Shoud 2, Passion 2020

5 Οκτωβρίου 2019

( Η Πραγμάτωσή σας, Φώτιση, Ο Αληθινός λόγος που είστε εδώ, Πνευματική  ωριμότητα, Πρακτική Μαγεία για τον σύγρονο Μέρλιν, Φεύγοντας με αξιοπρέπεια, Μεράμπ-μια ιστορία. )

 

Εγώ Είμαι Αυτό που Είμαι, ο Αντάμους της Κυρίαρχης Περιοχής.

Αςπάρουμε μια βαθιά αναπνοή, καθώς συγκεντρώνουμε όλες τις ενέργειες των Σώμπρα απ’ όλο τον κόσμο, Σώμπρα που είναι εδώ στον πλανήτη τώρα σ’ αυτή την Εποχή των Μηχανών, Σώμπρα που έχουν περάσει στην άλλη πλευρά αλλά ακόμα ασχολούνται τόσο ενεργά με ότι κάνετε όλοι. Ας πάρουμε μια καλή βαθιά αναπνοή κι ας συγκεντρώσουμε όλες μας τις ενέργειες αυτή την απίστευτη, καχύποπτη,  εκπληκτική εποχή.

Ο Κώλντρε ζητάει μια μικρή χάρη από την αγαπητή Λίντα, αν αυτή θα το επιθυμούσε.

ΛΙΝΤΑ: Ω, ω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Είναι πολύ μικρή. Θα μπορούσες να βγάλεις τις μπότες του Κώλντρε; (φοράει μια στολή με μπότες που δένουν με κορδόνια)

ΛΙΝΤΑ: Ω, δόξα τω Θεό! Αυτό ζητάς μόνο! (γέλια) Με έκανες να ανησυχήσω! Ω, ναι, αυτό δεν είναι τίποτα! (αυτή γελάει)

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Καθώς ετοιμαζόμουν να έρθω, αυτός ένιωθε πολύ αμήχανα και φαίνεται ξέχασε να βγάλει τις μπότες του. Λοιπόν, για μένα δεν έχει σημασία, αλλά θα ήθελε να τις βγάλει.

ΛΙΝΤΑ: Ω! Είμαι τόσο ανακουφισμένη. Αυτό δεν είναι τίποτα! Τίποτα!

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δεν είναι εκπληκτική;

ΛΙΝΤΑ: Τίποτα!

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Η ενέργεια υπηρετεί τον Κώλντρε. Ναι, ναι.

ΛΙΝΤΑ: Ναι, ορίστε.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Κάποιοι απ’ αυτούς που παρακολουθούν μπορεί να σκεφτούν ότι είναι λίγο παράξενο, αλλά … (λίγα γέλια)

ΛΙΝΤΑ: Τα πάντα είναι παράξενα! (κι άλλα γέλια και η Λίντα γελάει).

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Κι εγώ θα πιώ τον καφέ μου όσο εσύ κι ο Κώλντρε κάνετε τη δουλειά σας.

ΛΙΝΤΑ: Ω, ναι. Εντάξει μωρό μου. Εντάξει.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Κι ο Κώλντρε λέει “Ναι, τώρα το έχουμε αυτό καταγεγραμμένο.” (γέλια, ο Αντάμους γελάει ενώ η Λίντα γυρίζει και τον κοιτάζει) Εγώ δεν έχω σχέση μ’ αυτό.

ΛΙΝΤΑ: Δεν θα μπορούσες να τα είχες δέσει πιο σφιχτά;

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Εγώ εδώ είμαι απλά ο Αναληφθείς Δάσκαλος.

ΗΝΤΙΘ: Η Λίντα είναι η καλύτερη. Γέιι!

ΛΙΝΤΑ: Α! Μόνον ένας Δάσκαλος μπορεί να είναι σε υπηρεσία, σωστά; (γέλια)

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Θα μπορούσες να είσαι σε υπηρεσία λίγο πιο γρήγορα; (κι άλλα γέλια)

ΛΙΝΤΑ: Ωωω! Ωω, χο, χο! Ωω, χο, χο! Ωω, χο, χο! Να είσαι ευγενικός!

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Γκιιιζ! (γέλια καθώς αυτή τραβάει τη μπότα, σχεδόν σπρώχνοντας τον έξω από την καρέκλα)

ΛΙΝΤΑ: Περίμενε έχω μια παραμάνα, τρελάθηκες;

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και θα τραβήξεις και τα μπατζάκια;

ΛΙΝΤΑ: Οκέι. Ναι. Θα ήθελες να σου αλλάξω και τα εσώρουχα; (κι άλλα γέλια)

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Μιλάς στον Κώλντρε ή σε μένα; (κι άλλα γέλια). Ωραία, τώρα είναι πολύ πιο τακτοποιημένος και μπορούμε να συνεχίσουμε.

Μου αρέσει όταν μεταμφιέζεστε. Όχι, αλήθεια μου αρέσει. Κάνει μεγάλη διαφορά στην ενέργεια. Ελπίζω κάποιοι από σας στο σπίτι να μεταμφιεστήκατε, παρόλο που ίσως είστε μόνοι. Αρχίζετε να συνειδητοποιείτε, ότι όλα είναι θέατρο και το ανθρώπινο θέατρο είναι πιθανώς το μεγαλύτερο θέατρο που είχατε ποτέ. Αλλά είναι όλα θέατρο. Πραγματικά είναι. Όταν μεταμφιέζεστε, βγαίνετε από τη ρουτίνα. Αυτό σας κάνει να ανοίγεστε λιγάκι. Γι’ αυτό να μεταμφιέζεστε πιο συχνά, ίσως όχι σε ρομπότ. Έχουμε ένα θεματάκι μ’ αυτό. Αλλά, ναι (ο Αντάμους γελάει, αναφερόμενος σε σχόλια για τη στολή του Κώλντρε στο προηγούμενο τμήμα του Shoud).

Έτσι, αγαπητοί Σώμπρα, το ανθρώπινο θέατρο είναι ένα μεγάλο θέατρο κι αυτή τη στιγμή συμβαίνει κάτι με το ανθρώπινο θέατρο, που με κάνει να ανησυχώ λίγο. Όχι πολύ, αλλά κάπως. Αναρωτιέμαι γιατί συνεχίζεται το θέατρο. Υποθέτω ότι μπορώ να καταλάβω, γιατί αυτό που συμβαίνει τώρα είναι απλά πιο πέρα από όλα, είναι πραγματικά απερίγραπτο. Αυτό που συμβαίνει στον πλανήτη δεν έχει συμβεί ποτέ πριν.

Ξέρετε, υπήρξε μια εποχή που ήμασταν κάπως σε μια Ατλάντεια διαδρομή και μπορούσαμε να βρούμε αναλογίες σχετικά με την ενέργεια για ολόκληρο τον πλανήτη, με το τι είχε συμβεί στην Ατλαντίδα. Δηλαδή, όλοι οι άνθρωποι μπορούσαν να το συσχετίσουν. Τώρα είμαστε πέρα απ’ αυτό, πηγαίνοντας σε εντελώς νέες σφαίρες.

Σαν Σώμπρα, πηγαίνετε σε κάτι που μπορεί να θεωρήσετε καχύποπτο κι ο άνθρωπος παίζει ένα παιχνίδι, σχεδόν παριστάνοντας ότι είναι υπερβολικό, προσποιούμενος ότι είναι αβέβαιος, ότι δεν είναι πραγματικά έτοιμος γι’ αυτό.

Έχουμε μιλήσει πολύ ξεκάθαρα, πολύ συγκεκριμένα στις συναθροίσεις μας, θα έλεγα για τουλάχιστον τα τρία τελευταία χρόνια, πολύ ξεκάθαρα για το λόγο που είστε εδώ πραγματικά και το αστείο είναι ότι ο λόγος δεν είναι η φώτιση. Νομίζατε ότι είναι, και για τον άνθρωπο αυτό ήταν ένας σπουδαίος στόχος. Τι επίτευγμα, να επιδιώκεις την Πραγμάτωση. Όμως ίσως να αρχίζετε να συνειδητοποιείτε ότι δεν είστε εδώ γι’ αυτό. Αυτό πρόκειται να συμβεί. Δηλαδή, αυτό είναι δεδομένο, γιατί το επιλέξατε σ’ αυτή τη ζωή. Περιμένατε όπως σας είπα πολλές φορές. Περιμένατε, αλλά τώρα είστε εδώ. Όμως πραγματικά δεν είναι για τη φώτιση. Είναι για να μείνετε στον πλανήτη.

Η Πραγμάτωσή Σας

Η φώτιση είναι δεδομένη για καθέναν από σας. Πρόκειται να συμβεί, όχι επειδή ο άνθρωπος εργάζεται γι’ αυτό, όχι επειδή το κρατάτε σαν κάποιο μεγαλειώδες ιδανικό, όχι επειδή έχετε δουλέψει σκληρά και υποφέρατε. Στην πραγματικότητα, αυτό λειτουργεί εναντίον σας. Πρόκειται να συμβεί επειδή εσείς το έχετε επιλέξει -κι όταν λέω ‘εσείς’, μιλάω στον άνθρωπο και στον Μάστερ – σ’ αυτή τη ζωή. Και δεν πρόκειται να συμβεί απαραίτητα επειδή κάνετε νηστείες και διαλογισμό και προσευχές και ψαλμωδίες κι όλα τα υπόλοιπα για εβδομάδες. Απλά πρόκειται να συμβεί.

Ξέρετε, στη συνάθροιση μας τον περασμένο μήνα είπα “Ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να συντάσσουμε ένα κώδικα, ένα βιβλίο ή κάτι με κατευθυντήριες γραμμές ή συνοπτική παρουσίαση;” και θα συνεχίσουμε να το συζητάμε. Είχαμε μια ενδιαφέρουσα συνεδρία πρόσφατα στη Χώρα του Αγνώστου – την Νορβηγία – όπου μιλήσαμε γι’ αυτό και προσπαθήσαμε και δεν πήγε πολύ καλά. Συγγνώμη σε όσους από σας ήσασταν εκεί, αλλά προσπαθήσαμε. Όμως πραγματικά, αυτό που βγήκε από εκεί είναι ότι, πρόκειται να είναι περισσότερο οι δικές σας ιστορίες που θα κάνουν τη διαφορά. Οι ιστορίες θα έχουν όλες τις πληροφορίες, τις κατευθυντήριες γραμμές, τις συμβουλές για όλους.

Κι αυτό που θα είναι πραγματικά ενδιαφέρον στις ιστορίες σας, θα είναι η μέρα που φτάσατε στην Πραγμάτωση και στις ιστορίες δεν πρόκειται να είναι μια μέρα όπου ξαφνικά άνοιξαν τα σύννεφα κι έπεσαν αστραπές. Δεν πρόκειται να είναι όταν κάτι ιδιαίτερο θα συμβαίνει. Απλά θα είναι όπως μια οποιαδήποτε μέρα με πολλούς τρόπους. Απλά πρόκειται να συμβεί.

Θα σας κάνει να σαστίσετε τόσο, γιατί δεν θα έχει έρθει σαν αποτέλεσμα ενός τραγικού γεγονότος ή ατυχήματος στη ζωή σας. Δεν θα έχει έρθει σαν αποτέλεσμα διαλογισμού ή ασκήσεων αναπνοής. Απλά πρόκειται να συμβεί.

Ξέρετε, είναι κάπως όπως συμβαίνει μερικές φορές στην κατάσταση του ονείρου ή ακόμα και στο θάνατο, αλλά μερικές φορές λέτε “Πραγματικά ονειρεύομαι ή είμαι ξύπνιος;” Και πολύ συχνά όταν οι άνθρωποι περνούν στην άλλη πλευρά, όπως πρόσφατα ο αγαπητός μας φίλος Τίμοθι – ο Τίμοθι Σμιθ πέρασε στην άλλη πλευρά – χρειάστηκε σχεδόν μια εβδομάδα για να συνειδητοποιήσει ότι είχε πεθάνει. Κι αυτό είναι καλό, γιατί δεν υπήρξε πόνος. Αυτός απλά γλίστρησε στην άλλη πλευρά και αναρωτιόταν για λίγο χρόνο. Και κατά κάποιο τρόπο δεν ήταν εντελώς στην άλλη πλευρά, αλλά βέβαια δεν ήταν εδώ κι απλά χρειάστηκε αυτό το χρόνο για να νιώσει τον εαυτό του κι έφτασε να συνειδητοποιήσει ότι είχε πεθάνει. Δηλαδή, αυτό ήταν. Αλλά επίσης συνειδητοποίησε εκείνη τη στιγμή ότι το είχε χάσει, το όλο θέμα με το θάνατο και κάπως ένιωσε άσχημα που απλά συνέβη. Αυτός λέει “Να πάρει! Δεν κατάφερα ούτε να το βιώσω”, γιατί ήταν τόσο απασχολημένος με το να επιτρέπει την Πραγμάτωση του εκείνη τη στιγμή. Επιτρέποντας την Πραγμάτωσή του, αμέσως μετά πέρασε στην άλλη πλευρά.

Οι ιστορίες σας – όχι όταν πεθάνετε, αλλά όταν φτάσετε στην Πραγμάτωσή σας – θα είναι τόσο όμορφες, γιατί δεν συνέβαινε κάποια υπεράνθρωπη δραστηριότητα εκείνη τη στιγμή. Δηλαδή, θα μπορούσατε απλά να πλένετε πιάτα ή ίσως να έχετε βγει έξω για βόλτα. Θα μπορούσε να συμβεί εκεί που ξυπνήσατε το πρωί και λέγατε “Αυτό ήταν φανταστικό όνειρο. Ονειρεύτηκα ότι ξαφνικά είχα φτάσει στην πραγμάτωση” και μετά συνειδητοποιείτε ότι δεν ήταν όνειρο. Απλά συνέβη στη διάρκεια της νύχτας. Αυτό απλά συνέβη. Αυτές πρόκειται να είναι οι όμορφες ιστορίες του ερχομού σας στην Πραγμάτωση.

Και γι’ αυτό λέω ότι δεν ήρθατε εδώ σ’ αυτή τη ζωή στον πλανήτη για την  ραγμάτωση σας. Δηλαδή, είναι σαν να λέμε ότι πάτε σε ένα εστιατόριο απλά για να φάτε. Είναι κάπως προφανές. Δηλαδή, η Πραγμάτωση είναι δεδομένη.

Θα μπορούσατε να το νιώσετε αυτό για μια στιγμή; Καθένας από σας, όλοι σας -εκείνοι που παρακολουθούν τώρα ή αργότερα – νιώστε το αυτό για μια στιγμή. Η  Πραγμάτωση είναι δεδομένη. Μπορείτε εσείς, η ανθρώπινη πτυχή, να το επιτρέψετε; Χωρίς να δουλεύετε γι’ αυτό. Χωρίς να το σχεδιάζετε. Χωρίς να υποφέρετε για να φτάσετε εκεί. Όλα έχουν σχέση με το Επιτρέπω.

Καιξέρω ότι μερικοί από σας είναι ανυπόμονοι, όμως μην είστε. Απολαύστε πώς ήταν να φτάσετε εκεί. Απολαύστε την εμπειρία. Ηρεμήστε και ησυχάστε γνωρίζοντας ότι η Πραγμάτωση σας θα έρθει σ’ αυτή τη ζωή. Δεν έχει σημασία αν θα γίνει αύριο ή σε δέκα χρόνια από τώρα. Δεν έχει σημασία αν θα είναι σαν του Τίμοθι, Πραγμάτωση και πέρασμα στην άλλη πλευρά ταυτόχρονα. Δεν έχει σημασία. Θα έρθει.

Το σημαντικό είναι ότι έχετε εργαστεί γι’ αυτό ζωές ολόκληρες. Ξέρετε, θα μπορούσαμε πραγματικά να το προσδιορίσουμε και να πούμε ότι, ξεκινώντας το σε όλη την εποχή του Ιησού πάνω από 2,000 χρόνια πριν, το φύτεμα των σπόρων της θεϊκότητας σ’ αυτό τον πλανήτη, πράγμα που τελικά οδήγησε σε πολλές θρησκείες,  έχετε εργαστεί γι’ αυτό από τότε. Και ήσασταν μέσα στις θρησκείες. Βοηθήσατε να ξεκινήσουν. Έχετε κάνει πιο πολλές ψαλμωδίες ‘ωμμμ’ και ‘αμμμ’ και διαλογισμό κι αναπνοές και εισπνοές κι εκπνοές και οτιδήποτε άλλο απ’ όσα θα μπορούσατε να φανταστείτε και διαβάσατε και μελετήσατε κι αγχωθήκατε και μπερδευτήκατε. Τα κάνατε αυτά σε  πολλές, πολλές ζωές. Τώρα απλά επιτρέψτε το, εντάει ? Θα έρθει σε σας.

Υπάρχει -μπορώ να διαβεβαιώσω, μπορώ να εγγυηθώ- κι ο Κώλντρε με τριπλοτσεκάρει. Ξέρετε, είναι σαν αυτούς που ελέγχουν τις πληροφορίες σε περιοδικά ή σε σταθμούς. Μου κάνει “Το εννοείς πραγματικά αυτό Αντάμους;” Πραγματικά το εννοώ. Εγγυώμαι ότι πρόκειται να έχετε την Πραγμάτωση σας σ’ αυτή τη ζωή. Γνωρίζω την χρονική στιγμή στο περίπου. Δεν ξέρω ακριβώς πώς πρόκειται να συμβεί και δεν έχει σημασία. Όμως μπορείτε να πάρετε μια βαθιά αναπνοή με αυτό και να σταματήσετε να πιέζεστε με τη σκέψη, ότι αυτή η ζωή είναι για να φτάσετε στην πραγμάτωση; Δεν είναι. Αυτή είναι δεδομένη. Πρόκειται να συμβεί.

Πάρτε μια βαθιά αναπνοή με αυτά.
(παύση)

Νιώθω πολλή ανακούφιση, όμως νιώθω επίσης πολλές αμφιβολίες στην αίθουσα αυτή τη στιγμή που λένε “Αυτή είναι απλά άλλη μια υπόσχεση; Μήπως απλά μας δίνεται μασημένη τροφή;” Λοιπόν, πρώτον, είναι πολύ καλύτερο από το να σας έλεγα “Εε, οκέι, οι περισσότεροι από σας δεν πρόκειται να τα καταφέρουν.” “Προσπαθήστε ξανά στην επόμενη ζωή! Εε! Συγγνώμη, δεν τα καταφέρατε σ’ αυτή τη ζωή.”

Πρόσφατα είπα σε μια ομάδα, ότι αν επρόκειτο να επιστρέψω, πράγμα που δεν θα έκανα ποτέ, αν επρόκειτο να επιστρέψω, θα γινόμουν παρουσιαστής σε τηλεπαιχνίδι. Θα μπέρδευα τόσο πολύ το μυαλό των ανθρώπων πάντα στα πλαίσια των παιχνιδιών . Άρα είναι πολύ καλύτερο από το να έλεγα ότι μερικοί από σας ίσως τα καταφέρουν, οι περισσότεροι από σας δεν θα τα καταφέρουν. Έτσι τουλάχιστον είμαι αισιόδοξος από αυτή την πλευρά.

Για τον άνθρωπο είναι πολύ καχύποπτο “Ποιος εγώ; Δεν χρειάζεται να δουλέψω γι’ αυτό λίγο περισσότερο; Είμαι κάπως μπερδεμένος. Αν δεν το παρατήρησες, Αντάμους, είμαι λίγο παλαβός. Εννοείς ότι πρόκειται να τα καταφέρω;” Ναι, έτσι είναι. Κι όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσετε, μη δουλεύετε γι’ αυτό. Μη στρεσάρεστε γι’ αυτό. Μη το πολεμάτε. Μη το προσκαλείτε καν, δηλαδή μη παρακαλάτε να έρθει σε σας. Απλά καθίστε κι επιτρέψτε. Θα μπορούσατε να είστε έξω για ψάρεμα όταν συμβεί. Θα μπορούσατε να κάνετε ντους. Το ντους είναι καταπληκτικό μέρος για Πραγμάτωση. Είναι εξαγνιστικό με τόσο πολλούς τρόπους. Αυτό είναι δεδομένο. Είστε εδώ στον πλανήτη πραγματικά για κάτι άλλο.

 Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ λόγος που Είστε Εδώ

Ακούγεται – χρησιμοποιώ συνέχεια τη λέξη «δύσπιστος», γιατί είναι μια πολύ κατάλληλη λέξη – ακούγεται δύσπιστο και είναι αυτό το σύνδρομο του «ποιος εγώ?».  “Ποιος εγώ;” Ναι, εσύ. Ήρθες στον πλανήτη αυτό γνωρίζοντας ότι η Πραγμάτωση θα συνέβαινε κι έπαιξες ένα θαυμάσιο παιχνίδι στο “Θα το κάνω πραγματικά δύσκολο να φτάσω εκεί, ώστε να μη ξεχάσω ποτέ ότι έφτασα εκεί.” Αλλά ήρθες απλά για να είσαι ένα φως στον πλανήτη σ’ αυτή την Εποχή των Μηχανών.

Το λέω αυτό, αλλά ξέρετε πόσος είναι ο μέσος χρόνος που χρειάζεται από τη στιγμή που εγώ, ή στο παρελθόν ο Τοβίας, θα έλεγα κάτι, ξέρετε, βαθυστόχαστο, συγκλονιστικό, μέχρι τη στιγμή που εσείς θα το πιάνατε πραγματικά; Θα έλεγα κάτι σε ένα Shoud, θα το ακούγατε με τα αυτιά σας, θα πήγαινε στο μυαλό σας, θα το χρησιμοποιούσατε μερικές φορές σαν makyo κλισέ, αλλά δεν θα το βάζατε πραγματικά στη ζωή σας. Ξέρετε τον μέσο χρόνο ανάμεσα στο βαθύ νόημα που εκφράζεται και την είσοδό του μετά στη ζωή σας;

ΑΛΑΙΝ: Δέκα χρόνια.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: 5.2 χρόνια. Για σένα στο πίσω μέρος που είπες δέκα χρόνια, είναι σωστό (γέλια). 5.2 χρόνια. Ας το περιορίσουμε αυτό λίγο. Δηλαδή, έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας, διασκεδαστική δουλειά, συναρπαστική δουλειά, θα είναι θλιβερή δουλειά κάποιες φορές, πραγματικά θλιβερή κάποιες φορές. Θα μιλήσω γι’ αυτό σε λιγάκι.

Αλλά θα ανακαλύψετε, ότι η συνύπαρξη ανάμεσα στα βάσανα και την ελευθερία δεν πρόκειται να πάει πολύ καλά σ’ αυτό τον πλανήτη. Η συνύπαρξη ανάμεσα σε εκείνους που επιλέγουν τον πόνο και τα βάσανα – και το επιλέγουν, κανείς δεν τους το προκαλεί – η συνύπαρξη ανάμεσα στα βάσανα και τον πόνο κι από εδώ η ελευθερία κι αυτό που αποκαλούμε μαγεία, θα είναι πολύ δύσκολο να συνυπάρξουν.

Νιώστε το αυτό για μια στιγμή. Εδώ έχουμε έναν απίστευτο αριθμό ανθρώπων στον πλανήτη, οι οποίοι εξακολουθούν να επενδύουν στον πόνο και τα βάσανα, στον περιορισμό και την έλλειψη. Κι από την άλλη έχουμε ανθρώπους που αληθινά καταλαβαίνουν την ελευθερία – την ελευθερία της ενέργειας, την ελευθερία από αυτό που εκλαμβάνουν σαν παρελθόν τους, την ελευθερία να είναι αυτοί που είναι. Είναι μια δύσκολη συνύπαρξη. Και βασικά, αυτός είναι ο λόγος που επιλέξατε να μείνετε ώστε ίσως, ίσως να ρίξετε φως σε άλλους ανθρώπους, να ανοίξετε τις προοπτικές. Όχι να τους αλλάξετε γνώμη, όχι να τους πείσετε, αλλά απλά να φωτίσετε προοπτικές στη ζωή τους.

Έτσι, επιλέξατε να είστε εδώ γι’ αυτό, να είστε οι κομιστές του φωτός, αλλά όχι υποκινητές του φωτός, όχι κάποιοι που το επιβάλλουν στους άλλους, απλά να είστε αυτό το φως. Γι’ αυτό είστε εδώ, αυτός είναι ο λόγος σ’ αυτή την Εποχή των Μηχανών.

Τώρα, για τον άνθρωπο που κάθεται εδώ είναι κάπως “Ουαου, αυτό είναι πραγματικά δύσπιστο. Δηλαδή, ακούγεται σαν μια υπέροχη ταινία.” Δεν είναι ταινία. Εννοώ, είναι πραγματικ

Θα ήθελα να αφιερώσετε μια στιγμή, αγαπητοί άνθρωποι που παίζετε το παιχνίδι “Αυτό ακούγεται υπερβολικό. Δηλαδή, ποιος εγώ; Ίσως, ίσως κάποιος άλλος. Ποιος εγώ;” Θέλω πραγματικά να το νιώσετε για μια στιγμή και να αφήσετε τον εαυτό σας να νιώσει τον Μάστερ και την σοφία να σας το εξηγούν λιγάκι με λόγια, που εγώ δεν θα μπορούσα. Αφιερώσετε μια στιγμή απλά για να το νιώσετε, γιατί πραγματικά  είστε εδώ.
(παύση)

Για τον άνθρωπο, αυτό μπορεί να φαίνεται σαν μεγάλη πρόκληση, μια μεγάλη αποστολή. Ο άνθρωπος που ακόμα νομίζει ότι πρέπει να εργάζεται για κάτι, ο άνθρωπος λέει “Δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω αυτό.” Θέλω μια στιγμή να ακούσετε τον Μάστερ μέσα σας, τη σοφία σας μέσα …
(παύση)

… και να δείτε αν υπάρχει κάποια οικειότητα με αυτό. Πραγματικά βρίσκεστε εδώ για να είστε ένα φως που θα φωτίζει τις προοπτικές για άλλους ανθρώπους, ιδιαίτερα αυτή την Εποχή των Μηχανών.
(παύση)

Έτσι το παιχνίδι που παίζεται μερικές φορές είναι “Ω, δεν είμαι εντελώς έτοιμος γι’ αυτό.” Το παιχνίδι που παίζεται είναι “Κάνω όλο αυτό με τη φώτιση και δουλεύω πάνω σ’ αυτό και …” Όχι, δεν το κάνετε. Παίζετε ένα παιχνίδι, το παιχνίδι του “Εργάζομαι για τη φώτιση μου.” Λοιπόν, πρώτον, όπως ξέρετε, όπως σας έχω πει, ο άνθρωπος δεν μπορεί καθόλου να το κάνει. Άρα αφήστε το αυτό. Σταματήστε να παίζετε το παιχνίδι. Θα συμβεί. Είναι τελειωμένη υπόθεση. Ένα εκατομμύριο δολάρια σε όποιον δεν κάνει την Πραγμάτωση του σ’ αυτή τη ζωή. Θα πρέπει να τα εισπράξετε στην άλλη πλευρά ,αλλά αυτό είναι μια μικρή λεπτομέρεια. Μικρή λεπτομέρεια. Είστε εδώ για να φέρετε το Μέρλιν στον πλανήτη, το φως που απλά φωτίζει τα δυναμικά στην ανθρωπότητα. Αυτό είναι. Όχι να τους πείτε πού είναι τα δυναμικά κι ούτε να τους πείτε ποιο να διαλέξουν, αλλά απλά να φωτίσετε τα δυναμικά. Αυτό είναι.

Και μετά ίσως, ίσως αυτό που θα συμβεί μ’ αυτό, είναι εκείνο που είπα, ότι ξέρω πως μερικοί από σας θα το βρείτε λίγο σκληρό, αλλά τα βάσανα δεν μπορούν να συνυπάρξουν με την ελευθερία μέσα σ’ ένα άτομο, μέσα σε μια κοινότητα, μέσα σ’ ένα πλανήτη. Απλά δεν γίνεται. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που Νέες Γαίες έχουν δημιουργηθεί, όπου δεν υπάρχουν βάσανα, δεν υπάρχει ανάγκη για βάσανα ούτε μαθήματα, για την περίπτωση που αυτή η Γη επιλέξει να μην περάσει στο δρόμο της ελευθερίας.

Η ελευθερία είναι ελευθερία με την ενέργεια, ελευθερία με τον Εαυτό σας, κυριαρχία. Το λέω αυτό, επειδή θα είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που πρόκειται να αντιμετωπίσετε, ότι είναι πολύ δύσκολο να συνυπάρξουν αυτά τα δυο πράγματα – τα βάσανα και η ελευθερία.

Νιώστε το αυτό για μια στιγμή. Πώς είναι δυνατόν να είστε πραγματικά ελεύθεροι αν ακόμα υποφέρετε στη ζωή σας;

Έτσι, αυτή την ημέρα των κοστουμιών και της ηθοποιίας λέω στον άνθρωπο “Σταμάτα να κάνεις τον αβέβαιο. Σταμάτα να φέρεσαι σαν την πτυχή του ‘ποιο

“Ποιος εγώ; Πραγμάτωση; Και κάτι ακόμα σπουδαιότερο, ότι είμαι εδώ για να κάνω αυτό το πράγμα, να φέρω φως στον πλανήτη;” Δεν πρόκειται να τριγυρίζουμε ανοίγοντας πύλες. Δεν πρόκειται να τριγυρίζουμε τραβώντας τον κόσμο από τους δρόμους και φέρνοντας τους για να τους κάνουμε κατήχηση. Δεν είναι τέτοιου  είδους περίπτωση. Είναι τόσο απλό. Είναι πραγματικά τόσο απλό. Το είπα αυτό σε μια ομάδα πρόσφατα, στο Threshold Reunion και θα μου άρεσε να το μοιραστώ μαζί σα

Το γραφείο του Μάστερ είναι ένα παγκάκι στο πάρκο κι ένα καφέ. Αυτό είναι. Αυτή είναι η δουλειά σας. Πάτε στο παγκάκι, πάτε στο καφέ ή κάτι άλλο, αυτό είναι το γραφείο σας. Κάθεστε εκεί, κάνετε οτιδήποτε θέλετε να κάνετε – διαβάζετε, γράφετε ένα βιβλίο, γράφετε ένα θεατρικό έργο, διαβάζετε την εφημερίδα, ίσως κι όχι – οτιδήποτε. Παρατηρήστε τους ανθρώπους, αυτό είναι πάντα πολύ διασκεδαστικό. Απλά παρακολουθείστε τους ανθρώπους. Νιώστε την ενέργεια τους. Και μερικοί από σας λένε “Ω, δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Αυτό είναι επικριτικό.” Ε, έι, διασκεδάστε μ’ αυτό, ξέρετε . Είναι παρατήρηση. Θα συνειδητοποιήσετε σαν Μάστερ, ότι πραγματικά είναι μόνο παρατήρηση. Είναι σαν “Ουοο! Αυτό το άτομο έχει μερικά μεγάλα θέματα με τον πόνο” και “Αυτό το άτομο είναι έτοιμο για μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή του.” Δεν θα πάτε απαραίτητα να τους το πείτε, αλλά θα αρχίσετε να παρακολουθείτε πώς λειτουργούν όλοι με την προσωπική τους ενέργεια – πώς λειτουργούν όλοι – και παριστάνουν ότι δεν το κάνουν. Αυτή είναι η σημαντική παρατήρηση. Παρακολουθείτε τους άλλους ανθρώπους να διαχειρίζονται την προσωπική τους ενέργεια, γιατί όλη η ενέργεια είναι προσωπική, και προσποιούνται ότι δεν είναι, ότι προέρχεται από κάπου αλλού. Τι εκπληκτικό παιχνίδι παίζουν οι άνθρωποι. Τι εκπληκτικό πράγμα να το παρατηρείς ως Μaster.

Άρα το γραφείο του Μάστερ είναι το παγκάκι στο πάρκο ή το καφέ. Παγκάκι όταν είναι ωραία έξω,  καφέ όταν δεν είναι. Εκεί θα κάνετε τη δουλειά σας. Θα στρώνετε τον κ@@@ σας, ναι , και θα κάνετε τη δουλειά σας. Και δεν θα εξαναγκάζετε. Δεν θα το πιέζετε. Είστε λαμπεροί από τη φύση σας. Κι απλά θα κάθεστε εκεί κι αυτό θα ρίχνει φως στα δυναμικά. Δεν χρειάζεται καν να ξέρετε ποιες είναι οι πιθανότητες για κάποιον. Στην πραγματικότητα, πιθανόν δεν θα θέλετε να ξέρετε. Όμως απλά πέφτει ένα φως, που τους δείχνει ότι υπάρχουν εναλλακτικές. Όντως έχουν επιλογές. Πολλές φορές θα επιλέξουν να μείνουν στην πορεία του πόνου  επειδή έχει τώρα γίνει τόση κατήχηση στην ανθρώπινη συνείδηση.

Νιώστε τη μαζική συνείδηση για μια στιγμή. Η μαζική συνείδηση είναι σαν ένα πολύ μεγάλο σύννεφο με όλες τις ανθρώπινες σκέψεις κι εμπειρίες όλων των ανθρώπων, που είναι στον πλανήτη ή έχουν ποτέ υπ

Υπάρχει πολύς πόνος εκεί μέσα. Τώρα, ναι, υπάρχει λίγη χαρά, υπάρχει μουσική, υπάρχει γέλιο, υπάρχουν οικογένειες, υπάρχουν πολλά πράγματα, όμως υπάρχει μια τεράστια σκιά πόνου

Τα βάσανα δεν χρειάζεται να υπάρχουν πουθενά στο σύμπαν, πουθενά στην πλάση. Τα βάσανα δεν χρειάζεται να υπάρχουν, κι όμως οι άνθρωποι ακόμα τα επιλέγουν. Έχουν δεχτεί κατήχηση, έχουν υπνωτιστεί απ’ αυτά. Κι ως Μάστερ μπορείτε να ελευθερωθείτε από την ανάγκη να υποφέρετε για οτιδήποτε. Απλά πάρτε μια βαθιά αναπνοή κι ελευθερώστε το. Δεν υπάρχει απολύτως καμία ανάγκη να υποφέρε

Λοιπόν αυτά είναι τα εισαγωγικά μου σχόλια. Ελπίζω ότι θα τα συνδέσουμε όλα πριν τελειώσουμε αυτό το Shoud. Όμως στο μεταξύ, θα ήθελα την αγαπητή Λίντα, μεταμφιεσμένη σε γκρίζα, την αγαπητή Γκρίζα Λίντα με το μικρόφωνο παρακαλώ για τη σημερινή ερώτηση για τη σοφία των Μάστερ.

Η Σοφία των Σώμπρα

Οκέι. Ας δυναμώσουμε τα φώτα και, για να δω, δεν έχουμε γρήγορο τυμπανισμό, σωστά; Ναι. Όλοι στο κοινό είναι σα να λένε “Εκτυφλωτικό” (καθώς δυνάμωναν τα φώτα). Οκέι. Η ερώτηση είναι -θα μπορούσες να βρεις τον πρώτο μας Μάστερ, η ερώτηση θα ακολουθήσει …

ΛΙΝΤΑ: Να τους διαλέγω πριν την ερώτηση;

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πάντα, πάντα.

ΛΙΝΤΑ: Εξαίσια. Οκέι. Νομίζω ότι θα διαλέξω κάποιον -κάπως – καινούριο.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Κάπως καινούριο. Είσαι κάπως – καινούρια;

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Είμαι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Αυτό είναι σαν να λέμε Εβραϊκός, αλλά με ‘ν’; (λίγα γέλια) [δηλ. newish-Jewish] Ναι, είναι. Σαλόμ!

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Σαλόμ. Ευχαριστώ.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, και η ερώτηση είναι …

ΛΙΝΤΑ: Περίμένε! Είναι κάπως – καινούρια. Δηλαδή, δεν έχει βρεθεί σε -έχεις βρεθεί σε ζωντανό Shoud άλλη φορά;

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Όχι, αλλά δεν είμαι τόσο καινούρια.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δεν είσαι τόσο καινούρια (αυτή γελάει). Λοιπόν, καλά. Τώρα που το ξεκαθαρίσαμε όλο αυτό, η ερώτηση είναι “Οι άνθρωποι -γενικά, γενικά – οι άνθρωποι κάνουν περισσότερα για να βλάψουν τον εαυτό τους ή για να βλάψουν τους άλλους;

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Για να βλάψουν τον εαυτό τους.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Για να βλάψουν τον εαυτό τους. Με ποιους τρόπους;

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Μμ …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Απλά δεν διαβάζω γι’ αυτό στις εφημερίδες όταν κοιτάζω πάνω από τον ώμο σας. Και δεν έχετε ούτε εφημερίδες στις μέρες μας. Αυτό είναι τόσο παράξενο.

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Είναι παράξενο.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι.

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Οι άνθρωποι σίγουρα κάνουν περισσότερα για να βλάψουν τον εαυτό τους παρά τους άλλους, γιατί όντως βλάπτουμε τους άλλους. Οι άνθρωποι πράγματι βλάπτουν τους άλλους προφανώς, αλλά όταν βλάψεις τους άλλους, βλάπτεις τον εαυτό σου εσωτερικά, περισσότερο …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ο Κώλντρε διαφωνεί κάπως με αυτό. Μου λέει όταν οι γονείς του τον χτύπαγαν (αυτή γελάει), ότι αυτό τους πλήγωνε περισσότερο απ’ ότι εκείνον (λίγα γέλια). Είναι όπως, όχι. Όχι. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Απλά δεν είναι αλήθεια. Αλλά τέλος πάντων, συνέχισε.

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Όχι, όπως έλεγα … τώρα με κάνεις …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δεν είναι κάπως αστείο το πώς όλα γίνονται ονειρικά;! (γελάνε)

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Όχι, οι άνθρωποι σίγουρα κάνουν περισσότερα για να βλάψουν τον εαυτό τους παρά τους άλλους. Υποθέτω ότι αυτή είναι απλά η δική μου άποψη σχετικά.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Όμως πάντα διαβάζετε σχετικά με το κακό που άλλοι κάνουν σε ανθρώπους. Πώς γίνεται να μη συζητείται το κακό που κάνουν στους εαυτούς τους, αν αυτό πιστεύεις;

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Λοιπόν, πιστεύω ότι το κακό υπάρχει σε πολλαπλά ρεύματα. Ξέρεις, ο εαυτός να βλάψει τον εαυτό, ο εαυτός να βλάψει άλλους και οι άλλοι άλλους. Και νομίζω ότι απορροφάται με τρεις διαφορετικούς τρόπους, πραγματικά, από όλους όσους συμμετέχουν σ’ αυτό από διαφορετικές γωνίες.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά. Δεν ξέρω πού το πας (γελάνε).

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Πραγματικά κι εγώ δεν είμαι σίγουρη (αυτή γελάει).

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Οπότε εσύ βλάπτεις τον εαυτό σου ή έχεις βλάψει τον εαυτό σου;

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Βέβαια.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Με ποιους τρόπους;

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Όταν δεν επιτρέπω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όταν δεν επιτρέπεις. Οκέι, αλλά δώσε μου ένα καλό παράδειγμα βλάβης στον εαυτό σου, κάτι που έχεις κάνει στον εαυτό σου.

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Να παραμένω σε σχέσεις με ανθρώπους που με έβλαψαν.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Αυτό είναι βλάβη στον εαυτό σου, σωστά;

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Γιατί το έκανες; Αυτό είναι κάπως παράξενο.

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Είναι παράξενο (αυτή γελάει).

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, ναι. Ναι. Χαίρομαι που μπορείς να το παραδεχτείς. Είσαι ακόμα σ’ αυτό το είδος σχέσης;

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Όχι. Όχι, δεν είμαι. Ειλικρινά, επειδή πάντα νιώθω ότι μπορώ να τα  διορθώσω όλα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ενδιαφέρον. Λες κι έχεις λίγο παραπάνω από τους άλλους και μπορείς να διορθώσεις τα πάντα. Σωστά. Τι θάλεγες να διορθώσεις τον εαυτό σου; Πώς πάει αυτό;

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Πολύ καλύτερα πρόσφατα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τι θα είχες να διορθώσεις;

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Εμένα (γελάει σιγανά).

