Shoud 9, Ανάδυση

4- 5- 2019

( Καλωσόρισμα στους καινούργιους, Μηνύματα των Σώμπρα που πέρασαν από την άλλη πλευρά, Σοφία αντί για δύναμη, Το massion σας, Τί έρχεται μετά, Πίσω στα Κρυστάλλινα Σπήλαια)

Εγώ Είμαι αυτό που Είμαι, ο Αντάμους της Κυρίαρχης Περιοχής και του Σεν-Ζερμαίν.

Ας πάρουμε μια καλή βαθιά αναπνοή. Αα! Κάπως σαν το τελείωμα εκείνου του τραγουδιού, του Never Going Back Again. Αα! Δεν θα μπορούσατε ακόμα κι αν προσπαθούσατε. Δεν μπορείτε ακόμα κι αν το θέλατε. Και μερικοί από σας προσπαθούν ακόμα. Όχι, αλήθεια, μερικοί από σας προσπαθείτε ακόμα, αλλά δεν πρόκειται να γυρίσετε πίσω. Έτσι, ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή με αυτό. Γιορτάζουμε το ότι δεν θα επιστρέψετε ποτέ (το κοινό λέει “Γιάι!”, μερικές ζητωκραυγές και χειροκρότημα) Αα! Τώρα επευφημείτε και χειροκροτάτε, αλλά μέχρι το τέλος της μέρας κάποιοι από σας μπορεί να θέλουν να γυρίσουν πίσω.

Καλωσόρισμα στους Καινούριους

Θέλω να καλωσορίσω όλους εδώ, όλους που παρακολουθούν διαδικτυακά και όλους τους 47 καινούριους,  που δεν είχαν επαφή με τον Βυσσινί Κύκλο μέχρι πρόσφατα. Θέλουμε να σας καλωσορίσουμε εδώ. Τι θα περιμένετε για το διάστημα που θα είμαστε μαζί, την επόμενη ώρα περίπου; Όχι αυτό που περιμένατε (μερικά γέλια).

Μιλώντας από το γραφείο μου σαν Σαιν-Ζερμαίν, αυτή η οντότητα που ονομάζεται  Αντάμους δημιουργήθηκε από τους Σώμπρα, από τον Σαιν-Ζερμαίν πριν από καιρό. Κάποιοι από σας μπορεί να γνωρίζουν τον Σεν-Ζερμαίν. Ο Σαιν-Ζερμαίν αποτελεί τη βάση γι αυτόν, αλλά υπάρχει μια πλευρά, μια έκφραση, μια προσωπικότητα που δημιουργήθηκε όταν όλοι οι Σώμπρα … Σώμπρα είναι ένας όρος για εκείνους τους ανθρώπους, που είναι μαζί πολύ καιρό τώρα. Αποκαλούνται Σώμπρα. Δεν πρόκειται για κλαμπ. Φυσικά δεν πληρώνεις τίποτα και μπορείς να φύγεις όποτε θελήσεις ή σκεφτείς

Το κάνουμε λίγο διαφορετικά εδώ. Δεν έχουμε τελετές. Δεν έχουμε πολύ makyo όπως το αποκαλούμε. Makyo είναι η πνευματική διάσπαση και σε όλους συμβαίνει στην πορεία. Αργά ή γρήγορα όλοι συναντούν makyo. Είναι αυτό που σε κάνει να βγεις από το αληθινό μονοπάτι σου, να σταματήσεις να ακολουθείς την καρδιά σου και να ακολουθήσεις τις αποσπάσεις. Σε μερικούς διαρκεί, ω, μερικά χρόνια, σε κάποιους μερικές ζωές, αλλά όλοι βιώνουν το makyo σε ένα βαθμό.

Είναι ο ανθρώπινος νους και οι περιορισμοί ,που προσπαθούν να πάρουν την ευθύνη για όλα αυτά, να πιστεύουν ότι ο άνθρωπος θα φωτιστεί ή θα αναληφθεί και δεν θα συμβεί ποτέ αυτό. Σε αυτό το σημείο το θέμα δεν είναι ο άνθρωπος

Έτσι, δημιουργήσαμε αυτή την οντότητα που λέγεται Αντάμους που είναι όλοι εσείς. Είναι ο Κώλντρε, ο αγγελιοφόρος μου, είναι η αξιολάτρευτη, αξιολάτρευτη σύντροφος του, η αγπητή Λίντα.

ΛΙΝΤΑ: (ψιθυρίζει) Θα σε πληρώσω αργότερα! (μερικά γέλια)

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και όλοι οι άλλοι. Το δημιουργήσαμε αυτό για να πάμε πραγματικά κατευθείαν στον πυρήνα των πραγμάτων, να προσπεράσουμε, να σαλπάρουμε πέρα από το makyo, να το καταστρέψουμε, να το ανατινάξουμε αν χρειαστεί, για να φτάσουμε σ αυτό που κάνουμε πραγματικά τώρα στον πλανήτη σ αυτή τη ζωή. Είναι τόσο εύκολο να αποσπαστεί η προσοχή και υπάρχουν κάποιοι που θα ήθελαν να έρχονται εδώ μια φορά το μήνα κι απλά να κάθονται με λίγη όμορφη μουσική και να επαναλαμβάνουν ήχους και ψαλμωδίες και λοιπά, αλλά δεν έχουμε χρόνο γι αυτά. Φτάνουμε στον αληθινό σκοπό, το αληθινό massion, που είναι η ελευθερία και το πάθος σας ανακατεμένα μαζί, η αποστολή σας και το πάθος σας, φτάνουμε εκεί ακριβώς, γιατί πρόκειται να έχουμε την Πραγμάτωση σ αυτή τη ζωή

Δεν παίζουμε απλά μ αυτό. Δεν πρόκειται να το καθυστερήσουμε για μια άλλη ζωή. Θα το κάνουμε τώρα και δεν είναι πάντα εύκολο. Υπάρχουν μεγάλα κομμάτια του Εαυτού, ακόμα και παλιές πτυχές και περασμένες ζωές, που πραγματικά δεν το θέλουν, γιατί φοβούνται ότι η ταυτότητα τους θα χαθεί. Κι έτσι καθυστερούν, καθυστερούν από φόβο, τον ίδιο αρχικό φόβο που είχαν να είναι άνθρωποι για τόσο πολύ καιρό.

Ναι, υπάρχει υπερβολικός φόβος για το να είναι κανείς άνθρωπος – φόβος για τον εαυτό σας, για το σώμα σας, τις σκέψεις σας, το παρελθόν σας. Θα πάμε πέρα από όλα αυτά. Πηγαίνουμε κατευθείαν προς την Πραγμάτωση σ αυτή τη ζωή και στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο δύσκολο. Προκύπτει με ένα πολύ, πολύ απλό πράγμα που λέγεται Επιτρέπω. Επιτρέπω. Αυτό σημαίνει να φύγεις από τη μέση, αφήνοντας μια φυσική διαδικασία να συμβεί. Όμως, το δύσκολο κομμάτι είναι ο επαναπροσανατολισμός προς την ενέργεια, η νέα σχέση με την ενέργεια, γιατί απλά δεν μπορείτε να μείνετε στον πλανήτη σαν Μάστερ, σαν υπάρξεις σε πραγμάτωση, αν ακόμα αντιμετωπίζετε την ενέργεια με τον τρόπο που το κάνατε πριν.

Το να αλλάξετε τον προσανατολισμό προς την ενέργεια ακούγεται θαυμάσιο, όμως δημιουργεί τεράστιο στρες στο σώμα σας. [Δημιουργείται] Ένταση στο σώμα σας, γιατί πρέπει να αλλάξει όλους τους τρόπους με τους οποίους αυτό φέρνει την ενέργεια μέσα του. Ουσιαστικά το σώμα χρησιμοποιεί κάτι που ονομάζουμε anayatron, το δίκτυο κοινωνίας φωτός του σώματος. Ο τρόπος με τον οποίο όλα τα κύτταρα, ακόμα και το DNA, επικοινωνούν μεταξύ τους ονομάζεται anayatron. Αυτό ήταν που έφερνε την ενέργεια και μοίραζε την ενέργεια στο σώμα. Το anayatron υπάρχει πάρα πολύ καιρό, βασικά και το DNA υπάρχει πάρα πολύ καιρό. Όλα αυτά αλλάζουν. Όλα αλλάζουν.

Σε κάποιο σημείο, σαν Ατλάντιοι, είχατε την πληροφορία κάπως σαν σπείρα, κάτι στο οποίο τοποθετούνταν όλες οι πληροφορίες σχετικά με την ζωή ενός βιολογικού όντος, σαν ευέλικτη σπείρα, έτσι ώστε όταν επιστρέφατε για άλλη μια ζωή, δεν θα χρειαζόταν να ξαναγυρίσετε και να μάθετε ξανά τα πάντα. Έτσι, τα έβαζαν σ’ αυτή τη σπείρα και τελικά αυτό έγινε το DNA. Τελικά έγινε ένα πολύ άκαμπτο – πολύ, πολύ άκαμπτο- σύστημα με δύο έλικες, αλλά το αρχικό DNA, ήταν μια μοναδική έλικα για να κρατάει και να μεταφέρει πληροφορίες.

Όταν ξαναφτιάξετε τη σχέση σας με την ενέργεια, αυτό τα αλλάζει όλα. Κυριολεκτικά αλλάζει το DNA και αλλάζει το anayatron σας. Τελικά, θα έχετε αυτό το πράγμα που ονομάζεται Ελεύθερο Ενεργειακό Σώμα, που πολλοί από σας ονομάζετε  φωτεινό σώμα. Εμ, δεν συμπαθώ ιδιαίτερα αυτόν τον όρο, αλλά τελικά καταλήγετε με αυτό το Ελεύθερο Ενεργειακό Σώμα, αφού θα έχετε αλλάξει εντελώς τη σχέση με την ενέργεια σ’ αυτή τη ζωή.

Δεν έχω μιλήσει πολύ για το φωτεινό σώμα, επειδή είναι μια τεράστια απόσπαση τώρα. Τεράστια απόσπαση. Πρώτα- πρώτα, συμβαίνει ήδη και δεν χρειάζεται να κάνετε -δεν μπορείτε να κάνετε- τίποτα για να το διευκολύνετε, να το κάνετε συντομότερο.

Κι αν το συζητούσαμε, το μόνο που θα θέλατε να κάνετε, είναι να το κάνετε να πάει πολύ πιο γρήγορα. Θα είχατε αποσπαστεί γιατί δεν πρόκειται για το φωτεινό σώμα. Αυτά είναι makyo. Makyo. Makyo -θυμηθείτε, η πνευματική σας διάσπαση, πνευματικές βλακείες. Θα εστιάζατε στο φωτεινό σώμα, γιατί θέλετε να είστε πιο υγιείς και νεότεροι τώρα. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι, προτού μπορέσετε -προτού μπορέσουμε να μιλήσουμε πολύ για το φωτεινό σώμα, αφορά περισσότερο τη σχέση σας με την ενέργεια, η οποία τελικά δεν είναι τόσο καλή. Δεν είναι τόσο καλή. Έχετε μια πολύ παλιά σχέση με την ενέργεια, σαν να βρίσκεται εκεί έξω, σαν να μην σας ανήκει, λες και πρέπει να δουλέψετε γι αυτήν. Τίποτα από αυτά τα πράγματα δεν είναι αλήθεια.

Έτσι, για όσους από σας είναι νέοι εδώ, εμείς έχουμε μια κάπως διαφορετική προσέγγιση. Διασκεδάζουμε. Γελάμε. Αν προσβάλλεστε από τις βωμολοχίες, από τις κακές λέξεις, ίσως θελήσετε να σβήσετε τον υπολογιστή σας τώρα, γιατί λέμε μερικές. Αυτοί το κάνουν, το κοινό (γέλια). Εγώ δεν το κάνω τόσο πολύ.

Υπάρχουν πολλές φορές που κάνουμε σκόπιμη βραχυπρόθεσμη απόσπαση. Καθώς προχωράμε με κάτι, κάνουμε μια σκόπιμη απόσπαση, γιατί υπάρχει μια τάση στον άνθρωπο να γίνεται πολύ διανοητικός για πράγματα. Πρόκειται να το δείτε -εκείνοι από σας που είναι νέοι – θα το δείτε αργότερα σήμερα. Έτσι, κάνουμε απόσπαση,  για να βγάλουμε γρήγορα κάποιον από το μυαλό του, ώστε να επιτρέψουμε να συνεχιστεί μια φσική διαδικασία.

Κι αυτό που κάνουμε εδώ μπορεί να το θεωρήσετε μερικές φορές -εμ, τις περισσότερες φοές – ασεβές. Τις περισσότερες φορές είμαι πολύ ευθύς. Για παράδειγμα, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στον κόσμο, που διδάσκουν το φωτεινό σώμα. Δεν έχουν ιδέα τί είναι. Δεν καταλαβαίνουν την ενέργεια. Δεν καταλαβαίνουν τί είναι το Ελεύθερο Ενεργειακό Σώμα ή γιατί να το έχετε. Το βλέπουν σαν ένα είδος αιθερικού ανθρώπινου σώματος που λαμπυρίζει, που ακτινοβολεί και δεν είναι καθόλου έτσι. Δεν είναι καθόλου έτσι.

Υπάρχουν άνθρωποι στον πλανήτη, που δίνουν μαθήματα για το πως να ενσωματώσετε το φωτεινό σώμα σε 10 εύκολα βήματα. Πρώτον, δεν είναι εύκολο. Δεύτερον, πραγματικά δεν υπάρχουν 10 βήματα. Είναι δυο. Δεν θα ασχοληθούμε μ’ αυτό τώρα. Άρα, θα το πω όταν το δω και μπορεί να προσβάλλει τους ανθρώπους, όντως οι άνθρωποι προσβάλλονται και πραγματικά δεν με νοιάζει. Όπως είπα σ’ αυτή την ομάδα των Σώμπρα πριν καιρό, δεν με νοιάζει αν είναι μόνο πέντε, γιατί πέντε Μάστερς σε πραγμάτωση πάνω στον πλανήτη είναι αρκετοί, ώστε να κάνουν τη διαφορά για όλους. Τώρα, θα υπάρξουν πολλοί περισσότεροι από πέντε, χάρη στα τεράστια βήματα που κάναμε τα τελευταία χρόνια.

Αυτή η μάδα που αποκαλούνται Σώμπρα, είναι πολύ δυνατοί. Πολύ δυνατοί, όπως παρατήρησε ο Κώλντρε στο πρόσφατο άρθρο του. Πιο δυνατοί απ’ ότι θα περίμενε κανείς. Μερικές φορές επιφανειακά μοιάζουν να είναι κάπως, ω, σαν φρυγανιά (μερικά γέλια). Φρυγανιά, και γιατί να τη φας; Δεν υπάρχει γεύση. Δεν υπάρχει ουσία. Δεν υπάρχει τίποτα. Μερικές φορές δείχνουν πολύ, πολύ ευαίσθητοι. Μερικές φορές κλαίνε. Έπεσε πολύ κλάμα νωρίτερα σήμερα, δεν είμαι σίγουρος για πιο πράγμα. Κλαίνε χωρίς εμφανή λόγο, αν και πραγματικά υπάρχει λόγος. Αλλά αν πάτε πέρα από αυτά, είναι σκληρά καρύδια. Να σας πω, βρίσκομαι εδώ πάνω δέκα χρόνια, είναι σκληρά καρύδια κάτω από την επιφάνεια. Δαγκώνουν. Αγωνίζονται. Κάνουν οτιδήποτε άλλο (μερικά γέλια).

Είναι σκληρή φάρα, αλλά θα μάθουν επίσης ότι -ε, ας πούμε, αρχίζοντας από σήμερα – τα επόμνα βήματα δεν έχουν καμία σχέση με το πόσο δυνατοί είστε. Καθόλου. Η επιμονή σας, η σκληράδα σας, η ικανότητα σας να δέχεστε χτυπήματα και να ξανασηκώνεστε και να δέχεστε κι άλλα χτυπήματα, πραγματικά δεν πρόκειται να σας εξυπηρετήσει μετά απ αυτό. Η δύναμη δεν θα είναι απαραίτητα πλεονέκτημα. Άρα όσοι από εσάς χρησιμοποιείτε δύναμη, επιμονή ή προσπαθείτε να πιέσετε την πορεία σας, απλά παρατήστε το. Δεν πρόκειται να βοηθήσει από εδώ και πέρα, γιατί όταν πάτε σ’ αυτό το μέρος της δύναμης μέσα σας – “Θα είμαι δυνατός, θα είμαι σκληρός, θα τα βγάλω πέρα και μ’ αυτή την καινούρια πρόκληση” – το στήνετε σαν να πρόκειται για μάχη, για καβγά. Και να ξέρετε οι μάχες είναι μέσα σας τώρα, άρα τι νόημα έχει να είστε δυνατοί;

Τί θα λέγατε αν αντί να είστε δυνατοί, από εδώ και πέρα απλά να είστε σοφοί; Ο σοφός θα -ήμουν έτοιμος να χρησιμοποιήσω τη λέξη “trump”(=επισκιάζω), αλλά ο Κώλντρε μου είπε ότι δεν είναι πολιτικά ορθό (μερικά γέλια)- ο σοφός θα επισκιάσει τον δυνατό οποτεδήποτε.

