Αχ, αυτοί οι όρκοι.. να ‘ξερες πόσο σε μπλοκάρουν.. πόσο σε πάνε πίσω, πόσο σε κρατούν αλυσοδεμένο στον παλιό τρόπο ζωής, ενέργειας και εμπειρίας..

Από την Κατερίνα Θαλασσά

Οι όρκοι έχουν μεγάλη δύναμη και θα έχουν μέχρι να κόψεις τον λώρο σου μαζί τους.
Όρκοι πίστης και αγάπης.
Θυσίας, αγαμίας, υπακοής, εχεμύθειας, σε αυτό το τεράστιο πολύχρωμο τροχό των ζωών,
των ενσαρκώσεων πάνω σε τούτο τον πλανήτη, και μέσα στο λούνα παρκ του σύμπαντος,
με χίλια μύρια σκαμπανεβάσματα στο φάσμα του φωτός.

Από τις πιο σκοτεινές αποχρώσεις μέχρι τις πιο φωτεινές, πάντα εσύ ορκιζόσουν..

Ίσως από την πρώτη φορά του αποχωρισμού σου από την Πηγή και του διαχωρισμού σου..
Από το πρώτο σου ταξίδι στο άγνωστο, τότε που ορκίστηκες να τα καταφέρεις.. μόνος σου.
Γιατί ένιωθες πραγματικά μόνος, είναι η αλήθεια.
Μόνος, γιατί εκείνο που σε αγαπούσε είχε χαθεί..
σαν να γλίστρησε το χέρι σου από τη χούφτα του Πατέρα/Μητέρας ενώ βρισκόσουν στο λούνα παρκ της ύπαρξης κι έμεινες μόνος.

Το πρώτο που είδες ήταν αυτός ο τεράστιος τροχός που ανεβοκατέβαινε και είπες, να, εκεί ψηλά θα ανέβω, στο πιο ψηλό σημείο του κοντά στον ουρανό, από εκεί θα μπορέσω να δω που βρίσκεται αυτό που με αγαπούσε και έχει χαθεί..

Έτσι μπήκες στη Samsara, και ορκίστηκες ότι θα τα καταφέρεις μόνος σου..

γρήγορα τελείωνε η βόλτα και εσύ κατέβαινες, πλήρωνες το εισιτήριο, και ανέβαινες ξανά σε καινούργιο βαγόνι κάθε φορά,
και με έναν καινούργιο συνεπιβάτη, κάθε βόλτα μία καινούργια ευκαιρία. Κάθε βόλτα μία καινούργια ζωή..

Μα και κάθε συνεπιβάτης ένας καινούργιος όρκος.. ήθελες τόσο πολύ να βρεις αυτό που σε αγαπούσε και έχασες,
που σε κάθε καινούργιο συνταξιδιώτη αναζητούσες την αγάπη, την καθρέφτιζες πάνω του, και ορκιζόσουν αιώνια πίστη, αιώνια αγάπη.

Θυμάσαι την πρώτη σου αγάπη; Τον πρώτο σου όρκο για την αγάπη;

Ορκιζόσουν κάθε φορά τόσο εύκολα, αβίαστα και απερίσκεπτα για τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα.
Δενόσουν γερά με τα δεσμά των όρκων σου για άλλη μία φορά.

Χοντρά δερμάτινα λουριά, που σε κρατούσαν στο καρεκλάκι του τροχού της επανάληψης σφιχτοδεμένο σίγουρο και ασφαλή.
Ορκίστηκες να αγαπάς τον Θεό, και να γίνεις μοναχός, έτσι να μείνεις και μοναχός σου ..
Ορκίστηκες αγαμία, ορκίστηκες να ζεις στη φτώχεια για πάντα.. Θυμάσαι;
Ορκίστηκες να κρατάς βαριά μυστικά.

Να ξοδέψεις και την τελευταία ρανίδα του αίματός σου, για μία θρησκεία για μία πατρίδα για μία ιδέα, για την ελευθερία.

Ορκίστηκες να πολεμάς το κακό, να πολεμάς για την ειρήνη.
Να πάρεις μυστικά στον τάφο σου, και τα πήρες!

Μα στην επόμενη ζωή και στην καινούργια βόλτα της αναζήτησης, δεν ήσουν καθόλου καλά, και δεν ήξερες τι ήταν αυτό που τόσο σε βάραινε. |
Βαρίδια στην καρδιά σου, πόνος στο σώμα, ανταριασμένο το μυαλό γιατί είχες ξεχάσει και πόναγε η ψυχή..