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Το ξέρω, αλλά τι σε σένα;

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Τι σε μένα; Χρειάστηκε να ξεπεράσω παλιές πληγές.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Μμ χμμ. Ναι. Ξέρεις, βλέπω -κι ο Κώλντρε, ξανά, παρεμβαίνει -σκξξ!- φύγετε παράσιτα (λίγα γέλια). Βλέπω ότι έχασες μερικές μεγάλες ευκαιρίες στη ζωή σου, όπως ίσως μια ευκαιρία για καριέρα, που πραγματικά ήθελες αλλά δεν έκανες και μερικά τέτοια πράγματα ή ακόμα και μια σχέση που ήθελες αλλά δεν έκανες. Ποιος σου τα έκανε μαντάρα;

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Εγώ.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τρελά. Γιατί; Βλέπω ότι είχες μερικές όμορφες ευκαιρίες και τις κατέστρεψες. Αυτο-καταστροφή.

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Πραγματικά μου αρέσουν τα δύσκολα. Τι να πω; (γελάνε)

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: “Πραγματικά μου αρέσουν τα δύσκολα.” Όχι, τι θάλεγες να το βάλεις αυτό στο παρελθόν ?

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Ναι..

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Γιατί όμως; Είναι ενδιαφέρον. Γιατί;

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: (αναστενάζει) Πραγματικά δεν μπορώ να πω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Επινόησε κάτι.

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Γιατί μου άρεσε να κάνω πράγματα με το δύσκολο τρόπο;

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, ναι.

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Γιατί υποθέτω στο παρελθόν, πάντα προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από μένα..

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά.

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Ότι δεν το δημιουργούσα εγώ. Δεν ήμουν -ξέρεις, προσπαθείς και βρίσκεις κάποιον άλλο στόχο για να βάλεις τα θέματα σου …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά, σωστά.

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: … και να τα κολλήσεις κάπου αλλού και δεν αντιμετώπιζα τον εαυτό μου πραγματικά.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Λοιπόν μπορούμε να το τελειώσουμε όλο αυτό τώρα;

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δηλαδή, ήταν ένα σπουδαίο μεγάλο παιχνίδι κι αυτό ήταν όλο.

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Ήταν ένα πολύ μεγάλο παιχνίδι. Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ήταν σαν μια πράξη ανόητης συνειδητότητας (αυτή γελάει). Όμως όλοι το κάνετε και η ανθρωπότητα το κάνει ακόμα. Αλλά ας επιστρέψω στην αρχική ερώτηση, λοιπόν νιώθεις ότι οι άνθρωποι βλάπτουν τους εαυτούς τους πιο πολύ απ’ ότι τους άλλους;

(αυτή κάνει παύση)

Αυτό είπες.

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Ναι, αυτό είπα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σε τι ποσοστό; Ας πούμε 49 τοις εκατό βλάπτουν άλλους, 51 βλάπτουν τον εαυτό τους;

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Περίμενε. Ξέρεις κάτι, θα αλλάξω την απάντηση μου. Πραγματικά δεν μπορώ να πω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκέι, δεν μπορείς να πεις.

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Δεν μπορώ να πω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Τότε να ξέρεις θα πρέπει να πας στην τουαλέτα (αυτή γελάει). Εννοώ ότι είναι ένας τρόπος -νομίζω ότι είναι ένας άλλος τρόπος να πεις ‘δεν ξέρω’. ‘Δεν μπορώ να πω.’ Νομίζω ότι είναι στο ίδιο – θα σε αφήσουμε αυτή τη φορά γιατί είσαι Εβραία (γέλια). Όμως, ναι, οκέι. Και να ακούς καθώς θα απαντούν κάποιοι από τους άλλους. Ξέρεις όμως τι έγινε εδώ όταν μιλούσαμε;

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Τι; Άλλαξα γνώμη; (αυτή γελάει)

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όχι, όχι. Δυσκολεύεσαι κάπως να σκεφτείς αυτή τη στιγμή;

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Ναι, λιγάκι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Δεν νομίζεις ότι κάτι πυροδοτήθηκε που απλά χρειαζόταν να απελευθερωθεί; Ναι.

ΚΙΜΠΕΡΛΙ: Ευχαριστώ.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ωραία. Ευχαριστώ.

Επόμενος. Ίδια ερώτηση. Οι άνθρωποι κάνουν περισσότερα για να βλάψουν τον εαυτό τους ή για να βλάψουν τους άλλους; Ναι. Θα σε πείραζε να σηκωθείς;

ΣΩΜΠΡΑ 1(γυναίκα): Όχι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Με την ευκαιρία, λυπάμαι, αλλά ένα από τα πράγματα που κάνουμε σήμερα -εγώ μιλάω, αποσπώ την προσοχή – αλλά υπάρχει κάτι σαν -πώς θα το λέγαμε; Είναι κάτι σαν ομίχλη του μυαλού που θα συμβαίνει όλη τη μέρα και για καλό λόγο. Θα εξηγήσω αργότερα. Λοιπόν ποια ήταν η ερώτηση μου;

ΣΩΜΠΡΑ 1: Δεν ξέρω. Εσύ πρέπει να μου πεις (το κοινό λέει ‘Ωω!’).

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, λοιπόν, δεν το λες αυτό εδώ. Οπότε πρόκειται να …

… πάω πίσω στο χρόνο (γέλια). Οκέι, έχουμε πάει πίσω στο χρόνο. Ας αρχίσουμε από την αρχή. Λοιπόν, αγαπητή Μάστερ, οι άνθρωποι κάνουν περισσότερα για να βλάψουν τον εαυτό τους ή για να βλάψουν τους άλλους;

ΣΩΜΠΡΑ 1: Ουαου. Νομίζω ότι βλάπτουμε τους εαυτούς μας.

Εκτός κι αν παίζουμε το θύμα, πράγμα που δεν θα έπρεπε.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά. Έχεις βλάψει άλλους ανθρώπους;

ΣΩΜΠΡΑ 1: Μπφφφ! (ο Αντάμους γελάει) Πιθανόν.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πιθανόν. Συναισθηματικά ή σωματικά; Έχεις ποτέ ρίξει χαστούκι σε κάποιον;

ΣΩΜΠΡΑ 1: Πιθανόν (η Ελίζαμπεθ γελάει).

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: (Μιλώντας στην Ελίζαμπεθ) Αυτό λέγεται απόσπαση προσοχής. Αυτή είναι υπερβολικά μέσα στο μυαλό. Πρέπει κάπως να το διακόψω.

ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ (γελώντας): Οκέι. Το έπιασα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Λοιπόν μπορούμε να πάμε πίσω στο χρόνο και γι’ αυτό αν δεν σου άρεσε. Όχι, εμένα μου άρεσε. Λοιπόν, οκέι. Τι έχεις κάνει για να βλάψεις τον εαυτό σου;

ΣΩΜΠΡΑ 1: Λοιπόν, έχω την τάση να κατηγορώ τον εαυτό μου για όλα όσα …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Υποτίθεται ότι γελάς σ’ αυτό το σημείο. Οκέι. Όχι. Κατηγορείς τον εαυτό σου για όλα. Τι άλλο;

ΣΩΜΠΡΑ 1: Καθώς κοιτάζω το παρελθόν μου, ξέρεις, είναι δύσκολο να βρω άλλους ανθρώπους να κατηγορήσω για τις δυσκολίες στη ζωή μου. Πάντα αφορά κάτι …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όχι, είναι όλα δικό σου φταίξιμο.

ΣΩΜΠΡΑ 1: Ναι, το ξέρω. Είναι όπως …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δηλαδή, όχι η ζωές των άλλων ανθρώπων, η δική σου ζωή.

ΣΩΜΠΡΑ 1: Σωστά.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όχι, η ζωή σου είναι δικό σου λάθος. Όχι, αληθινά.

ΣΩΜΠΡΑ 1: Λοιπόν, καταλαβαίνω ότι είμαι ο κύριος της ψυχής μου, ξέρεις, ο καπετάνιος του καραβιού μου ή όπως αλλιώς το ονομάζεις. Εξαρτάται από μένα. Κι ότι σε αυτό βρίσκεται η δύναμη μου.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, μάλλον κύριος της δικής σου αυταπάτης. Ναι. Λοιπόν, όταν μιλάω για το κακό που έχεις κάνει στον εαυτό σου σ’ αυτή τη ζωή, τι νομίζεις -θα έρθεις στο Κλαμπ των Αναληφθέντων Δασκάλων κάποια στιγμή, θα περάσεις στην άλλη πλευρά και θα πεις “Γκιιζ, ορίστε τι έκανα.” Προσδιόρισε ένα πράγμα. Τι έκανες πραγματικά που έβλαψε τον εαυτό σου;

ΣΩΜΠΡΑ 1: Ω, απλά διάφορα –αμφιβολία, υποθέτω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Αμφιβολία. Οκέι. Και τι σε οδήγησε η αμφιβολία να κάνεις στη ζωή σου;

ΣΩΜΠΡΑ 1: Να πάρω κακές αποφάσεις.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Και τι άλλο;

Το λες με τη γλώσσα του σώματος σου.

ΣΩΜΠΡΑ 1: Οκέι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Έμεινες στο λίγο.

ΣΩΜΠΡΑ 1: Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Είσαι λίγο παραπάνω γκρίζα, να ξέρεις.

ΣΩΜΠΡΑ 1: Ναι, το σκεφτόμουν αυτό νωρίτερα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, ναι! Δηλαδή, όπως αυτή (η Λίντα) αντιπροσωπεύει το γκρίζο μέσα στους Σώμπρα. Έμεινες πολύ μικρή και κρύφτηκες κι αυτό είναι βλάβη στον εαυτό σου. Πραγματικά θέλω όλοι σας να το ακούσετε αυτό. Βλάπτετε τον εαυτό σας μένοντας μικροί. Κλείνετε τον εαυτό σας σε ένα είδος δικής σας φυλακής για να μείνετε μικροί. Γιατί; Έχουμε να κάνουμε μεγάλα πράγματα εδώ σ’ αυτό τον πλανήτη. Πρέπει να βρείτε ένα παγκάκι ή ένα καφέ όπου θα είστε άνετοι ρίχνοντας το φως σας σε όλο τον κόσμο, και δεν μπορείτε να το κάνετε μένοντας μικροί. Δεν χρειάζεται να ανεβείτε σε σκηνή και δεν χρειάζεται να κάνετε σπουδαίες ομιλίες ή να γράψετε ένα βιβλίο μπεστ-σέλλερ. Το μόνο που χρειάζεται να κάνετε, που πρόκειται να κάνουμε μαζί, είναι βάλετε τον κ@@@ σας σε ένα παγκάκι στο πάρκο ή σε ένα κάθισμα στο καφέ και να ακτινοβολείτε, να φωτίζετε, να είστε ανοιχτοί. Αυτό είναι. Αλλά δεν μπορείτε να το κάνετε όταν είστε μικροί.

ΣΩΜΠΡΑ 1: Σωστά.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Κι έχεις πολλές αμφιβολίες, ακόμα έχεις αυτή τη στιγμή, όπως αμφιβάλλεις αν θα έπρεπε καν να είσαι εδώ τώρα, στον πλανήτη ή στο Κέντρο Επικοινωνίας του Βυσσινί Κύκλου.

ΣΩΜΠΡΑ 1: Όχι, πραγματικά δεν έχω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δεν έχεις. Οκέι.

ΣΩΜΠΡΑ 1: Απλά έχω άγχος για την επίδοση κι αυτό είναι που βιώνω αυτή τη στιγμή.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όχι, βέβαια, βέβαια. Και πραγματικά, δεν είναι αυτό. Υπάρχει μια ομίχλη στην αίθουσα σκόπιμα και μετά παίρνεις το μικρόφωνο κι εγώ γίνομαι -πώς θα το λέγατε;

ΛΙΝΤΑ: Μ@@@ς; (πολλά γέλια)

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σκόπευα να πω αφόρητος Δάσκαλος, αλλά … (κι άλλα γέλια) Σε περίπτωση που ακούτε εξ αποστάσεως και δεν το ακούσατε, κάποια από τα σχόλια ήταν ‘μ@@@ς’ και ‘γαϊδούρι’. Μοιάζω … ω, μην απαντήσετε σ’ αυτό (γέλια). Μην απαντήσετε σ’ αυτό. Οκέι. Αυτό λέγεται ‘τεράστια απόσπαση προσοχής’. Πάρτε μια βαθιά αναπνοή όλοι. Συμβαίνουν πολλά εδώ.

 

Η αμφιβολία και το να μείνεις στο λίγο ήταν το μεγαλύτερο κακό που έχεις κάνει στον εαυτό σου σ’ αυτή τη ζωή. Και γιατί; Αυτό δεν έχει πλάκα. Ναι.

ΣΩΜΠΡΑ 1: Σωστά.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκέι. Κάτι που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μου;

ΣΩΜΠΡΑ 1: Όχι, αυτή τη στιγμή.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκέι. Αργότερα;

ΣΩΜΠΡΑ 1: Πιθανόν.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκέι. Σ’ ευχαριστώ. Και η Λίντα είναι που σε διάλεξε (η Λίντα γελάει). Εγώ δεν έχω σχέση μ’ αυτό το κομμάτι. Οκέι. Συνέχισε.

ΛΙΝΤΑ: Ας γίνω ριψοκίνδυνη.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκέι. Χέι, ‘ποιος εγώ’. Ελάτε! Ελάτε! (ο Αντάμους γελάει)

ΓΚΑΡΡΥ: Γεια χαρά.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Λοιπόν, οι άνθρωποι – νομίζω ότι είσαι ψυχολόγος.

ΓΚΑΡΡΥ: Συχνά.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Συχνά, ναι. Όχι, αυτό είναι σπουδαίο, γιατί αυτό που … λοιπόν, έχουμε πολλά να συζητήσουμε.

ΓΚΑΡΡΥ: Ναι, όντως.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πρόκειται να μιλήσουμε στο ProGnost για την ψυχολογία του πλανήτη στα επόμενα 20, 30 χρόνια. Θα είναι συναρπαστικό. Ξέρετε, έχουμε μιλήσει πολύ για την τεχνολογία. Τώρα πρόκειται να μπούμε στην ψυχολογία αυτού που συμβαίνει. Όμως, ούτως ή άλλως, οι άνθρωποι κάνουν περισσότερα για να βλάψουν τον εαυτό τους ή τους άλλους;

ΓΚΑΡΡΥ: Ω, τους εαυτούς τους.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τι κάνουν;

ΓΚΑΡΡΥ: Αρνούνται ποιοι είναι πραγματικά

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά. Σωστά. Και τι άλλο;

ΓΚΑΡΡΥ: …βασισμένοι στην αρχική άγνοια μέχρι να αποκτήσουν επίγνωση.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά.

ΓΚΑΡΡΥ: Κι όταν αποκτήσουμε επίγνωση, συνεχίζουμε να σαμποτάρουμε τους εαυτούς μας, αυτό είναι το σημαντικότερο κακό.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά. Ωραία. Ωραία. Άρα, μιλώντας για το μέσο άτομο, θα έλεγες για τη βλάβη στους εαυτούς τους σε αντίθεση με τη βλάβη σε άλλους, ποιο είναι το ποσοστό εκεί;

ΓΚΑΡΡΥ: Πραγματικά, είναι εκατό τοις εκατό βλάβη στον εαυτό τους.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Εκατό τοις εκατό. Οκέι. Ωραία. Και γιατί το λες αυτό;

ΓΚΑΡΡΥ: Επειδή κάθε ανθρώπινο ον έχει τη δυνατότητα για ολική ευθύνη, ακόμα κι αν πρόκειται για ένα βρέφος.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Αλήθεια.

ΓΚΑΡΡΥ: Δεν το λέμε για να τους κατηγορήσουμε για  ‘κακή κρίση’ ή ότι δεν έχουν αρκετές πληροφορίες, αλλά το να αναγνωρίζουμε ότι δεν είναι υπεύθυνοι, τους κρατάμε περιορισμένους λέγοντας “Δεν είσαι αρκετά καλός ώστε να εκπληρώσεις την επίγνωση σου για τον αληθινό Εαυτό σου.”

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, και είναι πραγματικά φτηνό να πει κάποιος “Δεν έχω αρκετές γνώσεις ή πληροφορίες, συνεπώς, δεν είμαι πραγματικά υπεύθυνος.” Αυτό είναι πραγματικά φτηνό, γιατί όλοι το έχουν μέσα τους και δεν έχει καμία σχέση με γνώση, πληροφορία μόρφωση ή οτιδήποτε σχετικό. Οτιδήποτε σχετικό. Ωραία. Οκέι. Ένα δυο ακόμα. Σ’ ευχαριστώ.

ΓΚΑΡΡΥ: Ευχαριστώ.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Θα μπορούσες να το γράψεις -αυτό που μόλις είπες – και να το επεκτείνεις λιγάκι.

ΓΚΑΡΡΥ: Σαν πιστοποιητικό.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, ναι. Και θα ταιριάξει σε ένα πιστοποιητικό. Ναι. Για πέντε δολάρια. Ωραία. Οι άνθρωποι βλάπτουν τον εαυτό τους ή τους άλλους;

ΜΑΙΡΗ ΣΟΥ: Κι εγώ πιστεύω ότι βλάπτουμε τον εαυτό μας εκατό τοις εκατό.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Εκατό τοις εκατό. Οκέι. Γιατί;

ΜΑΙΡΗ ΣΟΥ: Γιατί δεν υπάρχει διαχωρισμός. Όλα είναι δική μας ενέργεια.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκέι. Σωστά. Σωστά. Ωραία. Άρα γιατί ακούς στα νέα συνεχώς σχετικά με το κακό που παθαίνουν οι άλλοι;

ΜΑΙΡΗ ΣΟΥ: Γιατί νομίζουμε ότι είναι έξω από μας. Η ενέργεια είναι έξω από μας. Τα γεγονότα της ζωής μας είναι έξω από μας και πάντα αντιδρούμε σ’ αυτά.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Άρα ο συνηθισμένος άνθρωπος, αν τον ρωτούσες την ίδια ερώτηση “Εσύ βλάπτεις τον εαυτό σου ή κάθε τι απ’ έξω βλάπτει” τι θα έλεγαν;

ΜΑΙΡΗ ΣΟΥ: Θα κατηγορούσαν τους άλλους.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Θα κατηγορούσαν τους άλλους. Και τι ποσοστό πιστεύεις ότι θα καταλόγιζαν στον εαυτό τους; Ο μέσος άνθρωπος.

ΜΑΙΡΗ ΣΟΥ: Ίσως 20, 25.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Αυτό είναι απόλυτα σωστό. Ναι. Ναι. Θα πάρουν την ευθύνη για το 20 τοις εκατό περίπου κι όλα τα άλλα είναι ο έξω κόσμος. Κάθε τι άλλο είναι όλοι οι άλλοι.

ΜΑΙΡΗ ΣΟΥ: Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Άρα είναι πολύ δύσκολο – επιστρέφοντας σε ένα από τα θέματα μου σήμερα – είναι πολύ δύσκολο να συνυπάρξουν τα βάσανα και η ελευθερία. Λοιπόν, γι’ αυτό είμαστε εδώ. Γι’ αυτό είμαστε εδώ. Ωραία.

ΛΙΝΤΑ: Οκέι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οι άνθρωποι, πιο πολύ βλάπτουν τον εαυτό τους ή τους άλλους;

ΣΩΜΠΡΑ 2(άνδρας): Τον εαυτό τους.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τον εαυτό τους. Και γιατί το λες αυτό;

ΣΩΜΠΡΑ 2: Εξ αιτίας όλων των λόγων που είπαν όλοι οι άλλοι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά. Θέλεις να προσθέσεις τίποτα σ’ αυτά;

ΣΩΜΠΡΑ 2: Ενοχή, αμφιβολία, όλα αυτά τα πράγματα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, ναι. Πώς έχεις βλάψει τον εαυτό σου;

ΣΩΜΠΡΑ 2: Έμεινα σε μια σχέση λίγο περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Πόσο περισσότερο;

ΣΩΜΠΡΑ 2: Ακόμα (γέλια).

