Shoud 8, Aνάδυση
6 – 4- 2019
(Δύσκολος μήνας, Πού βρίσκεται η απώλεια της Αξιοπρέπειας, Γιατί σταματάει κάποιος το πνευματικό του ταξίδι, Η ενέργεια, Συζήτηση με τον Κουτχούμι, Ο δράκος, Η χώρα του Μπλε, Γιατί είστε οι πρώτοι )
Εγώ Είμαι ο Αντάμους της Κυρίαρχης Περιοχής.
Με κοιτάτε σαν να μη με έχετε ξαναδεί ποτέ (μερικά γέλια). Ίσως υπάρχει κάτι λιγάκι διαφορετικό.
Α! Μια δυο επισημάνσεις προτού αρχίσουμε. Ο Κώλντρε νόμιζε ότι προσπαθούσα να χωθώ στην προηγούμενη κουβέντα . Καθόλου. Απλά ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που θα ερχόμουν σήμερα γιατί έχουμε πολλά να κάνουμε, πολλά να καλύψουμε.
Αυτή θα είναι μια επικοινωνία σε πολλά επίπεδα, δηλαδή συμβαίνουν πολλά. Δεν πρόκειται απλά για τα λόγια που λέγονται, υπάρχουν πολλά σ’ αυτό το μήνυμα. Ίσως θελήσετε να το ξανακούσετε, να το ξαναδείτε μερικές φορές. Κάνουμε πολλά πράγματα αυτή τη στιγμή. Τα ανακατεύουμε κάπως.
Κάποιες φορές το ανθρώπινο μυαλό θα πει “Πού στο καλό το πάει ο Αντάμους; Για ποιο πράγμα μιλάει; Πώς γίνεται να μη μένει σε ένα θέμα;” γιατί δεν σκοπεύω να μείνω σε ένα θέμα πια. Πρόκειται για το Και.
Δεύτερον, σχετικά με το τρέιλερ της ταινίας που παρακολουθήσατε πριν, το Time of the Sixth Sun, ο Τοβίας είναι πραγματικά σ αυτή την ταινία. Η αφήγηση του είναι στην ταινία, αλλά όχι απλά η αφήγηση του. Βλέπετε, έκανε κάτι κάπως πονηρό. Πραγματικά εμφύτευσε την ζωντανή του ενέργεια σ αυτή. Ναι. Κι ο Κώλντρε νιώθει -πώς τις λέτε;- αυτά τα περίεργα στο δέρμα σας (κάποιος λέει “Ανατριχίλες”).
Όταν ηχογραφήθηκε αυτή η επικοινωνία του Τοβία, ω, ήταν τόσο περισσότερο από κάτι της στιγμής και καθόλου σχεδιασμένη ή προετοιμασμένη. Υπήρξε μια απλή παράκληση από τον παραγωγό να δοθεί ένα μήνυμα κι ο Κώλντρε δεν το σκέφτηκε πολύ. Ήταν μόνο ένα απλό μήνυμα. Λοιπόν, γίνεται το ρεύμα του ποταμού, που μεταφέρει αυτή την ταινία, που μεταφέρει όλες τις ενέργειες της ταινίας, αλλά και την ζωντανή του ενέργεια. Έτσι, δεν είναι μόνο ηχογραφημένα λόγια, είναι αληθινά Ζωντανή Ενέργεια. Είναι πραγματικά πανέξυπνο εκ μέρους του. Έχει πολλή επίγνωση αυτού. Έτσι, με κάποιο τρόπο, είναι κάπως σαν … λοιπόν, έχει επιστρέψει. Είναι στην ταινία, ολοζώντανος και συνδεδεμένος με καθένα που την παρακολουθεί, συνδεδεμένος με όλους εκείνους που αφυπνίζονται, κοιτάζοντας τους στα μάτια ενώ παρακολουθούν την οθόνη και λέγοντας “Είσαι έτοιμος; Είσαι έτοιμος γι αυτό;” Κάπως σαν αυτό που είπε σε καθέναν από σας “Είσαι έτοιμος γι αυτό που ακολουθεί;” Και μετά αυτός και πολλοί άλλοι θα καθοδηγούν κι εσείς επίσης θα είστε ένας από αυτούς τους οδηγούς.
Κοιτάξτε τί περάσατε αυτά τα χρόνια. Όχι μόνο σε δέκα χρόνια, αλλά σε ολόκληρες ζωές. Κοιτάξτε τι περάσατε προετοιμάζοντας το δρόμο για τόσους άλλους. Και θα είναι τόσο διαφορετικό, από το είδος της αφύπνισης και Πραγμάτωσης που έχουν περάσει οι τωρινοί Αναληφθέντες Δάσκαλοι. Το έκαναν μόνοι τους. Το έκαναν χωρίς τη συντροφιά και τη συναδελφικότητα των άλλων. Το έκαναν παλεύοντας με πολύ δύσκολους τρόπους. Όμως τώρα είναι έτοιμο να πάει στο επόμενο επίπεδο, όπου πολλοί άνθρωποι αφυπνίζονται ταυτόχρονα.
Φυσικά, το ταξίδι σας, όλος ο ερχομός σας στην Πραγμάτωση είναι πολύ προσωπικός. Δεν το κάνουμε σαν ομάδα Kumbaya. Δεν υπάρχει συνταγή/μοτίβο. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει βιβλίο να βάζει τα πάντα σε συγκεκριμένη σειρά. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει, γιατί όλοι είναι ξεχωριστοί. Όμως, υπάρχουν ενέργειες που μπορούν να είναι μαζί, μπορούν να αγκαλιάσουν εκείνους που φτάνουν στην αφύπνιση.
Έτσι με τον Τοβία, κατά κάποιο τρόπο, επικεφαλής κι εσάς εκεί μαζί του, οι ενέργειες σας, οι ζωντανές ενέργειες σας συνδεδεμένες με αυτή την ταινία, πραγματικά ζητώ από καθένα σας να την παρακολουθήσει, γιατί, θα λέγαμε, αυτό θα ενεργοποιήσει, θα συνδέσει την ενέργεια σας, την ζωντανή ενέργεια σας με του Τοβία, βαθιά στην ταινία, έτσι καθένας που θα την παρακολουθήσει, που περνάει τη φάση της αφύπνισης θα το νιώσει. Ότι δεν είναι μόνοι. Υπάρχουν άλλοι που έχουν ακολουθήσει αυτή την πορεία.
Είναι όντως ένα δύσκολο και κοπιαστικό μονοπάτι, γιατί τα πάντα αναποδογυρίζουν. Όμως όταν συνειδητοποιήσουν, ότι κι άλλοι το έχουν περάσει και τα κατάφεραν, αυτό θα έχει τεράστια διαφορά.
Έτσι, καθώς φτάνετε στην Πραγμάτωση σας, καθώς φτάνετε σ αυτό το τελικό κομμάτι -δηλαδή, είναι ήδη εκεί, αλλά εσείς μόλις το συνειδητοποιείτε – παρακαλώ αποτυπώστε την ενέργεια σας σ αυτή την ταινία και σε άλλες σαν κι αυτή που θα ακολουθήσουν.
Το επόμενο που φυσικά θέλω να αναφέρω σήμερα είναι την ομάδα από το Rude Awakening, τη δική σας αφύπνιση, τη δική σας απότομη αφύπνιση. Το ίδιο πράγμα, αλλά σε ένα λίγο διαφορετικό επίπεδο. Η ενέργεια σας πηγαίνει σ αυτό. Ξέρετε όταν είπα ότι θα γίνετε δάσκαλοι; Δεν σημαίνει ότι θα στέκεστε σε μια αίθουσα διδασκαλίας απαραίτητα. Θα μπορούσε να είναι σε μια ταινία. Θα μπορούσε να είναι σε ένα βιβλίο που θα γράψετε. Θα μπορούσε να είναι σε οτιδήποτε. Όλο αυτό θα γίνει τώρα. Το Όνειρο της Ατλαντίδας είναι πραγματικά εδώ.
Και ξέρω -ω, ξέρω – πόσο ταλαιπωρείστε. Ξέρω πως μερικές φορές απλά υπάρχει όλη αυτή η αμφιβολία, η απώλεια της ελπίδας, η απώλεια του πάθους, όλα τα άλλα. Όμως καθώς θα αναδύεστε μέσα από αυτό, θα τραγουδάτε με μεγάλη χαρά συνειδητοποιώντας “Αυτό δεν ήταν και τόσο άσχημο! Ήταν αρκετά εύκολο, αλλά δεν θα το ξανακάνω ποτέ! Ποτέ δεν θα επιλέξω να το ξανακάνω.”
Μιλώντας για δύσκολα, καταλαβαίνω από το τμήμα παραπόνων στο Κλαμπ των Αναληφθέντων Δασκάλων (ο Αντάμους γελάει), ότι ήταν δύσκολος μήνας για σας ο περασμένος; (κάποιος λέει “Ω, ναι”) Αλήθεια, δύσκολος μήνας; Γιατί πιστεύετε ότι ήταν δύσκολος; Δεν χρειάζεται μικρόφωνο, απλά φωνάξτε. Γιατί νομίζετε ήταν τόσο δύσκολος; (το κοινό φωνάζει “Πτυχές!”) Μήνας των πτυχών. Ναι. Και δεν ξέρω -θα μιλήσουμε γι αυτό εδώ – υπάρχει μια μεγάλη πτυχή που … (το κοινό λέει “Ω!”) Μια πολύ μεγάλη. Δεν ξέρω αν αναγνωρίζετε τι ήταν. Θα ασχοληθούμε μ ‘αυτό σήμερα. Ήταν μήνας πτυχών, γιατί είναι ένα είδος τελευταίας κλήσης για τις πτυχές. Αλλά υπάρχει μια πολύ μεγάλη. Πραγματικά ήταν ακριβώς στη μέση του δωματίου, ας πούμε. Βρισκόταν εκεί ακριβώς όλη την ώρα. Ήταν τόσο φανερή, τόσο μεγάλη και τόσο οικεία, που πιθανόν δεν την αναγνωρίσατε καν. Πιθανόν δεν την αναγνωρίσατε. Πρόκειται να μιλήσουμε γι αυτήν σήμερα.
Δύσκολος μήνας όντως, αλλά (α) το ζητήσατε, (β) το αξίζετε (γέλια). Πραγματικά! (ο Αντάμους γελάει) Κάποιοι από σας που παρακολουθείτε διαδικτυακά κάνετε αυτό (μεσαίο δάχτυλο) στην οθόνη σας (περισσότερα γέλια) για μένα. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό. Αλήθεια, το κάνατε. Το ζητήσατε και θα μιλήσουμε γι’ αυτό σήμερα, πώς το ζητήσατε. Δηλαδή, δεν καθίσατε με ένα κομμάτι χαρτί και είπατε “Κάνε το μήνα πραγματικά δύσκολο”, αλλά κάνατε άλλα πράγματα που τον έκαναν δύσκολο μήνα. Και το αξίζετε. Εννοώ ότι πραγματικά το αξίζετε , γιατί είναι σαν μεγάλο καθάρισμα, ένα μεγάλο -ο Κώλντρε μου δίνει εδώ μια εικόνα – “Περιστρεφόμενο εργαλείο”, λέει, ναι -ρρρρ!- που περνώντας μέσα από τις σωληνώσεις, ξέρετε, τις καθαρίζει.
Λοιπόν, το αξίζατε! Αξίζατε να ξεφορτωθείτε όλη τη συσσωρευμένη λίγδα και τις ακαθαρσίες και τη βρώμα και τη μουντζούρα που υπήρχε σ αυτές τις σωληνώσεις. Έχετε προσπαθήσει πραγματικά σκληρά να απαλλαγείτε απ αυτά και θα σας πω αμέσως τώρα ότι δεν μπορείτε να το κάνετε μόνοι σας. Ε, θα ασχοληθούμε μ αυτό σήμερα.
Αλλά προτού προχωρήσουμε παρακάτω, ας πάρουμε μια καλή βαθιά αναπνοή. Είμαι τόσο ενθουσιασμένος που βρίσκομαι εδώ. Είμαι τόσο ενθουσιασμένος.
Ξέρετε υπήρχε κάποιο σημείο που πίστευα ότι θα υπήρχαν μόνο -είπα σε κάποιο σημείο -πέντε άνθρωποι που θα τα κατάφερναν. Πέντε Σώμπρα και υπερέβαλα λιγάκι. Νόμιζα ότι θα ήταν οκτώ (γέλια). Αλλά είμαι τόσο ενθουσιασμένος. Εννοώ ότι έχουμε χιλιάδες και χιλιάδες και χιλιάδες σ όλο τον κόσμο που είναι … ο Κώλντρε μου υπενθυμίζει ότι μόλις έγραψε ένα άρθρο σχετικά. Η Πραγμάτωση είναι δεδομένη. Δεν είναι κάτι αμφίβολο. Μερικοί από σας ακόμα την αμφισβητούν, αλλά θα σας υπενθυμίσω. Είναι δεδομένη. Δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτα απολύτως. Είναι -τώρα που πρόκειται να μείνετε στο σώμα σ αυτό τον πλανήτη- το πώς θα διαχειριστείτε την ενέργεια; Αυτό είναι το ζήτημα.
Η Σοφία των Σώμπρα
Όμως προτού προχωρήσουμε παρακάτω, ας πάμε σε λίγη Σοφία των Σώμπρα. Μου αρέσει να ακούω τη σοφία σας. Ναι. Λοιπόν, Λίντα στο μικρόφωνο. Έχω δυο ερωτήσεις σήμερα.
Πρώτον, τον περασμένο μήνα, μιλήσαμε για την αξιοπρέπεια και πραγματικά άγγιξε ένα ευαίσθητο σημείο σε πολλούς από σας. Τί συνέβη στην αξιοπρέπεια, την αξιοπρέπεια της ψυχής, τη δική σας ως αγγελικά όντα; Ακόμα κι όταν λέω ξέρετε τι, ήσαστε αυτό που θα ονομάζαμε ηγέτης στην πνευματική σας οικογένεια πολύ καιρό πριν. Ήσαστε μεγάλοι ηγέτες σ αυτή την οικογένεια. Εσύ κι εσύ κι εσύ κι εσύ -ω, δεν έχουμε αρκετό χρόνο να τους πούμε όλους- όλοι εσείς.
Όλοι σας ήσαστε, ήσαστε -δεν υπάρχει καλή ανθρώπινη λέξη γι αυτό- ηγέτες στην πνευματική σας οικογένεια. Ήρθατε σ αυτό το μέρος, τη Γη, να μάθετε πολλά πράγματα, αλλά ήρθατε σ αυτό το μέρος και πού είναι η αξιοπρέπεια τώρα; Λέτε -σας λέω ότι ήσαστε ηγέτες και αντιδράτε – “Ναι. Θα πρέπει να εννοείς κάποιον άλλο. Όχι, όχι. Ποιος, εγώ; Εκατοντάδες χιλιάδες αγγελικά όντα θεωρούσαν εμένα;!” Ναι, εσένα. Εσάς. Εσάς. Ήσαστε ηγέτες. Αλλά πού είναι η αξιοπρέπεια; Πού είναι η αξιοπρέπεια; Αναρωτηθήκατε γι αυτό από την τελευταία μας συνάθροιση; Δεν προσπαθώ να σας πειράξω, αλλά και βέβαια το κάνω! (γέλια) Τι συνέβη στην αξιοπρέπεια;
–Ερώτηση 1
Λοιπόν, η πρώτη ερώτηση σήμερα είναι πού βρίσκεται η μεγαλύτερη απώλεια της αξιοπρέπειας; Τι είναι αυτό στον ανθρώπινο ρόλο σας που θα λέγατε ότι είναι η μεγαλύτερη απώλεια της αξιοπρέπειας; Ποιος τομέας; Η μεγαλύτερη απώλεια της αξιοπρέπειας. Λίντα -ω, νάμαστε. Η μεγαλύτερη απώλεια της αξιοπρέπειας.
ΝΤΕΙΒΙΝΤ: ‘Έλλειψη … το να μην εμπιστεύομαι τον εαυτό μου, να αμφιβάλλω για τον εαυτό μου.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πού σε χτυπάει στη ζωή σου, στο πορτοφόλι σου;
ΝΤΕΙΒΙΝΤ: Όχι, στην κοιλιά μου.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Στην κοιλιά σου. Αυτό κι αν είναι καλό. Έλλειψη αξιοπρέπειας. Ποιος άγγελος με αυτοσεβασμό θα είχε ποτέ φτιάξει ένα έντερο που συνδέεται με τον πισινό, που κάνει κάθε λογής … Απλά … ναι, απώλεια της αξιοπρέπειας.
ΝΤΕΙΒΙΝΤ: Τρελά.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τρελά. Και προσπαθείς να έχεις λίγη περηφάνια. Προσπαθείς να έχεις ένα χαμόγελο. Προσπαθείς να πραγματικά να συνδεθείς με το Εγώ Είμαι και “Ναι, αλλά γουργουρίζει η κοιλιά μου τώρα κι ένας θεός ξέρει τι πρόκειται να συμβεί στη συνέχεια.”
