Ζήλια μου ..
Από την Κατερίνα Θαλασσά
Εκείνη ( μετά ): Μα, τι έγινε τώρα μπορείς να μου πεις; Νιώθω τελείως διαφορετικά. Είναι σαν να αναποδογύρισε ο κόσμος μου, σαν να μπήκε φως σε ένα δωμάτιο του μυαλού μου που δεν γνώριζα καν την ύπαρξη του .. επιτρέπω..
Επιτρέπω, αυτό που με πονάει να μου δείξει τον δρόμο στον μη πόνο! Εντάξει αυτό είναι τρελό.. και πολύ, μα πολύ έξω από τα πνευματικό-εσωτεριστικά που είχα μάθει.. Το ξέρεις καλύτερα από μένα πόσο ασχολήθηκα με τις πτυχές μου, πόση αποδοχή κι ορθάνοιχτη αγκαλιά έχω γίνει για όλα τα σκοτεινά μου κομμάτια και αυτό δούλεψε και με απελευθέρωσε δεν λέω, αλλά αυτός εδώ ο βραχνάς επέμενε, και επέμενε, και δεν μου άρεσα καθόλου όσο ήμουν έρμαιο του.
Μέχρι σήμερα δηλαδή, που εγώ τον βλέπω διαφορετικά..
Η Εύα ζήλευε πολλά και διάφορα πράγματα, αλλά το μεγαλύτερο αγκάθι ήταν η φίλη της. Την αγαπούσε αλλά την ζήλευε. Την αγαπούσε και την αγαπάει πραγματικά πάρα πολύ, και θα έκανε τα πάντα για να τη βοηθήσει και το κάνει όταν το χρειάζεται.Νιώθει όμορφα κοντά της, και κάνουν πολλά πράγματα μαζί.Εκείνη: Ρε συ, μήπως δεν την αγαπάω πραγματικά; Αυτή δεν είναι πραγματική αγάπη. Πως γίνεται να τη ζηλεύω;
Πως θα απελευθερωθώ από αυτό;
Η Εύα δεν είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει δουλέψει με τον εαυτό της, το αντίθετο μάλιστα, έχει παρά δουλέψει.
Είναι δασκάλα γιόγκα και ayurveda και έχει κάνει ένα μεγάλο ταξίδι αυτογνωσίας πάνω από 30 χρόνια.
Η Εύα δεν είναι ένα μη συνειδητό άτομο και για αυτό μπορεί να στέκεται με ορθάνοιχτα τα μάτια σε αυτό που την ταλανίζει.
Εκείνη ( πριν ): Την ζηλεύω ρε Κατερίνα, ναι την ζηλεύω, κοντεύω τα πενήντα έχω κάνει τόσα πράγματα, έχω τόσες εμπειρίες κι όμως ζηλεύω πολλές φορές όταν βλέπω νεότερες γυναίκες στο δρόμο, στα πλακάτ των διαφημίσεων, ακόμη και τις μαθήτριες μου στο στούντιο. Ζηλεύω τα σώματα, τα μαλλιά, τα δόντια, το δέρμα τους..
Κάτι τέτοια αγκαθάκια ζήλιας βέβαια είναι φευγαλέα και ξέρω να τα διαχειρίζομαι, έμαθα να αγαπάω τον εαυτό μου και να μην τον κακοποιώ με τέτοια συναισθήματα. Απλά φεύγω από κει και γυρνάω στην καρδιά, στο Εγώ είμαι όπως λες και εσύ.. αλλά να ζηλεύω την καλύτερή μου φίλη;
Στο είπα ότι φεύγουν οικογενειακώς για Kuala Lumpur; Ναι στο είπα, στα 50 της και ρισκάρει ένα καινούργιο ξεκίνημα, με μια startup επιχείρηση και πάντα τροπικό καλοκαίρι στην Ασία.. ζηλεύω, ζηλεύω τη ζωή της! θέλω και εγώ! Τι σκατά έκανα τόσα χρόνια; τόσα βιβλία, τόσα σεμινάρια τόσες μέρες στο camp του Όσσο, αμέτρητοι διαλογισμοί, νόμιζα πως είχα ξεσκεπάσει την πλάνη του “εγώ”. Έμαθα να αναγνωρίζω τα θέλω του, και απλά να μην του δίνω σημασία.
Ξέρω ότι είναι αποσπάσεις όλα αυτά, και παραπλάνηση του νου.
Τόσες ασκήσεις για την αφθονία μας λένε ξεκάθαρα ότι δεν πρέπει να ζηλεύω κάτι που έχει κάποιος άλλος, γιατί έτσι θα είμαι πάντα σε ανέχεια.. τι να κάνω όμως που ζηλεύω; Ενώ δεν έχω αισθανθεί ποτέ ζήλια για τον σύντροφό μου.. Ποτέ! Απόλυτη εμπιστοσύνη.. Αυτή είναι μια άλλη ζήλια ..
