pete είναι μέρος όλου αυτού – είναι ότι όταν κάνεις κάτι που σου αρέσει η ενέργεια τυχαίνει να βρίσκεται εκεί. Όμως πολλές φορές δεν ξέρεις τι πραγματικά σου αρέσει να κάνεις. Πολλές φορές περιορίζεις τον εαυτό σου, επειδή λες ότι αφορά τα χρήματα, και δεν είναι έτσι.

DAVID: Σωστά.

ADAMUS: Μοιάζει με το ζήτημα της Jane – υγεία και χρήματα. Πηγαίνουν χέρι – χέρι. Ξοδεύεις πολλά για την υγεία ώστε να λείπουν τα χρήματα, επειδή…. Και μετά πηγαίνει για δουλειά για να συνεχίσει να το κάνει. Είναι παλαβό. Εννοώ ότι είναι πραγματικά παλαβό, όμως ξέρεις κάτι; Κάθε μέρα δισεκατομμύρια ανθρώπων – περίπου έξι δισεκατομμύρια – σε όλον τον κόσμο σηκώνονται και κάνουν αυτό που συζητάμε. Όμως δεν μπορούν να μιλήσουν γι αυτό επειδή δεν το συνειδητοποιούν και δεν γελούν μ’ αυτό επειδή είναι πολύ παγιδευμένοι σ’ αυτό. Όμως εμείς βρισκόμαστε στο σημείο να μπορούμε να το συζητάμε και  να γελάμε μαζί του.

Σε εξέτασα, αν δεν σε πειράζει, σου έκανα έναν μικρό έλεγχο όσο μιλούσαμε.

DAVID:  Σ’ ευχαριστώ.

ADAMUS: Ναι, και το…

LINDA: Ωχ! Τι;!

ADAMUS: Ήταν ενεργειακός έλεγχος.

LINDA: Τι;!

ADAMUS: Και ήταν….

LINDA:  Χριστέ μου!

ADAMUS: Δεν σε πειράζει. Λίγη…

DAVID: Πραγματικά όχι.

ADAMUS: … μη αδιάκριτη ενεργειακή εξέταση. Το ενεργειακό σου επίπεδο είναι μια χαρά. Πραγματικά δεν υπάρχει πρόβλημα μ’ αυτό. Είναι το – και Linda, σημείωσε το – είναι το πάθος. Και για πολλούς από σας, είναι σαν να παγιδεύεστε στην ενδιάμεση ζώνη, να ζείτε μια ζωή που είναι χάλια, να ζείτε μια απάνθρωπη ζωή και να αναρωτιέστε γιατί υποφέρει το σώμα σας, πού βρίσκεται η ενέργεια σας και γιατί χρεοκοπήσατε. Φίλοι μου, αυτό δεν βγάζει νόημα, καθόλου, και το ξέρετε.

DAVID: Το ξέρω.

ADAMUS: Και μπορείς να γελάς μ’ αυτό, και είναι σαν….

DAVID: Χα, χα, χα!! Όχι άλλο!

ADAMUS: Και είναι αστείο…. Θέλω να ξανακάνουμε το Passion. Ξέρω ότι το σεμινάριο του Passion κανονικά γίνεται από τον Tobias. Μπορούμε να κάνουμε το Passion σε δύο, ίσως τρεις συνεδρίες.

LINDA: Έχεις ένα πάθος να ξανακάνεις όλα όσα έκανε ο Tobias.

ADAMUS: Απόλυτα. Όμως αυτό είναι το ζήτημα αυτή τη στιγμή, το πάθος. Όταν εξαντλείστε με μια ζωή που γνωρίζετε ότι είναι ψυχωτική – όχι η δική σας, ο κόσμος είναι ψυχωτικός – όταν δεν είναι η σωστή, αλλά δεν ξέρετε πώς να βγείτε από κει, θα στερέψει τα χρήματα σας, την ενέργεια σας, το πάθος σας, την χαρά σας και κάθε τι σχετικό. Οπότε ας την ξε-κάνουμε. Εντάξει.

DAVID:  Σ’ ευχαριστώ.

ADAMUS: Για τους Shaumbra.

DAVID:  Σ’ ευχαριστώ.

ADAMUS: Και τώρα θα εκνευρίσω πραγματικά κάποιον εδώ – Linda.

LINDA: Χα! Γιατί με πιάνει το ραντάρ σου;

ADAMUS: Γιατί θα είναι ένα δωρεάν μάθημα.

LINDA: Ωχ!

DAVID: Ναι!  (το ακροατήριο φωνάζει και χειροκροτά, η Linda γελά δυνατά) Ναι! Σωστά!

ADAMUS: Εντάξει.

LINDA: Ω! Δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε! Ας το κάνουμε!

ADAMUS: Τίποτα καλύτερο να κάνουμε.

LINDA: Ας το κάνουμε!

ADAMUS: Πρόκειται για κάτι σημαντικό. Είναι κάτι που είναι κομμάτι του καθενός σας. Κοιτάζω στο δωμάτιο. Προσπαθώ να μην εστιάσω σε κανέναν ιδιαίτερα, όμως όλο αυτό είναι – Jane, το εξέφρασες τόσο καλά – «Ανησυχώ για την υγεία μου και ανησυχώ για τα χρήματα», όμως μετά επιστρέφεις στη δουλειά που απομακρύνει τη χαρά και το πάθος. Αυτό είναι το Shoud του Pete με πολλούς τρόπους. Ζήστε καλά ή αποχωρήστε. Αυτό είναι. Και βρισκόμαστε σ’ αυτό το σημείο και είναι κάτι καλό για μένα. Για σας, είναι χάλια. Είναι δύσκολο. Ζήστε ή αποχωρήστε. Ζήστε μεγαλοπρεπώς, ζήστε απλόχερα, ζήστε καλά. Ζήστε με στυλ, ή φύγετε. Προσγειωθείτε σ’ αυτό επειδή ο άλλος τρόπος δεν λειτουργεί.

Εντάξει, δύο ακόμη. Γρήγορα, γρήγορα, έχουμε τόσο πολλά να κάνουμε σήμερα. Ναι.

TIFFANY: Ω!

ADAMUS: Σε πιάσαμε, ε;

TIFFANY: Ναι.

ADAMUS: Νόμιζες ότι θα κρυβόσουν εκεί πίσω.

TIFFANY: Σωστά κατά μία έννοια.

ADAMUS: Ναι, ναι.

TIFFANY: Δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιήσω το makyo μου, σωστά;

ADAMUS: Ναι. Όχι, όχι.

TIFFANY: Εντάξει. Χμ…

ADAMUS: Αν και μπορείς να κάνεις ότι θέλεις.

TIFFANY: Είναι η μέρα του Shoud. Έρχομαι εδώ και δεν ανησυχώ για τίποτα. Κάθομαι εδώ και όλα μου… όλα λειτουργούν πραγματικά καλά.

ADAMUS: Σίγουρα.

TIFFANY: Εννοώ, πραγματικά καλά.

ADAMUS: Ναι.

TIFFANY: Όμως, τότε…

ADAMUS: Όπως πριν έρθεις εδώ ή αφού έρθεις εδώ;

TIFFANY: Όχι, όχι. Την ημέρα του Shoud συνειδητοποιώ πόσο τέλεια είναι όλα.

ADAMUS: Να το κάνουμε πιο συχνά τότε.

TIFFANY: Ναι, κάθε μέρα. Όχι, σοβαρολογώ, επειδή κάθομαι εδώ και εσύ κάνεις τις ερωτήσεις. Δεν δίνω δεκάρα για τίποτα. Όλα είναι ανατριχιαστικά υπέροχα. Και όμως…

ADAMUS: Όμως.

TIFFANY: Αυτό δεν είναι πάντα αληθινό.

ADAMUS: Εντάξει. Πες μου τα γεγονότα τότε….

TIFFANY: Όμως είναι λίγο ντροπιαστικό, και δεν θέλω πραγματικά να μιλήσω γι αυτό.

ADAMUS: Ω, ναι, ναι. Πώς μπορεί κάποιος να ντρέπεται τους Shaumbra από ολόκληρο τον κόσμο που παρακολουθούν; (κάποια γέλια)

TIFFANY: Ντρέπομαι λιγάκι.

ADAMUS: Ας το θέσω αλλιώς. Όταν κάποιος είναι πραγματικά ανοιχτός και αληθινός, όλοι το αισθάνονται και αυτό βοηθά τον καθένα.

TIFFANY: Αλήθεια.

