Shoud 2, The Art of Benching
6- 11- 2021
( Tί κάνουμε εδώ, Μια ιστορία, το άγαλμα του Γκιουζέπε, Η ταυτότητα, Συνειδητότητα έναντι Σκέψης, Λάμποντας το Φως σας, Μεραμπ )
Είμαι Αυτό που Είμαι, ο Αντάμους της Κυρίαρχης Περιοχής.Καλωσορίσατε στον Οίκο των Σώμπρα, αγαπητοί Σώμπρα. Καλωσορίσατε στον Οίκο. Δεν έχει σημασία πού βρίσκεστε, πού βρίσκομαι, είμαστε στον Οίκο.
Όλες οι ενέργειες είναι τώρα εστιασμένες σ’ αυτό τον Οίκο, στους Σώμπρα, σε εσάς, στο ταξίδι σας. Όλη η συνειδητότητα είναι εδώ. Είμαστε όλοι εδώ για ακόμα ένα Shoud.
Δεν έχει σημασία πού είστε, δεν έχει σημασία ποιοι είστε, τί κάνετε τώρα, είναι κατάλληλο να είστε εδώ. Ήταν κάτι που επιλέξατε. Δεν έγινε λάθος. Ακόμα κι αν είστε στο πίσω μέρος του δωματίου, απλά ρίχνοντας κλεφτές ματιές από την πόρτα σ’ αυτό τον Οίκο των Σώμπρα, είναι τόσο κατάλληλο να είστε εδώ.
Όλο αυτό ήταν κάτι που επιλέχθηκε, ήταν όλο κωδικοποίηση της ενέργειας, να είστε εδώ, κι ο κώδικας δεν λέει ακριβώς πώς πρόκειται να φτάσετε εδώ. Ο κώδικας λέει απλά, “Πρόκειται να είσαι εδώ.” Δεν είναι λάθος ότι ο Κώλντρε είναι εδώ φέρνοντας αυτά τα μηνύματα από εμένα. Δεν είναι λάθος ότι η αγαπητή Λίντα κάθεται εδώ στο πλευρό του. Δεν είναι λάθος ότι η ομάδα του Βυσσινί Κύκλου, το προσωπικό τους είναι εδώ υποστηρίζοντας αυτή την υπηρεσία προς τους Σώμπρα, και δεν είναι καθόλου περίεργο ότι είστε εσείς εδώ. Δεν είναι λάθος. Δεν μπορούν να συμβούν λάθη. Δεν είναι απλά από σύμπτωση. Ακόμα κι αν πιστεύετε ότι είστε απλά στην άκρη, περιφερειακά ρίχνοντας ματιές μέσα πότε πότε, καθόλου. Όλα αυτά, ο λόγος που είστε εδώ, είναι κωδικοποιημένα και σχεδιασμένα.
Τώρα έχουμε πράγματα να κάνουμε, πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Όπως είπα πριν από καιρό, το θέμα δεν είναι μόνο η Πραγμάτωσή σας. Αυτή είναι δεδομένη. Γι’ αυτό δεν εστιάζω πολύ σ’ αυτήν. Μια υπενθύμιση τώρα και μετά απλά να πάρετε μια βαθιά αναπνοή και να την επιτρέψετε, αλλά θα ερχόταν έτσι κι αλλιώς. Είμαστε εδώ στον πλανήτη τώρα σαν ομάδα που λέγεται Σώμπρα, όμορφος όρος, με την ευκαιρία. Στην πραγματικότητα οι Σώμπρα έχουν γίνει μια οντότητα. Όχι έμψυχη ύπαρξη, αλλά οντότητα, εξαιτίας όλων όσων εσείς κι εμείς έχουμε κάνει όλα αυτά τα πολλά, πολλά χρόνια. Πάντως δεν είναι λάθος που είστε εδώ.
Συχνά, σας ακούω να σκέφτεστε ή να λέτε στον εαυτό σας ότι, “Δεν ξέρω τί πρέπει να κάνω. Δεν ξέρω γιατί είμαι εδώ. Ποιος είναι ο σκοπός μου; Πώς και δεν έχω μια δουλειά για την οποία να έχω πάθος; Πώς και δεν έχω πάθος για πολλά πράγματα; Πώς και δεν ενδιαφέρομαι τόσο πολύ να είμαι με άλλους ανθρώπους; Γιατί συμβαίνει να νιώθω μερικές φορές σαν πλοίο χωρίς τιμόνι;” Είναι επειδή υπήρξε πολλή αναμονή μέχρι να φτάσετε εδώ. Υπήρξε πολλή αναμονή μέχρι η κοινωνία, η μαζική συνείδηση, όλα τα στοιχεία να λειτουργήσουν έτσι, ώστε να είστε αυτή την Εποχή των Μηχανών, να είστε αυτή την περίοδο του νέου είδους ανθρώπων στον πλανήτη – καινούριο σώμα, καινούριο μυαλό, καινούρια συνειδητότητα και καινούριες σκέψεις αυτή την εποχή.
Γι’ αυτό είστε εδώ. Το διαλέξατε. Δεν σας τραβήξαμε (ο Αντάμους γελάει) από το κρεβάτι να σας κάνουμε να έρθετε μαζί μας. Επιλέξατε να είστε εδώ αυτή την περίοδο. Ξέρω ότι υπάρχουν φορές που το μυαλό πάει μπρος πίσω κι αναρωτιέται και στοχάζεται και αμφιβάλει και αμφισβητεί. Αυτό είναι εντάξει. Αυτό έκανε το μυαλό. Ίσως θα μπορούσαμε να αρχίσουμε να το αλλάζουμε.
Όμως τώρα, απλά νιώστε το, την επιλογή σας, το πεπρωμένο της ψυχής σας, ένα πεπρωμένο που, ναι, θα μπορούσατε να είχατε αφήσει ανά πάσα στιγμή. Μερικοί Σώμπρα το άφησαν. Έφυγαν και μερικοί δεν έχουν επιστρέψει. Πολλοί έχουν επιστρέψει επειδή συνειδητοποιούν, ότι δεν πρόκειται για μαθήματα. Δεν πρόκειται για διδασκαλία. Δεν είναι ότι πρέπει να παρακολουθούν όλα όσα κάνουμε, να συμμετέχουν σε κάθε εργαστήριο, Shoud, Cloud Class ή όλα τα άλλα. Είναι επειδή είμαστε εδώ με τον κοινό δεσμό, ότι είμαστε στον πλανήτη τώρα σαν Μάστερς. Όχι σαν αναξιοπαθείς άνθρωποι, όχι σαν ανικανοποίητοι άνθρωποι, αλλά σαν Μάστερς. Και είτε το συνειδητοποιείτε είτε όχι, είστε Μάστερς. Ίσως υπάρχει ακόμα αυτό το κομμάτι που αμφιβάλει και παίζει παιχνίδια, αλλά είστε πραγματικά. Είστε πραγματικά, διαφορετικά δεν θα ήσασταν εδώ και δεν θα ήμουν εδώ.
Νιώστε το για μια στιγμή, τον λόγο που διαλέξατε να γυρίσετε πίσω, τον λόγο που διαλέξατε να είστε εδώ αυτή την περίοδο. Νιώστε το μονοπάτι που σας έφερε εδώ. Μερικές φορές πολύ μακρύ κουραστικό μονοπάτι, αλλά ένα πράγμα ισχύει, ότι έχετε ιστορίες. Έχετε πολλές ιστορίες.
Νιώστε όλο αυτό το πεπρωμένο της ψυχής που σας έφερε εδώ. Και δεν αφορά το να προσπαθήσουμε να προσηλυτίσουμε τον πλανήτη. Δεν εαφορά να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τους πάντες. Δεν είναι ανάγκη. Δεν έχουμε επιθυμία να το κάνουμε. Αα, ο αληθινός ορισμός της ευσπλαχνίας είναι να αποδέχεσαι όλα όσα είναι, καθώς και τους άλλους, επιτρέποντας τους να κάνουν αυτό που επιλέγουν να κάνουν, όπως σου επιτράπηκε να κάνεις αυτό που επέλεξες να κάνεις. Μερικές φορές περιπετειώδες, μερικές φορές πολύ θλιβερό, καταθλιπτικό και επώδυνο. Άλλες φορές όμορφο και χαρμόσυνο, αλλά επέλεξες για τον εαυτό σου τι θα κάνεις, συνεπώς, επιτρέπουμε σε όλους τους άλλους να το κάνουν. Αυτό είναι το αληθινό, το πραγματικό σημάδι της ευσπλαχνίας.
Δεν έχουμε βιβλία που μοιράζουμε λέγοντας στους ανθρώπους ότι πρέπει να διαβάσουν όλες τις ιερές σημειώσεις σ’ αυτά ή κάτι τέτοιο. Είμαστε εδώ απλά για να καθίσουμε στο παγκάκι, για να ρίξουμε το φως μας, για να φωτίσουμε, γιατί υπάρχουν τόσες πολλές δυνατότητες που οι άνθρωποι απλά δεν βλέπουν ακόμα. Ζουν σε μια πολύ περιορισμένη, πολύ συμπιεσμένη πραγματικότητα. Δεν το βλέπουν ακόμα. Όμως, ξέρετε, όταν ανάψει το φως, όταν το φως σας ακτινοβολήσει στον κόσμο, τότε θα το δουν. Και τότε θα εξαρτάται απ’ αυτούς. Το διαλέξουν, δεν το διαλέξουν, δεν έχει σημασία. Εμείς πρόκειται απλά να καθόμαστε εδώ σε ένα παγκάκι ή, στην περίπτωση μου, σε ένα σκαμπό και θα πίνουμε λίγο καφέ, στην περίπτωση μου πολύ καλό καφέ
Έτσι, ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή με αυτά.
Δυναμώνουν; Ακούω την αγαπητή Λίντα να λέει ότι τα πράγματα δυναμώνουν; Το ακούω αφού κάνουμε ένα εργαστήριο ή ένα σεμινάριο ή ένα Shoud ή σχεδόν οτιδήποτε αυτό τον καιρό, ένα Cloud Class και οι άνθρωποι λένε ότι είναι δυνατό, τόσο έντονο, τόσο γρήγορο τώρα. Λοιπόν, οπωσδήποτε.
Ακολουθούμε το ρυθμό – ελαφρά μπροστά – της ανθρωπότητας, και η ανθρωπότητα είναι τώρα ενισχυμένη με κάθε τρόπο και συχνά φαίνεται να είναι σαστισμένη και μπερδεμένη και εντελώς χαοτική. Όμως δεν είναι πραγματικά. Πραγματικά, δεν είναι. Είναι απλά η αλλαγή. Είναι απλά αυτό που συμβαίνει, όταν τα πάντα αλλάζουν με κβαντικές ταχύτητες και οι άνθρωποι δυσκολεύονται να το συλλάβουν, να το καταλάβουν. Τους συγκλονίζει. Απλά δεν μπορούν να καταλάβουν. Δεν έχουν λόγια να το εκφράσουν. Δεν έχουν συσχετισμούς, που είναι ο συνειρμός από κάτι του παρελθόντος για να το συνδέσουμε, εκτός του ότι πηγαίνει πολύ γρήγορα και είναι αρκετά μπερδεμένο.
Υπάρχουν άνθρωποι που φωνάζουν για τις αδικίες σε όλο τον κόσμο και βέβαια υπάρχουν πολλές και βέβαια πρόκειται να συνεχίσουν να υπάρχουν αδικίες και το χάσμα, η άβυσσος ανάμεσα σε εκείνους που τις έχουν κι εκείνους που δεν τις έχουν, εκείνους που τις θέλουν κι εκείνους που δεν τις θέλουν, πρόκειται να μεγαλώσει. Όμως η ουσία είναι ότι, όλη αυτή η ανακατωσούρα, όλη αυτή η αναστάτωση υπηρετεί έναν σκοπό. Πραγματικά.
Και τί μπορείτε να κάνετε; Λοιπόν, μπορείτε απλά να πάρετε μια βαθιά αναπνοή και να συνειδητοποιήσετε ότι τα καταφέρατε να φτάσετε εδώ. Δώστε στον εαυτό σας τα εύσημα γι’ αυτό. Τα καταφέρατε να φτάσετε εδώ. Λέτε, “Τι θα έπρεπε να κάνω τώρα;” Τίποτα. Έχετε κάνει όλα όσα χρειάζεται να κάνετε. Τα έχετε κάνει όλα αυτά. Μπορείτε να το βάλετε αυτό στην αρχική σελίδα σας σαν μότο. Έχετε κάνει όλα όσα χρειάζεται να κάνετε, και τώρα είστε εδώ και είναι καιρός πραγματικά να συνδεθείτε με τους άλλους Αναληφθέντες Δασκάλους, που βρίσκονται στον πλανήτη τώρα κι απλά να απολαύσετε τη ζωή, να ακτινοβολείτε το φως σας. Κάντε όσα πράγματα δεν έχετε κάνει για τον εαυτό σας. Να είστε τολμηροί και ριψοκίνδυνοι. Ξεφύγετε από το καλούπι. Κάντε πράγματα που δεν έχετε κάνει για σάς. Λέτε, “Ναι, αλλά πρέπει να είμαι εδώ για τον πλανήτη τώρα, ακτινοβολώντας το φως μου.” Ναι, κι αυτό συμβαίνει, όταν κάνετε πράγματα για τον εαυτό σας, όταν απολαμβάνετε τη ζωή, όταν βάλετε τέλος στα δικά σας βάσανα.