Κάποτε είχες ορκιστεί να πάρεις εκδίκηση που έμεινε μόνος, όμως δεν έφτασε μία βόλτα στη Samsara για να τα καταφέρεις
και στην επομένη το είχες πια ξεχάσει, αλλά το δηλητήριο του όρκου ήταν εκεί.

Εσύ δεν καταλάβαινες το θυμό σου, την πίκρα, και την δυσθυμία σου.
Μπαγάζια βαριά που είχες φορτωθεί με το ενεργειακό αποτύπωμα που κουβαλούσες..

Εσύ πάντα ξεχνούσες..

Κι όταν λαχταρούσες να κάνεις οικογένεια και παιδιά, πολλά παιδιά, αλλά αυτό δεν γινόταν με τίποτε, πάλι είχες ξεχάσει τον όρκο της αγαμίας.

Τότε που επιθυμούσες την ευκολία της ευημερίας, ήθελες χρήματα για μία άνετη ζωή,και είχες τόσα όνειρα .. ψωμολυσσούσες με τρεις και εξήντα,
γιατί και τότε είχες ξεχάσει τον όρκο της ανέχειας, και της άρνησης του πλούτου που είχες δώσει σε μία πολύ πνευματική σου βόλτα σε τούτο τον πλανήτη.

Θυμάσαι; Τότε σου είχαν πει οι συνεπιβάτες σου ότι η βασιλεία των ουρανών ανήκει μόνο στους φτωχούς
και οι πλούσιοι αποκλείονται και εσύ τους πίστεψες και ορκίστηκες ξανά ..

Επιθυμούσες τόσο, μα τόσο πολύ, αυτό που σε αγαπούσε και είχε χαθεί..

Ώσπου μία μέρα, σε μία καινούργια βόλτα απλά βαρέθηκες να ανεβοκατεβαίνεις, να ξεχνάς, βαρέθηκες να πονάς, και βαρέθηκες να ψάχνεις ..

Και είπες φτάνει πια!

Έκλεισες τα μάτια, άνοιξες τις πύλες της καρδιάς σου, και άρχισες να ξεριζώνεις όλους τους παλιούς όρκους.

Και ω, του θαύματος.. δεν σου έκανε καθόλου μεγάλο κόπο. Δεν χρειάστηκε καν να θυμηθείς όλες τις βόλτες στο σύμπαν,
όλες τις ζωές, και όλους τους όρκους που είχες δώσει. Απλά, μια δυνατή φωνή από μέσα σου είπε ξεκάθαρα και το εννοούσε:

“Εγώ Είμαι. Εγώ Υπάρχω, και αναιρώ όλους τους όρκους από όλες τις ζωές και από όλες τις διαστάσεις”

Ανοίγοντας τις πύλες της καρδιάς, σαν να φωτίστηκε και ο νους, και στην κοιλιά σου χαμηλά ένιωσες να λύνεται ένας κόμπος.
Τα χοντρά πέτσινα λουριά είχαν εξαφανιστεί, κι ένιωσες φτερά να φυτρώνουν στις πλάτες σου, μπορούσες να πετάξεις
πάνω από τον τροχό.. να πετάξεις κοντά σε αυτό που τόσο σε αγαπούσε κι είχε χαθεί ..
Άνοιξες τα χέρια σου διάπλατα και ήσουν έτοιμος για την πρώτη σου πτήση μακριά από αυτόν τον τροχό ..

Εκεί ένιωσες μια ζέστη στις παλάμες σου, και την αίσθηση του Πατέρα και της Μητέρας να σε κρατάνε ξανά ..

Όλο το λούνα παρκ φωτίστηκε.. βεγγαλικά σκάγανε από παντού.. χιλιάδες χαρούμενα πρόσωπα εμφανίστηκαν από το πουθενά και ο μεγάλος τροχός της Samsara άρχισε να αλλάζει και να γεμίζει από χαρά, σοφία, αγάπη και απόλαυση..

Και ξαφνικά θυμήθηκες.. θυμήθηκες όλα όσα είχες ξεχάσει, κι αποφάσισες να μείνεις στον τροχό και να παίξεις, να παίξεις σαν παιδί ξανά .. γιατί

Η αγάπη ήταν πάντα εδώ και εσύ το είχες ξεχάσει.