ADAMUS: Οπότε κοίτα τι κάνεις για να σώσεις τον κόσμο.

TIFFANY: Είναι αληθινή αυτή η ιστορία. Σωστά.

ADAMUS: Ω! Αυτό αφορούσε κάποιον άλλο, όχι εσένα (κάποια γέλια)

TIFFANY:  Λοιπόν η αλήθεια είναι ότι μπαίνω σ’ αυτήν την ηλίθια εμμονική ανησυχία και  αφορά το ότι γερνάω.

ADAMUS:  Τι το κακό υπάρχει σ’ αυτό.

TIFFANY: Θέλω να είμαι νέα και όμορφη για πάντα.

ADAMUS: Εντάξει, αλλά αυτό δεν είναι, εννοώ γιατί αυτό…. Νόμιζα ότι θα μας έλεγες κάτι….

TIFFANY: Δεν έχω ιδέα γιατί.

ADAMUS: … πραγματικά ζουμερό.

TIFFANY: Δεν ξέρω γιατί είναι σημαντικό.

ADAMUS: Εννοώ μόνο το ότι μεγαλώνεις;

TIFFANY: Ναι!

ADAMUS: Τι κάνεις λοιπόν γι αυτό;

TIFFANY: Προσπαθώ να παραμείνω νέα με κάθε τρόπο που μπορώ.

ADAMUS: Πώς το κάνεις αυτό;

TIFFANY: Νιώθω νέα.

ADAMUS: Πώς το κάνεις αυτό;

TIFFANY: Μμμμ….

ADAMUS: «Είμαι νέα, είμαι νέα, είμαι νέα» (ο Adamus γελά)

TIFFANY: Φροντίζω το δέρμα μου και τρέχω και κάνω γιόγκα.

ADAMUS: Εντάξει.

TIFFANY: Και παίζω.

ADAMUS: Ναι.

TIFFANY: Οπότε νιώθω νέα. Οπότε είναι ανόητο.

ADAMUS: Μπορώ να σου μιλήσω πραγματικά ανοιχτά;

TIFFANY: Παρακαλώ.

ADAMUS: Μην. (ο Adamus γελά)

TIFFANY: Παρακαλώ.

ADAMUS: Όμως κακοποιείς τον εαυτό σου.

TIFFANY: Χμμ.

ADAMUS: Γιατί;

(Δεν απαντά)

Εννοώ, ακόμα και διανοητικά…

TIFFANY: Για κάποιον λόγο εγώ…

ADAMUS: Η διανοητική αυτό-κακοποίηση, το μεγαλύτερο πράγμα.

TIFFANY: Ναι.

ADAMUS: Όμως μερικές φορές το κάνεις με άλλους τρόπους, αλλά γιατί;! Μπουμ! Μπουμ! Μπουμ!

TIFFANY: Νομίζω ότι πρόκειται για συνήθεια. Συμφωνώ μαζί σου, πρόκειται για κακοποίηση.

ADAMUS: Εντάξει. Όμως το θέμα είναι…

TIFFANY: Ναι, το κάνω.

ADAMUS: … Πριν χτυπούσες τον εαυτό σου.

TIFFANY: Το κάνω. Το κάνω. Και όπως είπα, την ημέρα του Shoud έρχομαι εδώ και απλά τα πάντα είναι υπέροχα. Εννοώ, ότι κοιτάζω τα πάντα και βγάζω χρήματα. Περνάω καλά. Κάνω μόνο τη δουλειά που θέλω να κάνω. Έχω όλους αυτούς τους υπέροχους φίλους.

ADAMUS: Ναι.

TIFFANY: Εννοώ ότι όλα είναι υπέροχα.

ADAMUS: Όμως τι γίνεται με την αγωνία, που είναι συχνά κοντά στην κατάθλιψη; Από πού προέρχεται; Γιατί βρίσκεται εκεί; Γιατί βρίσκεται εκεί η κακοποίηση;

TIFFANY: Νομίζω ότι επειδή έχω να κάνω με άλλους ανθρώπους. Αν ήμουν μόνο εγώ και οι φίλοι μου, τότε θα ήταν εύκολο.

ADAMUS: Ναι.

TIFFANY:  Οι άλλοι άνθρωποι λένε πράγματα και σκέφτονται πράγματα και κάνουν πράγματα, και εγώ γίνομαι λίγο, γίνομαι λίγο…

ADAMUS: Δεν θα μου πουλήσεις αυτήν την απάντηση, αν δεν σε πειράζει.

TIFFANY: Εντάξει.

ADAMUS:  Είναι μια καλή δικαιολογία, όμως – εννοώ ότι είναι εν μέρει αλήθεια, οι άλλοι άνθρωποι μπορούν πραγματικά να πάρουν την ενέργεια σου – όμως βλέπω ότι οι σκοτεινότερες στιγμές σου είναι όταν είσαι μόνη σου.

TIFFANY: Εντάξει, πώς να το σταματήσω αυτό;

ADAMUS: Καλή ερώτηση.

TIFFANY: Είμαι έτοιμη.

ADAMUS: Ω, θέλεις να σου απαντήσω εγώ!

TIFFANY: Ναι.

ADAMUS: Α, εντάξει.

TIFFANY: Ναι, θέλω εσύ…

ADAMUS:   Θα μπω σε λίγο σ’ αυτό, αλλά θέλω να συνειδητοποιήσεις ότι εσύ, όπως τόσο πολλοί, κάνεις ένα βήμα μπροστά και μετά χτυπάς τον εαυτό σου, και νιώθεις ένοχη που έκανες ένα βήμα μπροστά. Δεν έχει νόημα. Εντάξει; Είναι αρρωστημένο.

TIFFANY: Μμμ. Χμμ.

ADAMUS:   Σ’ ευχαριστώ. Και σ’ ευχαριστώ για το άνοιγμα.

TIFFANY: Ευχαριστώ.

ADAMUS: Ακόμα ένας και μετά ο Pete.

TIFFANY: Ακόμα ένας.

ADAMUS: Ναι.

LINDA: Εντάξει.

ADAMUS: Γερνάμε τόσο όμορφα. Οπότε δεν αφορά στ’ αλήθεια το ότι γερνάμε. Υπάρχουν τόσα άλλα πράγματα. Ναι.

SAMUEL: Ναι. Για ποιο πράγμα ανησυχώ;

ADAMUS: Ναι.

SAMUEL: Το πώς να λαμβάνω και πώς να λαμβάνω πολλά.

ADAMUS: Πολύ καλά. Υπέροχα.

SAMUEL: Και…

ADAMUS: Και… συνέχισε.

SAMUEL: Έχει σχέση με το πώς τελειώνει, κάνω ένα βήμα μπροστά και νιώθω αγωνία και μετά να χτυπώ τον εαυτό μου γι αυτό.

ADAMUS: Ναι. Και τελικά στην πραγματικότητα είναι, κατά κάποιο τρόπο, το πώς λαμβάνεις τον εαυτό σου…

SAMUEL: Ναι.

ADAMUS: … πώς φαίνεσαι στα μάτια των άλλων.

SAMUEL: Ναι, ναι.

ADAMUS: Ναι. Και πώς τα πας μ’ αυτό;

SAMUEL: Τελευταία καθόλου καλά.

ADAMUS: Ωραία. Εννοώ γιατί; Γιατί δεν λειτουργεί τόσο καλά;

SAMUEL: Χμμμ…

ADAMUS:  Αν έπρεπε να πεις πώς σε χαρακτηρίζουν οι άλλοι, τι λέξεις θα χρησιμοποιούσες;

SAMUEL: Πώς με χαρακτηρίζουν οι άλλοι;

ADAMUS: Ναι, ναι.

SAMUEL: Ανεξάρτητο.

ADAMUS: Ναι. Αυτό είναι κακό. «Ο αυτός ο καταραμένος ο ανεξάρτητος τύπος». Τι άλλο;

SAMUEL: Ευφυή..

ADAMUS: «Ο τύπος νομίζει ότι είναι τόσο έξυπνος».

SAMUEL: Ναι, μιμείσαι τη διαδικασία και το πώς την χρησιμοποιώ εναντίον μου.

ADAMUS: Ω, απόλυτα.

SAMUEL: Ναι.

ADAMUS: Και τι άλλο;

SAMUEL: Αστείο.

ADAMUS: Αστείο. Το χρησιμοποιούν αυτό αρνητικά;

SAMUEL: Όχι. Δεν λέω ότι είναι αρνητικά όλα αυτά.

ADAMUS: Εντάξει. Πώς σε αντιλαμβάνονται.

