Shoud 4, Transhuman

  10-12-2016

( Ο χρόνος, το σημερινό Σχήμα, ο Μάστερ και ο ποδοσφαιρικός αγώνας, ο Μάστερ και η αίθουσα διδασκαλίας, το παγκάκι του πάρκου, μεράμπ)

Εγώ Είμαι Αυτό  που Είμαι, ο Αντάμους της Κυρίαρχης Περιοχής.

Ας τα πάρουμε με την σειρά. Ας αρχίσουμε με την  ανταλλαγή ενέργειας. Μια  μικρή κούπα καφέ για μια μικρή επικοινωνία.
Κι έτσι λοιπόν Σώμπρα , Καλά Χριστούγεννα, Καλές διακοπές ( σηκώνει την κούπα του, το κοινό χειροκροτάει).
Ακόμα μου αρέσει να το αποκαλώ Χριστούγεννα. Ίσως να μην είναι τελείως σωστό, φαντάζομαι πως θα έπρεπε να το αποκαλείτε «Διακοπές», αλλά για μένα είναι αυτή η εποχή του χρόνου που όλοι μας  θυμόμαστε γιατί ήρθαμε εδώ – για να φυτέψουμε τον  Σπόρο της Χριστικής συνείδησης στην Γη.
Δεν έχει τόσο να κάνει με την γέννηση του Γιέσουα, δεν γεννήθηκε τον Δεκέμβριο. Ήταν Ιχθείς. Έχει να κάνει με την ενθύμηση, του γιατί είμαστε εδώ, με τον Σπόρο της Χριστικής Συνείδησης.
Ήρθαμε εδώ για να φέρουμε μια καινούργια ελπίδα, κάτι πάνω στην Γη, που τελικά είναι η ενσωμάτωση της ανθρώπινης με την θεϊκή πλευρά. Αυτή την έννοια έχουν τα  Χριστούγεννα.

Όπως έλεγαν ο Cauldre με την Λίντα νωρίτερα, είναι εκείνη η εποχή του χρόνου ,που μας κάνει να σταματήσουμε, να πάρουμε μια βαθιά αναπνοή και να χαλαρώσουμε. Να σταματήσουμε την σκληρή δουλειά, να σταματήσουμε την σκληρή προσπάθεια. Να διασκεδάσουμε. Με μια τέτοια φάτσα, πώς να μην διασκεδάσεις; ( δείχνει κάποιον που φοράει μια μάσκα ελαφιού). Ναι. Αυτή η φάτσα αξίζει ένα φιλί. Ναι. (τον φιλάει).
Λίντα: Ανεκτίμητο!
Αντάμους: Τα Χριστούγεννα, λοιπόν, είναι μια υπέροχη εποχή. Οι ρυθμοί πέφτουν για λίγο. Είναι μια εποχή που μας σπρώχνει να κοιτάξουμε μέσα μας. Ω, πολύ σύντομα, θα έχουμε την μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου. Ίσως να νιώθετε ότι κοιμάστε καλύτερα τώρα. Απλά το σκοτάδι κρατάει λίγο περισσότερο. Είναι η εποχή του χρόνου που σας κάνει να χαμηλώνετε τους ρυθμούς σας.  Έχουμε πολλά πράγματα να κάνουμε τον επόμενο χρόνο, έχουμε προγραμματίσει πολλά.
Κοιτάζω τις ζωές σας, καθώς προετοιμάζομαι για το ProGnost, κοιτάζω τις ζωές σας και βλέπω το μέλλον. Όχι τις λεπτομέρειες, αλλά τις ενεργειακές κατευθύνσεις και τις αλλαγές που έρχονται στην ζωή σας. Ω, θα είναι μια διαφορετική χρονιά, διαφορετική από την προηγούμενη. Θα περιμένω μέχρι το ProGnost για να συζητήσουμε γι αυτό,  το ελάχιστο όμως που μπορώ να σας πω είναι, ότι θα είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα χρονιά.

Ο Χρόνος
Ένα από τα πράγματα που θα ήθελα να νιώσετε για μια στιγμή, πριν ξεκινήσουμε, είναι αυτό που  συμβαίνει στους περισσότερους από εσάς ειδικά, και είναι αυτό που ονομάζω μεταβολή του χρόνου, ελαστικότητα  του χρόνου. Έχετε προσέξει πως κατά καιρούς, ο χρόνος κυλάει πολύ, πολύ γρήγορα;  Όταν πιστεύετε πως έχετε μία ώρα για να κάνετε κάτι, να πάτε κάπου, η ώρα περνάει πολύ γρήγορα. Κι αναρωτιέστε, ήσασταν άραγε εκεί; Ήσασταν παρόντες; Ήσασταν μέσα στο σώμα σας; Μήπως βρισκόσασταν σε μιαν άλλη διάσταση; Αλλά γι αυτούς που γίνονται μάστερς, ο χρόνος χάνει την ακαμψία του.

Κάποιοι από εσάς γνωρίζετε τι ώρα είναι, ακόμα και χωρίς ρολόι. Ξέρετε πάνω κάτω τι ώρα είναι με απόκλιση 5-10 λεπτών. Ακόμα και τώρα , καθώς  κυλάει ο χρόνος, αναρωτιέστε « Τι συμβαίνει με τον χρόνο;» Και κάποιες άλλες φορές όλα κυλάνε τόσο αργά, μα τόσο αργά. Έχετε προσέξει πως, είτε κυλάει πολύ γρήγορα είτε πολύ αργά πάντοτε συμβαίνει την πιο ακατάλληλη στιγμή της ζωής σας; Αν βιάζεστε,  η ώρα  περνάει γρήγορα. Αν βαριέστε, αν δεν έχετε τίποτε να κάνετε , κυλάει πολύ αργά. Είναι μία από τις μεγαλύτερες ενδείξεις ότι κάτι σας συμβαίνει τόσο σε βιολογικό όσο και σε διανοητικό επίπεδο.  Μεταβάλλεστε κι αλλάζετε.

Το σώμα έχει πολύ, πολύ μεγάλη σύνδεση με τον χρόνο. Ο χτύπος της καρδιάς συνδέεται με τον χρόνο. Οι κινήσεις σας κατά την διάρκεια της ημέρας καθώς ο ήλιος ανατέλλει και δύει, είστε πολύ συνδεδεμένοι μ’αυτό. Το σώμα είναι μια μηχανή του χρόνου, κι επίσης μια βιολογική μηχανή. Και ξαφνικά, με αυτή την αλλαγή, θα το νιώσετε στο σώμα σας. Το σώμα σας θα αναρωτιέται: « Τι συμβαίνει; Τι γίνεται;»
Το μυαλό έχει επίσης σύνδεση με τον χρόνο. Στο μυαλό αρέσει να σχεδιάζει τις μέρες του και να γνωρίζει τι ώρα είναι. Υπάρχει μια τεράστια ενεργειακή διαφορά ανάμεσα στις οκτώ το πρωί και στις τρεις το απόγευμα. Νιώστε το για μια στιγμή. Στις οκτώ το πρωί υπάρχει μια εντελώς διαφορετική ενέργεια από ό,τι στις τρεις το απόγευμα. Έχουν μια πολύ, πολύ διαφορετική αίσθηση, γιατί το μυαλό είναι προσκολλημένο στον εαυτό του,  με αυτό που  πιστεύει πως θα έπρεπε να συμβαίνει. Το μυαλό έχει μεγάλη σύνδεση με το σώμα και τους χρονικούς ρυθμούς του σώματος. Ξαφνικά , όλο αυτό αρχίζει να αλλάζει.
Όχι προς το χειρότερο. Καθόλου. Στην πραγματικότητα, το επόμενο βήμα σας είναι, να ανακαλύψετε ότι ο χρόνος γίνεται φίλος σας , κι όχι εχθρός σας. Μεγάλο μέρος  της ζωής σας είχε να κάνει με το να βρείτε χρόνο, να παραμείνετε μέσα στα χρονικά πλαίσια, να διαχειριστείτε τον χρόνο σας, και στην ουσία αυτό είναι κλέψιμο ενέργειας, αν φυλακιστείτε μέσα του νοητικά και φυσικά. Ξαφνικά, θα ανακαλύψετε ότι ο χρόνος είναι φίλος. Ο χρόνος δουλεύει για σας, και ξαφνικά επίσης θα αρχίσετε να συνειδητοποιείτε , πως  στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει χρόνος. Πραγματικά, δεν υπάρχει χρόνος. Πηγαίνετε στις άλλες σφαίρες, δεν θα δείτε πουθενά ένα μεγάλο συμπαντικό ρολόι να μετράει τον χρόνο. Πραγματικά, δεν υπάρχει χρόνος.
Σε αυτό τον πλανήτη εξυπηρετεί κάπως  κάποιον σκοπό, η ύπαρξη του χρόνου, κυρίως με την ανατολή και την δύση του ήλιου και την κίνηση των πλανητών, αλλά ξαφνικά θα συνειδητοποιήσετε ότι δεν είστε πλέον εξαρτημένοι από τον χρόνο. Είστε έξω από αυτόν. Είναι ένα πολύ περίεργο συναίσθημα.

Σας δημιουργεί επίσης μια αίσθηση αποπροσανατολισμού, όπως πολλοί από σας έχετε νιώσει κατά καιρούς, το γεγονός ότι δεν είστε πλέον κλειδωμένοι σ’ αυτόν. Ξαφνικά συνειδητοποιείτε, ότι όλο αυτό το σενάριο  της γραμμικής ζωής, αυτό που αποκαλώ τοπική γραμμικότητα – αυτής της ακολουθίας της ώρας, των λεπτών, των ημερών, των ετών –  ήταν  μια μεγάλη αυταπάτη. Ολόκληρο το σενάριο των προηγούμενων ή των επόμενων ζωών είναι μια αυταπάτη . Πολλοί από εσάς σκέφτονται: « Αναρωτιέμαι, αν έμενα σε αυτόν τον πλανήτη, πώς θα ήταν η ζωή στο μέλλον;» Θέλετε να μάθετε; Παίρνετε  μια βαθιά αναπνοή και το νιώθετε. Συμβαίνει ακριβώς τώρα.
Είναι πολύ παράξενο για το μυαλό να το καταλάβει αυτό. Σκέφτεται:
«Πώς γίνεται να συμβαίνει όλο αυτό τώρα;», γιατί το μυαλό είναι πολύ γραμμικό. Είναι πολύ εστιασμένο στον χρόνο. Δεν μπορεί να συλλάβει την ιδέα, ότι μια μελλοντική ζωή βιώνεται στο παρόν. Αλλά, καθώς εσείς  απελευθερώνετε όλη αυτή την έννοια του χρόνου, των ρολογιών, των μηνών και των ετών που κυλάνε και φεύγουν, θα φτάσετε ξαφνικά στην πανέμορφη συνειδητοποίηση  ότι όλα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή. Όλα.

Κατά κάποιο τρόπο, όλες οι προηγούμενες και οι μελλοντικές σας ζωές είναι ανεξάρτητες η μία από την άλλη. Είναι όλες ανεξάρτητες. Δεν συνδέονται με τέτοιο τρόπο που να χρειάζεται να δουλέψετε την πορεία σας για την ολοκλήρωση, την μια ζωή μετά την άλλη. Μπορεί να ήσασταν ένας Μάστερ σε μια προηγούμενη ζωή που συμβαίνει τώρα, και να μην είσαστε Μάστερ στο μέλλον. Αυτή είναι η ομορφιά της απελευθέρωσης του χρόνου.

Για να τον απελευθερώσετε, δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτε περισσότερο από το να είστε συνειδητοί, ότι  όλα συμβαίνουν ήδη. Το μόνο που θα σας ζητήσω είναι, να μην αντιστέκεστε, να μην φρικάρετε , όπως θα λέγατε κι εσείς, όταν ο χρόνος ξαφνικά γίνει διαφορετικός από αυτό που θέλει το μυαλό. Να μην γίνετε τόσο δύσκολοι σε σημείο να προσπαθείτε να ξαναμπείτε στον χρόνο. Ξαφνικά γίνεστε άχρονοι, και η απουσία του χρόνου είναι επίσης μια τρομακτική ελευθερία.

Θα μιλήσουμε γι αυτό λίγο αργότερα σήμερα, αλλά προς το παρόν ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή, καθώς  υπερβαίνουμε την ανάγκη για τον χρόνο. Σταματήστε να τροφοδοτείτε τον ίδιο τον  χρόνο και γίνετε άχρονοι. Είναι  το καλύτερο απ όλα.
Memoirs of a Master (Αναμνήσεις  ενός Μάστερ)
Κι έτσι λοιπόν, συνειδητοποιώ ότι ,το καινούργιο μου βιβλίο ( Memoirs of a Master) επιτέλους κυκλοφόρησε. Καθυστερήσαμε ενάμιση χρόνο, αλλά δεν υπάρχει χρόνος . Έκανα αυτή την μικρή εισαγωγή σχετικά με τον χρόνο απλά για να σας περάσω ομαλά στο βιβλίο. Λιγάκι αργοπορημένο, αλλά πάντοτε στην σωστή ώρα –  Memoirs of the Master. Θα έλεγα  το βιβλίο «μας», παρόλο που το όνομά μου φιγουράρει με μεγάλα γράμματα στο εξώφυλλο,  και δεν υπάρχουν τα δικά σας ονόματα. Αλλά στ’ αλήθεια είναι το δικό μας βιβλίο. Βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, πραγματικές ιστορίες  με πραγματικούς Σώμπρα. Μπορεί να αναγνωρίσετε τους εαυτούς σας εδώ μέσα, σε μια από τις ιστορίες ή σε όλες τις ιστορίες που έχουν γραφτεί.
Πήραμε τις ενέργειες των Σώμπρα, ίσως να αλλάξαμε τα ονόματα, να αλλάξαμε κάποια γεγονότα – κάποιες φορές πρέπει πραγματικά να το κάνεις λίγο πιο ενδιαφέρον, όχι τόσοφοβερό, όπως θα αποκαλούσατε την πραγματική σας ζωή, που δεν είναι καθόλου η πραγματικότητά σας. Είναι μια φοβερή ζωή – αλλά, το βιβλίο αυτό είναι το δικό μας βιβλίο. Περιλαμβάνει – περισσότερο από κάθε άλλο βιβλίο που γράψαμε – περιλαμβάνει μέσα του την ενέργειά σας.