ΝΤΕΙΒΙΝΤ: Σωστά.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, απώλεια της αξιοπρέπειας. Ναι. Αυτό σε επηρεάζει; Μπορείς να το νιώσεις;
ΝΤΕΙΒΙΝΤ: Λοιπόν, όντως με επηρέασε.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ω, ναι. ΟΚ.
ΝΤΕΙΒΙΝΤ: Εννοώ, τρελά.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τρελά.
ΝΤΕΙΒΙΝΤ: Και πραγματικά κατέληξα -επέλεξα να πάω στο νοσοκομείο να κάνω αυτό με το εργαλείο.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ω! (Αντάμους γελάει)
ΝΤΕΙΒΙΝΤ: Ναι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ενδιαφέρον.
ΝΤΕΙΒΙΝΤ: Και αυτό ήταν μια συνειδητή επιλογή που έκανα.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και είσαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι λέγοντας “Πού είναι η αξιοπρέπεια;” καθώς σου τρέχουν τα σάλια.
ΝΤΕΙΒΙΝΤ: Ναι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: ‘Η άλλα …
ΝΤΕΙΒΙΝΤ: Άλλα πράγματα.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Άλλα πράγματα. Ναι, ναι, ναι.
ΝΤΕΙΒΙΝΤ: Άρα ήταν …
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, αυτή είναι οικογενειακή παράσταση, οπότε …
ΝΤΕΙΒΙΝΤ: Καταλαβαίνω (μερικά γέλια)
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και, ξέρετε, μετά πώς είναι δυνατόν να φανταστείτε ότι είστε μια αγγελική ύπαρξη κι αυτό το σώμα δεν είναι καν δικό σας, τι τρέχει μ αυτό; Ναι. Οκέι, καλό. Καλή αρχή. Απώλεια της αξιοπρέπειας.
Ω, μόλις ευχαρίστησες τη Λίντα για το μικρόφωνο. Αυτό ήταν τόσο γλυκό.
ΚΛΟΝΤΙΑ: Ναι. Ευχαριστώ. Η καρδιά μου.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Η καρδιά σου. Τι τρέχει με την καρδιά σου;
ΚΛΟΝΤΙΑ: Διάλεξα να αφήσω ένα σύζυγο πριν από πολύ καιρό και χρειάστηκε να φύγω από τη χώρα για να προσπαθήσω με σκληρή δουλειά να ξαναβρώ την αξιοπρέπεια μου.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Ναι. Και πώς αυτό χτυπάει την καρδιά σου;
ΚΛΟΝΤΙΑ: Σφίξιμο.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Η καρδιά σου έχει επηρεαστεί;
ΚΛΟΝΤΙΑ: Ευτυχώς, όχι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ω, ωραία.
ΚΛΟΝΤΙΑ: Πολλή ανησυχία όμως.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πολλή ανησυχία. Και ξέρεις, όταν το σκεφτείς κυριολεκτικά, την καρδιά, διοχετεύει το αίμα -μπουπ, ντουπ- είσαι εξαρτημένη από αυτό το πράγμα που θα μπορούσε να σταματήσει ανά πάσα στιγμή; Και ξέρεις, εξαρτάται από αυτό. Είσαι άγγελος. Γιατί θα πρέπει να βασίζεσαι στην καρδιά σου, που θα μπορούσε ξαφνικά -οοχ!- Όχι δεν πρόκειται να συμβεί.
ΚΛΟΝΤΙΑ: Όχι. Όχι!
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όχι, όχι, όχι, όχι. Όχι. Αλλά ξέρεις, το περίεργο είναι ότι εγώ το λέω αυτό κι εσύ λες “ Όχι, όχι, όχι. Δεν θα επιτρέψω να συμβεί αυτό.” Το περνάς από τη σκέψη σου. Η σκέψη δεν πρόκειται να κάνει τίποτα. Η καρδιά δεν αντιδρά στο μυαλό.
Ναι. Καλό, σ ευχαριστώ. Έχουμε λοιπόν το έντερο και την καρδιά. Τι άλλο θα επιλέξουμε; Απώλεια της αξιοπρέπειας.
ΑΝΤΥ: Δουλειά!
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δουλειά, ναι!
ΑΝΤΥ: Ναι, είμαι υποχρεωμένος να εργάζομαι για να …
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Γιατί;
ΑΝΤΥ: … να βγάλω λεφτά ώστε να πληρώνω την υποθήκη και τους φόρους. Ένα μάτσο σκουπίδια.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ένα μάτσο σκουπίδια (μερικά γέλια). Έχεις δουλειά;
ΑΝΤΥ: Ναι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Σε πληρώνουν καλά;
ΑΝΤΥ: Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ω, καλά (γέλια).
ΑΝΤΥ: Ναι, αλήθεια, πληρώνω τον εαυτό μου πολύ καλά!
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πληρώνεις τον εαυτό σου πολύ …
ΑΝΤΥ: Ναι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σου αρέσει αυτό που κάνεις;
ΑΝΤΥ: Ξέρεις, μου άρεσε. Το κάνω 34 χρόνια, αλλά θα πάρω σύνταξη φέτος. Βαρέθηκα.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Τι πρόκειται να κάνεις όταν συνταξιοδοτηθείς;
ΑΝΤΥ: Νομίζω θα αγοράσω μια άδεια ψαρέματος (μερικά γέλια).
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Αυτό είναι σπουδαίο. Αυτό ήταν στην κορυφή της δικής μου λίστας επίσης (περισσότερα γέλια). Ναι. Ναι.
ΑΝΤΥ: Απλά θέλω …
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Όμως μη τα δώσεις όλα (γέλια). Δηλαδή, μην το παρακάνεις! Εννοώ ότι υπάρχουν άκρα. Θα αγοράσεις μια άδεια ψαρέματος. Θα πας κάπου να ψαρεύεις;
ΑΝΤΥ: Ανυπομονώ να περνάω περισσότερο χρόνο στην εξοχή.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Στην εξοχή.
ΑΝΤΥ: Ναι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: ΟΚ. Καλά. Ναι, η απώλεια της αξιοπρέπειας. Τώρα εργάζεσαι για τον εαυτό σου, άρα υπάρχει αξιοπρέπεια σ αυτό σε ένα βαθμό. Μπορείς να βγάλεις όσα λεφτά θέλεις, θεωρητικά.
ΑΝΤΥ: Ναι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τι είδους δουλειά κάνεις για τον εαυτό σου;
ΑΝΤΥ: Ηλεκτρονικά. Σχεδιάζω μοντέλα ηλεκτρονικών.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ω, ναι. Ναι. Καλά. Και υπάρχει πάθος γι αυτό;
ΑΝΤΥ: Υπήρχε.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Τι συνέβη;
ΑΝΤΥ: Το χάνω.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Γιατί;
ΑΝΤΥ: Αρχίζω να εξαντλούμαι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Αρχικά τι σε προσέλκυσε όταν άρχισες να το κάνεις;
ΑΝΤΥ: Το άγνωστο.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Το άγνωστο.
ΑΝΤΥ: Ξέρεις, γιατί κοιτάς τα καλώδια και λες “Πώς μπορεί ένα σήμα να περάσει μέσα από εκεί;”
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ω! Κάθε νύχτα, ναι, το σκέφτομαι αυτό! (γέλια) Ναι. “Πώς συμβαίνει αυτό;! Ω!” Ξέρεις τι λέω μετά στον εαυτό μου; “Δεν δίνω δεκάρα! Συμβαίνει. Αυτό μετράει μόνο.” Ναι. Αυτό προσέλκυσε το μυαλό σου. Πραγματικά άρεσε στο μυαλό. Κράτησε το νου απασχολημένο. Άρα θα συμπέραινα ότι υπάρχει απώλεια αξιοπρέπειας απλά και μόνο στον τρόπο που λειτουργεί το μυαλό και στο να πρέπει να το κρατάς απορροφημένο με σκέψεις.
ΑΝΤΥ: Να πρέπει να το κρατάς …
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όχι, αληθινά, ο νους είναι πραγματικά -δεν θέλω να αποκαλύψω τις απαντήσεις – είναι αναξιοπρεπής στο πώς καταλαβαίνει τα πράγματα, και πρέπει να πει “ΟΚ, υπάρχουν ηλεκτρόνια που κινούνται κατά μήκος ενός καλωδίου σε καθορισμένη ταχύτητα.” Δεν έχει σημασία, γιατί ξέρετε τι είναι μόνο; Όλο αυτό είναι μια ροή ενέργειας.
ΑΝΤΥ: Ενέργεια!
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Αυτό είναι όλο. Αυτό είναι όλο. Τώρα, Οκέι, ίσως θέλετε να ξέρετε πώς το κάνει, η πλάνη σ αυτό είναι -για έναν μηχανικό στο να κατανοήσει πώς κινείται ο ηλεκτρισμός μέσα στο καλώδιο κι όλα τα υπόλοιπα- ότι πρόκειται για έναν μόνο από τους περίπου 8,000 τρόπους με τους οποίους συμβαίνει πραγματικά. Όμως μετά μένετε σ αυτό και λέτε “Ω, αυτή είναι μια επιστήμη ακριβείας για το πώς λειτουργεί αυτό” Όχι, δεν είναι. Είναι ένα από πολλά, πολλά, πολλά πράγματα. Έτσι, ο νους λέει “Ω, τώρα καταλαβαίνω πώς λειτουργεί αυτό και συνεπώς αργά ή γρήγορα θα καταλάβω πώς λειτουργεί η πραγματικότητα.” Όχι, καθόλου.
ΑΝΤΥ: Ναι, το ανακάλυψα αυτό.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, άρα θα πας για ψάρεμα (περισσότερα γέλια).
ΑΝΤΥ: Ναι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Καλό, σ ευχαριστώ. Ένας δυο ακόμα. Ο μεγαλύτερος τομέας έλλειψης αξιοπρέπειας ως άνθρωπος. Έλλειψη αξιοπρέπειας.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Γειά σας.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Γειά σας.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Ξέρετε, πρόσφατα σκεφτόμουν αυτά που είπες σχετικά με το να μας συγχωρήσει το Εγώ Είμαι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Ναι.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Ότι δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όχι, όχι. Δεν μπορείτε.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Παρόλο που έχουμε δουλέψει πάνω σ αυτό …
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Θα σταματήσω σ αυτό το σημείο, αν δεν σε πειράζει.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Ναι, κύριε. Βεβαίως.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πρέπει να υπογραμμίσω και να τονίσω ότι, και μερικοί από σας, ξέρετε, θέλετε να διαφωνήσετε με μένα γι αυτό. Όμως θα κερδίσω, γιατί έχω βρεθεί εκεί, το έχω κάνει αυτό. Πρώτα πρώτα ο άνθρωπος λέει “Ω, δεν υπάρχει τίποτα να συγχωρήσω” (ο Αντάμους ξεφυσάει). Απλά δεν το έχετε συνειδητοποιήσει ακόμα! Έπειτα ο άνθρωπος λέει “Λοιπόν, συγχωρώ τον εαυτό μου.” Δεν μπορείτε. Δεν μπορείτε. Το έχουν δοκιμάσει. Πολλοί, πολλοί το έχουν δοκιμάσει. Καταλήγετε σε ένα πολύ σκοτεινό, αδιέξοδο δρόμο, γιατί ο άνθρωπος δεν το πιστεύει. Δηλαδή, είσαστε εδώ αναξιοπρεπείς. Πιστεύετε ότι πραγματικά θα συγχωρήσετε τον εαυτό σας; Όχι, δεν θα το κάνετε. Και το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρετε καν για ποιο πράγμα συγχωρείτε τον εαυτό σας.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Ακριβώς.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Υπάρχουν κάποια σημαντικά πράγματα. Γι αυτό διέκοψα. Συνέχισε.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Όχι, μα ακριβώς αυτό ήταν το θέμα. Έχω φτάσει σε ένα σημείο, αφού πέρασα χρόνια επανεξετάζοντας κι αποφασίζοντας ότι θα έπρεπε να συγχωρήσω τον εαυτό μου για το Α, το Β ή το Γ.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δεν μπορείς.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Δεν μπορώ, το κατάλαβα, έτσι ζητάω (γελάνε) – ζητάω από το Εγώ Είμαι να με συγχωρήσει.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Και είναι ενδιαφέρον γιατί δεν γίνομαι συγκεκριμένη. Μερικές φορές δεν ξέρω, αλλά έχω αυτά τα συναισθήματα, εμφανίζονται αυτές οι πτυχές, νιώθω λιγότερη από την ολότητα αυτού που είμαι. Μόνο έτσι μπορώ να το περιγράψω.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Ναι.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Θα συμβεί κάποια στιγμή και θα πω “Για τ όνομα του Θεού! Δεν είσαι τόσο μικρή.”
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: “Γύρνα πίσω. Γέμισε τον εαυτό σου με σένα.”
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Ξέρεις;
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ξέρεις, μου αρέσουν αυτές οι εσωτερικές μάχες με τον εαυτό.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Ναι! Ναι!
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ω! Ξέρεις, θα συνειδητοποιήσεις πόσο χρόνο σπατάλησες στη ζωή σου για εσωτερικές μάχες και δεν θα νικήσεις. Ποτέ δεν θα νικήσεις. Επίσης, για να διορθώσω αυτό που είπες, το Εγώ Είμαι δεν χρειάζεται να σε συγχωρήσει για τίποτα.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Οκέι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δεν δίνει δεκάρα. Βρίσκεσαι εδώ ως το εμπειρικό κομμάτι του εαυτού του. Δεν το ενδιαφέρει! Πραγματικά δεν το ενδιαφέρει. Μπορείς να κάνεις οτιδήποτε.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Όμως εσύ είπες …
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όχι, δεν είπα.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: ΟΚ (γέλια). Ήσουν εκεί; (στη διπλανή της)
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ω, όχι, δεν είπα!
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Θυμάσαι;
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ω, όχι. Ω, όχι. Ω, όχι. Είμαι πολύ προσεκτικός στα λόγια με τους Σώμπρα. Ξέρετε, οι Σώμπρα έχουν ένα περίεργο τρόπο να διαστρεβλώνουν τα πάντα.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Όχι, νόμιζα ότι ήταν πολύ Χριστιανικό να πάω πίσω στο χρόνο, αλλά προσπαθούσα να … (γελάνε). Όχι, όμως το να ζητήσεις από κάτι έξω από σένα να σε συγχωρήσει. Έτσι, το Εγώ Είμαι μου, σκέφτομαι το Εγώ Είμαι, τον Ανώτερο Εαυτό. Εγώ Είμαι …
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Θα βάλω μια φωνή πίσω στην κουζίνα.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Βοήθησε σε παρακαλώ.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Θα μπορούσα να έχω κάποιο δίσκο από την κουζίνα;
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Κρασί.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σαν δίσκο σερβιρίσματος.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Ω.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Απλά για να δώσω έμφαση.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Ω, αλήθεια;
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, ναι. Ναι. Και μπορείτε να βάλετε και μερικές λιχουδιές επάνω.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Δεν μπορείς να συγχωρήσεις τον εαυτό σου.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όχι, δεν μπορείς.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Δεν είναι δυνατόν.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όχι, δεν μπορείς.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Συνεπώς …
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Μπορείς να προσποιείσαι. Μπορείς να παίζεις το παιχνίδι. Μπορείς να προσποιείσαι ότι συγχωρείς τον εαυτό σου. Δεν λειτουργεί. Και μερικοί από σας εκεί έξω λένε “Λοιπόν, εγώ συγχωρώ τον εαυτό μου.” Ε, καλή τύχη μ αυτό. Θα βρεθείτε μέσα στην δική σας τρύπα, στη δική σας λακκούβα. Δεν θα μπορέσετε να βγείτε έξω. Απλά δεν μπορείτε.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Συνεπώς, είναι απλά ενσωμάτωση πτυχών. Αυτή ήταν η λύση σου; Έχω πρ .. (αυτός κάνει μια γκριμάτσα) Αντάμους, είπες! Σε άκουσα! (γέλια) Γιουχάρετε τον!
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ξέρετε, το ωραίο με αυτή την εποχή είναι ότι τα πάντα καταγράφονται (περισσότερα γέλια). Και κάποιος μπορεί να πει “Αντάμους, είπες …” και θα σας απαντήσω “Μα είχατε παραισθήσεις και αυτό έχει καταγραφεί.” Ποτέ δεν το είπα αυτό. Περιμένω το αντικείμενο προτού επιχειρηματολογήσω. Είναι λίγο αργοί εκεί πίσω σήμερα. Νομίζω … (ο Αντάμους προσποιείται ότι πίνει) συνεχίζουν να γιορτάζουν (λίγα γέλια). Πόση ώρα χρειάζεται για να φέρεις ένα δίσκο σε έναν Αναληφθέντα Δάσκαλο;
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Δεν ξέρω.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι ( ο Αντάμους γελάει, η Λίντα τρέχει στο άλλο δωμάτιο να φέρει το δίσκο και κάποιος λέει “Ου-ω”). Νάμαστε. Νάμαστε. Λοιπόν, που είχαμε μείνει;
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Έλεγες ότι το Εγώ Είμαι σε συγχωρεί. Δεν υπάρχει τίποτα για να συγχωρήσεις.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Θέλω να επιστρέψω στην αξιοπρέπεια, στην απώλεια της αξιοπρέπειας.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Λοιπόν, να πού βρίσκεται η απώλεια της αξιοπρέπειας μου. Όταν στη διάρκεια μιας μέρας βρίσκω τον εαυτό μου μικρό και αναξιοπρεπή μ αυτόν τον τρόπο, δεν τιμώ τον εαυτό μου.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά, σωστά.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Κι έτσι … (η Λίντα βγαίνει με το δίσκο που έχει μικρά γλυκάκια Peeps και τον δίνει στον Αντάμους) Ω, ωραία! (λίγα γέλια)
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Παρακαλώ.