SAMUEL: Ναι. Αυτή ήταν η ερώτηση, σωστά;

ADAMUS: Είσαι αστείος;

SAMUEL: Γελάω με τον εαυτό μου μερικές φορές.

ADAMUS: Καλά.

SAMUEL: Ναι, ναι.

ADAMUS: Τι άλλο; Υπάρχει και κάτι άλλο εδώ, πώς νομίζεις ότι σε αντιλαμβάνονται οι άλλοι;

SAMUEL: Ίσως κάπως γελοίο.

ADAMUS: Γελοίος.

SAMUEL: Ναι, ή αναίσθητο.

ADAMUS: Ναι.

SAMUEL: Ναι.

ADAMUS: Αναίσθητο ή ίσως μη ρεαλιστικό.

SAMUEL: Ναι, ναι.

ADAMUS: Ναι. Μη ρεαλιστικό. Και τι δουλειά κάνεις φίλε μου;

SAMUEL:  Αυτή τη στιγμή είμαι σύμβουλος, στις πωλήσεις, συνδιαλέγομαι με πελάτες σχετικά με τα όνειρα τους.

ADAMUS:  Σ’ ευχαριστώ.

SAMUEL: Ξέρεις.

ADAMUS: Αυτό δένει απόλυτα. Ο τρόπος λοιπόν που εσύ αντιλαμβάνεσαι ότι οι άλλοι σε αντιλαμβάνονται είναι ότι είσαι ευφυής, κάτι που θα ονόμαζαν αλαζονικό, αστείο, που θα έλεγαν με στρεβλή αίσθηση του χιούμορ, κάπως τρελό. Ανεξάρτητο, εννοώντας…

SAMUEL: Ότι δεν ενδιαφέρεται καθόλου.

ADAMUS: Ναι, ναι.

SAMUEL: Ναι.

ADAMUS: Ναι. Αφορά μόνο εσένα και τίποτα άλλο.

SAMUEL: «Τι θα μου κάνει αυτός ο τύπος;»  Ναι.

ADAMUS: Ναι, ναι. Και κάνεις πολύ δημιουργική δουλειά με τα όνειρα των ανθρώπων, κάτι που είναι… η δουλειά που κάνεις αφορά τελικά τα δικά σου όνειρα.

SAMUEL: Ναι.

ADAMUS: Και μπορείς να βλέπεις τα δικά σου όνειρα μέσα από τα δικά τους.

SAMUEL: Ναι.

ADAMUS: Είναι όμορφα στημένο.

SAMUEL: Χμμ.

ADAMUS: Όμως τι συμβαίνει όταν σταματάς να χρησιμοποιείς τους άλλους για να αντιληφθείς τον εαυτό σου;

SAMUEL: Αυτό είναι μια τρομακτική σκέψη. Δεν την προχωράω πολύ.

ADAMUS: Ναι, ναι. Εντάξει.

SAMUEL: Ή το κάνω και παίρνει απότομα διαστάσεις. Φεύγει από το πεδίο βολής μου προς το παρόν.

ADAMUS: Σωστά, είναι ευκολότερο να βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια των άλλων.

SAMUEL: Ναι.

ADAMUS: Οι άλλοι άνθρωποι είναι υπέροχοι καθρέφτες για τον εαυτό σου, επειδή βλέπεις αμέσως αν μυρίζεις άσχημα ή αν γελάνε μαζί σου. Και έλκονται από σένα ή φεύγουν μακριά σου; Και προμηθεύουν ένα είδος μέτρου «Πρέπει να τραβηχτώ στον εαυτό μου ή προσβάλλομαι από τον εαυτό μου;»

SAMUEL: Ναι.

ADAMUS: Είναι κάτι πολύ κοινό. Σ’ ευχαριστώ.

Και επιτέλους ο Pete. Θα κρατήσεις το μικρόφωνο για τον Pete; Την απάντηση σου σ’ αυτό Pete. Για ποιο πράγμα ανησυχούσες περισσότερο; (η Linda βάζει το  μικρόφωνο στην άδεια καρέκλα του Pete). Εντάξει, σ’ ευχαριστώ. Ήταν μια καλή απάντηση, και σε παρακαλώ την γράφεις στο πίνακα; Λοιπόν… (γέλια καθώς ο Tad γράφει «Τίποτα») Ω! Ο Pete λέει ότι πρέπει να μιλήσω δυνατά. Δεν ακούτε τον Pete; (κάποιος λέει «Όχι») Λίγο πιο δυνατά Pete.

Όχι, αυτό δεν λειτουργεί Pete. Η απάντηση του Pete είναι ότι ανησυχούσε περισσότερο για το αν το κάνει σωστά. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη ανησυχία του «Το κάνω σωστά;» – στα μάτια των άλλων ανθρώπων ή στο πώς βλέπετε τον εαυτό σας μέσω των άλλων ανθρώπων. «Το κάνω σωστά;» με την έννοια «Ελέγχω τον εαυτό μου αρκετά για να διατηρήσω την υγεία μου και τα οικονομικά μου;» με την έννοια του «το κάνω σωστά» ή επίσης «Τι κάνω λάθος; Το ενεργειακό μου επίπεδο είναι τόσο χαμηλό. Τι κάνω λάθος;» Και μετά προσπαθείτε να σκεφτείτε τον εαυτό σας μέσα σε όλο αυτό και δεν λειτουργεί. Και αυτό είναι που εννοεί ο Pete όταν λέει «Ζήστε καλά ή φύγετε».

Πέρασε, όπως τόσοι από εσάς, πολύ μεγάλο χρόνο ανησυχώντας «Το κάνω σωστά;» είτε αφορά την πνευματικότητα, είτε τη δουλειά σας, είτε την υγεία σας, είτε το ότι μεγαλώνετε και όλα τα σχετικά. «Το κάνω σωστά;»

Δεν υπάρχει σωστό. Όχι πια, όχι για σας. Υπάρχει ίσως το σωστό και το λάθος για τους άλλους ανθρώπους εκεί έξω, όμως εσείς έχετε φτάσει στο σημείο που δεν υπάρχει σωστό ή λάθος άλλο πια. Είναι ένα πολύ δύσκολο σημείο επειδή το μυαλό σας θα ουρλιάζει. Το μυαλό σας σχεδόν θα επιμένει, επειδή έχει συνηθίσει μια ζωή βασισμένη στην κριτική, σωστό και λάθος.

Έρχεστε σ’ αυτό το σημείο και σας αναστατώνει πολύ. Θέλετε να το κάνετε σωστά. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που θέλετε να κάνετε σωστά. Θέλετε αυτό που ονομάζεται φώτιση ή ενσωματωμένη συνειδητοποίηση επειδή ξέρετε ότι βρίσκεται εδώ. Όμως δεν ξέρετε αν το κάνετε σωστά ή όχι. Και μετά υπάρχει μια απελπισμένη προσπάθεια από τον άνθρωπο να προσπαθήσει να το κάνει σωστά. Δεν μπορεί, και θέλω να το θυμάστε αυτό το σημείο μέχρι να ριζωθεί μέσα σας. Δεν μπορεί. Ο άνθρωπος καθόλου δεν μπορεί.

Οι περισσότεροι άνθρωποι ξοδεύουν ολόκληρη τη ζωή τους προσπαθώντας να κάνουν την μικρή ανθρώπινη ζωή τους καλύτερη. Προσεύχονται στους θεούς για να έχουν μια λίγο πιο εύκολη ζωή. Προσεύχονται στον Θεό, όχι για την φώτιση τους, όχι για τη συνειδητοποίηση, όχι για την διαύγεια, προσεύχονται μόνο για λίγα περισσότερα δολάρια για να τα ξοδέψουν σε λίγο περισσότερους γιατρούς. Προσεύχονται για να αρέσουν σε λίγο περισσότερους ανθρώπους. Προσεύχονται για μια πιο εύκολη ζωή. Και, αγαπητοί μου φίλοι, δεν πρόκειται να συμβεί. Δεν πρόκειται να συμβεί και το λέω αυτό με ένα μεγάλο χαμόγελο.

Η ανθρώπινη Ζωή

Η ζωή είναι πραγματικά επώδυνη, και τώρα είναι που θα αρχίσει το υβρεολόγιο μου που θα εκνευρίσει πολύ κόσμο.