Τώρα όμως, είστε εδώ με δική σας επιλογή και είστε εδώ με άλλους ομοϊδεάτες. Όχι δεσμευμένοι σε κάποια αυστηρή κοινότητα ή κοινόβιο ή ολότητα ή κάτι παρόμοιο. Είστε εδώ με σύνδεση με άλλους, με την συντροφικότητα και τη φιλία με άλλους, με τους παλιούς σας φίλους. * Παλιούς, εννοώ παλιούς, παλιούς, παλιούς όπως η Ατλαντίδα, όπως η εποχή του Γέσουα, παλιούς όπως η βιβλική εποχή, όπως η εποχή των Μυστηριακών Σχολών. Είστε εδώ με τους παλιούς σας φίλους και τώρα είναι η ώρα. Έχετε κερδίσει το δικαίωμα να καθίσετε αναπαυτικά, να έχετε ένα φλιτζάνι καφέ, ένα ποτήρι κρασί, οτιδήποτε είναι αυτό. Δεν είναι ανάγκη να δράσετε. Έχετε κάνει όλα όσα είναι να κάνετε και τώρα το θέμα είναι μόνο να είστε εδώ.
* Αναφέρεται στο τραγούδι “Old Friends”(Παλιοί Φίλοι) που ακούστηκε πριν την επικοινωνία
Μπορείτε να αφιερώσετε ένα λεπτό, καθώς ξεκινάμε αυτό το Shoud, απλά για να το δεχτείτε αυτό, για να το επιτρέψετε; Έχετε κάνει όλα όσα χρειάζεται να κάνετε και τώρα έχετε φτάσει. Τώρα είναι καιρός να απολαύσετε ότι είστε μάστερ. Ω, πρόκειται να μάθετε όλο και περισσότερο ή να βιώσετε όλο και περισσότερο πώς είναι να σας υπηρετεί η ενέργειά σας.
Μπορείτε απλά και μόνο να επιτρέψετε ότι είστε Μάστερ εδώ, στην Εποχή των Μηχανών κάνοντας ακριβώς αυτό που ήρθατε να κάνετε, απλά να ανάψετε το φως;
Δεν απαιτεί πολλή δουλειά. Απλά να ανάψετε το φως, να καθίσετε και να παρακολουθήσετε, παρατηρώντας. Ένα πράγμα που ίσως να κάνατε, αν επρόκειτο να κάνετε το «κάνω πράγματα» είναι να παρατηρείτε. Είναι συναρπαστικό τώρα να παρακολουθείτε πίσω από τον χαμηλό τοίχο. Είναι συναρπαστικό να παρακολουθείτε.
Σήμερα πρόκειται να κάνω μαζί σας μια μεράμπ στο παγκάκι αργότερα και θα είναι απλά benching. Εννοώ ότι είναι πολύ εύκολο. Δεν χρειάζεστε πολλή εξάσκηση. Δεν χρειάζεστε πολλή εκπαίδευση γι’ αυτό. Είναι απλά benching. Θα βάλετε τον πισινό σας σε ένα παγκάκι ή σε μια καρέκλα, ό,τι τυχαίνει να είναι, θα πιάσετε το αγαπημένο σας ποτό ή σνακ, θα πάρετε μερικές βαθιές αναπνοές, θα βάλετε λίγη μουσική αν θέλετε και θα κάνετε benching, που σημαίνει ότι θα αφήσετε να λάμψει το φως σας στον κόσμο. Αυτό είναι πολύ εύκολο. Και μετά παρατηρήστε τι θα συμβεί.
Παρατηρήστε τί θα συμβεί στον κόσμο, ας πούμε, σε ένα σχετικά σύντομο διάστημα αφού κάνουμε μια μεράμπ στο παγκάκι σ’ αυτό τον Οίκο των Σώμπρα. Παρακολουθήστε τί θα συμβεί στις επόμενες, θα πω ίσως σε ένα δεκαπενθήμερο, δυο εβδομάδες μετά. Μπορεί να συμβεί νωρίτερα, μπορεί να συμβεί αργότερα. Και μπορείτε να πείτε, “Λοιπόν, κάτι επρόκειτο να συμβεί έτσι κι αλλιώς.” Λοιπόν, αρχίστε να το κοιτάτε, ψάξτε για πραγματική αλλαγή, ψάξτε για μια μεγάλη αλλαγή. Και κάθε μήνα, καθώς θα προχωράμε και θα κάνουμε τις μεράμπ μας και το benching μας μαζί, θα αρχίσετε να παρατηρείτε τα μοτίβα και τί θα συμβαίνει στον κόσμο μετά απ’ αυτό.
Και ξαναλέω, δεν προσπαθούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Αυτό είναι ζόρικο παιχνίδι για να το παίξεις, γιατί ο κόσμος θα ορμήξει. Αν πείτε, “Σκοπεύω να προσπαθήσω να σας αλλάξω”, ο κόσμος θα πει, “Αρχίζει το παιχνίδι! Προσπάθησε να με αλλάξεις και θα προσπαθήσω κι εγώ να σε αλλάξω. Το παιχνίδι αρχίζει. Να δούμε. Να δούμε ποιος θα το κερδίσει.”
Μπα. Δεν κάνουμε αυτό. Πάρτε απλά το αγαπημένο σας ποτό, καθίστε στο αγαπημένο σας παγκάκι. Και συγγνώμη σε εκείνους από σας – αρχίζουμε αυτή την σειρά στο παγκάκι στην αρχή του χειμώνα σε κάποιες περιοχές, αλλά ντυθείτε καλά, βάλτε μερικές επιπλέον στρώσεις ρούχων ή καθίστε σε ένα καφέ ή καθίστε σπίτι αν θέλετε. Είναι καλό να βγαίνετε από το σπίτι πότε πότε, αλλά καθίστε σε ένα καφέ. Καθίστε στο αμάξι σας και κάντε benching. Ανάψτε το καλοριφέρ ή ό,τι τυχαίνει να είναι, πάντως τώρα είναι η ώρα απλά να φωτίσετε και μετά να παρατηρήσετε. Αν πρόκειται να κάνετε κάτι, παρατηρήστε τί θα συμβεί στον πλανήτη. Ίσως να υπάρχει κάποιος εκεί έξω, που θα αρχίσει να το παρακολουθεί αυτό για μας, ένα συγκεκριμένο Shoud, που έγινε σε μια ορισμένη μέρα.
Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή με αυτά.
Είστε εδώ για ένα λόγο. Όχι για να έχετε μια σπουδαία σημαντική δουλειά, ούτε για να αλλάξετε τον κόσμο, ούτε για να φτιάξετε μια σπουδαία ταυτότητα για τον εαυτό σας. Είστε εδώ απλά σαν Μάστερ. Αυτό από μόνο του είναι μια πολύ καλή ιστορία, όχι μόνο πώς φτάσατε εδώ, αλλά “Ήρθα σ’ αυτό τον κόσμο τώρα για να είμαι Μάστερ. Εδώ είμαι.”
Ας πάρουμε μια καλή βαθιά αναπνοή με αυτά.
Ενισχυμένα; Οπωσδήποτε. Τα πάντα είναι ενισχυμένα ακόμα και – αγαπητή Λίντα φαίνεσαι υπέροχη σήμερα.
ΛΙΝΤΑ: Σ’ ευχαριστώ.
Μια Ιστορία
Λοιπόν, ας ξεκινήσουμε το Shoud και θα ήθελα να αρχίσω με μια μικρή ιστορία. Αυτή είναι μια ιστορία, που συμβαίνει πριν από πάρα πολύ καιρό. Είναι η
ιστορία του Τζουζέπε, ενός πολύ λαμπρού ταλαντούχου γλύπτη. Η ιστορία του Τζουζέπε.
Έτσι, του Τζουζέπε του άρεσε να κάνει γλυπτά από μπρούντζο. Ο μπρούντζος, φυσικά, είναι συνδυασμός χαλκού και κασσίτερου και είναι σχετικά εύκολο να δουλευτεί αν λάβουμε υπόψη, λοιπόν, ευκολότερο από το μάρμαρο ή την πέτρα ή παρόμοια πράγματα. Αλλά του Τζουζέπε του άρεσε πολύ να δημιουργεί τα πάντα. Ξεκίνησε δημιουργώντας μικρά μπρούντζινα γλυπτά μινιατούρες και μετά αυτά έγιναν όλο και μεγαλύτερα. Έκανε γλυπτά σε φυσικό μέγεθος και ήταν γνωστός σε όλα τα μήκη και τα πλάτη σαν ο σπουδαιότερος γλύπτης απ’ όλους.
Μια μέρα είπε, “Θέλω τώρα να φτιάξω το αριστούργημα μου. Θέλω να δημιουργήσω ένα εκπληκτικό άγαλμα του Θεού. Του Θεού. Και φυσικά, εκείνη την εποχή, όλοι συσχέτιζαν τον Θεό με κάποιον που φαινόταν γέρος. Έτσι σχεδίασε αυτό το άγαλμα. Είχε ύψος πέντε μέτρα. Ήταν ψηλό, το πιο ψηλό άγαλμα που είχε ποτέ κάποιος επιχειρήσει να φτιάξει στους ιστορικούς χρόνους. Και περνούσε πολύ χρόνο δουλεύοντας το σχέδιο του Θεού, αλλά φυσικά αυτό έμοιαζε με τον άνθρωπο, ξέρετε, και πραγματικά τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει πολύ από τότε. Οι άνθρωποι ακόμα συσχετίζουν τον Θεό με κάποιον που είναι γέρος. Όμως δημιούργησε αυτό το όμορφο έργο, δίνοντας σημασία σε κάθε μικρή λεπτομέρεια, έχοντας γίνει σχεδόν εμμονικός, κάνοντας τη ζωή δύσκολη στους μαθητευόμενούς του, κάθε φορά που έκαναν ένα λαθάκι ή τα έκαναν θάλασσα, γιατί ήθελε αυτό να είναι ένα γλυπτό που θα άντεχε στον χρόνο δοξάζοντας τον Θεό. Και ίσως δείχνοντας στους ανθρώπους ότι ο Θεός ήταν πάντα παρών. Ο Θεός δεν ήταν απλά κάπου στον ουρανό, αλλά ήταν εδώ στη Γη σαν γλυπτό.
Έτσι, έφτασε η μέρα που θα έχυναν τον λιωμένο μπρούντζο μέσα στο καλούπι. Ξέρετε, τα καλούπια. Έχεις κάνει μεταλλοτεχνία, αγαπητή Λίντα. Ήρθε η μέρα, έτσι ανακάτεψαν έναν τεράστιο κάδο, τεράστιο κάδο με λιωμένο μπρούντζο. Οι φωτιές έκαιγαν κι ο μπρούντζος, ρευστοποιημένος από την φωτιά, κόχλαζε και ήταν έτοιμος για να χυθεί στο πρώτο κομμάτι του καλουπιού.
Σ’ αυτό το σημείο ο Τζουζέπε, τόσο προσεκτικός με κάθε λεπτομέρεια, ήθελε να μάθει ακριβώς την πυκνότητα του λιωμένου μπρούντζου εκείνη την στιγμή, ήθελε να μάθει αν ήταν στη σωστή θερμοκρασία και εντάξει σε όλα, οι σωστές αποχρώσεις που είχαν προστεθεί σ’ αυτόν για πρόσθετο εφέ. Και κοιτούσε, ήταν κοντά πάνω από το μεγάλο καζάνι με τον μπρούντζο να χάνεται, να θερμαίνεται, και κοίταξε από πάνω και έσκυψε λίγο παραπάνω.
ΛΙΝΤΑ: Ωω!
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Έπεσε κατευθείαν μέσα στον κάδο του λιωμένου μπρούντζου.
Λοιπόν, σκέφτεστε ότι αυτό θα ήταν το τέλος της ιστορίας, αλλά φυσικά, όχι, όχι, όχι. Αυτή είναι μια ιστορία του Αντάμους. Η ιστορία συνεχίζεται.
Το σώμα του έλιωσε την στιγμή που έπεσε στον καυτό υγρό μπρούντζο. Δεν κάηκε, απλά έλιωσε και αμέσως μετατράπηκε σε μικρούς κρυστάλλους μέσα στον μπρούντζο. Έγινε κρυσταλλικό. Και το περίεργο ήταν ότι θα περιμένατε ο καημένος ο Τζουζέπε, λοιπόν, ξέρετε, βασικά να έχει γίνει ψητός ή τηγανητός πια, αλλά δεν έγινε. Τώρα ήταν μέσα σ’ αυτό τον λιωμένο μπρούντζο και ένιωθε τον εαυτό του. Άκουγε τον εαυτό του. Είχε συναίσθηση. Η θερμότητα δεν έκαιγε το δέρμα του, γιατί δεν του είχε μείνει δέρμα. Είχε όλο κρυσταλλοποιηθεί. Όμως αυτός ήταν μέσα στην εμπειρία, κρυσταλλοποιημένος, σ’ αυτό που πολύ σύντομα θα γινόταν Θεός και αυτός ήταν μέσα του.