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, λοιπόν, μήπως τυχόν μας παρακολουθούν σήμερα;

ΣΩΜΠΡΑ 2: Δεν ξέρω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δεν ξέρεις. Οκέι. Γιατί; Γιατί να το κάνεις αυτό;

ΣΩΜΠΡΑ 2: Υποθέτω, είναι το πρόγραμμα με το οποίο λειτουργώ πολύ καιρό τώρα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά, σωστά. Σωστά. Το πρόγραμμα είναι ότι δεν θα τα κατάφερνες μόνος σου;

ΣΩΜΠΡΑ 2: Περιορισμοί, χρήματα, όλα αυτά τα πράγματα που δεν έχουν σημασία.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά. Δεν έχουν. Δηλαδή, είναι πολύ αληθινά, κατά κάποιον τρόπο, όταν είσαι μέσα σ’ αυτά, πολύ αληθινά, και “Τι θα συμβεί αν χωρίσουμε;” και ξέρεις, ακόμα και στα οικονομικά τι θα συμβεί. Επίσης, όμως, πού είναι αυτό το κάπως παράξενο σύστημα υποστήριξης το οποίο έχεις συνηθίσει, ξέρεις.

ΣΩΜΠΡΑ 2: Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πού είναι; Μπορείς να τα βγάλεις πέρα μόνος σου; Θα βρεις ποτέ κανένα να σε αγαπήσει; Μπορείς να είσαι μόνος χωρίς αυτό; Κι έχεις δίκιο, είναι προγραμματισμένο μέσα. Πότε σκοπεύεις να το σταματήσεις;

ΣΩΜΠΡΑ 2: Σύντομα (γελάνε).

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Αύριο.

ΣΩΜΠΡΑ 2: Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δεν έρχεται ποτέ πραγματικά. Όχι, εννοώ ότι θα ήθελα μια σαφή απάντηση. Πότε σκοπεύεις να το σταματήσεις;

(κάνει παύση)

Έχεις το κινητό τηλέφωνο μαζί σου; Μπορούμε να τηλεφωνήσουμε αυτή τη στιγμή (κάποιοι άνθρωποι στο κοινό λένε ‘Ω!’).

ΣΩΜΠΡΑ 2: Θα ήθελα να πω τώρα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τώρα. Όμως γιατί όχι; Γιατί όχι; Τι σε κρατάει σ’ αυτή τη σχέση;

ΣΩΜΠΡΑ 2: Ο φόβος.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Για;

(κάνει παύση)

Όταν το λες πραγματικά θα είναι πολύ καλό για σένα απλά να το βγάλεις προς τα έξω.

ΣΩΜΠΡΑ 2: Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και με την ευκαιρία, έχουμε κόσμο στην αίθουσα με πολύ σοβαρότερες ιστορίες, άρα μην ανησυχείς ότι φτάνεις στα άκρα εδώ. Πολύ σοβαρότερες. Φόβος για; Ποιο είναι το σπουδαιότερο -απλά επινόησε κάτι – ποιο είναι το σπουδαιότερο πράγμα που σου έρχεται; Φόβος για;

ΣΩΜΠΡΑ 2: Κρίση.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Κρίση. Από;

ΣΩΜΠΡΑ 2: Άλλους.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Από άλλους. Ότι δεν τα κατάφερες σε μια σχέση;

ΣΩΜΠΡΑ 2: Υποθέτω, είναι μέρος αυτού.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οι άλλοι άνθρωποι απλά σε παρακολουθούν κι ο τρόπος που σε κοιτάζουν κι αυτά, ναι.

Οκέι. Ξέρεις, είναι πολύ αληθινό, κατά κάποιον τρόπο, αλλά είναι όλα ένα μεγάλο θέατρο.

ΣΩΜΠΡΑ 2: Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δηλαδή, είναι πραγματικά μια τεράστια παράσταση. Έτσι, συνεχίζεις να βιώνεις αυτή τη σχέση και βασικά “Λοιπόν, ελπίζω να καλυτερέψει, αλλά ίσως κι όχι. Και θα είμαι αναποφάσιστος και δεν θα αλλάξω τίποτα” και μετά, ξέρεις, περνούν 20 χρόνια και λες “Γιατί δεν έκανα κάτι τότε;” Τώρα, δεν λέω να φύγεις από τη σχέση. Δεν είπα καθόλου αυτό. Είπα να αλλάξεις τη σχέση.

ΣΩΜΠΡΑ 2: Είναι απόλυτα λογικό.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Αυτό μόνο χρειάζεται να κάνεις. Ναι. Κι αν σημαίνει να φύγεις, ωραία. Αν σημαίνει να φύγεις για ένα σύντομο διάστημα, να πάρεις μιαν ανάσα, χρόνο μακριά ο ένας από τον άλλο, ωραία. Αλλά άλλαξε τη δυναμική στη σχέση. Πόσο καιρό είσαι στη σχέση;

ΣΩΜΠΡΑ 2: Δώδεκα χρόνια.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Και πιστεύεις ότι η σχέση έχει οποιαδήποτε σχέση με το κάρμα, με  περασμένες ζωές, με κοινές περασμένες εμπειρίες;

ΣΩΜΠΡΑ 2: Πάρα πολύ.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πάρα πολύ. Οκέι, άλλαξε το αυτό. Απελευθέρωσε το κάρμα. Τώρα, μπορείς εσύ να το κάνεις ή μπορείτε να το κάνετε κι οι δυο μαζί. Αν το κάνεις, λες “Έχω τελειώσει με το κάρμα” -ξέρεις, το κάρμα είναι σαν το καρουζέλ, απλά συνεχίζει να γυρίζει ‘γύρω, γύρω, γύρω’ μέχρι να πεις “Φεύγω”. Τώρα, αυτό μπορεί να κάνει το άτομο, το/τη σύντροφο σου, να αναστατωθεί πραγματικά, γιατί θέλουν να συνεχίσουν να παίζουν το παιχνίδι του καρουζέλ κι εσύ πρέπει να είσαι πρόθυμος να το αντιμετωπίσεις. Δεν χρειάζεται καν να τους το πεις. Απλά λες “Βγαίνω από το καρουζέλ του κάρμα. Έχω τελειώσει μ’ αυτό, ολοκλήρωσα, έκλεισα. Έχουν λυθεί τα πάντα.” Όμως από την άλλη, ο/η σύντροφος σου μπορεί επίσης να πει “Δεν ξέρω τι είναι, αλλά κάτι μόλις απομακρύνθηκε σ’ αυτή τη σχέση και σε βλέπω με εντελώς διαφορετικό τρόπο.”

ΣΩΜΠΡΑ 2: Χμ.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Λοιπόν, όταν λέω άλλαξε το, αυτό όντως σημαίνει φύγε αύριο. Σημαίνει άλλαξε το, οκέι;

ΣΩΜΠΡΑ 2: Ναι. Είναι λογικό.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Υπάρχει πολύ παλιό κάρμα εκεί. Πολλή, πολλή, πολλή, πολλή ενοχή εκεί και η ενοχή είναι πραγματικά ένα από τα χειρότερα πράγματα. Ανθρώπινη ενοχή και ντροπή, αυτό είναι το δυσκολότερο πράγμα. Ωραία.

ΣΩΜΠΡΑ 2: Σου κλέβει την ενέργεια.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πράγματι. Το κάνει. Ναι. Κι έχεις πολλά θέματα με το δράκο τώρα στη ζωή σου. Ξέρεις, ο δράκος σου φέρνει στην επιφάνεια πράγματα για σένα και είναι λίγο συντριπτικό και δύσκολο να το διαχειριστείς τώρα. Αλλά ο δράκος είναι εκεί για καλό λόγο, είναι για ξεπεράσεις αυτά τα σ@@.

ΣΩΜΠΡΑ 2: Ευχαριστώ.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σίγουρα. Ωραία. Ας κάνουμε άλλο ένα. Αυτό είναι τόσο διασκεδαστικό -για μένα. Για μένα, όχι για σας! Θεέ μου! (ο Αντάμους γελάει) Όχι. Ποιος θέλει πραγματικά να πάρει το μικρόφωνο; Οι άνθρωποι βλάπτουν τον εαυτό τους ή βλάπτουν τους άλλους;

ΜΑΙΡΗ: Τους εαυτούς τους.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τους εαυτούς τους. Σε τι ποσοστό;

ΜΑΙΡΗ: Πιθανόν εκατό, ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Εκατό οκέι.

ΜΑΙΡΗ: Εγώ κάπως … ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τι κάνουν για να πληγώσουν τον εαυτό τους, να βλάψουν τον εαυτό τους;

ΜΑΙΡΗ: Αμφιβάλλουν για τον εαυτό τους. Σαμποτάρουν τον εαυτό τους. Δεν έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Αυτοί, μμ …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πώς παίζεται αυτό; Έχεις αμφιβολία, έλλειψη εμπιστοσύνης, και λοιπά. Πώς το εκφράζουν τώρα;

ΜΑΙΡΗ: Λοιπόν, όταν είπες πριν από μερικά λεπτά ότι μένοντας μικροί, αυτό είναι πραγματικά – αυτό είναι μεγάλο θέμα. Το να μένουμε μικροί είναι μεγάλο.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Το να μένουμε μικροί είναι μεγάλο. Ναι, ναι (λίγα γέλια). Μπλουζάκια. Γιατί κάπ… Σαρτ, υποτίθεται ότι θα στήσεις ένα εργοστάσιο για μπλουζάκια σε ένα φορτηγό ή κάτι άλλο και τη στιγμή που βρίσκουμε ένα απ’ αυτά τα σπουδαία, εσύ απλά θα τρέχεις εκεί έξω και θα τα ξεπετάς .

ΣΑΡΤ: Πρέπει να το κάνω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Το να μένουμε μικροί είναι μεγάλο. Ναι, ναι. Λοιπόν πώς αλλιώς το εκφράζουν; Και θα σου δώσω ένα παράδειγμα απλά για να το βοηθήσω. Κόβοντας. Κόβοντας. Ξέρεις τι είναι αυτό, ξέρεις.

ΜΑΙΡΗ: Ω, Θεέ μου, ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οι άνθρωποι απλάσσισς! σσισς! κόβουν τον εαυτό τους. Γιατί;

ΜΑΙΡΗ: Δεν έχω -λοιπόν …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δεν λέω ότι εσύ το κάνεις, λέω ότι οι άνθρωποι το κάνουν.

ΜΑΙΡΗ: Ναι. Ναι. Μίσος για τον εαυτό.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Μίσος για τον εαυτό, ναι. Ναι. Κι επειδή δεν τιμωρούνται αρκετά από τον έξω κόσμο αρχίζουν να το κάνουν στον εαυτό τους.

ΜΑΙΡΗ: Ακριβώς. Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όμως είναι επίσης ένας ενδιαφέρων τρόπος να αισθανθούν.

ΜΑΙΡΗ: Ναι, ακριβώς.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ξέρετε, οι άνθρωποι – οι άνθρωποι …

ΜΑΙΡΗ: Μόνο αίσθηση. Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πρόκειται να μιλήσουμε σχετικά στο ProGnost, αλλά το ανθρώπινο αίσθημα -η ικανότητα να αισθάνεσαι και να νιώθεις – φθίνει. Γίνεται συνεχώς όλο  και πιο γκρίζο. Ευχαριστώ, Λίντα (λίγα γέλια˙ η στολή της Λίντα είναι εντελώς γκρίζα). Γίνεται όλο και πιο γκρίζο, έτσι πρέπει να κάνουν πράγματα για να δημιουργήσουν κάποια διέγερση στη ζωή τους.

ΜΑΙΡΗ: Νομίζω ότι η ενέργεια στον πλανήτη γενικά αυξάνεται με πολλούς τρόπους με εμάς κι όλα τα άλλα κι έτσι υπάρχει μια αίσθηση ότι πρέπει να νιώθουμε κάτι, όμως η κοινωνία και η τεχνολογία κι όλος ο κόσμος των μηχανών κι όλα τα άλλα αφορούν το να μην νιώθουμε. Έτσι, είναι ένας τρόπος να διασχίσουμε αυτή τη γέφυρα ανάμεσα σ’ αυτούς τους κόσμους σε ένα είδος αισθητικού κι αισθησιακού κόσμου.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, ναι, ακόμα κι αν αυτό πληγώνει.

ΜΑΙΡΗ: Ακόμα κι αν αυτό πληγώνει.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τουλάχιστον είναι ένα αίσθημα. Κι όταν νιώθεις, αυτό σου υπενθυμίζει ότι είσαι ζωντανός, ακόμα κι αν νιώθεις άσχημα.

ΜΑΙΡΗ: Ακριβώς, ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δηλαδή, πολύ παράξενο. Η ανθρώπινη ψυχολογία είναι πραγματικά παράξενη και ξεπερνάει το ‘παραξενόμετρο’ που θα βγει σύντομα.

ΜΑΙΡΗ: Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Απλά είναι πολύ παράξενο, πολύ παράξενο. Ωραία. Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας, όλους.

 

Η Απάντηση του Αντάμους

Η απάντηση μου είναι σε συμφωνία με όλα όσα είπατε. Οι άνθρωποι κάνουν περισσότερα για να βλάψουν τον εαυτό τους παρά τους άλλους. Διαβάζετε στην εφημερίδα τι έχουν κάνει άνθρωποι σε άλλους ανθρώπους, γιατί δεν θα ήταν πολύ καλό ανάγνωσμα υποθέτω να έχει όλα αυτά για την αυτο-αμφισβήτηση και τον προσωπικό πόνο και λοιπά. Όμως θα έλεγα ότι κοντά στο εκατό τοις εκατό των ενεργειών του πόνου και της ταλαιπωρίας χρησιμοποιούνται στον ίδιο τους τον εαυτό και μετά κάποιες φορές εκφράζονται εξωτερικά για να βλάψουν άλλους, μόνο και μόνο επειδή απλά πρέπει -αυτό πρέπει να εξωτερικευτεί.

 

Πραγματικά εκπλήσσομαι που δεν υπάρχει περισσότερη βία στον πλανήτη, άνθρωποι που να την εκφράζουν. Ακούτε γι’ αυτό κάθε τόσο, για πυροβολισμό ή έκρηξη βόμβας ή κάτι παρόμοιο. Αλλά λαμβάνοντας υπόψη όλα όσα κρατούν υπό έλεγχο οι άνθρωποι τώρα, όλο τον πόνο και τη βλάβη που κάνουν στον εαυτό τους, το πιο λυπηρό είναι ότι πραγματικά δεν ξέρουν πώς να ξεφύγουν απ’ αυτό. Δεν ξέρουν πώς να ξεφύγουν απ’ αυτό, έτσι αυτό συνεχίζεται και συνεχίζεται ή δεν μιλούν γι’ αυτό ή δεν έχουν κανένα μηχανισμό εκτόνωσης γι’ αυτό. Έτσι συμβαίνουν πολλοί αυτο-τραυματισμοί. Και δεν είναι υποχρεωτικά σωματικοί. Μπορεί να είναι οτιδήποτε από ναρκωτικά και αλκοόλ, εξαρτήσεις. Θα μπορούσε απλά να είναι μια ζωή περιορισμένη, γκρίζα. Θα μπορούσε απλά να είναι μια ζωή συνεχώς στο σκοτάδι -με άλλα λόγια, να μη βλέπουν όλες τις δυνατότητες στη ζωή τους – γιατί δεν νιώθουν άξιοι. Όμως υπάρχει τεράστιο ποσό αυτο-τραυματισμού στον πλανήτη.

 

Γι’ αυτό πηγαίνω πίσω στη δήλωση ότι θα είναι πολύ, πολύ δύσκολο να συνυπάρξουν η ελευθερία και ο πόνος.
Και το λέω αυτό κάπως σαν προληπτική παρατήρηση σε ότι πρόκειται να κάνετε εδώ στον πλανήτη ως κομιστές φωτός, γιατί πρόκειται να υπάρξουν φορές που πραγματικά θα εντοπίσετε μια θλίψη στον πλανήτη, όπως ποτέ πριν, όταν είστε τόσο ανοιχτοί στο συναίσθημα και μπορείτε να νιώσετε τι κάνουν οι άνθρωποι. Κάποιες φορές είναι δύσκολο ακόμα και για τους Αναληφθέντες Δασκάλους να έρθουν στον πλανήτη για να εργαστούν με ανθρώπους, επειδή όσο ευαίσθητοι είμαστε και όσο νιώθουμε, είναι δύσκολο να βλέπουμε ανθρώπους να ζουν σ’ αυτή την υπνωτική κατάσταση πόνου και να γνωρίζουμε ότι δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Και μαντέψτε; Ελπίζουμε ότι εσείς θα είστε εκείνοι, που θα κάνετε τεράστια διαφορά σ’ όλη αυτή την αλυσιδωτή αντίδραση στον πλανήτη.

 

Δεν είστε εδώ για τη φώτιση σας ή δεν είστε εδώ για να εργαστείτε για τη φώτιση σας. Είστε εδώ για τις δυνατότητες στον πλανήτη. Μπορεί να πετύχει μπορεί και όχι. Μπορεί να το αποδεχτούν μπορεί και όχι. Πραγματικά δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι είστε εδώ για να τους δείξετε ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν πολλά περισσότερα.

 

Και το ξεκίνησα όλο αυτό λέγοντας ότι έχετε αυτό – μου αρέσει η μεταμφίεση, οι αταξίες, γιατί συνειδητοποιείτε ότι υπάρχουν τόσα πολλά κομμάτια σας, πλευρές σας. Κι όταν μεταμφιέζεστε, παίζετε λίγο θέατρο, συνειδητοποιείτε ότι δεν χρειάζεται να παίζετε αυτό το ανθρώπινο παιχνίδι πια, ότι το να φοράτε την αμφιβολία σαν στολή ή να μεταμφιέζεστε πιστεύοντας ότι αυτό που είστε εδώ να κάνετε στον πλανήτη σ’ αυτή τη ζωή είναι καχύποπτο. Δεν είναι. Δεν είναι. Πραγματικά είναι εύκολο. Ξέρω ότι ίσως σκεφτείτε “Ποιος εγώ;” Αυτή η πτυχή του

‘ποιος εγώ’ που βγαίνει και λέει “Εδώ για να κάνω αυτό; Είμαι απλά ένας βλάκας και μισός.” Και δεν είστε. Όχι.

 

Ας σταματήσουμε να παίζουμε αυτό το παιχνίδι, οκέι; Παίξαμε το παιχνίδι “Ποιο είναι το παιχνίδι σου;” όταν ήμασταν στην Αυστρία πρόσφατα. Ποιο είναι το παιχνίδι σου; Ας σταματήσουμε να παίζουμε αυτό το παιχνίδι του “Ποιος εγώ;” Ας σταματήσουμε να παίζουμε αυτό το παιχνίδι του “Δεν ξέρω αν είμαι έτοιμος για όλο αυτό.”

 

Έχουμε μπροστά μας ενδιαφέρουσες στιγμές που μπορούν να είναι πολύ διασκεδαστικές, μπορούν να είναι χαρούμενες. Θα υπάρξουν στιγμές απίστευτης θλίψης, γιατί θα βλέπετε το κακό που κάνουν οι άνθρωποι στους εαυτούς τους που δεν χρειάζεται. Δεν είναι κακό που προέρχεται απ’ έξω. Και γι’ αυτό λέω, Σώμπρα, άνθρωποι, σταματήστε αυτές τις μάχες με όλη την οργή για τις εταιρείες ή με την πτυχή σας του θύτη και τα λοιπά.

Η βλάβη στον άνθρωπο προέρχεται από τον άνθρωπο, όχι απ’ έξω, ούτε από τις εταιρείες ή τους πολιτικούς ή τους θεσμούς ή οτιδήποτε άλλο. Το κακό που κάνουν οι άνθρωποι στους εαυτούς τους προέρχεται από τους ίδιους. Γι’ αυτό λέω να παρατήσετε αυτούς τους αγώνες. Παρατήστε όλες αυτές τις μάχες και τους τσακωμούς.
Πρέπει να σταματήσετε και να το νιώσετε για μια στιγμή, τί πραγματικά είναι η ενέργεια και τι πραγματικά είναι η συνειδητότητα και μ’ αυτό τον τρόπο αλλάζει ένας πλανήτης. Κάνετε πόλεμο ενάντια σε ότι τύχει, τη μάχη της ημέρας, παίρνετε τα όπλα ενάντια σ’ αυτό, πολεμάτε για να χάσετε. Στην πραγματικότητα επικυρώνετε τις ενέργειες της καταπίεσης, απ’ οπουδήποτε κι αν προέρχεται αυτή -εταιρείες ή κύριος οίδε, εξωγήινοι ή πολιτικοί ή οτιδήποτε – αυτό επικυρώνετε όταν κάνετε πόλεμο. Έχουμε άλλη δουλειά να κάνουμε σ’ αυτό τον πλανήτη που είναι να αναγνωρίσουμε ότι η ανθρώπινη βλάβη προέρχεται από μέσα. Προέρχεται από  μέσα. 