Η ανθρώπινη ζωή είναι απάνθρωπη. Η ζωή και οι άνθρωποι έχουν φτάσει στο σημείο που έγιναν αξιοθρήνητοι. Αξιοθρήνητοι, πραγματικά θλιβεροί, και ο Pete, τουλάχιστον, κουνάει το κεφάλι του λέγοντας «Ναι», επειδή καταλαβαίνει. Είναι καινούριος, μόλις πέρασε το κατώφλι, και συνειδητοποιεί ότι υπάρχει όλη αυτή η συζήτηση – «Ω, πρέπει να αγαπάμε τη ζωή. Πρέπει να αγαπάμε τους άλλους ανθρώπους». Χέστε τα όλα αυτά. Εννοώ, πραγματικά χέστε τα, επειδή αυτό που βλέπω συνεχώς είναι ανθρώπους να προσπαθούν όλο και πιο σκληρά και όλο και πιο απελπισμένα να κάνουν την μικρή εγωιστική ζωή λίγο καλύτερη. Και ξέρετε ότι αυτό δεν λειτουργεί.

Έχετε πάει πέρα από το σημείο που λέγατε «Θα καθαρίσω μόνο το μικρό κουτί μέσα στο οποίο ζω. Θα προσπαθήσω να το συγυρίσω. Θα κάνω τον εαυτό μου πιο ευτυχισμένο. Θα συνεχίσω να κάνω μαθήματα ευτυχίας και να παίρνω χάπια ευτυχίας». Δεν λειτουργεί. Φτάνει ένα σημείο όπου συνειδητοποιείτε ότι η ζωή είναι αξιοθρήνητη.

Η ζωή θα έπρεπε να είναι μια εμπειρία, αλλά έχει ξεφύγει προ πολλού, η ζωή των ανθρώπων αυτού του πλανήτη. Η ζωή μπορεί να είναι μια υπέροχα όμορφη εμπειρία, όμως έχει ξεφύγει σ’ αυτόν τον πλανήτη. Οι άνθρωποι υποφέρουν. Οι άνθρωποι τρελαίνονται και αυτό θα συνεχιστεί. Εννοώ ότι τα επόμενα χρόνια θα βλέπετε όλο και περισσότερα. Τρελαίνονται, επειδή η ζωή έχει γίνει απάνθρωπη. Φανταστείτε αυτό.

Πηγαίνετε στον ζωολογικό κήπο και σκέφτεστε «Θα είναι μια μεγάλη εμπειρία που πάω στο ζωολογικό κήπο, και θα δω τόσα διαφορετικά ζώα. Θα αγοράσω μερικά λούτρινα ζωάκια για το σπίτι και θα φάω φαγητό του ζωολογικού κήπου και μαλλί της γριάς και ποπκόρν και κόκα κόλα».
Είναι μια χαρούμενη μέρα. Πηγαίνετε στον ζωολογικό κήπο και αρχίζετε να τριγυρίζετε. Πηγαίνετε στο σπίτι της μαϊμούς και στο κλουβί του λιονταριού και βλέπετε τους ελέφαντες. Παγιδεύεστε τόσο πολύ σ’ αυτό που ξεχνάτε ότι είστε στο ζωολογικό κήπο. Ξεχνάτε ότι έχετε έρθει εδώ για να συλλέξετε μια εμπειρία, για μια επίσκεψη. Και πολύ σύντομα ο εξωτερικός κόσμος, η πραγματικότητα, η αληθινή πραγματικότητα ξεθωριάζει. Ξεχνάτε.
Τώρα είστε παγιδευμένοι στον ζωολογικό κήπο και πολύ σύντομα βρίσκεστε σε κάποιο από τα κλουβιά. Και πολύ σύντομα κολλάτε. Παγιδεύεστε. Πολύ σύντομα βρίσκεστε μέσα στο κλουβί και παρατηρείτε τους ανθρώπους που έρχονται και σας περιγελούν, σας κοιτάζουν, και πολύ σύντομα αρχίζετε να τους γρυλίζετε.

Είστε τόσο παγιδευμένοι στο κλουβί σας στο ζωολογικό κήπο, και αυτό που κάνετε είναι να προσπαθείτε να καθαρίσετε το κλουβί και να προσεύχεστε για καλύτερο φαγητό. Προσεύχεστε για λίγο περισσότερη ζέστη για τις κρύες νύχτες. Προσεύχεστε για λίγη περισσότερη συντροφικότητα από τους άλλους που είναι παγιδευμένοι μαζί σας στο κλουβί.
Ξεχνάτε ότι δεν είναι η πραγματικότητα. Ξεχνάτε ότι όλο αυτό δεν είναι αληθινό. Και επιμένετε σ’ αυτό. Το δουλεύετε. Προσπαθείτε να γίνετε ένα καλύτερο φυλακισμένο ζώο του ζωολογικού κήπου. Προσπαθείτε να γίνετε λίγο πιο έξυπνοι από κάποια από τα άλλα ζώα. Προσπαθείτε να σταματήσετε να γερνάτε μέσα στον ζωολογικό κήπο. Προσπαθείτε να γίνετε μια πολύ όμορφη μαϊμού του ζωολογικού κήπου. Ξεχνάτε ότι δεν ανήκετε εκεί. Και το χειρότερο είναι ότι και όλοι οι υπόλοιποι τριγύρω έχουν επίσης ξεχάσει.

Είναι αρρωστημένο. Είναι πραγματικά ψυχωτικό. Η πραγματική ψύχωση δεν είναι οι άνθρωποι που προσπαθούν να ανεξαρτητοποιηθούν, όχι εσείς, όχι αυτοί που λέτε «Δεν είναι σωστό». Αυτοί που είναι ψυχωτικοί είναι αυτοί που προσπαθούν να κάνουν το κλουβί τους στον ζωολογικό κήπο λιγάκι καλύτερο, και δεν είστε εσείς.

Βρίσκεστε λοιπόν σ’ αυτό το δίλλημα φίλοι μου, και το δίλλημα αφορά το κόλλημα, σε ένα είδος μεσοδιαστήματος. Η ζωή με τον παλιό τρόπο, που είναι ψυχωτική. Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένας απάνθρωπος κόσμος. Απλά λιμάρουμε τις γωνίες παριστάνοντας ότι είμαστε όλοι ευτυχισμένοι, παριστάνοντας ότι η ζωή θα γίνει καλύτερη αύριο – χάλια. Δεν λειτουργεί και το ξέρετε. Βρίσκεστε σ’ αυτό το σημείο.

Βρίσκεστε στο σημείο που – δεν είναι καν ένα κακό σημείο – μιας σχεδόν κατάρρευσης. «Και μετά τι; Πού πηγαίνουμε με αυτόν τον τρελό, ψυχωτικό, θλιβερό κόσμο;»

Θα υπάρξουν αυτοί που θα πουν «Ω! Ο Adamus κακολογεί τους ανθρώπους. Εμείς αγαπάμε τους ανθρώπους,. Θα δημιουργήσουμε έναν κύκλο προσευχής σήμερα το βράδυ με κεριά και ψαλμούς». Το κάνετε μέσα στο κλουβί σας. Το κάνετε μέσα στον ζωολογικό κήπο, και δεν είναι κάτι πραγματικό. Και μπορείτε να το κάνετε. Θα νιώσετε καλύτερα μέχρι αύριο το πρωί ή ίσως και την επόμενη μέρα, και μετά θα ξαναβρεθείτε στο ίδιο σημείο που ήσαστε και πριν.

Θα πουν «Ο Adamus δεν αγαπά τους ανθρώπους. Ο Adamus είναι τόσο αλαζονικός». Όχι. Ξέρω. Νιώθω τον πόνο σας. Γνωρίζω πως νιώθετε ότι θα εκραγείτε, νιώθετε ότι δεν ξέρετε αν θέλετε να μείνετε ή να φύγετε. Αυτό είναι το χειρότερο, όπως θα σας πει και ο Pete.

Ζήστε καλά ή φύγετε, αλλιώς θα οδηγήσετε τον εαυτό σας στην τρέλα. Όχι μόνο στην ανθρώπινη διανοητική τρέλα, αυτή αναπόφευκτα θα φύγει κάποια στιγμή, αλλά στην ψυχική τρέλα. Εννοώ βαθιά τρέλα. Δεν το θέλετε αυτό, όπως δεν θέλετε την αναφορά στην τρέλα του Κόκκινου Λιονταριού, και καθόλου δεν χρειάζεται.