Λοιπόν, οι μαθητευόμενοι ήταν απασχολημένοι και αφηρημένοι. Είχαν να κάνουν πολλά. Ο Τζουζέπε τους είχε δώσει τόσες πολλές οδηγίες από πριν, πώς έπρεπε αυτό να βγει την σωστή στιγμή και να γίνει απόλυτα σωστά. Έτσι χωρίς να προσέχουν πού ήταν ο Τζουζέπε – νόμιζαν ότι ίσως να είχε ξεγλιστρήσει για να πάει στην τουαλέτα – έχυσαν τον λιωμένο μπρούντζο μέσα στο καλούπι και μετά έχυσαν το άλλο μισό, τα ένωσαν και τα άφησαν να στερεοποιηθούν. Και τώρα ο Τζουζέπε ήταν εδώ μέσα στο εκμαγείο του δικού του γλυπτού.
Ο μπρούντζος κρύωσε και απομάκρυναν το καλούπι και θαύμασαν την ομορφιά αυτού του πολύ, πολύ ψηλού αγάλματος του Θεού, ήταν κατάπληκτοι με την εμφάνιση του τώρα, όχι απλά σαν αντικείμενο χύτευσης, αλλά πώς φαινόταν στην πραγματικότητα. Ήταν τόσο ψηλό και φαινόταν τόσο δυνατό, ήταν πολύ υπεροπτικό με την εξουσία του και την δύναμή του.
Λοιπόν, ήταν απασχολημένοι κάνοντας όλες τις διορθώσεις σ’ αυτό το άγαλμα και ολοκληρώνοντας μερικές από τις ατέλειες, τροποποιώντας το εδώ κι εκεί και κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ρωτήσει πού ήταν ο Τζουζέπε. Και το άγαλμα έμεινε μερικές μέρες πριν ετοιμαστεί για να το πάει μια ομάδα ανδρών στην πλατεία του χωριού και να το στήσουν πάνω στο βάθρο που είχαν κατασκευάσει.
Και ιδού ο Τζουζέπε ήταν μέσα στο άγαλμα, κυριολεκτικά συγχωνευμένος με τον μπρούντζο. Άκουγε τον εαυτό του. Ένιωθε τον εαυτό του. Άκουγε τους άλλους να μιλάνε και αναρωτιόταν, “Πώς γίνεται κανένας να μη λέει, ‘Πού είναι ο Τζουζέπε; Πού είναι ο Τζουζέπε;’” Όμως, ήταν γνωστό ότι αγαπούσε τις γυναίκες στην πόλη κι αυτοί απλά σκέφτηκαν, ότι θα πρέπει να έφυγε με κάποια νεαρή γυναίκα και ίσως να μην επέστρεφε ποτέ. Όμως είχαν καθήκον να στήσουν αυτό το όμορφο άγαλμα, πράγμα που έκαναν.
Και να τώρα αυτό το άγαλμα του Θεού να κοιτάζει πάνω από το χωριό και πάνω από τους ανθρώπους του χωριού με τον Τζουζέπε μέσα του, παγιδευμένο, να μη μπορεί να βγει. Προσπάθησε να φωνάξει, κανείς δεν μπορούσε να ακούσει. Προσπάθησε να σπρώξει για να βγει, αλλά, ω, αυτός ο μπρούντζος ήταν τόσο δυνατός. Δεν γινόταν τίποτα. Αναρωτήθηκε, “Τι θα γίνει τώρα; Τι θα γίνει ο Τζουζέπε;”
Δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι που οι άνθρωποι πραγματικά τον ξέχασαν. Ξανά, υπέθεσαν ότι έφυγε από την πόλη με κάποια ή κάτι ή ποιος ξέρει. Αλλά πολύ σύντομα οι κάτοικοι του χωριού περνούσαν κάθε μέρα και τιμούσαν αυτό το άγαλμα του Θεού, χωρίς να ξέρουν ότι ο Τζουζέπε τους κοιτούσε, τους ένιωθε, τους έβλεπε, τους άκουγε.
Και μετά η μια γενιά μετά την άλλη θαύμαζαν αυτό το άγαλμα του Θεού. Έρχονταν άνθρωποι από παντού να δουν αυτό το έργο και πολύ σύντομα ξέχασαν ποιος ήταν πραγματικά ο καλλιτέχνης που το έφτιαξε. Ήταν απλά ο Θεός. Πολύ σύντομα οι ιστορίες τριγύρω στην ύπαιθρο έλεγαν, ότι αυτό το άγαλμα απλά εμφανίστηκε μια μέρα και είχε μερικά παράξενα χαρακτηριστικά. Παρόλο που ήταν απλά μπρούντζινο, μερικές φορές σχεδόν έμοιαζε να είναι ζωντανό. Κάποιοι ισχυρίζονταν ότι τη νύχτα φεγγοβολούσε λίγο. Κάποιοι ισχυρίζονταν ότι άκουγαν φωνές να βγαίνουν απ’ αυτό.
Η μια γενιά μετά την άλλη, περνούσαν μπροστά από αυτό το άγαλμα του Θεού. Κι ο Τζουζέπε πάντα εκεί, τους κοιτούσε κι αναρωτιόταν αν θα έβγαινε ποτέ από το άγαλμα.
Ενσωματώθηκε τόσο με το άγαλμα μετά από καιρό, ώστε έγινε το άγαλμα. Πραγματικά δεν υπήρχε πια Τζουζέπε. Υπήρχε μόνο το άγαλμα εκεί. Ξέχασε ποιος ήταν. Ξέχασε το όνομά του μετά από καιρό. Τώρα ήταν απλά το άγαλμα και στεκόταν εκεί μέρα τη μέρα για να το θαυμάζουν και να το προσκυνούν όλοι.
Πέρασαν πολλές γενιές τώρα και οι επιπτώσεις των στοιχείων της φύσης άρχισαν να φαίνονται στο άγαλμα – του αέρα, της βροχής, των καταιγίδων, ειδικά των περιστεριών. Και σιγά σιγά το άγαλμα του Θεού, που δημιουργήθηκε από τον Τζουζέπε, άρχισε να φθείρεται. Πολύ σύντομα δεν είχε την ίδια γοητεία που είχε όταν ήταν καινούριο τα πρώτα 100 χρόνια. Πολύ σύντομα απλά πάλιωνε και βρώμιζε. Σταμάτησαν να έρχονται άνθρωποι απ’ όλη τη χώρα να το επισκεφτούν.
Οι άνθρωποι στο χωριό σταμάτησαν να περνούν για να το προσκυνήσουν ή να ζητήσουν να εισακουστούν οι προσευχές τους. Πολύ σύντομα σχεδόν ξεχάστηκε.
Οι θάμνοι άρχισαν να φυτρώνουν γύρω του, δέντρα υψώνονταν από πάνω του και πολύ σύντομα σχεδόν ξεχάστηκε, με τον Τζουζέπε παγιδευμένο εδώ μέσα.
Και μετά μια μέρα, χίλια ή παραπάνω χρόνια αργότερα, με το άγαλμα του Θεού να στέκεται εκεί πάνω από το χωριό, αλλά τώρα σχεδόν ξεχασμένο, μια μέρα ήρθε μεγάλη καταιγίδα. Κάλυψε τον ορίζοντα ένας πελώριος ανεμοστρόβιλος και κινήθηκε μέσα από το χωριό και πήγε κατευθείαν στο άγαλμα του Θεού, που φτιάχτηκε από τον Τζουζέπε, κατευθείαν σ’ αυτό. Τώρα πια το άγαλμα ήταν πολύ φθαρμένο, είχε τρύπες, είχαν χαθεί πολλές από τις λεπτομέρειες, είχε αποχρωματιστεί, δεν έλεγε και πολλά. Ήταν πολύ μουντό, πολύ πληκτικό και αυτός ο ανεμοστρόβιλος κατευθύνθηκε καταπάνω του, το έριξε στο έδαφος, το κομμάτιασε σε χιλιάδες κομμάτια.
Και σ’ αυτό το σημείο, όλη αυτή η αναταραχή ξύπνησε τον Τζουζέπε. Μετά από περισσότερα από χίλια χρόνια που ήταν κολλημένος στο ίδιο του το γλυπτό, αυτό τον ξύπνησε. Και ξυπνώντας, ακόμα πραγματικά δεν είχε συνειδητοποιήσει ποιος ήταν, αλλά ήξερε ότι είχε παγιδευτεί μέσα σ’ αυτό το άγαλμα για πολύ, πολύ καιρό. Καθώς ξυπνούσε, σχεδόν τον κατέλαβε φόβος, “Ποιος είμαι τώρα; Δεν είμαι πια αυτό το άγαλμα. Δεν είμαι πια το άγαλμα του Θεού. Ποιος είμαι τώρα; Είμαι ελεύθερος, αλλά τί σημαίνει αυτό; Τι θα κάνω με την ελευθερία μου; Δεν είμαι πια καλουπωμένος μέσα σ’ αυτό το άγαλμα. Το άγαλμα τώρα είναι κομμάτια, σκορπισμένα εδώ κι εκεί. Όμως ποιος είμαι εγώ; Δεν έχω πια ταυτότητα.”
Τότε ο Τζουζέπε άκουσε μια φωνή από μέσα κι αυτή η φωνή είπε, “Λοιπόν, είσαι ο Θεός. Έπαιξες τον ρόλο για πάνω από χίλια χρόνια σαν άγαλμα, τώρα βγες έξω και ζήσε τον. Είσαι ο Θεός.” Κι ο Τζουζέπε είπε, “Λοιπόν, πραγματικά δεν έχω άλλες επιλογές, γιατί δεν θυμάμαι ποιος ήμουν. Δεν έχω πια αίσθηση ταυτότητας. Ήταν τόσο παγιδευμένη σ’ αυτό το άγαλμα και ξέχασα ποιος ήμουν. Καλύτερα να βγω έξω. Ελευθερία, δεν ξέρω τί σημαίνει αυτό. Ξέρω ότι είμαι ελεύθερος, αλλά τί σημαίνει αυτό;”
Ο Τζουζέπε, όπως ο Κουτχούμι, απλά άρχισε να περπατάει. Άρχισε να βιώνει και σιγά σιγά μερικές από τις αναμνήσεις σαν Τζουζέπε γύρισαν και ήρθαν πίσω και αναμνήσεις, που αργότερα θα μάθαινε ότι ήταν από περασμένες ζωές. Σιγά σιγά άρχισε να συνειδητοποιεί, ότι είχε βάλει τον εαυτό του στην ταυτότητα του σαν Τζουζέπε, τον διάσημο γλύπτη. Είχε βάλει τον εαυτό του σε μια τόσο σφιχτά κλειδωμένη ταυτότητα, που ξέχασε να είναι ελεύθερος και να είναι εκφραστικός. Ξέχασε ότι μπορούσε να δημιουργήσει τον εαυτό του με όποιο τρόπο ήθελε οποιαδήποτε στιγμή, αλλά είχε παγιδευτεί τόσο στον εαυτό του, στην έκφρασή του ως σπουδαίου γλύπτη, που κυριολεκτικά αυτό τον οδήγησε να παγιδευτεί μέσα στο δικό του γλυπτό.
Έτσι, περπάτησε πολύ και ταξίδεψε και συνάντησε ανθρώπους και συνεχώς αντιστεκόταν να δημιουργήσει ποτέ ξανά μια καθορισμένη ταυτότητα. Άφησε τον εαυτό του, από το να έχει ταυτότητα. Άφησε τον εαυτό του να απολαύσει την έκφρασή του, αλλά αντιστεκόταν να παγιδευτεί ποτέ ξανά σε μια μόνο ταυτότητα. Ω, όχι, όχι μετά από αυτά τα χίλια χρόνια μέσα στο γλυπτό του Θεού.
Τώρα συνειδητοποιούσε πόσο διασκεδαστικό ήταν. Τη μια μέρα μπορούσε να είναι ένα πράγμα, την επόμενη ένα άλλο. Μπορούσε να είναι φούρναρης. Μπορούσε να είναι καλλιτέχνης. Μπορούσε να είναι πολιτικός. Μπορούσε να είναι οτιδήποτε ήθελε. Μπορούσε απλά να είναι μια ύπαρξη που περπατάει από χωριό σε χωριό, απολαμβάνοντας τη ζωή, μιλώντας σε άλλους ανθρώπους. Συνειδητοποίησε ότι είναι τόσο εύκολο να παγιδευτεί σε μια ταυτότητα, όταν ο αληθινός Θεός εντός λέει, “Είστε όλες οι ταυτότητες, οτιδήποτε θέλετε να είστε. Και, ναι, μπορείτε να βυθιστείτε βαθιά σε μια. Μπορείτε να παγιδευτείτε σαν μέσα σε ένα γλυπτό, αλλά είστε πάντα ελεύθεροι, πάντα ελεύθεροι να δημιουργήσετε οποιαδήποτε νέα ταυτότητα θέλετε για τον εαυτό σας.”
Έτσι αυτή είναι η ιστορία του Τζουζέπε, του γλύπτη. Όχι τόσο καλή όσο η δική μου ιστορία, που παγιδεύτηκα στην – ήξερες ότι ερχόταν αυτό (η Λίντα γελάει). Όχι τόσο καλή όσο η δική μου ιστορία, που παγιδεύτηκα στην κρυστάλλινη φυλακή, αλλά μια ακόμα επανάληψή της, που οδηγεί σε ένα μέρος της συζήτησης μας για σήμερα.