Ας πάρουμε μια καλή βαθιά αναπνοή με αυτά. Καλή βαθιά αναπνοή.

 

(παύση)

 

Πνευματική Ωριμότητα

Θέλω να μιλήσω λίγο για την ωριμότητα, την πνευματική ωριμότητα. Η ωριμότητα είναι κάπως αστεία λέξη. Μακάρι να υπήρχε κάποια καλύτερη, αλλά ‘ενήλικας’ ή ‘σοφός’, υποθέτω, θα ήταν καλύτερες λέξεις γι’ αυτή. Ωριμότητα.

 

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν την ωριμότητα ή τη σοφία να διαχειριστούν την ενέργεια. Βλάπτουν τον εαυτό τους μ’ αυτή. Αν ξαφνικά μπορούσαμε να δείξουμε στους άλλους ανθρώπους τι πραγματικά είναι η ενέργεια – το αναλύσαμε όλο αυτό, η ενέργεια είναι επικοινωνία, από πού προέρχεται, πώς την κάνεις να σε υπηρετεί – οι περισσότεροι απ’ αυτούς θα την χρησιμοποιούσαν για να βλάψουν τον εαυτό τους ή άλλους. Πιθανότερα τον εαυτό τους και μετά, πιθανόν, άλλους. Και η βλάβη, αν κάποιος πραγματικά καταλάβαινε την ενέργεια και πώς λειτουργεί, θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη από οποιαδήποτε πυρηνική βόμβα, οποιοδήποτε όπλο που διαθέτει τώρα ο πλανήτης, γιατί ξαφνικά καταλαβαίνει την ενέργεια.

 

Χρειάστηκε πολύς χρόνος για να φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο. Μιλάμε για την ενέργεια για χρόνια. Αν κάνετε μια αναζήτηση σε όλα τα περιεχόμενα του Βυσσινί Κύκλου -του Τοβία ή τα δικά μου μέσα στα χρόνια – πιθανόν η μοναδική σπουδαιότερη λέξη εκτός από ‘το’ ή ‘και’ είναι ‘ενέργεια’. Μιλήσαμε σχετικά για πολύ καιρό, πραγματικά προετοιμάζοντας σας γι’ αυτό το σημείο όπου, πρώτον, είστε αρκετά σοφοί ώστε να καταλάβετε ότι οποιαδήποτε εμπειρία στη ζωή σας, ιδιαίτερα τα βάσανα ή ο πόνος ή η θλίψη ή οτιδήποτε παρόμοιο, δεν προκλήθηκε από έξω. Όχι. Το εκφράσατε εξωτερικά, αλλά ήρθε από μέσα.

Οποιαδήποτε εμπειρία περάσατε τελικά σας έφερε στο σημείο της σοφίας και της κατανόησης ότι μέχρι τώρα, μέχρι να φτάνατε σ’ αυτό το επίπεδο σοφίας και ωριμότητας, πραγματικά δεν μπορούσατε να βάλετε την ενέργεια στη ζωή σας με ένα νέο και διαφορετικό τρόπο. Κατά κάποιο τρόπο το αναπτύσσαμε, το οδηγούσαμε προς τα εκεί, αλλά τώρα είστε στο σημείο, έχετε τη σοφία, έχετε την ωριμότητα να αφήσετε πραγματικά την ενέργεια να σας υπηρετήσει. Μιλάμε γι’ αυτό 5.2 χρόνια τουλάχιστον ή ίσως παραπάνω και τώρα έρχεται η ώρα. Είναι κάπως μεγάλο -ξέρετε, έχουμε μιλήσει γι’ αυτό, άρα δεν είναι καινούριο – αλλά το να το κάνουμε πραγματικά είναι καινούριο.

Θα ήθελα να χρησιμοποιήσω τη σημερινή μέρα σ’ αυτό το Shoud του Halloween σαν το σημείο περάσματος. Έχουμε μιλήσει πολύ σχετικά με το να αφήσετε την ενέργεια να σας υπηρετήσει και τι είναι η ενέργεια κι όλα τα άλλα. Τώρα ας το κάνουμε. Ας το κάνουμε. Δεν συμβαίνει απαραίτητα σε μια νύχτα, αλλά η παλιά διαδικασία έχει αλλάξει. Τώρα έχετε την ωριμότητα να χειριστείτε, να χρησιμοποιήσετε, να επιτρέψετε την ενέργεια.

Πάρτε μια βαθιά αναπνοή με αυτό και νιώστε το. Αυτό που λέω είναι ότι δεν  πρόκειται να βλάψετε τον εαυτό σας, οπότε σταματήστε να φοβάστε την ενέργεια. Και δεν πρόκειται να βλάψετε άλλους.

Λοιπόν πάρτε όλο αυτό το νοητικό, θεωρητικό πράγμα σχετικά με την ενέργεια κι από πού προέρχεται και πώς χρησιμοποιείται κι όλα τα σχετικά, πάρτε το τώρα και φέρτε το από το μυαλό, από τη σκέψη ή τη φιλοσοφία, στην πλήρη ύπαρξη σας, στην ενσάρκωση σας. Με άλλα λόγια, επιτρέψτε στην ενέργεια να σας υπηρετήσει τώρα.

Έχετε την ωριμότητα, ακόμα κι αν μερικοί από σας αμφιβάλλετε γι’ αυτό τώρα. Λέτε “Λοιπόν, κοντεύω, αλλά δεν είμαι εντελώς εκεί.” Όχι, είστε εκεί. Είστε εκεί. Είναι ένα παιχίδι, ένα τεράστιο παιχνίδι όπου υποκρίνεστε ότι δεν είστε εντελώς εκεί. Και μερικοί από σας παίζουν αυτό το παιχνίδι επειδή λέτε “Δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι είμαι έτοιμος γι’ αυτό.” Είστε έτοιμοι.

Πρώτα πρώτα η ενέργεια είναι όλη δική σας και τώρα δεν υπάρχει τίποτα, τίποτα, τίποτα που θα κάνετε με την ενέργεια για να βλάψετε τον εαυτό σας. Αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Είναι περασμένα. Τελειωμένα. Τίποτα. Δεν πρόκειται να βλάψετε τον εαυτό σας και δεν πρόκειται να βλάψετε άλλους. Δεν πρόκειται -ξαφνικά η ενέργεια δουλεύει για σας – δεν πρόκειται να αρχίσετε ξαφνικά να παίρνετε ναρκωτικά ή να πίνετε υπερβολικά ή να φέρεστε περίεργα -πιο περίεργα – απ’ ότι ήδη κάνετε (λίγα γέλια).

Οπότε πάρτε μια βαθιά αναπνοή και θέλω να το μετατρέψω από έννοια, φιλοσοφία, διδασκαλία, σε ενσωματωμένη πραγματικότητα, αλλά είναι απαραίτητο να συμμετέχετε για να το κάνουμε μαζί. Πάρτε μια βαθιά αναπνοή κι επιτρέψτε.

 

Είναι τόσο μα τόσο απλό πραγματικά. Τόσο μα τόσο απλό, αλλά χρειάζεται λίγος χρόνος να φτάσεις εκεί.

 

Τώρα έχετε τη σοφία. Και πάλι, ακούω κάποιους από σας να λένε “Δεν είμαι εντελώς έτοιμος” ή “Δεν είμαι πραγματικά σίγουρος.” Όχι. Είστε. Ακούστε το -σας το λέει ένας Αναληφθείς Δάσκαλος – Όντως έχετε τη σοφία να επιτρέψετε στην ενέργεια να σας υπηρετήσει.”

 

Πάρτε μια βαθιά αναπνοή με αυτό κι ενσωματώστε το τώρα, δηλαδή από το να είναι μια σκέψη στο κεφάλι σας να μπει σε ολόκληρη την ύπαρξη σας. Ενσωματώστε το. Ζήστε το. Αληθινά ζήστε το.

 

(παύση)

 

Ωραία.

 

Ξέρετε, η ωριμότητα, η σοφία, αν δεν τις είχατε, αν ένα άτομο δεν τις είχε και ξαφνικά έπαιρνε το ελιξίριο και ήξερε πώς να κάνει την ενέργεια να δουλέψει γι’ αυτόν, ναι, θα τον έπνιγε. Θα την χρησιμοποιούσε λανθασμένα. Θα την  χρησιμοποιούσε πρώτα για να βλάψει τον εαυτό του. Η βλάβη του εαυτού είναι ένας τρόπος να δοκιμάσεις τον εαυτό σου “Αξίζω; Μπορώ να ξεπεράσω αυτό το εμπόδιο ή τη δυσκολία; Μπορώ να περάσω αυτό το εθελούσιο μάθημα;” Δεν το χρειαζόμαστε αυτό πια. Αυτό που όντως χρειαζόμαστε είναι να επιτρέψετε στην

ενέργεια να σας υπηρετήσει.

 

 

Πρακτική Μαγεία για τον Σύγχρονο Μέρλιν

Επόμενο. Στην τελευταία μας συνεδρία βρήκα αυτό το πραγματάκι που λέγεται “Πρακτική Μαγεία για τον Σύγχρονο Μέρλιν”, αληθινά, βασικά, απλά πράγματα, αληθινά εύκολα πράγματα.

 

Ποιο ήταν το θέμα μας στο τελευταίο Shoud; Ποιο ήταν το πρακτικό μαγικό πράγμα; (μια γυναίκα λέει ‘Να ανοιχτούμε στην ενέργεια’.) Να μένετε ανοιχτοί στην ενέργεια, ναι. Κι ακόμα, ξέρετε, πρόκειται να γίνει μια σύγκρουση ή βλέπετε να πέφτει από το ράφι ένα βάζο που θα σας χτυπήσει στο κεφάλι, οτιδήποτε τύχει ή είστε στα πρόθυρα του τσακωμού με το/τη σύζυγο ή οτιδήποτε τύχει, υπάρχει μια τάση να το φέρνετε προς τα μέσα, να κλείνετε την ενέργεια. Είναι σαν κλείνετε μια βρύση, ξέρετε, θέλετε να περιορίσετε τον όγκο του νερού που βγαίνει. Όχι.
Είναι το αντίθετο ακριβώς. Τότε είναι που παίρνετε μια βαθιά αναπνοή με το σινιάλο σας, αν έχετε, ή μια σκέψη-σινιάλο, ότι κι αν είναι˙ σταματάτε για μια στιγμή κι ανοίγεστε. Δηλαδή, είναι κάπως παράξενο, γιατί σκέφτεστε “Γιατί να ανοιχτώ αυτή τη στιγμή που κάτι θα μπορούσε να είναι μια αληθινή καταστροφή;” Αυτή είναι η μαγεία, γιατί ξαφνικά ανοίγεστε στην ενέργεια. Επιτρέπετε περισσότερες πιθανότητες και δυνατότητες και προοπτικές από ποτέ. Τότε είναι που συμβαίνει η μαγεία. Τότε συμβαίνει.

 

Η σημερινή Πρακτική Μαγεία για Σύγχρονους Μέρλιν είναι πολύ απλή. Έχουμε μιλήσει γι’ αυτό ήδη, αλλά θέλω να καταγραφεί στα βιβλία ιστορίας, ότι 100 τοις εκατό της ενέργειας που συναντάτε είναι δική σας. Δεν υπάρχει καθόλου εξωτερική ενέργεια.

 

Για μένα είναι τόσο απλό, τόσο φανερό, κι όμως νιώστε την ανθρωπότητα, τους άλλους ανθρώπους, τους ανθρώπους που ξέρετε. Πηγαίνουν κάπου αλλού για την ενέργεια τους. Ίσως δεν το ονομάζουν ενέργεια. Ίσως το ονομάζουν μισθό ή συναισθηματική υποστήριξη. Μπορεί να το ονομάζουν οτιδήποτε. Πηγαίνουν κάπου αλλού, επίσης και στο Θεό. Ο Θεός δεν έχει καθόλου ενέργεια. Δηλαδή, ακόμα κι αν πηγαίνατε και ικετεύατε το Θεό, πέφτατε στα γόνατα και προσευχόσασταν “Θα μπορούσες να μου δώσεις λίγη ενέργεια;” Ο Θεός θα πει “Δεν έχω τίποτα. Δεν έχω τίποτα. Είμαι εξ ολοκλήρου συνειδητότητα. Τι εννοείς; Δεν είμαι ενέργεια.”

 

Είναι όλη δική σας. Όλη. Μόλις το καταλάβετε, ότι δεν υπάρχει τίποτα έξω και είναι, πάλι, ένα από αυτά τα παράξενα πράγματα. Εσείς κάνετε “Ναι, αλλά αυτό το δέντρο εκεί έξω, αυτό δεν είναι δική μου ενέργεια.” Είναι. Είναι. Είναι όλο δική σας  ενέργεια. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει δέντρο εκεί έξω. Δεν υπάρχει δέντρο. Είναι όλο δική σας ενέργεια. Αυτό που βλέπετε εδώ (δείχνει τον εαυτό του), αγαπητοί μου φίλοι, είναι η ενέργεια σας. Αυτό είναι.

 

Παίζουμε ένα μεγάλο καταπληκτικό παιχνίδι μ’ αυτό, ότι η ενέργεια είναι έξω και κάπως εσείς πρέπει να πάτε εκεί έξω να την πάρετε. Παίζουμε ένα μεγάλο καταπληκτικό παιχνίδι ότι ακόμα κι εγώ είμαι μια εξωτερική ενέργεια που λέγεται Αντάμους Σαιν-Ζερμαίν. Όχι, είναι η δική σας ενέργεια.

 

Αυτό κάνει το μυαλό να φρικάρει. Το μυαλό κάνει “Λοιπόν, δεν ξέρω. Άσε με να σε αγγίξω. Όχι, δεν είσαι …” Είναι η δική σας ενέργεια. Και λέω είναι η δική σας ‘ενέργεια’, θα μπορούσατε επίσης να την αντικαταστήσετε με τη λέξη ‘αντίληψη’. Βασικά είναι το ίδιο πράγμα. Η ενέργεια είναι απλά ένας τρόπος αντίληψης. Η  ενέργεια είναι ένα τραγούδι. Είναι μια επικοινωνία. Είναι ένας τρόπος να αντιλαμβάνεστε και να βιώνετε.

 

Έτσι η Πρακτική Μαγεία για το Σύγχρονο Μέρλιν είναι να καταλάβετε ξαφνικά

“Είναι η δική μου ενέργεια εκεί. Όλη δική μου.”

 

Στους ανθρώπους αρέσει να κατηγορούν τους άλλους και να πιστεύουν ότι τα πάντα βρίσκονται έξω απ’ αυτούς κι ότι δεν έχουν τίποτα, ότι έχουν πολύ, πολύ λίγα κι ότι δεν έχουν τον έλεγχο. Αυτό είναι ένα παιχνίδι. Είναι ένα άσχημο παιχνίδι, αλλά είναι ένα παιχνίδι.
Και οι σύγχρονοι Μέρλιν συνειδητοποιείτε “Όχι, είναι όλο δική μου ενέργεια, δική μου αντίληψη. Δεν χρειάζεται να την πάρω. Δεν χρειάζομαι ενέργεια από οπουδήποτε αλλού. Δεν χρειάζομαι την έγκριση κανενός για οτιδήποτε. Είναι όλη δική μου.” Τότε αρχίζει η διασκέδαση, γιατί συνειδητοποιείτε ότι δεν πρόκειται για πολλές εξωτερικές δυνάμεις που εισβάλουν και σας επιτίθενται και προσπαθούν να πάρουν το κάτι τι σας, τους καρπούς σας που φυλάξατε για το χειμώνα. Και “Για περίμενε μια στιγμή. Αυτοί είναι όλοι δικοί μου καρποί και οι εισβολείς είναι όλοι εγώ.” Και λέτε “Ουαου, τι καταπληκτικό παιχνίδι.” Μετά αρχίζετε να διασκεδάζετε.

Το μυαλό τα χάνει, γιατί το μυαλό κάνει “Όχι, όχι, όχι, δεν είναι δυνατόν, γιατί βλέπω άλλους ανθρώπους.” Στην πραγματικότητα, όχι, δεν τους βλέπετε. Υπάρχει μια αίσθηση αντίληψης ότι υπάρχουν άλλα έμψυχα όντα. Αντιλαμβάνεστε τη συνειδητότητα τους, αλλά τα αντιλαμβάνεστε μέσω της ενέργειας σας. Με άλλα λόγια, δεν αντιλαμβάνεστε πραγματικά αυτά. Δηλαδή, δεν είναι η ενέργεια τους. Είναι η αντίληψη σας. Είναι το μεγάλο τηλεοπτικό σόου ή η ταινία σας γι’ αυτά. Φανταστείτε ότι η ενέργεια είναι ένα μεγάλο σύννεφο, μια ομίχλη και είναι όλη δική σας. Υπάρχει ένα έμψυχο όν στην άλλη πλευρά της ομίχλης που αντιλαμβάνεστε σαν έμψυχο όν προς έμψυχο όν, αλλά η ενέργεια ανάμεσα σε σας κι αυτά είναι όλη εσείς κι εσείς απλά τα αντιλαμβάνεστε μέσα από τη δική σας ενεργειακή ομίχλη ή προστατευτικά γυαλιά ή οτιδήποτε. Αλλά είναι όλη δική σας ενέργεια. Αυτό είναι τόσο απλό, κι όμως το μυαλό πρόκειται να αντισταθεί και να επαναστατήσει εναντίον του και να προσπαθήσει να το φιλοσοφήσει υπερβολικά.

 

Θα μπορούσατε για ένα λεπτό, χωρίς να γεμίσετε το μυαλό σας με αηδίες για μια στιγμή να συνειδητοποιήσετε “Είναι όλη δική μου ενέργεια και είναι όλη εδώ για να με υπηρετήσει. Κι έχω την ωριμότητα να μη την αφήσω ποτέ να με βλάψει, ούτε κι έχει πρόθεση να με βλάψει. Αλλά είναι όλη δική μου και είναι εδώ για να με υπηρετήσει.” Αυτό είναι εκπληκτικό. Ξαναλέω, τότε είναι που αρχίζει η μαγεία, γιατί ξαφνικά η ενέργεια δεν χρειάζεται να παίξει αυτό το παιχνίδι, ξέρετε, να η ενέργεια, λέει “Ω, για όνομα! Πάλι ο Μπίλλι σηκώνεται το πρωί και παίζει αυτό το παιχνίδι ότι είμαι έξω απ’ αυτόν, οπότε πρέπει να πάμε πάσο, γιατί αυτό κάνει το έμψυχο όν κι αυτό κάνει ο άνθρωπος, άρα πρέπει να παίξουμε αυτό το παιχνίδι.”

 

Φανταστείτε πόσο θα ανακουφιστεί η ενέργεια όταν τελικά πείτε “Διάολε! Αυτή είναι όλη δική μου. Είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι και βιώνω την πραγματικότητα. Είναι όλη δική μου.” Τότε είναι που αρχίζει η μαγεία. Τότε είναι που συνειδητοποιείτε ότι δεν υπάρχουν εξωτερικές δυνάμεις. Δεν υπάρχει κανείς που προσπαθεί να πάρει την ενέργεια σας. Πραγματικά δεν υπάρχει. Δεν υπάρχουν μεγαλύτερες ενέργειες. Δεν υπάρχουν μπαμπούλες της ενέργειας. Δεν υπάρχει τίποτα απ’ αυτά. Είναι όλα δικά σας. Όταν αρχίσετε να το συνειδητοποιείτε, πραγματικά αρχίζει να συμβαίνει η μαγεία.
Τότε μπορείτε με χαρά να της επιτρέψετε να σας υπηρετήσει. Και δεν πρόκειται να βλάψετε τον εαυτό σας. Αυτό είναι το άλλο μεγάλο θέμα. Δεν πρόκειται να βλάψετε τον εαυτό σας. Δεν θα το κάνετε. Θα δοκιμάσετε τον εαυτό σας. Το ξέρω. Θα δοκιμάσετε τον εαυτό σας μ’ αυτό και θα πείτε “Είμαι πραγματικά έτοιμος;” και “Μπορώ πραγματικά να το κάνω;” Συνεχίστε και παίξτε το “δοκίμασε τον εαυτό σου” και θα συνειδητοποιήσετε όταν το κάνετε ότι “Διάολε! Όντως έχω την ωριμότητα κι αυτή είναι όλη δική μου ενέργεια. Ώρα ν’ αρχίσει η διασκέδαση.”