Αυτός ο κόσμος είναι ψυχωτικός. Δεν μιλώ για τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι είναι εντάξει, όμως πιστεύουν σ’ όλα αυτά. Πιστεύουν στην αγάπη. Μιλούν για την αγάπη και αυτό που βλέπω σε πολλούς είναι η ανάγκη. Μιλούν για την φιλανθρωπία και αυτό που βλέπω είναι η ενοχή. Μιλούν για την ευτυχία και το μόνο που βλέπω είναι το καρότο μπροστά από το άλογο που τους σέρνει στην επόμενη μέρα. Μιλούν για τις θρησκείες τους και για τους θεούς τους, όμως το μόνο που βλέπω είναι έλεγχος. Μιλούν για την πρόοδο και το μόνο που βλέπω είναι απόσπαση. Μιλούν για τις καλές πράξεις για το καλό όλων, και το μόνο που βλέπω είναι να προσπαθούν να πάρουν περισσότερα για τον εαυτό τους.

Έχω κάπως βαρεθεί τους ανθρώπους;  Όχι. Αγαπώ τους ανθρώπους. Είμαι, ήμουν ένας απ’ αυτούς. Λέω «Είμαι, ήμουν», επειδή έχω βρεθεί εκεί και ακόμα είμαι. Ακόμα σχετίζομαι μ’ αυτό. Ακόμα εκπέμπω την ανθρωπινότητα μου όπου πηγαίνω, όμως έχω επίσης φύγει από τον ζωολογικό κήπο. Μου πήρε 100.000 χρόνια. Σας έχω πει ποτέ την ιστορία; (γέλια, κάποιος λέει «Δεν την έχουμε ακούσει» και «πες την») Πες την σε παρακαλώ. Κάποια από αυτές τις μέρες, στην ταινία που πάντα ήθελε να γυρίσει ο David. Την ταινία «Ο Άγιος Γερμανός και τα 100.000 κρυστάλλινα χρόνια». Α, θα ήταν υπέροχη ταινία. Και ποιος θα πρωταγωνιστούσε; – ο Cauldre λέει ο Robert Downey Jr.

100.000 χρόνια λοιπόν μέσα σ’ έναν κρύσταλλο. Αυτή είναι η ταινία. Και ξαφνικά μια μέρα «Ω! Εγώ έβαλα τον εαυτό μου εδώ μέσα. Εγώ μπορώ να τον βγάλω από εδώ μέσα». Και αυτή είναι η ταινία. Χρειάζονται περίπου 10 λεπτά για να γίνει. Αυτό είναι!

Ναι, έχω κάπως βαρεθεί την ανθρωπότητα αυτή τη στιγμή, επειδή είναι τόσο κολλημένη. Οι επικοινωνίες έχουν βοηθήσει κάπως στην ελευθερία και την ανεξαρτησία των ανθρώπων, όμως ξέρετε τι συνέβη; Με όλη αυτή τη μεγαλειώδη τεχνολογία, τις επικοινωνίες, την παγκόσμια διασύνδεση και όλα τα σχετικά, οι άνθρωποι χαίρονται μια στιγμή λίγης ακόμη ελευθερίας, και μετά παίρνουν αυτήν την ίδια την τεχνολογία και τις επικοινωνίες και τα σχετικά και βυθίζονται ακόμα περισσότερο μέσα στο κλουβί τους στον ζωολογικό κήπο. Χρησιμοποιούν αυτό το ίδιο το πράγμα που θα μπορούσε να τους προμηθεύσει απελευθέρωση και περισσότερη ελευθερία γι αυτόν τον κόσμο, και το χρησιμοποιούν για ακόμα περισσότερη ψύχωση, κόλλημα.

Βρίσκεστε στο αστείο σημείο – χαχαχα –  να είστε ακριβώς μέσα στη μέση. Έχετε την βαρύτητα που σας σπρώχνει καθημερινά και κάθε λεπτό και όμως ξέρετε ότι δεν είναι αληθινή. Ξέρετε ότι υπάρχει κάτι περισσότερο. Έχετε ενδιαφέρον επειδή, όσο δύσκολα κι αν έχουν γίνει τα πράγματα, ακόμα θέλετε περισσότερα. Και θα επιμείνετε σ’ αυτό, πράγμα για το οποίο σας αγαπώ. Θα επιμείνετε σ’ αυτό μέχρι να βρεθείτε έξω απ’ αυτό, μέχρι να βγείτε έξω από το κλουβί και τον ζωολογικό κήπο, και να μπορέσετε να γελάσετε μ’ αυτό.

Και μετά, αφού συμβεί αυτό, φίλοι μου, αυτό για το οποίο ανησυχείτε, αφού το προσπεράσετε, βγαίνετε έξω από τον ζωολογικό κήπο, στέκεστε έξω από τις πύλες και γελάτε μαζί του, συνειδητοποιείτε ότι επρόκειτο για μια εμπειρία, βγαίνετε έξω, και σ’ αυτό το σημείο, μπορείτε να γυρίσετε πίσω στο χρόνο και να μην ξανακολλήσετε ποτέ πια. Δεν θα πιαστείτε ποτέ ξανά σ’ αυτό από την βαρύτητα του ζωολογικού κήπου και το κλουβί και τα σχετικά.

Τότε είναι, αγαπητοί μου, που σταματάτε να γερνάτε, κατά κάποιο τρόπο, επειδή σ’ εκείνο το σημείο είστε άχρονοι. Όμως δεν μπορείτε να βρείτε το δρόμο σας από το θλιβερό ανθρώπινο σημείο που στέκεστε, μέσω του εγωιστή εαυτού. Δεν μπορείτε να ξεπεράσετε την υγεία σας ή τα οικονομικά σας προβλήματα μέσα από εκεί. Δεν μπορείτε, και αυτό είναι το σημερινό μου θέμα.

Το έχω ξαναπεί, αν έχετε συντονιστεί για να προσπαθήσετε να πιάσετε κάτι καινούριο. Θα συνεχίσω να το λέω με διαφορετικούς τρόπους μέχρι να κάνετε αυτό το μεγάλο «αχα»

Τα προβλήματα υγείας, η ίδια η εστίαση στην υγεία είναι ψυχωτική – νευρωτική, και τα δύο – δεν υπάρχει κανένα απολύτως φταίξιμο σ’ αυτό. Και δεν θα το φτιάξετε. Θα χειροτερεύει. Θα χειροτερεύει, όπως και όλα τα υπόλοιπα, επειδή συνεχίζετε να βουτάτε όλο και πιο βαθιά. Η βαρύτητα σας έχει πιάσει από τα πόδια και σας τραβά προς τα κάτω.

Δεν πρόκειται να φτάσετε εκεί μέσω της ανθρωπινότητας σας. Αφού λοιπόν το συνειδητοποιήσετε αυτό, αφού είστε έτοιμοι να το απελευθερώσετε, αφού συνειδητοποιήσετε ότι αυτός είναι ένας θεοπάλαβος κόσμος και δεν πρόκειται να ταιριάξετε εδώ, θα σταματήσετε να γερνάτε ή να έχετε προβλήματα υγείας ή οποιοδήποτε από τα ζητήματα που προέρχονται από το κλουβί του ζωολογικού κήπου. Αφού το συνειδητοποιήσετε αυτό, τότε όλα αυτά τα θέματα ξαφνικά ξεκαθαρίζουν από μόνα τους. Όχι επειδή κοιτάτε την υγεία σας ή επειδή προσπαθείτε να μην γεράσετε ή για τα χρήματα σας ή όλα τα υπόλοιπα, επειδή τα έχετε ξεπεράσει. Έχετε φύγει πέρα από όλα αυτά.

Τότε ισορροπούν. Τότε δεν θα ανησυχήσετε ποτέ πια για την υγεία σας, ή αν το κάνετε, θα το κάνετε με τρόπο αστείο. Με έναν τρόπο παιχνιδιάρικο, αλλά μετά θα βαρεθείτε αυτό το παιχνίδι και θα προχωρήσετε σε κάτι άλλο.

Είμαι αναστατωμένος με τον κόσμο αυτή τη στιγμή, επειδή ξέρω τι μπορεί να γίνει. Ξέρω τι είδους εμπειρία μπορεί να γίνει. Είμαι αναστατωμένος επειδή βλέπω τη βαρύτητα, βλέπω τη μαζική συνειδητότητα να τραβά όλο και βαθύτερα τους ανθρώπους. Και αυτοί τι κάνουν; Παίρνουν χάπια. Κάνουν όλων των ειδών τις θεραπείες. Σκοτώνουν ο ένας τον άλλον. Πολεμούν. Αυτός εδώ είναι ένας πλανήτης που συνεχίζει να έχει πόλεμο. Είναι κλέφτες. Είναι διαρρήκτες. Είναι πολεμιστές. Και ξέρω ότι κάποιοι από σας ήδη γράφετε τα email σας – «ο Adamus λέει όλα αυτά τα κακά πράγματα για τους ανθρώπους». Λέω ψέματα; Εγώ τα εφευρίσκω; Δεν το νομίζω. Νομίζω ότι είναι ψυχωτικό να προσποιείστε ότι δεν είναι εδώ. Και το θέμα είναι ότι γίνεται όλο και πιο πυκνός.