Άρα, ναι, αυτή η ομάδα ήταν πάρα, πάρα πολύ δυνατοί, εξαιρετικά δυνατοί. Όμως θα πάρουμε μια βαθιά αναπνοή τώρα και θα συνειδητοποιήσουμε, ότι πραγματικά δεν πρόκειται να σας κάνει πολύ καλό από εδώ και πέρα αυτή η δύναμη. Και ξέρω ότι είναι πιθανόν ένα από τα τελευταία πράγματα στην παλιά ανθρώπινη εργαλειοθήκη σας, που είχατε για να βγάλετε. “Θα είμαι δυνατός.” Και μου αρέσει όταν είστε δυνατοί με τον εαυτό σας στο μυαλό σας, σαν να περνάτε μια από εκείνες τις τρελές μέρες -είναι κανείς που δεν πέρασε μια πρόσφατα;  Περνάτε μια από εκείνες τις τρελές μέρες, τι κάνετε; Λέτε “Θα κρατηθώ με κάθε τρόπο. Θα είμαι δυνατός. Θα καταφέρω να το περάσω αυτό. Θα κάνω μερικές αναπνοές. Θα κάνω το Επιτρέπω” πράγμα που δεν κάνετε πραγματικά “και θα τα βγάλω πέρα μ αυτό.” Σταματήστε αμέσως. Θα ασχοληθούμε μ αυτό αργότερα, αλλά αφήστε τον εαυτό σας να τρελαθεί. Αφήστε τον εαυτό σας να πάει πέρα. Σταματήστε να είστε δυνατοί. Να είστε σοφοί. Να είστε σοφοί.

Λοιπόν, για τους καινούργιους εδώ, αν είστε ακόμα εδώ – ω, χάσαμε έναν (λίγα γέλια). Συγγνώμη, αυτό συμβαίνει. Αν είστε ακόμα εδώ, είναι μια εκπληκτική ομάδα. Είμαστε μαζί αιώνες τώρα. Οι περισσότεροι από μας ήμασταν μαζί από την Ατλαντίδα. Και, με την ευκαιρία, για όποιον είναι καινούριος εδώ, αν ποτέ θελήσετε να ακούσετε την ιστορία, τη δική μου ιστορία της Ατλαντίδας και της κρυστάλλινης φυλακής μου, θα χαρώ πάρα πολύ να σας την πω (το κοινό αναστενάζει και κάποιος λέει “Είναι εντάξει”). Είναι εντάξει. Απλά ρωτήστε οποιονδήποτε Σώμπρα, ξέρουν ολόκληρη την ιστορία, πολλές φορές.

Είμαστε μαζί από την Ατλαντίδα και υπάρχει ένα βαθύ δέσιμο από εκεί. Επιστρέψαμε μαζί την εποχή του Ιησού, και τότε ήταν που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά ο όρος “Σώμπρα”. Υπάρχει ένα πολύ βαθύ και πολύ συναισθηματικό δέσιμο, πολύ, πολύ συναισθηματικό δέσιμο από εκεί. Και μετά πολλοί από μας ήμασταν μαζί στις Μυστηριακές Σχολές, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, συγκεκριμένα,  από 300 έως περίπου 800 χρόνια πριν. Άρα, είμαστε μαζί πολύ καιρό.

Καλωσορίζουμε τους νεοφερμένους, και μερικοί από σας πραγματικά δεν είναι νεοφερμένοι. Ήσασταν μαζί μας όλες εκείνες τις περιόδους. Κάποιοι από σας είναι εντελώς νέοι σ αυτό. Να μη νιώσετε ποτέ σαν ξένοι. Είστε ευπρόσδεκτοι να συμμετάσχετε σ’αυτό που κάνουμε, γιατί δεν αποσκοπεί να είναι μόνο γι’ αυτή την ομάδα. Αυτή η ομάδα συγκεντρώθηκε υπό την καθοδήγηση ενός αγαπημένου φίλου μου, ενός Αναληφθέντα Δασκάλου, του Τοβία. Αυτή η ομάδα συγκεντρώθηκε υπό την καθοδήγηση του Τοβία και έχει ενωθεί από τότε. Περνάνε αυτή την απίστευτη μεταμόρφωση, τόσο απίστευτη που ο νους δεν μπορεί ακόμα να την κατανοήσει. Τόσο απίστευτη, ώστε κάποιες φορές ίσως μοιάζει με αζικό παιχνίδι. Αλλά θα ξυπνήσουν μια μέρα, όπως κι εσείς, και θα συνειδητοποιήσουν ότι δεν ήταν καθόλου παιχνίδι. Παιχνίδι ήταν να βρίσκεστε στη Χώρα του Μπλε, στον περιορισμό, συγκρατώντας τον εαυτό σας, αμφιβάλλοντας για τον εαυτό σας, χωρίς να αγαπάτε τον εαυτό σας. Αυτό ήταν το παιχνίδι.

Έτσι λοιπόν, καλωσορίσατε όλοι, και για όλους εσάς τους τακτικούς, ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή και να καλωσορίσουμε τους καινούριους. Θα έρθουν πολλοί, πάρα πολλοί ακόμα.

Δεύτερον, προτού ξεκινήσουμε με κάποια από τα σημερινά θέματα μας, καταλάβετε ότι σήμερα μπορεί να φανεί σαν να πηδάμε εδώ κι εκεί και έτσι θα είναι. Όμως δεν χρειάζεται πια να είμαστε γραμμικοί, οπότε θα πάμε κάπου εδώ, θα πάμε κάπου εκεί και θα δούμε πού θα καταλήξουμε στο τέλος. Ίσως καταλήξουμε πίσω στην αρχή, γιατί -συνηθίστε το – έτσι υποτίθεται ότι είναι η ζωή. Δεν είναι πάντα μια ευθεία γραμμή. Μπορεί να κάνει κύκλους. Μπορεί ακόμα και να καταρρεύσει. Μπορεί τα πάντα να καταρρεύσουν και μετά να συνειδητοποιήσετε “Ω, είναι όλα εντάξει. Είμαι ακόμα εδώ. Εγώ Υπάρχω. Τίποτα απ αυτά δεν είχε σημασία πραγματικά.” Χμ.

Μήνυμα από τους Σώμπρα που Πέρασαν Πρόσφατα στην Άλλη Πλευρά

Πρώτα ένα ζήτημα, να ξεκαθαρίσω κάτι. Πριν από δυο βράδια είχα μια συνάντηση με έντεκα όμορφες υπάρξεις, που μόλις είχαν περάσει στην άλλη πλευρά, τις δυο προηγούμενες εβδομάδες και αποκαλούν τους εαυτούς τους Σώμπρα. Κάποιους που γνωρίζετε, κάποιους που ίσως δεν γνωρίζετε γιατί ήταν πολύ ήσυχοι Σώμπρα, όμως πέρασαν στην άλλη πλευρά. Συναντηθήκαμε και είπα “Τι έχει συμβεί; Νόμιζα ότι θέλατε να μείνετε στη Γη ως Μάστερς σε πραγμάτωση.” Αρχίσαμε να συζητάμε και είπαν “Ξέρεις, τα πράγματα έφτασαν σε ένα σημείο, που νιώθαμε ειδικά το σώμα να καταπονείται, ή απλά βαρεθήκαμε και συνειδητοποιήσαμε εκείνη τη στιγμή ότι μπορούσαμε να απελευθερώσουμε τα πάντα. Τα πάντα. Τίποτα δεν είχε σημασία πια. Αυτό που νομίζαμε ότι είχε σημασία πραγματικά δεν ήταν τόσο σημαντικό, γιατί είναι το Εγώ Υπάρχω. Αυτό είναι το μοναδικό πράγμα.” Αυτοί είπαν “Έτσι απλά αφεθήκαμε. Απλά αφεθήκαμε,” και δεν ήταν καν σκόπιμο να περάσουν στην άλλη πλευρά.

Μερικοί απ αυτούς χρησιμοποιούσαν τη δύναμη τους για να παλέψουν τις σωματικές τους ασθένειες. Μερικοί απ αυτούς πάλευαν τόσο σκληρά ενάντια στους εσωτερικούς τους δαίμονες -όχι τον δράκο, τους εσωτερικούς δαίμονες – και απλά δεν μπορούσαν να παλεύουν άλλο πια. Απλά αφέθηκαν. Κανένας τους δεν είπε “Επιλέγω να φύγω”, αλλά έφτασαν σε ένα συγκεκριμένο σημείο σ’ αυτή την τεράστια απελευθέρωση και συνειδητοποίησαν, ότι είχαν μπει στην πραγμάτωση. Κάποια στιγμή σ’ εκείνο το απεγνωσμένο λεπτό για το υλικό σώμα, συνειδητοποίησαν ότι ήταν στην πραγμάτωση και πέρασαν στην άλλη πλευρά.

Περνώντας στην άλλη πλευρά έφτασαν στη συνειδητοποίηση, ότι ήταν στην πραγμάτωση και συνειδητοποίησαν ότι ήταν νεκροί στο υλικό σώμα, αλλά στην πραγματικότητα ήταν πιο ζωντανοί από ποτέ. Και μετά ένιωσαν την ανθρώπινη επιθυμία τους να μείνουν στον πλανήτη με το υλικό σώμα και μετάνοιωσαν σε ένα βαθμό, μόνο μια φευγαλέα στιγμή λύπης,  που δεν είναι εδώ μαζί με όλους εσάς κάνοντας αυτό που κάνουμε. Όμως έπειτα συνειδητοποίησαν ότι, πρώτον, δεν χρειαζόταν να το κάνουν. Ήταν τεράστια απελευθέρωση να αφήσουν το σώμα, ήταν τεράστια απελευθέρωση να είναι στην πραγμάτωση, δηλαδή, όπως λέμε αναληφθέντες, κι ούτε καν το περίμεναν. Περίμεναν να μείνουν πολλά ακόμα χρόνια στον πλανήτη παλεύοντας ή δουλεύοντας για διάφορα πράγματα και ξαφνικά απλά βρίσκονταν εκεί.

Λοιπόν, καθένας απ αυτούς είχε την ευκαιρία τότε, ξέρετε, υποθέτω το λέτε σενάριο του λευκού φωτός – “Ω, είμαι νεκρός. Είναι θαυμάσιο. Όλα έχουν μια όμορφη αίσθηση αυτή τη στιγμ” – καθένας απ αυτούς είχε την ευκαιρία να γυρίσει πίσω, να επιστρέψει στο υλικό σώμα. Εκείνοι που περνούσαν σωματικές ασθένειες είπαν “Με τίποτα. Με τίποτα.” Εκείνοι που περνούσαν κάποιες βαθιές εσωτερικές διαμάχες απλά δεν άντεχαν να επιστρέψουν σ αυτά. Κι έτσι έφυγαν. Έφυγαν και τους ρώτησα “Τι θέλετε πραγματικά να μοιραστείτε με τους Σώμπρα αυτή τη στιγμή; Τι μπορώ να φέρω στο επόμενο Shoud να μοιραστείτε με καθένα από αυτούς, τα δικά σας σοφά λόγια.” Και ιδού μερικά από τα πράγματα που είπαν.

Πρώτα πρώτα, επιτρέψτε πραγματικά τον εαυτό σας περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Και συνειδητοποίησαν ότι το “Επιτρέπω” για πολλούς είναι ακόμα απλά μια λέξη, απλά μια έννοια, αλλά είπαν “Πραγματικά επιτρέψτε”, γιατί αν είχαν επιτρέψει, αν δεν είχαν κάνει μόνο μικρά βηματάκια, συνειδητοποίησαν ότι τα πράγματα θα ήταν τόσο διαφορετικά γι αυτούς

Και μετά είπαν, να νιώσετε πραγματικά το πάθος σας τώρα. Πραγματικά να νιώσετε το πάθος. Και τους απάντησα “Όμως εσείς είστε από εκείνους, που παραπονούνταν ότι δεν είχατε κανένα πάθος, ότι βαριόσασταν με τα πράγματα και η βαρεμάρα είναι που πραγματικά οδήγησε πολλούς από σας απλά να φύγουν, να επιστρέψουν εδώ.” Και όλοι τους είπαν “Ξέρεις, κατά την μετάβαση, φτάνοντας στην Πραγμάτωση, εκείνα τα τελικά ελάχιστα λεπτά της ζωής μου, συνειδητοποίησα ότι υπήρχε τόσο πολύ πάθος. Υπήρχε τόσο πολύ πάθος, αλλά εγώ το συγκρατούσα. Έψαχνα για ένα παλιό ανθρώπινο πάθος, για παράδειγμα. Σχεδόν υποκρινόμουν ότι δεν υπήρχε πάθος, ότι βαριόμουν. Όμως”, είπαν “Πες σε όλους ότι το πάθος είναι εκεί αν το επιτρέψεις, και αυτό το πάθος θα είναι ο σπουδαιότερος παράγοντας στην αλλαγή της σχέσης σου με την ενέργεια.”

Αρκετοί από αυτούς είπαν “Αντάμους, θα μπορούσες να τους πεις αυτό; “Μην το σκέφτεστε τόσο πολύ.” Να πάρει!  Σταματήστε να το σκέφτεστε. Σταματήστε να το επεξεργάζεστε στο μυαλό σας. Σταματήστε να παίρνετε κοινοτοπίες και κλισέ και τα λοιπά και να τα επαναλαμβάνετε στο μυαλό σας. Απλά πάρτε μια βαθιά αναπνοή και γίντε αυτό. Απλά γίνετε αυτό. Σταματήστε να αναλύετε τι είναι το “αυτό” ή τι είναι “να είσαι”. Απλά κάντε το.”

Λοιπόν, φέρνω αυτό το μήνυμα, πιθανόν όχι το πιο εμψυχωτικό μήνυμα για να αρχίσουμε τη μέρα μας, αλλά το φέρνω από εκείνους κι όλοι τους είπαν “Θα είμαστε εδώ”, γιατί θα το χρειαστούμε. Θα την χρειαστούμε, την ισορροπία από την άλλη πλευρά. Ναι, ξέρω ότι τα πάντα είναι μέσα σας και είναι πραγματικά όμορφο μερικές φορές να έχεις ένα φίλο και να νιώθεις την ανακούφιση, ότι κάποιος ενδιαφέρεται πραγματικά γι’ αυτό που κάνεις.

Λοιπόν, ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή με εκείνους που έχουν περάσει στην άλλη πλευρά κι ο καθένας τους καταλαβαίνει ότι θα φτάσετε στη στιγμή σας, στο χρόνο κι όσο κι αν ο άνθρωπος λέει “Όχι, όχι θέλω να μείνω”, θα καταλάβετε ότι θα υπάρξει η στιγμή που ίσως σας έρθει η διάθεση να περάσετε στην άλλη πλευρά. Αλλά θα ερωτηθείτε ξανά, μετά την επιθανάτια εμπειρία σας, αν θέλετε να μείνετε ή να φύγετε. Θα έχετε ξανά την ευκαιρία.

Είναι δύσκολο, είναι πραγματικά δύσκολο, κάποιες φορές και ιδιαίτερα τώρα ενώ κάνουμε το σημαντικό μας βήμα, είναι πολύ, πολύ δύσκολο. Δεν ξέρετε τί συμβαίνει με το σώμα σας ή το μυαλό σας ή με οτιδήποτε άλλο. Όμως εγώ ήδη γνωρίζω ότι θα φτάσουμε εκεί σ’ αυτή τη ζωή. Απλά δεν είναι … λοιπόν, ας περιμένω πριν κάνω αυτή τη δήλωση.

Ας πάρουμε μια καλή βαθιά αναπνοή

(παύση).  Καλά.

Η Σοφία των Σώμπρα

Ερώτηση για να αρχίσει το τακτικό μέρος της μέρας. Ερώτηση. Λίντα στο μικρόφωνο, παρακαλώ. Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα ερώτηση. Θα σε αφήσω να βρεις κάποιον εθελοντή πριν πετάξω την ερώτηση. Αυτό πραγματικά ανεβάζει την ένταση στο δωμάτιο.

ΣΑΡΤ: Να πάρει! (γέλια)

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Α, σωστός! (ο Αντάμους γελάει) Λοιπόν θα δείξεις το δρόμο μ αυτή.

Η ερώτηση είναι, τί θα έπρεπε να κάνεις αυτή τη στιγμή αν δεν έπρεπε να κάνεις τίποτα;

Έχω πει πολλές, πολλές φορές μην κάνετε τίποτα. Σταματήστε να προσπαθείτε να φωτιστείτε. Αλλά η ερώτηση είναι τί θα έπρεπε να κάνετε αυτή τη στιγμή; Ενδιαφέρουσα ερώτηση.

ΣΑΡΤ: Θα έπρεπε να χαλαρώνω σε μια παραλία κάπου.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Καλό. Καλή απάντηση. Καλή απάντηση. Ναι, γιατί δεν το κάνεις;

ΣΑΡΤ: Καθυστέρηση (γέλια).

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Καθυστέρηση πριν την Πραγμάτωση. Ναι, ναι!

ΣΑΡΤ: Νομίζω έρχεται πρώτο.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Λοιπόν, εννοώ ότι είναι μια λογική ερώτηση. Γιατί δεν το κάνεις;

ΣΑΡΤ: Δεν αφήνω τον εαυτό μου να το κάνει.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Λοιπόν, το καταλάβαμε αυτό! (ο Αντάμους γελάει) Εννοώ ότι αυτό είναι δεδομένο. Δηλαδή, δουλεύεις σκληρά αυτή τη στιγμή;

ΣΑΡΤ: Όχι. Όχι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Έχεις χρήματα αυτή την στιγμή;

ΣΑΡΤ: Όχι αρκετά.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όχι αρκετά, λοιπόν … (ο Σαρτ γελάει)

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Άρα, τι κάνεις;

ΣΑΡΤ: Πραγματικά απλά αράζω αυτή την στιγμή.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Αράζεις.

Άρα αυτή είναι η πραγματική απάντηση εδώ, τί θα έπρεπε να κάνεις όταν δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα -αράζεις.