Είναι ιστορίες, μικρές ιστορίες του Μάστερ και του  μαθητή, και, καθώς το διαβάζετε, πρώτα θα ταυτιστείτε με  τον μαθητή, με τα βάσανά σας, με τις μάχες και τις προκλήσεις σας, με την δική σας έλλειψη διορατικότητας. Αλλά όταν φτάσετε στο τέλος του βιβλίου, θα ταυτιστείτε περισσότερο με τον Μάστερ, με τον Μάστερ που είναι παρών μέσα σας αυτή την στιγμή. Ίσως δεν έχει αποκαλυφθεί, ίσως δεν είναι ξεκάθαρα συνειδητός, αλλά είναι ο Μάστερ, που βρίσκεται μέσα σας. Θα αρχίσετε να  συνειδητοποιείτε  ότι όλο αυτό το σενάριο της αναζήτησης της φώτισης, το σενάριο της προσπάθειας να επιτύχετε να γίνετε Μάστερ, είναι επίσης ένα από τα γνωστά ψέματα. Το θέμα ήταν πάντα, μα πάντα, μα πάντα,  απλά να επιτρέπετε.

Θα αρχίσετε να βλέπετε τον εαυτό σας σαν Μάστερ. Θα αρχίσετε να αναγνωρίζετε, καθώς θα πλησιάζετε τα τελευταία κεφάλαια, θα λέτε στον εαυτό σας: « Το έχω κάνει αυτό. Εγώ είμαι αυτός ο Μάστερ για τον οποίο γίνεται λόγος εδώ μέσα». Θα μετακινηθείτε  από την θέση του μαθητή , του κατά καιρούς αδέξιου μαθητή, του  υπεραγχωμένου μαθητή, του μαθητή που προσπαθεί τόσο σκληρά να φωτιστεί. Θα μετακινηθείτε  από αυτή την θέση στην συνειδητοποίηση ότι  ακριβώς αυτός ο Μάστερ για τον οποίο μιλούσαν εδώ στα Απομνημονεύματα, στην πραγματικότητα είστε εσείς. Κι όταν συμβεί αυτό,  χαμογελάτε με ένα μεγάλο χαμόγελο και συνειδητοποιείτε , ότι ήταν εκεί από την αρχή, συνέχεια, και δεν ψάχνετε άλλο πια για τον Μάστερ. Απλά  κάνετε χώρο για τον Μάστερ.
Το βιβλίο μας, και πιστεύω ότι θα ακολουθήσουν κι άλλα. Δεν ξέρω πόσο καλά θα πάει η κυκλοφορία του. Δεν πειράζει όμως. Είναι περισσότερο μια ενεργειακή τελετή για τα τελευταία 16 χρόνια με τον Τοβία, με μένα. Είναι μια ενεργειακή τελετή. Μια γιορτή για το ταξίδι μας. Είναι χωρισμένο σε ιστορίες, έτσι ώστε να μπορείτε να διαβάζετε μία πριν πέσετε στο κρεβάτι την νύχτα, να διαβάσετε μία όταν έχετε διάθεση για μελέτη, όταν έχετε αγωνία, ή όταν είστε προβληματισμένοι ή μπερδεμένοι, αλλά είναι οι δικές μας ιστορίες.
Κι έτσι λοιπόν, αγαπημένοι μου φίλοι, θέλω να σας ευχαριστήσω που λάβατε μέρος σ αυτό το βιβλίο. Το λέω ξανά, το όνομά μου βρίσκεται στο εξώφυλλο, αλλά δεν μπορούσαν να χωρέσουν όλα τα ονόματα. Ο εκδότης επέμενε. Είπα: «Όχι, σε παρακαλώ. Δεν θέλω να μπει το όνομά μου», αλλά ο εκδότης επέμενε. Λέμε και καμιά ιστορία πότε –  πότε, εντάξει;

Το Σημερινό Σχήμα
Μιας και μιλάμε για ιστορίες, μας δίνετε εδώ σήμερα μια ευκαιρία. Προετοίμασα δυο εκδοχές του σημερινού Shoud: Να κάνω διάλεξη ή να πω ιστορίες. Λίντα, το μικρόφωνο στο ακροατήριο, σε παρακαλώ.
Λίντα: Ω, ευχαρίστως, αρκεί να το βρω. Πάμε.
Αντάμους: Έχουμε μια επιλογή να κάνουμε. Θα σας άρεσε περισσότερο να ακούσετε ιστορίες ή διάλεξη; Λίντα, σε παρακαλώ, το μικρόφωνο σε οποιονδήποτε σου φαίνεται έτοιμος.
Φρεντ: Θα ήθελα να ακούσω ιστορίες.
Αντάμους: Ιστορίες. Οκ, καλώς. Ένας πόντος για τις ιστορίες. Ο επόμενος.
Λίντα: Να βρω κάποιον παράξενο.
Αντάμους: Ιστορίες ή διάλεξη; Έχω προετοιμάσει τον λόγο μου. Δεν έχω προετοιμάσει καμία ιστορία, αλλά θα αυτοσχεδιάσω στην πορεία.
Σαρτ: Ναι, φτιάξε κάνα δυο καλές ιστορίες.
Αντάμους: Να φτιάξω κάνα δυο καλές. Για ποιο θέμα;
Σαρτ: Για την ζωή μου ( γέλια).
Αντάμους: Θα χρειαστεί να την  διανθίσουμε…
Σαρτ: Ω, ναι! Μεγάλες στιγμές!
Αντάμους: Ναι, μεγάλες στιγμές. Οκ. Δύο πόντοι για τις ιστορίες  λοιπόν. Παρακάτω. Την διάλεξη κανείς; Είναι πολύ διασκεδαστική διάλεξη,  είναι για την φυσική.
Τέρι: Γιατί να μην κάνουμε και τα δύο;
Γιατί να μην κάνουμε και τα δύο; Καλώς. Καλώς. Δεν έχει πρόβλημα ( το κοινό λέει : Ναι! Και μερικοί χειροκροτούν). Θα μπορούσα να πω ιστορίες υπό τύπον διάλεξης!
Αντάμους: Δύο ακόμα. Βλέπω πού πάει το θέμα. Ω, εκεί στο βάθος, έχουμε τους ανθρώπους με τα φωτεινά σώματα…. (  πάνω στα  κοστούμια τους έχουν περάσει  Χριστουγεννιάτικα φωτάκια). Εμπρός λοιπόν, εσείς οι τρεις με τα φωτεινά σας σώματα.
Αντάμους: Ιστορία ή διάλεξη;
Σώμπρα 1 ( γυναίκα):  Ιστορία.
Αντάμους: Ιστορίες, ιστορίες. Ας κάνουμε μια προσπάθεια από την άλλη πλευρά του χώρου.
Λίντα. Νομίζω πως αυτή η πλευρά έχει μια προκατάληψη με τις ιστορίες.
Αντάμους: Ιστορίες ή διάλεξη;
Σώμπρα 2 ( γυναίκα): Και τα δυο!
Μαρκ: Και τα δυο!
Αντάμους: Και τα δυο. Και ιστορίες και διαλέξεις. Οκ. Ακόμα μία τελευταία ψήφο.
Λίντα: Μια τελευταία- ωου, ωου! Σόρι, σόρι ( παραπατάει).
Αντάμους: Νομίζω πως η ψηφοφορία έχει κριθεί.
Αντάμους: Γιατί οι άνθρωποι αγαπούν τις ιστορίες; Γιατί σας αρέσουν οι ιστορίες; Γιατί; Είχατε την ευκαιρία, θα μπορούσα να σας έκανα διάλεξη. Θα μπορούσαμε να είχαμε βγάλει  τον πίνακα. Θα μπορούσαμε να είχαμε διεισδύσει στην απόλυτη φυσιολογία της ζωής. Ναι.
Λίντα: Δεν τον είχαμε δει με φόρμα εργασίας μια μέρα, και τώρα φοράει σμόκιν;
Αντάμους: Ναι.
Τζο Ντι: Ναι , μπορώ να τα κάνω όλα.
Αντάμους: Κάνε τα όλα. Έτσι λοιπόν, τι είναι  αυτό που σας γοητεύει στις ιστορίες;
Τζο Ντι.: Με τις ιστορίες οι άνθρωποι βγαίνουν από την παρούσα τους πραγματικότητα  και μπαίνουν  μέσα στην δική τους ιστορία.
Λίντα: Ωωωω!
Αντάμους: Στην δική τους ιστορία.
Τζο Ντι: Έτσι λοιπόν, πες μου μια ιστορία.
Αντάμους: Θα πούμε κάνα δυο. Θα πρέπει να σκεφτώ γρήγορα, είχα προετοιμάσει μια διάλεξη. Πίστευα ότι ήσαστε ακροατήριο διαλέξεων, αλλά δεν είχα καταλάβει ότι σας αρέσουν οι ιστορίες.
Θέλετε  παραμύθια; Θέλετε  ιστορίες ακατάλληλες για ανηλίκους; Θέλετε…(γέλια)… Δεν με νοιάζει….
Λίντα: Όχι!
Αντάμους: Δεν με νοιάζει. Λίγο ακόμα. Τι είναι αυτό που σας αρέσει στις ιστορίες;
Υβόν: Είναι βγαλμένες από την καρδιά..
Αντάμους: Μα ναι, είναι αλήθεια. Βγαίνουν από την καρδιά. Τι άλλο; Γιατί οι άνθρωποι αγαπούν τις ιστορίες; Ντέιβιντ.
Ντέιβιντ: Μας βγάζουν από το μυαλό και μας πάνε στην φαντασία και στα συναισθήματα.
Αντάμους: Ναι, απολύτως.
Σώμπρα 3( γυναίκα).  Είναι απόδραση.
Αντάμους: Ωραία. Ελπίζουμε πως θα αποδράσουμε λιγάκι σήμερα. Θα αποδράσουμε από….
Σώμπρα 4 ( άντρας): Θα το μετανιώσω που το λέω, αλλά μας δίνουν  εσωτερικές  ενοράσεις σχετικά με το ποιοι είμαστε.
Αντάμους: Μας δίνουν ενοράσεις. Ναι, αν ειπωθούν  με έναν  διαφορετικό, πιο προσωπικό τρόπο, μας δίνουν ενοράσεις. Εξαιρετικά. Εξαιρετικά.
Και η επόμενη ερώτηση που θα σας κάνω είναι: Ποια είναι η δική σας ιστορία;

Ποια είναι η Δική σας Ιστορία;
Αντάμους: Με είκοσι ή λιγότερες λέξεις.
Αντάμους: Εντάξει, θα προσθέσω ή θα αφαιρέσω κάποιες λέξεις. Ποια είναι η δική σας ιστορία καθώς κάθεστε σήμερα εδώ; Ποια είναι η δικιά σας ιστορία. Εμπρός.
Λέσλι: Απλά σκεφτόμουν ότι καθώς είσαι … ήταν μια  βόλτα διασκέδασης και δεν έχει τελειώσει  ακόμα.
Αντάμους: Ναι. Ωραία. Ωραία. Θέλεις κι άλλο από αυτή την βόλτα διασκέδασης;
Λέσλι: Ω, ναι!
Αντάμους: Ή μήπως θέλεις να τελειώσει πια;
Λέσλι: Όχι, όχι, όχι. Θέλω να κρατήσει πολύ ακόμα  αυτή η βόλτα της διασκέδασης.
Αντάμους: Η ιστορία της Λέσλι. « Ήταν μια διασκεδαστική βόλτα και δεν έχει τελειώσει ακόμα». Ωραία. Μου αρέσει.
Έντιθ: Γεια σας.
Αντάμους: Ποια είναι η δικιά σου ιστορία;
Έντιθ: Είμαι ευτυχισμένη που ανακάλυψα τον Βυσσινί Κύκλο το 1999 και μελέτησα και έμαθα από τον Τοβία και τον Κουτχούμι, και τον αγαπώ πολύ και πιστεύω ότι είστε όλοι σας καταπληκτικοί κι αυτό είναι όλο.
Αντάμους: Η ιστορία σου λοιπόν είναι ο Βυσσινί Κύκλος. Ναι. Και,  Έντιθ, το ξέρεις πως είσαι παγκόσμια ροκ σταρ.  Περίμενες ποτέ αυτό να μπει στην δικιά σου ιστορία;
Η Έντιθ, που ανακαλύπτει τον Βυσσινί Κύκλο την ώρα της απελπισίας. Την στιγμή που η ζωή της είναι μια έρημος, χωρίς καμιά ελπίδα για το αύριο, ξαφνικά, το όνομα « Τοβίας» έρχεται στο μυαλό της. «Τοβία! Τοβίας!» ρωτάει όλους γύρω της. «Τι ξέρετε για αυτόν τον Τοβία; Ακούω συνέχεια το όνομά του μέσα στο κεφάλι μου». Και τελικά κάποιος της λέει: « Έντιθ, ψάξε στο ίντερνετ.» « Ω!» Πληκτρολογεί στο ίντερνετ – «Τοβίας» και Βυσσινί Κύκλος – «Τι  είναι αυτή η περίεργη γνώση; Πού πάω να μπλέξω; Τι θα κάνουν; Θα κάνουν ανθρωποθυσίες στις συγκεντρώσεις τους , ή ίσως να θυσιάζουν ανθρώπους  και ζώα;» (γέλια)