Η Ταυτότητα
Ένα από τα πράγματα που θα βρείτε ότι σας συμβαίνουν τώρα – ή συνέβαιναν σε σας – είναι ότι, αυτή η αίσθηση ταυτότητας που διαμορφώσατε και δημιουργήσατε και πλάσατε για τον εαυτό σας και σχηματίσατε για τον εαυτό σας και στην οποία μετά κολλήσατε, φεύγει τώρα. Παλιώνει τώρα. Έχει εκτεθεί πολύ στον καιρό, στην βροχή, στον άνεμο, στις καταιγίδες, στους άλλους ανθρώπους, στην ανία, στην κατάθλιψη, ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Αλλά αυτό το παλιό γλυπτό, το άγαλμα σας, αρχίζει να ξεθωριάζει κι αυτό είναι τρομακτικό για μερικούς. Είναι πραγματικά τρομακτικό. Ήσασταν μέσα σ’ αυτό το άγαλμα, σ’ αυτό το υλικό σώμα και στο μυαλό σας, στην ταυτότητα σας τόσο καιρό. Φοβάστε! Ω, ξέρω ότι μερικοί από σας λέτε διανοητικά, “Ω, όχι. Αυτά όλα είναι σπουδαία”, αλλά τελικά το ζήτημα είναι ότι υπάρχει εκεί λίγος φόβος. “Τι θα συμβεί αν όλη μου η ταυτότητα κομματιαστεί;” και μετά αντιστέκεστε σ’ αυτό.
Προσπαθείτε να την προστατεύσετε και αυτό δεν λειτουργεί τελικά. Αυτή η καταιγίδα, αυτός ο ανεμοστρόβιλος πρόκειται να σας βρει, γιατί είναι εσείς. Είναι η ψυχή σας που λέει – και ο δράκος – που λέει, “Α, όχι, όχι. Ήρθε η ώρα για την αληθινή ελευθερία.” Ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσετε, ότι δεν είστε μόνο αυτή η ταυτότητα. Εννοώ ότι αυτή η ταυτότητα είναι καλή, ως ένα σημείο, αλλά είστε τόσα περισσότερα απ’ αυτήν.
Κι αν πρέπει να την κομματιάσουμε, αν πρέπει να την διαλύσουμε, αν πρέπει να σας βγάλουμε απ’ αυτό το άγαλμα, αυτό το γλυπτό στο οποίο βρισκόσαστε δια της βίας ή οτιδήποτε, είναι εντάξει, γιατί ξέρουμε ότι τελικά θέλετε να είστε μια αληθινά ελεύθερη ύπαρξη, που έχει την ικανότητα να αλλάζει ταυτότητα, να αλλάζει έκφραση, να αλλάζει τον τρόπο που σχετίζεται με τους άλλους οποιαδήποτε στιγμή. Αυτός είναι ο Μάγος. Αυτός είναι ο μάγος, ο Μέρλιν.
Όχι παγιδευμένος σε μια μόνο ταυτότητα, εκτός αναμφίβολα από το «Είμαι Αυτό που Είμαι». Όμως το «Είμαι Αυτό που Είμαι» δεν είναι ένας ορισμός. Είναι η συνειδητότητα. Δεν είναι άγαλμα. Είναι αέρας σε ανοιχτή ροή.
Το λέω αυτό, γιατί καθώς δουλεύω μαζί σας και σας παρακολουθώ και, φυσικά, ο Κουτχούμι κάνει πολλή δουλειά μαζί σας παράλληλα – και μιλάμε, τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα, “Πώς είναι οι Σώμπρα; Τί κάνουν; Κουτχούμι, ποια είναι η εντύπωσή σου; Πού βρίσκονται;” Συνειδητοποιούμε και οι δύο ότι τόσα πολλά τώρα σχετίζονται με την διάλυση, την διάσπαση της ταυτότητας, κι αυτό είναι τρομακτικό. Και τότε προσπαθείτε να πιαστείτε, να κρατηθείτε. Προσπαθείτε να ενισχύσετε την ταυτότητα. Δεν χρειάζεται. Απλά πάρτε μια βαθιά αναπνοή κι αφήστε την. Δεν σημαίνει ότι πέθανε. Σημαίνει ότι τώρα είστε ανοιχτοί σε πολλές άλλες μορφές έκφρασης, πολλά διαφορετικά είδη ταυτότητας, χωρίς να ανησυχείτε ότι πρόκειται να έχετε όλο αυτό το μπέρδεμα των πτυχών ή κάτι παρόμοιο. Τώρα όμως θα μπορείτε να εκφράζεστε και να αλλάζετε και να έχετε την ελευθερία επαναπροσδιορίσετε την ταυτότητα ή την ελευθερία της διπλής ταυτότητας.
Ακούω τώρα την έκφραση στον πλανήτη, οι άνθρωποι λένε ότι προσδιορίζονται ως αυτό κι αυτό και αυτό κι εκείνο και προσδιορίζονται ως διεμφυλικοί, προσδιορίζονται ως στρατιώτες, ταυτίζονται με οτιδήποτε. Εδώ τώρα ανοίγουμε αυτούς τους προσδιορισμούς. Γιατί να είστε μονομερείς στην ταυτότητα σας;
Και γιατί να δημιουργήσετε μια ταυτότητα βασισμένη σε ψεύτικους θεούς;
Γιατί να δημιουργήσετε μια ταυτότητα βασισμένη σε πράγματα που, ξέρετε, ίσως ήταν διασκεδαστικό να βιώνετε για λίγο διάστημα, αλλά τώρα είναι καιρός να τα αφήσετε και να είστε αληθινά ελεύθεροι.
Είναι μια πολύ μεγάλη αλλαγή και μπορούμε να νιώσουμε την αντίσταση σε πολλούς από σας να προσδιοριστείτε διπλά ή να επαναπροσδιορίσετε τον εαυτό σας, γιατί η παλιά ταυτότητα καταρρέει. Ο δράκος συνετέλεσε σ’ αυτό με την βοήθεια του, να την διαλύσει, αλλά συνειδητοποιείτε ότι ο δράκος είναι επίσης εκεί -ο δράκος είναι εσείς – ο δράκος είναι εκεί ώστε να μπορείτε να είστε τόσα πολλά πράγματα τώρα – να είστε ο Μέρλιν, να είστε ο άνθρωπος στον πλανήτη, να είστε ένα παιδί με πολλούς τρόπους, να είστε ένας καλλιτέχνης, να είστε οτιδήποτε θελήσετε – και μπορείτε να είστε όλα αυτά. Κι αυτή είναι η ομορφιά του να είστε οι Μέρλιν στον πλανήτη. Δεν είστε κολλημένοι σε ένα είδος ταυτότητας.
Το όνομα σας δεν είναι πια τόσο σημαντικό, εκτός, ξέρετε, όταν πρέπει να δώσετε την άδεια οδήγησης στην φιλική αστυνομία. Το όνομα δεν είναι πια τόσο σημαντικό. Ο κατάλογος με τα κατορθώματά σας, με τα πτυχία σας ή τις αποτυχίες σας, οτιδήποτε είναι αυτό που έχει διαμορφώσει την ταυτότητά σας δεν είναι πια τόσο σημαντικό. Βοήθησε να διαμορφωθεί. Βοήθησε να καλουπωθεί σε ένα είδος πνευματικού μπρούντζου, αλλά τώρα είναι καιρός να φύγει, ώστε να μπορέσετε να είστε αληθινά ελεύθεροι, σαν τον Τζουζέπε που ελευθερώθηκε από το γλυπτό του.
Πάρτε μια καλή βαθιά αναπνοή και νιώστε την ομορφιά της ταυτότητας που δημιουργήσατε, την ομορφιά που έχετε πλάσει. Θαυμάστε την ομορφιά. Θαυμάστε ότι είναι Θεός επίσης, όμως σαν τον Τζουζέπε, μην παγιδευτείτε μέσα σ’ αυτό το γλυπτό, μέσα σ’ αυτή τη μοναδική ταυτότητα. Το θέμα είναι τώρα να έχετε πολλαπλές ταυτότητες και στην αρχή αυτό θα έχει μια περίεργη αίσθηση. Θα νιώθετε σαν να θέλετε να βρείτε τη βάση σας στο έδαφος, το σημείο αναφοράς στα πράγματα. “Πού είναι το σημείο ισορροπίας;” Μην ανησυχείτε γι’ αυτό. Εκεί που είστε τώρα, ανάμεσα στο σώμα σας, το μυαλό σας, το πνεύμα σας, στην ψυχή σας, όλα θα πετύχουν.
Αν υπάρχει κάποιο θέμα να τονίσω στους Σώμπρα τώρα -κι έχω προσπαθήσει να το κάνω με τόσους διαφορετικούς τρόπους – σταματήστε την προσπάθεια να φτιάχνετε, σταματήστε την προσπάθεια να διαμορφώνετε γλυπτά τώρα, ακόμα και του εαυτού σας σαν Μάστερ. Μερικοί από σας ακόμα, ω, προσπαθείτε να το κάνετε. Προσπαθείτε να πείτε, “Λοιπόν, τί είναι ένας Μάστερ; Ας το ορίσουμε. Μετά ας το ρίξουμε σε μπρούντζινο καλούπι που θα είναι ο Μάστερ.” Δεν είναι έτσι.
Ο Μάστερ είναι πολύ ρευστός. Ο Μάστερ ταξιδεύει στον χρόνο. Ο Μάστερ είναι πέρα από τον ίδιο τον χώρο. Ο Μάστερ δεν χρειάζεται ορισμό του εαυτού του. Μόνο το “Εγώ Είμαι, Εγώ Υπάρχω” είναι αρκετό για τον Μάστερ. Δεν χρειάζεται να δώσει τώρα ορισμό του εαυτού του για το πώς ντύνεται ή πώς μιλάει ή κάτι τέτοιο. Είναι αληθινά χωρίς ορισμό.
Μπορείτε να είστε παιχνιδιάρηδες, να διασκεδάζετε, να έχετε μέρες μεταμφίεσης, να ταξιδεύετε σε διάφορα μέρη, να κάνετε διάφορα πράγματα. Απλά τώρα μην είστε Τζουζέπε και παγιδευτείτε στον ίδιο σας τον ορισμό, γιατί αυτός αλλάζει. Μην δουλέψετε για έναν καινούριο ορισμό. Μην δουλέψετε για μια καινούρια ταυτότητα του εαυτού σας. Δεν χρειάζεται. Αυτή εξελίσσεται. Λάμπει από μέσα μόνη της. Αν υπάρχει κάτι να κάνετε τώρα, είναι απλά να βιώνετε. Μερικές φορές αυτό σημαίνει να σηκώνεστε από το κρεβάτι και να βγαίνετε από το σπίτι. Πηγαίνετε να βιώσετε το καινούριο εσείς, τις νέες ταυτότητες, πληθυντικός, που δημιουργείτε. Πηγαίνετε να βιώσετε αυτές.
Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή με αυτά κι ας νιώσουμε. Αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να δουλέψετε. Εγώ απλά σας αναφέρω τί συμβαίνει στις ζωές σας τώρα, γιατί νιώθετε όπως νιώθετε, γιατί μερικές φορές νιώθετε ότι θέλετε μόνο να ξεφύγετε από αυτό το παλιό άγαλμα που ήσασταν, ελπίζοντας σχεδόν ότι θα έρθει αυτός ο ανεμοστρόβιλος. Δηλαδή, σχεδόν εύχεστε να έρθει. Και θα φτάσω στο σημείο να πω ότι δημιουργείτε αυτό τον ανεμοστρόβιλο για να έρθει στη ζωή σας. Αφού μείνατε μέσα σ’ αυτό το παλιό άγαλμα για πολύ καιρό, κολλημένοι μέσα του, τώρα δημιουργείτε – ξέρετε, τα στοιχεία από μόνα τους, ο άνεμος και η βροχή δεν ήταν αρκετά για να το κάνουν αρκετά γρήγορα. Έτσι, λέτε, “Φέρε αυτό τον ανεμοστρόβιλο. Είμαι έτοιμος να δραπετεύσω από αυτή την παλιά ανθρώπινη ταυτότητα.”
Στην πραγματικότητα είναι αναγκαίο. Στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους τώρα, με τον τρόπο που πηγαίνετε σ’ αυτήν, είναι ανάγκη να το σκάσετε από αυτό το άγαλμα, βασικά αυτό να θρυμματιστεί σε κομμάτια. Δεν χρειάζεται να πονέσει. Μπορεί να είναι χαρμόσυνο, αλλά είναι σχεδόν αναγκαίο να ξεφύγετε απ’ αυτό, να αρχίσετε να βιώνετε τον εαυτό σας σε πολλά επίπεδα. Ναι, μπορείτε να δημιουργήσετε ταυτότητες, να παίζετε με αυτές, να διασκεδάζετε με αυτές, απλά τώρα μη τις βάλετε σε μπρούντζινο καλούπι.
Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή με αυτά για όλα όσα είστε, τις πολλές ταυτότητες και για το ότι αρχίζετε να τις βιώνετε.
Ναι, όταν βγαίνετε και είστε με ανθρώπους, πάτε στα μαγαζιά ή κάνετε κάποιο δημιουργικό σχέδιο ή οτιδήποτε κάνετε τώρα, θα αρχίσετε να βλέπετε πως αυτή η παλιά ταυτότητα δεν χρειαζόταν να είναι εκεί, τόσο κολλημένη όπως ήταν.