ΣΑΡΤ: Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Αλλά το άραγμα μπορεί να είναι σε μια παραλία;

ΣΑΡΤ: Θα ήταν καλύτερα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Θα βαριόσουν απλά να αράζεις σε μια παραλία;

ΣΑΡΤ: Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και μετά τι θα έκανες;

ΣΑΡΤ: Θα δοκίμαζα κάτι άλλο.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Θα άραζες κάπου αλλού.

ΣΑΡΤ: Θα άραζα κάπου αλλού.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά, σωστά. Στη ζωή γενικά, βαριέσαι;

ΣΑΡΤ: Ναι.Περιμένω ακόμα το massion.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκέι. Περιμένεις ακόμα το massion.

ΣΑΡΤ: Ναι. Και έχω δει κάποια κομμάτια του, αλλά δεν το έχω φέρει μέσα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ίσως μπορούμε να βάλουμε την Κέρρι να μαγειρέψει λίγο στην κουζίνα (μερικά γέλια), απλά ένα μεγάλο μπολ με massion. Ναι.

ΚΕΡΡΙ (φωνάζοντας από την κουζίνα):  Οκέι! (πολλά γέλια)
ΣΑΡΤ: Ξεκίνα το!

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Έρχεται αμέσως! Έρχεται αμέσως! Σοβαρά, Κέρρι, να έχουμε ένα μπολ με massion εδώ μέσα όταν βρεις χρόνο. Οκέι, καλή απάντηση. Καλά.

Επόμενος. Τί θα έπρεπε να κάνετε τώρα, αν δεν έπρεπε να κάνετε τίποτα; Και αυτό που πραγματικά λέω είναι, έχω πει “Μην δουλεύετε για την Πραγμάτωση σας. Δεν εξαρτάται από σας, τον άνθρωπο.” Άρα τι στο καλό υποτίθεται ότι κάνετε;

ΑΛΑΓΙΑ: Θα ήμουν κι εγώ σε μια παραλία.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Με τον Σαρτ.

ΑΛΑΓΙΑ: Θα μπορούσαμε να το κάνουμε μαζί κάποτε. Σίγουρα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όμως, όχι, περίμενε ένα δευτερόλεπτο. Αυτός φοράει σορτσάκι θαλάσσης. Άρα … (γέλια)

ΑΛΑΓΙΑ: Ξέρω μια παραλία για τόπλες.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ο Κώλντρε το πέταξε αυτό, γιατί εγώ δεν ξέρω τί είναι. Δεν θέλω να ξέρω τι είναι.

ΑΛΑΓΙΑ: Ξέρω που είναι οι παραλίες για τόπλες, οπότε τί να έλεγα;

ΛΙΝΤΑ: Ω, ρε φίλε!

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Ναι. Άρα, να αράζεις στην παραλία. Πως και δεν το κάνεις;

ΑΛΑΓΙΑ: Πραγματικά την επισκέπτομαι συχνά.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ω, το κάνεις. Καλά. Καλά. Πως και δεν είσαι εκεί τώρα;

ΑΛΑΓΙΑ: Είμαι εδώ.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Καλή απάντηση. Αυτή είναι πολύ Ζεν απάντηση. Ναι. Θα χρειαστούμε άλλο ένα τραπεζάκι εδώ για το μεγάλο μας μπολ με massion.

ΑΛΑΓΙΑ:  Μassion!

ΚΕΡΡΙ: Έχουμε πατάτες (η Κέρρι πλησιάζει με ένα μπολ με πατάτες, γέλια).

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Μια στιγμή. Τι θα λέγατε για λίγη φρουτοσαλάτα; (ψιθυρίζοντας στην Κέρρι, αυτή κουνάει το κεφάλι) Ναι (κι άλλα γέλια). Ναι, πέταξε μου μια απ’ αυτές! Απλά πέταξε μια.

ΛΙΝΤΑ: Όχι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Έλα. Γκιιιζ! (η Κέρρι πετάει μια πατάτα στον Αντάμους, φωνές και γέλια στο κοινό) Ουοα.

Οκέι. Χάσαμε άλλους δυο καινούριους (γέλια). Δεν καταλαβαίνουν! Δεν ξέρω τι να …

Οκέι, μιλάμε για massion κι αν αυτή είναι η ιδέα των Σώμπρα για το massion -μια πατάτα (κι άλλα γέλια). Μια πατάτα! Γενικά άγευστη, συνήθως τηγανισμένη, όχι ιδιαίτερα θρεπτική και πραγματικά βαρετή. Ο καθένας μπορεί να φάει πατάτες, αλλά ας φάμε μερικές -αυτό δεν είναι massion, αυτό είναι βαρεμάρα. Αυτό είναι εσύ στην παραλία (ο Αντάμους την πετάει στον Σαρτ) με το σορτσάκι σου. Ναι, αυτό δεν είναι για να σχολιαστεί το σορτσάκι σου . Ω, χάσαμε κι άλλους τρεις! Θα μπορούσαμε να ανεβάσουμε ένα τραπεζάκι εδώ πάνω μπροστά για το μπολ; Τζο, υπάρχει ένα τραπεζάκι ακριβώς πίσω από τον τοίχο εκεί.

ΛΙΝΤΑ: Χρησιμοποίησε το κάθισμα μου.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Αυτός το φέρνει. Μετά θα καθίσεις και θα ήταν κάπως, ξέρεις …

ΛΙΝΤΑ: Αχα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκέι, πίσω στο θέμα. Τι θα έπρεπε να κάνεις τώρα, αν δεν έπρεπε να κάνεις τίποτα;

ΑΛΑΓΙΑ: Θα ήμουν στο Μάουι και θα έχτιζα ένα σπίτι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πως και δεν είσαι;

ΑΛΑΓΙΑ: Είμαι. Είμαι στη διαδικασία.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Καλά. Καλά. Λοιπόν, δεν είσαι όμως στο Μάουι αυτή τη στιγμή.

ΑΛΑΓΙΑ: Όχι σωματικά.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πότε θα είναι έτοιμο το σπίτι;

ΑΛΑΓΙΑ: Θα έλεγα σε δυο χρόνια από τώρα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δυο χρόνια. Ουαου. Αργό . Ουαου. Το χτίζεις μόνη σου;

ΑΛΑΓΙΑ: Θα είναι συνδυασμός.Θα είναι μια συλλογική διαδικασία.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ω, καλά, καλά. Και ποια είναι η διεύθυνση ώστε να έρχονται οι Σώμπρα για επίσκεψη;

ΑΛΑΓΙΑ: Θα είναι είτε στο Hana είτε στο Makawao.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκέι. Καλά (κάποιος φέρνει ένα τραπεζάκι κι ένα μπολ με φρουτοσαλάτα).

ΑΛΑΓΙΑ: Και θα είναι ένα μέρος που θα έρχονται οι Σώμπρα να κάνουν την ενσωμάτωση.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Άρα, ακολουθείς κατά κάποιον τρόπο το πάθος σου.

ΑΛΑΓΙΑ: Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, φαίνεται από το χαμόγελο σου, από τη λάμψη σου. Καλά.

ΑΛΑΓΙΑ: Ναι. Λατρεύω το μέρος.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Κάνα δυο ακόμα. Ευχαριστώ.

Γιάμ! (παίρνει λίγη φρουτοσαλάτα)

ΛΙΝΤΑ: Ναι (λίγα γέλια).

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Με συγχωρείτε. Ναι.

ΣΩΜΠΡΑ 1 (γυναίκα): Γεια.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Γεια. Θα μπορούσε ένας Αναληφθείς Δάσκαλος να έχει ένα πιρούνι; (κι άλλα γέλια) Ω. Καθόλου σεβασμός. Καθόλου σεβασμός.

Τί θα έπρεπε να κάνεις τώρα; (γέλια καθώς κάποιος πετάει ένα πλαστικό πιρούνι στη σκηνή) Θα μπορούσα να έχω ένα καθαρό πιρούνι; (η Κέρρι του δίνει ένα πιρούνι) Ευχαριστώ. Ναι. Συνέχισε. Δεν σε πειράζει αν θα τρώω.

ΣΩΜΠΡΑ 1: Όχι, όχι, όχι. Συνέχισε.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Καλά (γελάνε).

ΣΩΜΠΡΑ 1: Αληθινά δεν υπάρχει πραγματικά τίποτα που να με ενδιαφέρει να κάνω στον υλικό κόσμο ή ακόμα και να βρίσκομαι κάπου αλλού. Μερικές φορές ονειρεύομαι …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Θα ήθελες λίγη φρουτοσαλάτα;

ΣΩΜΠΡΑ 1: Όχι ιδιαίτερα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Θα μπορούσαμε να έχουμε άλλο ένα μπολ; Ω, άσε το μπολ. Άσε το μπολ. Συνέχισε.

ΣΩΜΠΡΑ 1: Στην πραγματικότητα απλά νιώθω άδεια; και θέλω να νιώθω γεμάτη με τον εαυτό μου. Αυτό που θέλω είναι να νιώθω τον εαυτό μου. Να επανασυνδεθώ με τον εαυτό μου, υποθέτω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκέι. Γιατί δεν το έχεις κάνει;

ΣΩΜΠΡΑ 1: Έχω αποσπαστεί πολύ.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Από;

ΣΩΜΠΡΑ 1: Τον υλικό κόσμο και το μυαλό μου και …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όλα αυτά είναι ανοησίες.

ΣΩΜΠΡΑ 1: … απλά αυτό που … είναι. Είναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όχι, πραγματικά είναι [ανοησίες].

Δηλαδή, είναι σαν “Ε; Τι λες; Ακούω τα λόγια, αλλά είναι σαν “Ρρρ, ρρρ, ρρρ!” Είναι κάπως, είναι εκεί. Έχω 11 πεθαμένους στην άλλη πλευρά που επιβεβαιώνουν το γεγονός. Είναι εκεί.

ΣΩΜΠΡΑ 1: Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πως και δεν έχει προκύψει ακόμα;

ΣΩΜΠΡΑ 1: Λοιπόν, πραγματικά το αντιμετωπίζω πολύ έντονα τις τελευταίες εβδομάδες και έφτασα να νιώθω τον εαυτό μου να ανοίγει μια τρύπα και να μπαίνει στην ίδια τρύπα, κι απλά λέω “γύρνα γύρω γύρω”.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και είναι επίσης μια τρύπα διάνοιξης.

ΣΩΜΠΡΑ 1: Ναι, ναι. Ναι. Είναι μια τρύπα διάνοιξης.

“Απλά γύρνα γύρω γύρω. Άφησε τον εαυτό σου να βγει από …”

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τι θα κάνουμε για να το αλλάξουμε;

ΣΩΜΠΡΑ 1: Νομίζω ότι το κάνω (αυτή γελάει).

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όχι τόσο πολύ. Όχι τόσο πολύ.

Όχι. Όχι. Κάπως …

ΣΩΜΠΡΑ 1: Νομίζω ότι προσπαθώ να το κάνω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Αυτό είναι μέρος του προβλήματος.

ΣΩΜΠΡΑ 1: Η προσπάθεια δεν λειτουργεί.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, αυτό είναι πιθανόν μέρος του προβλήματος.

ΣΩΜΠΡΑ 1: Ναι, η προσπάθεια δεν λειτουργεί.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Λοιπόν, τι θέλεις να κάνεις; Θέλεις να κάνεις αυτό με το Μάουι;

Ή να είσαι στην παραλία με τον Σαρτ;

ΣΩΜΠΡΑ 1: Νομίζω τελικά … ε;

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Να είσαι στην παραλία με τον Σαρτ;

ΣΩΜΠΡΑ 1:  Όχι. Όχι (γέλια). Συγγνώμη Σαρτ.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Θέλεις δική σου παραλία.

ΣΩΜΠΡΑ 1: Δική μου παραλία; Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκέι. Εντάξει. Καλά. Ευχαριστώ. Κάνα δυο ακόμα.

Τι θα έπρεπε να κάνετε αν δεν έπρεπε να κάνετε τίποτα;

ΛΙΝΤΑ: Εδώ είμαστε.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Γεια, θα ήθελες λίγη φρουτοσαλάτα;

ΣΩΜΠΡΑ 2(γυναίκα): Όχι, ευχαριστώ (αυτή γελάει).

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Υποθέτω ότι θα πρέπει να τη φάω όλη. Συνέχισε. Τι θα έπρεπε να κάνεις;

ΣΩΜΠΡΑ 2: Τίποτα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τίποτα.

ΣΩΜΠΡΑ 2: Δεν θέλω να κάνω τίποτα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τι κάνεις;

ΣΩΜΠΡΑ 2: Πολλά. Κάνω πάρα πολλά αυτή τη στιγμή, οπότε νομίζω ότι …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Γιατί;

ΣΩΜΠΡΑ 2: Έχω μείνει πίσω στη δουλειά. Δεν είχα δουλειά για ένα μήνα και είναι εντάξει. Κάνω μετακόμιση, άρα υπάρχουν πολλά… πράγματα σε εξέλιξη. Έτσι, νιώθω …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Το απολαμβάνεις ή είναι βαρετό;

ΣΩΜΠΡΑ 2: Ω, όχι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ω, δεν το απολαμβάνεις.

ΣΩΜΠΡΑ 2: Ω, όχι.Θέλω να χαλαρώσω πάλι (αυτή γελάει).

Θέλω απλά να μην κάνω τίποτα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Να μην κάνεις τίποτα.

ΣΩΜΠΡΑ 2: Και μετά τα πράγματα κυλούν πιο εύκολα και …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Αλλά τι είναι το “τίποτα”;

ΣΩΜΠΡΑ 2: Οτιδήποτε θελήσω εγώ να είναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δηλαδή, είναι το τίποτα …

ΣΩΜΠΡΑ 2: Θέλω απλά να κάθομαι έξω και να κοιτάζω τα αστέρια.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Αλλά αυτό δεν είναι τίποτα. Είναι να κάθεσαι.Ή να κοιτάς τα αστέρια.

ΣΩΜΠΡΑ 2: Οκέι. Οκέι.

Να κάθομαι, να κοιτάζω. Απλά θέλω να χαλαρώσω και να απολαύσω.

Κάθε λεπτό.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Φαίνεται να μη το βλέπεις αυτό στο άμεσο μέλλον στη ζωή σου.

ΣΩΜΠΡΑ 2: Ίσως.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Αυτό δεν ακούγεται πραγματικά αισιόδοξο.

ΣΩΜΠΡΑ 2: Ίσως επειδή είμαι μέσα σε όλα και λέω, οκέι, πού είναι το έξω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Ναι. Καλά. Ευχαριστώ. Πραγματικά καλές απαντήσεις μέχρι τώρα. Είναι δύσκολη ερώτηση. Ναι. Μη κοιτάς εμένα ή το σύζυγο σου (στη Λίντα). Ναι, τί θα έπρεπε να κάνεις όταν δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα;

ΕΜΟ: Κάτι άλλο.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Κάτι άλλο.Τι κάνεις;

ΕΜΟ: Αυτό που κάνω είναι, λοιπόν, ξέρεις, αφού έχω χρήματα τώρα, μπορώ να κάνω οτιδήποτε και αυτό κάνω. Ενδιαφέρομαι για πολλά πράγματα …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Εδώ πρέπει να σε σταματήσω γιατί πολλοί Σώμπρα ξαφνικά σήκωσαν την κίτρινη σημαία. Λένε “Ωω! Πως βρήκε χρήματα ξαφνικά;” Πως το έκανες αυτό;

ΕΜΟ: Κληρονόμησα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τα κληρονόμησες.

Οκέι. Λοιπόν, αν κάποιος επιστρέψει σε επόμενη ζωή, να διαλέξει πλούσιους γονείς (λίγα γέλια).

ΕΜΟ: Λοιπόν, δεν ήταν πραγματικά πλούσιοι, απλά, ξέρεις, δεν είμαι χαζός. Οπότε, τα κατάφερα καλά και δουλεύουν για μένα τώρα, γιατί συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ εγώ να κάνω την πραγμάτωση στον εαυτό μου.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά, σωστά.

ΕΜΟ: Έτσι, από το ανθρώπινο κομμάτι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Τι κάνεις; Εννοώ …

ΕΜΟ: Λοιπόν, ταξιδεύω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ταξιδεύεις. Καλά.

ΕΜΟ: Και ψάχνω για ένα μέρος με κάποιους ανθρώπους που γνωρίζω από πολλές ενσαρκώσεις, σαν φίλους, στη Νοτιοανατολική Ασία, στην Αμερική. Ξέρω ότι δεν μπορώ να βρω ένα μέρος όπου θα είμαι πραγματικά ικανοποιημένος για πολλά, πολλά χρόνια.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά, σωστά.

ΕΜΟ: Έτσι, πρέπει πάντα … γιατί;

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όχι, συμφωνώ μαζί σου.

ΕΜΟ: Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι.

ΕΜΟ: Γιατί πραγματικά γίνεται βαρετό.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πραγματικά γίνεται βαρετό.

ΕΜΟ: Έτσι μπορώ να μείνω εκεί ίσως για μισό χρόνο το πολύ και μετά πρέπει να -σσστ – να συνεχίσω να περιπλανιέμαι ξέρεις. Κι έχω πολύ, πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για το μέλλον της τεχνολογίας. Επίσης ασχολούμαι με επενδύσεις στα κρυπτονομίσματα, στη ρομποτική.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Είναι όλα αυτά ικανοποιητικά; Τα απολαμβάνεις;

ΕΜΟ: Είναι σαν πραγματικά, πραγματικά -με κάνει να νιώθω ζωντανός.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά. Καλά. Αυτό είναι σημαντικό.