Μια μέρα όμως αποφασίζει να εμφανιστεί. Μεταμφιέζεται σε έναν όμορφο καλοντυμένο άντρα κι εμφανίζεται στην συνάντηση, κάθεται και ξαφνικά ξεσπά σε κλάματα. «Είμαι στο σπίτι μου», λέει. «Είμαι στο σπίτι μου. Γύρω μου είναι άνθρωποι σαν και μένα. Ίσως όχι ακριβώς σαν εμένα, αλλά περιβάλλομαι από ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν. Είμαι στο σπίτι μου στον Βυσσινί Κύκλο.» Και μετά συνειδητοποιεί ότι γνώριζε όλους όσους ήταν εκεί, όλους όσους παρακολουθούν online. Τους γνωρίζει εδώ και αιώνες. ΄

Έκαναν μια παλιά συμφωνία να επιστρέψουν στην Γη την κατάλληλη ώρα και στο κατάλληλο μέρος, με την κατάλληλη ομάδα ανθρώπων, για να κάνουν κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ ξανά, ποτέ σε ολόκληρη την Δημιουργία. Λέγεται: Ενσωματωμένη φώτιση.  Ούτε καν οι Αναληφθέντες Δάσκαλοι, που συχνάζουν στο Κλαμπ των Αναληφθέντων Δασκάλων δεν μπόρεσαν να μείνουν για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.
Η Έντιθ λέει: « Αυτό είναι. Είμαι στο σπίτι μου, στον Βυσσινί Κύκλο». Όμως δεν ήξερε ότι μέσα σε λίγα χρόνια το όνομα Έντιθ θα βρίσκονταν στα χείλη των Σώμπρα σε ολόκληρο τον πλανήτη ( γέλια και χειροκροτήματα). « Έντιθ! Έντιθ, σ αγαπώ, Έντιθ!» Δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι η Έντιθ θα γινόταν … ( το κοινό ψέλνει: Έντιθ! Έντιθ! Έντιθ! Και ο Αντάμους γελάει)…. Δεν είχε ποτέ της καταλάβει, ότι θα γινόταν μια σταρ στο facebook, ότι  το Έντιθ δεν θα ήταν απλά ένα όνομα, απλά ένα πρόσωπο, αλλά ένα μέρος στον Βυσσινί Κύκλο-  η καρέκλα της Έντιθ ( γέλια).
Βλέπεις Έντιθ, έτσι λέγεται μια ιστορία. Και είναι μια αληθινή ιστορία. Είναι μια αληθινή ιστορία ,αλλά αυτό που θέλω να τονίσω σήμερα είναι η δική σου παρουσία μέσα στην ιστορία. Εσύ είσαι η ιστορία. Είσαι πολλές , πάρα πολλές ιστορίες. Γιατί σκοντάφτεις σ’ αυτή την ιστορία; Γιατί λες: « Ε, απλά κάθομαι εδώ πέρα. Δεν ξέρω τι κάνω εδώ και είμαι….( με βαριεστημένο ύφος). Είσαι μέσα στην ιστορία. Μπορείς να το βγάλεις αυτό στο φως;

Χρησιμοποιώ ιστορίες για να πω μια ιστορία. Χρησιμοποιώ ιστορίες, όπως στο βιβλίο, για να μοιραστώ την σοφία, για να το κάνω ενδιαφέρον, για να μην είναι βαρετό.
Έχετε ποτέ παρακολουθήσει  αυτές τις διαλέξεις μαζί με άλλους, όπως πνευματικές διαλέξεις;  Πόσο άχρωμες και βαρετές είναι;  Μουντές. Και ξέρω πως κάποιοι  από εσάς σκέφτεστε, ότι αυτή είναι η δουλειά σας. Ε λοιπόν, αλλάξτε την ( γέλια).
Είναι βαρετές, γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να γελάσουν, δεν γελάνε με τις δικές τους ιστορίες. Παίρνουν τόσο σοβαρά τον εαυτό τους! Και όταν συνειδητοποιείτε, ότι  όλα είναι ιστορία –  παίρνουμε, για παράδειγμα , την ιστορία της Έντιθ και την φωτίζουμε κάπως. Την ψεκάζουμε με λίγη ζάχαρη, με λίγο αλάτι και λίγο ξύδι για να την κάνουμε ενδιαφέρουσα, γιατί υπάρχει και ζάχαρη και αλάτι και ξύδι στην ζωή της.
Την εμπλουτίζουμε – δεν λέμε ψέματα, απλά την εμπλουτίζουμε – γιατί, όπως σας λέω τόσο συχνά, πιάνεστε σ’ αυτά τα πρότυπα που έχτε για τον εαυτό σας και πιστεύετε πως είναι αληθινά. Έχετε βιώματα από το παρελθόν σας και πιστεύετε ότι αυτό συνέβη και ξαφνικά σας γίνεται ρουτίνα. Είναι βαρετό, όπως αυτές οι συνεδρίες συμβουλευτικής,  όπου όλοι κάθονται μαζί συζητώντας για τις ανιαρές ζωές τους.
Θεέ μου, μακάρι να σηκωνόταν κάποιος και να έλεγε: « Έχω μια ιστορία, έχω μια σπουδαία ιστορία. Ήμουν ένας χαμένος άγγελος.  Ήμουν εδώ, στον πλανήτη Γη, σ’αυτό το φυσικό σώμα, που αντιπαθώ ακόμα. Δεν το αντέχω. Ήμουν εδώ, τόσο πληγωμένος από τις ενέργειες των ανθρώπων γύρω μου, τόσο κακές, τόσο ελεεινές, τόσο απειλητικές. Αν μπορούσαν, δεν θα έκλεβαν μόνο το αίμα σου και τα χρήματά σου, αλλά και την ίδια σου την ψυχή. Και τι έκανα; Κατέληξα να πνίξω τον εαυτό μου στο αλκοόλ. Έγινα αλκοολικός. Εκμεταλλεύτηκα την οικογένειά μου. Έχασα την δουλειά μου και όλα μου τα χρήματα. Ξέρετε όμως, κάποιος πρέπει   να βυθιστεί μέσα στην πιο σκοτεινή, στην πιο βαθειά  απελπισία. Να δει πόσο βαθιά και πόσο κάτω είναι η άβυσσος, κι αυτό ακριβώς έκανα μαζί με τον Τζακ Ντάνιελς. ( το ουίσκι ).
Λίντα: Εμένα περιγράφεις; ( γέλια)
Αντάμους: Αυτή είναι η διαφορά. « Ε λοιπόν, ξέρετε, είμαι αλκοολικός. Δεν έχω προσωπική  ζωή. Έρχομαι σε αυτές τις συνεδρίες. Πίνω καφέ και βαριέμαι του θανατά.» ( με βαριεστημένη φωνή ξανά. Γέλια)
Η ζωή σας είναι μια ιστορία! Κι αυτό εδώ ( δείχνει το βιβλίο) είναι απλά μια εκπροσώπηση. Είστε μέσα εδώ. Η ενέργειά σας, οι εμπειρίες σας.  Η ζωή σας είναι μια ιστορία. Κάντε την ενδιαφέρουσα. Λέτε: « Δεν ξέρω αν μπορώ να ανέβω στην σκηνή και να κάνω αυτά που κάνεις εσύ Αντάμους. Δεν ξέρω αν το χω μέσα μου να μπορώ να διηγηθώ την ιστορία μου».

Το έχετε! Απλά παίρνετε μια βαθιά αναπνοή και μπαίνετε στην ροή. Βγαίνετε από το μυαλό και διασκεδάζετε μαζί του. « Ήμουν στην πιο, σκοτεινή κόλαση, μια κόλαση τόσο βαθιά, που  κανένας άλλος άνθρωπος δεν βρέθηκε ποτέ, αλλά αναδύθηκα. Έμαθα από αυτό, ότι δεν μπορούσα να είμαι συνέχεια στο φως μου. Έμαθα ότι δεν μπορούσα  να είμαι το καλό παιδί, το καλό κορίτσι, με τρέλαινε. Κι έτσι, τι έκανα; Βούτηξα όσο πιο βαθιά μπορούσα.
Μπήκα στο τρένο του αλκοολισμού και το οδήγησα στον πάτο, κι αυτό που έμαθα είναι ότι είμαι και τα δύο, και φως και σκοτάδι. Έμαθα ότι , για να είσαι αληθινός, δεν πρέπει να προσπαθείς να είσαι μόνο ο καλός , καθαρός εαυτός. Για να είσαι αληθινός, χρειάζεται να βουτήξεις όσο πιο βαθιά μπορείς μέσα στα προβλήματά σου. Όχι να δραπετεύεις από τα προβλήματα,  ούτε να κρύβεσαι από αυτές τις φωνές στο κεφάλι σου, αλλά να βυθίζεσαι όσο πιο βαθιά μπορείς, μέσα σε κάθε κομμάτι του εαυτού σου»
Αυτή είναι μια ιστορία. ( χειροκροτήματα).
Λίντα: Ουάου!
Αντάμους: Αυτή είναι μια ιστορία. Πάμε για λίγες ακόμα. Ποια είναι η δική σου ιστορία; Προσπαθήστε να ακολουθήσετε το παράδειγμά μου. Μικρόφωνο. Ποια είναι η δική σου ιστορία; Ζωηρέψτε την λιγάκι. Ρίξτε της λίγο πιπέρι, λίγο ταμπάσκο. Ποια είναι η ιστορία σου; Ω, όλοι μουρμουράτε: « Λίντα, σε παρακαλώ, μην μου φέρεις το μικρόφωνο» (γέλια). Ποια είναι η δική σου ιστορία, αγαπητή;
Καρολάιν: Η ιστορία μου είναι η εξής: Μεγάλωσα, είχα μια υπέροχη παιδική ηλικία, μετά παντρεύτηκα και με παράτησε, και μετά γνώρισα τον υπέροχο φίλο  κι εραστή μου και έχουμε ταξιδέψει σε  όλο τον κόσμο και η ζωή μου έχει γίνει υπέροχη.
Αντάμους: Ουάου! Να μια καλή ιστορία ( χειροκροτήματα). Από την απελπισία και την φτώχια – όχι, μάλλον ξεκίνησες με μια καλή παιδική ηλικία;
Καρολάιν: Ναι.
Αντάμους: « Οι γονείς μου  με αγαπούσαν, με νοιάζονταν , με παραχάιδευαν, αλλά δεν είναι αυτό που χρειάζονταν η ψυχή μου. Δεν θα ζήσω έτσι. Δεν θα ακολουθήσω τον εύκολο δρόμο. Κι έτσι, με το που θα απελευθερωθώ, θα παντρευτώ έναν απερίγραπτο άνθρωπο, έναν σκοτεινό άνθρωπο που θα μου φέρεται , όπως δεν μου φέρθηκε κανείς ποτέ. Που θα με κακομεταχειρίζεται ενεργειακά και διανοητικά και με όλους τους τρόπους, για να ανακαλύψω τελικά τον πραγματικό έρωτα της ζωής μου, που δεν είναι αυτός που κάθεται δίπλα μου, αλλά είναι  αυτός που Εγώ Είμαι. Κι έτσι μοιράζομαι την αγάπη αυτή με τον άντρα που κάθεται δίπλα μου.» Η επόμενη ιστορία μας έρχεται από… θέλετε να μας πείτε την δική σας ιστορία , κύριε;
Βινς: ( ο σύζυγός της) Εγώ;
Αντάμους: Ναι. Γιατί όχι;
Βινς: Την γράφω ακόμα την ιστορία μου.
Αντάμους: Ακόμα γράφεις την ιστορία σου.
Βινς: Είναι όμως φανταστική. Δεν ξέρουμε πώς θα τελειώσει ή πού το πάει. Αλλά…
Αντάμους: Θα μπορούσα να βοηθήσω;
Βινς: Ακόμα συνεχίζω την εκπαίδευση.
Αντάμους: Ένας έξυπνος άντρας, όμορφος , με μια εκπληκτική καριέρα , ζει την ζωή του αλλά διαρκώς αναρωτιέται: «Γιατί είμαι εδώ; Ποιο είναι το νόημα όλων αυτών;»
Αντάμους: Ευχαριστώ. Πιστεύω πως ήταν ένα εντυπωσιακό ταξίδι στην ανθρώπινη φύση, να έχεις όλα όσα επιθυμείς, να ξέρεις ότι η έχεις δυο δυνατά κλειδιά: την ευφυΐα και την γοητεία σου. Και μετά συναντάς μια παλιά…
Βινς: Ουάαου!
Αντάμους: Μια παλιά , πανέμορφη, αγαπημένη φίλη. Την συναντάς και ανεβάζεις την ζωή σου σε ένα ολοκαίνουργιο επίπεδο.
Βινς: Ναι
Αντάμους: Ανεβάζεις την ζωή σου σε ένα εκπληκτικό επίπεδο αγάπης.
Βινς: Είναι η ακμή.
Αντάμους: Ναι, η ακμή, ο κολοφώνας. Ναι. Αλλά πάντα υπάρχει κάπου το δράμα. Κάποια προβλήματα υγείας εμφανίζονται.
Βινς: ( σε χαμηλό τόνο). Ωωω!
Αντάμους: «Τι συμβαίνει με το σώμα; Έχω τα πάντα στην ζωή μου, όλα όσα μπορούσα ποτέ να φανταστώ, από την ομορφιά της συντρόφου μου, το μοίρασμα της ζωής της, της ψυχής της, και ξαφνικά, προκύπτουν προβλήματα υγείας. Καταραμένο σώμα! Καταραμένο φυσικό σώμα! Τόσο ευάλωτο, τόσο ευαίσθητο στην αρρώστια, στην αδυναμία, στο γήρας. Καταραμένο σώμα, αν δεν ήσουν εσύ, η ζωή μου θα ήταν τέλεια. Γιατί με πρόδωσες βιολογία μου; Γιατί όλα αυτά;»

Μετά αρχίζουν οι μάχες. Οι μάχες με το σώμα, που οδηγούν σε μάχες με το μυαλό: « Τι λάθος έχω κάνει; Γιατί είναι έτσι το σώμα μου; Γιατί δεν μπορώ να το ελέγξω;» Κι όλον αυτό τον καιρό, κάτι σου ψιθυρίζει: «Σταμάτα να προσπαθείς. Σταμάτα να προσπαθείς. Σταμάτα να προσπαθείς να βρεις τον τρόπο να είσαι υγιής. Απλά επέτρεψε. Απλά επέτρεψε.»