Μερικοί άνθρωποι πραγματικά φοβούνται να μην έχουν ταυτότητα. Εννοώ ότι θα ήταν δύσκολο για τους περισσότερους ανθρώπους τώρα αν λέγαμε, “Οκέι, την επόμενη Κυριακή πρόκειται να πάρουμε την ταυτότητα όλων”, αυτοί θα τα έπαιζαν, όπως λέτε, γιατί είναι τόσο ταυτισμένοι με αυτήν. Είναι τόσο καλουπωμένοι μέσα της. Είναι αυτό με το οποίο συσχετίζονται. Είναι αυτό με το οποίο συνδέονται όταν σηκώνονται από το κρεβάτι το πρωί και με το οποίο είναι συνδεδεμένοι όλη μέρα. Και γκρινιάζουν γι’ αυτό και παραπονιούνται γι’ αυτό, αλλά θα ήταν χαμένοι χωρίς μια ταυτότητα.
Εσείς, Σώμπρα, δεν χρειάζεστε ταυτότητα. Μπορείτε να διασκεδάζετε με αυτές, αλλά δεν χρειάζεστε πια ταυτότητα. “Είμαι Αυτό που Είμαι. Λοιπόν, τί διαλέγω να είμαι αυτή την στιγμή;”
Ας πάρουμε μια καλή βαθιά αναπνοή με αυτά.
Αυτά περνούν τόσοι πολλοί από σας τώρα και θα συνεχίσουν μέχρι να σπάσει αυτό το άγαλμα και ελευθερωθείτε, αλλά τότε που υπάρχει εκείνη η στιγμή ελευθερίας λέτε, “Δεν ξέρω τί να κάνω με την ελευθερία”, και θέλετε να πηδήξετε ξανά μέσα στο άγαλμα, αλλά δεν μπορείτε. Έτσι, θα συνειδητοποιήσετε ότι όλα είναι τέλεια, καθώς και η απώλεια της παλιάς ανθρώπινης ταυτότητας, ώστε να μπορέσετε να συνειδητοποιήσετε, όλα όσα είστε αληθινά.
Οκέι, προχωράμε. Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή, ας αφιερώσουμε ένα λεπτό για να αφομοιωθούν αυτά. Μια βαθιά αναπνοή, ένα φλιτζάνι καφέ (ο Αντάμους πίνει μια γουλιά από τον καφέ του). Αα!
Συνειδητότητα απέναντι στη Σκέψη
Λοιπόν, επόμενο στο πρόγραμμα. Υπάρχει τώρα ένα μεγάλο ερώτημα, “Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην συνειδητότητα και στην σκέψη;” Το συζητήσαμε ως ένα βαθμό σε μια από τις πρόσφατες συναθροίσεις μας εδώ στη Villa Ahmyo. Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην συνειδητότητα και στην σκέψη; Είναι δύσκολο να καταπιαστούμε με αυτό το θέμα και, Λίντα, θα μπορούσες να γράψεις στον πίνακα, πάνω στην κορυφή μια επικεφαλίδα “Συνειδητότητα έναντι Σκέψης.”
ΛΙΝΤΑ: Οκέι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Είναι λίγο δύσκολο επειδή αυτά είναι στενά ευθυγραμμισμένα, όμως είναι πολύ, πολύ διαφορετικά. Κι αυτό που θέλω να κάνω τώρα είναι να σας βοηθήσω να καταλάβετε τη διαφορά.
Τόσο συχνά μπερδεύονται το ένα με το άλλο και τότε κατηγοριοποιείτε τα πάντα σαν σκέψη και αντιδράτε διαφορετικά στις σκέψεις απ’ ότι στην συνειδητότητα.
Λοιπόν, ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε συνειδητότητα και σκέψη; Το έχω συμπυκνώσει στο εξής – πάρα πολύ απλό, εύκολο να το θυμάστε. Μου αρέσει να κάνω πράγματα, που είναι εύκολα να τα θυμάστε. Θυμάσαι, αγαπητή Λίντα, σε ένα πρόσφατο εργαστήριο, πώς κάναμε το “εύκολο να θυμάστε”, όπου δεν θέλετε πάντα να χρησιμοποιείτε λόγια. Τα λόγια μπορούν να είναι τόσο περιοριστικά γιατί τώρα επικοινωνείτε ενεργειακά. Έτσι, βρήκα ένα θαυμάσιο μικρό ρητό που είναι πάρα πολύ αξιομνημόνευτο ώστε να μην χρειάζεται να καθορίζουμε τα πάντα με λόγια κι αυτό το μικρό ρητό ήταν – θυμάσαι ποιο ήταν;
Ναι, θυμάσαι. Δεν θέλει να πει. Οι λέξεις μπορεί να είναι χάλια.
ΛΙΝΤΑ: Δεν ήθελα να το πω αυτό (ο Αντάμους γελάει).
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Είναι τόσο απλό.
ΛΙΝΤΑ: Δεν ήθελα να το πω αυτό.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όχι, οι λέξεις μπορεί να είναι χάλια και όταν …
ΛΙΝΤΑ: Δεν ήθελα να το πω αυτό.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και εξήγησα ότι αυτή είναι μια αρχαία Ελληνική λέξη που σημαίνει ακατάστατος και αν- … Τι; Τι;
ΛΙΝΤΑ: Αυτό το επινόησες.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Αυτό το επινόησα. Αυτό το επινόησα εντελώς. Όμως, όπως είπα στους συμμετέχοντες στο εργαστήριο, δεν θα το ξεχάσετε ποτέ όταν λέτε, “Ω, είναι τόσο δύσκολο να μη χρησιμοποιώ λόγια, όταν είμαι σε ενεργειακή επικοινωνία και το μυαλό μου γλιστράει στις λέξεις κι εγώ γλιστράω στις λέξεις.” Ναι, τότε είναι που λέω, “Ναι, πραγματικά δεν χρειάζεστε λέξεις.” Οι λέξεις μπορεί να είναι χάλια. Μπορούν να σταματήσουν την φυσική ανοιχτή έκφραση, όμως αυτό δεν είναι το θέμα που ήθελα να θίξω εδώ για τον πίνακα.
Πώς να ξεχωρίζετε τη διαφορά ανάμεσα στην συνειδητότητα και στις σκέψεις και είναι πραγματικά απλό – τα αποσιωπητικά. Αποσιωπητικά. Τέσσερις τελείες – μια, δύο, τρεις, τέσσερις. Σε παρακαλώ βάλε τέσσερις μεγάλες τελείες εκεί στον πίνακα.
Τέσσερις τελείες . . . .
Λοιπόν, τυπικά, τα αποσιωπητικά – θα πω στην Λίντα να το γράψει αυτό σε ένα λεπτό – τυπικά, τα αποσιωπητικά είναι τρεις τελείες, αλλά εμείς πρόκειται να χρησιμοποιούμε τέσσερις, για να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας και να το ξεχωρίζουμε από άλλες χρήσεις των αποσιωπητικών. Λοιπόν, τελεία, τελεία, τελεία. Σε παρακαλώ, γράφεις την λέξη “αποσιωπητικά”;
ΛΙΝΤΑ: Αποσιωπητικά, οκέι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ή μπορείς να γράψεις και τις δύο λέξεις -“αποσιωπητικό” …
ΛΙΝΤΑ: Ακριβώς από κάτω;
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Αποσιωπητικό και αποσιωπητικά, λέξη που σημαίνει στο τέλος μιας φράσης, τελεία, τελεία, τελεία, τελεία. Κι έτσι ξεχωρίζετε τη διαφορά ανάμεσα (η Λίντα αναστενάζει, προσπαθώντας να το γράψει σωστά) σε συνειδητότητα και σκέψη. Είναι εντάξει.
Τα αποσιωπητικά συνήθως είναι τρεις τελείες, αλλά εμείς θα χρησιμοποιούμε τέσσερις. Επόμενη σελίδα, παρακαλώ.
Λοιπόν, βοηθώντας να καταλάβετε τη διαφορά ανάμεσα σε συνειδητότητα και σκέψη. Οπότε, να η συνειδητότητα, “ Είμαι Αυτό που Είμαι ….” Γράψε αυτό στον πίνακα, « Είμαι Αυτό που Είμαι», τέσσερις τελείες. Αυτό είναι συνειδητότητα. Δηλαδή, είναι εκφρασμένη με λέξεις, ναι, όμως δεν είναι υπερ-καθορισμένη και οι τέσσερις τελείες στο τέλος σημαίνουν ότι τώρα μπαίνει στην εμπειρία. Δεν είναι καθορισμένη. Είναι χωρίς περιορισμούς. Τώρα είναι ένα αίσθημα που μπορεί μετά να πάει σε οτιδήποτε και να βιώσει. Μπορεί να πάει μέσα σε μια σκέψη. “Είμαι Αυτό που Είμαι” και μετά τέσσερις τελείες.
Η σκέψη σ’ αυτό μπορεί να είναι πολλά πράγματα. Αν ήταν να κατηγοριοποιήσετε και να πείτε – οκέι, να η σκέψη, δεν χρειάζεται να το γράψεις αυτό, να η σκέψη – “Δεν είμαι σίγουρος ποιος είμαι.” Αυτό είναι μια σκέψη ή “Είμαι ο Τζουζέπε, ο γλύπτης.” Αυτό είναι μια σκέψη. “Είμαι 66 ετών και νιώθω καλά.” Αυτό είναι μια σκέψη. Αυτές είναι σκέψεις και τελειώνουν με τελεία. “Είμαι ένας άνθρωπος στον πλανήτη.” Τελεία. Αυτό είναι εντάξει. Δεν υπάρχει κανένα λάθος σ’ αυτό, ενώ η συνειδητότητα είναι χωρίς περιορισμό. Είναι “Είμαι Αυτό που Είμαι ….” και μετά τα αποσιωπητικά. Αυτό είναι η συνειδητότητα.
Η διαφορά ανάμεσα σε συνειδητότητα και σκέψη είναι η διαφορά ανάμεσα στα αποσιωπητικά και στην τελεία.
Υπάρχουν πολλές άλλες. “Εγώ Υπάρχω ….” Σε παρακαλώ το γράφεις στον πίνακα. Αυτό – με τέσσερις τελείες – αυτό είναι συνειδητότητα. “Εγώ Υπάρχω ….” Είναι ένα αίσθημα. Δεν χρειάζεται πολύ ορισμό.
ΛΙΝΤΑ: Αποσιωπητικά;
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Δεν χρειάζεται πολύ ορισμό. Είναι συνειδητότητα. “Εγώ Υπάρχω ….” Αν αυτό ήταν να γίνει σκέψη, θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε από “Αναρωτιέμαι τί κάνω εδώ;” ή “Νιώθω τον εαυτό μου μέσα στο ανθρώπινο σώμα.” ή “Αναρωτιέμαι πόσο καιρό πρόκειται να υπάρχω;” Αυτές είναι σκέψεις.
Ενεργειακά μόνο νιώστε τη διαφορά. “Εγώ Υπάρχω ….” Είναι συνειδητότητα. Είναι μια επίγνωση. “Εγώ Υπάρχω ….” Και μετά μια σκέψη θα ήταν, “Αναρωτιέμαι πόσων ετών θα είμαι όταν πεθάνω.” Αυτό είναι μια σκέψη. Δεν είναι κακή, δεν είναι τίποτα. Αλλά για να καταλάβετε τη διαφορά ανάμεσα σε συνειδητότητα και σκέψη, πρέπει να καταλάβετε τη διαφορά ανάμεσα στον εαυτό σας σαν Μάστερ και στον εαυτό σας σαν άνθρωπο.
Άλλο ένα για να γράψεις στον πίνακα. “Είναι ωραία μέρα …. Είναι ωραία μέρα ….” Αυτό είναι συνειδητότητα και ακολουθείται από τα αποσιωπητικά. “Είναι ωραία μέρα ….” Σηκώνεστε το πρωί, βγαίνετε έξω και αληθινά, στην υψηλότερη μορφή της, δεν χρειάζεστε καν αυτά τα λόγια. Εγώ τα χρησιμοποιώ εδώ. Θα μπορούσατε απλά να βάλετε αποσιωπητικά. Θα μπορούσατε απλά να πάρετε μια βαθιά αναπνοή για την ημέρα – αποσιωπητικά, τελεία, τελεία, τελεία, τελεία. Συνεχίζεται. Θα ακολουθήσουν περισσότερα. Θα βιωθεί. “Είναι ωραία μέρα ….” Αυτό είναι συνειδητότητα. Είναι ένα αίσθημα.
Και μετά η σκέψη είναι, “Έχει λιακάδα.” Η σκέψη είναι, “Αναρωτιέμαι τι θα κάνω την υπόλοιπη μέρα.” Η σκέψη είναι, “Λοιπόν, αναρωτιέμαι αν πρόκειται να έρθει καταιγίδα.” Η σκέψη είναι, “Ω, σήμερα θα κάνει ζέστη.” Αυτές είναι σκέψεις και είναι εντάξει, ή “Είναι ωραία μέρα. Σκοπεύω να κάνω κάτι για τον εαυτό μου.”
Έτσι, “Είναι ωραία μέρα ….” – συνειδητότητα. “Σκοπεύω να κάνω κάτι για τον εαυτό μου.” – σκέψη. Και αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργεί. Η διαφορά ανάμεσα σε συνειδητότητα και σκέψη είναι η διαφορά ανάμεσα στα αποσιωπητικά – χωρίς περιορισμό, τελεία, τελεία, τελεία, τελεία – και στην τελεία στο τέλος της πρότασης.