ΤΑΝΤ: Peeps!
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Peeps! Peeps! Peeps! (λίγα χειροκροτήματα)
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τώρα, πρέπει να σταματήσω για μια στιγμή. Δεν ήμουν στον πλανήτη για πολύ καιρό (κι άλλα γέλια και κάποιος λέει “Δεν έχασες τίποτα”) Και πραγματικά μ αρέσουν οι νιφάδες βρώμης, το μέλι και οι ξηροί καρποί. Είναι τροφή για έναν Αναληφθέντα Δάσκαλο. Τι στο καλό είναι αυτά; (γέλια)
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Είναι ένα Peep.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Εγώ ζήτησα ένα γλυκάκι.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Είναι ένα γλυκάκι Peep.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πρέπει να κατάλαβαν λάθος. Δεν είπα ένα Peep, είπα μια λιχουδιά. Αυτό είναι … βασικά αυτό είναι εντάξει.
ΤΑΝΤ: Η Λίντα τρελαίνεται γι αυτά.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Νιώστε την ενέργεια αυτού (περισσότερα γέλια). Βασικά πρόκειται για ζαχαρωτό.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Ναι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, ναι. Τα τρως αυτά;
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Όχι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Κάποιος άλλος;
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Αρέσουν στη Λίντα.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Εντάξει. Απλά ας προσποιηθούμε ότι είναι κάτι καλό.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Ο
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: (η Ηντιθ δίνει στον Αντάμους ένα μικρό κεκάκι σοκολάτας) Ω, αυτό το έβγαλες από την τσάντα σου; Σκόπευες να το κλέψεις; (γέλια) Για τ όνομα του Θεού! Έρχεται εδώ για να φουσκώσει στο φαΐ. Να γιατί κάποιοι από σας μένουν νηστικοί. Η Ηντιθ παίρνει το φαγητό. Τι άλλο έχεις σ αυτή την τσάντα; (περισσότερα γέλια) Υπάρχει ένα κομμάτι πίτσα εκεί μέσα!
ΗΝΤΙΘ: Επιτρέπω το καλύτερο από τα πάντα. Αυτός είναι ο Βυσσινί Κύκλος.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Καλά. Ναι, είναι. Εντάξει. Τώρα, εντάξει, τώρα θεωρητικά. Λοιπόν, κάθεσαι στο σπίτι προσπαθώντας να καταλάβεις τον εαυτό σου “Εγώ συγχωρώ εμένα”.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Όχι, πιθανόν στη δουλειά ή κάπου …
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οδηγώντας ή …
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Εκεί που χρειάζεται να είμαι …
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά, σωστά.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: … την ολότητα μου και δεν στέκομαι στο ύψος των περιστάσεων.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά. Και μετά αυτό δεν λειτουργεί και γίνεσαι ράκος στο μυαλό και περνάς ένα μήνα Ασπεκτολογίας σαν αυτόν που πέρασες.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Ναι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και “Τι κάνω λάθος;” Οπότε μετά λες “Ω! Αυτό είναι. Αυτό είναι! Θυμάμαι ότι ο Αντάμους είπε…” – μεταφέροντας τα λόγια του Αντάμους εντελώς λάθος – “…ότι το δικό σας Εγώ Είμαι θα σας συγχωρήσει.” Ποτέ δεν το είπα αυτό. Αυτό που είπα είναι “Μπορείτε να λάβετε τη συγχώρεση … ;”
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Τη συγχώρεση του Εγώ Είμαι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: “… που το Εγώ Είμαι έχει ήδη.” Το Εγώ Είμαι …
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Σωστά. Το καταλαβαίνω αυτό από το δράκο, από το Threshold.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, ναι, ναι. Αλλά δεν το … ναι.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Απλά δεν το είπα σωστά, έτσι;
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Απλά δεν το είπες σωστά. Αλλά εδώ … (γέλια) Ου, σήμερα είναι ευέξαπτη! (περισσότερα γέλια) Ουαου! Ουαου! Να κάποιες άσχημες πτυχές! (γέλια) Ουαου.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Όχι, όμως αλήθεια αυτό προήλθε από το Threshold. Από τον τρόπο που το είπες, ήξερα ότι ήδη είχα συγχωρεθεί (ο Αντάμους απλώνει το δίσκο προς το μέρος της). Υποτίθεται ότι πρέπει να πάρω από εδώ κάτι που δεν θέλω και πολύ; (περισσότερα γέλια)
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Εντάξει. Αυτό πρέπει να μπει στο βίντεο που ετοιμάζετε για την Σάντα Φε. Εντάξει. Ακολούθησε με σ αυτό.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Παίρνω τη συγχώρεση.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ακολούθησε με σ αυτό.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Είναι ήδη εκεί.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Είμαι το Εγώ Είμαι.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: ΟΚ.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Κάθομαι απλά στη χώρα του Εγώ Είμαι. Απλά Εγώ Είμαι (γέλια) και είναι κάτι σαν … (κάνοντας αστείες γκριμάτσες) Ω!
ΛΙΝΤΑ: Αυτό είναι κάπως τρομακτικό! Αυτό είναι τρομακτικό! (περισσότερα γέλια)
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ξαφνικά, ακούω μια έκκληση για βοήθεια και λέω “Ω, να πάρει! Πάλι ο άνθρωπος. Δεν θα τελειώσει ποτέ.” Εντάξει. Παίρνω το δίσκο μου. Τον γεμίζω με τα πράγματα. Ω, τι άλλο έχουμε; Ω, να! Να μια σοκολάτα κι ένα ψεύτικο λουλούδι. Απλά γεμίζω το δίσκο μου. Εντάξει.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Εντάξει, θα πάρω το λουλούδι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Άντε πάλι (γέλια, καθώς ο Αντάμους αναστενάζει και της προσφέρει ξανά το δίσκο).
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Λαμβάνω τη συγχώρεση. Είναι θαυμάσιο (μυρίζοντας το λουλούδι). Ευχαριστώ.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ένα ψεύτικο λουλούδι (ο Αντάμους γελάει). Αυτό είναι! Αυτό είναι.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Αλήθεια. Δεν το είπα σωστά.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ακριβώς. Δεν το είπες σωστά.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Όχι, όμως το κατάλαβα στο Threshold. Ίσως ξέχασα.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, ίσως.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Ίσως.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, δεν είναι αστείο; Και πόσες φορές σας είπα ότι θα ξεχάσετε;
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Όντως το είπες αρκετές φορές.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και πόσες φορές είπα ότι θα το διαστρεβλώσετε και θα το παραποιήσετε και θα βρείτε κάθε άλλη προσέγγιση … όμως θέλω όλοι σας να το θυμάστε αυτό. ΟΚ (ο Αντάμους κορδώνεται και της προσφέρει ξανά το δίσκο).
ΛΙΝΤΑ: Τρομακτικό!
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Ευχαριστώ. Ω, καλό! Ένα λαγουδάκι (ο Αντάμους γελάει). Αυτό είναι ένα μεγάλο λαγουδάκι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Καλά. Και τι αντιπροσωπεύει το λαγουδάκι;
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Αντιπροσωπεύει το Εγώ Είμαι που με έχει ήδη συγχωρέσει για κάθε τι που έχει γίνει στην ιστορία μου.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Αιώνες, ολόκληρες ζωές. Ούτε καν τα θυμάμαι όλα.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και το γεγονός είναι ότι το Εγώ Είμαι δεν χρειάστηκε να συγχωρήσει τίποτα, γιατί δεν γνωρίζει καν αυτή τη λέξη.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Ήταν ήδη -σωστά.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όμως με το να λάβεις εσύ …
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Λαμβάνω.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: … την αγνότητα …
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Δώσε μου αυτό.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: … την κρυσταλι-κότητα, την … Με το να λάβεις εσύ … (η Ελίζαμπεθ παίρνει τα κεράσματα και δίνει ένα στην Ταντ) Μη της το δίνεις!!
ΤΑΝΤ: Ω! (το βάζει πίσω στο δίσκο, γέλια)
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δεν είναι έτοιμη! Ω. Ναι, βλέπετε, το πρώτο πράγμα που προσπαθείτε να κάνετε είναι να το πετάξετε σε κάποιον άλλο (περισσότερα γέλια). Όχι, είναι δικό σας.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Ω, ευχαριστώ (παίρνει το δίσκο).
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και λαμβάνεις τη συγχώρεση και μετά φτάνεις στη συνειδητοποίηση “Ποτέ δεν έκανα κάτι λάθος”. Αλλά δεν μπορείς να το πεις αυτό στον εαυτό σου. Μπορείς να πάρεις το δώρο, όχι από το Θεό, όχι από τον Σεν-Ζερμαίν ούτε από οποιαδήποτε άλλη ύπαρξη.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Σωστά.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Μόνο το δικό σου Εγώ Είμαι.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Το κατάλαβα.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και μη δεχτείς υποκατάστατα.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Είναι το δικό μου Εγώ Είμαι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Ναι, είναι το δικό σου Εγώ Είμαι. Κι όταν δεις … δώστο μου αυτό (παίρνοντας πίσω το δίσκο).
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Ευχαριστώ (ο Αντάμους γελάει).
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όταν νιώθεις αναξιοπρεπής και ανάξια, θα βρεις κάθε δικαιολογία που υπάρχει και θα διαστρεβλώσεις αυτά που είπα, γιατί δεν νιώθεις αρκετά άξια. Όμως όταν μπορέσεις τελικά να πεις “Λαμβάνω τη συγχώρεση από το δικό μου Εγώ Είμαι, από όλα όσα Εγώ Είμαι. Εγώ λαμβάνω.”
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Ναι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Καθάρισε και εξάγνισε τα πάντα (ο Αντάμους προσφέρει πάλι το δίσκο).
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Λαμβάνω.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Εγώ κρατάω το δίσκο. Όχι, εσύ παίρνεις τα καλούδια, εγώ κρατάω το δίσκο (γέλια). Ο δίσκος είναι δικός μου. Ο δίσκος είναι δικός μου. Εσύ παίρνεις τα καλούδια. Ναι. Μην τα δώσεις σε κανένα. Ναι (αυτή παίρνει όλα τα καλούδια από το δίσκο). Κι έτσι επιτέλους έλαβε. Ναι.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Ω, το ήξερα εξαρχής.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δεν είναι ωραία η αίσθηση;
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Ευχαριστώ …
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: … πάρα πολύ.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ευχαριστώ.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Έλα να πάρεις αυτό.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και σ ευχαριστώ για το δίσκο (χειροκρότημα από το κοινό). Σ ευχαριστώ που συνεργάστηκες. Ναι, ξέρετε, θέλω πραγματικά να γυρίσω στο θέμα. Ο δράκος είναι εδώ. Ω, είναι εδώ και δεν θα φύγει. Δεν πρόκειται να φύγει και εσείς θα προσπαθήσετε να τον ξεχάσετε. Θα διαστρεβλώσετε ό,τι λέω, όπως συνήθως, και μετά θα πρέπει να έρθω να σας ρίξω μερικές σφαλιάρες και να πω “Ποτέ δεν το είπα αυτό.” Είπα “Λάβετε τη συγχώρεση από το Εγώ Είμαι.” Όμως κάποιος που δεν νιώθει άξιος, κάποιος που νιώθει βρώμικος, αναξιοπρεπής, ανέτοιμος, μικρός, θα βρει κάθε δικαιολογία που υπάρχει για να μη τη δεχτεί. Παρόλο που είναι τόσο απλό, θα το διαστρεβλώσουν και θα πουν “Ω, πρέπει να πάω να εξομολ- … ο Αντάμους μου είπε να πάω να εξομολογηθώ σήμερα.” Ναι. Ω, δεν ακούγεται αστείο; Θα βρουν ό,τι είναι δυνατόν. Και θα το προσπαθήσετε χίλιες φορές – “Εγώ λαμβάνω τη συγχώρεση” – και μετά θα αναρωτιέστε “Τι έκανα λάθος; Πώς και δεν άλλαξε τίποτα;” Γιατί ο δράκος είναι εκεί μέσα όλη την ώρα λέγοντας “Υπάρχουν κάποια σκουπίδια που πρέπει να αφήσεις.”
Και μετά μια ένδοξη μέρα την 1,842ή φορά ή όποια άλλη, ίσως την εκατομμυριοστή, πραγματικά δεν έχει σημασία, επιτέλους θα το καταλάβεις “Λαμβάνω το δώρο της συγχώρεσης. Είμαι άξιος τώρα και κάνοντας το συνειδητοποιώ ότι Εγώ Είμαι αυτό που Είμαι. Δεν υπάρχει κρίση. Δεν υπάρχουν φως και σκοτάδι. Δεν υπάρχει πορεία επιστροφής σε κάποιον άγνωστο Θεό. Εγώ Είμαι αυτό που Είμαι.” Δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο να ντρέπομαι. Τίποτα. Αυτό είναι. Καλά.
Ω! Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή με αυτό.Είναι τόσο απλό. Ξέρετε, είναι πραγματικά το τελευταίο βήμα προς την Πραγμάτωση.
Λοιπόν, παρεκτραπήκαμε λιγάκι, αλλά ήταν μια όμορφη αναστάτωση. Μια δυο απαντήσεις ακόμα. Ποιο είναι το αναξιοπρεπές κομμάτι του να είσαι άνθρωπος; Είναι καλύτερη αυτή η αίσθηση;
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Ω, ναι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Τα έφαγες αυτά;
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Τα φυλάω για τον Κρας.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όχι, όχι, όχι! Αυτά δεν είναι δικά του. Δεν μπορεί να πάρει κανένα.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: (στον Κρας) Δεν είναι δικά σου.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Μην αφήσεις κανένα να τα πάρει. Όχι αυτά είναι δικά σου.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ: Θα τα φυλάξω για σένα.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Καλά. Και μη μοιραστείς αυτή τη σοκολάτα με κανέναν, γιατί, βλέπετε, υπάρχει μια τάση “Ω! Κοιτάξτε τι βρήκα, πάρτε όλοι από λίγο.” Όχι, είναι μόνο δικό σας. Στην πραγματικότητα, αν κόψουν κομμάτι από αυτό, είναι σαν απαγορευμένος καρπός. Θα τους σκοτώσει. Ναι (το κοινό λέει “Ω, ω!”). Σε κάποιο επίπεδο. Δηλαδή, ίσως όχι σωματικά. Αλλά εννοώ ότι θα σκοτώσει κάτι μέσα τους. Όχι, δεν είναι για αυτούς και δεν μπορείς να τους το δώσεις και πρόκειται να κάνω μια πρόβλεψη εδώ και τώρα. Μερικοί από εσάς -στην πραγματικότητα πολλοί από σας- θα προσπαθήσετε. Θα προσπαθήσετε να συγχωρήσετε άλλους. Θα προσπαθήσετε να τους διδάξετε τη συγχώρεση με τρόπο που πραγματικά δεν είναι κατάλληλος. Θα προσπαθήσετε να γίνετε ο γκουρού της συγχώρεσης, και δεν λειτουργεί. Γυρίζει μπούμερανγκ σε σας και σ αυτόν με τον οποίο δουλεύετε.
Είναι τόσο προσωπικό. “Λαμβάνω τη συγχώρεση από το δικό μου Εγώ Είμαι.” Και, βέβαια, αν ειπωθεί φιλοσοφικά θα πείτε “Δεν υπήρχε τίποτα να συγχωρήσω καταρχήν.” Αλλά αυτή είναι μια καλή φιλοσοφική σκέψη. Είναι μόνο όταν το δεχτείς μέσα στην ύπαρξη σου και το νιώσεις και γίνει ζωντανό.
Λοιπόν, ένα μικρό στοιχείο, μια μικρή προειδοποίηση σχετικά με το πώς ξεκίνησα λέγοντας ότι ο Τοβίας έβαλε την ενέργεια του, την ζωντανή του ενέργεια στα πράγματα. Το μαντέψατε; Εκεί κατευθυνόμαστε. Στην Ζωντανή Ενέργεια. Πρόκειται να συνειδητοποιήσετε ότι δεν είχατε πολλή Ζωντανή Ενέργεια. Είχατε ενέργεια, αλλά μιλάω για τη συνειδητή σας Ζωντανή Ενέργεια στα πράγματα κι όλα συνδέονται σε κάποιο σημείο, το massion κι όλα τα άλλα. Εκεί πηγαίνουμε -στη Ζωντανή Ενέργεια. Πρόκειται να συνειδητοποιήσετε ότι δεν έχετε ζήσει και πολύ. Απλά τα βολεύατε, όμως θα τα πετάξουμε όλα αυτά. Αυτό είναι ωραίο.