Πέρασε αρκετός χρόνος μέχρι να συλλάβω  το μήνυμα, γιατί υπήρχε πολύς φόβος. Υπήρχε θυμός, απογοήτευση και τύψεις , αλλά τελικά είπα: «Αυτό το σώμα δεν είναι  δικό μου. Αυτό το σώμα δεν είναι δικό μου. Το αληθινό μου σώμα, το φωτεινό μου σώμα, είναι αυτό που θα ενσωματωθεί με την βιολογία μου. Αυτό είναι το δικό μου.»
Κι αυτό είναι το μεγάλο βήμα στην ζωή σας, να επιτρέψετε στο φωτεινό σας σώμα να εισέλθει, να διώξετε τον φόβο του θανάτου, που είναι ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα, που πούλησαν ποτέ στον άνθρωπο αυτού του πλανήτη. Να τα διώξετε όλα και τελικά να φτάσετε στο σημείο της πραγματικής  ενσωμάτωσης, της βαθιάς, πολύ βαθιάς ενσωμάτωσης των ιστών, των κυττάρων, του DNA του σώματος, στο σημείο όπου πλέον δεν υπάρχει διαχωρισμός από το σώμα. Ποτέ πια δυσπιστία για το σώμα. Ποτέ πια τύψεις για την κατάχρηση του σώματος κατά τα προηγούμενα χρόνια, κι έτσι  ξαφνικά, έρχεται η αγάπη και η αποδοχή για ολόκληρο το Σώμα της Συνείδησης.
Αυτή είναι η ιστορία σου, φίλε μου.
Βινς: Ουάου.
Αντάμους: Αυτή είναι η ιστορία σου.
Αυτό που θέλω να επισημάνω  σήμερα με  αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου, είναι ότι η κάθε ζωή είναι μια ιστορία. Κάθε ζωή είναι μια πανέμορφη ιστορία, κι εσείς τόσο συχνά κολλάτε στις λεπτομέρειες. Κολλάτε στα ανιαρά σημεία της ιστορίας. Κολλάτε στο δράμα και στον αρνητισμό. Κολλάτε στην προσπάθειά σας να ξεφύγετε  από την ιστορία σας, να φύγετε τρέχοντας. Ή, πιστεύετε ότι θα αλλάξετε την ιστορία σας, βλέποντάς την διαφορετικά, κι αυτό δεν συμβαίνει.
Πάρτε μια βαθιά αναπνοή τώρα και  γίνετε η  ιστορία σας.  Καταλάβετε ότι υπάρχουν τόσα πολλά να συνειδητοποιήσετε, πολύ περισσότερα από το να τα γράφατε απλά σε αν χαρτί: « Η ιστορία μου: Γεννήθηκα, πήγα στο σχολείο. Παντρεύτηκα, εργάστηκα και πέθανα.» Είναι βαρετό. Είναι ένα είδος διάλεξης. Αλλά η ιστορία!Θα σας παρότρυνα να σταθείτε μπροστά από τον καθρέφτη, να σταθείτε στο μπαλκόνι σας, να βγείτε έξω στο δάσος ή οπουδήποτε και να παίξετε την ιστορία σας με θεατρικό τρόπο, όπως έκανα κι εγώ. Το θέατρο είναι τόσο καλό, γιατί όλα είναι απλά μια ιστορία. Δεν κλειδώνεστε μέσα της. Όλα είναι ιστορίες.
Αγαπώ το θέατρο. Αγαπώ τις τέχνες, επειδή απελευθερώνεσαι. Ξεφεύγεις από το μουντό, γκρίζο, ανιαρό επίπεδο του: « Προσπαθώ να τα φέρω βόλτα στην ζωή μου. Απλά προσπαθώ να τα φέρω βόλτα. Ψάχνω για απαντήσεις» .  Οι απαντήσεις είναι εδώ και βρίσκονται στην ομορφιά της δική σας ιστορίας.
Οι προηγούμενες και οι επόμενες ζωές σας – ναι, θα ζήσετε κι άλλες ζωές στο μέλλον, μπορώ να σας το διαβεβαιώσω αυτή τη στιγμή. Ναι. « Ω, σκατά!» . Δεν χρειάζεται να είμαι μέντιουμ για να σας ακούσω. Ξαφνικά, σε ολόκληρο τον κόσμο, ακούστηκε μια ηχώ : « Ω, σκατά!».

Θα σας πω γιατί θα έχετε μελλοντικές ζωές. Γιατί, πρώτα από όλα , δεν υπάρχει χρόνος, κι έτσι, όλες ήδη συμβαίνουν. Δεύτερον, θα κάθεστε και θα συζητάτε με τους Αναληφθέντες Δασκάλους στην Λέσχη των Αναληφθέντων Δασκάλων και θα έχετε μελλοντικές ζωές. Θα είστε συνειδητοποιημένοι και θα ξαναζήσετε άλλη μια φορά. Ίσως όχι ξανά εδώ σε αυτό τον πλανήτη – πιθανον όχι εδώ. Κάπου αλλού. Ίσως σε κάποια καινούργια δημιουργία κάπου, ίσως σε κάποια καινούργια Γη – και υπάρχουν πάρα πολλές καινούργιες Γαίες – ίσως εκεί να κάνετε όλα αυτά που πάντα  θέλατε να κάνετε, αλλά νιώθατε τόσο περιορισμένοι από την μαζική συνείδηση, τόσο περιορισμένοι από τον εαυτό σας και το παρελθόν σας.
Θα έχετε όμως  κι άλλες ενσαρκώσεις  ίσως όχι μέσα σε ένα φυσικό σώμα, ίσως να μην τις ονομάζουμε καν ενσαρκώσεις. Είναι απλά εκφράσεις. Η ψυχή, το πνεύμα, αγαπάει  τις εκφράσεις. Η ψυχή ερωτευμένη με τον εαυτό της, ο συνεχής πνευματικός οργασμός της ψυχής που ερωτεύεται ξανά και ξανά τον εαυτό της οδηγεί στην δημιουργική αυτοέκφραση. Που επεκτείνεται στις προηγούμενες και στις επόμενες ζωές.

Κάτι εντυπωσιακό πρόκειται να συμβεί, κάτι τόσο εντυπωσιακό!  Παίρνω φωτογραφίες –  ο Ντέιβ παίρνει φωτογραφίες, – αλλά εγώ παίρνω ενεργειακές φωτογραφίες..  Καθώς βγαίνετε από την ρουτίνα της ιστορίας σας  και  διασκεδάζετε με αυτήν τώρα –  απελευθερώνεστε τόσο που διασκεδάζετε με την ιστορία σας – καθώς  επιτρέπετε την φώτιση  στην ζωή σας τώρα, αυτό αλλάζει όλες σας τις ζωές. Δεν το κάνετε μόνο γι αυτή την ζωή. Αλλάζει όλες σας τις ζωές – προηγούμενες και επόμενες.

Υπάρχουν κάποιες παλιές ζωές, κάποιες παλιές ιστορίες,  που είναι μπλοκαρισμένες  τόσο πολύ  αυτή τη στιγμή…. Ότι συμβαίνει τώρα είναι απλά μια επανάληψη αυτών των ιστοριών. Σαν μια ταινία επιστημονικής φαντασίας , επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά. Ο Cauldre  μου λέει ότι υπάρχουν κάποιες τηλεοπτικές σειρές γύρω από αυτό – όπως το Westworld –  που δείχνουν πως η ιστορία επαναλαμβάνεται. Είναι αλήθεια, γιατί οι παλιές σας ζωές, παρόλο που είναι νεκρές, κάνουν κύκλους γύρω από την ιστορία τους, ξανά και ξανά μέσα στον χρόνο. Το ίδιο συμβαίνει και με τις μελλοντικές ζωές. Κολλάνε σε αυτούς τους κύκλους και συντηρούν ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο.

Το νιώθετε, σε ένα βαθμό  – είναι μέσα σας, το νιώθετε – και επηρεάζει την τωρινή σας ζωή, γιατί σε αυτή την ζωή κάνετε τα ίδια πράγματα, επαναλαμβάνετε τα ίδια πρότυπα –  πρότυπα κακοποίησης,  πρότυπα των χαμένων ελπίδων, πρότυπα που προσπαθείτε να βρείτε απαντήσεις. Έχετε αυτούς τους τροχούς που στριφογυρνάνε από το παρελθόν κι από το  μέλλον. Τα πάντα είναι κλειδωμένα μέσα στην ιστορία τους.

Το μοναδικό πράγμα γι αυτή την ιστορία που ζείτε τώρα, σε αυτή την ζωή, είναι ότι , είστε εδώ για να τις ξεκλειδώσετε, να τις απελευθερώσετε. Χρειάζεται μεγάλο θάρρος  να το κάνετε. Χρειάζεται πολύ κουράγιο ,γιατί βγαίνετε από τα παλιά πρότυπα. Αψηφάτε τα πρότυπα του νου, τα πρότυπα της μαζικής συνείδησης. Αλλά όταν το κάνετε αυτό, όταν αλλάξετε την ιστορία αυτή, αλλάζετε και όλες τιςυπόλοιπες ιστορίες.
Κάθε προηγούμενη ζωή είναι απλά μια επανάληψη των κύκλων της, ίδιοι παίχτες, ίδια όλα, ξανά και ξανά και ξανά. Δεν τελειώνει με τον θάνατο. Οι ιστορίες επαναλαμβάνονται. Αλλά όταν μία ιστορία σηκώσει κεφάλι, ένα « εσύ» που θα πει: «Φτάνει πια», που θα πει: «Είμαι έτοιμος. Δεν με νοιάζει για κανέναν και για τίποτε». Είναι μια πολύ μεγάλη δήλωση – «Απλά δεν με νοιάζει, γιατί βαρέθηκα να ζω αυτή την ιστορία».

Θέλω να το νιώσετε για μια στιγμή. Έχετε βιώσει την ιστορία αυτής της ενσάρκωσης πολλές, πολλές φορές. Δεν είναι η πρώτη. Επαναλαμβάνετε αυτή την ιστορία. Βγαίνουμε έξω από τα όρια του χρόνου και του χώρου και των πραγμάτων που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι είναι, κι αρχίζετε να συνειδητοποιείτε ότι: « Έχω ξαναβρεθεί εδώ. Το έχω ξανακάνει αυτό. Έχω ξαναβρεθεί εδώ». Γι αυτό είναι απίστευτα βαρετά κάποιες φορές. Αλλά υπάρχει αυτό το κομμάτι του εαυτού σας που λέει: «Όχι πια. Θα σπάσουμε τις αλυσίδες. Όχι πια.»
Τώρα, όλα όσα συμβαίνουν σ αυτές τις ιστορίες ξανά και ξανά και ξανά, κι όλα στις άλλες ιστορίες ουρλιάζουν, λένε: «Δεν μπορείς να φύγεις. Είναι η δικιά σου ιστορία. Πρέπει να διορθώσεις την ιστορία. Πρέπει να γίνεις καλύτερος. Πρέπει να γίνεις πιο άγιος. Πρέπει να τα καταφέρεις καλύτερα  για να μπορέσεις να φύγεις.» Ένα μεγάλο μέρος του εαυτού σας το έχει πιστέψει. Γυρίσατε τρέχοντας πίσω στην παλιά, επαναλαμβανόμενη, βαρετή ιστορία και προσπαθήσατε να διορθώσετε τα πράγματα για να μπορέσετε να φύγετε. Δεν μπορείτε. Είστε απλά σε αυτή την ίδια παλιά ιστορία μέρα με την ημέρα, την μία  ενσάρκωση  μετά την άλλη, μέχρι την στιγμή που θα πείτε: « Φτάνει πια. Τελείωσα με αυτό» – κάτι που όλοι σας έχετε κάνει – και τότε όλα αρχίζουν να αλλάζουν.