ΕΜΟ: Κι επίσης, κάνει κάτι στους ανθρώπους γύρω μου. Τους συναρπάζει επίσης, ξέρεις, γιατί μπορώ να τους δείξω ένα τρόπο να μη βαριούνται τη ζωή τους ή να απαλλαγούν από τον πόνο τους, ξέρεις.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά, σωστά. Λοιπόν, ανέφερες τα ταξίδια, έτσι όταν κάνουμε συζητήσεις με τους Σώμπρα στις μικρές μας συναθροίσεις, το νούμερο ένα στη λίστα επιθυμιών τους που θέλουν να πραγματοποιήσουν είναι να ταξιδέψουν.

ΕΜΟ: Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Απλά τα ταξίδια. Βγείτε έξω και δείτε τον κόσμο στην τελευταία σας ζωή στον πλανήτη. Πηγαίνετε σε μερικά από τα μέρη που ζούσατε σε περασμένες ζωές ή επισκεφθείτε μερικά από τα μέρη που δεν έχετε πάει, αλλά ταξιδέψτε,  νούμερο ένα στη λίστα.

ΕΜΟ: Ναι, ξεκίνησα να πηγαίνω σε νησιά, τα Κανάρια Νησιά. Και μετά όταν ήρθε εδώ ο δράκος, ήμουν στο Ko Pha-ngan στην Ταϊλάνδη και ήταν κάπως, είναι κάπως σαν να ζωντανεύει η Ντίσνειλαντ. Είναι απλά σαν ένα νησί που είναι ακόμα τελείως …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Βαριέσαι καθόλου;

ΕΜΟ: Όχι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκέι, καλά. Καλή απάντηση. Ευχαριστώ.

ΕΜΟ: Βαριέμαι αν δεν έχω τίποτα να κάνω. Για παράδειγμα, αν βαρεθώ πραγματικά, κάθομαι στο αμάξι μου και πάω στην Εθνική Οδό στην Γερμανία.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Αυτό θα …

ΕΜΟ: Και οδηγώ με 160 μίλια την ώρα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, ναι. Αυτό είναι ότι πρέπει.

ΕΜΟ: Αυτό είναι καταπληκτικό.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Αυτό είναι ότι πρέπει. Ναι.

ΕΜΟ: Αυτό με κάνει να νιώθω ζωντανός (αυτός γελάει).

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Είναι. Είναι να ζεις. Δεν χρειάζεται να βγάζει ιδιαίτερο νόημα. Εννοώ …

ΕΜΟ: Όχι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: … δεν χρειάζεται καθόλου. Είναι να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου αυτή τη στιγμή. Θα ασχοληθούμε μ’ αυτό σε λίγο.

ΕΜΟ: Ναι. Ναι, γιατί το θέμα είναι επίσης ότι ξέρω ,πως δεν έχω τόσα πολλά λεφτά. Δεν είμαι δισεκατομμυριούχος και πιθανόν θα -όμως ξέρω ότι αν προχωρήσω, θα επιστρέψουν.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Έτσι είναι. Αλλά -ένα μικρό στοιχείο σχετικά μ αυτό – δεν έρχονται με τον παλιό τρόπο, όπως σαν κληρονομιά ή δουλεύοντας σκληρά σε μια δουλειά ή απλά προσπαθώντας να οραματιστείτε ένα πάκο λεφτά. Δεν πρόκειται καθόλου να έρθουν έτσι, άρα ξεπεράστε το αυτή τη στιγμή. Έρχονται με εντελώς διαφορετικούς τρόπους.

ΕΜΟ: Το αισθάνομαι αυτό.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Καθώς αλλάζετε τη σχέση σας με την ενέργεια, -δεν θέλω να ασχοληθώ μ αυτό – απλά είναι εκεί. Δεν χρειάζεται καν να δουλεύετε γι αυτό. Κι ο άνθρωπος πραγματικά περνάει δύσκολα, και το μυαλό πάει σε όλες τις φορές που ήσασταν άφραγκοι, ακόμα και τώρα σ’ αυτό που λέτε “Αλλά φαίνεται ότι δεν μπορώ να μαζέψω τα χρήματα.” Σε κάποιο σημείο, με την αλλαγή στη δυναμική της ενέργειας σας, απλά είναι εκεί.

ΕΜΟ: Ναι. Επίσης είχα πολλές συμβουλές κι από σένα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ω. Ναι.

ΕΜΟ: Και τους Σώμπρα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δεκαπέντε τοις εκατό προμήθεια (γέλια).

ΕΜΟ: Θα μιλήσουμε γι αυτό αργότερα, οκέι; (γελάνε)

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ευχαριστώ για την απάντηση.

Κανα δυο ακόμα. Με συγχωρείτε, ταΐζω τον αγγελιοφόρο μου. Θα ήθελες λίγο;

ΛΙΝΤΑ: Ο Τζεφ θα φρίκαρε.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Γιατί; Είναι ωραία φρέσκα φρούτα. Καλά.

ΛΙΝΤΑ: Θα φρίκαρε!

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Μμ. Μμ. Μμ (λίγα γέλια). Παρακαλώ, όποιος θέλει ας έρθει εδώ πάνω. Πάρτε μια χούφτα, γιατί δεν έχει μπολ (κι άλλα γέλια). Τι θα έπρεπε να κάνεις αν δεν έπρεπε να κάνεις τίποτα;

ΑΝΝΕΤ: Απλά να διασκεδάζω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τι σημαίνει αυτό;

ΑΝΝΕΤ: Να περνάω καλά.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τι σημαίνει αυτό;

ΑΝΝΕΤ: Να έχω επαφή με το πάθος μου.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τι σημαίνει αυτό;

ΑΝΝΕΤ: Να επιτρέπω στον εαυτό μου.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκέι. Ναι, αλλά, εννοώ, οκέι, ωραία λόγια όλα τους.

ΑΝΝΕΤ: Ναι, αλλά αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση, το ξέρεις αυτό.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Αυτό είναι που μου αρέσει σ αυτές.

ΑΝΝΕΤ: Τι θα έπρεπε να κάνω; Να ταξιδεύω, εμ …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Στη ζωή σου τώρα … (η Κέρρι φέρνει κι άλλα μπολ και μαχαιροπίρουνα) Ευχαριστώ (γέλια). Βλέπετε; Δεν χρειάστηκε καν να το ζητήσω. Είναι εκεί ακριβώς. Απλά εμφανίζεται. Ευχαριστώ.

Λοιπόν, βαριέσαι αυτή τη στιγμή;

ΑΝΝΕΤ: Όχι αυτή τη στιγμή.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Φοβάσαι αυτή τη στιγμή;

ΑΝΝΕΤ: Ναι, είμαι αγχωμένη.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Εννοώ, όχι απλά που είσαι εδώ με το μικρόφωνο και περίπου 18 δις άνθρωποι να παρακολουθούν.

ΑΝΝΕΤ: Όχι, δεν φοβάμαι. Όχι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Στη ζωή σου;

ΑΝΝΕΤ: Όχι.. Όχι, δεν φοβάμαι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Χμ.

ΑΝΝΕΤ: Όχι. Στην πραγματικότητα νιώθω ελεύθερη, γιατί είμαι σε θέση να -ναι, νιώθω σαν να έχω απελευθερώσει τον εαυτό μου.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Από τι;

ΑΝΝΕΤ: Από όλους τους περιορισμούς τους οποίους είχα για πραγματικά πολύ καιρό.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ούτε καν. Με συγχωρείς.

Μου έχει ζητηθεί ειδικά από τη Λίντα και λίγο από τον Κώλντρε να σταματήσω να πειράζω τον κόσμο.

Όμως δεν το θεωρώ πείραγμα. Το θεωρώ αγάπη (λίγα γέλια). Το θεωρώ απλά …

… την πιο εκπληκτική αγάπη.

ΑΝΝΕΤ: Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όχι, εγώ …

ΑΝΝΕΤ: Αλλά όντως νιώθω πιο ελεύθερη από όσο έχω νιώσει τα τελευταία χρόνια μέχρι τώρα. Άρα πραγματικά νιώθω πιο ελεύθερη, αν και εσύ ίσως …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όχι, εγώ κατσουφιάζω μ’ αυτό γιατί κοιτάζω συνολικά και -δεν ξέρω σε πόσο προσωπικό επίπεδο θα έπρεπε να φτάσω …

ΑΝΝΕΤ: Ναι, μπορείς να πας σε προσωπικό επίπεδο.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Μ’ αρέσει όταν το λένε αυτό.

ΑΝΝΕΤ: Ναι, ναι. Μπορείς να το κάνεις.

ΛΙΝΤΑ: Θα το μετανιώσεις.

ΑΝΝΕΤ: Όχι, δεν θα το μετανιώσω, γιατί, ναι, είναι μάθημα, άρα …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Λοιπόν, νιώθεις πιο ελεύθερη από ποτέ, αλλά δες από που ήρθες. Κι έχεις, είτε θέλεις να τους ονομάζεις φόβους είτε οτιδήποτε άλλο, μεγάλες αλλαγές. Δηλαδή, σου αρέσουν οι μικρές σταδιακές αλλαγές και μετά λες “Ω, κοίτα!” ξέρεις “Αλλάξαμε από μια ανοιχτή απόχρωση του μπλε σε μια λίγο πιο σκούρα απόχρωση του μπλε”, αλλά αυτό δεν είναι τίποτα. Κι έχεις … υπάρχει πολύς φόβος εκεί μέσα.

ΑΝΝΕΤ: Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, και ξέρεις, ο δράκος είναι εκεί μέσα προσπαθώντας να ταρακουνήσει τα πράγματα, κι έτσι μ’ έχει βάλει να κάνω αυτή τη δουλειά στη θέση του και λέει “Μα τί είναι αυτό που φοβάσαι τόσο πολύ; Τί σε φοβίζει τόσο πολύ;” Ίσως όχι τα μικροπράγματα, ξέρεις, όπως να φοβάσαι να πετάξεις ή να οδηγήσεις αυτοκίνητο, αλλά απλά να φοβάσαι το τί θα ακολουθήσει. Αυτό αισθάνομαι. Ίσως να έχω ξεφύγει.

ΑΝΝΕΤ: Ναι, ναι. Δεν ξέρω τι να πω γι αυτό. Εγώ απλά νιώθω χαρούμενη κι ελεύθερη.

Και ικανή να δημιουργήσω κάτι διαφορετικό απ’ ότι έχω δημιουργήσει μέχρι τώρα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όμως συγγνώμη …

ΑΝΝΕΤ: Και πραγματικά νιώθω ότι τα πράγματα έρχονται σε μένα αντί εγώ να προσπαθώ να -να ακολουθώ το έξω. Άρα, ναι, πραγματικά το νιώθω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Λοιπόν τί κάνεις για την καθημερινή ζωή σου; Είσαι από τη Νορβηγία.

ΑΝΝΕΤ: Ναι, είμαι από τη Νορβηγία κι έχω τέσσερα παιδιά.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πόσο καιρό έχεις ζήσει εκεί;

ΑΝΝΕΤ: Ναι, όλη μου τη ζωή. Γεννήθηκα εκεί.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και σε ποια πόλη ζεις;

ΑΝΝΕΤ: Sandnes. Πρόσφατα μετακόμισα σε ένα μέρος που λέγεται Algard, αλλά είναι περίπου δυο, τρία μίλια νότια από το Stavanger. Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Άρα συνολικά πόσο μακριά μετακόμισες;

ΑΝΝΕΤ: Όχι, απλά ένα μίλι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ω, οκέι (λίγα γέλια).

ΑΝΝΕΤ: Άρα είναι ένα μίλι στα νότια, άρα είναι … ναι. Άρα μεγάλες αλλαγές. Έχω τέσσερα παιδιά …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Άρα πόσο μακριά μένεις τώρα από εκεί που γεννήθηκες και μεγάλωσες;

ΑΝΝΕΤ: Ω, δεν είναι μακριά. Είναι περίπου δυο μίλια.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκέι. Λοιπόν, ό,τι είχα να πω το είπα. Όχι, αλήθεια.

ΑΝΝΕΤ: Ναι. Ναι, όμως τι εννοείς; Τι προσπαθείς να …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Είναι πολύ εύκολο να νιώθεις, υποθέτω ότι λες ,ότι είσαι σχετικά ευτυχισμένη και τα πράγματα είναι οκέι κι ότι δεν φοβάσαι, όταν έχεις παραμείνει τόσο μπλε σ’ αυτή τη Χώρα του Μπλε. Και μετά λες “Ω, όχι. Είμαι πραγματικά ευτυχισμένη. Όλα είναι εντάξει.” Πόσο μακριά έχεις πάει; Εννοώ τώρα, ήσουν τολμηρή για να έρθεις εδώ. Απλά μπήκες σ ένα αεροπλάνο, ήρθες εδώ ώστε να σε κακομεταχειριστώ (λίγα γέλια). Αυτό είναι πολύ τολμηρό.

ΑΝΝΕΤ: Ναι. Όμως, ναι, εννοώ υπάρχουν περιορισμοί. Δεν μπορώ απλά να απομακρυνθώ από τα παιδιά μου. Έχω ευθύνη να φροντίσω τα παιδιά μου.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πόσο καιρό θα συνεχιστεί αυτό;

ΑΝΝΕΤ: Για περίπου πέντε χρόνια ακόμα τουλάχιστον, γιατί τότε θα είναι 18.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και τότε τι σκοπεύεις να κάνεις;

ΑΝΝΕΤ: Σκοπεύω, ναι, να ζήσω τη ζωή μου.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Άρα τώρα ζουν στο υπόγειο ή στη σοφίτα σου ή όπου αλλού.

ΑΝΝΕΤ: Ναι, ναι, στο σπίτι μου. Στο σπίτι μου.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και είναι ακόμα εκεί.

ΑΝΝΕΤ: Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Λοιπόν, είναι σημαντικό στην Πραγμάτωση και την αληθινή ελευθερία να πρέπει, ας πούμε, να αφήσεις τα παιδιά σου;

ΑΝΝΕΤ: Τι εννοείς; Σαν …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ότι, λοιπόν, θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Τα παιδιά σε συγκρατούν;

ΑΝΝΕΤ: Ναι. Το νιώθω αυτό.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Καλή ειλικρινής απάντηση.

ΑΝΝΕΤ: Ναι, κι αυτό ήταν κάτι πραγματικά δύσκολο, γιατί είμαι μόνη μαζί τους πολλά χρόνια κι ο μεγαλύτερος γιος είναι πραγματικά άρρωστος κι όταν μετακόμισα χειροτέρεψε. Ήταν τραυματικό και απλά σταμάτησε να μιλάει, κι έτσι δεν μπορεί να μιλήσει πια. Ναι, τα παιδιά μου …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Αυτό είναι πραγματικά προσωπικό, αλλά τι πιστεύεις ότι συμβαίνει;

ΑΝΝΕΤ: Αφύπνιση.Γι αυτόν. Γι αυτόν.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, για τον γιο σου.

ΑΝΝΕΤ: Επίσης κάπως παίζει το ρόλο του για όλη την οικογένεια, …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Μήπως απορροφά πολλές από τις ενέργειες, αναλαμβάνοντας αυτό προσωπικά για σένα και για μερικά από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας;

ΑΝΝΕΤ: Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Είναι καλό αυτό, το να αναλάβεις την ευθύνη για τα παιδιά σου; Είναι αυτό κάτι καλό;

ΑΝΝΕΤ: Ω, ρωτάς για μένα, αν αυτό είναι καλό για μένα να έχω την ευθύνη των παιδιών μου;

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Ναι. Δηλαδή είναι υπεύθυνο;

ΑΝΝΕΤ: Όχι. Όχι. Ξέρεις, δεν μπορώ απλά να τα αφήσω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ω, άρα τότε είναι εντάξει, να έχεις ένα σπιτικό όπου ο γιος σου είναι άρρωστος.

ΑΝΝΕΤ: Όχι. Στην πραγματικότητα του αγόρασα -τώρα είναι στο νοσοκομείο εδώ και τέσσερεις μήνες – έτσι του αγόρασα ένα διαμέρισμα. Δεν μπορώ πια να τον έχω μαζί μου, γιατί είναι πολύ περιοριστικό ή δεσμευτικό.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όμως ήταν εκεί για πολύ καιρό, σωστά;

ΑΝΝΕΤ: Ναι. Ναι. Έτσι το ότι εγώ νιώθω ελεύθερη τώρα έχει να κάνει με αυτόν, σαν, πώς το λέτε; Ποια είναι η λέξη; Χωρισμός, σαν …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ξέρεις το σπουδαιότερο πράγμα γι αυτόν;

ΑΝΝΕΤ: Όχι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Είναι να επιτρέψεις στον εαυτό σου να κάνει πραγματικά αυτό το  τεράστιο βήμα και να πάει στην πραγμάτωση. Κρατιέσαι. Λες ότι είναι επειδή είσαι υπεύθυνη, αλλά πρόκειται για δικαιολογία κι αυτός αναλαμβάνει υπερβολικά πολλά πράγματα για ολόκληρη την οικογένεια, απορροφώντας πολλές από τις ενέργειες, αλλά είναι επίσης κι εντελώς διασπαστικό. Επιτρέπεις τη δική σου Πραγμάτωση –μπορείς να το κάνεις με εκείνον ή χωρίς εκείνον. Δεν είναι αυτό το θέμα, αλλά είναι τεράστια υπηρεσία. Παρακολούθησε τί θα συμβεί όταν πραγματικά ξεπεράσεις κάποιους από αυτούς τους βαθείς φόβους και τις τρομάρες που έχεις. Παρακολούθησε τι διαφορά θα έχει σ’ εκείνον. ***( Σημείωση στο τέλος)

ΑΝΝΕΤ: Ναι, όμως πώς τα κοιτάζεις; Γιατί καθώς τώρα νιώθω ελεύθερη …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τι ελεύθερη; Μέσα στη Χώρα του Μπλε να περιπλανιέσαι όσο μακριά θελήσεις μέσα στο μπλε;

ΑΝΝΕΤ: Νιώθω ελεύθερη, όπως, ναι, ελεύθερη έχοντας καταλάβει απόλυτα ότι υπήρξα μέρος της δημιουργίας της Χώρας του Μπλε, οπότε τώρα πρέπει να είμαι εκείνη που θα την διορθώσω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά.