Οκέι. Τελειώσαμε μ αυτή την ερώτηση. Έχω μια άλλη ερώτηση. Είναι καλή, οπότε Λίντα κάνε καλή επιλογή εδώ.
-Ερώτηση 2
Τι είναι αυτό που οδηγεί κάποιον, που βρίσκεται στο πνευματικό μονοπάτι να σταματήσει ξαφνικά, να κάνει μεταβολή, να απομακρυνθεί, να τα παρατήσει; Τι είναι αυτό που κάνει κάποιον να παρατήσει το ταξίδι του; Τώρα, θα πω το εξής: Δεν μπορείς ποτέ να γυρίσεις πίσω πραγματικά. Μπορεί να κρύβεσαι για λίγο διάστημα, μπορεί να προσποιείσαι, αλλά δεν μπορείς ποτέ να ξε-μάθεις ό,τι έμαθες.
Όταν το καλοσκεφτείτε, γιατί είχαμε πολλούς Σώμπρα, που τα παράτησαν μέσα στα χρόνια; Πολλοί από αυτούς, και δεν με πειράζει καθόλου. Καθαρίζει ο δρόμος για τους υπόλοιπους από εσάς. Συγγνώμη, κι άλλα δάχτυλα στην οθόνη εδώ. Όχι, να ξέρετε, είναι κατάλληλο. Κι ακούω όλες τις δικαιολογίες και “Δεν πάω τον Αντάμους γιατί είναι ενοχλητικός.” Αα! (μερικά γέλια) Τώρα το κατάλαβες; Δηλαδή, πραγματικά, δεν τα παράτησες πριν πέντε χρόνια; Ή ποιο ήταν το τελευταίο που μου είπε ο Κώλντρε; Κάποιος έγραψε ότι “ο Αντάμους έρχεται από το σκότος και
αποσπά την προσοχή …” Ναι, που να πάρει! (περισσότερα γέλια) Μόλις τώρα το συνειδητοποίησες;! Λοιπόν, φυσικά κι έρχομαι από το σκότος και το φως και δεν υπάρχει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Δηλαδή, ελάτε βρε παιδιά, σοβαρευτείτε! Νόμιζα ότι είχαμε πάει πέρα από αυτό το θέμα με το φως και το σκοτάδι. Παίζουμε ακόμα αυτό το παιχνίδι; Όχι εσείς, αλλά κάποιοι το έκαναν.
Πάμε πίσω στην ερώτηση. Τι είναι αυτό που κάνει κάποιον να τα παρατήσει, να κάνει μεταβολή, να φύγει τρέχοντας, να σταματήσει την πορεία του προς την Πραγμάτωση; Τι το προκαλεί αυτό; Είχαμε πολλούς Σώμπρα [που τα παράτησαν] μέσα στα χρόνια, και επιπλέον ήμουν κι εγώ που τους ενθάρρυνα να φύγουν. Εε, ξέρετε, εδώ δεν είναι μέρος, καθόλου δεν είναι μέρος για τους πνευματικά αδύναμους. Όχι, αυτά είναι δύσκολα πράγματα. Αλλά είναι και διασκεδαστικό επίσης, έτσι δεν είναι; Δυο άνθρωποι είπαν “ναι”. Κανένας …; (τώρα κι άλλοι Σώμπρα λένε “ναι”). ΟΚ. Εντάξει.
Τι κάνει κάποιον να τα παρατήσει; Λίντα με το μικρόφωνο. Ω, αυτό θα είναι καλό. Ναι.
ΤΖΑΝΙΣ: Η αμφιβολία.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Η αμφιβολία. Ναι, ναι.
ΤΖΑΝΙΣ: Και ότι ο άνθρωπος απλά δεν είναι έτοιμος.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, ο άνθρωπος δεν είναι έτοιμος.
ΤΖΑΝΙΣ: Δεν είναι αφοσιωμένος.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: ΟΚ. Ποια είναι η πιο συνηθισμένη δικαιολογία που έχουν όταν εγκαταλείπουν; Και δεν αναφέρομαι μόνο στον Βυσσινί Κύκλο, αναφέρομαι στην πορεία τους.
ΤΖΑΝΙΣ: Πιθανόν η αμφιβολία. Ότι απλά δεν το πιστεύουν.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όμως ποια δικαιολογία δίνουν στον εαυτό τους;
ΤΖΑΝΙΣ: (κάνει μια παύση) “Δεν πιστεύω σ αυτό.”
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Ωραία, ναι.
ΤΖΑΝΙΣ: Δεν το πιστεύουν.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά. Απλά “Δεν συνδέομαι μ αυτό.”
ΤΖΑΝΙΣ: Ναι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, ναι.
ΤΖΑΝΙΣ: Μμμ.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: ΟΚ. Καλά. Τι άλλο; Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση. Τι κάνει κάποιον να τα παρατήσει; Ωω! Η Λίντα τριγυρίζει. Να την. Οκει.
ΑΛΙ: Ω, πάμε!
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όλη αυτή η ανησυχία σ αυτή την πλευρά καθώς το μικρόφωνο … (γέλια) “Όχι εμένα!” Όμως έχεις μια καταπληκτική απάντηση. Το ξέρω ήδη. (η Αλι κάνει μια παύση) Κάπου εκεί μέσα (μερικά γέλια).
ΑΛΙ: Μμ …
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Επινόησε κάτι. Απλά οτιδήποτε.
ΑΛΙ: Ξέρετε, πολύ καιρό παλεύω πολύ με σωματικά θέματα.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι.
ΑΛΙ: Ξέρετε, αν ήταν να τα παρατήσω, θα ήταν ώθηση για μένα να πω απλά “Τελείωσα μ αυτό. Δεν θέλω πια να πονάω άλλο.”
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Ακριβώς. Υποφέρεις από πολύ πόνο.
Σωστά. Επίσης υπάρχει η αμφιβολία που εμφανίζεται και λέει “Λοιπόν, στάσου μια στιγμή. Αν αυτά λειτουργούσαν πραγματικά, δεν θα είχα όλο αυτό το σωματικό πόνο.” Στο οποίο απαντώ “Σαχλαμάρες.” Πρόκειται για πολύ σωματικό πόνο, πραγματικά έντονο. Εκείνοι που θα τα περάσουν μετά από εσάς δεν θα τα περάσουν σαν κι εσάς κι εσείς θα εύχεστε να τα περνούσαν (το κοινό λέει “Ωω!”). Λοιπόν, όχι, εννοώ να εκτιμήσουν τι έχετε περάσει. Πραγματικά, σωματικά θέματα.
ΑΛΙ: Και δεν είναι τόσο … δεν είναι ότι δεν πιστεύω σε όλα. Πιστεύω. Απλά πόσο καιρό θα κρατήσει αυτό;
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά.
ΑΛΙ: Μπορώ να αντέξω τόσο πολύ;
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά, σωστά. Αυτό είναι δύσκολο. Το σώμα θα αντέξει; Ουαου.
ΑΛΙ: Ναι. Ναι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τέλεια. Καλά. Μια δυο ακόμα. Χα-χα! (ο Αντάμους γελάει)
ΤΖΟΝΑΘΑΝ: Το ήξερα.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όταν δεν το περιμένεις. Ναι. Λοιπόν, τι τους κάνει να τα παρατάνε; Δουλεύεις μια ταινία που -θα βοηθήσω με την ενέργεια μου σ αυτήν.
ΤΖΟΝΑΘΑΝ: Ευχαριστώ.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Α, κι έχουμε να παρουσιάσουμε κάποια ωραία πράγματα.
ΤΖΟΝΑΘΑΝ: Ωωω!
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι (μερικά γέλια). Ή “Ωω!” Λοιπόν, τι κάνει κάποιον να τα παρατάει;
ΤΖΟΝΑΘΑΝ: (κάνει μια μικρή παύση) Ναι, απλά δεν πιστεύει ότι είναι δυνατόν. Οπότε απλά τα παρατάει.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Άλλο ένα παραμύθι.
ΤΖΟΝΑΘΑΝ: Ναι. Όπως “Έχω κυνηγήσει το καρότο τόσο καιρό.”
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά.
ΤΖΟΝΑΘΑΝ: Κι αυτό είναι “Κουράστηκα. Δεν μπορώ να το κάνω πια”, έτσι θα προτιμήσω να είμαι στο μικρό μου κουκούλι και θα προσποιηθώ ότι είναι αυτό το άλλο πράγμα, ξέρεις, αντί για τον πόνο που θα έχω περνώντας άλλη μια απογοήτευση του είδους “Νόμιζα ότι ήταν εκεί, και, ω, δεν είναι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι το 93.75 τοις εκατό όσων εγκαταλείπουν απλά πηγαίνουν κάπου αλλού. Πάνε σε άλλη ομάδα. Βρίσκουν έναν άλλο γκουρού. Πηγαίνουν κάπου αλλού. Αποσπάται η προσοχή τους. Δεν τα παρατάνε πραγματικά, εκτός ίσως από τον Βυσσινί Κύκλο, όμως πηγαίνουν κάπου αλλού. Και ξέρετε πόσο διαρκεί αυτό; Κατά μέσο όρο 2.5 χρόνια και μετά πηγαίνουν κάπου αλλού και μετά κάπου αλλού και μετά κάπου αλλού. Είναι αναζητητές κι αυτό είναι καλό. Όμως εμείς εδώ ξεφορτωνόμαστε τον αναζητητή, αυτή την πτυχή του αναζητητή. Μπουμ! Πάει. Τελείωσε. Ούτως ή άλλως ήταν μια ψευδαίσθηση, οπότε δεν σκοτώνουμε τίποτα στην πραγματικότητα.
Υπάρχει, λοιπόν, όλο αυτό το πράγμα –η αμφιβολία και το “συμβαίνει αυτό πραγματικά;”- κι αντί να παραμείνουν αληθινοί σ αυτό που γνωρίζουν, όχι σε διδασκαλίες ή οτιδήποτε παρόμοιο, επιλέγουν μια άλλη απόσπαση. Οι περισσότεροι.
Μερικοί αποσύρονται στο δάσος μονάχοι τους, μιλώντας μεταφορικά, λέγοντας “Τέλειωσα με όλα αυτά. Απλά βαρέθηκα. Δεν πάει άλλο. Θα βρω δουλειά σε ένα εργοστάσιο ρολογιών, ξέρετε να βάζω τα γραναζάκια πάνω σε άλλα γραναζάκια κι αυτό είναι που θέλω να κάνω. Και θα πηγαίνω σπίτι και θα έχω …” -πώς το λέτε σήμερα – “… ένα ΙΡΑ ή κάτι τέτοιο και τίποτα άλλο.” Πραγματικά μου αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι γιατί είναι ειλικρινείς και λένε “Πρέπει απλά να τα αφήσω όλα να τακτοποιηθούν και πρέπει να επιστρέψω σε μένα. Μου αρέσουν γιατί όταν επιστρέφουν είναι φοβεροί. Επιστρέφουν στην αλήθεια. Έχουν ξεκαθαρίσει πολλά πράγματα. Μια δυο ακόμα. Γιατί τα παρατάει κανείς; Προχωράς σ αυτή την πορεία, περνάς μια ζωή ή αρκετές ζωές και μετά –μπουμ! – τα παρατάς. Ναι. Ήξερες ότι ερχόταν.
ΤΕΣΣ: Ωωχ (αναστενάζει).
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πώς και -πρέπει να κάνω μια σύντομη ερώτηση σ αυτό το σημείο, αν δεν σας πειράζει. Πώς και δεν χρησιμοποιείς περισσότερο τις διαισθητικές σου ικανότητες;
(αυτή κάνει παύση)
Ω, λυπάμαι που μπαίνω στα προσωπικά σου . Ω, με κοίταξε σαν “Θα σε σκοτώσω” (κι άλλα γέλια). Απλά είμαι περίεργος. Έχεις πολλές πραγματικά καλές διαισθητικές , αληθινές ικανότητες αισθήσεων . Πώς και δεν τις χρησιμοποιείς;
ΤΕΣΣ: Ξέρεις, πραγματικά το έκανα αυτό με το δάσος, αλλά με διαφορετικό τρόπο.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκέι.
ΤΕΣΣ: Και ήθελα μόνο να βυθιστώ μέσα μου και να τις χρησιμοποιήσω για τον εαυτό μου.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκέι.
ΤΕΣΣ: Γιατί άρχισα να βρίσκω ζωές, όπου πάντα είχα κάτι για τους άλλους ή δίδασκα με κάποια ιδιότητα.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Ναι, ναι.
ΤΕΣΣ: Όμως είναι σαν να παίζεις λιγάκι, ξέρεις, χορεύεις ένα χορό.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά, σωστά.
ΤΕΣΣ: Και σκέφτηκα “Πειραματικά, πώς θα ήταν απλά να φέρω ενέργεια για μένα;”
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκέι. Ωραία. Μ’ αρέσει. Θα τις χρησιμοποιήσεις -έχεις πολύ, πολύ καλές διαισθητικές ικανότητες.
ΤΕΣΣ: Σωστά. Και μετά έπεσα σε μια πραγματικά ωμή περίοδο -ακόμα και τώρα τρέμω- σωματικά ευαίσθητη περίοδο, όπου δεν μπορούσα να φανταστώ να προχωράω ξανά, μέχρι αυτή την βύθιση στον πυρήνα μου, υποθέτω. Κι αυτό είναι η επιστροφή και υπάρχει πολλή ζωντάνια και εσωτερική ανακάλυψη και σχεδόν φτάνει στο σημείο που δεν … οκέι, δεν θα πω αυτή τη λέξη.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σ ευχαριστώ.
ΤΕΣΣ: Είμαι πέρα από το μυαλό, σε σημείο που δεν ξέρω πού να το εφαρμόσω σ αυτό τον κόσμο, ακόμα και στην πνευματικότητα.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά, σωστά.
ΤΕΣΣ: Γιατί πας πέρα από τη διττότητα και μετά το παιχνίδι τελειώνει.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, τελειώνει.
ΤΕΣΣ: Έτσι …
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Είναι δύσκολο, δύσκολο να είσαι σ αυτό το μέρος.
ΤΕΣΣ: Σωστά.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Καλά. Λοιπόν, απαντώντας στην ερώτηση γιατί τα παρατάνε οι άνθρωποι;
ΤΕΣΣ: Θα έλεγα γιατί το μυαλό έχει προγραμματιστεί για τη διττότητα και δεν πρόκειται να ικανοποιηθεί ποτέ. Πάντα θέλει κάτι άλλο να αναδεύει, να απευθύνεται, να είναι προγραμματισμένο …
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ωραίο.
ΤΕΣΣ: … κι αν θα είναι μια άλλη ομάδα, με μια άλλη φιλοσοφία που να μπορώ να επεξεργάζομαι για λίγο, ξέρεις, απλά συνεχίζεται αδιάκοπα.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όμορφη απάντηση.
ΤΕΣΣ: Κι όταν πέσεις στον πυρήνα του μηδέν – “Τέλος η διττότητα. Τελείωσα.” – μετά τελειώνει το παιχνίδι. Τελειώνει η αναζήτηση.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όμως μετά τι;
ΤΕΣΣ: Μετά αρχίζει η ανακάλυψη.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι.
ΤΕΣΣ: Και μετά είναι, ναι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Έχεις δίκιο. Τελειώνει το παιχνίδι, είσαι στο σημείο μηδέν, στο τίποτα.
ΤΕΣΣ: Ω, ναι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Είναι τρομακτικό!
ΤΕΣΣ: Απώλεια κάθε ανθρώπινου πάθους που είχες, κάθε πνευματικού πάθους που είχες.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τα πάντα.
ΤΕΣΣ: Όλα πάνε απλά -μπρρρ!
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στο εσωτερικό, εξωτερικά ο άνθρωπος είναι εξαιρετικά ενοχλημένος με τα πάντα …
ΤΕΣΣ: Ω.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: … και ιδιαίτερα ευαίσθητος. Έχεις αυτή τη βαθιά βουτιά. Πηγαίνεις στο σημείο μηδέν μέσα στον εαυτό σου, στο τίποτα μέσα στον εαυτό σου. Τα πάντα καταρρέουν και το ξέρεις. Προσπαθείς να προσποιηθείς ότι δεν συμβαίνει αυτό, αλλά συμβαίνει. Προσπαθείς να το εμποδίσεις, αλλά δεν μπορείς. Εξωτερικά, είσαι μια σκύλα. Ξέρεις -όχι εσύ(γέλια), εννοώ όλοι σας, εσείς σκύλες! (περισσότερα γέλια) Όχι, είσαστε σκύλες.