Είναι δύσκολο. Η πλοκή – η πλοκή της ιστορίας που ήταν σχεδόν χαραγμένη στην πέτρα – η πλοκή αρχίζει να αλλάζει. Αρχίζει να διαλύεται. Ο χρόνος φεύγει . Οι φίλοι και οι συγγενείς σας φεύγουν. Όλες οι  πνευματικές θεωρίες, η Νέα Εποχή, φεύγουν. Όλα όσα πιστεύατε πως κρατούσατε με αγάπη,  αρχίζουν να φεύγουν. Τότε συνειδητοποιείτε πως ήταν απλά μια ιστορία, και πως μπορείτε να την φτιάξετε όπως εσείς θέλετε.
Κι επίσης συνειδητοποιείτε ότι αλλάζοντας αυτή την ιστορία, αυτό αλλάζει την ιστορία όλων των άλλων ενσαρκώσεων σας, που στην πραγματικότητα, συμβαίνουν ακριβώς τώρα. Όλα αλλάζουν. Αυτό είναι φώτιση. Αυτή  είναι η πραγματική φώτιση. Σας ευχαριστώ. Ένα ηχηρό χειροκρότημα. ( ο Αντάμους γελάει και το κοινό χειροκροτάει).
Αυτό κάνουμε εδώ. Αυτό κάνουμε και γι αυτό είναι δύσκολο κατά καιρούς , και γι αυτό σας αποσπάω την προσοχή, έτσι ώστε να την αφήνετε να μπαίνει μέσα σας χωρίς καθόλου σκέψη, απλά να  επιτρέπετε. Έτσι λοιπόν, ελπίζω να μην σας πειράζει που σας αποσπάω την προσοχή με λίγες  ιστορίες και  λίγες ενοράσεις  που και που.
Θέλετε λοιπόν ιστορίες σήμερα. Οκ, ας φτιάξουμε μια ιστορία. Τι θέμα θα έχει η ιστορία; Θα πιώ λίγο καφέ. Θέλει κανείς άλλος καφέ;

Ας χαμηλώσουμε λίγο τα φώτα της αίθουσας, και την θερμοκρασία. Ναι. Έχει πολλή ζέστη εδώ πάνω. Όλες αυτές οι ιστορίες που απελευθερώθηκαν, ζεματάνε. Ναι. Όχι, είναι εντάξει. Θα κάνω καμιά βόλτα πάνω στην σκηνή και θα χρειαστεί να ανάψουν τα φώτα της σκηνής.
Παίρνουμε μια καλή βαθιά αναπνοή και ξεκινάμε την ιστορία μας.
Ναι, δεν μπορώ να σας πω, απλά διασκεδάστε με τις ιστορίες! Να λέτε ιστορίες για σας και να διασκεδάζετε. Κάποιους  από εσάς, ω ! πόσο θα ήθελα να σας βάλω σε μια από τις θεατρικές μου τάξεις. Θα ήθελα να σα κάνω να λυθείτε κάπως.

Ο Μάστερ και ο Ποδοσφαιρικός Αγώνας

Ο Μάστερ είπε στον Ρότζερ να συναντηθούν…Ο Cauldre λέει: « Πώς το κάνεις αυτό Αντάμους; Δεν ξέρεις καν την ιστορία». Όχι διάολε. Θα δούμε που θα μας πάει. Κάθε ιστορία χρειάζεται μια αρχή, αλλά δεν είναι ανάγκη να ξεκινάει από την αρχή. Μπορεί να ξεκινήσει κάπου από την μέση, αλλά το σημαντικό για την ιστορία, και για τη δική  σας, είναι να κυλάει. Απλά να την κάνετε να κυλάει.

Ο Μάστερ λοιπόν είπε στον Ρότζερ να τον συναντήσει στο πάρκιν στις 11 ακριβώς το Σαββάτο το πρωί. Ο Μάστερ το συνήθιζε αυτό κατά καιρούς με τους μαθητές του, να τους βγάζει έξω, προσωπικά, έναν – έναν, έξω από την τάξη, μακριά από τους άλλους ανθρώπους. Ο Μάστερ συνήθιζε, κάθε τόσο, να βγάζει τους μαθητές του έξω και να συζητάνε για όσα συνέβαιναν στην προσωπική τους ζωή. Κι έτσι ο Μάστερ είπε: «Ρότζερ, θα συναντηθούμε στις 11, θα είμαι στο κόκκινο σπορ αυτοκίνητο στο πάρκιν. Δεν οδηγώ Χόντα.»  Συγνώμη.

Ο Ρότζερ ήταν ενθουσιασμένος. Ήξερε πως θα ήταν δύσκολο. Ήξερε πως ο Μάστερ θα του έλεγε κάποια πράγματα. Ήξερε πως ο Μάστερ θα κοίταζε βαθιά μέσα στην καρδιά του, αλλά ήταν έτοιμος. Ήξερε πως είχε έρθει η ώρα. Ο Ρότζερ προσπαθούσε σκληρά με όλο αυτό το θέμα του γνωρίζειν. Ξέρετε, γνώριζε τις λέξεις. Καταλάβαινε την σημασία του γνωρίζειν όμως, γαμώτο,  είχε δυσκολίες στην πρακτική εφαρμογή του. Προσπαθούσε σκληρά με το : « Τι είναι το Γνωρίζειν; Και πώς θα καταλάβω την διαφορά ανάμεσα στο Γνωρίζειν και σε όλα τα άλλα; Και πώς θα το εφαρμόσω, αν δεν ξέρω πραγματικά τι είναι;»

Κι έτσι ο Ρότζερ ήταν  ιδιαίτερα ενθουσιασμένος, που θα έβγαινε με τον Μάστερ. Εμφανίστηκε στις 11 παρά πέντε, ο Μάστερ ήταν ήδη εκεί, με το σπορ αυτοκίνητό του αναμμένο. Ο Μάστερ είπε: «Ρότζερ, μπες μέσα. Κλείσε την πόρτα.» Κι επίσης είπε: « Με την ευκαιρία, Ρότζερ, όχι, δεν θα σε αφήσω να οδηγήσεις το σπορ αυτοκίνητό μου.» Το ένιωθε πως ο Ρότζερ το ήθελε. Ο Ρότζερ απλά ήθελε να μπει μέσα και να το οδηγήσει, να δοκιμάσει αυτό το υπέροχο σπορ  αυτοκίνητο. Θα έπρεπε να στοιχίζει μια περιουσία. Ο Ρότζερ, δεν είχε καν αυτοκίνητο. Πήγαινε παντού με τα πόδια. Μερικές φορές έπαιρνε το λεωφορείο, δεν είχε καν αυτοκίνητο. Καημένε Ρότζερ. Γι αυτό ο Ρότζερ πήγε σ αυτή την πνευματική σχολή, για να μάθει πώς να φέρει την αφθονία στην ζωή του και να σταματήσει να παίρνει το λεωφορείο.
Ο Ρότζερ μπήκε μέσα, έκλεισε την πόρτα και  ο Μάστερ ξεκίνησε το αυτοκίνητο , με τις ρόδες να σπινιάρουν στο οδόστρωμα. Ήταν σιωπηλοί για λίγο. Ο Μάστερ απολάμβανε την οδήγηση, αγαπούσε την ταχύτητα. Ποτέ δεν πήρε κλήση για υπέρβαση του ορίου ταχύτητας. Αγαπούσε την γρήγορη οδήγηση. Η έξαψη του ανέμου, ο φόβος μήπως τον πιάσουν, αλλά ποτέ δεν τον έπιασαν. Ήταν διεγερτικό για τον Μάστερ. Ξέρετε, περνούσε αρκετό χρόνο με τους… ( ο Αντάμους χασμουρήθηκε)…  μαθητές μέσα στην τάξη. Συγνώμη για την πλήξη. Περνούσε αρκετό καιρό με τους μαθητές στην τάξη και μερικές φορές βαριόταν.  Του χρειάζονταν κάτι τέτοια διαλείματα.

Τρέχοντας στον δρόμο με το σπορ αυτοκίνητο, και τον Ρότζερ να αναρωτιέται πότε θα ξεκινούσε να μιλάει  ο Μάστερ, πότε θα άνοιγαν συζήτηση για τα θέματα του Ρότζερ. Αντί γι αυτό όμως, προς μεγάλη έκπληξη του Ρότζερ, ο Μάστερ ξαφνικά  πήρε τον δρόμο για το γήπεδο ποδοσφαίρου, ακολουθώντας τα άλλα αυτοκίνητα. Ο Μάστερ έκανε ελιγμούς. Οι άνθρωποι κόρναραν και τον έβριζαν κι εκείνος χαμογελούσε. Κι ο Ρότζερ αναρωτιόταν: « Γιατί πάμε στο γήπεδο;» Κι ο Μάστερ το ένιωσε και του είπε: « Ρότζερ, επειδή είναι Σάββατο και έχει  έναν αγώνα ποδοσφαίρου ενός κολλεγίου. Γι αυτό πάμε στο γήπεδο.»

Ο Ρότζερ έξυσε το κεφάλι του και σκέφτηκε: « Πίστευα ότι θα είχα την ευκαιρία να μιλήσω με τον Μάστερ και να συζητήσουμε για κάποια θέματα. Πίστευα πως ίσως πηγαίναμε στην λίμνη. Ξέρω πως του αρέσει το ψάρεμα, αλλά θα πάμε σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Τι είναι όλα αυτά;» Ο Ρότζερ σκέφτηκε: « Ούτε που μου αρέσει το ποδόσφαιρο.». Ο Μάστερ ένιωθε τις σκέψεις του και είπε: «Μου αρέσει το ποδόσφαιρο. Μου αρέσει το ποδόσφαιρο επειδή είναι διττότητα. Είναι η απόλυτη διττότητα. Ζητωκραυγάζεις, ουρλιάζεις και ξεφωνίζεις. Δεν έχει να κάνει με το να είσαι πάντα καλός κι ευγενικός και να κάνεις το σωστό και να είσαι άγιος και ιερός κι όλα τα υπόλοιπα. Θα μπούμε εκεί μέσα. Θα φάμε junk food. Θα πιούμε μπύρες. Θα  βλαστημάμε. Θα βρίσουμε τον προπονητή. Θα ζητωκραυγάσουμε για την ομάδα μας. Θα ζήσουμε , Ρότζερ. Θα ζήσουμε.

Ο Μάστερ βρήκε πάρκιν μπροστά – μπροστά. Δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί από πριν, όπως κάποιοι από εσάς, ξέρετε, που σκέφτεστε: «Πρέπει να βρω θέση πάρκιν μπροστά. Θα στείλω ενέργεια». Ηρεμείστε! Η θέση πάρκιν είναι ήδη εκεί. Δεν χρειάζεται να τη σκέφτεστε. Δεν χρειάζεται να την περιβάλλετε με λευκό φως. Δεν χρειάζεται να της στέλνετε θετική ενέργεια.  Το θεωρείτε δεδομένο ότι  είναι εκεί, κι αυτή είναι. Είναι εκεί. Δεν χρειάζεται να κάνετε κάποια τελετή  για θέσεις πάρκιν. Βλέπω κάποιους από εσάς να κάνετε αυτές τις αλλόκοτες  φασαρίες και τις περιστροφές. Σταματείστε!
Η θέση του πάρκιν είναι εκεί.
Κι έτσι, ο Μάστερ το ήξερε αυτό. Πάρκαραν στην μπροστινή σειρά. Προχώρησαν μέσα στο στάδιο, κι ο Μάστερ κοίταξε τα εισιτήρια. Είχε δυο σετ εισιτήρια. Είχε εισιτήρια για τις πάνω θέσεις, που του τα έδωσε κάποιος. Δεν ήξερε ποιος. Ξέρετε,  αυτά τα πράγματα απλά εμφανίζονται στις τσέπες σας , και ποτέ δεν ρωτάτε από πού ήρθαν Απλά ρέετε.
Είχε κι άλλο ένα σετ εισιτηρίων. Ήταν στην γραμμή 45, οι θέσεις 20. Οκ θέσεις. Οκ. Κι ο Μάστερ σκεφτόταν: «Ποιο από τα δύο; Τις θέσεις ψηλά ή στην 45 γραμμή;» Κοίταξε τον Ρότζερ. « Στην γραμμή 45». Στον δρόμο για τις θέσεις πήραν δύο μπύρες, και οι δυο για τον Μάστερ, και λίγα νάτσος και χοτ ντογκς, κι ο Ρότζερ έβγαλε την μπάρα του σούσι κι αρνήθηκε να φάει ή να πιεί οτιδήποτε από το στάδιο. Τον Μάστερ δεν τον ένοιαζε, γιατί ήξερε ότι μπορούσε να φάει και να πιεί οτιδήποτε. Ο Μάστερ είχε μετουσιώσει από καιρό όλους αυτούς του αλλόκοτους φόβους για το φαγητό και το ποτό και το τι είναι βλαβερό. Τώρα μπορούσε πραγματικά να απολαύσει την ζωή. Μπορούσε να φάει οτιδήποτε ήθελε και να πιεί ό,τι ήθελε και να κάνει ακριβώς ό,τι ήθελε. Δεν ήταν πια δεμένος σε κανέναν από αυτούς τους παλιούς κανόνες, αυτές τις παλιές θεωρίες « πώς να φτάσετε στην φώτιση», γιατί  είχε συνειδητοποιήσει εδώ και πολύ καιρό, να είναι απλά ο εαυτός του.

Κάθισαν λοιπόν στις θέσεις τους και το παιχνίδι ξεκίνησε σχεδόν αμέσως. Ω, σ ευχαριστώ ( η Λίντα του φέρνει φρέσκο καφέ).
Λίντα: Μόνο ένας Μάστερ μπορεί να βρίσκεται σε υπηρεσία.
Αντάμους: Σ ευχαριστώ , είσαι τόσο μα τόσο Μάστερ! Άουτς! Προσπάθησες να την φέρεις στον Αντάμους ζεματώντας την κούπα.