 

Θα επιστρέψω σε ένα ζήτημα και πιθανώς θα χρειαστεί να το επαναλάβω πολλές φορές, ότι τα βάσανα και η ελευθερία δεν συνυπάρχουν πολύ καλά. Τελικά, δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Πρόκειται να παίξουμε λίγο ένα παιχνίδι στους άλλους ανθρώπους για λίγο χρόνο -τη συνύπαρξη – όπου θα εξακολουθείτε να είστε εδώ στο υλικό σώμα στον πλανήτη σαν ελεύθεροι Μάστερ -ή Μασόνοι. Όχι, ελεύθεροι Μάστερ (λίγα γέλια). Μπερδεύω τις ζωές μου (κι άλλα γέλια). Πρόκειται να είστε εδώ σαν ελεύθεροι Μάστερ και θα συνυπάρχουμε για λίγο με τα βάσανα. Όμως είναι βάσανα που τα επιλέγουν οι άλλοι. Εσείς θα είστε στην ελευθερία και κάποιες μέρες θα είναι ζόρικο.

 

Αυτό πρόκειται να συζητάμε καθώς θα προχωράμε εδώ -πώς να χειρίζεστε αυτές τις πραγματικά “Δεν μπορώ να αντέξω τους ανθρώπους πια” μέρες που θα έχετε.

Όχι, εσείς θα λέτε “Όχι, πραγματικά Αντάμους. Πραγματικά δεν μπορώ να αντέξω τους ανθρώπους πια. Όχι, πραγματικά Αντάμους. Τα έχω παίξει! Υπάρχει ένα μέρος, ένας άλλος πλανήτης να πάω όπου δεν θα χρειαστεί ποτέ να συναντήσω έναν άλλο άνθρωπο; Γιατί –διάολε!- υποφέρουν συνεχώς. Αυτό κάνουν μόνο. Σηκώνονται το πρωί και υποφέρουν και πάνε για ύπνο το βράδυ και υποφέρουν,  και υποφέρουν στα όνειρα τους.” Θα σταματήσω για ένα λεπτό, αφού σταματήσω να γελάω, και θα πω “Δεν πέρασε πολύς καιρός που παίζατε αυτό το παιχνίδι. Τι άλλαξε; Τι είναι διαφορετικό τώρα;”

Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή. Τι συζητήσαμε σήμερα; Κάποια καλά πράγματα. Ναι. Κάποια πραγματικά καλά πράγματα. Το γεγονός ότι είστε ώριμοι τώρα. Δεν πρόκειται να βλάψετε τον εαυτό σας με την ενέργεια. Οκέι. Έτσι κι αλλιώς είναι η ενέργεια σας. Δεν πρόκειται να βλάψετε τον εαυτό σας με την ενέργεια σας. Ας το υπογραμμίσουμε αυτό, ίσως με διπλή υπογράμμιση. Είστε αρκετά ώριμοι τώρα ώστε να μη βλάψετε τον εαυτό σας με τη δική σας ενέργεια και δεν πρόκειται να βλάψετε άλλους ανθρώπους. Οπότε διασκεδάστε το τώρα. Αφήστε το να έρθει σε σας. Και σταματήστε να προσποιείστε ότι προέρχεται από κάπου αλλού, οκέι;

 

Θα σας τσακώσω γι’ αυτό σε μελλοντικά Shoud. Πραγματικά θα σας τσακώσω. Αυτό  δεν είναι μόνο μια επίσκεψη στο μπάνιο, αυτό είναι -τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε εδώ; (λίγα γέλια) Ήμουν έτοιμος να πω να καθίσετε στο θάλαμο με τη Βίλι, αλλά όχι, είναι πολύ ευγενική. Δεν της χρειάζεται αυτό. Θα βρούμε κάτι, κάτι πραγματικά αηδιαστικό που θα πρέπει να φάτε μπροστά σε όλους (κι άλλα γέλια). Έχω δει τα ανθρώπινα τηλεοπτικά σόου. Το κάνουν αυτό κι έχουν πολλούς τηλεθεατές. Αυτό τι αφορά; Συζητάμε πράγματα καθοριστικής σημασίας για τη ζωή ή τον κόσμο και κοιτάξτε, ελάχιστοι έχουν συντονιστεί. Λοιπόν, ωραία, θα αρχίσουμε να τρώμε αηδιαστικά πράγματα. Ίσως θα παρακολουθούν περισσότεροι. Ίσως κι όχι.

 

Έχει καμουφλαριστεί τέλεια (αναφέρεται στη Λίντα που δεν ξεχωρίζει από τον γκρίζο τοίχο). Σχεδόν δεν την έχω δει μέχρι τώρα (γέλια).  Έχει καμουφλαριστεί τέλεια. Θα μπορούσαμε να έχουμε μια λήψη; Ναι. Ναι. Η γκρίζα πτυχή. Ναι. Σχεδόν είναι ήσυχη και, ξέρετε, συνήθως νιώθω αυτές τις ενέργειες να έρχονται από τη Λίντα, ξέρετε, πολύ έντονες. Αλλά σήμερα είναι κάπως σαν καμουφλαρισμένη.

 

Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή και θα ήθελα να κάνω μια μεράμπ, όμως λίγο διαφορετική εκδοχή της μεράμπ. Δεν μπορώ να διακρίνω αν γελάει ή χαμογελάει ή κοιμάται (κι άλλα γέλια και μια γυναίκα λέει ‘Δεν κοιμάται’). Δεν κοιμάται.

 

Αλλά προτού προχωρήσουμε περισσότερο, θα κάνουμε ένα νέο είδος μεράμπ. Θα είναι ιστορία και μεράμπ. Οπότε, πώς να το πούμε, στοράμπ ή κάτι τέτοιο (λίγα γέλια), αλλά θα έχει πλάκα. Εξελίσσουμε τη μεράμπ.

 

 

Φεύγοντας με Αξιοπρέπεια

Όμως πριν το κάνουμε, καταλαβαίνω, υπάρχουν ερωτήσεις. Δρ. Σέριλ (Μπορντ) ο Κώλντρε είπε ότι είχες μια ερώτηση για μένα.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Ω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Θα ήθελες να έρθεις εδώ πάνω;

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Βέβαια.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τέλεια. Με την ευκαιρία, σ’ ευχαριστώ πολύ που μας έκανες τη χάρη τον περασμένο μήνα (αναφέρεται στο Shoud του Αυγούστου 2019), να είσαι με όλους. Αυτό έκανε τεράστιο καλό σε πάρα πολλούς ανθρώπους.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Ευχαριστώ.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Υπάρχει απίστευτη συμπόνια παντού και τόση αξιοπρέπεια από πλευράς σου. Λοιπόν, ποια είναι η ερώτηση σου;

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Θα μπορούσα να σας συμπληρώσω λίγο για τους δυο τελευταίους μήνες;

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Όπως θα μαντεύετε, γίνονται πολλά. Είχα πολλή, θαυμάσια υποστήριξη -ηλεκτρονικά μηνύματα, μηνύματα στο κινητό, τηλεφωνήματα – από ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δεν είναι όμορφο;

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Είναι θαυμάσιο. Έτσι, πέρασα πολύ καιρό απαντώντας σε μηνύματα και μιλώντας με ανθρώπους κι απλά ενημερώνοντας τους τι έκανα. Πούλησα το σπίτι μου. Πούλησα το αυτοκίνητο μου. Εκταμίευσα τα χρήματα της σύνταξης μου.  Εκταμίευσα σχεδόν όλα τα χρήματα μου από τους τραπεζικούς λογαριασμούς μου κι έχω εντοπίσει κάποιους ανθρώπους στους οποίους μπόρεσα να τα δώσω. Και ήταν απλά εκπληκτική η χαρά να μπορείς να αγγίξεις τους ανθρώπους έστω και με οικονομικό τρόπο και να αλλάξεις εντελώς τη ζωή τους. Και δέχτηκα τόσο εκπληκτική ευγνωμοσύνη από τους ανθρώπους επειδή μπόρεσα να το κάνω αυτό. Μου δίνουν χαρά και δεν θα ωφελήσει την τράπεζα να μένουν τα χρήματα μου σε έναν λογαριασμό, έτσι τα έχω φροντίσει όλα τώρα. Όλα πάνω κάτω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πάνω κάτω. Είπες πάνω κάτω, όχι όλα. Άρα, τι δεν έχει τακτοποιηθεί;

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Λοιπόν, πράγματα για τα οποία έχω κάτι να πω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Δεν έχω καταφέρει να βρω την κόρη μου, πράγμα που θα επιθυμούσα, θα ήθελα να είχα κάνει. Όμως καθώς μιλούσες για σήμερα, ξέρεις ότι ίσως …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Λοιπόν, όμως θα πρέπει να σε σταματήσω σ’ αυτό.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Οκέι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Γιατί δεν έχεις μπορέσει να βρεις την κόρη σου;

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Προσέλαβα ένα ντετέκτιβ. Την ψάχνω χρόνια τώρα. Προσέλαβα ένα ντετέκτιβ κι αυτός δεν μου έδινε καμία πληροφορία γι’ αυτήν.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ω.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Ήθελε να τον πληρώσω για τις πληροφορίες, αλλά μετά δεν μου τις  έδωσε (ο Αντάμους γελάει αθόρυβα). Αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που θα ήθελα …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Γιατί δεν έχεις μπορέσει να τη βρεις; Δηλαδή, μου έδωσες τους πρακτικούς λόγους. Ποιος είναι ο ενεργειακός λόγος πίσω απ’ αυτό;.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Επιτρέπεται να πω ‘νομίζω’;

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Βέβαια, βέβαια.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Οκέι, νιώθω ότι κακοποιήθηκε άσχημα όταν ήταν παιδί από τον πρώην σύζυγο μου και τονίζω το ‘πρώην’.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Στην πραγματικότητα διπλό ‘πρώην’.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Και είναι φυσικό ένα παιδί να κατηγορήσει τον άλλο -αυτό το άτομο μπορεί να κατηγορηθεί με ασφάλεια – όμως ίσως νομίζει ότι δεν την προστάτεψα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Νομίζεις;

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Οκέι, άρα γιατί …

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Δεν ξέρει πόσα έκανα προσπαθώντας να την προστατέψω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: … υπάρχει αυτή η κατάσταση ότι δεν έχεις μπορέσει να την βρεις, γιατί εκεί που κατευθυνόμαστε – για εκείνους που μόλις συντονίστηκαν, που δεν μας άκουσαν τον περασμένο μήνα, είσαι έτοιμη να κάνεις τη μετάβαση.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Είμαι έτοιμη να φύγω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Είμαι απόλυτα έτοιμη.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και μιλήσαμε τον περασμένο μήνα και είπα “Θέλεις να μείνεις; Ίσως θα μπορούσαμε να βρούμε ένα τρόπο να το ανατρέψουμε όλο αυτό” και είπες “Σίγουρα όχι.”

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Όχι (αυτή γελάει).

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Άρα, τώρα τακτοποιείς τις εκκρεμότητες.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Μμ χμμ.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Και μια απ’ αυτές είναι η κόρη σου. Ενεργειακά, γιατί δεν έχεις μπορέσει να την βρεις;

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Θα πρέπει να πάω στο μπάνιο σ’ αυτό το σημείο (γελάνε).

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να πεις ‘Ουπς!’ (γέλια) Ωω! Εννοείς όταν λες “Δεν ξέρω.” Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να πεις “Η απάντηση δεν έχει γίνει συνειδητή ακόμα.”

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Η απάντηση δεν έχει γίνει συνειδητή ακόμα. Δεν περνάει μέσα από τη συνειδητότητα μου.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκέι. Να σε βοηθήσω λιγάκι μ’ αυτό;

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Θα μου έκανε μεγάλη χαρά, ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ω, βέβαια. Οκέι. Βρίσκεις την κόρη σου. Λοιπόν, θα βγουν τα σκ … στη φόρα. Δηλαδή, προς κάθε κατεύθυνση.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Εντάξει. Δεν πειράζει αυτό.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Makyo. Θα ανοίξει – αυτή έπαψε να ασχολείται με πολλά οικογενειακά θέματα πριν από πολύ καιρό. Έπρεπε να το κάνει. Αυτό θα ανοίξει πολλές πληγές και πολλά τραύματα. Μετά θα νιώσεις άσχημα γι’ αυτό, γιατί θα έχεις αυτό τον καταιγισμό αισθημάτων να περνούν μέσα από το ενεργειακό σου πεδίο προς εσένα και μετά θα είσαι σε σύγχυση ως προς το να μείνεις πραγματικά ή να φύγεις πραγματικά. Κι ένα κομμάτι σου θα νιώσει την ανάγκη …

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Μμ-μμ (κουνώντας το κεφάλι αρνητικά).

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ω, ναι. Ένα κομμάτι σου θα νιώσει την ανάγκη να μείνει …

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Δεν το νομίζω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: … μέχρι να το διορθώσεις, γιατί δεν θέλεις απλά να αφήσεις εκεί μια μεγάλη ανακατωσούρα.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Αν την έβρισκα και μόνο την πληροφορούσα …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τι να την πληροφορούσες;

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Πόσο την αγαπώ και πόσο …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Γιατί δεν της το λες ως ψυχή προς ψυχή;

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Το έχω πει.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκέι.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Λοιπόν, αν το κάνεις προσωπικά τώρα θα πονέσει πραγματικά.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Περισσότερο κακό παρά καλό.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πολύ περισσότερο κακό.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Οκέι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Για σένα και για εκείνη.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Οκέι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Θα σε βλάψει. Δεν το χρειάζεσαι, δεν το χρειάζεται. Έχεις ελευθερώσει οποιοδήποτε κάρμα σχετιζόταν μ’ αυτό πολύ καιρό πριν. Είσαι ξεκάθαρη σ’ αυτό. Θα άνοιγε κάποια πράγματα σ’ αυτήν που θα ήταν πολύ, πολύ βαθιά και συναισθηματικά. Πραγματικά ζει μια αρκετά αξιοπρεπή ζωή τώρα.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Ω, ωραία.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Χρειάστηκε πολύ καιρό να ξεπεράσει κάποια πράγματα, με λίγη βοήθεια και μια πολύ, πολύ καλή σχέση και δυο γιούς, μια κόρη. Τα πάει καλά και δεν θέλεις να το χαλάσεις αυτό.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Οκέι. Όχι, δεν θέλω να χαλάσω τίποτα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όχι, όχι, όχι, όχι.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Λοιπόν, οκέι. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που δεν έκανες τη μετάβαση. Ποιος είναι ο άλλος; Ξέχασα. Η ερώτηση σου ήταν πώς γίνεται να μην έχεις κάνει τη μετάβαση;

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Ναι. Από ένα σεμινάριο που έκανες για την Ανάληψη πριν από μερικά χρόνια, το οποίο είναι η βασική πληροφόρηση που έχω για το πώς το κάνουμε, μας έδωσες πληροφορίες για το ότι προετοιμάστηκες και πήγες στο δάσος με τα σκυλιά σου κι έμεινες στην καλύβα και νομίζω ότι ταξίδεψες στον κόσμο κι αποχαιρέτησες τα πάντα και μετά μια μέρα απλά βγήκες από το σώμα σου.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Αφού είχαν όλα τακτοποιηθεί.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Αφού είχαν όλα τακτοποιηθεί.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Είχα τη λίστα με τις επιθυμίες μου[bucket list]. Στην πραγματικότητα την ονόμαζα λίστα πριν το φέρετρο, αλλά …

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Λίστα πριν το φέρετρο, ότι να ‘ναι! (λίγα γέλια)

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δεν ξέρω γιατί λένε ‘κουβάς’. Ποιος θέλει να ταφεί σε κουβά, σωστά; (κι άλλα γέλια) Ας το λένε όπως είναι. Τι άλλο υπάρχει στη λίστα σου;

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Αυτό είναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όχι, δεν είναι. Δηλαδή, υπάρχει κάτι άλλο εκεί που κάπως το περιμένεις, γιατί αυτό που είπα και στο DreamWalker Death και στο Ascension ήταν ότι απλά επιλέγεις το χρόνο όταν θελήσεις να φύγεις και τον τρόπο που θέλεις να το κάνεις.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Το προσπάθησα αυτό.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Το προσπάθησες.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Το προσπάθησα αρκετές φορές και δεν μπόρεσα να το κάνω. Βασικά αυτή είναι η ερώτηση μου.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πώς ήθελες να το κάνεις;

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Ήμουν στο σαλόνι μου κοιτάζοντας έξω -έχω ένα μεγάλο παράθυρο με μια όμορφη αυλή στο πίσω μέρος, έχω κάνει πολλή δουλειά για τη διαμόρφωση του κήπου – και είχα σκοπό απλά να συνδεθώ με το Θεό μου – εννοώ, σαφώς είμαι ο Θεός.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά. Σωστά. Αλλά να συνδεθείς με την ψυχή.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Μμ και να ακτινοβολήσω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σωστά. Σωστά.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Κι απλά να βγω κι έπειτα να αφομοιώσω το σώμα μου για να το πάρω μαζί μου.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκέι. Ακούγεται εύκολο.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ξέρεις, ξέρεις, δεν είναι μεγάλο, περίπλοκο, σκαρφάλωμα στην κορφή ενός βουνού …

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Όχι! (αυτή γελάει).

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: … έχοντας να κουβαλήσεις όλα αυτά τα πράγματα μαζί σου και μετά -είναι πολύ εύκολο, το σαλόνι σου. Ναι. Γιατί δεν συνέβη;

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Αυτή είναι η ερώτηση μου.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ω. Διάολε! (γέλια) Οκέι. Κάτι θα σκεφτώ. Ναι, αυτό είναι καλό. Βλέπεις, αντί να πεις ‘Δεν ξέρω’, πάντα επινοείς κάτι, γιατί δεν το επινοείς. Το μυαλό σας, το γεμάτο αμφιβολίες μυαλό σας, λέει “Ω, πρέπει να το έχω επινοήσει αυτό.” Δεν μπορείτε να το επινοήσετε. Η πλάκα αρχίζει όταν μπορέσετε να συνειδητοποιήσετε ότι δεν επινοείτε τίποτα.

 

Λοιπόν, ο λόγος είναι ότι υπάρχει επίσης όλο αυτό το θέμα “Λοιπόν, ήρθα εδώ για τη φώτιση μου, την Πραγμάτωση μου και δεν μπορώ να προχωρήσω μέχρι να το καταφέρω. Πρέπει να πάρω το δίπλωμα μου πριν μπορέσω να προχωρήσω.”