ΤΕΣΣ: Ευχαριστώ! (γέλια)
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όχι, είσαστε σκύλες και έχετε κάθε δικαίωμα να είστε. Και αν υποκρίνεστε ότι δεν είστε, πραγματικά εξαπατάτε τον εαυτό σας. Δηλαδή, είστε στριμμένοι. Είστε κακιασμένοι. Είστε υπερβολικά ευαίσθητοι. Δεν είστε ευχάριστοι στην παρέα. Είστε σχεδόν άθλιοι, και είναι εντάξει. Εννοώ, πραγματικά, αφήστε τον εαυτό σας να είναι έτσι, γιατί εσωτερικά όλα καταστρέφονται. Φτάνετε στο τίποτα. Είναι σαν, είναι σαν αυτό …
ΛΙΝΤΑ: Αντάμους, αυτά καταγράφονται.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πφφ! Δεν δίνω δεκάρα (το κοινό λέει “Ωω!” και μερικά γέλια). Είναι το καλύτερο πράγμα ,ότι άλλοι μπορούν να το ακούσουν αυτό, ξέρετε, ότι εξωτερικά είστε σε άμυνα κατά κάποιον τρόπο. Κι αν υποκρίνεσαι ότι είσαι γλυκός, θα ανακαλύψεις πόσο σκύλα είσαι. Γιατί είναι πολύ, πολύ δύσκολο. Τίποτα δεν λειτουργεί πια. Εσείς απλά -και να προσπαθείς να είσαι γλυκός και φωτεινός μες την καλή χαρά – ουχ!. Θα είναι ακόμα πιο δύσκολο. Προβάλλεις αντίσταση εσωτερικά. Είναι σαν να κάνεις κάθετη πτώση. Πρόκειται να συντριβείς και βλέπεις ότι εκεί κάτω είναι το τέλος. Είναι το τίποτα και φαίνεται ότι δεν μπορείς να σταματήσεις την κατρακύλα, και προσπαθείς με κάθε τρόπο και βρίσκεις όλα αυτά τα κλισέ και τις αρλούμπες κι όλες τις σαχλαμάρες και δεν γίνεται τίποτα. Θα φτάσεις στον πάτο. Θα γίνεις κομμάτια.
Ή μπορείτε να επιτρέψετε στον εαυτό σας να εισέλθει στο τίποτα του εαυτού με χάρη, με αξιοπρέπεια. Φτάνετε εκεί στο τίποτα και συνειδητοποιείτε τι κωμωδία ήταν το περισσότερο απ’ αυτό για τόσο πολύ καιρό. Όμως είστε σ’ αυτό το τίποτα και λέτε “Τι ακολουθεί; Τι ακολουθεί;” Και είστε σ αυτό το τίποτα και συνειδητοποιείτε ότι είστε στην πραγμάτωση.
Θα φτάσω στο σημείο να πω κάτι κι ο Κώλντρε προσπαθεί να αλλάξει, να ελέγξει και να διορθώσει και λοιπά ,αλλά δεν θα λειτουργήσει. Η Πραγμάτωση σας έρχεται σ’ αυτό το τίποτα, τίποτα, τίποτα. Είναι τόσο τίποτα, που δεν υπάρχει μαύρο. Σας αρέσει να σκέφτεστε ότι δεν συμβαίνει. Σας αρέσει να σκέφτεστε ότι βγήκατε για βόλτα στο πάρκο και είναι μια όμορφη μέρα και κουνελάκια τρέχουν να φάνε από τη φούχτα σας και τα λοιπά. Η Πραγμάτωση συμβαίνει… στο … (γελάνε)
ΤΕΣΣ: Σε φαντάστηκα … (ο Αντάμους γελάει) … να κάνεις τρέλες.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Στο τίποτα.
ΤΕΣΣ: Ναι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και σ αυτό το τίποτα υπάρχει αυτό το απίστευτο σημείο κι αξίζει να γίνει ταινία, αλλά δεν θέλω να μπω σ αυτό τώρα -αλλά είσαι σ’ αυτό το τίποτα και συνειδητοποιείς ότι είσαι στην πραγμάτωση. Συνειδητοποιείς “Ω! Απλά έπρεπε να απελευθερώσω όλα τα παλιά. Έπρεπε να φτάσω στο σημείο όπου είμαι μόνο εγώ μέσα στο Εγώ Είμαι” και το Εγώ Είμαι είναι ένα μεγάλο τίποτα από πολλές απόψεις.
Όσον αφορά την ενέργεια, δεν υπάρχει ενέργεια στο Εγώ Είμαι. Άρα φτάνεις εκεί και είναι σαν τίποτα κι όμως υπάρχει κάτι. Δεν υπάρχει ενέργεια, αλλά υπάρχει κάτι. Κι αν αυτό δεν αγγίζει μια ευαίσθητη χορδή μέσα σας και σας υπενθυμίζει όταν περάσατε μεταφορικά τοΤείχος της Φωτιάς ,μέσα στο τίποτα και νιώσατε το πρώτο “Εγώ Υπάρχω”, είναι πολύ παρόμοιο. Όμως τώρα είναι μόνο με σας.
Και μέσα σ αυτό το τίποτα λέτε “Γιατί να θελήσω ποτέ να ξαναγίνω σκύλα;” (ο Αντάμους γελάει) “Έχω αυτόν τον άνθρωπο που τριγυρνάει ενοχλητικός και δυστυχισμένος και με σώμα που πονάει. Γιατί να πάω πίσω;”
Ακούτε μια παλιά ηχώ από τον άνθρωπο μέσα σας “Επειδή δεν θέλω να πεθάνω!” και συνειδητοποιείτε “Είμαι ήδη νεκρός και δεν ήταν τίποτα. Δεν ήταν τίποτα.” Κι ακούτε ότι “Όμως δεσμεύτηκα ότι θα έμενα στον πλανήτη για να είμαι ενσωματωμένη ύπαρξη.” Ξαφνικά αρχίζετε “Αυτός ο άνθρωπος ήταν τόσο ανόητος ώστε να δεσμευτεί και να δώσει όρκους και τα λοιπά. Ξέχασε το.” Και είστε μέσα σ αυτό το τίποτα λέγοντας “Θέλω πραγματικά να πάω εκεί πίσω;”
Τώρα, συμβαίνει κάτι περίεργο. Είσαι εκεί έχοντας συνειδητοποιήσει ότι είστε στην πραγμάτωση. Λέτε “Ω, να πάρει, αυτό είναι, αλλά σιγά το πράγμα. Εννοώ ” -και συνειδητοποιείτε – “πάντα ήμουν. Σιγά το πράγμα.” Και ξαφνικά νιώθετε την παρουσία ενός ψηλού, μελαχρινού, ωραίου Αναληφθέντα Δασκάλου (γέλια) να έρχεται -και ενοχλητικού κάποιες φορές – να έρχεται και να λέει “Και τώρα τι; Και τώρα τι; Θέλεις να πας πίσω;”
ΤΕΣΣ: Όχι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: (γελώντας) Όχι. Αλλά πίσω με διαφορετικό τρόπο. Θέλεις να μείνεις ως ενσωματωμένος άνθρωπος;
ΤΕΣΣ: Σωστά.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και μετά ίσως να χρειαστεί να το σκεφτείς και είναι ζόρικο. Τι είναι αυτό; Εσείς λέτε ότι καταγράφουν οι κάμερες; Αυτό είναι που πραγματικά καταγράφουμε. Αυτή είναι η πιο οδυνηρή στιγμή απ όλες. Απ όλες.
Η Πραγμάτωση σας, πρόκειται να συμβεί. Θα πιάσετε πάτο. Θα συντριβείτε. Θα πάτε στο τίποτα. Το τι θα συμβεί μετά είναι η αχαρτογράφητη περιοχή, την οποία δεν γνωρίζουμε. Όλα τα άλλα είναι γραμμένα, κατά κάποιον τρόπο. Δηλαδή, όχι σχεδιασμένα σε κάθε μικρή κίνηση ή λέξη ή κάτι, αλλά τα πάντα, κάπως, είναι γραμμένα. Θα φτάσετε στην Πραγμάτωση. Δεν ξέρουμε πώς ακριβώς, δεν ξέρετε πώς ακριβώς, αλλά θα φτάσετε εκεί. Είναι στο σενάριο.
Αυτό που ακολουθεί δεν είναι. Δεν είναι γραμμένο. Δεν έχει γραφτεί ποτέ. Δεν υπάρχει κεφάλαιο που να το περιέχει. Κι όπως ανέφερα στον Κώλντρε και στην Λίντα πρόσφατα, τελειώνουμε το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου τώρα στο Keahak VIII και σε ένα μέρος του Keahak IX. Μετά θα προχωρήσουμε στο άγραφο κι αυτό δεν το γνωρίζουμε. Πώς αντιδράς όταν λες ότι τα κατάφερες, είσαι στην πραγμάτωση και μετά τι; Και δεν είναι απαραίτητα η απόφαση που νομίζεις ότι είναι. Ο άνθρωπος κάθεται εδώ και λέει “Ω, ναι, όμως θα μείνω.” Δεν ξέρω. Όμως το σίγουρο είναι ότι αν μείνεις θα είναι πολύ διαφορετικά και κάπως σαν προειδοποίηση του τί ακολουθεί, όλα σχετίζονται με την Ζωντανή Ενέργεια. Όλα αφορούν τη ζωντανή -δηλαδή ζώσα τελικά.
Γι αυτό έκανα την ερώτηση τον προηγούμενο μήνα “Πάθος ή ελευθερία;” -ή massion- επειδή δουλεύω μαζί σας πάνω στην Ζωντανή Ενέργεια κι αυτό σημαίνει αρκετά διαφορετικά πράγματα. Ενέργεια που είναι ζωντανή, όχι απλά κολλημένη μέσα σ ένα υλικό σώμα. Ενέργεια που έχει ζωτικότητα. Ενέργεια που έχει χάρη και αξιοπρέπεια μέσα της. Αυτή είναι η Ζωντανή Ενέργεια. Επίσης τώρα, ενέργεια ζωής. Ζώντας μια ζωή με ενέργεια, όχι μια ζωή που την αποφεύγουμε. Ζωντανή Ενέργεια. Εκεί πηγαίνουμε. Ω, σ ευχαριστώ. Ήταν μια όμορφη απάντηση. Ευχαριστώ πολύ (ο Αντάμους γελάει).
ΤΕΣΣ: Παρακαλώ.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ήταν η τέλεια μετάβαση.
Η Ενέργεια
Έτσι έκανα την ερώτηση -ποια ήταν η ερώτηση; Ω, γιατί κάποιος τα παρατάει; Πάρτε μια βαθιά αναπνοή και νιώστε το αυτό για μια στιγμή.
(παύση)
Η ενέργεια είναι πολύ έντονη. Αυτό είναι. Δηλαδή, θα μπορούσαμε να πούμε όλα αυτά τα άλλα λόγια -χάθηκαν, αμφέβαλαν, αποσπάστηκε η προσοχή τους – όμως η αληθινή απάντηση είναι, ότι η ενέργεια είναι πολύ έντονη και αυτό είναι που περάσατε τον περασμένο μήνα. Η ενέργεια είναι πραγματικά έντονη. Δεν μπορείτε να την διαχειριστείτε. Το μυαλό δεν μπορεί να την διαχειριστεί.
Βλέπετε, αυτό που συμβαίνει τώρα με τον ερχομό στην Πραγμάτωση και στη θέση του μάστερ είναι ότι έχετε πιο πολλή επίγνωση της ενέργειας από ποτέ, αλλά ακόμα έχετε την παλιά σχέση μ’ αυτήν. Αντιλαμβάνεστε περισσότερο τα σαμαράκια στο δρόμο. Έχετε πιο πολλή επίγνωση της ενέργειας από ποτέ και τι κάνετε; Προσπαθείτε να κρυφτείτε απ αυτήν. Προσπαθείτε να την εμποδίσετε. Προσπαθείτε να την αγνοήσετε, να προσποιηθείτε ότι δεν είναι εκεί. Προσπαθείτε να πείτε στον εαυτό σας ότι όλα θα είναι εντάξει, ενώ δεν θα είναι. Όχι, δεν θα είναι. Όλα καταρρέουν και υποθέτω αυτό είναι οκέι. Αλλά προσπαθείτε να πείτε “Θα καταφέρω να το ξεπεράσω αυτό.” Λυπάμαι αλλά μερικές φορές πρέπει να γελάσω. “Θα το ξεπεράσω. Θα το περάσω με δύναμη. Θα παραμείνω αφοσιωμένος.” Και σας λέω … (ο Αντάμους γελάει) ο Κώλντρε δεν θέλει να το μεταφέρει αυτό (μερικά γέλια). Θα έλεγα κάτι του είδους “Σκάσε …”
Θέλετε να συνεχίσετε την παλιά σας σχέση με την ενέργεια. Δεν θα λειτουργήσει. Κι όταν οι Σώμπρα τα παρατάνε -πολλοί απ αυτούς θα επιστρέψουν, αλλά όταν εγκαταλείπουν τον Βυσσινί Κύκλο – η ενέργεια είναι υπερβολική. Χτυπάει τη ζωή τους, κάθε πλευρά της ζωής τους και πραγματικά πάει και βρίσκει τα ευαίσθητα σημεία – θέματα αφθονίας, θέματα υγείας, όλα τα άλλα. Η ενέργεια είναι υπερβολική. Η Αλι ανέφερε πριν το σώμα. Θα κρατήσει το σώμα; Τόση πολλή ενέργεια το χτυπάει ώστε πονάει τώρα και γι αυτό τα παρατάνε οι άνθρωποι.
Έτσι, προτού προχωρήσουμε θέλω εδώ να κάνω κάτι λιγάκι ιδιαίτερο. Ας κάνουμε ένα μασάζ (γέλια). Το χρειάζεστε. Πραγματικά, πραγματικά το χρειάζεστε, μετά τον περασμένο μήνα. Και, ξέρετε, δεν θα έλεγα ότι ήταν κάτι προσχεδιασμένο, αλλά σαν να χρειαζόσαστε μια δόση αληθινής ενέργειας να σας χτυπήσει λιγάκι για να πει ότι πρέπει να αλλάξετε την παλιά σας σχέση με την ενέργεια και αρνείστε. Σχεδόν αρνείστε να αλλάξετε τη σχέση σας. Θα πείτε “Θα συνεχίσω με τον παλιό τρόπο” και δεν λειτουργεί από εδώ και στο εξής. Ιδιαίτερα, όπως είπα, καθώς μπαίνουμε στο νέο Keahak, προχωράμε χωρίς σενάριο και η παλιά σχέση δεν θα λειτουργήσει. Πραγματικά θα είναι επώδυνο για το σώμα σας και θα κάνει μαντάρα τον εγκέφαλο σας. Επιπλέον, με όλα τα άλλα, καλέσαμε τον δράκο. Και παρόλο που νομίζετε ότι θα τα βγάλετε πέρα χαρωπά, θα ανακαλύψετε ότι ο δράκος θα σας ξεσκίσει. Ή θα την κάνει μια πραγματικά όμορφη εμπειρία.
Ο δράκος είναι εδώ ώστε να ξεπεράσετε κάποια από τα παλιά σκουπίδια που βρίσκονται εκεί και που ίσως δεν αναγνωρίζετε, όπως την παλιά σας σχέση με την ενέργεια. Δεν συνειδητοποιείτε καν την μεγαλύτερη πτυχή που αντιμετωπίσατε τον περασμένο μήνα. Ήταν τόσο μεγάλη που βρισκόταν ακριβώς στη μέση του δωματίου. Και λέγατε “Ω, αντιμετωπίζω μια πτυχή από μια περασμένη ζωή” ή “Αντιμετωπίζω μια σκοτεινή πτυχή ή την πτυχή του φόβου μου.” Αυτά είναι όλα σαχλαμάρες. Αντιμετωπίζατε την πτυχή της ενέργειας κι αυτό είναι. Η πτυχή της ενέργειάς σας. Είναι η πτυχή που εκπαιδεύτηκε πώς να χρησιμοποιεί την ενέργεια, με αυτό που τώρα είναι ένας πολύ παλιός τρόπος.
Καθώς δουλεύατε τον περασμένο μήνα, αισθανόσαστε την πτυχή της ενέργειας. Καθώς η ενέργεια βρισκόταν όλο και περισσότερο στη ζωή σας, αποκτούσατε περισσότερη επίγνωση της παρουσίας της. Αλλά το μυαλό σας επινόησε όλα αυτά σχετικά με το ποια ήταν πραγματικά η πτυχή -την πτυχή της αναξιότητας και τα λοιπά. Όχι, επρόκειτο για την πτυχή της ενέργειας.
Ο δράκος έχει αρχίσει να της δαγκώνει τα πόδια τώρα, δαγκώνει την πτυχή της ενέργειας. Ο δράκος πραγματικά την ενεργοποιεί. Είναι μια μεγάλη μάζα ενέργειας, αυτός -πώς το λέτε – ο μεγάλος μωβ ελέφαντας στη μέση του δωματίου, αλλά η ενέργεια είναι νωθρή και κολλημένη κι όχι πολύ ζωντανή. Ερχόμαστε στη Ζωντανή Ενέργεια.
Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή για να κάνουμε ένα μασάζ. Λίγη μουσική, παρακαλώ.
Το Μασάζ του Μάστερ
Είναι δύσκολο για το σώμα σας και γι αυτό θέλησα να κάνουμε αυτό το μασάζ εδώ.
Πάρτε μια βαθιά αναπνοή και ηρεμήστε πραγματικά μέσα της. Αν παρακολουθείτε διαδικτυακά, πάρτε μια βαθιά αναπνοή και ηρεμήστε.
(αρχίζει η μουσική)
Αυτό που έρχεται τώρα να σας κάνει το μασάζ … ξέρετε, μερικές φορές το σώμα σας είναι τσιτωμένο και φαίνεται σαν να μη χαλαρώνετε τους μύες σας. Κάνετε μασάζ. Δουλειά στο σώμα. Είναι πραγματικά καλό για σας.
Ο Μάστερ, η σοφία, ζήτησε να είναι εδώ σήμερα να σας κάνει αυτό το μασάζ και το μόνο πράγμα που σας ζητείται να κάνετε, αγαπητοί άνθρωποι, είναι να επιτρέψετε.
Ξαπλώνετε στο κρεβάτι του μασάζ και τι, θα προσπαθήσετε να κάνετε μασάζ στον εαυτό σας; Όχι. Αφήνετε κάποιον να το κάνει για εσάς. Επιτρέπετε.
Ξαπλώνετε εκεί στο κρεβάτι και αρχικά νιώθετε λίγο σφιγμένοι και αγχωμένοι και σύντομα αυτά τα απαλά χέρια έρχονται πάνω σας …
Αργά, όχι αδιάκριτα, μπορείτε να νιώσετε αυτό το ζεστό άγγιγμα στο σώμα σας. Ω, ιδιαίτερα γύρω από τους ώμους και το λαιμό.
Συνήθως υπάρχει κάποιο είδος παιχνιδιάρικης new age μουσικής που παίζει και ίσως κάποιο λιβάνι.
Απλά πάρτε μια βαθιά αναπνοή. “Ω! Γιατί δεν το έκανα αυτό νωρίτερα;”
Νιώθετε αυτά τα χέρια να σας αγγίζουν. Ω! Ζεστό λάδι. Ποιος το επινόησε; Τι καταπληκτική ιδέα! Ζεστό λάδι, στην πλάτη σας, στα μπράτσα σας, στους ώμους σας τώρα.
Δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτα. Απλά είστε ξαπλωμένοι εκεί. Σχεδόν σας έρχεται να κλάψετε.
Απλά κάνετε ένα διάλειμμα και επιτρέπετε.
Αλλά στην περίπτωση αυτή, δεν έχετε έναν μασέρ ή φυσιοθεραπευτή. Έχετε τον Μάστερ, το Εγώ Είμαι.
Αυτό που έχετε να κάνετε εδώ είναι να επιτρέψετε. Αυτό είναι.
Απλά επιτρέψτε.
(παύση)
Ο Μάστερ θα κάνει τα πάντα, θα τρίψει κάθε πονεμένο μέρος του σώματος σας.
Δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτα.
(παύση)
Ο Μάστερ είναι πραγματικά ειδικευμένος σ αυτό, γιατί ο Μάστερ καταλαβαίνει την ενέργεια, πού πονάει, πού έχει κολλήσει, τι χρειάζεται να απελευθερωθεί.
Καθώς τα χέρια του Μάστερ εργάζονται απαλά, με τόση χάρη στο σώμα σας, μόλις που μπορείτε να ακούσετε να έρχεται από τον Μάστερ μια λέξη μεγάλης σοφίας, σχεδόν σαν να ψιθύριζε ο Μάστερ τη μεγάλη σοφία. Και η λέξη αυτή είναι “Επιτρέπω”.
Απλά “Επιτρέπω”.
(παύση)
Είναι κάπως αστείο γιατί, καθώς ο Μάστερ κάνει μασάζ στα πόδια και στα δάχτυλα σας -ω, ωραία αίσθηση- εσείς ακούτε αυτό το ψιθύρισμα “Απλά επιτρέπω”. Αυτό είναι όλο.
Είναι σχεδόν λες και τα χέρια του Μάστερ είναι πέρα από την υλική υπόσταση. Λες κι ο Μάστερ φτάνει εκεί μέσα στους μύες και στα κόκαλα. Έχει μια παράξενη αίσθηση. Κι όμως είναι εσείς. Είναι εκείνο το κομμάτι σας που ονομάζουμε Μάστερ, άρα δεν είναι αληθινά παράξενο. Απλά λιγάκι παράξενο.
Ο Μάστερ δουλεύει σε όλο σας το σώμα.
“Είναι κάπως παράξενο. Ουάου. Νιώθω να γίνεται μασάζ στην καρδιά μου. Και στους γοφούς μου, λες κι ο Μάστερ είναι μέσα στους γοφούς μου.”
(παύση)
Δουλεύει στους ώμους και το λαιμό σας. Αυτό είναι πραγματικό μασάζ σε ολόκληρο το σώμα. Δηλαδή, όχι απλά πάνω στο δέρμα εξωτερικά, αλλά και εσωτερικά.
Μετά συνειδητοποιείτε κάτι. Ο Μάστερ απλά δουλεύει με την ενέργεια. Αυτό είναι όλο. Δεν έχει σχέση με το δέρμα σας ή τα κόκαλα σας, την καρδιά σας. Ο Μάστερ δουλεύει με την ενέργεια αυτή τη στιγμή.
(παύση)
“Ο Μάστερ μπαίνει και κυριολεκτικά κάνει μασάζ σε αυτές τις ενέργειες, σ αυτό που είχα τέτοιο θέμα τον περασμένο μήνα. Ουάου. Ο Μάστερ δουλεύει με αυτό το πράγμα που ονομάζεται ενέργεια, ό,τι κι αν είναι αυτό.
Είναι αυτό που κάνει πολλούς ανθρώπους να τα παρατάνε, να βγαίνουν από την πορεία τους ή να αποσπώνται.
Η ενέργεια, ω, είναι τόσο έντονη μερικές φορές. Όμως εδώ ο Μάστερ δουλεύει με αυτήν, την αγγίζει, κάνει ό,τι χρειάζεται να κάνει. Σκέφτεστε (γελώντας) “Ξέρω ότι ο Μάστερ δουλεύει με την ενέργεια. Δεν ξέρω τι κάνει, αλλά δεν έχει σημασία.”
Δεν έχει σημασία.
(παύση)
Έτσι σαν άνθρωποι, απλά πάρτε μια καλή βαθιά αναπνοή και επιτρέψτε.
Επιτρέψτε αυτό το απαλό μασάζ από το Μάστερ.
(μεγαλύτερη παύση)
Και ξέρετε, μπορείτε να έχετε αυτό το μασάζ όποτε θελήσετε. Όμως θα σας πω ένα πράγμα τώρα: Μην προσπαθήσετε να το κάνετε εσείς οι ίδιοι. Αυτό που εννοώ είναι ότι δεν θα είστε εσείς που θα κάνετε μασάζ σε σας. Όχι ο άνθρωπος. Αν ήταν ο άνθρωπος να σας κάνει το μασάζ, θα ήταν άβολο, αναποτελεσματικό, ίσως και επώδυνο, αδέξιο.
Μπορείτε να το κάνετε αυτό όποτε θελήσετε. Απλά ξαπλώστε κι αφήστε το Μάστερ να έρθει.
Ο Μάστερ είναι η σοφία. Γνωρίζει. Γνωρίζει πού είναι το κάθε πιάσιμο, κάθε σημείο κολλημένης ενέργειας ή κρυμμένης ενέργειας κι απλά αφήστε το Μάστερ να του κάνει μασάζ.
(παύση)
Καλή βαθιά αναπνοή.
Οκέι.
Βλέπετε πόσο εύκολο είναι;
(η μουσική σταματά)
Και ήταν εύκολο για ένα λόγο. Επιτρέψατε. Εύκολο για ένα λόγο, επιτρέψατε. Αυτό είναι.
Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή, καθώς προχωράμε μ αυτό. Α, όχι, δεν τελειώσαμε. Κάποιος μόλις είπε “Ω! Τελειώσαμε τώρα; Μόλις κάναμε μια μεραμπ.” Όχι, δεν τελειώσαμε! (μερικά γέλια) Δεν έχω φτάσει ακόμα ούτε στα μισά με σας εδώ. Θα συνεχίσουμε να χτυπάμε.
Η Συζήτηση με τον Κουτχούμι
Λοιπόν, συζητούσα με τον Κουτχούμι τις προάλλες. Ο Κουτχούμι ήρθε ενώ εγώ απλά κοίταζα τη δουλειά μου, όπως δεν κάνω ποτέ, ήρθε και είπε “Αντάμους, δεν ανησυχείς λίγο σχετικά μ αυτό το προσεχές γεγονός, που θα κάνεις στη Σάντα Φε του New Mexico -Τα Δέκα Χρόνια του Αντάμους;” Πρέπει να πω, νομίζω ότι ζηλεύει λίγο (μερικά γέλια), γιατί δεν έχετε οργανώσει κάτι για εκείνον. Γι αυτό θα … -θα μπορούσε κάποιος να κάνει κάτι, να του ψήσει ένα κέικ ή κάτι άλλο; Δεν ξέρω. Όμως ζηλεύει λίγο. Ξέρετε, ο Τοβίας είχε τον σπουδαίο αποχαιρετισμό πριν δέκα χρόνια. Εγώ περιμένω να πάρω την καρφίτσα των δέκα χρόνων με τους Σώμπρα. Όμως νομίζω ότι προσπαθούσε μόνο να με εκνευρίσει. Οι Αναληφθέντες Δάσκαλοι μπορούν να εκνευριστούν. Μπορούμε να εκνευριστούμε πολύ, αλλά είμαστε επίσης στο Και, οπότε μπορούμε συγχρόνως να είμαστε και πολύ ήρεμοι και μακάριοι.
Όμως προσπαθούσε κάπως να μου τη φέρει και είπε “Ξέρεις, πρόκειται να κάνουν αυτή τη φαρσοκωμωδία. Ξέρεις, θα σηκώνονται πάνω και θα κάνουν πλάκα μαζί σου. Δεν ανησυχείς γι αυτό, Αντάμους;”
Εγώ είπα “Γιατί να το κάνουν; Γιατί να κοροϊδέψουν; Δηλαδή, φαντάζομαι ότι απλά θα σηκωθούν πάνω και θα είναι όλο εγκώμια.” (μερικά γέλια) “Φαντάζομαι ότι θα σηκωθούν πάνω και θα είναι λίγο … Θα νιώσω λίγο αμήχανος, αλλά θα μου πουν τι εκπληκτική δουλειά έχω κάνει, πόσο πολύ με αγαπούν, πως θα έπρεπε να εκλεγώ Πρόεδρος του Κλαμπ των Αναληφθέντων Δασκάλων στην αιωνιότητα.” Απλά κάνω μια παράσταση 2.000 ετών εδώ. “Αλλά για την αιωνιότητα.”
Εκείνος είπε “Δεν ανησυχείς λίγο γι αυτό;”
Κι εγώ είπα “Όχι, όχι. Όχι, δεν ανησυχώ. Ξέρω ότι θα πάει περίφημα.”
Και μετά ο Κουτχούμι είπε “Θα σου πω κάτι” -υπάρχουν τέσσερις άνθρωποι που θα σηκωθούν να μου κάνουν εγκώμια (ο Αντάμους γελάει) και ο Κουτχούμι είπε- “Εγώ θα είμαι ο πέμπτος.” (το κοινό λέει “Ωω!”) Α! Α! Έτσι τον άφησα. Είπα “Πολύ ωραία. Να έρθεις πάνω. Να είσαι εκεί”, αλλά είπα “Ξέρεις, το ωραίο είναι, σε όλο αυτό το σχέδιο, μάντεψε ποιος θα πει τις τελευταίες κουβέντες όλης αυτής της συνάντησης;” Εγώ θα είμαι αυτός.
Έτσι, μιλήσαμε λίγο ακόμα και για τους Σώμπρα κι ο Κουτχούμι έκανε μια παρατήρηση. Είπε “Ξέρεις, γνωρίζω ότι είναι δύσκολο για σένα, γιατί παρατήρησα ένα πράγμα σχετικά με τους Σώμπρα. Συνεχίζουν να πιστεύουν ότι αυτοί -οι άνθρωποι – είναι που δουλεύουν για την Πραγμάτωση. Γιατί συμβαίνει αυτό;”
Σχεδόν γέλασα και είπα “Αυτό είναι ανθρώπινο. Αυτό είναι ανθρώπινο.”
Εκείνος είπε “Ξέρεις, συνεχίζουν να προσπαθούν να διορθώσουν τον εαυτό τους, να θεραπεύσουν τον εαυτό τους και να φέρουν τον εαυτό τους στην Πραγμάτωση.” Και είπε “Δεν μπορείς να τους κάνεις να συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούν; Δεν μπορούν. Δεν μπορούν να φτάσουν σ αυτό με τη σκέψη. Δεν μπορούν να φτάσουν σ αυτό. Τα μόνα πράγματα που μπορούν να κάνουν είναι να το βιώσουν και να το επιτρέψουν. Αυτό είναι.”
Εγώ είπα “Ξέρεις, Κουτ, είναι …” (γέλια) Είμαστε άνετοι. Και είπα “Δεν ξέρω πώς να τους το τονίσω. Μιλάμε συνέχεια γι αυτό και με βαριούνται, ξέρεις, να μιλάω για το Επιτρέπω και την εμπειρία και την ενέργεια και είπα “Όμως πρέπει να τους τονίσουμε ότι δεν μπορούν να το κάνουν. Μπορούν να το επιτρέψουν”, ακριβώς όπως όταν ο Μάστερ σας έκανε μασάζ.
Θα μπορούσατε να φανταστείτε να προσπαθείτε να κάνετε μασάζ στον εαυτό σας; Πρώτον, θα σας έπαιρναν για ανώμαλους, αλλά (μερικά γέλια) είναι … -δεν είναι τόσο αποτελεσματικό. Κι έπειτα ο τρόπος που μόλις το έκανε ο Μάστερ, μπαίνοντας μέσα -ε, αυτό θα ήταν πραγματικά περίεργο – και χτυπώντας πραγματικά την ενέργεια. Όχι, εσείς δεν μπορείτε και δεν είναι καθόλου δική σας ευθύνη. Δεν είναι. Πρέπει να σας τονίσω ότι, όπου πηγαίνουμε από δω και πέρα δεν είναι δική σας η ευθύνη για τη φώτιση. Δεν είναι δική σας η ευθύνη να δουλεύετε γι αυτό. Μπορείτε να το βιώσετε και να το επιτρέψετε κι αυτό είναι. Αυτό είναι.
Τώρα, ξέρω ότι μερικοί από εσάς πιστεύουν, ότι υπάρχει κάτι λίγο ανισόρροπο σ’ αυτό, ότι πρέπει να συμμετέχετε, ότι πρέπει να το επηρεάζετε όλο αυτό με πράγματα που κάνετε ή λέτε ή σκέφτεστε. Όχι, καθόλου. Δεν είναι δική σας ευθύνη.
Ο Κουτχούμι είπε “Ξέρεις, νόμιζα ότι ίσως ήταν λίγο πρόωρο που έφερες το δράκο πρόσφατα.” Είπε “Δουλεύω πολύ με τους Σώμπρα και πίστευα ότι ήταν ένα κάπως μεγάλο άλμα, γιατί ο δράκος, όταν έρθει, είναι πολύ άγριος και αναρωτιόμουν αν πολλοί από τους Σώπρα είναι πραγματικά έτοιμοι γι αυτόν.”
Και είπα “Ξέρεις, θα είναι κόλαση τους πρώτους δυο μήνες”, όπως και ήταν, αλλά είπα “Νομίζω ότι είναι έτοιμοι. Νομίζω ότι ήταν ώρα.”
Ο Κουτχούμι τελικά συμφώνησε. Τελικά είπε “Νομίζω ότι είχες δίκιο που έφερες το δράκο τώρα, που έβαλες το δράκο να στοχεύσει τα πράγματα, που ένας άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να κάνει. Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος δεν μπορεί να αλλάξει τις πεποιθήσεις και τις σκέψεις του. Ο άνθρωπος, μόνος του, δεν μπορεί να καταλάβει πώς να δουλέψει με την ενέργεια. Ο άνθρωπος ασφαλώς δεν μπορεί να συγχωρήσει τον εαυτό του και δεν μπορεί να κάνει την Πραγμάτωση.”
Εγώ είπα “Όμως θα προσπαθήσουν και θα προσπαθήσουν και θα προσπαθήσουν τόσο σκληρά και θα νομίζουν ότι κάνουν κάτι λάθος, επειδή δεν λειτουργεί και μετά τελικά θα συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι δική τους ευθύνη. Θα σταματήσουν να προσπαθούν και τελικά θα επιτρέψουν.”