Κάθισαν λοιπόν και σχεδόν αμέσως άρχισε το παιχνίδι, έριξαν την μπάλα και το πλήθος φώναζε καθώς η ομάδα του Μάστερ υποδέχθηκε την μπάλα κι ο ράνερ άρχισε να τρέχει. Η βουή του πλήθους. Σε αυτό το σημείο μπαίνετε εσείς.
Αντάμους και ακροατήριο: Γιούχου!
Αντάμους: Ναι, ωραία. Το παιχνίδι συνεχίζονταν και μετά από λίγα λεπτά, ο Μάστερ, αφού ήπιε μια γουλιά από την μπύρα του – ή τον ζεστό του καφέ – κοίταξε τον Ρότζερ και του είπε: « Λοιπόν, Ρότζερ, ποιο είναι το πρόβλημά σου;»  Κι ο Ρότζερ ζορίστηκε, έμεινε άναυδος – « Γιατί κάθομαι εδώ στον ποδοσφαιρικό αγώνα και μιλάω στον Μάστερ γι αυτό το θέμα; Ήθελα να είμαστε κάπου πιο διακριτικά και ήσυχα».
Ο Μάστερ είπε: «Ρότζερ, ή τώρα ή ποτέ. Τώρα ή ποτέ. Τι συμβαίνει;» Κι ο Ρότζερ είπε: «Ε να, ξέρεις, μελετάω πολύ σκληρά. Σπουδάζω στην σχολή σου εδώ και έξι χρόνια, έχω ξοδέψει αρκετά χρήματα» – μπλα μπλα, πάντα το λένε αυτό – « Ξόδεψα αρκετά χρήματα και νιώθω πως δεν με βγάζει κάπου. Είναι σαν να μην καταλαβαίνω. Ακούω αυτές τις φωνές μέσα στο κεφάλι μου συνέχεια, αλλά είτε είναι λάθος είτε  δεν βγάζουν νόημα. Κοντεύω να τρελαθώ με όλα αυτά». Σε αυτό το σημείο η ομάδα του Μάστερ σκόραρε και το πλήθος τρελάθηκε ( το ακροατήριο  ζητωκραυγάζει  δυνατά κι ο Αντάμους γελάει).

Ο Μάστερ είπε στον Ρότζερ: «Ε λοιπόν Ρότζερ, πες μου περισσότερα γι αυτά  που σου συμβαίνουν». Ο Ρότζερ είπε: «Ξέρεις, Μάστερ, μιλάς για το Γνωρίζειν – Γνωρίζειν – κι ακούγεται εύκολο. Ακούγεται σαν κάτι, που θα έπρεπε να γνωρίζεις πράγματα.»  Κι ο Μάστερ κούνησε το κεφάλι του, ήπιε λίγη μπύρα, έφαγε ένα νάτσο και είπε: « Ε ναι. Απλά γνωρίζεις.» Ο Ρότζερ είπε: « Όμως, Μάστερ, προσπαθώ να κατανοήσω το Γνωρίζειν  και μπερδεύομαι. Ακούω όλες αυτές τις φωνές στο κεφάλι μου και μερικές φορές νομίζω πως είσαι εσύ εκεί μέσα. Και κάποιες άλλες φορές νομίζω πως είναι κάποιος άλλος αρχάγγελος και κάποιες άλλες φορές πως είναι ένας δαίμονας μέσα στο κεφάλι μου και κάποιες φορές πως είναι η μητέρα μου στο κεφάλι μου μέσα, και κάποιες φορές, ένας παλιός διδάσκαλος.
Και μπερδεύομαι τόσο πολύ, γιατί ακούω συνέχεια όλες αυτές τις φωνές μέσα στο κεφάλι μου. Αυτό είναι το Γνωρίζειν  Μάστερ; Αυτό είναι το Γνωρίζειν;» Ο Μάστερ σταμάτησε για μια στιγμή γιατί η ομάδα του κέρδισε την μπάλα από την άλλη ομάδα και το πλήθος τρελάθηκε ξανά ( το ακροατήριο ζητωκραυγάζει πάλι).

Το πλήθος ήταν πολύ θορυβώδες εκείνη την ημέρα. Μιλούσαν και φώναζαν και ούρλιαζαν. Ναι, ναι, ναι! ( το ακροατήριο κάνει πολύ φασαρία). Θόρυβος παντού.( το ακροατήριο εξακολουθεί να κάνει θόρυβο). Άνθρωποι  που πίνουν και τρώνε νάτσος- κραντς , κραντς, κραντς! – πόσος θόρυβος!

Παρόλα αυτά, ο Μάστερ συνέχισε την συζήτηση με τον Ρότζερ και είπε: «Ρότζερ, αυτό δεν είναι Γνωρίζειν. Δεν είναι Γνωρίζειν. Αυτά που παίζουν στο κεφάλι σου είναι παλιές κασέτες. Είναι ηχογραφήσεις, ενεργειακές ηχογραφήσεις μέσα στο κεφάλι σου, που ενισχύουν την ιστορία σου, σε βάζουν να παίζεις την ίδια ιστορία ξανά και ξανά και ξανά.  Και σε έχουν καταμπερδέψει. Σε έχουν μπερδέψει τόσο πολύ σχετικά με τι θα πρέπει να κάνεις και εσύ τις ακούς. Ρότζερ, σε ακούω που μιλάς πότε – πότε για πνευματικούς οδηγούς. Δεν υπάρχουν πνευματικοί οδηγοί γι αυτούς που βρίσκονται σε αυτό το μονοπάτι. Ρότζερ, το Γνωρίζειν δεν έχει καμία σχέση  με όλες αυτές τις φωνές που ακούς. Απολύτως καμία.

Και σε αυτό το σημείο η ομάδα του Μάστερ ανάκτησε την χαμένη μπάλα, και έκανε άλλο ένα κατέβασμα. Το πλήθος τρελάθηκε ( το ακροατήριο ζητωκραυγάζει ξανά). Με την ευκαιρία να σας πω ότι αυτό συνεχίστηκε όλη μέρα. Η ομάδα του Μάστερ τους κατατρόπωσε ολοκληρωτικά.
Και συζήτησαν για λίγο. Ο Μάστερ έκανε μερικές ερωτήσεις στον Ρότζερ σχετικά με τα αισθήματά του. Όχι απλά γι’ αυτά που ακούει μέσα στο κεφάλι του, αλλά για το πώς νιώθει. Και μίλησαν αρκετή ώρα γι αυτό, και τελικά ο Μάστερ είπε: «Ρότζερ κοίτα να δεις τι συμβαίνει. Έχεις Γνωρίζειν. Υπάρχει. Το νιώθω. Όλοι, στην πραγματικότητα, έχουν Γνωρίζειν, αλλά το δικό σου είναι ειλικρινά πολύ καλό. Αλλά το αφήνεις να διαστρεβλώνεται και  να χάνεται μέσα σε όλον αυτό τον θόρυβο στο κεφάλι σου, μέσα σε όλη την σαβούρα κι όλες τις δραστηριότητες που γίνονται μέσα στο κεφάλι σου.

«Γι αυτό σε έφερα σ αυτό το παιχνίδι για να κάνουμε αυτή την συζήτηση, επειδή όλες αυτές οι ζητωκραυγές και οι φωνές και τα ουρλιαχτά , είναι όπως οι φωνές στο κεφάλι σου και σε αποσπούν και  σε δυσκολεύουν να βρεις , να ακούσεις πραγματικά εκείνη την φωνή του εσωτερικού σου Γνωρίζειν. Γι αυτό σε έφερα εδώ, γιατί, η ζωή είναι κάπως έτσι. Όχι τόσο έντονη όσο ένας ποδοσφαιρικός αγώνας, αλλά μοιάζει με την διττότητα, και την μαζική συνείδηση. Υπάρχει πάντα η φασαρία και η απόσπαση και η διττότητα και οι φωνές και  οι ζητωκραυγές, κι επίσης το κλάμα. Βλέπεις εκείνη την ομάδα; Κλαίνε τώρα. Το κλάμα και η απογοήτευση. Ναι, λίγο κλάμα.
Ακροατήριο: Μπουχουχου!
Αντάμους: Μπουχουχου! Μπουχουχου! «Γι αυτό σε έφερα στο παιχνίδι, Ρότζερ, γιατί ήθελα να δεις τι πραγματικά συμβαίνει μέσα στο κεφάλι σου.» Κι ο Ρότζερ το σκέφτηκε για λίγο και σκέφτηκε: « Πράγματι, είναι ένα πολύ καλό σκηνικό. Με βοηθάει να καταλάβω όλες αυτές τις φωνές, όλα τα παιχνίδια που γίνονται μέσα στο κεφάλι μου».
Ο Ρότζερ το σκέφτηκε για λίγο και τελικά είπε: «Ναι αλλά, Μάστερ, δεν είπες ότι είμαι στ’ αλήθεια πολύ καλός στο Γνωρίζειν; Ότι έχω αρκετό Γνωρίζειν;» Ο Μάστερ είπε:  « Ναι, στ αλήθεια έχεις. Είναι φυσικό σου ταλέντο».

Ο Ρότζερ είπε: « Αλλά αν το έχω, γιατί δεν μπορώ να το βρω; Αν το έχω, γιατί δεν το χρησιμοποιώ;» Και με αυτό, ο Μάστερ χαμογέλασε. Ήξερε πως εκεί πήγαινε η συζήτηση. Είπε: «Ρότζερ, υπάρχει κάτι. Αυτό  που κάνεις με το Γνωρίζειν σου, με την εσωτερική σου – δεν είναι καν φωνή, Ρότζερ, είναι Γνωρίζειν, ένα αίσθημα – είναι ένα συναίσθημα, αλλά αυτό που κάνεις είναι  ότι προσπαθείς να το εξανθρωπίσεις. Ρότζερ, προσπαθείς να το βάλεις σε μια ανθρώπινη φωνή, ενώ δεν γίνεται. Προσπαθείς να το βάλεις μέσα σε σκέψεις του νου, ενώ δεν γίνεται. Πάντοτε είχες μέσα σου αυτό το Γνωρίζειν, αλλά δεν το ακούς παρά μόνον αν ηχήσει στ’ αυτιά σου σαν ένας ακόμα πνευματικός οδηγός, ένας ακόμα αρχάγγελος, μια ακόμα μητέρα, ένας ακόμα δάσκαλος, ένας ακόμα άνθρωπος. Αυτό είναι το θέμα. Προσπαθείς να το εξανθρωπίσεις.»

Ο Μάστερ είπε: «Καταλαβαίνω γιατί. Όλοι προσπαθούν να τα εξανθρωπίσουν όλα. Προσπαθούν να τα ταιριάξουν μέσα σε ένα μικρό όμορφο και  κομψό κουτί. Θέλουν να ακούνε φωνές. Δεν θα ακούσεις φωνές με το Γνωρίζειν σου. Δεν θα ακούσεις φωνές με πραγματικά εσωτερικά συναισθήματα, κι αυτό είναι καλό. Δεν θέλεις να εξανθρωπίσεις  κάτι που είναι τόσο πολύτιμο, τόσο αγνό. Δεν θέλεις να το βάλεις μέσα σε μια φωνή. Δεν θέλεις να το φέρεις σε αυτό το επίπεδο. Είναι αυτό το εσωτερικό Γνωρίζειν που δεν καθορίζεται, δεν χρειάζεται ανθρώπινη δομή. Δεν έχει ανάγκη να ακούγεται σαν δάσκαλος ,που κάνει μάθημα μέσα στο κεφάλι σου ή σαν ένας άγγελος που θα σου λέει τι να κάνεις.

«Όλες αυτές οι φωνές, παρεμπιπτόντως, ήταν δικές σου. Δεν ήταν πνευματικοί οδηγοί. Δεν ήταν άγγελοι. Οι άγγελοι δεν χρησιμοποιούν ανθρώπινες λέξεις. Έχει να κάνει με τα αισθήματα. Έχει να κάνει με τον αισθησιασμό. Ήταν φωνές από τις δικές σου παλιές ιστορίες ,που έπαιζαν ξανά και ξανά μέσα στο κεφάλι σου. Κι έτσι, Ρότζερ, την στιγμή που θα σταματήσεις τις προσπάθειες να εξανθρωπίσεις το Γνωρίζειν, το Εγώ Είμαι, και θα επιτρέψεις στον εαυτό σου να ανοίξει στα πραγματικά συναισθήματα, στην πραγματική επίγνωση, τότε θα πεταχτεί μπροστά σου. Τότε θα ανοίξει.»

Ο Ρότζερ το ένιωσε για μια στιγμή και, παρόλο που ήταν σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, παρ’ όλες τις ζητωκραυγές και τις φωνές και τα κλάματα, ο Ρότζερ μπήκε στο συναίσθημα αυτό για μια στιγμή και σε αυτό τον ασφαλή χώρο, ανάμεσα στη μαζική συνείδηση στην γραμμή 10, την στιγμή που η ομάδα ήταν έτοιμη για ένα ακόμα κατέβασμα, παρόλα αυτά ο Ρότζερ επιτέλους το κατάλαβε. Σταμάτα να προσπαθείς να εξανθρωπίσεις το Γνωρίζειν. Απλά επέτρεψε.

Ο Μάστερ ήξερε πως θα ήταν δύσκολο τόσο για τον Ρότζερ όσο και για οποιονδήποτε άλλο, γιατί υπάρχει πάντα αυτή η σφοδρή επιθυμία να ακούνε φωνές ή να βλέπουν εικόνες ή οτιδήποτε άλλο. Αλλά όταν κάποιος μπορεί να είναι στο Γνωρίζειν του και να μην το καθορίζει, να μην χρειάζεται να ξέρει ,πώς βρέθηκε εκεί το Γνωρίζειν  ή ακόμα πού θα τον οδηγήσει, αν βρίσκεται σε αυτή την αγνή κατάσταση συνείδησης, αυτό το Γνωρίζειν θα τον οδηγήσει – θα του δείξει– ποιος πραγματικά είναι. Αυτό το Γνωρίζειν θα είναι η φώτισή του.
Και με αυτό, ο Μάστερ είπε: « Ήπια 40 ουγγιές μπύρα. Πάω για κατούρημα. Θες να σου φέρω κάτι από εκεί κάτω;» ( γέλια). Κι έτσι τελειώνει η ιστορία του Μάστερ και του Ρότζερ. ( το ακροατήριο χειροκροτάει).