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Θα μπορούσαν να είναι ταυτόχρονα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Θα μπορούσαν να είναι ταυτόχρονα, αλλά νομίζω ότι θέλεις τουλάχιστον -δεν ξέρω – 30 λεπτά, ξέρεις (λίγα γέλια) να βιώσεις ότι είσαι στον πλανήτη και ενσωματωμένη.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Οκέι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Λοιπόν, μπορούμε να κάνουμε αυτή τη συμφωνία;

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκέι. Ω. Επρόκειτο να πω ότι, τον επόμενο μήνα θα φέρω ένα πιστοποιητικό. Λυπάμαι, θα πρέπει να μείνεις εδώ μέχρι τουλάχιστον το Χριστουγεννιάτικο Πάρτι του Δεκεμβρίου. Θα φέρω ένα πιστοποιητικό που θα λέει “Τώρα είσαι στην πραγμάτωση.” Ακούγομαι σαν το Μάγο του Οζ, σωστά; (το κοινό συμφωνεί) Σας έχω πει ότι βοήθησα να γραφτεί αυτό; (το κοινό αναστενάζει) Ένα μικρό μέρος του. Θα φέρω ένα Πιστοποιητικό Πραγμάτωσης, πλήρους Πραγμάτωσης κι αυτό μετά θα σου δώσει άδεια να περάσεις στην άλλη πλευρά μέσα στο σαλόνι σου.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Αυτός είναι πραγματικά ο λόγος που δεν το κάνω;

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Απολύτως.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Αυτός είναι πραγματικά.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Αυτός είναι πραγματικά. Περιμένεις να έρθει πρώτα αυτό και μετά να φύγεις.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Οκέι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Μπορεί να μη το αντιλαμβάνεσαι συνειδητά, αλλά αυτό που συμβαίνει εδώ είναι ότι λες “Οκέι, αυτή είναι η ζωή της Πραγμάτωσης.” Ήταν πραγματικά απογοητευτικό όταν συνειδητοποίησες ότι επρόκειτο να κάνεις τη μετάβαση και είναι “Ω, έτσι δεν θα έφτανα στην Πραγμάτωση. Ίσως θα την κάνω στην άλλη πλευρά.” Ας κάνουμε μια αποφοίτηση Πραγμάτωσης για σένα στο Shoud του Δεκεμβρίου, το οποίο μου λέει ο Κώλντρε ότι θα γίνει στις 14 Δεκεμβρίου. Είναι εντάξει να περιμένεις λιγάκι;

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Πραγματικά δεν θέλω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δεν θέλεις να περιμένεις. Οκέι.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Πραγματικά δεν θέλω.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Θα μπορούσες να έρθεις στη Χαβάη;

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Όχι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Να στο έστελνα με το ταχυδρομείο;

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: (γελώντας) Οκέι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Εντάξει (ο Αντάμους γελάει).

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Ή μόνο σωματικά είναι εντάξει επίσης. Μπορώ απλά να το δεχτώ τώρα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τι λες γι’ αυτό; Τι λες γι’ αυτό -ο Κώλντρε δεν το έχει τυπώσει ακόμα -τι λες να κανονίσουμε μια ημερομηνία από τώρα μέχρι να φύγουν για τη Χαβάη ο  Κώλντρε και η Λίντα; Πόσο καιρό έχουμε; Δυο εβδομάδες. Οκέι, δυο εβδομάδες. Και θα έρθουμε εδώ, ίσως μόνο μια μικρή ομάδα, ξέρεις, μια μικρή ομάδα – η Λίντα, ο  Κώλντρε, εσύ, εγώ – και ίσως αν θέλεις, θα μπορούσαμε να το κινηματογραφήσουμε.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Ναι. Ότι να ‘ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ότι να ‘ναι, βέβαια. Και να του βάλουμε λίγη μουσική.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Ότι να ‘ναι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τι είδος μουσικής θα προτιμούσες; Κάτι κάπως αγγελικό ή τζαζ ή …

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Κάτι εμψυχωτικό.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Εμψυχωτικό. Οκέι.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Κάτι λίγο ροκ-εν-ρολ.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Μμμ, επρόκειτο να πω ένα από τα κονσέρτα που έγραψα.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Ναι. Κάτι που έγραψες;

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πραγματικά;! Δεν θα σε …

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Ή κάτι …

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δεν θα ήταν ωραίο;

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Ή κάτι που έγραψα εγώ. Οποιοδήποτε απ’ τα δυο (αυτή γελάει).

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δεν είναι ροκ-εν-ρολ, αλλά, ξέρεις, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε ένα δικό μου, ένα δικό σου.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Βέβαια.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκέι. Και θα φτιάξουμε ένα μικρό βίντεο. Θα έρθουμε εδώ σε δυο εβδομάδες. Θα πάρεις το δίπλωμα σου, το Πιστοποιητικό Ολοκλήρωσης της  Πραγμάτωσης και μετά μπορείς να φύγεις οποιαδήποτε στιγμή.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Οκέι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σύμφωνοι.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Ακούγεται θαυμάσιο.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκέι. Οπότε κανόνισε με τον Κώλντρε και τη Λίντα, όταν θα είναι νηφάλιοι και θα βρούμε πότε (γέλια) -εννοώ από την ενέργεια της ημέρας – και μετά θα το κάνουμε κι έπειτα θα είσαι ελεύθερη να φύγεις.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Οκέι.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και μετά θα είναι τόσο εύκολο όπως στο σαλόνι σου. Και θα είμαι εκεί.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Άρα βγαίνοντας από το σώμα μου όπως έχω προσπαθήσει να κάνω;

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Και θα είναι τόσο εύκολο.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Έχεις προσπαθήσει γι’ αυτό κι αυτό είναι μέρος του προβλήματος.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Μμ μμ.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Αλλά θα σε βοηθήσω.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Θα το εκτιμούσα πραγματικά.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Βέβαια, βέβαια. Οκέι. Ας το κάνουμε. Λίντα, θα μπορούσες να το … Χαίρομαι που δεν μπορούμε να δούμε την έκφραση του προσώπου της (λίγα γέλια). Είναι σαν να λέει “Αντάμους, τάχεις χάσει πραγματικά.” Όχι, πραγματικά, αυτό είναι τόσο όμορφο. Αυτό είναι τόσο …

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Σ’ ευχαριστώ.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: … εκπληκτικά όμορφο.

ΔΡ. ΜΠΟΡΝΤ: Για μένα είναι θαυμάσιο, γιατί ήταν πραγματικά μια απορία το γιατί δεν έφευγα.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Λοιπόν, θα κάνουμε όλο αυτό με το πιστοποιητικό και μια μικρή γιορτή. Ωραία. Σ’ ευχαριστώ πολύ (χειροκρότημα κοινού). Ευχαριστώ.

 

 

Μεράμπ -Ιστορία

Τώρα, ας πούμε μια ιστορία με λίγη μουσική υπόκρουση. Πάρτε μια βαθιά αναπνοή.

Ας χαμηλώσουμε τα φώτα λίγο για τη μεράμπ.

(αρχίζει η μουσική)

 

Α! Τι ωραία μέρα περάσαμε. Ξέρετε, [υπήρχε]πολλή απόσπαση σήμερα. Σας είπα ότι υπάρχει ένα είδος διανοητικής ομίχλης. Ίσως και να το νιώσετε τις επόμενες μέρες, απλά επειδή πηγαίνουμε πέρα από όλο αυτό το θέμα της βλάβης του εαυτού. Υπάρχει ακόμα κάπως ο ανθρώπινος φόβος “Αν έχω πολλή ενέργεια, δηλαδή, πολλή ενέργεια και μπει στη ζωή μου, μήπως βλάψω τον εαυτό μου ή τους άλλους;”

Κάναμε μια επαναφορά σήμερα ενώ συνέβαιναν όλες οι άλλες χαζομάρες. Όχι, δεν πρόκειται να κάνετε κάτι τέτοιο. Δεν πρόκειται, κι όση ώρα κουβέντιαζα κι έκανα τους θεατρινισμούς μου, εσείς κατά κάποιο τρόπο βάλατε ένα μικρό διακόπτη μέσα σας, που θα σας εμπόδιζε να το κάνετε, ένα είδος εγγύησης ότι δεν πρόκειται ποτέ να χρησιμοποιήσετε την ενέργεια για να βλάψετε τον εαυτό σας ή τους άλλους. Γιατί; Λοιπόν, επειδή είστε Μάστερ. Έχετε την ωριμότητα τώρα. Ναι, έχετε ακόμα πολλές από τις παλιές ενθυμίσεις πραγμάτων που κάνατε στο παρελθόν, αλλά αυτά ανήκουν στο παρελθόν.

 

Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή.

 

Ο Μάστερ καθόταν στο καφέ. Ήταν το γραφείο του. Βρισκόταν εκεί περίπου δυόμισι ώρες δουλεύοντας σκληρά ρουφώντας τον καπουτσίνο του, τρώγοντας τρία κρουασάν σήμερα, παρατηρώντας τους ανθρώπους. Αποφάσισε ότι αυτή τη μέρα πραγματικά δεν ήθελε να μιλήσει σε κανένα. Κάποιες μέρες, ξέρετε, ήθελε. Και κάποιες μέρες οι άνθρωποι απλά τον πλησίαζαν. Όμως αυτή τη μέρα πραγματικά δεν ήθελε να μιλήσει σε κανένα.

 

Ένας Μάστερ συνηθίζει τόσο πολύ το να είναι η καλύτερη συντροφιά του εαυτού του, παίζοντας πραγματικά, επικοινωνώντας, παίζοντας θέατρο με τις ίδιες του τις πτυχές. Και το είχε απολαύσει αυτή τη μέρα και ήταν θερμός και ανοιχτός με το νεαρό που σέρβιρε τον καφέ. Του έδωσε μεγάλο φιλοδώρημα. Το φιλοδώρημα πραγματικά ήταν μεγαλύτερο από το λογαριασμό. Όμως μετά από δυο περίπου ώρες, ήξερε ότι ήταν ώρα να πηγαίνει. Είχε δουλέψει σκληρά καθισμένος εκεί στο καφέ ακτινοβολώντας το φως του.

 

Σηκώθηκε και βγήκε έξω. Ήταν μια απ’ αυτές τις πραγματικά όμορφες φθινοπωρινές μέρες. Το φθινόπωρο, τόσο όμορφο. Ο αέρας ήταν ακόμα σχετικά ζεστός, αλλά ξέρεις πώς είναι αυτές τις φθινοπωρινές μέρες που απλά νιώθεις τον χειμώνα στην ατμόσφαιρα, σαν ένα μικρό ψιθύρισμα του χειμώνα να αιωρείται στο ζεστό φθινοπωρινό αέρα.

 

Βγήκε έξω από το καφέ, πήρε μια βαθιά αναπνοή και πραγματικά δεν είχε κάποια σχέδια για το υπόλοιπο της ημέρας. Όμως κατά κάποιο τρόπο έτσι είναι ο Μάστερ. Χωρίς σχέδια, ζώντας τη στιγμή. Έκανε μερικά μικρά βήματα μέχρι τη γωνία του δρόμου και σταμάτησε για μια στιγμή. Και σταμάτησε το χρόνο για τα πάντα εκείνη τη στιγμή. Ένας Μάστερ μπορεί να το κάνει αυτό, γιατί είναι όλα δική του ενέργεια. Σ’ αυτή την περίπτωση ο Μάστερ απλά σταμάτησε τα πάντα, σαν παγωμένα κινούμενα σχέδια. Τα πάντα απλά σταμάτησαν κι αυτός κοίταξε τριγύρω. Τα  σταμάτησε σκόπιμα γιατί πραγματικά ήθελε να παρατηρήσει. Είναι κάτι που θα βρείτε ότι μπορείτε να κάνετε, θέλετε να κάνετε. Απλά να παρατηρείτε. Και δεν υπάρχει φόβος, λοιπόν, κάποιοι από σας φοβούνται μη γίνουν επικριτικοί. Όχι. Η παρατήρηση είναι μόνο επίγνωση. Δηλαδή, επίγνωση, αυτό είναι η ίδια η ψυχή.

 

Ο Μάστερ είχε επίγνωση των πάντων – όπως στα παγωμένα κινούμενα σχέδια, ο χρόνος σταμάτησε τώρα – κι αυτός παρατηρούσε. Είδε σχεδόν μπροστά του ότι υπήρχε ένας αφηρημένος οδηγός, κάποιος που έστελνε ερωτικά μηνύματα (ο Αντάμους γελάει) -απλά για να κάνω την ιστορία ενδιαφέρουσα – στο τηλέφωνο του ενώσω οδηγούσε, δεν είδε ότι το φανάρι είχε γίνει κόκκινο κι ένα άλλο αυτοκίνητο ή και δυο είχαν σταματήσει μπροστά του. Παρατηρώντας ο Μάστερ έβλεπε μια σχεδόν επικείμενη σύγκρουση. Ίσως να μη προκαλούσε πάρα πολλές σωματικές βλάβες, αλλά πιθανόν θα είχε σαν αποτέλεσμα τουλάχιστον ένα αυτοκίνητο να διαλυθεί και μερικά άλλα να πάθουν σημαντικές ζημιές και επιπλέον όταν ένιωσε την ενέργεια του παραβάτη, το άτομο αυτό δεν είχε καν ασφάλεια. Ω, φίλε, θα δυσκόλευε πολύ η ζωή του. Χμ. Ξέρετε ο Μάστερ δεν προσπάθησε να το αλλάξει, μόνο το παρατηρούσε. Επικείμενη σύγκρουση.

 

Ο Μάστερ κοίταξε πέρα στο δρόμο. Όχι πολύ μακριά ήταν μια νέα μητέρα με το πρώτο της παιδί, που έσπρωχνε το καρότσι. Η μητέρα είχε ένα βλέμμα ανησυχίας και προβληματισμού ανάμεικτο με ευτυχία και χαρά που ήταν μητέρα. Αλλά η μητέρα ήταν τόσο ανήσυχη σχετικά “Θα μπορέσω να είμαι καλή μητέρα;” και “Θα  κάνω τα ίδια πράγματα στην κόρη μου που η μητέρα μου έκανε σε μένα;” Αυτή η ενέργεια ήταν τόσο καθαρή που ο Μάστερ μπορούσε να τη δει. Και μετά στο καρότσι το μωράκι έκλαιγε κι έκλαιγε κι έκλαιγε ασταμάτητα. Χμ. Αυτό το μωράκι που έκλαιγε, έξι μηνών, γιατί πραγματικά δεν ήθελε να είναι εδώ. Η μητέρα νόμιζε ότι ήταν κολικός ή -δεν ξέρω – αέρια ή κάτι άλλο, αλλά το μωρό έκλαιγε γιατί δεν ήθελε να είναι εδώ. Αυτό συμβαίνει πολύ συχνά. Η μετενσάρκωση είναι κάπως παρορμητική, συχνά δεν είναι καν μια συνειδητή επιλογή. Απλά συμβαίνει. Το μωράκι έκλαιγε γιατί ήξερε ότι είχε 60, 80, 100 χρόνια μπροστά του σ’ αυτό τον πλανήτη. Θα έκλαιγα κι εγώ (λίγα γέλια).

 

Ο Μάστερ κοίταξε προς την άλλη κατεύθυνση και είδε ένα ποδηλάτη με σκασμένο λάστιχο. Ξέρετε, δεν υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα σ’ αυτό τον κόσμο που πραγματικά δείχνουν περισσότερο θυμό από ένα ποδηλάτη με σκασμένο λάστιχο (κι άλλα γέλια). Δηλαδή, αυτός ο ποδηλάτης ήταν θυμωμένος. Μεσήλικας, ντυμένος από πάνω μέχρι κάτω με ελαστική φόρμα (γέλια).

 

ΣΑΡΤ: Speedo!

 

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Κι αυτός ο άντρας ήταν πραγματικά θυμωμένος, επειδή του έσκασε το λάστιχο και φυσικά κατηγορούσε οποιονδήποτε άλλο. Κάποιος πρέπει να είχε ρίξει καρφιά στο δρόμο ή σπασμένα γυαλιά ή ότι τύχει. Πραγματικά θυμωμένος, πιο θυμωμένος όχι μόνο από το σκασμένο λάστιχο και το γεγονός ότι δεν είχε εύκολο τρόπο να το φτιάξει, αλλά ήταν θυμωμένος γιατί έδειχνε πραγματικά ανόητος, τουλάχιστον έτσι πίστευε. “Εγώ ο Κος Ποδηλάτης, ο Κος Ωραίος με την ελαστική φόρμα είμαι εδώ με σκασμένο λάστιχο” κι απλά ήξερε ότι οι άνθρωποι περνούσαν με τα αυτοκίνητα τους που ρουφάνε τη βενζίνη, γελώντας χαιρέκακα μαζί του. Πραγματικά δεν είχε σημασία αν το έκαναν ή όχι, αλλά αυτό πίστευε, έτσι ήταν πραγματικά πολύ θυμωμένος με την όλη υπόθεση.

 

Ο Μάστερ κοίταξε προς άλλη κατεύθυνση κι άκουσε και είδε μια ηλικιωμένη γυναίκα -δηλαδή αυτή ήταν πιθανόν 90, αλλά στην πραγματικότητα έδειχνε πολύ νεότερη – να παίζει βιολί στη γωνία του δρόμου. Έπαιζε βιολί με τη μικρή θήκη του βιολιού μπροστά της για δωρεές. Έπαιζε κάποια πολύ γλυκά τραγούδια. Και, ξέρετε, κανονικά ο Μάστερ, πριν γίνει Μάστερ, όταν ακόμα ήταν νεοφώτιστος, ο Μάστερ θα είχε νιώσει πραγματικά άσχημα, δηλαδή “Ω, αυτή η ηλικιωμένη κυρία που παίζει στη γωνία για μερικά κέρματα για την επιβίωση της, για το ψωμί της. Πόσο θλιβερό!” Αλλά ο Μάστερ δεν το έκανε αυτό τώρα. Πραγματικά ένιωθε την όμορφη μουσική που έπαιζε.

 

Και μετά ο Μάστερ κοίταξε και προς άλλη μια κατεύθυνση πέρα προς το πάρκο και είδε δυο νεαρά άτομα που ήταν τρελά ερωτευμένα. Αα, αυτό τον έκανε να χαμογελάσει. Δεν θα ήταν πάνω από 20 ετών και ασυγκράτητοι, δηλαδή, δημόσια, προφανώς πολύ ερωτευμένοι, πράγμα που του έφερε τόσο καταπληκτικές  αναμνήσεις. Αυτή τη νεανική αγάπη, τη σεξουαλική διέγερση, τον απόλυτα τρελαμένο έρωτα για κάποιον άλλο. Αα, χαμογελούσε στη σκέψη όλου αυτού, ανακαλώντας πώς ήταν.

 

Ο Μάστερ απλά στάθηκε εκεί για μια στιγμή σ’ αυτή την κατάσταση, που ήταν σαν τα παγωμένα κινούμενα σχέδια, τα πάντα απλά σταματημένα, παγωμένα στη θέση τους, κι ο Μάστερ δεν χρειαζόταν καν να κάνει συνειδητή προσπάθεια να ακτινοβολεί το φως του, γιατί αυτό υπάρχει πάντα.

 

Ξέρετε, όταν ο Μάστερ πρωτοέγινε Μάστερ, πάντα πίστευε ότι έπρεπε να σταματάει και να λέει “Είμαι φως. Φωτίζω πιθανότητες.” Συνειδητοποίησε, λοιπόν,  ότι αυτό ήταν κάπως ανόητη ανθρώπινη σκέψη. Δεν χρειαζόταν καν να το κάνει. Δεν χρειαζόταν να έχει κάτι σαν διακόπτη, που άναβε κι έσβηνε τη φώτιση,  είναι πάντα εκεί. Το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να θυμάται “Εγώ Είμαι Εδώ.” Στην πραγματικότητα δεν χρειαζόταν να θυμάται ούτε αυτό, γιατί ήταν πάντα εκεί. Πάντα συνειδητοποιούσε “Εγώ Είμαι Εδώ.”

 

Και μετά παρακολούθησε – ήταν μαγικό, όμορφο. Παρακολούθησε καθώς αυτή η σοφία κι αυτό το φως του Εγώ Είμαι, από εκείνον, το φαντάστηκε κάπως σαν αργή κίνηση που επεκτεινόταν τώρα με σπίθες, πολύ, πολύ αργές ακτίνες φωτός που έβγαιναν απ’ αυτόν φυσικά, εύκολα σ’ αυτή την σκηνή που ήταν σαν τα παγωμένα κινούμενα σχέδια. Σαν τον ήλιο που ακτινοβολεί σε πολύ αργή κίνηση, σαν τις πρώτες ακτίνες του πρωινού ήλιου που μόλις βγαίνουν. Δεν χρειαζόταν να δουλέψει γι’ αυτό ή να το πιέσει. Απλά συνέβαινε. Ξέρετε, έχετε αυτό το πράγμα σήμερα, τα κινούμενα σχέδια, όπου κυριολεκτικά μπορείτε να δημιουργήσετε τέτοιου είδους πράγματα, αλλά αυτό συνέβαινε φυσικά. Σπίθες, ακτίνες φωτός έβγαιναν προς καθένα από τα άτομα σ’ αυτό το μικρό σενάριο.