Ο Κουτχούμι είπε “Ναι, κι έχεις πολλούς πραγματικά ξεροκέφαλους, πεισματάρηδες Σώμπρα, πολλούς απ αυτούς.
Εγώ είπα “Το ξέρω. Τους κληρονόμησα.” Και είπα “Θα συνεχίσουν να προσπαθούν και να προσπαθούν και να το δουλεύουν και θα θυμώσουν με μένα. Ποτέ δεν θα θυμώσουν με σένα, Κουτχούμι, όμως θα θυμώσουν με μένα και μετά μια μέρα θα συνειδητοποιήσουν “Δεν εξαρτάται από μένα, τον άνθρωπο, να το κάνω αυτό. Ευθύνη μου είναι να βιώσω και να επιτρέψω. Να βιώσω αυτό που περνάω.” Είναι σπουδαία εμπειρία αν κάνεις τον κόπο, αν επιτρέψεις. Είναι σπουδαία εμπειρία.
Δεν είναι δική σας επιλογή να κάνετε μασάζ στο εσωτερικό και μιλάω εδώ για τα θέματα. Μιλάω για τις κολλημένες και ανισόρροπες ενέργειες. Δεν είναι δική σας επιλογή να μπείτε στο μυαλό και να προσπαθήσετε να το διορθώσετε. Δεν μπορείτε. Δεν. Μπορείτε. Τελεία. Κι όμως συνεχίζετε να προσπαθείτε. Κι όμως συνεχίζετε να μπαίνετε μέσα εκεί. Κι όμως συνεχίζετε να μπαίνετε μέσα στη ζούγκλα του μυαλού και προσπαθείτε να την ξεμπερδέψετε και δεν μπορείτε. Δεν μπορείτε. Γι αυτό και ήρθε ο δράκος.
Ο Δράκος
Ο δράκος, με την ευκαιρία, χρησιμοποιούμε τον όρο “δράκος”. Πρόκειται για έναν αρχαίο όρο και υπήρχε πολύ πριν οι άνθρωποι τον κάνουν της μόδας, σαν ένα πλάσμα με λέπια και φτερά που ξεφυσάει φωτιά και τα λοιπά. Δράκος απλά σημαίνει απόλυτη διαύγεια, αγνότητα. Αυτό σημαίνει μόνο. Και μπορείτε να τον φαντάζεστε σαν ζώο που ξεφυσάει φωτιά. Μπορείτε να τον φαντάζεστε σαν μπισκότο σοκολάτας, πραγματικά δεν έχει σημασία. Αλλά είναι η απόλυτη διαύγεια και προέρχεται από το Εγώ Είμαι. Δεν έχει δική του ενέργεια. Δεν υπάρχει καθόλου ενέργεια στο δράκο. Στον άνθρωπο αρέσει να πιστεύει ότι έχει πολλή ενέργεια. Δεν την χρειάζεται. Γι αυτό που κάνει, δεν την χρειάζεται και είναι καλύτερα χωρίς αυτήν.
Ο δράκος είναι υπεύθυνος για την αναπροσαρμογή, του πώς δουλεύετε με την ενέργεια. Ο δράκος είναι υπεύθυνος για την απομάκρυνση της νεκρής ενέργειας που βρίσκεται εκεί μέσα. Έχετε πολλή ενέργεια, αλλά είναι νεκρή ενέργεια. Ο δράκος την απομακρύνει. Εσείς χρειάζεται μόνο να το επιτρέψετε.
Ο δράκος έρχεται τώρα, γιατί εσείς δεν μπορείτε να διορθώσετε το μυαλό σας από μέσα. Δεν μπορείτε να διορθώσετε τη βιολογία σας από μέσα αυτή τη στιγμή. Δεν μπορείτε.
Θα προσπαθήσετε. Θα προσπαθήσετε να συγχωρέσετε τον εαυτό σας. Θα προσπαθήσετε να κάνετε όλα αυτά τα άλλα πράγματα. Είναι μάταιο. Δεν θα λειτουργήσει. Μπορείτε να προσπαθήσετε να κάνετε τον εαυτό σας καλύτερο και δεν θα λειτουργήσει, γιατί έχετε να κάνετε με πολύ περιορισμένη οπτική γωνία ή συνειδητότητα, όταν το κάνετε αυτό, έτσι βάζετε περιορισμό στον περιορισμό, και συνεπώς, δεν κερδίζετε τίποτα. Είναι σαν να προσθέτετε -3 και -2, τι μας κάνει; Μείον πέντε. Είναι σαν ο άνθρωπος να προσπαθεί να διορθώσει τις ίδιες του τις σκέψεις κι ακόμα το ίδιο του το σώμα. Δεν μπορεί.
Τώρα, το επόμενο σημαντικό πράγμα στο οποίο πηγαίνουμε είναι το Ελεύθερο Ενεργειακό Σώμα. Δεν μου αρέσει ο όρος “φωτεινό σώμα” για πολλούς λόγους -πιστεύω ότι έχει χρησιμοποιηθεί λανθασμένα και παραποιηθεί -έτσι χρησιμοποιώ τη λέξη, το ζωντανό σώμα ή το Ελεύθερο Ενεργειακό Σώμα.
Αλι, αυτό θα αντικαταστήσει το σώμα αν το αφήσεις. Προσπαθείς συνεχώς να κατευθύνεις τη διαδικασία και το κάνεις μέσα από το ανθρώπινο μυαλό, τους ανθρώπινους περιορισμούς, τα παλιά μοτίβα του σωματικού πόνου και δεν πρόκειται να λειτουργήσει. Θα καταλήξεις σωματικό ράκος αν συνεχίσεις την προσπάθεια. Αν απλά επιτρέψεις, θα συμβεί από μόνο του. Το ζωντανό σου σώμα, το φως σου, το Ελεύθερο Ενεργειακό Σώμα σου θα εισέλθει. Τώρα ακούς, αλλά θα πας να κάνεις ακριβώς ό,τι έκανες πριν. Θα γυρίσεις πίσω στην ανησυχία για το σώμα σου, θα αναρωτιέσαι τι θα έπρεπε να κάνεις γι αυτό, αν είναι ένα φάρμακο ή ένα συμπλήρωμα ή σκέψη. Η σκέψη σου κάνει το σώμα σου χειρότερα, γιατί η σκέψη σου έρχεται από κάπου όπου η ενέργεια είναι νεκρή, είναι παλιά ενέργεια και δεν θα λειτουργήσει.
Επιτρέποντας και βιώνοντας, αυτό είναι. Βγες από τη μέση. Γι αυτό το λόγο ήρθε ο δράκος να πει “Θα το κάνω εγώ για σένα. Θα βρω αυτά τα πράγματα” γιατί δεν πρόκειται να τα βρεις μόνος σου. Είναι τόσο όμορφα κρυμμένα από τον άνθρωπο. Δεν συνειδητοποιήσατε, ότι αυτό που κάνει ένα άτομο να απομακρύνεται από το μονοπάτι, είναι η έντονη ενέργεια. Θα συνεχίζατε αδιάκοπα με το μυαλό σας, με όλα τα makyo πράγματα. Η ενέργεια είναι υπερβολικά έντονη. Αυτό είναι. Ο δράκος θα σας το πει, ή ο Μάστερ, όπως κι αν θέλετε να το ονομάσετε. Όμως αγαπητέ άνθρωπε, φτάνουμε τώρα στο σημείο, στο σημείο να πούμε “Επιτρέψτε το και βιώστε το. Και φύγετε από τη μέση.”
Συμβαίνει μια διαδικασία μετασχηματισμού στο σώμα σας αυτή τη στιγμή – εννοώ, ακριβώς τώρα, τώρα – που το αλλάζει ,από μια παλιά βιολογία σε ένα πολύ, πολύ εκλεπτυσμένο ζωντανό Ελεύθερο Ενεργειακό Σώμα. Και όσο κι αν προσπαθείτε να καταλάβετε πώς περνά ο ηλεκτρισμός μέσα από το καλώδιο κι όσο κι αν προσπαθείτε να το αναλύσετε, δεν θα μπορέσετε να το κάνετε.
Πρώτα απ όλα, το μυαλό σας δεν θα καταλάβει ποτέ τί συμβαίνει αυτή τη στιγμή και ακόμα κι αν το καταλάβαινε, δεν θα μπορούσατε να επηρεάσετε αυτό που συμβαίνει, έχοντας την κατανόηση ενός μηχανικού για το μετασχηματισμό, από μια βιολογία βασισμένη στο βιολογικό DNA, σε ένα αληθινά Ελεύθερο Ενεργειακό Σώμα που είναι όλο δικό σας. Το μυαλό δεν θα μπορούσε να το κάνει, κι όμως αυτό συμβαίνει. Συμβαίνει καθώς μιλάω αυτή τη στιγμή. Συμβαίνει σε κάθε λογής επίπεδα μέσα σας και θα συνεχίσει να συμβαίνει αν το επιτρέψετε και το βιώσετε και πάψετε να το σκέφτεστε.
Σταματήστε να προσπαθείτε να το κάνετε να συμβεί. Ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ, ποτέ να κάνει την Πραγμάτωση -να προχωρήσει σ αυτήν με τη σκέψη, με την μελέτη ή με την πειθαρχία – ποτέ. Υπάρχουν πολλοί νεκροί στρατιώτες στο μονοπάτι προς την Πραγμάτωση. Είναι εκείνοι που επέμειναν να το κάνουν μόνοι τους, ενώ το μόνο που χρειαζόταν να κάνουν είναι να το επιτρέψουν. Εκεί πηγαίνουμε τώρα.
Σας κουράζει να μιλάμε για το Επιτρέπω συνεχώς και λέτε “Ω, επιτρέπω.” Δεν επιτρέπετε. Εμποδίζετε την πορεία σας. Και ζήτησα από το δράκο να έρθει τώρα να σας δείξει πόσο πολύ εμποδίζετε την πορεία σας.
Ακούω συνεχώς το εξής – “Ω, το ξέρω το επιτρέπω. Επιτρέπω κάθε μέρα”- κι εγώ κάνω “Είσαι τόσο αυταρχική σκύλα ! Δεν Επιτρέπεις. Το μόνο που κάνεις είναι να παίρνεις αυτή τη λέξη, αυτή την ιερή λέξη “Επιτρέπω” και να τη βάζεις στο μυαλό σου και να αφήνεις το μυαλό να τη χειρίζεται. Την ελέγχεις. Παίρνεις την εξουσία γι αυτήν. Ήρθε η ώρα να την αφήσεις.
Ένα μεγάλο παιχνίδι είναι σε εξέλιξη, ένα σπουδαίο, μεγάλο παιχνίδι κι απλά συνειδητοποιήστε ότι συμβαίνει κι επιτρέψτε το και βιώστε το, αλλά σταματήστε να προσπαθείτε να το ελέγξετε. Και ιδού το παιχνίδι.
Η Χώρα του Μπλε
Ξέρετε, πριν λίγο καιρό μίλησα γι αυτή την ιστορία τη Χώρα του Μπλε (στο Απομνημονεύματα του Μάστερ). Υπήρξε μια εποχή που όλοι είχαν όλα τα χρώματα. Αντιλαμβάνονταν τα πράσινα και τα κίτρινα κι έπαιζαν με όλα. Έπαιζαν με τα ροζ και τα κόκκινα και τα πορτοκαλιά και τα χρυσά και τα μαύρα και τα άσπρα. Έπαιζαν με κάθε χρώμα, αλλά ξέρετε, πραγματικά τους γοήτευε το μπλε. Δημιουργήθηκε ένα είδος εμμονής για το μπλε.
Έτσι σε κάποιο σημείο, οι άνθρωποι άρχισαν να γίνονται μπλε. Τα σπίτια τους άρχισαν να γίνονται μπλε. Το χορτάρι και -ε, ο ουρανός ήταν μπλε- αλλά το χορτάρι και πολύ σύντομα τα αυτοκίνητα τους ήταν μπλε. Πολύ σύντομα το φαγητό τους ήταν μπλε, και τα πάντα ήταν μπλε. Ομολογουμένως, υπήρχε λίγη διακύμανση στις αποχρώσεις του μπλε, αλλά στην τελική, ήταν όλα μπλε.
Ήταν τόσο βαθιά βυθισμένοι στο μπλε ώστε πολύ σύντομα ξέχασαν όλοι ότι υπήρχαν άλλα χρώματα. Και μετά, φυσικά, τα παιδιά τους γεννιόνταν μπλε, φυσικά … (λίγα γέλια) Παρακολουθήστε την ιστορία εδώ. Τα παιδιά τους γεννιόνταν όλα μπλε και τα παιδιά δεν ήξεραν καν ότι υπήρχαν άλλα χρώματα. Και δεν υπήρχαν βιβλία που να γράφουν για τα άλλα χρώματα, γιατί τα είχαν πετάξει όλα και τα πάντα ήταν μπλε.
Λοιπόν, υπήρχε ένα μπλε εργοστάσιο όπου έβγαζαν μπλε κουβέρτες και μπλε μαξιλάρια και ήταν διευθυντής ένα μπλε αφεντικό κι αυτό το μπλε αφεντικό -ω!- τι χάλι. Τι χάλι, και είχε πολλούς μπλε υπαλλήλους. Αλλά αυτός ήταν χάλια γιατί προσπαθούσε να διευθύνει αυτή την ομάδα εργαζομένων και τον εξοπλισμό. Ο εξοπλισμός συνέχεια χαλούσε και οι εργαζόμενοι ήταν πάντα άρρωστοι. Είχαν τις μαύρες τους (γέλια) [ΣτΜ: Εδώ ο Αντάμους παίζει με τη λέξη μπλε, γιατί η έκφραση στα Αγγλικά είναι “had the blues”. Το ίδιο συμβαίνει και λίγο πιο κάτω.] Ξέρατε ότι θα το πω. Ξέρατε ότι θα το πω. Και ήταν δύσκολο να τα πάει καλά μαζί τους και να τους διευθύνει, ήταν πέρα από τις μπλε ικανότητες του. Δηλαδή, … (λίγα γέλια). Τι ήθελες να πεις;
ΛΙΝΤΑ: Τα έκανε θάλασσα!
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τα έκανε θάλασσα, σωστά (γέλια).
ΛΙΝΤΑ: Όχι, εγώ είπα “θάλασσα”
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Είχα επικοινωνία με κάποιον από σας εκεί πίσω. Δεν ξέρω με ποιον. Κρύβεσαι τώρα, αλλά … (ο Αντάμους γελάει). Βλέπετε, σε μια σύντομη στιγμή με το που επιτρέψατε και γελάσατε, με κάποια απόσπαση -ίσως όχι κομψό, αλλά ήταν μια απόσπαση- ,αφήσατε να μπει κάτι, αφήσατε να συμβεί κάτι.
Λοιπόν, ας συνεχίσουμε την ιστορία. Το μπλε αφεντικό ήταν μπλεγμένο πέρα από τις ικανότητες του και δεν ήταν καλός διευθυντής. Στην πραγματικότητα δεν ήταν καλό άτομο. Ήξερε ότι τα πάντα ήταν έτοιμα να καταρρεύσουν, αλλά προσπαθούσε να τα κρατήσει και το έκανε με διχαστικό τρόπο, κάνοντας όλους να φοβούνται όλους τους άλλους και τον ίδιο, κρύβοντας πληροφορίες από αυτή την ομάδα και από την άλλη ομάδα. Αντί να τους ενώσει όλους και να διευθύνει ένα καλό μικρό εργοστάσιο, έστρεφε τους πάντες σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Κι αυτό ήταν η απόσπαση του για το ότι ήταν κακός διευθυντής.
Και ξέρετε, οι πελάτες τηλεφωνούσαν να παραπονεθούν για τα μπλε μαξιλάρια τους. Ήταν όλα σκισμένα και κομματιασμένα ή μύριζαν άσχημα ή κάτι άλλο και πάντα υπήρχε αγένεια. Ξέρετε, δίδασκε στο τμήμα εξυπηρέτησης πελατών να είναι αγενείς στους πελάτες και απλά ήταν απαίσιο. Ήξερε ότι τα πάντα κατέρρεαν, αλλά αρνιόταν να το παραδεχτεί. Ήξερε ότι πλησίαζε το τέλος, ότι αυτή η μεγάλη μπλε κοροϊδία τελείωνε.
Η ταυτότητα του είχε παγιωθεί σαν αφεντικό, διευθυντής, να ελέγχει τα πάντα, να κάνει τα πάντα, να δουλεύει. Δούλευε πολλές ώρες, γιατί αυτό κάνουν τα μπλε αφεντικά. Δούλευε πολλές ώρες απλά για να συνεχιστεί η λειτουργία, αλλά ήξερε ότι κάτι πήγαινε πολύ στραβά. Όλα θα τελείωναν.