ΑΝΝΕΤ: Και θα απελευθερώσω τον εαυτό μου από τους περιορισμούς του φόβου.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όλα αυτά είναι λόγια, αλλά θέλω να δω κάτι πραγματικά στη ζωή σου, όχι μόνο τα λόγια. Και δεν προσπαθώ να …

ΑΝΝΕΤ: Όχι, είμαι εντάξει.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Καλά. Καλά. Ευχαριστώ.

ΑΝΝΕΤ: Ναι. Μου αρέσει. Το εκτιμώ.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Λοιπόν, θέλω πραγματικά να το νιώσεις βαθιά είτε είσαι εδώ, είτε αφού φύγεις. Διακρίνω μια πολύ συγκεκριμένη ενέργεια φόβου. Είναι πολύ εύκολο για τους ανθρώπους να παραβλέψουν και να πουν “Δεν φοβάμαι. Κοίταξε με. Η ζωή μου είναι εντάξει.” Όμως έχεις ένα γιο που είναι πολύ άρρωστος. Βάζεις μεγάλη ευθύνη στους ώμους σου. Ποτέ δεν έκανες πραγματικά αυτό που ήθελες να κάνεις στη ζωή –δηλαδή, αυτό πάει πολύ πίσω κι εσύ πας πίσω περίπου στην εποχή που ήσουν τριών ή τεσσάρων ετών και υπήρχαν πράγματα που ήθελες να κάνεις και το κράτησες μέσα σου αυτό μέχρι την εποχή που ήσουν περίπου 12 ετών – και μετά δεν τα έκανες.

ΑΝΝΕΤ: Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και μετά έμεινες στην ασφαλή σου ζώνη πράγμα κατανοητό, όμως υπάρχει κάτι μέσα σου που λέει “Απλά δεν μπορώ να μείνω εδώ άλλο πια. Απλά δεν μπορώ να μείνω σ αυτή την ασφαλή ζώνη.” Και λες ότι είσαι ελεύθερη κι ότι όλα στη ζωή σου είναι εντάξει. Δεν είναι.

ΑΝΝΕΤ: Όχι, δεν είναι εντάξει.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκέι.

ΑΝΝΕΤ: Όμως, πραγματικά νιώθω ελεύθερη, σαν να μπορώ -είμαι υπεύθυνη για να την αλλάξω ή για το πως δημιουργώ τη ζωή μου από εδώ και μπρος. Οπότε, δεν είναι καθόλου εντάξει.Όχι, αλλά επιλέγω να είμαι ευχαριστημένη μ αυτήν.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πόσα παιδιά έχεις;

ΑΝΝΕΤ: Τέσσερα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και πόσο χρονών είναι τα άλλα;

ΑΝΝΕΤ: Είναι 14 και τα δίδυμα είναι 13.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πώς τα πάνε;

ΑΝΝΕΤ: Όχι τόσο καλά μετά τη μετακόμιση και βλέποντας το μεγάλο αδελφό τους να αρρωσταίνει. Ήταν σαν να έλεγαν “Πώς είναι δυνατόν απλά να σταματήσει να μιλάει;”

Ναι, έτσι, και πραγματικά θυμωμένα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Λοιπόν, θα πάω κατευθείαν …

ΑΝΝΕΤ: Ναι, είναι θυμωμένα και είναι θυμωμένα με μένα, γιατί μετακόμισα και … ναι.

Αλλά δεν μπορούσα να μείνω σε εκείνη την κατάσταση ζώντας μαζί του και μαζί τους μονάχη μου σ’ αυτό το μέρος. Ήταν τόσο -εγώ απλά – πώς το- ασφυκτιούσα. .

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Και, ξέρεις, η ασφυξία …

ΑΝΝΕΤ: Χρειαζόμουν να κάνω κάτι δραστικό για να το αλλάξω, γιατί δεν το άντεχα άλλο πια.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και η ασφυξία μερικές φορές είναι κάτι που συνηθίζεις, επειδή συνήθως συμβαίνει με αργό ρυθμό. Ασφυξία από το πάθος σου, από τη ζωή, από καθετί άλλο και είναι πολύ αργή και λες “Λοιπόν, όχι, αναπνέω ακόμα”, αλλά όχι πάρα πολύ. Και ήρθες εδώ γι αυτό.

ΑΝΝΕΤ: Ναι, το ξέρω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και θα το μοιραστώ αυτό με σένα αυτή τη στιγμή. Να κάνετε την Πραγμάτωση και τη φώτιση σας για τον εαυτό σας όλοι εσείς. Να το κάνετε για τον εαυτό σας. Για κανέναν άλλο. Δεν μπορείτε να το κάνετε για κανέναν άλλο, θα γυρίσει μπούμερανγκ σε σας. Όμως έχει τεράστια επίπτωση στα παιδιά σας, στην οικογένεια σας, γιατί συμβαίνει μια ανισορροπία, μια ενεργειακή ανισορροπία. Οι επιθυμίες και οι ανάγκες σας, οι ανάγκες των παιδιών σας. Νιώθουν τον πραγματικό λόγο που ήρθατε εδώ σ αυτή τη ζωή και την τεράστια ενεργειακή ανισορροπία που δημιουργεί. Νιώθω το σπιτικό σου αυτή τη στιγμή.

ΑΝΝΕΤ: Ναι, είναι αλήθεια.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όχι μόνο το υλικό μέρος, αλλά ολόκληρο το σπιτικό σου. Κι όλοι είναι ευγενικοί σχετικά μ αυτό. Όλοι είναι καλοί, αλλά υπάρχει τόση ενεργειακή ανισορροπία σε εξέλιξη. Και τελικά, γυρίζει πίσω σε σένα, γιατί κατάλαβαν, όταν σε επέλεξαν για μητέρα τους, κατάλαβαν τη σπουδαιότητα αυτού στη ζωή σου. Είναι οι μεγαλύτεροι θαυμαστές και υποστηρικτές σου και τώρα είναι απογοητευμένοι, γιατί έγινες μικρή. Έκλεισες τους διακόπτες και λες “Όχι, όλα είναι εντάξει.” Δεν είναι εντάξει. Τώρα δεν προσπαθώ να σε στενοχωρήσω …

ΑΝΝΕΤ: Όμως θα γίνει.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πότε;

ΑΝΝΕΤ: Ναι, σύντομα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όχι, όχι με τον τωρινό ρυθμό και γι αυτό ήρθες εδώ ώστε να μπορέσουμε κάπως να το αλλάξουμε όλο αυτό. Με το τωρινό ενεργειακό μοντέλο, αυτό θα συνεχιστεί για πολύ, πολύ, πολύ καιρό.

Και δεν το θέλεις αυτό.

ΑΝΝΕΤ: Ναι. Πώς θα το διακόψω λοιπόν;

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Το έκανες με το να έρθεις εδώ. Το έκανες με το να σταθείς εδώ …

ΑΝΝΕΤ: Ναι. Ναι. Ναι. Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: … μαζί μου.

ΑΝΝΕΤ: Ναι, αυτό ήταν να ακολουθήσω το πάθος μου, να επιτρέψω στον εαυτό μου, γιατί το έχω καταπιέσει, το πάθος μου, γιατί, ναι, ποιο είναι το νόημα;

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ποιο είναι το νόημα;

ΑΝΝΕΤ: Ναι, αλλά όχι τώρα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και χρησιμοποιείς …

ΑΝΝΕΤ: Κι ο κόσμος στην πατρίδα μου νομίζει ότι είμαι τρελή. Ξέρεις θα κάνω μια τελετή για το Χρίσμα, Χριστιανική, όταν τα αγόρια γίνουν 14.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι.

ΑΝΝΕΤ: Λοιπόν, θα το κάνω το Σάββατο, το επόμενο Σάββατο και λένε “Πώς γίνεται να είσαι τόσο ανεύθυνη και απλά να φεύγεις ταξίδι τώρα;”

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Ω, σίγουρα.

ΑΝΝΕΤ: Αλλά απλά ένιωθα ότι πραγματικά το θέλω, άρα γιατί να μη το κάνω;

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και συνήθισε το, αυτό το πάθος απλά να πας να κάνεις κάτι κι ο νους λέει “Αυτό είναι ανόητο κι έχω παιδιά στο σπίτι και τι θα γίνει με τα λεφτά;”

ΑΝΝΕΤ: Κι όχι μόνο το μυαλό, ολόκληρη η οικογένεια.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Λοιπόν, οι πάντες.

ΑΝΝΕΤ: Ναι, ναι. Πραγματικά με παρενοχλούν γι αυτό.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Συνήθισε το. Δεν υπάρχει τρέλα πια. Δεν υπάρχει. Κι έχει μια πολύ παράξενη και άβολη αίσθηση στην αρχή το να πεις “Απλά πρόκειται να πάω στο Κολοράντο για ένα Σαββατοκύριακο. Δεν ξέρω γιατί.”

ΑΝΝΕΤ: Μόνο τρεις μέρες. Τρεις μέρες.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. “Ξέρετε, τρεις μέρες εκεί και θάμαι πίσω. Δεν ξέρω γιατί.” Δηλαδή, όλο αυτό είναι τρελό, τρελό, τρελό. Κι αν το κοιτάξεις από μια ανθρώπινη άποψη επιφανειακά, είναι τόσο τρελό! Τι τρέχει με σένα;

ΑΝΝΕΤ: (γελώντας) Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Αλλά αν κοιτάξεις τι πραγματικά συμβαίνει, ακολουθείς την καρδιά σου. Ήξερες ότι χρειαζόσουν να είσαι εδώ. Ήξερες ότι χρειαζόσουν να φας την κλωτσιά και δεν ήταν τόσο άσχημο, έτσι δεν είναι;

ΑΝΝΕΤ: Όχι, όχι, όχι! Όχι. Απόλαυσα …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Την κλωτσιά (γέλια).

ΑΝΝΕΤ: Ναι αλλά εγώ … ναι! Ναι!

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Λίντα, της φέρνεις ένα μπολ με φρούτα σε παρακαλώ (κι άλλα γέλια). Όχι, και πάντα εκπλήσσομαι, γιατί -κι αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που συνέβη – κάποιος σηκώνεται και λέει “Ω, η ζωή μου είναι εντάξει. Τα πάω τέλεια.” Κι εγώ κοιτάζω την ενέργεια “Αυτό είναι ένα τσακισμένο τραίνο! Δηλαδή, πώς μπορείς …” Αλλά είναι ωραία συντρίμμια τραίνου.  Eίναι σαν “Ναι, αλλά,  η σύγκρουση θα είναι μια χαρά.”
ΛΙΝΤΑ: Πάρε να γλυκαθείς (της δίνει ένα μπολ με φρούτα).

ΑΝΝΕΤ: Ευχαριστώ! Ευχαριστώ! Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Άρα ο κυριότερος -κι αληθινά ο λόγος που ήρθες εδώ – είναι για τη διαύγεια. Έτσι, ο δράκος είπε “Σήκω και πήγαινε στο Κολοράντο”, ώστε να βρεις αυτή τη διαύγεια. Χωρίς δικαιολογίες. Επιτρέπεις την Πραγμάτωση σου. Κι αυτό δεν σημαίνει ότι χρειάζεται να μετακομίσεις ή να κάνεις οτιδήποτε άλλο, αλλά το επιτρέπεις, γιατί δίσταζες κι έβρισκες δικαιολογίες σαν τρελή. Πραγματικά είσαι καλή στο να εξομαλύνεις τα πράγματα.

ΑΝΝΕΤ: Ναι, ναι, ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Επιτρέπεις την Πραγμάτωση σου, παρακολουθείς τίσυμβαίνει, πρώτα με τα παιδιά σου και ιδιαίτερα με το γιο σου, που πραγματικά το νιώθει αυτή τη στιγμή. Δηλαδή, κάτι συμβαίνει. Αυτός ξέρει ότι κάτι συμβαίνει. Πήγαινε να τον δεις αργότερα κι αρκετά σύντομα θα ξαναρχίσει να μιλάει .  ***(Σημείωση στο τέλος)

ΑΝΝΕΤ: Αλλά φοβόμουν να εγκαταλείψω τα …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ω, όχι. Δεν φοβόσουν.

ΑΝΝΕΤ: Ναι, αλλά νωρίτερα φοβόμουν να εγκαταλείψω τα παιδιά μου.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Κατά κάποιον τρόπο το έκανες. Το έκανες ήδη. Εγκαταλείποντας τον εαυτό σου και το λόγο που ήρθες εδώ σ αυτή τη ζωή, είναι σαν να εγκατέλειψες τα παιδιά σου και γι’ αυτό αντιδρούν. Γι’ αυτό αρρωσταίνουν και γι αυτό υπάρχουν πολλά συναισθηματικά θέματα σε εξέλιξη και μετά άφθονες ενοχές σε σένα. Αλλά, όχι, όπως είπες στην αρχή, δεν φοβάσαι. Όλα είναι εντάξει, σωστά;

ΑΝΝΕΤ: Ναι, αλλά δεν ήταν. Όμως το νιώθω τώρα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Το νιώθεις τώρα. Οκέι. Εννοώ, όχι απλά σαν μακρινή ελπίδα στο μέλλον. “Ίσως τα πράγματα θα βελτιωθούν.” Με αυτό τον εκπληκτικό τρόπο οι άνθρωποι κοροϊδεύουν τον εαυτό τους.

ΑΝΝΕΤ: Ναι. Όχι, πραγματικά το ένιωσα στην καρδιά μου ότι τώρα λύνεται.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Λοιπόν, ποιο ήταν το πιο σημαντικό πράγμα που σου είπα;

ΑΝΝΕΤ: Τώρα;….

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή μαζί, μόνο εσύ κι εγώ.

Επέτρεψε την ύπαρξη σου. Επέτρεψε -πώς το λέτε – την Πραγμάτωση, αλλά επέτρεψε εσένα και δεν το είχες κάνει αυτό μέχρι τώρα , γιατί νόμιζες ότι έπρεπε να φροντίζεις όλους τους άλλους.

ΑΝΝΕΤ: Ναι, ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και, τί, ακόμα πέντε χρόνια να τους φροντίζεις, που πραγματικά είναι σαν 50 χρόνια περίπου, αλλά λες “Ω, θα περιμένω.” Μη το κάνεις. Και τα παιδιά σου σε αγαπούν τόσο πολύ και αναλαμβάνουν τόσες πολλές ανισορροπίες, γιατί ξέρουν το λόγο που βρίσκεσαι εδώ και δεν το κάνεις.

ΑΝΝΕΤ: Οκέι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δεν το κάνεις. Έτσι, το πιο σημαντικό πράγμα που σου λέω είναι σταμάτα να καθυστερείς ή να αποσπάσαι. Είναι το καλύτερο για τα παιδιά σου. Μην το κάνεις για τα παιδιά σου, αλλά είναι το  καλύτερο γι αυτά. Δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα αφήσεις. Μπορείς να είσαι πιο κοντά από ποτέ. Δεν σημαίνει ότι ξαφνικά η κοινότητα θα σε απορρίψει. Στην πραγματικότητα δεν θα βλέπουν τί έχεις γίνει πραγματικά, στην καλύτερη περίπτωση θα είναι αδιάφοροι, γιατί είναι ακόμα στη Χώρα του Μπλε κι εσύ θα είσαι στη Χώρα των Ουράνιων Τόξων. Οκέι;

ΑΝΝΕΤ: Οκέι. Ευχαριστώ.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Εντάξει. Ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα που σου είπα σήμερα;

ΑΝΝΕΤ: Να επιτρέψω την Πραγμάτωση μου.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ακριβώς.

ΑΝΝΕΤ: Και την ύπαρξη μου.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όχι δικαιολογίες. Απολύτως καμία.Ναι.

ΑΝΝΕΤ: Θα μου δώσεις κάποια στοιχεία; (γέλια)

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Στοιχεία σχετικά με το πώς να το κάνεις;

ΑΝΝΕΤ: Ή όχι πώς να το κάνω,  αλλά απλά …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Ναι, ένα σπουδαίο. Σταμάτα να φοβάσαι. Σταμάτα να τρομάζεις. Παρόλο που ένα σου κομμάτι λέει “Δεν φοβάμαι”, φοβάσαι.

ΑΝΝΕΤ: Τι φοβάμαι;

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Αυτό που ακολουθεί. Το ίδιο πράγμα που φοβούνται κι όλοι οι άλλοι εδώ μέσα, το ίδιο πράγμα που φοβούνται κι όλοι όσοι παρακολουθούν διαδικτυακά – “Τι θα συμβεί μετά; Θα τα βγάλω πέρα;” Και ξεκίνησα αυτό το Shoud λέγοντας ότι έντεκα μόλις πέρασαν στην άλλη πλευρά κι αυτό δεν είναι μεγάλη βοήθεια πραγματικά (ο Αντάμους γελάει).