Όμως εσείς φίλοι μου, βρίσκεστε σε ένα αστείο, παράξενο, ασυνήθιστο σημείο. Βρίσκεστε και δεν βρίσκεστε μέσα στον κόσμο. Προσπαθείτε να κάνετε την ανθρώπινη ζωή σας καλύτερη μέσα από την ανθρωπινότητα σας. μίλησα σχετικά μ’ αυτό ιδιαίτερα στο Keahak, ο εγωιστής άνθρωπος να προσπαθεί να φτιάξει τα πράγματα, να προσπαθεί να κάνει τα πράγματα καλύτερα. Απλά προσπαθείτε να συγυρίσετε το κλουβί σας στον ζωολογικό κήπο. Αυτό είναι. Οπότε τι να κάνετε; Χμμ.

Κατ’ αρχάς να κατανοήσετε – να κατανοήσετε το νου και το σώμα. Να κατανοήσετε την συνειδητότητα, για την οποία μιλάμε τόσο συχνά – και μετά να τρελαθείτε , και εκεί είναι που βρισκόμαστε.

Τρελό είναι κάτι που ορίζεται ως έξω από τον κανόνα. Οπότε το τρελό είναι εντάξει. Το ψυχωτικό ορίζεται με την έννοια ότι το ψυχωτικό άτομο δεν έχει προσανατολισμό ή γείωση ή σύνδεση με την πραγματικότητα. Όμως όταν ο ορισμός του ψυχωτικού δίνεται μέσα από τον ζωολογικό κήπο από κάποιον από τους τρόφιμους που χρησιμοποιεί τον ίδιο τον ζωολογικό κήπο για να ορίσει τι σημαίνει γείωση, είναι λάθος. Και γι αυτό το λέω αυτό , ότι οι άνθρωποι είναι ψυχωτικοί και είναι απάνθρωποι.

Η ανθρωπότητα, η βασική ανθρωπότητα είναι υπέροχη. Όμως το να βρίσκεσαι στην ανθρωπότητα είναι μια εμπειρία. Δεν είναι μια τιμωρία. Είναι μόνο μια εμπειρία. Δεν υποτίθεται ότι είναι κάτι το τελειωτικό. Δεν θα μπορέσετε ποτέ να τελειοποιήσετε την ανθρωπότητα σας. Δεν αφορά κάτι τέτοιο. Αφορά μόνο την εμπειρία, και όλοι οι τρόφιμοι του ζωολογικού κήπου προσπαθούν να την τελειοποιήσουν.

Φαντασία

Τι θα κάνουμε; Θα μπούμε σε κάτι πολύ απλό. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να οριστεί αυτό. Θα το κρατήσω όσο πιο απλό γίνεται, επειδή τελικά αφορά την ικανότητα να προσπερνάμε το νου. Ονομάζεται φαντασία. Φαντασία. Έτσι μου αρέσει να το λέω.

Φαντασία σημαίνει να μην πρέπει να σκέφτεσαι μέσα από αυτήν, να μην βγάζεις λογική από αυτήν. Όταν σκέφτεστε τη φαντασία υπάρχει μια ποσότητα ευτυχίας. «Ω! η φαντασία, ο φανταστικός κόσμος!» Και μετά σας λένε «Όλα είναι φαντασία». Ποιος είναι ο τρελός εδώ πέρα;  Αυτοί που ψωνίζουν την ανθρώπινη συνειδητότητα της ζωής; Ή αυτοί που λένε «Όχι άλλο. Όχι άλλο».

Φαντασία – απλή, καθαρή φαντασία. Βιώνετε πολύ από αυτήν όταν ονειρεύεστε. Το ονείρεμα είναι μια κάπως ενδιαφέρουσα κατάσταση ύπαρξης, επειδή τα όνειρα δεν προέρχονται από κάποιο μέρος του χρόνου ή του τόπου. Τα όνειρα δεν έχουν την κανονική βαρύτητα της ανθρώπινης ζωής σας, την κανονική έλξη που οι άνθρωποι σας έχουν.

Όταν ονειρεύεστε, ιδιαίτερα όσοι από σας θυμάστε τα όνειρα σας, συνειδητοποιείτε «Ο νους μου, ο ανθρώπινος νους μου δεν θα μπορούσε να το κατασκευάσει όλο αυτό». Από πού προέρχεται; Επειδή ο νους δεν θα μπορούσε να το κατασκευάσει. Πρόκειται για ημι-φαντασία, όμως ο νους το εξηγεί σε επίπεδα που μπορεί να κατανοήσει, σε σύμβολα που μπορεί να καταλάβει. Όμως όταν ονειρεύεστε, κάπως απελευθερώνετε. Όχι απόλυτα, αλλά κάπως.

Το ονείρεμα λοιπόν είναι σαν την φαντασία, όμως εκεί υπάρχει μια ακόμα μεγαλύτερη φαντασία, μια μεγαλύτερη απελευθέρωση, και αυτό είναι που θέλω να κάνω σήμερα. Θα ετοιμάσω τη μουσική σ’ ένα λεπτό.

Οι φαντασιώσεις έχουν ενδιαφέρον. Τα παιδιά τις αγαπούν επειδή τα παιδιά είναι ακόμα όμορφα… ω, το παιδί έμενε ανοιχτό μέχρι οχτώ, εννιά χρονών, τώρα μέχρι δύο ή τριών. Επιστρέφουν στον ζωολογικό κήπο. Γίνονται πολύ διανοητικοί. Γίνονται πολύ προγραμματισμένοι.

Εδώ είστε, σίγουρα όχι πια νέα παιδιά, να πηγαίνετε στην φαντασία. Και ο νους θα σας πει, όταν επιτρέπετε στον εαυτό σας να το κάνει αυτό «Ω, εγώ το κατασκευάζω αυτό» ή «Είναι μόνο φαντασία» ή «Δεν έχω κανέναν έλεγχο» ή «Αυτό δεν θα φέρει καμιά διαφορά στη ζωή μου». Δεν είναι καθόλου αλήθεια.

Υπάρχει λοιπόν εδώ και πολύ καιρό μια ερώτηση «Πώς πάμε πιο πέρα; Πώς προχωράμε;» Θα ξεκινήσουμε με την φαντασία.

Τώρα, θα υπάρξει μια πρόκληση – θα παίξουμε λίγη μουσική σε λίγο – ο νους σας θα φλυαρεί και αυτό είναι εντάξει. Μην προσπαθείτε να τον σταματήσετε. Θα αναρωτηθείτε αν το κάνετε σωστά. Δεν μπορείτε να το κάνετε λάθος. Θα μπορούσατε να αναρωτηθείτε αν είστε καλοί στην φαντασίωση. Δεν υπάρχει καλό ή κακό. Θα αναρωτηθείτε για τον ορισμό της φαντασίας. Δεν υπάρχει κανένας. Φαντασία σημαίνει απλά να πηγαίνεις πιο πέρα. Δεν περιορίζουμε το νου ή τις κανονικές σκέψεις. Απλά βιώνουμε το να πηγαίνουμε πιο πέρα. Κατά την εμπειρία δεν θέλω να προσπαθήσετε να εκβιάσετε κάτι. Τίποτα. Αυτό θα είναι άβολο.

Θα δουλέψουμε με την φαντασία. Θα δουλέψουμε με αυτό το άνοιγμα, και εσείς θα νιώσετε τρελοί. Ακριβώς όπως προείπα το ιερό και το φοβερό σχετίζονται στενά. Θα νιώσετε άβολα. Θα νιώσετε κάπως έτσι «Ω, αυτό δεν είναι για μένα. Είναι ένα παιδικό παιχνίδι. Όλο αυτό είναι κατασκευασμένο από μας». Θέλω να πάρετε μια βαθιά αναπνοή. Θέλω να σταματήσετε για μια στιγμή. Ποια άλλη έξοδο έχετε; Ποια άλλη πόρτα που να οδηγεί πέρα από ένα πολύ περιορισμένο και απάνθρωπο κόσμο; Ποια άλλη πόρτα έχετε για να πάτε πιο πέρα;

Η φαντασία βρίσκεται ακριβώς εδώ. Είναι διαθέσιμη. Είναι αυτή η διέξοδος από τον ζωολογικό κήπο. Θα σας προκαλέσει να αναρωτηθείτε «Τι θα συμβεί; Κατά κάποιο τρόπο υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια μέσα στον ζωολογικό κήπο, επειδή όλα τα ζώα είναι έγκλειστα. Τι συμβαίνει εκεί έξω;» θα σας δώσω ένα μικρό στοιχείο. Έχετε ξαναβρεθεί εκεί. Εκεί έξω στην πραγματικότητα βρίσκεται το αληθινό σας σπίτι, όχι μέσα στον ζωολογικό κήπο. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για κάποιον άγνωστο κόσμο. Απλά έχει γίνει φοβερά συνειδητός τελευταία, με το τελευταία εννοώ τα τελευταία πέντε εκατομμύρια χρόνια (κάποια γέλια). Είστε πραγματικά εξοικειωμένοι μαζί του.