 

Και το άφησε να τους φωτίσει. Δεν προσπάθησε να τους αλλάξει. Δεν προσπάθησε να εξαναγκάσει μια διαφορετική έκβαση, απλά φωτίζοντας τις πιθανότητες τους. Και μετά διέκοψε την παγωμένη κίνηση, την κατάσταση διακοπής. Τη διέκοψε κι όλα επέστρεψαν στην κανονικότητα κι αυτός είχε ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπο του. Είχε ένα μεγάλο καταπληκτικό χαμόγελο.

 

Ξέρετε, είναι τόσο αβίαστο. Έχει τόσο πολλή συμπόνια το να μη προσπαθείς να αλλάξεις τίποτα, αλλά μόνο να δείξεις στους άλλους τι μπορεί να γίνει, τι μπορεί να έρθει, ποιες είναι οι άλλες πιθανότητες, γιατί, βλέπετε, οι άνθρωποι πραγματικά  δεν είναι και τόσο καλοί στο να βλέπουν τις πιθανότητες. Οι Μάστερ που είχαν έρθει στο παρελθόν σ’ αυτό τον πλανήτη, στην πραγματικότητα ήταν απλά εκείνοι που έδειξαν στους ανθρώπους, ότι υπάρχουν άλλες πιθανότητες. Αυτό πρόκειται να κάνετε. Χωρίς να λέτε σε κάποιον πώς να ζήσει τη ζωή του, χωρίς να τους κάνετε να αλλάξουν γνώμη. Ξέρετε, ο Ιησούς, ήταν πραγματικά δικό σας κομμάτι, έδειξε στους ανθρώπους ότι υπάρχει ένας άλλος τρόπος.

 

Όμως ας επιστρέψουμε στην ιστορία μας. Όλη η δράση, όλη η κίνηση επέστρεψε στην κανονική της κατάσταση κι ο Μάστερ απλά στάθηκε εκεί για λίγο ακόμα. Μπορούσε κατά κάποιον τρόπο, υποθέτω θα λέγαμε, να δει στο μέλλον, να δει το αποτέλεσμα που είχε όλο αυτό το φως.

 

Καθώς το φως έφτασε στον άντρα με το ποδήλατο που έβριζε κι ένιωθε αμηχανία και λοιπά, αλλά ήταν τόσο σημαντικό να σταματήσει εκείνο το λεπτό, γιατί, βλέπετε, αν δεν του είχε σκάσει το λάστιχο μπροστά στον Μάστερ, θα συνέχιζε να οδηγεί για περίπου έξι χιλιόμετρα πιο κάτω όπου μια γυναίκα περίπου 35 ετών υπό την επήρεια ναρκωτικών και αλκοόλ θα τον είχε χτυπήσει με το αμάξι, θα τον είχε σκοτώσει επί τόπου. Κι αυτό που ίσως φαινόταν σαν ένα περιστατικό με ένα σκασμένο λάστιχο γι’ αυτόν τον θυμωμένο ποδηλάτη, που πιθανόν να έβριζε γι’ αυτό την υπόλοιπη μέρα και να ήταν νευριασμένος με τον κόσμο, ήταν το φως του Μάστερ που έδειξε ένα διαφορετικό τρόπο, που προκάλεσε το σκασμένο λάστιχο,  που προκάλεσε την αλλαγή όλου του συγχρονισμού ώστε να σώσει τη ζωή του. Δεν το έκανε ο Μάστερ. Ο Μάστερ απλά του έδειξε, κατά κάποιον τρόπο με το φως του, πώς θα γινόταν η ζωή του, μια μεγαλύτερη ζωή απ’ αυτή που θα έβλεπε ποτέ μόνος του. Θα ήταν εντελώς ανάρμοστο να πάει ο Μάστερ και να κουνήσει τα χέρια του πάνω από το λάστιχο κι αυτό να φτιαχτεί αμέσως. Μερικοί άνθρωποι αυτό θεωρούν ότι είναι η μαγεία. Μαγεία είναι απλά να είσαι εκεί.

 

Στο μωρό που έκλαιγε μέσα στο καρότσι με τη μητέρα. Το μωρό πραγματικά  έκλαιγε τόσο πολύ, δεν ήθελε να είναι εδώ. Όμως αυτό που συνέβαινε πραγματικά όλη εκείνη την ώρα μ’ αυτό το σχεδόν υστερικό κλάμα, είναι ότι το μωρό έφερνε ένα τεράστιο μέρος από τη θεϊκότητα του. Και με αυτές τις αναπνοές, αυτό το κλάμα – όταν κλαις, βγαίνεις από το μυαλό κι όταν βγεις από το μυαλό, ιδιαίτερα όταν είσαι νέος – μπορείς να επιτρέψεις να εισέλθει η θεϊκή ενέργεια.

 

Το μωρό πραγματικά δεν έκλαιγε γιατί τα μπέρδεψε και ήρθε για μια ακόμα ζωή. Απλά ήθελε περισσότερο μέρος από το πνεύμα του, από τη θεϊκότητα του. Αυτό λαχταρούσε πραγματικά. Και με το φως του Μάστερ, το μωρό συνειδητοποίησε ότι “Ω, δεν είναι ότι δεν θέλω να είμαι εδώ. Είναι ότι θέλω να είμαι εδώ ολόκληρο.” Αυτό έκανε το φως, το φως του Μάστερ.

 

Οι εραστές στο πάρκο, ασυγκράτητοι,  χώρισαν περίπου δυο μήνες αργότερα. Ναι, οι νέοι το κάνουν, αλλά αυτό που συνέβη εδώ είναι, ότι κάτι πέρασε από το μυαλό και των δυο -κανένας από τους δυο δεν μίλησε γι’ αυτό αμέσως – τους πέρασε από το μυαλό εκείνη τη στιγμή στο πάρκο: αυτή δεν θα ήταν μια καλή σχέση. Καλύτερα να τελειώσει τώρα, γιατί υπήρχε τόσο κάρμα, τόσο πολύ παρελθόν. Δεν θα ήταν χαρούμενη. Αυτοί θα είχαν συνεχίσει το κάρμα.

 

Έτσι βρήκαν ένα τρόπο να διακόψουν τη σχέση, ώστε να μη καταλήξουν σ’ αυτή την κακή σχέση ξανά, κι αυτό από μόνο του καθάρισε το κάρμα, παρόλο που χώρισαν οι δρόμοι τους. Η παρουσία του Μάστερ τους βοήθησε να δουν, όσο κι αν πίστευαν ότι ήταν ερωτευμένοι εκείνη τη στιγμή, τους βοήθησε να δουν ότι αυτό δεν θα ήταν  καλό. Αυτό έκανε το φως του Μάστερ.

 

Δεν χρειαζόταν να πάει ο Μάστερ σ’ αυτούς και να τους πει “Ω, με την ευκαιρία, σας έρχεται τρελό κάρμα. Αν μείνετε μαζί, πρόκειται να ζήσετε μια δυστυχισμένη ζωή και να σιχαθείτε ο ένας τον άλλο. Ένας από σας ίσως σκοτώσει τον άλλο.” Δεν χρειαζόταν να τα πει αυτά ο Μάστερ. Ήταν απλά το φως.

 

Κι έπειτα ήταν το τροχαίο – σχεδόν τροχαίο ατύχημα – με τα μηνύματα οδηγώντας και τη σύγκρουση με τα άλλα οχήματα. Αν το ατύχημα είχε συμβεί, θα είχε προκαλέσει τόσο πόνο στη ζωή αυτού του ατόμου εκείνη τη στιγμή. Θα είχε προκαλέσει πόνο στη ζωή των ανθρώπων στο μπροστινό αυτοκίνητο. Ήταν κάποιοι ηλικιωμένοι άνθρωποι και μια τέτοια σύγκρουση θα τους είχε προκαλέσει σοβαρό τραυματισμό. Και μπροστά απ’ αυτούς υπήρχε ένα αυτοκίνητο με μερικούς ανθρώπους μέσα, μερικά παιδιά και θα είχε προκαλέσει κάποιες σωματικές βλάβες και ίσως συναισθηματικές βλάβες.

Κι εκείνη τη στιγμή με το φως του Μάστερ, όπου όλα ήταν παγωμένα όπως στα καρτούν, ένα άτομο που έστελνε μηνύματα στο τηλέφωνο, ξαφνικά αντιλήφθηκε ότι η ανευθυνότητα του επρόκειτο να αλλάξει τη δική του κι άλλων ανθρώπων τη ζωή. Κι εκείνη τη στιγμή, αυτό το άτομο συνειδητοποιούσε τώρα, όλο σε αργή κίνηση, βάζοντας στην άκρη το τηλέφωνο και βλέποντας το άλλο αυτοκίνητο να πλησιάζει γρήγορα, δηλαδή, το αυτοκίνητο του να πλησιάζει γρήγορα ένα άλλο αυτοκίνητο, ξέροντας ότι επρόκειτο να συμβεί ατύχημα και θα ήταν πολύ σοβαρό, δεν συνέβη. Πάτησε φρένο. Τα φρένα στρίγγλισαν δυνατά και το αμάξι γλίστρησε στο δρόμο κι απλά δεν συνέβη.

 

Και το πώς δεν συνέβη είχε τέτοιο αντίκτυπο στον οδηγό, το γιατί δεν συνέβη. Ακόμα κι αργότερα -όλοι βγήκαν από τα αυτοκίνητα τους απλά για να σιγουρευτούν ότι ήταν όλοι οκέι -κι όλοι είπαν “Δεν ξέρω πώς σταμάτησες το αυτοκίνητο σου έγκαιρα. Θα έγινε επειδή οδηγείς ηλεκτρικό αυτοκίνητο …” ή κάτι τέτοιο. Βρήκαν δικαιολογίες, αλλά είναι γεγονός ότι εκείνη τη στιγμή συνέβη κάτι μαγικό.

 

Εκείνη τη στιγμή το άτομο αυτό είδε ένα φως, μια μεγαλύτερη πιθανότητα. Δεν χρειαζόταν να γίνει ατύχημα. Δεν χρειαζόταν να προκληθούν βάσανα για χρόνια και χρόνια στη σειρά. Εκείνη τη στιγμή το άτομο αυτό άλλαξε την πορεία της ζωής του, έγινε πολύ πιο υπεύθυνο, σταμάτησε να είναι τόσο αφηρημένο και πραγματικά στη  συνέχεια βρήκε το πάθος του, όλα σαν αποτέλεσμα του ατυχήματος που δεν συνέβη ποτέ. Όμως του προκάλεσε τέτοια τρομάρα εκείνη τη στιγμή, ώστε άλλαξε η ζωή του.

 

Κι έπειτα τελικά το φως, αυτό το φως πήγε στη ηλικιωμένη γυναίκα που έπαιζε στη γωνία του δρόμου, έπαιζε βιολί για λίγα κέρματα. Ο Μάστερ ήξερε από την αρχή, ακόμα και πριν σταματήσει το χρόνο, ήξερε από την αρχή ότι αυτή ήταν ένας άλλος Μάστερ. Δεν της άρεσαν τα παγκάκια ή τα καφέ, έτσι αυτή η Μάστερ επέλεξε να παίζει βιολί. Καθόλου δεν χρειαζόταν χρήματα. Κι ο Μάστερ – είτε ήταν νέος ή γέρος, δεν είχε σημασία – αυτή η Μάστερ, αυτή η γυναίκα, επέλεξε να εμφανιστεί σαν ηλικιωμένη ίσως φτωχή γυναίκα, ώστε να μπορεί να κάθεται εκεί και να παίζει  βιολί για χρήματα και οι νότες της ήταν επίσης το φως της.

 

Καθώς έπαιζε, οι άνθρωποι περνούσαν και μερικοί προσπαθούσαν να την αγνοήσουν, ξέρετε, επειδή ήταν άβολο να βλέπουν μια ηλικιωμένη γυναίκα να είναι υποχρεωμένη να παίζει βιολί για χρήματα. Άλλοι άνθρωποι το κατάλαβαν, τη μαγεία της μουσικής της. Ο Μάστερ ήξερε από την αρχή ότι αυτή ήταν ένας άλλος Μάστερ. Της χαμογέλασε πλατιά, γιατί αυτή δούλευε εκεί έξω, έκανε αυτό το πράγμα, ακτινοβολούσε το φως της στον κόσμο. “Ίσως ήταν το δικό της φως” σκέφτηκε “που άλλαξε την ίδια τη φύση καθενός από αυτά τα περιστατικά. Ίσως ήταν το φως και των δυο μας.” Δεν έχει σημασία, γιατί αυτό που μετράει είναι ότι είδαν κάτι διαφορετικό. Είδαν μια μεγαλύτερη πιθανότητα κι έπειτα η επιλογή ήταν δική τους.

 

Ο Μάστερ κοίταξε την άλλη Μάστερ στην απέναντι πλευρά του δρόμου, τη γυναίκα που έπαιζε βιολί, λοιπόν, αυτή χαμογελούσε. Πραγματικά χαμογελούσε στο Μάστερ. Τον ήξερε. Ήξερε ποιος ήταν, του χαμογέλασε πλατιά. Εκείνος της έγνεψε σαν μάστερ. Είχαν δουλέψει και οι δυο για αρκετές ώρες ακτινοβολώντας το φως τους, ανοίγοντας πιθανότητες σε άλλους.

 

Αυτή θα είναι η δουλειά που θα κάνετε. Αυτό είναι. Θέλετε να ξέρετε τι ακολουθεί;  Θέλετε να ξέρετε τι πρόκειται να κάνετε; Αυτό είναι. Αυτή είναι η συνηθισμένη μέρα στη ζωή ενός Μάστερ. Αυτό είναι.

 

Πάτε σπίτι στο τέλος της μέρας χωρίς να έχει χρειαστεί να δουλέψετε για την ενέργεια ή να υποφέρετε, χωρίς να ανησυχείτε μη βλάψετε τον εαυτό σας ή κανέναν από τους άλλους. Θα γελάτε γι’ αυτές τις μέρες. Θα πηγαίνετε σπίτι και τώρα θα είναι όλα μέσα σας. Θα είστε πίσω μαζί με Εσάς. Θα πηγαίνετε σπίτι στο τέλος της μέρας γνωρίζοντας ότι προκαλείτε περισσότερη αλλαγή σ’ αυτό τον πλανήτη απ’ όσο κανείς ποτέ θα μπορούσε να φανταστεί.

 

Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή.

Αυτό είναι, αγαπητοί φίλοι. Αυτό είναι.

 

(παύση)

 

Δεν ξέρω αν ποτέ θα γραφτούν βιβλία για σας ή αν θα γίνει γνωστό το όνομά σας, όμως πραγματικά τον Μάστερ δεν τον ενδιαφέρει, στην πραγματικότητα δεν το θέλει αυτό.

 

“Αναγνώριση;” Ρωτάτε “Δεν υπάρχει αναγνώριση;” Βέβαια. Πρώτον, από τον εαυτό σας κι έπειτα από τους άλλους Μάστερ. Πρόκειται να τους συναντήσετε, είτε έρθουν μέσω των Σώμπρα, είτε με κάποιον άλλο τρόπο. Θα ξέρετε ότι αυτός είναι  ένας Μάστερ που κάθεται εκεί πέρα παίζοντας βιολί. Κάνουν το ίδιο πράγμα. Απλά έχουν πιάσει ένα πόστο σε όλο τον κόσμο, είτε πρόκειται για ένα καφέ ή μια γωνία στο δρόμο ή ίσως ένα πολυσύχναστο αεροδρόμιο ή οτιδήποτε άλλο. Απλά θα το ξέρετε “Είμαστε εδώ. Σε αναγνωρίζω. Με αναγνωρίζεις. Κάνουμε αυτό που ήρθαμε να κάνουμε εδώ.”

 

Η αναγνώριση έρχεται επίσης από τους Αναληφθέντες Δασκάλους. Όταν έρθετε στο Κλαμπ των Αναληφθέντων Δασκάλων, αυτοί ήδη θα γνωρίζουν τι έχετε κάνει, περισσότερο από οποιονδήποτε. Θα ζηλεύουν λιγάκι, γιατί αυτοί δεν το έκαναν. Δεν έμειναν στο σώμα, σε γενικές γραμμές. Έφυγαν. Θα ζηλεύουν λιγάκι. Θα σας δώσω μερικές συμβουλές και μυστικά για το πώς να αντιμετωπίζετε τους  Αναληφθέντες Δασκάλους. Θα είναι γεμάτοι με τόση χαρά για ότι θα έχετε κάνει˙ θα  γνωρίζουν. Ακόμα κι αν κανένας άνθρωπος στον πλανήτη δεν ξέρει τι θα έχετε κάνει γι’ αυτό τον τόπο, αυτοί θα ξέρουν.

 

Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή.

Η ζωή ενός Μάστερ.

Δεν είναι το να προσπαθείς να αλλάξεις τον κόσμο. Θλιβερό, για εκείνους που το κάνουν.

Δεν είναι το να προσπαθείς να επιβάλλεις τις αξίες σου, τις πεποιθήσεις σου ή οτιδήποτε στον κόσμο.

Είναι απλά το να είσαι ένα κερί μέσα σε ένα τόπο σκοτεινό. Αυτό είναι. Το κερί δεν προσπαθεί να αλλάξει τίποτα. Το κερί απλά είναι εκεί.

Το κερί δεν καταριέται το σκοτάδι, ούτε και προσπαθεί να γίνει φωτεινότερο.

Το κερί δεν προσπαθεί να ζεστάνει το δωμάτιο. Δεν προσπαθεί να σώσει το σκοτάδι. Τίποτα τέτοιο. Είναι απλά ένα κερί. Και μέσα σε καθέναν από σας αυτό το κερί καίει αυτή τη στιγμή και για πολύ, πολύ, πολύ καιρό τώρα. Απλά το ξεχάσατε.

 

Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή τώρα.

Το κερί είναι μια μεταφορά, φυσικά, αλλά είναι τόσο εύλογη τώρα.

Πάρτε μια βαθιά αναπνοή με αυτό το κερί της σοφίας που φωτίζει πιθανότητες και ποτέ δεν θα φέρει κακό.

Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή για το ταξίδι σας που σας έφερε εδώ και για ότι ακολουθεί στη ζωή σας.

Πραγματικά δεν θέλω να φύγω από αυτή τη συνάθροιση. Απλά δεν θέλω να φύγω από αυτή την ενέργεια.

 

Αλλά ξέρετε, έχω μια παρουσίαση απόψε στο Κλαμπ των Αναληφθέντων Δασκάλων. Νομίζω ότι θα μου δώσουν ένα βραβείο για κάτι (γέλια), δεν ξέρω. Δεν ξέρω καν πού να το βάλω. Έχω τόσα πολλά βραβεία (κι άλλα γέλια). Αλλά μου ζήτησαν να περάσω απόψε και να τους μιλήσω για τους Σώμπρα. Φυσικά, την προετοιμασία την κάνει ο Κουτχούμι. Δύσκολο να τον ακολουθείς. Δηλαδή, είναι δύσκολο, αλλά υποθέτω ότι πρέπει να προετοιμαστώ. Σκοπεύω να φορέσω την ίδια στολή με τον Κώλντρε. Μου αρέσει. Πιστεύω ότι θα εντυπωσιάσω τους Αναληφθέντες Δασκάλους.

 

Όμως προτού φύγω, ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή μαζί.

(παύση)

 

Η φώτιση είναι δεδομένη. Δεν είναι ο λόγος που βρίσκεστε εδώ στον πλανήτη. Βρίσκεστε εδώ για να είστε το κερί, να ακτινοβολείτε τη σοφία σας και το φως σας. Αυτό είναι.

 

Με αυτά, αγαπητοί μου φίλοι, το άρμα μου, η άμαξα μου με περιμένει. Ήρθε η ώρα να σας αποχαιρετήσω, οπότε θα το κλείσω με τον τρόπο που τελειώνουμε πάντα.

 

Να θυμάστε ότι όλα είναι καλά σε όλη τη δημιουργία. Σας ευχαριστώ.

 

Λίντα, εσύ είσαι; Σ’ ευχαριστώ. Σ’ ευχαριστώ (χειροκρότημα).

 

 

 

 

Μετάφραση : Μαίρη Πολυχρόνη
Review και επιμέλεια : Μαρία Γρηγοράκη
Σπόνσορες : Ευγενία Σγούρα,  Ζωή Μπουζούκα