Οι σκέψεις είναι δομημένες. Οι σκέψεις είναι προσωρινές. Οι σκέψεις είναι σαν γλυπτά ή αγάλματα. Είναι καθορισμένες και μετά υπάρχει μια τελεία στο τέλος. Εκεί τελειώνουν.
Έχετε πολλές σκέψεις στον εγκέφαλο σας κάθε μέρα και σκέψεις συνεχώς. Σκέψεις σχετικά – ακόμα και τώρα όσο μιλάμε – σκέψεις όπως, “Λοιπόν, το καταλαβαίνεις αυτό; Θέλεις να το καταλάβεις;” Σκέψεις όπως, “Ω, αυτό ήταν τόσο έξυπνο, Αντάμους.” Όλες αυτές είναι σκέψεις.
Τελικά, η συνειδητότητα είναι πραγματικά – δεν χρειάζεστε καν λέξεις όπως “Είναι ωραία μέρα ….” Η συνειδητότητα απλά θα ήταν, “Είναι ….” τελεία, τελεία, τελεία, τελεία – βάλτο αυτό στον πίνακα, “Είναι ….” – όπου δεν προσπαθείτε καν να βάλετε κάτι σ’ αυτό. Ξέρετε, κάτι λίγο είναι εντάξει. “Είναι ωραία μέρα ….” Αυτό είναι καλό. Αυτό είναι συνειδητό. Όμως, τελικά, είναι απλά, “Είναι …. Είναι ….” και μετά το νιώθετε και το βιώνετε. Βιώνετε το αίσθημα, μετά μπορείτε να βγείτε έξω και να το βιώσετε με σωματική και διανοητική μορφή.
“Είναι ….” Αλλά προς το παρόν θα μπορούσατε να ρίξετε μια δυο επιπλέον λέξεις εκεί μέσα, “Είναι ωραία μέρα ….” Πάρτε μια βαθιά αναπνοή και νιώστε το. Αυτό είναι συνειδητότητα. Αυτό είναι επίγνωση.
Το αναφέρω αυτό γιατί τόσο συχνά είναι δύσκολο να διακρίνετε τί είναι συνειδητότητα και τί είναι σκέψη. “Ποιο κομμάτι μου είναι συνειδητότητα; Είναι η συνειδητότητα απλά κάτι που περνάει μέσα από τον εγκεφαλικό φλοιό και προέρχεται από εκεί και μετά συνδέεται και επικοινωνεί με κάθε άλλο κομμάτι μου;” Όχι. Αυτό είναι σκέψη, και, όχι, δεν ξεκινάει στον εγκεφαλικό φλοιό του εγκεφάλου. Αυτό το μέρος του εγκεφάλου παίρνει την συνειδητότητα και την ισοπεδώνει. Την βάζει μέσα σε σκέψεις και λέξεις.
Η συνειδητότητα, πού είναι; Παντού. Είναι παντού όπου είστε εσείς. Πρέπει να είναι, διαφορετικά δεν θα υπήρχε τίποτα άλλο. Αν δεν ήσασταν εδώ, δεν θα υπήρχε τίποτα. Έτσι, η συνειδητότητα είναι παντού. Δεν είναι μόνο στον εγκέφαλο ή μόνο στο σώμα. Είναι σε αυτά τα πράγματα, αλλά είναι παντού. Η συνειδητότητα δεν καταλαμβάνει χώρο και δεν συγχρονίζεται με καμιά μορφή χρόνου. Απλά υπάρχει. Συνειδητότητα. “Είναι …. Εγώ Είμαι ….”
Από την άλλη, οι σκέψεις είναι καθορισμένες, συχνά επικριτικές, συχνά εκφρασμένες με λόγια ,ώστε να μπορείτε τάχα να επικοινωνείτε πιο αποτελεσματικά. Οι σκέψεις είναι αυτό που δημιουργεί μια ταυτότητα. “Οι σκέψεις είναι που δημιουργούν την ταυτότητα σας.” Η συνειδητότητα δεν δημιουργεί ταυτότητες, ενώ οι σκέψεις είναι που δημιουργούν ταυτότητες και σας κάνουν αυτό που είστε. Σας κάνουν πολύ μοναδικά άτομα και πολύ περίπλοκες μορφές ύπαρξης στον πλανήτη.
Όμως είναι όλες οι σκέψεις – η σκέψη ότι “Είμαι σε μια ορισμένη ηλικία”, η σκέψη ότι, “Ω, δεν νιώθω καλά σήμερα”, η σκέψη ότι, “Έχω τόσα πολλά να κάνω”, η σκέψη ότι, “Ανυπομονώ για το επόμενο Shoud.” – αυτές είναι όλες σκέψεις. Μερικές καλές, μερικές όχι και τόσο καλές. Και είστε συνηθισμένοι, αυτές οι σκέψεις να φλυαρούν αδιάκοπα στο κεφάλι σας και μετά νομίζετε ότι είναι η συνειδητότητα. Νομίζετε ότι είστε αυτές. Δεν είστε. Αυτές είναι απλά σκέψεις. Είναι απλά σκέψεις κι έχετε τώρα πάρα πολλές απ’ αυτές να τρέχουν μέσα στον εγκέφαλό σας.
Εσείς είστε συνειδητότητα. Είστε συνειδητότητα. “ Είμαι Αυτό που Είμαι …. Είναι ωραία μέρα …. Μου αρέσει η γεύση του φαγητού μου ….” Αυτά είναι η συνειδητότητα. Αυτά είναι η επίγνωση. Και μετά συχνά περνάνε στην σκέψη, “Αυτές οι ντομάτες είναι πραγματικά φρέσκιες. Το ψάρι έχει ωραία καρυκεύματα. Το κέικ είναι τόσο γλυκό και απολαυστικό.”
Αυτές είναι σκέψεις, αλλά η συνειδητότητα είναι, “Μου αρέσει που είμαι τόσο συνδεδεμένος με την ενέργεια του φαγητού μου ….” Αυτό είναι συνειδητότητα, με τις τέσσερις τελείες πίσω της. Τελικά, όμως, όπως είπα, απλά είναι. “Εγώ Είμαι …. Είναι ….” Αυτό είναι συνειδητότητα. Όμως, οι άνθρωποι χρειάζονται πιο πολλές λέξεις απ’ αυτό.
Ας νιώσουμε την συνειδητότητά σας τώρα. Δεν βρίσκεται σε συγκεκριμένο μέρος και δεν προέρχεται από τον εγκέφαλο σας και δεν είναι σκέψεις. Είναι απλά “Είναι …. Εγώ Είμαι …. Είναι ….” Είναι επίγνωση.
Η συνειδητότητα, από μόνη της, δεν θα δημιουργήσει ποτέ μια ταυτότητα. Δεν θα δημιουργήσει μια ταυτότητα. Είναι πολύ ρευστή, ανοιχτή, ρέει. Είναι μια τελεία, τελεία, τελεία, τελεία στο τέλος μιας πρότασης. Συνεχίζει. Δεν σταματάει. Κυλάει. Κυλάει, θα λέγαμε, από μια αίσθηση συνειδητότητας σε μια άλλη, μια επίγνωση σε μια άλλη επίγνωση. Είναι χωρίς περιορισμούς. Εσείς είστε συνειδητότητα.
Και η συνειδητότητα καθόλου δεν σας λέει τί να κάνετε. Η συνειδητότητα έχει απλά επίγνωση του τί κάνετε. Η συνειδητότητα δεν δημιουργεί μια ταυτότητα.
Η συνειδητότητα είναι το αληθινό εσείς. Δεν σκέφτεται. Δεν χρειάζεται να σκέφτεται. Είναι απλά “Είμαι Αυτό που Είμαι ….” Η συνειδητότητα είναι οι αληθινές απαντήσεις εντός, μέσα στον εαυτό σας. Εκείνες οι σκέψεις που τρέχουν μέσα στον εγκέφαλό σας, ειδικά όταν προσπαθείτε να καταλάβετε κάτι και μετά έχετε αντιφατικές σκέψεις, εκείνες είναι απλά σκέψεις.
Γυρίστε πίσω στην συνειδητότητά σας, “ Είμαι Αυτό που Είμαι ….” τελεία, τελεία, τελεία, τελεία, που σημαίνει, “ Είμαι Αυτό που Είμαι …. τώρα άσε με να πέσω μέσα και να το βιώσω.” Όμως σε αντίθεση με τον Τζουζέπε, να μη κολλήσετε. Βυθιστείτε μέσα στις σκέψεις. Βυθιστείτε μέσα στην εμπειρία. Βυθιστείτε μέσα στην χαρά της, αν θέλετε, ή στα βάσανα, αν θέλετε. Δεν έχει σημασία. Βυθιστείτε μέσα τους, αλλά είναι τα αποσιωπητικά. Είναι η συνέχιση.
Ναι, θα μπορούσατε να πείτε, ότι οι σκέψεις συνεχίζονται αδιάκοπα, αλλά είναι μια σειρά από σκέψεις, προτάσεις με τελείες στο τέλος, καθορισμένες, δομημένες, όπως το μυαλό.
Το μυαλό παράγει σκέψεις. Αντιλαμβάνεται την συνειδητότητα, κατά κάποιον τρόπο, με έναν πολύ περιορισμένο τρόπο και μετά φτιάχνει σκέψεις, οι οποίες διαμορφώνουν την ταυτότητά σας. Κι αυτό είναι εντάξει για λίγο μέχρι που πέφτετε μέσα στο καλούπι τους.
Οι σκέψεις στο μυαλό, το αναφέρω όλο αυτό επειδή το μυαλό σας αλλάζει. Επιστρέφετε σε μια πραγματικότητα πιο πολύ προσανατολισμένη προς την συνειδητότητα, παρά σε μια πραγματικότητα με διανοητική δομή βασισμένη στη σκέψη. Επιστρέφετε σε περισσότερη συνειδητότητα και πιο πολλή ταύτιση με το Όλα Όσα Είστε, όχι με το λίγο που είστε.
Το μυαλό είναι πολύ δομημένο. Το μυαλό είναι σαν εκείνο το χυτό άγαλμα. Μπαίνει στο καλούπι με συγκεκριμένη έκφραση και δεν κινείται. Έτσι είναι το μυαλό. Όμως ένα πράγμα σχετικά με το μυαλό, ειδικά τώρα, είναι ότι το μυαλό είναι υπάκουο. Και, Λίντα, μπορείς να το βάλεις αυτό εκεί από κάτω; Αυτά είναι εξαιρετικά, εξαιρετικά αποφθέγματα. Το μυαλό είναι υπάκουο.
ΛΙΝΤΑ: (ψιθυρίζει) Οκέι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Το μυαλό κάνει αυτό που του είπαν να κάνει – να έχει σκέψεις, να διαμορφώνει και να σχηματίζει μια πραγματικότητα, να μένει μέσα σε μια ταυτότητα. Ένα μέρος σας, του είπε να το κάνει αυτό και είναι πάρα πολύ υπάκουο. Θα κάνει ό,τι του πουν και θα το κάνει στο έπακρο. Θα το κάνει με εμμονή.
ΛΙΝΤΑ: Τελεία ή αποσιωπητικά;
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δεν χρειάζεται τίποτα. Δεν χρειάζεται τίποτα.
Το μυαλό είναι πολύ υπάκουο. Αυτό που συμβαίνει τώρα με το μυαλό, επειδή η συνειδητότητά σας πλησιάζει τώρα πιο πολύ στην επίγνωση, είναι ότι το μυαλό αρχίζει να υπακούει, λέγοντας, “Είναι καιρός να αλλάξουμε όλο τον τρόπο που κάνουμε τις σκέψεις μας και την πραγματικότητα. Είναι τώρα η ώρα, που έρχεται η συνειδητότητα και είναι το μεγάλο φως, η μεγάλη συνολική εικόνα. Οι σκέψεις πηδάνε μέσα για να βοηθήσουν να διαμορφωθεί αυτή η πραγματικότητα, χωρίς να την καθορίζουν υπερβολικά. Το μυαλό είναι πολύ υπάκουο τώρα, παρόλο που νιώθει να αντιστέκεται και λέει, “Είμαι έτοιμο για μια αλλαγή.”
Μπορείτε να το νιώσετε για μια στιγμή, στον δικό σας εγκέφαλο, στο δικό σας μυαλό; Έχετε, ξέρετε, εκατοντάδες δισεκατομμύρια νευρώνες που πυροδοτούνται συνεχώς. Σχεδόν είναι αδύνατον ακόμα και να το φανταστείτε. Αλλά το μυαλό είναι απλά ένας μηχανισμός ανταπόκρισης. Είναι απλά ένας υπολογιστής εκεί, για να κάνει αυτό που θέλετε να τον προγραμματίσετε να κάνει. Και σ’ αυτή την περίπτωση, το σπουδαίο πράγμα που θα γίνει είναι να πείτε, “Συνειδητοποιώ ότι όλη αυτή είναι η ενέργειά μου και υπάρχει για να με υπηρετεί” και μετά να της επιτρέψετε να το κάνει. Σε αντίθεση με το παρελθόν, που ήταν, “Όλη η ενέργεια ανήκει σε κάποιον άλλο και εγώ πρέπει να πάρω το μερίδιο μου απ’ αυτήν.”