Οπότε ας πάρουμε μια καλή βαθιά αναπνοή. Ας χαμηλώσουμε τα φώτα. Αυξήστε τη θέρμανση κατά έναν βαθμό. Έχουμε παγώσει το κοινό μας σήμερα. Θα προκαλέσουμε την αναχώρηση τους πριν περάσουν καλά.

Ας πάρουμε μια καλή βαθιά αναπνοή και ας χαλαρώσουμε. Ναι, φορέστε τα σακάκια σας. εντάξει. Αυξήσαμε την θέρμανση Joe; Ας κλείσουμε εντελώς το Air-condition. Δεν μας αρέσει ο θόρυβος. Εντάξει. Πρέπει να είστε άνετα για να μπορέσετε να βρεθείτε στην φαντασία.

Και για μερικούς από σας, δεν μίλησα για σεξουαλική φαντασίωση. Απλά είπα φαντασία (γέλια). Θεέ μου! Υπάρχουν πάντα κανα-δυο. Συγνώμη, Sart.

SART: Ναι!

ADAMUS: Συγνώμη (ο Adamus γελά)

Μέσα στην Φαντασία

Ας πάρουμε μια καλή βαθιά αναπνοή και ας βάλουμε λίγη μουσική να χαλαρώσουμε. Χαλαρώστε.

Ξέρετε, υπάρχει ένας κόσμος εκεί έξω – βρίσκεται πάντα εκεί έξω…

… είναι πέρα από την απλή σκέψη, είναι πέρα από τις καθημερινές συνήθειες και τις ανησυχίες της ζωής. Είναι αυτό που ονομάζεται φαντασία, όμως ουσιαστικά είναι η πραγματικότητα. Μου αρέσει να την λέω φαντασία επειδή σου δίνει την άδεια να βγεις από το νου σου. Και ίσως για σας φαντασία να σημαίνει μονόκεροι και ξωτικά και νάνοι. Είναι μέρος της. Είναι πραγματικά. Είναι πάρα πολύ πραγματικά.

Φαντασία μπορεί να είναι επιστημονική φαντασία. Επιστημονική φαντασία όταν μιλάμε για τον Χωροχρόνο που κινείται μέσα από σας. Οι περισσότεροι άνθρωποι θα έλεγαν «Αυτό είναι φαντασία. Όλο αυτό είναι ένα απλό κατασκεύασμα». Όμως δεν είναι. Και αυτό που μου αρέσει είναι ότι γνωρίζετε, διαισθητικά γνωρίζετε ότι είναι πραγματικότητα.

Η φαντασία βρίσκεται εκεί που επεκτείνετε τον εαυτό σας. Τον εαυτό σας όχι με την έννοια μόνο του ανθρώπινου εαυτού, αλλά του Εγώ Είμαι Εαυτού. Συνειδητοποιείτε πόσο δύσκολο είναι για την συνειδητότητα του Είμαι σας να βρίσκεται κλειδωμένη μέσα σ’ αυτό το κλουβί του ζωολογικού κήπου. Για πόσο διάστημα; Δεν θα μπορούσε να το ανεχτεί περισσότερο. Απλά δεν θα μπορούσε. Και όλο αυτό σας τρώει, όλος αυτός ο εκνευρισμός, όλη αυτή η ανυπομονησία και το άγχος είναι κάτι καλό. Είναι κάτι καλό, είτε το πιστεύετε είτε όχι – όλα τα ζητήματα υγείας και τα οικονομικά ζητήματα και όλα τα υπόλοιπα – επειδή σας κρατούν από το να βυθιστείτε περισσότερο μέσα σ’ αυτό το βρωμερό κλουβί του ζωολογικού κήπου.

Ήσαστε εσείς. Ήταν το Είμαι που είπε «Αυτό δεν είναι σωστό. Υπάρχει κάτι περισσότερο».

Σας κράτησε από το να μπαίνετε σε όλο και περισσότερες ζωές περιοριστικές, στη μαζική συνειδητότητα, από το να είστε ένα φυλακισμένο ζώο, από το να βρίσκεστε σε έναν απάνθρωπο κόσμο. Κατά κάποιο τρόπο όλο αυτό ήταν μια ευλογία. Υπάρχουν οι άλλοι που κοιμούνται, που είναι τόσο ευχαριστημένοι με το κλουβί τους, όμως όχι εσείς. Εσείς λέτε «Υπάρχουν περισσότερα. Πρέπει να υπάρχουν περισσότερα». Και υπάρχουν.

Δεν μπορείτε να φτάσετε εκεί με το να σκέφτεστε τον δρόμο σας. Δεν μπορείτε να πάτε εκεί από μέσα. Οπότε τελικά φτάνετε στο σημείο απλά να επιτρέψετε. Φτάνετε στο σημείο της φαντασίας.

Ήδη μπορώ να ακούω τις λέξεις, τους ανθρώπους εκτός Shaumbra, εκτός Βυσσινί Κύκλου, να λένε «Ω, για δες τους. Φαντασία. Όλα αυτά τα κατασκευάζουν». Όχι. Απλά επιστρέφουμε σε σας.

Επειδή σ’ αυτήν την φαντασία δεν έλκουμε τίποτα άλλο. Δεν φέρνουμε μέσα εξωτερικές δυνάμεις και ιερούς κρυστάλλους και αρχαγγέλους και όλα τα υπόλοιπα. Αυτή αφορά μόνο εσάς, επιστρέφουμε σε σας.

Βγήκατε έξω να ψάξετε και αυτό που βρήκατε ήταν ο Εαυτός σας.

Βγήκατε έξω για ένα πολύχρονο ψάξιμο προσπαθώντας να βρείτε απαντήσεις για το νόημα της ζωής, απαντήσεις για τη δημιουργία, απαντήσεις σε προβλήματα, και αυτό που βρήκατε ήταν ο Εαυτός σας. Όχι ο εγωιστικός ανθρώπινος εαυτός, αυτός ο μικρός ανθρώπινος εαυτός  που νομίζει ότι μπορεί να περάσει μέσα από τοίχους. Όχι. Ο μικρός ανθρώπινος εαυτός νομίζει ότι μπορεί να τηλεμεταφέρει τον εαυτό του στην άλλη άκρη του κόσμου με το σώμα και το νου του. Όχι. Όχι. Ο μικρός ανθρώπινος αυτός που θέλει να τρίψει τα χέρια του και να πει μερικές μαγικές λέξεις και ξαφνικά να εμφανιστεί ο χρυσός. Όχι. Αυτό είναι απλό γυάλισμα στα κάγκελα του ζωολογικού κήπου και του κλουβιού. Όχι.

Αυτό που βρίσκεται έξω, αυτό που υπάρχει πιο πέρα, αυτό βρίσκεται στη φαντασία – η οποία απλά σημαίνει περισσότερα, όχι περισσότερα από τα ίδια, αλλά περισσότερα. Αυτό που υπάρχει εκεί έξω δεν είναι ένας καθαρισμένος άνθρωπος, ένας άνθρωπος που δεν γερνά ή ένας άνθρωπος που δεν αρρωσταίνει ποτέ. Όχι. Αυτό που υπάρχει εκεί έξω είστε Εσείς πέρα από την ανθρωπινότητα. Είστε ακόμα άνθρωπος. Είναι το «και». Όμως αυτό που υπάρχει εκεί έξω βρίσκεται εκεί όπου δεν πρέπει να σκέφτεστε. Όπου δεν πρέπει να σκέφτεστε πια.