Δεν είναι πραγματικά καλό κίνητρο! Όμως εκεί πάνε τα πράγματα αυτή τη στιγμή. Και υπάρχει αυτός ο φόβος “Θα φτάσω σ αυτό το σημείο στην Πραγμάτωση κι απλά θα φύγω;”

ΑΝΝΕΤ: Χμ.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και είναι πολύ δελεαστικό, γιατί κοιτάς πίσω – είσαι κάπως, ξέρεις, τριγυρίζεις πάνω από όλο το σκηνικό της ζωής σου – και είναι σαν “Τζιι! Θέλω πραγματικά να πάω πίσω σε ανθρώπους που δεν με καταλαβαίνουν, παιδιά που έχουν θέματα, όλα τα άλλα στη ζωή, θέλω πραγματικά να γυρίσω πίσω σ αυτά;”

ΑΝΝΕΤ: Άρα οι ανισορροπίες στα παιδιά …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σκέφτεσαι υπερβολικά. Σκέφτεσαι υπερβολικά υπερβολικά.

ΑΝΝΕΤ: Ναι, το ξέρω αυτό. Ναι, το κάνω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, υπερβολικά πολύ.

ΑΝΝΕΤ: Αλλά εννοώ, λοιπόν, τα παιδιά είναι …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πάρε μια βαθιά αναπνοή (παίρνουν και οι δυο μια βαθιά αναπνοή). Αα! Σοφία πρώτα και μετά δύναμη.

ΑΝΝΕΤ: Ναι, πρώτα σοφία και μετά δύναμη. Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σοφία πρώτα και μετά δύναμη. Άρα σταμάτα να παλεύεις καθώς προχωράς. Είσαι πολύ δυνατή, πραγματικά, αλλά τώρα να είσαι σοφή. Οκέι; Και θα απαντήσω στην ερώτηση σου όταν φτάσουμε στο επόμενο μέρος.

ΑΝΝΕΤ: Οκέι.Ευχαριστώ.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σίγουρα. Αναρωτιέσαι “Τι θα έπρεπε να κάνω;”

ΑΝΝΕΤ: Ναι. Ευχαριστώ.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και ευχαριστώ που είσαι εδώ. Χρειάστηκε πολύ θάρρος.

ΑΝΝΕΤ: Ναι. Μπορώ να έχω μια αγκαλιά;

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πολλές (το κοινό λέει “Αα” και χειροκροτούν καθώς ο Αντάμους την αγκαλιάζει).

ΑΝΝΕΤ: Ευχαριστώ. Το εκτιμώ πραγματικά. Ευχαριστώ πάρα πολύ.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Α. Χμ. Οκέι, ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή με αυτά. Νομίζω τελειώσαμε με τη συνεδρία των ερωτήσεων.

Ω! Αυτό που έκανες για όλους ήταν πολύ όμορφο (χειροκρότημα από το κοινό). Και δεν πρόκειται να θυμηθείς πολλά απ αυτά. Όχι, δεν θα θυμηθείς, οπότε γύρισε κι άκουσε ή δες το βίντεο αργότερα. Όμως ήταν πολύ τολμηρό εκ μέρους σου. Είναι έξω από τα κανονικά σου πλαίσια να πεις απλά “Θα μπω στο αεροπλάνο, δεν ξέρω γιατί, και θα πάω στο Κολοράντο, δεν ξέρω γιατί, κι ελπίζω ότι κάτι θα συμβεί.” Αυτή τη φορά ακολούθησες την καρδιά σου, αντί γι αυτό που πιστεύεις ότι θα έπρεπε να κάνεις, αντί για τις ευθύνες σου και έδωσες τέτοια ευλογία σε τόσο πολλούς ανθρώπους.

ΑΝΝΕΤ: Ευχαριστώ.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ευχαριστώ. Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή μαζί με αυτά. Αα!

Ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα είναι να μιλάω στους ανθρώπους και ιδιαίτερα στις συναθροίσεις μας, στα εργαστήρια ακόμα κι εδώ σήμερα και κάποιος να πει “Όχι, όλα είναι εντάξει. Όλα είναι καλά και η ζωή είναι θαυμάσια”, εγώ κάνω … (κάνει μια γκριμάτσα) γιατί μπορώ να διακρίνω μέσα από όλα αυτά. Και, ναι, για σας τους καινούργιους στο διαδίκτυο, θα έρθω να σας επισκεφτώ επίσης  Ξέρετε, δεν είναι στις προθέσεις μου να φέρω σε αμηχανία κανέναν από σας. Πρόθεση μου είναι να πω “Ας γίνουμε ρεαλιστές σχετικά με τα πράγματα.” Έτσι, με άφησες να είμαι ο δράκος σου σήμερα και να βγάλω τη διαύγεια και δεν είναι πάντα διασκεδαστικό. Μερικές φορές είναι λίγο αγχωτικό, αλλά …

ΑΝΝΕΤ: Δεν ένιωσα αγχωμένη. Ήταν καλό.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Θες να το ξανακάνουμε; (ο Αντάμους γελάει)

ΑΝΝΕΤ: Παρακαλώ (γέλια). Εντελώς ανοιχτή.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, ήσουν.

ΑΝΝΕΤ: Έλαβα κι επέτρεψα στον εαυτό μου εντελώς, γιατί εγώ, ξέρεις, το χρειαζόμουν αυτό. Γι αυτό είμαι ευγνώμων που ήσουν, που έδωσες το χρόνο σου σ’ αυτό το Shoud για να μοιραστείς με μένα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ω, ήταν σημαντικό για όλους.

Ας πάρουμε μια καλή βαθιά αναπνοή.

Λοιπόν έκανα την ερώτηση “Τι θα έπρεπε να κάνατε αν δεν έπρεπε να κάνετε τίποτα;” όπως αυτά που πάντα σας λέω, ξέρετε, σταματήστε να δουλεύετε για την Πραγμάτωση σας, αγαπητοί άνθρωποι. Δεν εξαρτάται από σας. Δεν είστε καν εσείς αυτοί που την επιθυμούσατε. Εσείς απλά θέλατε να συνεχίσετε τη ζωή έχοντας κι άλλες εμπειρίες, τη μια μετά την άλλη, κάπως σαν ένα μηχάνημα αδιάκοπων εμπειριών.

Νόμιζα ότι είναι αστείο. Ένας γέλασε εδώ πέρα (μερικά ακόμα γέλια). Ξέρετε, σαν ένα μηχάνημα αδιάκοπης κίνησης, αλλά απλά ζούσατε και είχατε περισσότερες εμπειρίες και μετά θα περνούσατε από την εμπειρία, του πώς είναι να είσαι πνευματικός και μετά την εμπειρία μιας άλλης ζωής στην οποία έχεις πνευματικότητα. Όμως κάτι άλλαξε σ’ αυτή τη ζωή. Ήταν η ζωή της Πραγμάτωσης. Τελεία και παύλα. Αυτό είναι. Αυτό είναι.

Τώρα λέω “Τι πρέπει να κάνετε αν δεν πρέπει να κάνετε τίποτα;” Απλά να αράζετε με τον Σαρτ στην παραλία χωρίς να κάνετε τίποτα; Να ταξιδεύετε; Να ασχολείστε με την τεχνολογία; Σίγουρα, όλα αυτά και τί θα λέγατε γι αυτό.

Το Massion σας   (Mission + Passion)

Θυμάστε πριν κανα δυο Shoud, σάς είπα ότι είχαμε μια μεγάλη συζήτηση στο Κλαμπ των Αναληφθέντων Δασκάλων σχετικά με την ελευθερία έναντι του πάθους ή μιας αποστολής να κάνετε κάτι, και θα έλεγα ότι πιθανόν το 80 τοις εκατό των Σώμπρα είχε πει είτε “ελευθερία”, είτε “ελευθερία και” -ήθελαν και τα δυο. Πολύ, πολύ λίγοι πήγαν στη μεριά του πάθους. Κι εγώ σκέφτηκα ότι ήταν ένα μεγάλο αστείο, γιατί ένα από τα πράγματα που λείπουν αυτή τη στιγμή είναι το πάθος. Και τόσοι πολλοί από εσάς απλά βαριούνται. Όμως μέσα σ αυτή τη βαρεμάρα είναι ότι, επίσης φοβάστε φοβερά να πάτε στο επόμενο επίπεδο. Περιμένετε κάτι να -περιμένετε ένα μετεωρίτη να έρθει από τον ουρανό και να σας χτυπήσει στο κεφάλι και να σας οδηγήσει στην Πραγμάτωση σας. Και βαριέστε σαν τρελοί αυτή τη στιγμή. Τζζ, κι εγώ θα βαριόμουν.

Ήθελανα περιμένω μέχρι αυτό το Shoud για να πω, ότι όλα αφορούν το massion σας αυτή τη στιγμή. Και την ελευθερία; Μπα, όχι και τόσο. Έτσι κι αλλιώς τί είναι η ελευθερία; Δεν πρόκειται να έχετε ελευθερία μέχρι να επαναπροσδιορίσετε πραγματικά τον εαυτό σας μετην ενέργεια. Μέχρι να αποκτήσετε αυτή τη νέα σχέση με την ενέργεια, δεν πρόκειται να έχετε ελευθερία. Είναι ένας ωραίος υψηλός στόχος και είναι μια καταπληκτική λέξη κλισέ που χρησιμοποιούν οι Σώμπρα “Ελευθερία, ελευθερία, ελευθερία” αλλά όχι και τόσο αυτή τη στιγμή. Όχι και τόσο.

Πρώτον, δεν θα ξέρατε τί να την κάνετε αν την είχατε. Λυπάμαι αν σας προσβάλλω όλους, αλλά απλά δεν θα ξέρατε τί να την κάνετε. Θα ήταν τόσο σαρωτικό για το σύστημα αυτή τη στιγμή να έχει αληθινή ελευθερία. Και σκέφτεστε «Λοιπόν, ελευθερία, ξέρεις, θέλω να μπορώ να μπω σ ένα αεροπλάνο και να πάω στο Κολοράντο για το Σ/Κ.» Ελευθερία είναι να υπάρχεις χωρίς να σε περιορίζει το υλικό σώμα, χωρίς όλες τις παλιές πτυχές, χωρίς όλα τα παλιά σκουπίδια, χωρίς τίποτα απ όλα αυτά, χωρίς ποτέ να χρειάζεται να ανησυχείτε για τα χρήματα. Αυτό είναι η αληθινή ελευθερία, και τελικά, ναι εκεί πηγαίνουμε. Όμως αυτή τη στιγμή, πραγματικά όλα αφορούν το massion.

Τώρα λοιπόν, όλα αφορούν το massion. Τι πρέπει να κάνετε αν δεν πρέπει να κάνετε τίποτα; Λοιπόν, πρώτον, άνθρωπε φύγε από τη μέση, άφησε να συμβεί όλο αυτό. Και ταυτόχρονα, άνθρωπε, ήρθε η ώρα να νιώσεις πραγματικά το massion, το πάθος σ’ αυτό – ναι, είναι σαν αποστολή. Δεν είναι κάτι ελεγχόμενο και προσχεδιασμένο ή οτιδήποτε παρόμοιο, αλλά υπάρχει εκεί ένα πάθος και ασχοληθήκαμε μ ‘αυτό στο τελευταίο μας Shoud.

Μιλήσε για τους χεβιμεταλάδες, που είναι η δική μου λέξη για εκείνους τους Ατλάντιους, που ξεκίνησαν να δουλεύουν με τους κρυστάλλους, με την ενέργεια, με σκοπό να τυποποιηθεί το ανθρώπινο σώμα και μυαλό, που τελικά είχε σαν αποτέλεσμα τη Χώρα του Μπλε, και να παγιδευτεί ο άνθρωπος ιδιαίτερα στο μυαλό – επίσης και στο σώμα, αλλά ιδιαίτερα στο μυαλό- αλλάζοντας τελικά αυτό που θα ονομαζόταν DNA, κάνοντας τον περιορισμό αποδεκτό. Και δημιουργώντας, με όλη αυτή τη δουλειά με τους δυνατούς κρυστάλλους –ω, μιλήσαμε πρόσφατα γι αυτό στο Ahmyo Retreat στο νησί. Μπήκαμε πολύ, πολύ βαθιά σ αυτό. Ήταν 22 Σώμπρα που επηρεάστηκαν βαθιά απ’αυτό, από τη δουλειά που κάναμε και, με την ευκαιρία, ήταν προετοιμασία για το σημερινό.

Η δουλειά που γινόταν εκεί ( στην Ατλαντίδα) ,δεν ήταν καταχθόνια ή κακή. Έγινε για καλό σκοπό, αλλά γύρισε μπούμερανγκ με κάποιους τρόπους. Κατά κάποιο τρόπο, δεν μπορούμε να πούμε ότι γύρισε μπούμερανγκ. Απλά ήταν μια σπουδαία εμπειρία, αλλά αυτό στο οποίο οδήγησε είναι τεράστιος περιορισμός –περιορισμός στο σώμα, περιορισμός στο μυαλό- τεράστιος περιορισμός.

Και είπα στην περασμένη συνάθροιση μας «Λοιπόν εσείς ήσασταν οι χεβιμεταλάδες.» Υπήρχε ένας θόρυβος, ένας πολύ χαρακτηριστικός θόρυβος όταν έμπαιναν οι μεταλλικές ταινίες στο κεφάλι. Οι μεταλλικές ταινίες δεν έμοιαζαν με αυτά (αναφέρεται στις «χέβιμέταλ» περούκες του Ταντ και του Γκάρι). Αυτές μοιάζουν με δώρα οικοδεσπότη σε πάρτι ή με φωλιές πουλιών πάνω στα κεφάλια σας . Δεν είμαι σίγουρος ποιο πουλί, αλλά πιθανόν μια ωραία φωλιά πουλιού. Όμως αυτές οι ταινίες ήταν συνδυασμός κρυστάλλων με μέταλλο και συντονίζονταν με τρόπο, ώστε όταν κάποιος τη φορούσε και μετά έμπαινε σε έναν από τους θαλάμους για το …ξέρετε, ήταν κάπως σαν αυτό που πάντα κοιτάζω, μου κινεί την περιέργεια –πώς το λέτε αυτή την εποχή- αισθητική χειρουργική, όλα αυτά που κάνουν οι άνθρωποι στα σώματα τους, πράγμα που δεν είναι τίποτα σπουδαίο.
Όμως τότε όλοι βάζανε τις ταινίες στο κεφάλι, γιατί ήθελαν να μοιάζουν με όλους τους υπολοίπους. Ήταν το must. Ήταν η μόδα της εποχής να κάνουν τις θεραπείες με τις ταινίες. Και στο τέλος αυτό οδήγησε να παγιδευτούν όλοι στο μυαλό, στον εγκέφαλο. Κι έπειτα ο νους ήταν τόσο καλά προγραμματισμένος κατά κάποιον τρόπο, που σε κρατούσε στο μυαλό, δεν σε άφηνε να βγεις από το μυαλό. Και μετά κάτι μέσα σας ξύπνησε και είπε «Πρέπει να βγω από το μυαλό», αλλά χρησιμοποιείτε το μυαλό για να βγείτε από το μυαλό και δε λειτουργεί.

Όταν φορούσαν αυτές τις μεταλλικές ταινίες ακουγόταν ένας θόρυβος. Όχι, εγώ δεν το έκανα ποτέ. Δεν το έκανα ποτέ. Είδα να γίνεται σε πολλούς. Εμένα δεν μου το έκαναν, γιατί ήμουν ένας μικρός σκλάβος. Όχι, ήμουν . Όχι, όχι. Δεν ήμουν άξιος να φοράω την ταινία. Όχι, μόνο η ελίτ τη χρησιμοποιούσε –εσείς. Τη χρησιμοποιούσε μόνο η ελίτ. Όχι, ήμουν ένας μικρός σκλάβος, οπότε δεν πήρα ποτέ ταινία και πιθανόν είναι καλό, διαφορετικά πιθανόν θα καθόμουν τώρα στο κοινό αντί εδώ πάνω στη μεγάλη καρέκλα (κι άλλα γέλια)
Ξέετε, εδώ θα σας πω μια μικρή συμπληρωματική ιστορία.

ΛΙΝΤΑ: Όχι!

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όχι, όχι. Αυτή είναι πραγματικά καλή. Λοιπόν, παρακολουθώ όλα αυτά να συβαίνουν και τρέχω μέσα. Σας φέρνω μπολ με φρούτα και νερό, ξέρετε, όπως όταν πάτε σε σπα και σας εξυπηρετούν και σας φοράνε αυτά στο κεφάλι και σας κάνουν μασάζ. Πρόκειται να σας βάλουν στον θάλαμο. Εγώ το παρακολουθώ και σκέφτομαι “Λοιπόν, δεν αξίζω. Είμαι απλά ένας μικρός σκλάβος. Δεν μου αξίζουν όλα αυτά.” Και μετά, εκείνη τη στιγμή το κατάλαβα με κάποιο τρόπο και συνειδητοποίησα “Μια μέρα θα μου ζητούν να βγάλω αυτά τα σκ…ουπίδια από τον εγκέφαλο τους.” (γέλια) Όχι, αλήθεια. Αυτή ακριβώς τη σκέψη έκανα. Δεν χρησιμοποιούσαμε τη λέξη “σκ… ουπίδια” τότε, αλλά ήταν αντίστοιχη. “Μια μέρα θα μου ζητούν να βγάλω όλα αυτά τα σκουπίδια από το κεφάλι τους και δεν είναι αυτό κάπως ενδιαφέρον κάρμα;” Γελάω. Νόμιζα ότι ήταν … και να πού βρισκόμαστε.