Είναι μια ιστορία και είναι… ( κάποιος λέει « Αλλόκοτη»)… μερικώς αλλόκοτη, ναι. Είναι μερικώς αλλόκοτη, μερικώς αληθινή, αλλά βρίσκεστε μέσα σε αυτό τον θόρυβο. Είτε βρίσκεστε σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου , είτε για ψώνια, είτε είστε μόνοι στο σπίτι, υπάρχει πολύς θόρυβος. Υπάρχει ενεργειακός θόρυβος από τα φώτα και από – αυτό που αποκαλείτε ραδιοφωνικές συχνότητες. Παντού υπάρχει θόρυβος. Το κομπιούτερ σας βγάζει θόρυβο ακόμα κι όταν είναι κλειστό – εννοώ , όταν δεν είναι στην πρίζα – βγαίνει θόρυβος από εκεί, γιατί συλλέγει ενέργεια από αυτό που αποκαλείτε ίντερνετ και κάνει θόρυβο  συνέχεια.

Δεν θα μπορέσετε να ξεφύγετε από αυτό ή να δραπετεύσετε, ούτε θα έπρεπε. Ναι, είναι πολύ πιο εύκολο να συντονιστείτε με το Γνωρίζειν σας προχωρώντας στο δάσος μια  όμορφη φθινοπωρινή μέρα, πολύ πιο εύκολο, αλλά μπορείτε να το κάνετε οπουδήποτε.
Μην περιμένετε λέξεις. Σας παρακαλώ, μην περιμένετε λέξεις. Το Γνωρίζειν, το Εγώ Είμαι δεν μιλάει με λέξεις, ούτε θέλει να κάνει κάτι τέτοιο. Όλες αυτές οι φωνές μέσα στο κεφάλι σας, για όλους εσάς που αποδίδεται τις φωνές σε οδηγούς και σε αγγέλους και σε προηγούμενες ζωές και σε μελλοντικές ζωές και σε όλα τα άλλα, είναι δικές σας. Είναι κομμάτια της ιστορίας. είναι χαρακτήρες της δικιάς σας  ιστορίας. Είναι δικές σας. Είναι εντάξει, αλλά μην ενδίδετε. Μην τις βάλετε σε βάθρο. Μην θεωρήσετε ότι είναι μια ανώτερη δύναμη. Είναι απλά χαρακτήρες της ιστορίας σας. Αυτό είναι όλο.

Το πραγματικό Γνωρίζειν έρχεται με μια αίσθηση ευκολίας. Χωρίς προσπάθεια. Χωρίς μάχες και χωρίς αμφιβολία. Απλά είναι εκεί. Δεν μπορείτε να το εξαναγκάσετε να εμφανιστεί. Δεν μπορείτε να φέρετε λιγότερο ή περισσότερο στην ζωή σας, γιατί πάντα είναι εκεί. Έχει να κάνει με το να σταματήσετε να προσπαθείτε να το εξανθρωπίσετε. Σταματήστε να προσπαθείτε να βάλετε μια φωνή ή ένα πρόσωπο ή μια οδηγία ή λέξεις σε κάτι που είναι απλά η φωνή, η ουσία του Εγώ Είμαι.

Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή με την καινούργια μας ιστορία. Ίσως να ετοιμάζουμε ένα νέο βιβλίο. Πάρτε μια καλή βαθιά αναπνοή.

Τώρα η επόμενη ιστορία μας – είναι ημέρα ιστορίας, έτσι; Ή μήπως τώρα θέλετε διάλεξη; ( κάποιοι λένε όχι). Θέλετε άλλη μια ιστορία; Οκ. Θα είναι λίγο διαφορετική αυτή εδώ. Τα φώτα  της αίθουσας παρακαλώ. Είναι … ( ο Αντάμους πίνει μια γουλιά από τον καφέ του) Ααα! Δεν ξέρω τι βάζουν εδώ μέσα, πάντως εμένα μου θυμίζει ρούμι. ( γέλια).

Β΄’ μέρος

Ο Μάστερ και η Αίθουσα Διδασκαλίας.

Η  επόμενη ιστορία. Είναι μια διαδραστική ιστορία ( βασίζεται στην αλληλεπίδραση). Η προηγούμενη ήταν σαν να έφερνε νύστα και έπρεπε απλά να κάθεστε και να ακούτε. Αυτή την φορά δεν έχω ιδέα πού θα μας βγάλει, αλλά δεν έχει σημασία. Είναι διαδραστική. Εντάξει; Είστε έτοιμοι; Η Λίντα θα είναι έτοιμη με το μικρόφωνο, γιατί είναι μια διαδραστική ιστορία.

Όλες οι ιστορίες θα έπρεπε να είναι διαδραστικές , ξέρετε. Ναι, όλες. Η ιστορία της ζωή σας δεν είναι διαδραστική. Εννοώ, βασίζεται περισσότερο σε έναν χαρακτήρα και δεν υπάρχει μεγάλη αλληλεπίδραση με όλες τις άλλες πιθανές  πτυχές.
Έτσι λοιπόν, καθώς θα παίζουμε αυτή την ιστορία, θέλω να καταλάβετε ότι ήρθε η ώρα να κάνετε την δική σας ιστορία διαδραστική. Να διασκεδάσετε μ αυτήν. Δεν έχω ιδέα ποια θα είναι η γραμμή που θα ακολουθήσει η ιστορία, μόνο το ξεκίνημα ξέρω. Πάντα να έχετε μία έναρξη. Ένα σημείο εκκίνησης. Να έχετε το εκκρεμές να κινείτε προς μία κατεύθυνση. Να κάνετε μια αρχή και μετά παρατηρείστε πού πάει, όπως θα κάνουμε στην επόμενη ιστορία, που θα έχει τον τίτλο:
« Ο Μάστερ και η Αίθουσα Διδασκαλίας». Κι έτσι, συγνώμη. ( ο Αντάμους πηγαίνει στο πίσω μέρος της αίθουσας).
« Ο Μάστερ και η Αίθουσα Διδασκαλίας». Θα παίξω τον ρόλο του Μάστερ, φυσικά. Έίχατε καμιά αμφιβολία; Μήπως θέλει να πάρει κάποιος άλλος τον ρόλο; Ευχαριστώ. Τότε θα τον κάνω εγώ.
Ο Μάστερ μπήκε μέσα στην τάξη, αλλά εκείνη την ημέρα ήταν πιο αποφασισμένος από ποτέ. Συνήθως, ο Μάστερ έμπαινε μέσα στην τάξη σαν να πετούσε στον αέρα, αλλά σήμερα οι κινήσεις του ήταν πολύ προσεκτικές. Ο Μάστερ κοίταξε τους μαθητές που ήταν στην τάξη. Ο Μάστερ σκέφτηκε: « Σήμερα, θα πιάσουμε δουλειά. Σήμερα, θα πάμε πέρα από την επιφανειακή συζήτηση,  πέρα από όλες τις βλακείες. Σήμερα, θα πάμε πιο βαθιά, στο πραγματικό  επόμενο βήμα για όλους μου τους μαθητές.»

Ήταν ήσυχοι. Ένιωσαν πως ο Μάστερ ήταν κάπως διαφορετικός στην εμφάνιση και στις κινήσεις του. Συνήθως, τους άρεσε  όταν έμπαινε ο Μάστερ στην τάξη. Ένιωθαν ηρεμία. Ήξεραν πως, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ο Μάστερ ήταν πολύ συμπονετικός μαζί τους και η καθιερωμένη διδασκαλία  θα γινόταν ώρα μάθησης και σοφίας. Αλλά σήμερα ήταν διαφορετικός. Κάποιοι από τους μαθητές αναρωτιόταν. « Ω! μήπως ο Μάστερ έχει θυμώσει για κάτι; Μήπως πέρασε μια άσχημη νύχτα;» Ο Μάστερ ποτέ δεν είχε άσχημα ραντεβού. ( γέλια)