Κάποιους ανθρώπους αυτό θα τους τρομοκρατούσε. Όμως βγαίνετε εκεί έξω με τη φαντασία και συνειδητοποιείτε ότι δεν χρειάζεται να σκέφτεστε και να σχεδιάζετε και να δουλεύετε τόσο σκληρά και να προσπαθείτε και να χρησιμοποιείτε δύναμη.

Εκεί έξω απλά είναι. Δεν υπάρχουν μάχες. Δεν υπάρχουν αγώνες. Δεν υπάρχουν κουίζ. Δεν υπάρχουν μυστικά. Δεν υπάρχει η πολυπλοκότητα του νου.

Εκεί έξω, σ’ αυτόν τον τόπο της φαντασίας, συνειδητοποιείτε ότι τα πράγματα δεν είναι σωστά ή λάθος. Υπάρχει η εμπειρία, φυσικά. Όμως δεν υπάρχει κάνω το σωστό ή το λάθος.

Εκεί έξω δεν υπάρχει σώμα που να ανησυχείτε γι αυτό, δεν υπάρχει φυσικό σώμα για να ανησυχείτε.

Εκεί έξω είναι τόσο δημιουργικά, τόσο εξαιρετικά δημιουργικά που οτιδήποτε προέρχεται από την καρδιά σας, γίνεται. Αυτή είναι η δημιουργικότητα – η συνειδητότητα που λάμπει πάνω από την οθόνη του bon, προσκαλώντας όλες τις ενέργειες για να μπορέσετε να βιώσετε τον Εαυτό σας.

Δεν θα πάτε εκεί με το να σκέφτεστε το δρόμο σας, με την ανακάλυψη κάποιου μεγάλου μυστικού ή μυστηρίου ή με κάτι παρόμοιο. Αφορά μόνο τη φαντασία.

Οι σκέψεις θα σας προκαλέσουν – «Μήπως το κατασκευάζω όλο αυτό; Πρόκειται μόνο για κάποια εκτροπή ή απόσπαση; Θα βγει πραγματικά κάτι από αυτό;»

Εξαρτάται αποκλειστικά από σας. Η δουλειά μου είναι μόνο να σας δείξω την πόρτα, να σας δείξω ότι εκεί υπάρχει ένας ολόκληρος άλλος κόσμος, μια ολόκληρη άλλη συνειδητότητα, ένας ολόκληρος άλλος τρόπος ύπαρξης. Και το μόνο που πρέπει να κάνετε είναι να επιτρέψετε στον εαυτό σας να το βιώσει. Η φαντασία.

Ο άνθρωπος θα πει «Τι σημαίνει αυτό; Πώς το κάνω αυτό;»  Σσς !  Φαντασία.

Χρειάστηκα λίγο χρόνο για να σκεφτώ την καλύτερη λέξη, τι ήταν αυτή η πόρτα. Και σας αισθάνθηκα όλους και αισθάνθηκα τους Shaumbra σε ολόκληρο τον κόσμο και υπήρχε μάλλον μια κοινή λέξη, μια λέξη που σας κάνει να χαμογελάτε, σας φέρνει πολλές αναμνήσεις από την παιδική σας ηλικία. Ω! Κάποιες από τις υπέροχες φαντασιώσεις που είχατε σαν παιδιά, και που ήταν αληθινές.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα πράγματα κάνουν κύκλους. Μια παιδική φαντασίωση, ένα άνοιγμα – σαν παιδί δεν σκεφτόσασταν τα πάντα, δεν είχατε άγχος για τα πάντα, απλά βγαίνατε έξω να τα βιώσετε – και κατά κάποιο τρόπο επιστρέφουμε, αλλά με διαφορετικό τρόπο.

Οπότε φτάνουμε εδώ στο σημείο να πούμε, είστε πρόθυμοι να δώσετε στον εαυτό σας την άδεια να βρεθεί σε έναν κόσμο φαντασίας; Αυτό δεν σημαίνει ότι ξεφορτώνεστε τον παλιό κόσμο. Θα συνεχίσετε να έχετε το ανθρώπινο στοιχείο σας, όμως δίνετε στον εαυτό σας την άδεια; Ω! Κάποιοι από σας σκέφτεστε τόσο σκληρά αυτή τη στιγμή.

Θα δώσετε στον εαυτό σας την άδεις να πάει ακόμα και έξω από τον ζωολογικό κήπο, να πάει και στην φαντασία;

Λέτε «Τι θα κάνει αυτό; Τι θα κάνει με τις σκέψεις μου; Τι θα σκεφτούν οι άλλοι για μένα; Θα έχει κάποια επίπτωση στην υγεία μου; Θα κολλήσω εκεί έξω; Θα μου αρέσει τόσο πολύ αυτός ο κόσμος της φαντασίας που δεν θα επιστρέψω; Θα έχω παραισθήσεις; Θα ξεπεράσω τα όρια στις μικρές μου φαντασιώσεις;

Φίλοι μου, η εναλλακτική σας είναι να επιστρέψετε στον ζωολογικό κήπο, κλείνοντας τις πόρτες πίσω σας, να μπείτε στο μικρό σας κλουβί – αυτό το σαθρό μικρό κλουβί – να έχετε υπολείμματα φαγητού στην καθημερινότητα σας, να κλειδώσετε την πόρτα. Αυτή είναι η εναλλακτική. Δεν νομίζω ότι κανένας από σας είναι έτοιμος γι αυτό, αλλιώς δεν θα ήσαστε εδώ.

Φαντασία σημαίνει να επιτρέπετε, αλλά να επιτρέπετε έξω από τα όρια αυτού του περιορισμένου ανθρώπου.

Έχετε γίνει τόσο καλοί σ’ αυτό το παιχνίδι της ζωής μέσα στον ζωολογικό κήπο, πάρα πολύ καλοί σ’ αυτό. Οπότε θα δεχθείτε κάποια πρόκληση τώρα μπαίνοντας μέσα στη φαντασία. Λίγη πρόκληση. Τι να κάνετε; Θα προσπαθήσετε να τα κάνετε και τα δύο. Όχι με τον «και» τρόπο, όμως θα σας αρέσει να φαντασιώνεστε κατά διαστήματα, και μετά θα έλκεστε και πάλι πίσω. Το ωραίο με τη φαντασία των Shaumbra, σχετικά με την πόρτα είναι ότι αφού επιτρέψετε πραγματικά στον εαυτό σας να την βιώσει, είναι ότι θα συνειδητοποιήσετε πόσο απελευθερωτική είναι.

Θα συνειδητοποιήσετε ότι οι πραγματικοί ψυχωτικοί είναι αυτοί που ζουν μέσα στον ζωολογικό κήπο και δεν προσπαθούν ποτέ να ξεφύγουν. Αυτό είναι το ψυχωτικό.

Θα είναι ένας υπέροχος χρόνος και τόπος, αν επιλέξετε να δώσετε στον εαυτό σας την άδεια να βρεθεί στην φαντασία, όπως και στον κανονικό κόσμο, όμως να έχετε και την φαντασία. Και το ωραίο σχετικά μ’ αυτό είναι ότι δεν πρέπει να κάνετε κάτι. Έρχεται σε σας.

Θυμάστε τι λέγαμε τον τελευταίο μήνα; Έρχεται σε σας.

Οπότε δεν χρειάζεται να καθίσετε και να το δουλέψετε. Έρχεται σε σας.

Είστε λοιπόν έτοιμοι;

Ας πάρουμε μια καλή βαθιά αναπνοή.

Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαιτέρως τον Pete που ήταν εδώ. Λέει ότι θα έρχεται για τα Shouds – δεν χρειάζεται να του κρατάτε κάθισμα, θα αιωρείται – ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ σ’ αυτόν και για την δουλειά που θα κάνει, βοηθώντας, με το να βρίσκεται εκεί.

Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις σε όλο αυτό είναι η βαρύτητα, αυτή η αναρρόφηση που δημιουργήθηκε και σας κρατά και ο πόθος να ξεφύγετε, και μετά παγιδεύεστε στη μέση, νιώθετε ότι τρελαίνεστε. Όχι. Καθόλου. Απολύτως καθόλου.

Οπότε ας πάρουμε μια καλή βαθιά αναπνοή Shaumbra. Νιώστε τις ενέργειες της ημέρας. Και με αυτό, ας πούμε μαζί αυτές τις λέξεις. Όπως πάντα…

Ο ADAMUS ΚΑΙ ΤΟ ΑΚΡΟΑΤΗΡΙΟ: Όλα είναι καλά σε ολόκληρη τη δημιουργία.

ADAMUS: Σας ευχαριστώ.

Μετάφραση : Ιωάννα Αποστολάτου
Review : Mαρία Γρηγοράκη