Λοιπόν, υπήρχε αυτός ο θόρυβος όταν σε έβαζαν στο θάλαμο και δεν μου πολυαρέσει που το αναφέρω, γιατί μπορεί να τον ακούσετε για λίγο. Όχι, δεν πρόκειται να παίξουμε τίποτα, απλά μπορείτε να νιώσετε. Ήταν ένας θόρυβος σαν κοπάνημα. Ήταν σαν “Μπαμ! Μπαμ! Μπαμ!” Έτσι αλλά πολύ, πολύ δυνατός, πολύ δυνατός όταν ήσουν μέσα στο θάλαμο. Στην πραγματικότητα, αν δεν φορούσες την ταινία, σχεδόν δεν υπήρχε καθόλου ήχος. Αλλά αν το φορούσες, αυτός ο ήχος “Μπανγκ!“, “Μπανγκ!” ήταν σαν θρυμμάτισμαοι ενεργειακοί παλμοί, που έμπαιναν στο μυαλό και πήγαιναν τόσο βαθιά στο μυαλό, που τελικά αυτό οδήγησε όλες τις γενιές που ακολούθησαν, τους απογόνους και τους απογόνους αυτών και τελικά όλους τους ανθρώπους,  να έχουν αυτή τη συμμόρφωση, να ζουν σ’ αυτό τον περιορισμό, σ’ αυτή τη Χώρα του Μπλε, να ζουν μέσα στο μυαλό και στην αρχή να προσπαθούν, σε κάποια σημεία, να βγουν από το μυαλό. Όμως έπειτα όταν αυτό απέτυχε, μετά χρησιμοποιούσαν το μυαλό για να προσπαθήσουν να βγουν από το μυαλό. Δεν λειτουργεί. Απλά σας στέλνει ακόμα πιο βαθιά. Πρέπει να υπάρξει κάτι που θα συμβεί πέρα από το μυαλό, κάτι που θα συμβεί και θα σπάσει το μοτίβο.

Έτσι, είστε ανάμεσα στους πρώτους που το περνάτε αυτό. Ξέρετε, εμείς ,δεν ξέρω αν εσείς αναρωτηθήκατε, όμως άλλοι έχουν αναρωτηθεί- Γιατί αυτή η ομάδα; Τί μας έφερε κοντά; Είναι διεθνής. Δηλαδή, δεν είναι μόνο μια ή δυο χώρες. Τί μας ένωσε όλους; Έχετε ακούσει την ιστορία, ότι ήμασταν μαζί την εποχή του Ιησού. Αλλά, ξέρετε, αυτό από μόνο του δεν ήταν αρκετός δεσμός, για να σας κρατήσει όλους μαζί για τόσο καιρό. Υπήρχε αυτό το κοινό πράγμα, ότι όλοι ήσασταν μέρος -την εποχή της Ατλαντίδας- της ανάπτυξης και χρήσης κι εφαρμογής εκείνης της τεχνολογίας..

Αυτό δεν έχει σκοπό να σας κάνει να νιώσετε τύψεις ή οτιδήποτε τέτοιο. Δεν είναι κάρμα, άρα μη το εκλαμβάνετε σαν κάτι τέτοιο. Δεν ήταν απαραίτητα ένα κακό πράγμα, γιατί εκείνη την εποχή η συνειδητότητα βρισκόταν σ’ αυτό το σημείο. Εκείνη την εποχή υπήρχε το “Ας ενώσουμε τα πάντα. Είμαστε όλοι ένα. Ας κάνουμε έτσι, ώστε όλοι να είμαστε όμοιοι, να ενεργούμε όμοια και να σκεφτόμαστε όμοια.” Γι αυτό είμαι τόσο εναντίον, σθεναρά εναντίον, αυτού του κινήματος “επιστροφής  στην ενότητα”. Είναι ένα μάτο Ατλάντεια σκουπίδια και δεν έχω καθόλου ανοχή γι αυτά, γιατί είστε κυρίαρχες υπάρξεις και δεν είστε υπόχρεοι σε κανέναν και σε τίποτα.

Όμως είμαστε εδώ με όλο αυτό -εδώ που βρισκόμαστε τώρα, είμαστε ενωμένοι, είμαστε σ’ αυτή την κατάσταση της απελευθέρωσης, πηγαίνοντας πέρα από τη Χώρα του Μπλε και μέρος όλης της δυναμικής που προκύπτει τώρα, είναι κάτι που κάνουν τόσο πολλοί Σώμπρα “Είμαι οκέι. Όλα είναι εντάξει και θα γίνουν πραγματικά καλά σε λίγο καιρό.” Αυτό είναι ψευδαίσθηση. Ίσως κάνει τις μέρες σας λιγάκι καλύτερες. Αλλά ξέρετε, χωρίς ίχνος αμφιβολίας -καμία απολύτως αμφιβολία– ότι υπάρχει κάτι περισσότερο εκεί. Κάτι συμβαίνει. Ξέρετε χωρίς ίχνος αμφιβολίας, ότι ήρθε η ώρα να ανοίξει διάπλατα κι αυτό είναι το massion. Αυτό είναι το massion. Και θα μπορούσατε να πείτε ότι είναι η παλιά Ατλάντια ιστορία, οι κρύσταλλοι και η συμμόρφωση κι όλα τα άλλα. Είναι η παλιά Ατλάντια ιστορία.

Λίγο παλιότερα , λίγο παλιότερα μίλησα για τα κρυστάλλινα σπήλαια. Το θυμάστε; Τα κρυστάλλινα σπήλαια. Νομίζω κάναμε μια μεράμπ ή κάτι τέτοιο. Ήμουν κάπως απογοητευμένος και θα ήθελα να το δώσετε δωρεάν, δεν με νοιάζει. Το ενενήντα τοις εκατό των Σώμπρα που πήγαν εκεί αναζητούσαν θησαυρό. Πήγαν εκεί επιθυμώντας πλούτη και ξέρετε τί υπήρχε μέσα σ αυτά τα κρυστάλλινα σπήλαια; Ήταν όλη η υπενθύμιση του πάθους να διορθωθεί αυτό που είχε γίνει τότε. Αυτό είναι. Στα κρυστάλλινα σπήλαια που είναι πολύ, πολύ αληθινά, με την ευκαιρία, αυτό που ήταν εκεί ήταν το πάθος. Τόσοι πολλοί πήγαν εκεί ψάχνοντας για χρυσάφι κι ασήμι και “Πώς και δεν έγινα πλούσιος μετά την επίσκεψη μου εκεί;” Δεν έπιασαν το νόημα. Αποσπάστηκαν. Αυτό που υπήρχε εκεί ήταν η υπενθύμιση του massion σας σ ‘αυτή τη ζωή. Πείτε το, αποστολή σας.

* Για περισσότερες πληροφορίες αναζητήστε στο site το DreamWalk to the Crystal Caves

Ελευθερία; Όχι τόσο πολλή αυτή τη στιγμή, γιατί έχετε κάτι πιο σημαντικό στην καρδιά σας, στην ύπαρξη σας για να βρίσκεστε εδώ. Έτσι, ξεκίνησα λέγοντας “Τι θα έπρεπε να κάνετε αφού δεν θα έπρεπε να κάνετε τίποτα;” Με άλλα λόγια, άνθρωπε φύγε από τη μέση. Επίτρεψε να συμβεί αυτό. Όμως θα το τροποποιήσω αυτό και θα πω ότι τώρα είναι η ώρα να απελευθερώσετε το massion σας. Η αποστολή σας εδώ στον πλανήτη αυτή την εποχή ήταν να ξεφύγετε από εκείνη την κρυστάλλινη ταινία, από τη Χώρα του Μπλε. Αυτό είναι το πάθος. Αυτό θα σας δώσει πραγματικό λόγο για να ξυπνάτε το πρωί. Παρακολουθείστε, καθώς επιτρέπετε το massion σας, πώς θα αλλάζει η ενέργεια γύρω σας.

Φοβάστε αυτό το massion. Μπορεί να το σκέφτεστε, αλλά προτιμάτε να λέτε “Όχι, θέλω να έχω ελευθερία.” Δεν πρόκειται να φτάσουμε εκεί μέχρι να αντιμετωπίσουμε το λυ ήρθατε σ αυτό τον πλανήτη σ αυτή τη ζωή την Εποχή των Μηχανών. Δεν πρόκειται να έχετε αυτή την ελευθερία μέχρι να το προσπεράσουμε αυτό. Πραγμάτωση, ναι, όμως εγώ μιλάω για την παραμονή σας στον πλανήτη σαν άνθρωποι.  Και είπα σε εκείνους τους έντεκα τις προάλλες, είπα “Δεν αφήσατε το massion σας -την αποστολή σας, το πάθος σας – να βγει προς τα έξω.” Και κάναμε μια μεγάλη συζήτηση, μεγάλη συζήτηση και, “Ω, όχι, όχι. Όχι, αλήθεια. Εγώ άφηνα το πάθος μου.” Εγώ λέω, μη μου λες μ…ς. Είμαι ο Αντάμους Σαιν-Ζερμαίν. Μπορώ να διακρίνω πέρα απ’ αυτά. Μη μου λέτε ότι δεν φοβάστε όταν εγώ βλέπω φόβο. Μη μου λέτε ότι όλα είναι εντάξει όταν εγώ βλέπω μόνο αναστάτωση.

Άρα, αυτή τη στιγμή, ελευθερία; Θα έρθει. Μην ανησυχείτε γι αυτό. Αλλά τώρα είναι η ώρα να φέρετε πίσω αυτό το massion, γιατί ήρθατε στον πλανήτη, γιατί περνάτε τις απίστευτες προκλήσεις στη ζωή σας, γιατί μερικές φορές μοιάζει να υπάρχει ένας καταιγισμός από θέματα, που απλά δεν φαίνεται να μπορείτε να προσπεράσετε, γιατί έχετε εμπειρίες ακριβώς όταν θέλετε να απελευθερωθείτε, και μπαίνετε περισσότερο εκεί μέσα. Ήταν όλο μέρος της επιστροφής στο “Οκέι, να τι έγινε και να η ομάδα που πρόκειται να ξεφύγει από αυτό.

θα κάνουμε μια μεράμπ σε ένα λεπτό, αλλά θέλω πραγματικά να το νιώσετε. Πάρτε όλα όσα έχουμε συζητήσει κι όσα ο Τοβίας έχει πει τα τελευταία -πόσα χρόνια – 20 χρόνια ή περισσότερα κι όλα καταλήγουν σ’ αυτό το απλό πράγμα: Ήρθατε εδώ για να σπάσετε ένα παλιό μοτίβο, πρώτα για τον εαυτό σας και μετά για τους άλλους. Είστε έτοιμοι γι αυτό; Όχι, το φοβάστε και θα το φοβόμουν κι εγώ, γιατί αυτό αλλάζει τα πάντα.

Είναι ο πλανήτης έτοιμος γι αυτό; Δεν έχει σημασία αυτή τη στιγμή. Πραγματικά δεν έχει σημασία. Αλλά τουλάχιστον καθώς απελευθερώνεστε από εκείνο το παλιό πρόγραμμα της μεταλλικής ταινίας, θα εμφανιστούν τα δυναμικά για άλλους, όπως είναι οι λίγοι καινούριοι που συνεχίζουν να παρακολουθούν, πρόκειται να παρουσιαστεί το δυναμικό για να το κάνουν κι αυτοί.

Τί Ακολουθεί

Τους επόμενους δυο μήνες, κάπου 45 μέρες, θα έχετε κάποιες εμπειρίες στη ζωή σας που έχετε ζητήσει -κάπως σαν εσένα (Ανέτ) που ήρθες εδώ, εσύ το ζήτησες. Όλοι θα έχετε μια εμπειρία, όχι σαν αυτή, αλλά θα έρθει κάτι στη ζωή σας. Ας πούμε απλά ότι ο δράκος βοηθάει να το διευκολύνει και δεν θα σας κάνει απολύτως κανένα κακό, αλλά θα φέρει, ε, κάποιες τρομάρες, κάποιους φόβους, κάποια πράγματα σε

Ο μόνος σκοπός για τον οποίο θα γίνει είναι, ώστε εσείς να πάτε τώρα πέρα από το νου και κάνοντας το, θα νιώσετε σαν να πρόκειται να τρελαθείτε, σαν να είστε σε ελεύθερη πτώση και δεν ξέρετε αν θα χτυπήσετε το έδαφος ή αν θα μάθετε να πετάτε. Πρόκειται να έχετε κάποιες πολύ περίεργες εμπειρίες. Δεν θα το κάνω εγώ. Δεν θα το κάνει ο δράκος. Εσείς το κάνετε στη ζωή σας. Ήταν πολύ σημαντική η συζήτηση μας σήμερα, για να προετοιμάσει όλους για ό,τι ακολουθεί στη ζωή σας.

Ξέρετε πώς μερικές φορές νιώθετε σαν να το χάνετε, χάνετε κάθε αίσθηση πραγματικότητας, όλα γίνονται αποπροσανατολισμένα, μπορεί και να το πάθετε στο σώμα σας, πράγμα που κάνουν πολλοί από σας. Ξέρετε πώς μερικές φορές απλά νιώθετε ότι χάνετε τα πάντα κι αυτό που κάνετε, επειδή είστε πολύ δυνατοί, είναι να κρατιέστε ακόμα περισσότερο. Αυτή τη φορά μη το κάνετε. Πρόκειται να είναι πολύ τρομακτικό για κάποιους από σας, αλλά μη κρατηθείτε. Μην προσπαθήσετε να βάλετε τον εαυτό σας πίσω στο κουτί. Μην χρησιμοποιήσετε μπλε δηλώσεις. Με άλλα λόγια, μην προσπαθήσετε να επιστρέψετε στην 3η Διάσταση, πίσω στον εγκέφαλο σας. Αυτή η εμπειρία που θα έρθει είναι κάτι, θα λέγατε, που ο Μάστερ έχει σχεδιάσει για σας με μαεστρία, έχει σοφά σχεδιάσει για σας, ώστε να σας βοηθήσει να ξεφύγετε από το μυαλό.

Το μυαλό είναι ένα πολύ ζόρικο πράγμα, και ξέρετε, εσείς βοηθήσατε στον προγραμματισμό του. Το μυαλό είναι επίσης ένα πολύ περιορισμένο πράγμα. Θα σας πει ότι όλα είναι καλά, όταν κάτω από την επιφάνεια ξέρετε ότι δεν είναι. Και θα σας κάνει να αναβάλλετε τα πάντα μέχρι αύριο, αν είναι δυνατό.

Άρα αυτό που θα έρθει τις επόμενες, θα πω 45, ίσως 60 μέρες στη ζωή σας πρόκειται να είναι διαφορετικές εμπειρίες για όλους σας. Και μη μου πείτε, κανένας από σας, κι ούτε να τολμήσετε να δημοσιεύσετε στα κοινωνικά δίκτυα κάτι που περάσατε την περασμένη εβδομάδα ή τον προηγούμενο μήνα, γιατί αυτό είναι εντελώς makyo. Θα είναι ότι προσπαθείτε να τραβήξετε την προσοχή, ενώ δεν πρόκειται γι αυτό. Κανένας από σας, κανένας από σας δεν το έχει περάσει ακόμα και έχω βοηθήσει ώστε σίγουρα να μην έχει συμβεί ακόμα.

Τις επόμενες 45 ως 60 μέρες, κάτι που θα έρθει, και θα μπορούσε να είναι το πιο παράξενο όνειρο που είχατε ποτέ και που απλά σας γυρίζει το μέσα έξω. Θα μπορούσε να είναι μια εξωτερική εμπειρία, ίσως μια κατάσταση με την υγεία, ίελώς ξαφνικά νιώσετε λες και σας τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια σας.  Αυτή τη φορά μη κρατηθείτε. Αφήστε το να συμβεί.

Και θυμηθείτε τί είπα πριν: Η σοφία επισκιάζει τη δύναμη. Να το θυμάστε όταν το πράγμα αυτό έρθει στη ζωή σας. Δεν είναι μια εξωτερική δύναμη, παρόλο που θα μοιάζει να είναι. Δεν θα σας προκαλέσει απολύτως καμία ζημιά ή βλάβη, παρόλο που ο άνθρωπος θα το σκεφτεί αυτό. Θα έρθει για να σας βοηθήσει να απελευθερωθείτε -να απελευθερωθείτε από αυτόν το νου τον οποίο βοηθήσατε να προγραμματιστεί πριν καιρό.

Ας πάρυμε μια καλή βαθιά αναπνοή με αυτό και τι θα λέγατε για λίγη μουσική και μια μεράμπ για να τα συγκεντρώσουμε όλα αυτά.

(αρχίζει η μουσική)

Πίσω στα Κρυστάλλινα Σπήλαια -Μεράμπ

Υπάρχει ένα σπουδαίο massion, η αποστολή σας -απλά ας το λέμε έτσι, είναι η αποστολή σας σ’ αυτή τη ζωή – και συνδέεται όλο με τον ερχομό στην Πραγμάτωση.

Συνδέεται όλο με την τελευταία σας ζωή στον πλανήτη. Συνδέεται όλο με την Εποχή των Μηχανών, αν δείτε πόσο τέλειο και όμορφο είναι όλο αυτό.

Υπάρχει μεγάλο πάθος να διορθωθεί αυτό που έγινε πριν από πολύ καιρό, να ελευθερωθείτε από το μυαλό, να επιτρέψετε την Πραγμάτωση σας, και ξέρετε, δεν μπορείτε να μείνετε στο μυαλό. Δεν μπορείτε να περιοριστείτε στο μυαλό αν πρόκειται να φτάετε στην Πραγμάτωση. Απλά δεν λειτουργεί.

Δεν μπορείτε να χρησιμοποιείτε τον παλιό τρόπο διαχείρισης της ενέργειας. Απλά δεν λειτουργεί.

Οι έντεκα που ήρθαν σε μένα πρόσφατα είπαν “Πες τους να αφήσουν το massion τους να βγει στην επιφάνεια, να μη το φοβούνται πια, να μην αποσπώνται”, κι εγώ λέω, ναι, από πράγματα όπως η ελευθερία.