Και τότε μια μέρα εμφανίστηκε στην πόρτα ένας μυστηριώδης ξένος και στο μπλε αφεντικό αυτός ο ξένος φάνηκε να είναι μπλε, όμως στην πραγματικότητα το αφεντικό θα μάθαινε αργότερα ότι δεν ήταν καθόλου μπλε. Ήταν πραγματικά πολύ διάφανος. Αυτός ο μυστηριώδης ξένος εμφανίστηκε στην πόρτα μια μέρα και είπε “Αναλαμβάνω τον έλεγχο.” Το μπλε αφεντικό είπε “Ποιος διάολος είσαι εσύ;” κι αυτός είπε “Είμαι ο Δρ Αγκόνι και παίρνω τον έλεγχο εδώ. Και το πρώτο πράγμα που θα κάνουμε είναι να ανατινάξουμε αυτό το εργοστάσιο.
Λοιπόν, έγινε. Ο Δρ Αγκόνι ήρθε, ανατίναξε ολόκληρο το εργοστάσιο κι όταν το έκανε, ξαφνικά αυτό ανατίναξε το σφιχτό πλέγμα ενέργειας που κρατούσε τα πάντα μπλε, που κρατούσε τα πάντα μικρά και περιορισμένα. Τα ανατίναξε όλα, και φυσικά, το μπλε αφεντικό ήταν σοκαρισμένο. Αυτός ήταν υπεύθυνος για τον έλεγχο του εργοστασίου και ξαφνικά έχει ανατιναχτεί. Χάθηκε.
Και καθώς περπατούσε ανάμεσα στα ερείπια, τα μπλε ερείπια που έβγαζαν καπνό, κοίταξε κάτω και είδε κάτι εντελώς φανταστικό. Ήταν μια μικρή χρυσή πιτσιλιά. Στην αρχή, νόμισε ότι είχε παραισθήσεις, ότι το είχε επινοήσει, αλλά μετά είδε κάτι που έμοιαζε λιγάκι πράσινο και κάτι άλλο λιγάκι κόκκινο. Και του πέρασε από το μυαλό, ότι όλο τον καιρό πίστευε ότι διοικούσε το μπλε εργοστάσιο, ενώ πραγματικά απλά περιόριζε τα πράγματα, κράταγε τα πράγματα μέσα σε όρια, περιορισμένα και μπλε. Και χρειάστηκε αυτός ο μυστηριώδης ξένος να έρθει και να καταστρέψει τα πάντα, αλλά το μπλε αφεντικό κάθισε εκεί και συνειδητοποίησε ότι, πραγματικά, το μόνο πράγμα που καταστράφηκε ήταν οι περιορισμοί. Το μόνο πράγμα που καταστράφηκε ήταν όλη η πεποίθηση, όλος ο έλεγχος, όλη η σκέψη “Έπρεπε να το κάνω.”
Καθώς συνέχιζε να περπατά ανάμεσα στα ερείπια, συνειδητοποίησε ότι υπήρχε ποικιλία από χρώματα. Και τότε πήγε και βρήκε τον αγαπητό Δρ Αγκόνι και είπε “Πώς θα το ξαναφτιάξουμε έτσι ώστε να μη χρειάζεται να ελέγχω τα πάντα, ώστε όλα απλά να λειτουργούν μόνα τους και να είναι αμέτρητα χρώματα. Υπάρχουν όλα τα χρώματα. Πώς θα φέρουμε όλα τα χρώματα πίσω σ αυτή τη Χώρα του Μπλε;
Ο Δρ Αγκόνι είπε “Θα επιστρέψει με φυσικό τρόπο. Δεν έχεις να κάνεις τίποτα. Θέλω μόνο να καθίσεις εδώ και να δεις τι θα συμβεί. Αυτό είναι όλο. Απλά παρατήρησε το, δες το, αλλά βγες από τη μέση γιατί θα συμβεί. Και συνέβη.
Το μπλε αφεντικό ξαφνικά δεν ήταν πια μόνο μπλε. Τα χρώματα άλλαξαν. Είχε πολλά χρώματα σ εκείνο το σημείο και μερικοί άνθρωποι εδώ κι εκεί άρχισαν να το παρατηρούν “Αυτός έχει χρώματα. Φυσικά φοράει μπλουτζηνς, αλλά έχει άσπρο πουκάμισο και κόκκινο καπέλο και πράσινα παπούτσια.” Και όχι όλοι, όχι όλοι, αλλά αργά ή γρήγορα άρχισαν να συνειδητοποιούν, μερικοί εδώ και μερικοί εκεί και μετά όλο και πιο πολλοί και ξαφνικά υπήρχαν μερικά μωρά που γεννήθηκαν και δεν ήταν μπλε.
Στην αρχή οι άνθρωποι πίστευαν ότι είναι πολύ παράξενο, πολύ περίεργο, αλλά τα μωρά γεννιόντουσαν πολύχρωμα. Και μια ολοκληρωτική αλλαγή απλώθηκε στη Χώρα του Μπλε και δεν πέρασε πολύς χρόνος προτού όλα ξαναγυρίσουν στη Ζωντανή Ενέργεια, στην πολυχρωμία. Και παρόλο που το μπλε αφεντικό δυσκολευόταν να αφεθεί και μισούσε τον Δρ Αγκόνι -θα πω ένα ένα τα γράμματα, Δ-ρ-α-γ-κ-ο-ν-ι (μερικά γέλια). Δεν έπρεπε να το επισημάνω, έπρεπε να σας αφήσω να μαντέψετε μόνοι σας, αλλά μας έχουν μείνει λίγα πολύτιμα λεπτά – ευχαρίστησε τον καλό γιατρό. Ευχαρίστησε τον γιατρό που εμφανίστηκε και κατέστρεψε όλο το εργοστάσιο. Ναι, δράκος, δόκτορ, ε. Ναι. Ίσως χρειαστεί να … δεν έχουμε ένα από αυτά τα πράγματα για να γράψουμε. Ναι, απλά δράκος.
Αυτό σας συμβαίνει τώρα. Όλα ανατινάζονται. Απλά σταθείτε στην άκρη, παρατηρήστε, παρακολουθήστε και συνειδητοποιήστε ότι πρόκειται για το μεγαλύτερο δώρο. Βγαίνετε από τη Χώρα του Μπλε. Προσπαθήσατε να το παλέψετε, προσπαθήσατε να το διαχειριστείτε, προσπαθήσατε να επιτηρήσετε όλες αυτές τις πτυχές και να τις ελέγξετε. Ήταν χάος. Ήταν χαμός. Ήρθε η ώρα να φύγει.
Ας βάλουμε λίγη μουσική κι ας τελειώσουμε τη μέρα μας με μια μεράμπ. Να τελειώσουμε με λίγο Δρ Αγκόνι να μπαίνει μέσα τώρα. Ω, αυτός θα μπει, αυτή θα μπει.
Γιατί Είστε οι Πρώτοι
Ας χαμηλώσουμε τα φώτα και, λοιπόν, δεν ξέρω αν θα το ονομάσω αυτό μεράμπ, αλλά κάτι θα κάνουμε εδώ.
(αρχίζει η μουσική)
Πρέπει να τονίσω πολύ σε όλους σας τώρα πόσο σημαντικό είναι απλά να επιτρέπετε και να βιώνετε.
Ο άνθρωπος δεν είναι υπεύθυνος για τη φώτιση του ή το σώμα φωτός. Δεν είναι υπεύθυνος για τη διαίσθηση του. Δεν είναι υπεύθυνος ούτε για τη νέα του σχέση με την ενέργεια. Θα μιλήσουμε γι αυτό, θα συζητήσουμε τις λεπτομέρειες, αλλά ο άνθρωπος δεν είναι πραγματικά υπεύθυνος γι αυτό.
(παύση)
Συζητούσα αν θα έπρεπε να το αναφέρω ή όχι, τώρα, αργά ή γρήγορα, συζητούσα αν θα έπρεπε να το αναφέρω. Αλλά ας προχωρήσω. Γιατί να κρατηθώ;
(παύση)
Έχω έναν όρο που χρησιμοποιώ για σας, για τους Σώμπρα. Πραγματικά είναι ένα χαϊδευτικό, αλλά μπορεί να μη συμφωνήσετε στην αρχή.
Ας βάλουμε λίγη μουσική. Χρειάζομαι κάτι να μετριάσει το χτύπημα εδώ (λίγα γέλια).
Σας ονομάζω Ατλάντιους Χεβιμεταλάδες (γέλια). Όχι, αλήθεια, αυτό κάνω. Ω, έχω καλό λόγο. [ΣτΜ: Ο Αντάμους παίζει πάλι με τις λέξεις. Αναφέρεται με χιούμορ σε αυτό που γινόταν στην Ατλαντίδα δηλαδή, την προσπάθεια να στριμώξουν τα πάντα μέσα στο μυαλό, να τα χώσουν βίαια στο κεφάλι. Ο συσχετισμός με τους χεβιμεταλάδες είναι ότι “χτυπούν” το κεφάλι τους στον αέρα ανεβοκατεβάζοντας το.]
(παύση)
Υπήρχε μια εποχή που το μυαλό δεν είχε την υπέρτατη βασιλεία. Υπήρχε μια εποχή που η Χώρα του Μπλε δεν ήταν μόνο μπλε. Ήταν πολλά πράγματα. Υπήρχε μια εποχή που ο νους δεν έλεγχε τα πάντα, δεν περιόριζε τα πάντα.
Έπειτα ήρθαν οι Χεβιμεταλάδες, εκείνοι που πήραν την ενέργεια, πολλή πραγματικά έντονη ενέργεια και την έβαλαν στο μυαλό των ανθρώπων με τέτοιο τρόπο, ώστε πέρασε στα παιδιά τους και στα παιδιά των παιδιών τους, πέρασε σε γενιές και γενιές.
Οι ενέργειες ήταν τόσο έντονες στο νου, ώστε έκαναν το νου μπλε. Παρόλο που όλα τα άλλα χρώματα ήταν εκεί, ο νους μπορούσε να αντιληφθεί μόνο το μπλε.
Κι εσείς που σας αποκάλεσα Ατλάντιους Χεβιμεταλάδες, ήσασταν αυτοί που παίξατε τέτοιο ρόλο σ’ αυτή τη δουλειά. Δεν ήταν κάτι μοχθηρό. Δεν έγινε κακοπροαίρετα. Έγινε σε μια προσπάθεια να γίνουμε όλοι μια Κοινότητα Ενότητας μέσω του μυαλού, μέσω της συμμόρφωσης.
Όμως αυτό που πραγματικά έκανε στο τέλος δεν ήταν μόνο να δημιουργήσει μια υπερ-εστίαση του νου, αλλά επίσης δημιούργησε τέτοια πεποίθηση στο διαχωρισμό, σχεδόν πεποίθηση -που δεν μπόρεσε ποτέ να εξαλειφθεί – στο διαχωρισμό από τον εαυτό σας, από το σώμα σας, από το ίδιο σας το πνεύμα. Έντονες ενέργειες που μπήκαν στο μυαλό των ανθρώπων και, με την ευκαιρία, δεν χρειάστηκε πολύ. Δεν χρειάστηκε πολύ. Δεν χρειάστηκε να πάνε σε όλους στην Ατλαντίδα. Δεν χρειάστηκε πολύ, αλλά έκανε τα πάντα μπλε.
Υποθέτω ότι θα μπορούσαμε να το πούμε αυτό ενότητα. Εγώ το λέω ακραίο περιορισμό και διαχωρισμό
Οι Χεβιμεταλάδες, εκείνοι που μπήκαν και δημιούργησαν αυτό το διαχωρισμό, τον περιορισμό και οι άνθρωποι έχουν ζήσει μ αυτό από τότε. Κατά κάποιον τρόπο, εξυπηρέτησε έναν σκοπό. Ήταν η εμπειρία του Εγώ Είμαι να είναι διαχωρισμένο.
Λοιπόν, ναι, το Εγώ Είμαι θα ήθελε να το βιώσει αυτό, ξέρετε. Δεν θέλει να βιώσει μόνο όλο τον εαυτό του, αλλά να βιώσει το διαχωρισμό.
Έτσι, κατά κάποιον τρόπο, εσείς οι Χεβιμεταλάδες κάνατε, υποθέτω, ένα θαυμάσιο πράγμα -δημιουργήσατε τόση ομορφιά με το διαχωρισμό. Όμως ήταν σχεδόν σφραγισμένος και υπάρχει μόνο ένα πράγμα, που μπορεί να το ανοίξει και δεν είστε εσείς. Δεν είναι ο άνθρωπος. Δεν είναι οι σκέψεις σας. Οι σκέψεις σας θα γίνουν περισσότερο μπλε, καθώς προσπαθείτε να ξεπεράσετε το εμπόδιο. Δεν μπορείτε να το κάνετε.
Δεν μπορείτε να το κάνετε. Αλλά εμφανίζεται αυτός ο μυστηριώδης ξένος, ο Δρ Αγκόνι, ο δράκος. Αυτός θα το κάνει.
Ναι, θα μπορούσατε φιλοσοφικά να προβάλλετε το επιχείρημα ότι είστε εσείς, αλλά ρεαλιστικά δεν είναι το ανθρώπινο εσείς, που πρόκειται να έρθει.
Ξέρετε στην ιστορία του μπλε αφεντικού που προσπαθούσε να ελέγξει τα πάντα αλλά ήξερε ότι θα κατέρρεαν, ο δράκος έρχεται και τα ξεσκίζει.
Ο δράκος πρόκειται να σας επαναφέρει στη Ζωντανή Ενέργεια, γιατί ξέρετε όταν όλα έγιναν μπλε, η ενέργεια έγινε πυκνή, σχεδόν σαν να μην ήταν πια ζωντανή.
Ο δράκος θα έρθει και θα τα ανατινάξει όλα ώστε η ενέργεια να ξαναγίνει ζωντανή.
Έτσι, αγαπητοί Ατλάντιοι Χεβιμεταλάδες, όλοι εσείς, κοιτάξτε τί κάνατε.
(παύση)
Πρέπει να είστε οι πρώτοι που θα το περάσετε αυτό -πείτε το πνευματικό μονοπάτι ή οτιδήποτε παρόμοιο – πρέπει να είστε οι πρώτοι που θα το περάσετε, γιατί είστε εκείνοι που αρχικά τα βάψατε όλα μπλε.
Αυτό είναι το massion σας. Είναι αυτό ακριβώςΑς πάρουμε μια βαθιά αναπνοή μαζί.
Αγαπητέ άνθρωπε, από σένα εξαρτάται να βιώσεις και να επιτρέψεις. Αυτό είναι.
Άφησε το δράκο να έρθει και να κάνει τη δουλειά. Άφησε τον εαυτό σου να επιστρέψει στη Ζωντανή Ενέργεια. Άφησε τον εαυτό σου να πάει από το μπλε σε ολόκληρο το φάσμα των χρωμάτων που ήταν πάντα εκεί κι εκείνων που έρχονται. Αλλά σε παρακαλώ, σε παρακαλώ σταμάτα να προσπαθείς να το κάνεις μόνος σου.
Σταμάτα να προσπαθείς να το ελέγξεις και να το διευθύνεις και να το σκέφτεσαι. Δεν μπορείς.
Θέλω να το κοιτάξεις πραγματικά. Κοίτα τον εαυτό σου, αγαπητέ άνθρωπε. Δεν μπορείς να το κάνεις. Δεν μπορείς να συγχωρήσεις τον εαυτό σου και δεν μπορείς να αλλάξεις αποτελεσματικά τον εαυτό σου.
Αλλά μπορείς να επιτρέψεις … και μετά να αφήσεις τον εαυτό σου να περάσει την εμπειρία του πώς ήταν. Αυτό είναι.
Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή μαζί στη λαμπρή ομορφιά αυτής της μέρας.
Αγαπητοί μου Ατλάντιοι Χεβιμεταλάδες. Μη νιώθετε ένοχοι γι αυτό. Είναι … ε, απλά δεχτείτε τη συγχώρεση. Μην συνεχίσετε τώρα, να κάνετε τον εαυτό σας να υποφέρει που το κάνατε αυτό. Σκοπεύω να εξηγήσω περισσότερα σχετικά μ αυτό σε επόμενα Shouds, τι συνέβη και πώς θα το αλλάξουμε.
Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή μαζί.
Μια μόνο τελική παρατήρηση για σήμερα. Θα μπορούσε παρακαλώ κάποιος να κάνει κάτι για να τιμήσετε τον Κουτχούμι; (μερικά γέλια) Νιώθει τόσο άσχημα.
Με αυτά, αγαπητοί μου φίλοι, Εγώ Είμαι αυτό που Είμαι, ο Αντάμους, στην υπηρεσία μιας θορυβώδους ομάδας Χεβιμεταλάδων (κάποιος φωνάζει “Ουο χο!” και το κοινό χειροκροτεί).
Και να θυμάστε όλα είναι καλά σε ολόκληρη τη δημιουργία. Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ.
Μετάφραση : Μαίρη Πολυχρόνη
Review και επιμέλεια κειμένου : Μαρία Γρηγοράκη
Σπ όνσορας της μετάφρασης : Ευγενία Σγούρα
Παρακολουθήστε εδώ το “Μασσάζ του Μάστερ”, ένα απολαυστικό ενεργειακό μασσάζ , με ελληνικούς υπότιτλους από την Κατερίνα Θαλασσά.