Τώρα είναι διαφορετικά και το μυαλό προσαρμόζεται σ’ αυτό. Σας έχει ακούσει. Σας έχει ακούσει να λέτε, “Ναι, αυτή είναι η συμφωνία. Είμαι έτοιμος να με υπηρετήσει η ενέργεια μου.” Το μυαλό, σε λίγο, θα αρχίσει να προσαρμόζεται. Θα γίνει υπάκουο και θα πει, “Τώρα πρόκειται να ανοιχτούμε σε ιδέες με τις οποίες δεν είμαστε πραγματικά εξοικειωμένοι, αλλά πρόκειται να ανοιχτούμε και να προσαρμοστούμε σ’ αυτές, να ανοιχτούμε σ’ αυτή την ενέργεια ,που πραγματικά είναι δική μας” και τώρα το μυαλό θα προσαρμοστεί ανάλογα. Το μυαλό λέει, “Δεν χρειάζεται να έχω μια μοναδική ταυτότητα του εαυτού μου. Εγώ Είμαι όλα όσα Είμαι.”
Στην αρχή, το μυαλό είναι λίγο δομημένο. Αλλά είναι υπάκουο, οπότε λέει, “Οκέι, δεν χρειαζόμαστε ταυτότητα. Πριν μου είπες ότι χρειαζόμασταν ταυτότητα και έφτιαξα μια. Τώρα λες ότι δεν χρειαζόμαστε ταυτότητα. Οκέι, θα είμαστε πολύ ρευστοί, πολύ ανοιχτοί και ευέλικτοι.”
Τώρα το μυαλό σας, ο εγκέφαλος σας προσαρμόζεται και ρυθμίζεται. Δεν χρειάζεται να δουλέψετε γι’ αυτό. Δεν χρειάζεται να το πιέσετε. Δεν χρειάζεται να κάνετε διανοητικές ασκήσεις ή τίποτα παρόμοιο. Αυτός προσαρμόζεται. Γίνεται -ήταν πάντα – αλλά τώρα γίνεται υπάκουος στον Μάστερ και ο Μάστερ είστε εσείς.
Ας πάρουμε μια καλή βαθιά αναπνοή με αυτά.
Αυτές οι αλλαγές που περνάτε – εγώ απλά μοιράζομαι τι περνάτε. Εσείς είστε που το κάνετε, όχι εγώ – πάντως οι αλλαγές που περνάτε, είναι μια διακοπή στην ανάγκη για δομημένες ή σχηματισμένες ταυτότητες. Δεν είστε πια ένα άγαλμα. Τώρα, καταλαβαίνοντας τη διαφορά ανάμεσα στην συνειδητότητα, είναι απλό. Η συνειδητότητα είναι πραγματικά ένα αίσθημα. Είναι χωρίς περιορισμούς. Είναι τα αποσιωπητικά. Είναι τελεία, τελεία, τελεία, τελεία, “Εγώ Υπάρχω …. Εγώ Υπάρχω …. Είναι ωραία μέρα …. Μου αρέσει που είμαι εδώ αυτή την Εποχή των Μηχανών ….” Θα μπορούσατε να πείτε, “Λοιπόν, ίσως αυτό να είναι συνειδητότητα ή σκέψη;” Αλλά φέρτε το στην συνειδητότητα, και τότε θα είναι.
Και η σκέψη θα ήταν, “Δεν πίστευα ότι θα έφτανα ποτέ εδώ.” Η σκέψη είναι, “Δεν είναι αυτό που περίμενα.” Η σκέψη είναι, “Τι είναι πραγματικά η Εποχή των Μηχανών;” Ενώ η συνειδητότητα είναι, “Εγώ Είμαι Εδώ …. Εγώ Είμαι Εδώ ….” Δεν έχει ανάγκη την σκέψη.
Η συνειδητότητα είναι αυτό που είστε πραγματικά. Οι σκέψεις είναι απλά οι τρόποι να την βιώσετε και να την πραγματοποιήσετε. Αλλά ας μη τις ρίξουμε σε μπρούντζινο καλούπι.
Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή.
Το μυαλό σας αλλάζει. Αρχίζετε να καταλαβαίνετε τώρα τη διαφορά ανάμεσα στην καθαρή συνειδητότητα – είναι επίγνωση – και μετά όλα τα άλλα είναι σκέψη.
Πού πηγαίνετε όταν επιλέγετε κάτι; Πού πάτε όταν είστε έτοιμοι για μια εμπειρία; Πού πάτε όταν είστε έτοιμοι για μια αλλαγή; Πάτε στην συνειδητότητα.
“Επιλέγω όλα όσα Είμαι …. Επιλέγω την χαρά ….” Αυτό είναι συνειδητότητα. Θα μπορούσατε να αντιτείνετε ότι είναι σκέψη, αλλά τελικά αυτό στο οποίο καταλήγει είναι τα αποσιωπητικά στο τέλος – “Επιλέγω την χαρά ….” τότε γίνεται – ή “Επιλέγω την χαρά.” Τελεία. Με τελεία στο τέλος. Αυτή είναι η διαφορά.
Ας πάρουμε μια καλή βαθιά αναπνοή με αυτά για αυτή την μετάβαση, για την κατανόηση του τί είναι η συνειδητότητά σας, για την κατανόηση ότι δεν χρειάζεται να κάνετε τώρα καμιά κατασκευή ταυτότητας. Είστε ελεύθεροι να είστε όλα όσα είστε αληθινά, όχι απλά παγιδευμένοι μέσα σε κάποιο άγαλμα. Ας το νιώσουμε αυτό για μια στιγμή.(παύση)
Αα! Βλέπω ότι μερικοί από σας γίνονται πολύ δημιουργικοί. Ναι, ένα κολιέ από αποσιωπητικά, τέσσερα διαμάντια στην σειρά. Ω, ήταν η Λίντα . Όμως σκεφτείτε το με αυτούς τους απλούς όρους. Μην το σκέφτεστε πάρα πολύ, “Τι είπε τώρα;” Η διαφορά είναι τα αποσιωπητικά, τελεία, τελεία, τελεία, τελεία. Αυτό είναι συνειδητότητα. Ενώ μια σκέψη τελειώνει με τελεία. Πολύ απλό.
Μεράμπ – Λάμποντας το Φως Μας
Οκέι. Ας προχωρήσουμε. Έχουμε λίγη δουλειά να κάνουμε, τον πραγματικό λόγο που είμαστε στον πλανήτη τώρα, πρόκειται να καθίσουμε μαζί στο παγκάκι. Ας συγκεντρώσουμε όλες μας τις ενέργειες. Ας βάλουμε λίγη μουσική κι ας κάνουμε αυτό που ήρθαμε να κάνουμε εδώ.
Λοιπόν, φυσικά, μπορείτε να κάθεστε στο παγκάκι μόνοι σας όποτε θέλετε. Ελπίζω πως το κάνετε. Δεν θα έπρεπε να είναι πειθαρχία. Δεν θα πρέπει να είναι ταλαιπωρία. Θα πρέπει απλά να είναι κάτι, για το οποίο κάνετε παύση από το κανονικό κομμάτι της ημέρας …
(αρχίζει η μουσική)
… και να λέτε, “Είναι ώρα για benching. Είναι ώρα απλά να λάμψω το φως μου. Είναι ο λόγος που είμαι εδώ. Ήρθα σ’ αυτό τον πλανήτη αυτή την απίστευτη περίοδο, ήρθα εδώ για να κάνω αυτό.”
Και η ομορφιά του benching είναι, ότι δεν προσπαθείτε να επιβάλετε την αλλαγή. Δεν προσπαθείτε να οραματιστείτε την παγκόσμια ειρήνη. Μερικοί θα έλεγαν, “Λοιπόν, ναι, αλλά δεν είναι καλό αυτό;” Ως ένα σημείο, αλλά λέω ότι η ευσπλαχνία είναι πιο σημαντική.
Η ευσπλαχνία είναι η αποδοχή. Όλοι είναι στο ταξίδι τους. Ναι, μερικοί απ’ αυτούς επιλέγουν να υποφέρουν. Μερικοί απ’ αυτούς επιλέγουν την κακοποίηση, τα ναρκωτικά, τον αλκοολισμό, οτιδήποτε. Αυτό είναι η επιλογή τους. Όταν θα είναι έτοιμοι, θα έρθουν σε σας, θα έρθουν στον εαυτό τους, θα επηρεαστούν από το φως σας. Διαφορετικά, κάτω τα χέρια. Αφήστε τους να βιώσουν αυτά που επιλέγουν. Αυτό είναι ευσπλαχνία.
Έτσι είμαστε εδώ στο παγκάκι. Benching. Αα! Ένα φλιτζάνι καφέ, ίσως κάτι να φάτε.
Το benching δεν είναι διαλογισμός. Τόσοι πολλοί κάνουν διαλογισμό προσπαθώντας να ηρεμήσουν το μυαλό τους. Φιου! Ουφ! Καλή τύχη σ’ αυτό, μέχρι να καταλάβετε τη διαφορά ανάμεσα στην συνειδητότητα και στην σκέψη.
Το benching είναι να λες, “Έφτασα εδώ. Εγώ Είμαι Εδώ. Είμαι Μάστερ σ’ αυτό τον πλανήτη. Επιτρέπω στην ενέργεια να με υπηρετεί. Τώρα, απλά θα καθίσω εδώ και θα αφήσω το φως μου να λάμψει. Θα σταματήσω για μια στιγμή όλες τις δραστηριότητες που συμβαίνουν. Θα σταματήσω για μια στιγμή κι απλά θα αφήσω το φως μου να λάμπει.
“Πρώτα, φωτίζω στον εαυτό μου, στο σώμα μου”, το οποίο, το σώμα, δεν το αναφέραμε καν αυτό σήμερα, τί περνάει αυτή τη στιγμή, ερχόμενο στο φωτεινό σώμα.
“Θα λάμψω το φως μου στο μυαλό μου. Σ’ αυτό το υπάκουο πράγμα που είναι στο κεφάλι μου, που με έχει υπακούσει για πολύ καιρό, που απλά έχει γίνει άγαλμα. Και τώρα γίνομαι πολύ σαφής στην συνειδητότητά μου, επομένως, το μυαλό θα υπακούσει και θα ανοίξει.” Το μυαλό είναι πολύ υπάκουο και πολύ ευέλικτο. Μερικές φορές αυτά τα δυο πράγματα δεν συμβαδίζουν, αλλά το μυαλό είναι πολύ ευέλικτο.
Ξέρω, ξέρω ότι λέτε, “Αντάμους, ήσουν πολύ σκληρός με το μυαλό.” Ήμουν. Ξέρετε, επειδή μερικές φορές δουλεύοντας με τους Σώμπρα είναι σαν να μιλάς με ένα σωρό αγάλματα. Έπρεπε να τραβήξω την προσοχή σας. Έπρεπε να είμαι λίγο σαν εκείνο τον ανεμοστρόβιλο που εμφανίστηκε. Αλλά τώρα, που αυτή η ταυτότητα, αυτό το άγαλμα καταρρέει, τώρα το μυαλό είναι ελεύθερο να υπακούσει εσάς τους Μάστερ.
Τώρα το μυαλό είναι ελεύθερο να φέρει μέσα την ενέργεια με διαφορετικό τρόπο. Το μυαλό είναι ελεύθερο να επικοινωνεί μέσα του με διαφορετικό τρόπο, χωρίς πια να βασίζεται στους νευρώνες.
Το μυαλό είναι ελεύθερο να προσαρμοστεί και να ρυθμιστεί σε ό,τι ακολουθεί.
Δεν χρειάζεται αυτό το περίπλοκο σύστημα επικοινωνίας της νευρωτικής νευρωνικής δραστηριότητας. Δεν το χρειάζεται αυτό.
Έτσι πρώτα θα φωτίσετε τον εαυτό σας, το δικό σας σώμα, χωρίς να προσπαθήσετε να κάνετε αλλαγές, αλλά αντίθετα να επιτρέψετε μια φυσική εξέλιξη.
Και θα φωτίσετε στο μυαλό σας, χωρίς να προσπαθήσετε να διαμορφώσετε το μυαλό σας, χωρίς να προσπαθήσετε να το μετατρέψετε σε ένα είδος θεσμού, αλλά αντίθετα να φωτίσετε λέγοντας, “Αγαπητό μυαλό, υπάρχουν τόσες πολλές δυνατότητες. Ας τις δοκιμάσουμε.”
Θα φωτίσετε ολόκληρη τη ζωή σας, χωρίς να προσπαθήσετε να φτιάξετε τίποτα, να κάνετε τίποτα. Απλά θα φωτίζετε.
Άλλωστε, τί είναι φως; Το Φως είναι συνειδητότητα, επίγνωση, πριν τη σκέψη, τα αποσιωπητικά, τελεία, τελεία, τελεία, τελεία.
Πραγματικά αποκτάτε περισσότερη επίγνωση του εαυτού σας μέσω του δικού σας φωτός, επίγνωση όλων όσων είστε πραγματικά, επίγνωση ότι δεν είστε αυτό το άγαλμα.
Και τώρα ας φωτίσουμε πάνω σ’ αυτό τον κόσμο, σ’ αυτό τον πλανήτη, στον φυσικό πλανήτη Γαία – που αναχωρεί, αλλά κάνει ακόμα τη δουλειά της – πάνω στη φύση. Αυτό το τόσο όμορφο πράγμα.