Η ελευθερία είναι ένα από αυτά τα απροσδιόριστα πράγματα, μέχρι να κάνεις πραγματικά αυτό που ήρθες να κάνεις εδώ. Δεν λέω ότι είστε παγιδευμένοι. Λέω ότι το massion έρχεται πριν την ελευθερία. Ω, τελικά αυτό θα φέρει την ελευθερία.

Για μένα, μερικές φορές η ελευθερία και η αλχημεία είναι μεγάλες αποσπάσεις. Χρησιμοποιούσαμε την αλχημεία εκατοντάδες χρόνια πριν για να διώξουμε τα πνευματικά βαμπίρ από τη μέση. Λέγαμε “Κοίτα! Εδώ! Εδώ! Μπορείς να μετατρέψεις την πέτρα σε χρυσάφι. Απλά μείνε κοντά στη φωτιά, ρίχνε ξύλα μέσα, συνέχισε να βάζεις πέτρες και παρακολούθησε, θα μετατραπούν σε χρυσάφι.” Με την ευκαιρία, δεν συμβαίνει έτσι, αλλά ήταν σπουδαία απόσπαση για τους χρυσοθήρες, για να τους διώχνουμε από τη μέση.

Τώρα είναι η ώρα να αφήσετε αυτό το massion να βγει στην επιφάνεια. Και τώρα  είναι η ώρα για καθένα από σας, ας πάμε πίσω να επισκεφθούμε τα κρυστάλλινα σπήλαια, όμως τώρα ως ώριμες υπάρξεις, σοφές υπάρξεις, όχι απλά υπάρξεις που δοκιμάζουν αυτό μικρό αλχημικό τέχνασμα, αναζητώντας πλούτη.

Πρέπει να πω ότι πραγματικά απογοητεύτηκα πολύ με τον αριθμό εκείνων που πήγαν στα κρυστάλλινα σπήλαια θέλοντας μόνο κάποιο θησαυρό. Όχι όλοι, μερικοί. Πάρα πολλοί.

Ας γυρίσουμε εκεί τώρα κι ας δούμε τί πραγματικά σας περιμένει.

Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή κι ας πάμε μαζί σαν ομάδα, όλοι σας, όλοι μας.

Ας μαζευτούμε να νιώσουμε τον κοινό δεσμό σε καθέναν από σας χεβιμεταλάδες, Ατλάντιοι.

Εκείνη την εποχή υποθέτω, ότι ίσως το ονομάζατε “επιστήμη για τη βελτίωση της ανθρωπότητας.” Αλλά ήταν λίγο απερίσκεπτο, λίγο απερίσκεπτο, αλλά τι εμπειρία, ε; Τι εμπειρία.

Ας γυρίσουμε εκεί τώρα μαζί με αυτό τον κοινό δεσμό που μοιράζεστε όλοι.

Σήμερα θέλω να σας πάω σε ένα συγκεκριμένο κρυστάλλινο σπήλαιο.

Ας πάμε εκεί. Ξέρετε, μπορείτε απλά να αιωρηθείτε εκεί.

Καθώς μπαίνουμε σ αυτό το κρυστάλλινο σπήλαιο, ω, υπάρχει τόση ομορφιά.

Έχω ανακαλύψει, με τόσους πολλούς Σώμπρα, ότι τα σπήλαια έχουν μια απόκοσμη γοητεία. Ζήσατε κάτω από το έδαφος για πολύ καιρό μετά την πτώση της Ατλαντίδας και πραγματικά υπάρχει κάτι όμορφο κι ανακουφιστικό σχετικά με τα σπήλαια. Όμως ένα πράγμα που έχουν, είναι ότι πραγματικά περιορίζουν. Είναι πραγματικά στενόχωρα. Δεν ήταν τόσο κατάλληλο μετά την Ατλαντίδα, μετά τη δουλειά με τους περιορισμούς του σώματος και του μυαλού, ότι μετά θα έπρεπε να ζήσετε σε ένα σπήλαιο για πολλές, πολλές, πολλές ζωές; Αυτό πραγματικά κάπως βοήθησε να γειωθεί όλη η δουλειά της συμμόρφωσης που είχε γίνει.

Ας μπούμε στα σπήλαια τώρα. Και σας θερμοπαρακαλώ να αφήσετε τώρα τον εαυτό σας να φανταστεί, να ονειρευτεί, αφήστε τον εαυτό σας -όχι, μη συγκρατηθείτε άλλο πια αμφιβάλλοντας ή με το να αναρωτιέστε τι θα σκεφτούν οι άλλοι άνθρωποι συγκρατιέστε πια. Δεν μπορεί να το κάνετε και θα έχετε αυτή την εμπειρία τις επόμενες, ω, ας πούμε 45 με 60 μέρες. Θα σας έρθει κατάμουτρα. Αλλά μη συγκρατηθείτε.

Έχετε τόση γνώση, τόση γνώση, αλλά καλύπτεται, συγκρατείται. Όχι πια. Απλά δεν μπορούμε να πηγαίνουμε εκεί πια. Μη συγκρατιέστε πια. Δεν με νοιάζει πόσο περίεργοι νομίζετε ότι οι άνθρωποι θα πιστέψουν ότι είστε. Δεν έχει σημασία.

Ας μπούμε στα κρυστάλλινα σπήλαια τώρα κι ας αισθανθούμε πραγματικά τι βρίσκεται εκεί.

Στον άνθρωπο, θα έλεγαν “Κοίτα αυτούς τους μεγαλειώδεις κρυστάλλους. Στοιχηματίζω ότι αξίζουν μια περιουσία.”

Αυτό που πραγματικά βρίσκεται εδώ είναι μια υπενθύμιση, μια υπενθύμιση της ομορφιάς αυτού του πλανήτη. Τον έσπειραν με κρυστάλλους ή Χριστική ενέργεια, αγνό κρύσταλλο, όχι μόνο σε λίθους, αλλά καθαρό κρύσταλλο.

Κι αυτό που είναι εδώ στα σπήλαια, λοιπόν, είναι η υπενθύμιση των αγγελικών υπάρξεων, που πρωτοέσπειραν στον πλανήτη τους κρυστάλλους, την ενέργεια. 

Πραγματικά αφεθείτε να νιώσετε. Μη συγκρατηθείτε. Μην κάνετε πια αυτό το φιλτράρισν σκέψεων σας.

Αυτό που βρίσκεται εδώ σ αυτά τα κρυστάλλινα σπήλαια είναι ζωντανή ενέργεια.

Αυτό που βρίσκεται εδώ είναι η δυνατότητα για Νέα Ενέργεια. Η δυνατότητα να χρησιμοποιήσετε την ενέργεια με διαφορετικό τρόπο, κι όπως είπε κάποιος, δεν θα καταλάβουν ποτέ τί πραγματικά υπάρχει εδώ, ποτέ δεν θα καταλάβουν πραγματικά αυτά τα κρυστάλλινα σπήλαια, μέχρι να είναι έτοιμοι να καταλάβουν ότι η ενέργεια μπορεί να χρησιμοποιηθεί πολύ, πολύ διαφορετικά σ’ αυτόν τον πλανήτη.

Και η ουσία αυτού, η ουσία στην αληθινή κατανόηση αυτού είναι εδώ ακριβώς. Δεν έχει να κάνει με την αξία των πολύτιμων λίθων που είναι εδώ.

Εδώ είναι η δυνατότητα για Νέα Ενέργεια, για να αφήσετε την ενέργεια να σας υπηρετήσει τώρα σαν Μάστερ, σαν σοφή ύπαρξη. Αυτό βρίσκεται εδώ.
(παύση)

Κι αυτό που είναι εδώ είναι επίσης η υπενθύμιση της Ατλαντίδας, της ενέργειας αυτής της αγνής κρυσταλλικής κατάστασης, η οποία μπορούσε να αλλάξει το μυαλό και το σώμα για τόσο πολύ καιρό. Δημιούργησε ένα υπνωτικό αποτέλεσμα.

Βλέπτε οι κρύσταλλοι είναι μια πολύ καθαρή ενέργεια. Δεν μιλάω απλά για έναν υλικό κρύσταλλο, αλλά για την ουσία, τη Χριστική, καθαρή [ενέργεια].

Λοιπόν, υπάρχει η υπενθύμιση των Ατλάντιων ταινιών, όλων των … λοιπόν, είναι απλά ύπνωση. Αυτό ήταν όλο. Αυτό υπνώτισε το μυαλό τόσο βαθιά και μετά το σώμα. Όμως εδώ βρίσκεται επίσης η απελευθέρωση απ’ αυτό.

Εδώ είναι η επιστροφή στον αληθινό Χριστό, την αληθινή καθαρή ενέργεια, κάποιοι θα την ονόμαζαν  σπόρο Χριστικής ενέργειας.

Εδώ είναι γειωμένη στη Γη, η δυνατότητα σας για τη νέα σχέση με την ενέργεια, γειωμένη στην υλική πραγματικότητα.

Στους επόμενους δυο μήνες θα έχετε μια εμπειρία στη ζωή σας, κάτι που θα σας φέρει πέρα από το νου, πέρα από την ύπνωση και για μερικούς θα είναι πολύ άβολη, ίσως και τρομακτική. Και θα προσπαθήσετε να κρατηθείτε στη ζωή, να χρησιμοποιήσετε όλη σας τη δύναμη, τη θέληση σας, την αποφασιστικότητα σας.

Αλλά όταν θα το περνάτε αυτό στη ζωή σας, ο σκοπός είναι να κάνετε πρόοδο, να πάτε πέρα από το μυαλό, να ξεφύγετε από το μπλε, να ξεφύγετε από πολλές παλιές δικαιολογίες και αιτιολογήσεις, να ξεφύγετε από το φόβο του να είσαι άνθρωπος που φτάνει στην Πραγμάτωση.

Όταν συμβεί αυτή η εμπειρία – θα είναι διαφορετική για όλους σας – όταν έρθει, πάρτε μια βαθιά αναπνοή και θυμηθείτε ότι ήσασταν εδώ, πίσω στα κρυστάλλινα σπήλαια. Και μη θυμηθείτε ότι γυρίσατε εδώ, μη το σκεφτείτε μόνο επειδή προσπαθείτε να βρείτε κάποιο θησαυρό ή κάποια χρήματα ή οτιδήποτε παρόμοιο. Μην έρθετε εδώ για να γίνετε ενεργειακά βαμπίρ. Ελάτε εδώ για διαύγεια και για υπενθύμιση.

Έρχεστε εδώ για να υπενθυμίσετε στον εαυτό σας το massion σας, το γιατί ήρθατε εδώ, γιατί διαλέξατε αυτή τη ζωή, τί ήταν όλο το ταξίδι σας. Και, ξέρετε, το μυαλό είχε ένα θαυμάσιο τρόπο να τα ανακατέψει όλα και να τα θάψει και λοιπά. Όμως τώρα είναι η ώρα να επιστρέψει το massion -η αποστολή σας, το πάθος σας -.

Είστε εκείνοι που αποκαλώ χεβιμεταλάδες, αυτοί ακριβώς που ξεκίνησαν όλη αυτή την τεχνολογία των μεταλλικών ταινιών. Γι αυτό είστε εκείνοι που επέλεξαν να επιστρέψουν για να είναι οι πρώτοι που θα βγουν απ αυτό.

Εδώ στα κρυστάλλινα σπήλαια επιτρέψτε στον εαυτό σας να νιώσει αυτό το πάθος. 

Σήμερα έκανα την ερώτηση “Τι θα έπρεπε να κάνετε αν δεν πρέπει να κάνετε τίποτα;” Να αφήσετε τον εαυτό σας να νιώσει αυτό το πάθος ξανά.

Μην το αποφεύγετε πια. Μην κρύβεστε απ αυτό πια. Να νιώσετε αυτό το πάθος, να θυμηθείτε ακριβώς το λόγο που επιστρέψατε σ’ αυτή τη ζωή, να θυμηθείτε τί ήταν πραγματικά σημαντικό. Όλα εκείνα τα άλλα μικροπράγματα για τα οποία περνάτε τις μέρες σας ανησυχώντας, απλά δεν είναι σημαντικά. Πραγματικά δεν είναι. Αυτό εδώ, αυτό το massion, αυτός ο λόγος για τη ζωή σας, αυτό είναι εδώ πέρα.

Οι έντεκα με τους οποίους μίλησα τις προάλλες είπαν “Μακάρι να είχα επιτρέψει στον εαυτό μου να θυμηθεί.” Είπαν “Αντάμους, σε παρακαλούμε πολύ μετάφερε αυτό ώμπρα. Παρακαλούμε πληροφόρησε τους, ώστε αν επιλέξουν να μείνουν εδώ στο σώμα ως Μάστερς σε πραγμάτωση, ότι αυτό το πάθος τα καταφέρνει, ότι πάνε τώρα οι μέρες της βαρεμάρας, οι μέρες που αναρωτιόνται γιατί μένουν, οι μέρες αυτής της γκριζο-μπλε θολούρας γύρω απ όλα. Σε παρακαλούμε, θα τους το  υπενθυμίσεις, το λόγο που βρίσκονται εδώ.”

Και στο μυαλό μπορεί να ακούγεται απίστευτο, υπερβολικό, πομπώδες. Κι εγώ λέω στο μυαλό “Γ….” (μερικά γέλια) Όχι αλήθεια, το εννοώ πραγματικά. Άντε και …, ό,τι κι αν θες να πεις. Ε, μόλις χάσαμε μερικούς καινούριους ακόμα (κι άλλα γέλια).

Στο μυαλό λέω “Σκάσε.” Δεν είναι πομπώδες. Δεν είναι μια φανταστική ιστορία, τίποτα άλλο από το να επιστρέφεις επιτέλους στην αλήθεια και τη διαύγεια. Αυτό είναι.

Δεν είναι αστείο το πώς ο νους έχει ένα τρόπο να ευτελίζει; Λέει “Ω, δεν θα μπορούσε να είναι αλήθεια.”

Θα έχετε μια εμπειρία τις επόμενες 45 με 60 μέρες, που θα φανεί τόσο απίστευτη, υπεράνω, αβάσιμη, φανταστική, ονειρική, σχεδόν φρικιαστική, λίγο απ’ όλα, κι όλη αυτή η εμπειρία είναι για να σας βγάλει από το μυαλό. Και αυτό που θέλω πραγματικά να επισημάνω … (το κινητό κάποιου αρχίζει να χτυπάει) Πάντα υπάρχει κάποιος (μερικά γέλια). Είναι τόσο εύκολο να αποσπαστείς, αλήθεια.

Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή μαζί, αγαπητοί Σπώδες; Όχι. Όχι, καθόλου. Υπερβολικό; Ε, καθόλου. Μην συγκρατηθείτε.

Ας πάρουμε μια καλή βαθιά αναπνοή μαζί κι ας νιώσουμε ξανά την ομορφιά αυτών των κρυστάλλινων σπηλαίων.

Εδώ βρίσκεται όλο το δυναμικό για τη νέα σχέση με την ενέργεια. Οι κρύσταλλοι και η ενέργεια στον πλανήτη είναι σαν να μιλάμε για συνώνυμα, είναι το ίδιο.

 Εδώ βρίσκεται η υπενθύμιση του πάθους σας σ’ αυτή τη ζωή. Εδώ είναι που θα έρθετε όταν αυτό το πράγμα συμβεί, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό.

Κι αυτό που σκόπευα να δηλώσω πριν είναι, ότι εργάστηκα με όλους σας για να το οργανώσω κι ένα πράγμα για το οποίο δεν χρειάζεται να ανησυχείτε είναι το αν θα πρόκειται για ένα “πέφτω και γεμίζω” ή “πέφτω και σκοτώνομαι”, όπως μου αρέσει να το λέω . Λοιπόν, απλά … δεν πρόκειται να γίνει. Αυτό απλά δεν πρόκειται να γίνει. Όχι, θα είναι κάτι που θα λέγατε πιο ψυχολογικό, συναισθηματικό, όχι σωματικό.

Ας πάρουμε μια καλή βαθιά αναπνοή μαζί. Τι μέρα ήταν αυτή.

Χμ. θα είναι ενδιαφέρον να δούμε τί θα συμβεί ανάμεσα στο τώρα και το τότε.

Όμως στο μεταξύ, απλά να θυμάστε ότι, παρά την τρέλα μέσα σας, λιγότερη από τον κόσμο γύρω σας, παρόλη την τρέλα, ας πάρουμε μια καλή βαθιά αναπνοή κι ας θυμηθούμε ότι …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟ: … όλα είναι καλά σε όλη τη δημιουργία.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Με αυτό, Εγώ Είμαι ο Αντάμους του Σεν- Ζερμαίν. Σας ευχαριστώ.

***Σημείωση :  Μετά από δύο μέρες από το shoud, ο Τζέφρυ μας ειδοποίησε μέσω φβ, ότι είχε νέα από την Αννέτ, από την Νορβηγία.
Με το που επέστρεψε στη χώρα της, μόλις βγήκε από το αεροπλάνο, ο γιός της , που ήταν άρρωστος και δεν είχε μιλήσει για 5 μήνες, την πήρε στο τηλέφωνο και της μίλησε, την καλωσόρισε και της είπε ότι είχε αρχίσει θεραπεία με ήχους , τις 3 μέρες που αυτή ήταν ταξίδι στο Κολοράντο για να ακούσει τον Αντάμους !!

Όταν κάνουμε αυτό που θέλει η καρδιά μας, η ενέργεια ανταποκρίνεται με υπέροχους τρόπους!!

Μετάφαση : Μαίρη Πολύχρόνη
Review :  Mαρία Γρηγοράκη
Σπόνσορας μετάφρασης: Μαρία Κωδωνάκη

Παρακολουθήστε εδώ την Μεράμπ, “Πίσω στα Κρυστάλλινα σπήλαια”
με ελληνικούς υπότιτλους από την Κατερίνα Θαλασσά.