Έρχεται τόσο αυθόρμητα αυτό το συναίσθημα.. πόσο θα μπορώ να κάνω πως δεν το βλέπω;
Έτσι!!! Έτσι αρχίσαμε πολύ ωραία με την ερώτηση:
“Πόσο θα κάνω ότι δεν το βλέπω; Ότι δεν το νιώθω, ότι δεν υπάρχει στη σφαίρα της συνειδητότητας μου γιατί εγώ είμαι ένας πνευματικός άνθρωπος; “
Πόση δύναμη χρειάζεται να δεις μέσα σου; Πόσα κότσια πρέπει να έχεις για να ανάψεις το φως;
Αν όλα είναι ενέργεια, και αν όλα είναι εντάξει όπως είναι, και αν όλα πηγάζουν από την ίδια Πηγή, τι είναι αυτή η ζήλια που νιώθεις; Από που έρχεται; Γιατί είναι στο τώρα σου;
Δούλεψε η απόρριψη της; Όχι. Δούλεψε η αποδοχή της; Όχι
Ξεκαθαρίσαμε πολύ γρήγορα αν αυτό το συναίσθημα της ζήλιας ήταν δικό της πραγματικά ή απλά ζούσε το φιλμ της ζωής των άλλων, σκεφτόταν/άκουγε σκέψεις κάποιων άλλων, ορατών και αοράτων, ειδικά ό,τι είχε να κάνει με την θηλυκότητα της και ένα μεγάλο ποσοστό πραγματικά δεν ήταν δικό της, αλλά ο πυρήνας οι ρίζες ήταν δικές της. Από αιώνες δικές της! Της ανήκαν και ενώ έκανε τα πάντα για να τις ξεράνει, αυτές ήταν πολύ δυνατές.
Η αλήθεια είναι ότι δεν το πότιζε το φυτό της ζήλιας η Εύα, και όμως οι ρίζες του ήταν χορτασμένος τόσο πολύ από κάποιο μυστήριο υγρό που δεν γνώριζε την σύσταση του ούτε από που ερχόταν, με αποτέλεσμα να ξεπετάγονται καινούργια φυλλαράκια ζήλιας στην επιφάνεια του μυαλού της. Ήταν λες και οι ρίζες βρίσκονταν στην καρδιά της, στο DNA της, τόσο βαθιά της ένιωθε.
Πως ξεριζώνεις κάτι που θεωρείς ζιζάνιο στην ζωή σου;
Ο τρόπος του “επιτρέπω” είναι να το επιτρέψεις.. τι άλλο;
Μπορείς να το ποτίσεις αντί να το ξεριζώσεις; Να του δώσεις την ευκαιρία να αναπτυχθεί, για να δεις επιτέλους το λουλούδι
που θα ανθίσει; Να επιτρέψεις, πολύ πρακτικά στο τώρα σου γιατί θεωρητικά δεν γίνεται όσο και να προσπαθήσεις.
Έτσι η Εύα επέτρεψε, να δει το φυτό της ζήλιας της σε μια άλλη διάσταση να μεγαλώνει και να ανθίζει.
Και τα λουλούδια του ήταν πραγματικά πανέμορφα με όλα τα χρώματα της ίριδας και κάποια αλλά χρώματα που δεν είχε ξαναδεί ποτέ στην ζωή της και αγνοούσε την ύπαρξη τους.. Αυτά τα περίεργα λουλούδια γύριζαν τα κεφαλάκια τους πάντα προς το Φως κάθε φορά που η Εύα ένιωθε το συναίσθημα της ζήλιας και της έδειχναν τόσο καθαρά το γιατί, αλλά και το τι, και το πως.
Η Εύα ζήλευε γιατί επιθυμούσε πράγματα που δεν τόλμησε να κάνει, τα επιθυμούσε βαθιά, τόσο βαθιά που τα είχε ξεχάσει.
Κάποιες φορές έπρεπε να πάει βαθιά μέσα της για να αναγνωρίσει τις πραγματικές της επιθυμίες, γιατί ήταν αλληγορικά τα μηνύματα. Ήταν ολοφάνερο όμως για αυτήν τώρα, ότι η φίλη της ήταν εκεί πολύ καλά τοποθετημένη από τη Ζωή για να μπορέσει να δει επιτέλους την δυναμική αυτής της ζήλιας που ευχόταν να μην ένιωθε. Τα κεφαλάκια των λουλουδιών γύριζαν αμέσως προς το Φως και της ψιθύριζαν:
“Να, δες Εύα, ζηλεύεις αυτό το ταξίδι στην Ασία τώρα, δες πόσο ζηλεύεις, δες την δική σου επιθυμία.. Που θέλεις να βρεθείς; Που θέλεις να σε ταξιδέψεις Εύα;”
Είδε επιθυμίες που δεν είχε ποτέ της σκεφτεί, ξαφνικά να φωτίζονται. Επιθυμίες τόσο καλά και βαθιά μέσα της κρυμμένες.
Τόσο βαθιά που ήταν σαν να μην ήταν δικές της αυτές οι επιθυμίες. Και δεν ήταν! Δεν ήταν της Εύας, ως άνθρωπος ως προσωπικότητα ως εγώ..
Ήταν της Ζωής για την ίδια την Ζωή ..
Αυτή κι αν είναι συνειδητοποίηση! Μια συνειδητοποίηση που καταρρίπτει την παλιά ιδέα ότι οι επιθυμίες μας είναι η πηγή του κακού.. Τι θα ήταν ένας άνθρωπος χωρίς επιθυμίες ; Ελεύθερος λένε πολλοί, ναι, ελεύθερος στην ατάραχη ανυπαρξία.. Τι θα ήταν ένας άνθρωπος που αναγνωρίζει τις κρυμμένες επιθυμίες του;
Ελεύθερος να δημιουργήσει..
Θα υλοποιήσει η Εύα όλες αυτές τις επιθυμίες; Μπορεί, ίσως όχι όλες, αλλά τι σημασία έχει; Σημασία έχει ότι μπορεί τώρα να ζει ανάλαφρα χωρίς πόλεμο μέσα της..