Να βλέπατε μερικούς από τους κήπους σε κάποιες από τις Νέες Γαίες, που δημιουργήθηκαν με βάση τη φύση σ’ αυτό τον πλανήτη. Τόσοι πολλοί που έφυγαν απ’ αυτό τον πλανήτη, έχουν πάει στις Νέες Γαίες, ήθελαν να πάρουν την ομορφιά της φύσης και οι κήποι είναι εκπληκτικοί. Έχουν πάρει την ουσία της ιδέας της φύσης εδώ σ’ αυτό τον πλανήτη και της έδωσαν ζωή στις Νέες Γαίες.
Νομίζετε ότι έχετε τώρα όμορφες φωτογραφίες της φύσης στα τηλέφωνά σας. Απλά περιμένετε μέχρι να πάτε στις Νέες Γαίες, αν τύχει να πάτε επίσκεψη.
Ρίχνουμε το φως μας στον κόσμο, συνειδητοποιώντας ότι οι άνθρωποι κάνουν τώρα αυτό που επιλέγουν να κάνουν.
Ναι, ξέρω ότι πολλοί λένε ότι έχουν χαθεί ή ότι πονάνε. Αλλά αντί να προσπαθούμε να τους σώσουμε, απλά λέμε, “Λοιπόν, να μια άλλη δυνατότητα. Να κάτι άλλο που μπορείτε να κάνετε. Δεν χρειάζεται να είστε χαμένοι. Δεν χρειάζεται να πονάτε. Δεν χρειάζεται να είστε ενεργειακά βαμπίρ. Δεν χρειάζεται να καπηλεύεστε την εξουσία. Να ένα φως, που σας δείχνει τί άλλο μπορείτε να κάνετε.”
Ας φωτίσουμε τώρα πάνω σε κάθε άνθρωπο στον πλανήτη. Χωρίς να επιβάλουμε τίποτα σ’ αυτούς, χωρίς να έχουμε πρόγραμμα, απλά να φωτίζουμε.
Δεν είναι μια θεραπεία διάσωσης. Δεν είναι μια αξιολόγηση. Απλά είναι να λες, “Ας υπάρξει φως, ώστε να μπορέσετε να δείτε, αν επιλέξετε να δείτε.”
(παύση)
Είμαστε λοιπόν συγκεντρωμένοι εδώ στον Οίκο των Σώμπρα, στην ύπαιθρο, φυσικά, ρίχνοντας το φως μας πάνω στην ανθρωπότητα.
Ποια μεγαλύτερη υπηρεσία μπορεί να υπάρχει, από το να κάνουμε αυτό που κάνουμε τώρα. Ποια μεγαλύτερη υπηρεσία μπορεί να υπάρχει;
(παύση)
Υπάρχουν άλλοι που ανέλαβαν, από το σημείο που εσείς διακόψατε την προηγούμενη ενεργειακή δουλειά σας – κρατούσατε την ενέργεια στον πλανήτη, ήσασταν αγωνιστές. Είναι εκείνοι που φροντίζουν τους φτωχούς και τους αναξιοπαθείς και, ναι, υπάρχει ανάγκη γι’ αυτό.
Υπάρχουν άλλοι που ανέλαβαν τη δουλειά σας, να κρατούν την ενέργεια, διατηρώντας πολύ σημαντικούς συνδέσμους ανάμεσα σ’ αυτή την σφαίρα και τις άλλες σφαίρες, ανάμεσα στο ανθρώπινο και το θεϊκό. Είναι εδώ από πάντα, εδώ και πάρα πολύ καιρό, συχνά απομονωμένοι, σε κάποιο μέρος, απλά κρατώντας αυτόν τον σύνδεσμο, διατηρώντας αυτόν τον σύνδεσμο.
Πολλοί από σας έχουν υπηρετήσει εκείνους τους ρόλους στο παρελθόν, σε περασμένες ζωές, να κρατούν την ενέργεια, σαν αγωνιστές. Όμως τώρα έρχεστε εδώ να κάνετε σ’ αυτή τη ζωή, όσα σχεδιάσατε εξ αρχής, να είστε Μάστερς, φωτισμένοι Μάστερς.
Ρίχνουμε το φως μας τώρα σε όλη τη φύση, στους ουρανούς, στον πλανήτη.
Αληθινά, δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο για τον πλανήτη, δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο για την ανθρωπότητα.
Δεν είμαστε ιεραπόστολοι, ούτε και αγγελιοφόροι. Ιεραπόστολοι, πόσο ενδιαφέρον. Τόσο ενάρετοι στη δουλειά τους, φέρνοντας τον λόγο του Θεού και του Ιησού σε όλους, ακόμα και σε εκείνους που δεν τον ήθελαν. Μεγάλη εντιμότητα σχετίζεται με την ιεραποστολική δουλειά, “Να, διάβασε αυτό το βιβλίο.”
Θα ήταν διαφορετικό αν οι ιεραπόστολοι πήγαιναν στους ανθρώπους και έλεγαν, “Ξέρετε, αν ποτέ αναζητήσετε την αλλαγή, αυτή είναι ήδη εδώ.” Όμως αντίθετα, έφερναν βιβλία και κανόνες και κανονισμούς και πολλή βία.
Όχι, δεν είμαστε ιεραπόστολοι. Δεν είμαστε αγγελιοφόροι. Απλά είμαστε Μάστερς καθισμένοι σε ένα παγκάκι, φωτίζοντας με το φως μας, ώστε οι άλλοι να δουν τις δικές τους μεγαλειώδεις δυνατότητες τώρα ή στο μέλλον.
Αγαπώ αυτή τη δουλειά. Αυτό που κάνουμε τώρα, το αγαπώ. Είναι λίγο πιο εύκολο από όλα εκείνα τα χρόνια με συζητήσεις και ομιλίες και όλα τα άλλα. Το αγαπώ, απλά να κάθομαι μαζί σας σε ένα παγκάκι.
Βλέπετε, δεν είναι πολύ δύσκολο να φωτίζετε, ιδιαίτερα όταν ξέρετε τί είναι το φως σας. Είναι η συνειδητότητά σας. Όταν ξέρετε τη διαφορά ανάμεσα στο φως σας και στις σκέψεις σας, στην συνειδητότητά σας και στην δραστηριότητα του εγκεφάλου σας, αυτό είναι πολύ πιο εύκολο.
Θα πω, ότι την επόμενη φορά θα ήθελα έναν καπουτσίνο αντί για καφέ με γάλα και ένα κρουασάν, πάντως θα συνεχίσω να είμαι εδώ δουλεύοντας μαζί σας, λάμποντας το φως μας.
Ξέρετε, έχει ωραία αίσθηση, όταν μπορείς απλά να είσαι τόσο ασφαλής, ώστε να ανοίγεσαι και να λάμπεις το φως σου, χωρίς να ανησυχείς μη γίνουν παρενοχλήσεις, γιατί δεν πρόκειται να συμβούν. Γιατί; Επειδή δεν προσπαθείτε να αλλάξετε τίποτα. Απλά ρίχνετε ένα φως.
Αν υπήρχε οποιαδήποτε αντίδραση, στο ότι λάμπετε το φως σας στον κόσμο, θα ήταν να ρίχνει ο κόσμος το φως του πίσω σε σας. Είναι πολύ διαφορετικό από όταν προσπαθείτε να αλλάξετε κάτι, τότε η ενέργεια θα προσπαθήσει φυσιολογικά να αλλάξει εσάς.
“Είναι πολύ εύκολη δουλειά”, σκέφτεστε, “απλά να κάθεσαι εδώ στο παγκάκι.” Όμως θυμηθείτε όλα όσα χρειάστηκαν για να φτάσετε εδώ. Θυμηθείτε τις δοκιμασίες, τα βάσανα, τις εμπειρίες, τις φαινομενικά λάθος διαδρομές με τους λάθος ανθρώπους. Χρειάστηκε αρκετός χρόνος για να φτάσετε εδώ.
Τώρα, ναι, είναι απλό, αλλά, για τον μέσο άνθρωπο, αν τους βάλετε να κάτσουν εδώ σε ένα παγκάκι, θα βρουν έναν τρόπο να τα κάνουν μούσκεμα και να το κάνουν δύσκολο.
Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή. Ρίχνετε ένα φως.
Ξέρετε, ακτινοβολώντας έτσι, αποκτάτε μια εντελώς νέα εκτίμηση όλων των πραγμάτων, όταν κοιτάτε τη φύση ή ακόμα και τους άλλους ανθρώπους.
Αυτό σας δίνει μια καινούρια και διαφορετική εντύπωση για τον εαυτό σας.
Είναι επειδή το μυαλό δεν τρέχει στην κούρσα των σκέψεων, προσπαθώντας να βάλει τελείες σε όλα.
Είναι πιο ανοιχτά. Είναι πιο αισθησιακά, επειδή τώρα προέρχονται από την συνειδητότητα – “ Είμαι Αυτό που Είμαι ….” – επειδή έχει τα τέσσερα αποσιωπητικά, όχι μια τελεία.
Επίσης να είστε παρατηρητές. Να είστε παρατηρητές. Όχι τώρα, αλλά στις επόμενες δυο εβδομάδες. Τί συμβαίνει στον πλανήτη; Τί άλλαξε;
Στην αρχή θα πείτε, “Λοιπόν, δεν είχε καμιά σχέση με εμάς. Ήταν κάτι που επρόκειτο να συμβεί.” Αλλά κάνουμε αρκετά απ’ αυτά μαζί ή εσείς μόνοι σας, και θα αρχίσετε να λέτε, “Κάτι αλλάζει πραγματικά.”
Όταν ακούτε στις ειδήσεις, λένε, “ Κάτι εντελώς απροσδόκητο συνέβη σήμερα . Κάτι που δεν ακολουθούσε τα κανονικά πρότυπα, κάτι εντελώς αναπάντεχο”, τότε θα μπορείτε να χαμογελάσετε και να πείτε, “Πιθανόν το φως μας να είχε επίδραση, να προκάλεσε μερικές αλλαγές.”
Ακούτε για ένα νέο επιστημονικό επίτευγμα και λένε, “Πωπω! , κανείς δεν θα το περίμενε ποτέ αυτό. Αυτό έγινε στα καλά καθούμενα. Ήταν εντελώς αναπάντεχο και προκαλεί σε μεγάλο βαθμό την καθιερωμένη σκέψη.”
Όταν ακούσετε αυτό το πράγμα, “Είναι ολοκαίνουριο, απροσδόκητο”, λοιπόν, μπορείτε να χαμογελάσετε, να χτυπήσετε τον εαυτό σας στον ώμο και να πείτε, “Να τί συμβαίνει όταν το φως φωτίζει, όταν λάμπει το φως”, είτε είναι σε κάποιον επιστήμονα που ψάχνει για απαντήσεις, ή μια αλλαγή σε μια παλιά κοινωνική δομή, κάποιο άνοιγμα.
Όταν αρχίσετε να ακούτε τα λόγια “ αναπάντεχο”, “πρωτοφανές”, “απροσδόκητο”, “εντελώς διαφορετικό”, “κβαντική αλλαγή”, τότε είναι που θα αρχίσετε να χαμογελάτε. Όλο αυτό το benching, να ιδρώνουμε – φου! – δουλεύοντας εδώ στο παγκάκι, κοίτα τί κάνει στον πλανήτη!!
Αυτό ήρθατε να κάνετε εδώ τώρα.
Θα συνειδητοποιήσετε, ότι δεν έχει να κάνει πια με τη δουλειά στον εαυτό σας. Δεν είναι ανάγκη. Αυτό είναι πόνος έτσι κι αλλιώς.
Είναι σαν τον γλύπτη που συνεχώς δουλεύει το άγαλμα. Παρατήστε το. Σπάστε το άγαλμα. Είστε εδώ για να είστε Μάστερ, επιτρέποντας στην ενέργεια να σας υπηρετεί και λάμποντας το φως σας. Είναι τόσο απλό.
Λοιπόν, είχε πλάκα σήμερα. Πρέπει να πηγαίνω. Θέλω να πάω πάνω στη Λέσχη των Αναληφθέντων Δασκάλων και να κοιτάξω στην κρυστάλλινη σφαίρα μου. Θέλω να δω τα αποτελέσματα όσων κάναμε σήμερα, το benching της ομάδας Σώμπρα. Θέλω να δω τα αποτελέσματα. Θέλω να δω πώς αλλάζουν οι ενέργειες, αν όντως αλλάζουν. Θέλω να δω, πού κάνει αληθινά την διαφορά το φως.
Κάντε το ίδιο για τον εαυτό σας. Να έχετε τα μάτια σας και τα αυτιά σας ανοιχτά.
Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή μαζί, και πάντα θυμόμαστε ότι όλα είναι καλά σε όλη τη δημιουργία, ειδικά όταν υπάρχει το δικό σας φως.
Με αυτά, αγαπητοί μου φίλοι, Είμαι ο Αντάμους της Κυρίαρχης Περιοχής. Σας ευχαριστώ.
Μετάφραση : Μαίρη Πολυχρόνη
Review και επιμέλεια : Μαρία Γρηγοράκη
Σπόνσορες : Ζωή Μπουζούκα, Φωτεινή Καμπά
Υπότιτλοι βίντεο : Κατερίνα Θαλασσά