Ο Μάστερ στάθηκε στο μπροστινό μέρος της αίθουσας και κάρφωσε με το αυστηρό του βλέμμα όλους τους μαθητές του. Οι μαθητές άρχισαν να τρέμουν λίγο. « Μήπως  ήπιε πολύ ο Μάστερ και σήμερα έχει πονοκέφαλο;» Ο Μάστερ ποτέ δεν έχει πονοκεφάλους από το ποτό, όσο κι αν πιεί. Γιατί; Επειδή τίποτε δεν μπορεί να τον κάνει να χάσει την ισορροπία του.  Άρα δεν ήταν αυτό. Υπήρχε όμως τόση ένταση πάνω του σήμερα, τόση λαχτάρα. Ο Μάστερ κοίταξε την τάξη, με ένα ύφος γεμάτο αηδία και περιφρόνηση,  έδειξε τον πρώτο μαθητή και του είπε – Λίντα βρες κάποιον που θα θελήσει να είναι παίξει τον  πρώτο μαθητή – τον κοίταξε και είπε: «Τι  είναι αυτό που λείπει από την ζωή σου;» Τι είναι αυτό που λείπει από την ζωή σου.
Αλάγια: Περισσότερα τεστ.
Αντάμους: Θέλεις περισσότερα τεστ στην ζωή σου;
Αλάγια: Θέλω περισσότερα τεστ στην ζωή μου.
Αντάμους:  Φύγε από την τάξη μου.( κάποια γέλια καθώς σηκώνεται να φύγει κι ο Αντάμους ψιθυρίζει) ναι, ναι,  απλά πήγαινε εκεί στο βάθος. Με τέτοιες απαντήσεις φεύγεις από την τάξη μου! Μετά από τόσο καιρό σ αυτή την σχολή, πόσο, δύο βδομάδες, και θέλεις κι άλλες εξετάσεις.! Γι’ αυτό είμαστε εδώ; Γι αυτό πληρώνεις τόσο λεφτά  για να είσαι  στην σχολή μου; Γι αυτό πιάνεις μια καρέκλα ,που θα μπορούσε  να κάθεται κάποιος που στ’ αλήθεια θέλει να μάθει;
Ο Μάστερ είχε ένα ύφος σαν να ήθελε να φτύσει, αλλά δεν το έκανε. Δεν το έκανε, παρόλο που το ήθελε. Κι έδειξε τον επόμενο μαθητή.
Λίντα: Μόφο.
Αντάμους: … και είπε: « Τι είναι αυτό που λείπει, Μόφο;  Τι λείπει; Είσαι πολλά χρόνια εδώ. Ναι. Είσαι στο θεραπευτικό τμήμα»
Μόφο: Είμαι πολύ αφ…
Αντάμους: Σήκω πάνω! Σήκω πάνω όταν μιλάς στον Μάστερ.
Μόφο: Είμαι πολύ αφηρημένος σήμερα, Μάστερ.
Αντάμους: Αφηρημένος γιατί;
Αντάμους: Τι έφαγες Μόφο;
Μόφο: Τα πάντα.
Αντάμους: Τα πάντα. ( ο Αντάμους γελάει). Τα πάντα, Μόφο;
Μόφο: Ναι, ακόμα και το πιάτο.
Αντάμους: Α, ναι, και το πιάτο. Να γιατί έχεις αέρια. Τι λείπει Μόφο; Τι λείπει από την ζωή σου; Έρχεσαι σ αυτά τα μαθήματα, έχουμε πάει μαζί για ψάρεμα, όμως τι είναι αυτό που λείπει;
Μόφο: Ένα σκονάκι.
Αντάμους: Ένα σκονάκι. ( γέλια). Τι να το κάνεις το σκονάκι;
Μόφο: Να έχει όλες τις απαντήσεις.
Αντάμους: Όλες τις απαντήσεις! Το σκονάκι! Πού είναι, Μόφο;
Μόφο: Νομίζω πως το έγραψα στον καρπό μου αλλά το έπλυνα σήμερα το πρωί.
Αντάμους: «Το σκονάκι», λέει. Μπορείς κι εσύ να φύγεις από την τάξη. Καταναλώνεις  πολύτιμο αέρα και πιάνεις πολύτιμο χώρο. Θέλει ένα σκονάκι, λες και δεν μπορεί να καταλάβει ότι είναι ήδη μέσα του… ναι. Όλοι μαζί, ένα, δυο , τρία…
Αντάμους και ακροατήριο: Ωωωω! Ωωωω! Ωωω! ( καθώς ο Μόφο κατευθύνεται στο πίσω μέρος της αίθουσας.)
Αντάμους: Δεν καταλαβαίνεις ότι το σκονάκι βρίσκεται ήδη μέσα σου και είναι δυο απλές λέξεις, Μόφο. Δυο απλές λέξεις. Ποιες είναι αυτές;
Αντάμους: Μπορείς σε παρακαλώ να βγεις έξω; Ω, Θεέ μου! ( κι άλλα γέλια). Δυο απλές λέξεις!
Δυο απλές λέξεις είναι το σκονάκι. Δυο απλές λέξεις. Ποιες είναι αυτές, τάξη; ( το κοινό φωνάζει: « Εγώ Είμαι» και κάποιος λέει: «Εγώ Υπάρχω» ). Δεν μπορούν καν να το  πιάσουν σωστά. Επιτρέπω και και. Μήπως να το γράψω στον πίνακα; Δεν έχουμε πίνακα. Οκ. Δεν θα το γράψουμε. Μπορείτε να το θυμάστε; Αυτή η πλευρά της τάξης, « Επιτρέπω» ( λένε όλοι από αυτή την πλευρά : «Επιτρέπω»). Αυτή η πλευρά της τάξης  «Και» ( η άλλη πλευρά λέει: «Και»). Τώρα, αν τα ενώσουμε  μας δίνουν….
Ακροατήριο: Επιτρέπω, και.
Αντάμους: Και. Αυτό είναι. Αυτό είναι το σκονάκι.  Εσύ να μείνεις εκεί, στο βάθος της αίθουσας. Βρωμάς. Οκ. ( κι άλλα γέλια).
Κι ο Μάστερ στ αλήθεια είχε νευριάσει τώρα. Μετά από τόση διδασκαλία, μετά από τόσα βιβλία, τόσα μαθήματα, μετά από τόσες υπέροχες merabh, τόσο γλυκές merabh, ακόμα δεν το είχαν πιάσει. Μπορείτε να φανταστείτε σε τι επίπεδο βρισκόταν το νευρικό του σύστημα,  όταν έδειξε τον επόμενο μαθητή και είπε: «Τι είναι αυτό που λείπει από την ζωή σου;»
( μια σύντομη διακοπή και ο Αντάμους χασμουριέται) Ω, θα πιώ λίγο καφέ. Τι λείπει από την ζωή σου;
Όλγα: Τίποτα.
Αντάμους: Τίποτα. Τότε, αφού δεν λείπει τίποτε από την ζωή σου, γιατί είσαι εδώ;
Όλγα: Από περιέργεια.
Αντάμους: Λες λοιπόν πως  δεν λείπει τίποτε από την ζωή σου  , και είσαι εδώ απλά από περιέργεια. Περιέργεια για ποιο πράγμα; Τι ανακάλυψες;
Όλγα: Οκ, αυτό που μου λείπει είναι η μνήμη μου.
Αντάμους: Ναι, πιθανών  η μνήμη σου λείπει. Κι έτσι δεν θυμάσαι για ποιο πράγμα ήσουν περίεργη.
Αντάμους: Τι ελπίζεις να μάθεις εδώ, στην πνευματική μας τάξη;
Όλγα: Πρώτα από όλα μου αρέσει η ενέργεια.
Αντάμους: Σου αρέσει η  ενέργεια.
Όλγα: Μμμμ.
Αντάμους: Ω! Είσαι ένα ενεργειακό βαμπίρ.
Όλγα: Ναι, ναι, είμαι, είμαι.
Αντάμους: Ωωω! Ωωω! Ωω! ( το κοινό λέει   κι αυτό: « Ωωω!»).
«Για να το δω καλά αυτό. Αρχίζω να καταλαβαίνω» είπε ο Μάστερ
«Γράφτηκες στην σχολή όχι επειδή υπάρχει κάτι που θα σε ενδιέφερε στ’ αλήθεια να μάθεις, όχι επειδή είσαι στο ταξίδι  της ενσωματωμένης φώτισης, όπως όλοι αυτοί εδώ  οι μαθητές που  εργάζονται σκληρά γι αυτό και που πληρώνουν μετρητά. Είσαι εδώ σαν ένα ενεργειακό βαμπίρ, για να κλέψεις την ενέργειά τους, να καθίσεις στην τάξη κι όπως θα είναι ανοιχτοί στον ασφαλή τους χώρο, όπως θα είναι ευάλωτοι, εσύ κλέβεις την ενέργειά τους.» Αυτή είναι η αλήθεια;
Όλγα: Όχι.
Αντάμους: Μου  κάνει αυτό. Αλλά ο Μάστερ  επέμεινε ότι  αυτή είναι η αλήθεια και της έδωσε μια ακόμα ευκαιρία και είπε: « Τι είναι αυτό που λείπει από την ζωή σου;»
Όλγα: Το να επιτρέπω, φυσικά.Όλγα: Κάπως, με κάποιο τρόπο, δεν μπορώ. Βλέπω οραματικά τον εαυτό μου ελεύθερο, να επιτρέπει τα πάντα.
Αντάμους: Ποια η διαφορά ανάμεσα στο : « παίζουμε μια ιστορία» και στο να μπαίνετε μέσα  στην δική σας ιστορία; Η διαφορά  είναι ότι στην ηθοποιία, απλά αφήνεσαι, παίζεις, το αφήνεις να κυλάει, ενώ εσείς μπαίνετε μέσα στην προσωπική σας ιστορία.
Όλγα: Ναι, οκ.
Αντάμους: Α, οκ. Βγες  από την ιστορία σου. Γύρνα πίσω, και βγες από την ιστορία σου γιατί, βλέπεις πόσο εύκολο είναι να κολλήσεις στην δικιά σου ιστορία;
Όλγα: Μμμ.
Αντάμους: Ακόμα κι όταν λέμε ιστορίες για να διασκεδάσουμε. Πίσω λοιπόν στην ιστορία. Παίξε θέατρο. Είμαστε στην αίθουσα διδασκαλίας με τον Μάστερ και ο Μάστερ λέει με θεατρικό ύφος: «Και τι είναι αυτό που λείπει από την ζωή σου;» Κι εσύ λες, θεατρικά, απαντάς…
Όλγα: Μμμ….( κάποιος λέει: «Σεξ»)
Αντάμους: Σεξ!
Αντάμους: Κι εκείνη λέει – ωραία. Σ ευχαριστώ.
Όλγα: Ακριβώς.
Αντάμους: Σ ευχαριστώ. Λέει , «Σεξ». Δεν πιστεύει πως είπε κάτι τέτοιο, όμως όλοι οι άλλοι το άκουσαν. Εγώ το άκουσα. Εσύ το άκουσες; Είπε: « Σεξ».
Όλγα: Να κάνουμε ριπλέι; Ρώτα με ξανά.
Αντάμους: Οκ ( γέλια). Τι είναι αυτό που λείπει από την ζωή σου;
Όλγα: ( με δυνατή φωνή). Το Σεξ! ( πολλά γέλια).
Αντάμους: Και ο Μάστερ λέει: « Πότε ήταν η τελευταία φορά που…»
Λίντα: Μην απαντήσεις! ( κι άλλα γέλια).
Αντάμους:  « … που είχες έναν καλό θορυβώδη οργασμό;
Όλγα: Δεν θυμάμαι.
Αντάμους: Και ο Μάστερ λέει: « Θα ήθελες έναν;» ( γέλια)
Όλγα: Τρελά!
Αντάμους: Πόσο πολύ το θέλεις;
Όλγα: Πολύ.
Αντάμους: Πολύ. Θα σου προτείνω λοιπόν το εξής. Όταν τελειώσουμε το μάθημα σήμερα, γύρνα στο δωμάτιό σου, κλείδωσε την πόρτα. Κάνε ένα ζεστό μπάνιο και για μια φορά, για μια φορά , άγγιξε τον εαυτό σου. Άγγιξε τον εαυτό σου, όπως θα ήθελες να σε αγγίξει ο μεγαλύτερος εραστής της Γης. Άγγιξε τον εαυτό σου με πολλή  αγάπη και κατανόηση για το σώμα σου. Άγγιξε τον εαυτό σου σαν να είσαι ο μεγαλύτερος εραστής, γιατί  είσαι. Άγγιξε τον εαυτό σου και μην νιώσεις  ντροπή, που τον φέρνεις  στην μεγαλύτερη ένωση του σώματος, του νου και του πνεύματος, που θα μπορούσε ποτέ να βιώσει  ο άνθρωπος , κι ακόμα περισσότερο οποιαδήποτε ύπαρξη στη δημιουργία, γιατί όταν ένας άνθρωπος αγαπάει τον εαυτό του δεν υπάρχει ενοχή ούτε ντροπή. Όταν ένας άνθρωπος αγαπάει τον εαυτό του έτσι, μιμείται την ψυχή, γιατί η ψυχή,  συνεχώς ερωτεύεται τον εαυτό της. Ωραία.

Επόμενος και τελευταίος γι αυτή την ιστορία, πριν πάμε στην επόμενη ιστορία μας. Είμαστε μέσα στην τάξη. Ο Μάστερ έχει ακόμα αυτό το ύφος της ξινής απέχθειας στο πρόσωπό του κι ο Μάστερ ψάχνει για τον επόμενο μαθητή που κρατάει το μικρόφωνο και λέει: « Τι είναι αυτό που λείπει από την ζωή σου;». Και ο μαθητής σκέφτεται:  « Γιατί ο Μάστερ διαλέγει συνέχεια εμένα;» «Τι είναι αυτό που λείπει από την ζωή σου;».
Σώμπρα 5: Εμμμ….
Έντιθ: Πες του, οι άνθρωποι που έστειλες στην τουαλέτα ( ο Σώμπρα 5 γελάει).
Αντάμους: Θέλεις να είσαι η επόμενη;
Έντιθ: Όχι, δεν θα πάω.
Σώμπρα 5: Στην πραγματικότητα, βρίσκονται εκεί πίσω, τους βλέπω ( μιλάει για την Αλάγια και τον Μόφο). Ναι.
Αντάμους: Είναι απλά μια ιστορία. Παίζουμε θέατρο. Οκ. Τι είναι αυτό που λείπει από την ζωή σου; Μίλα! Μίλα! Δεν έχω πολύ χρόνο. Το μάθημα τελειώνει σε τρία λεπτά.
Σώμπρα: Οκ!
Αντάμους: Τι είναι αυτό που λείπει από την ζωή σου;
Σώμπρα 5: Ίσως… ολοκληρωτική πίστη και εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.
Αντάμους: Πίστη κι εμπιστοσύνη στον εαυτό σου. Που θα το βρεις αυτό;
Σώμπρα 5: Μέσα μου.
Αντάμους: Ναι, αλλά πώς θα αποκτήσεις πίστη κι εμπιστοσύνη στον εαυτό σου;
Σώμπρα 5: Δεν ξέρω. Ζήτησα …Ω! ( το κοινό λέει: « Ωωω!» )
Αντάμους: Ωωωω! Εεεε! Εεεε! Έχουμε ένα ρητό εδώ πέρα που λέει ότι μπορείς να πεις τα πάντα εκτός από το « Δεν ξέρω». Γι αυτό λοιπόν, δώσε σε παρακαλώ το μικρόφωνο πίσω στην υπέροχη κυρία μπροστά σου και  πήγαινε να καθίσεις πίσω με τον Μόφο.
Σώμπρα 5: Ω, εντάξει.
Αντάμους: Ο Μάστερ είναι πολύ θυμωμένος τώρα. Μετά από τόσα χρόνια διδασκαλίας, μετά από τόσες ώρες και ώρες με τους μαθητές του, να λένε πράγματα όπως: «Δεν ξέρω» ή « Έχω αέρια» (γέλια). Φανταστείτε τώρα τον Μάστερ να κάθεται στο μπροστινό μέρος της αίθουσας και να σκέφτεται , ενώ απομένουν ακόμα τρία λεπτά  διδασκαλίας: «Μπορεί να σταματήσω να διδάσκω. Μπορεί να μην αξίζει τον κόπο. Μπορεί να μην το θέλουν πραγματικά, γιατί, όσο κι αν έχουμε προχωρήσει, δεν ξέρω αν έχουμε φτάσει κάπου».
Ο Μάστερ ένιωσε αυτή την φευγαλέα επιθυμία να βρεθεί  κάπου μόνος του και να ψαρεύει. Ναι, αγαπούσε το ψάρεμα, και, όπως ξέρετε, ο Μάστερ θα μπορούσε απλά να πετάξει την πετονιά στο νερό, ακόμα και χωρίς δόλωμα, και τα ψάρια να αρχίσουν να τσιμπάνε αμέσως. Τα ψάρια στ αλήθεια θα προσπαθούσαν να πηδήξουν πάνω στην βάρκα για τον Μάστερ, αλλά εκείνος δεν θα τους το επέτρεπε.  Είπε : «Ας προσποιηθούμε τουλάχιστον ότι περνάμε καλά εδώ πέρα». Και πάντα θα πετούσε τα ψάρια πίσω στο νερό.

Τελικά, ο Μάστερ είπε στους μαθητές, δυο λεπτά πριν το τέλος του μαθήματος: «Αυτό που λείπει από την ζωή σας είναι ότι δεν ζείτε την  ζωή σας»

«Δεν ζείτε. Σκέφτεστε. Γυρνάτε πίσω στις παλιές σας αναμνήσεις. Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάνατε σεξ; Η σωστή απάντηση θα ήταν: «Σήμερα το πρωί πριν έρθω στο μάθημα». Αυτό σημαίνει ζω την ζωή μου! Ζω είναι όταν λέτε : «Μάστερ,  είχα ένα υπέροχο δείπνο χθες το βράδυ. Ήταν καταπληκτικό, και νιώθω τόσο όμορφα γιατί ζω την ζωή μου στο έπακρο.»  Και όχι: « Κλάνω σήμερα», γιατί αυτό είναι μια ένδειξη ότι δεν ζείτε στ’ αλήθεια την ζωή σας, ότι υπάρχει κάποια ανισορροπία.

Ξεχνάτε να ζείτε, κι αυτό ισχύει για όλους μέσα σ αυτή την τάξη σήμερα. Σαν να έχετε βάλει τον εαυτό σας σε έναν χώρο γκρίζο, με ουδέτερη ενέργεια. Έχετε βυθιστεί τόσο πολύ μέσα στις βαρετές σας ιστορίες, που ξεχάσατε να ζήσετε. Φοβάστε να ζήσετε. Φοβάστε να κάνετε σεξ στο επίπεδο του δυνατού οργασμού. Φοβάστε να φάτε. Φοβάστε να βγείτε έξω και να περπατήσετε ανάμεσα στον κόσμο. Φοβάστε να διασκεδάσετε. Καταβάλλετε  υπερβολική προσπάθεια. Αυτό είναι που λείπει από την ζωή όλων σας.
Θέλω να βγείτε έξω σήμερα το απόγευμα, να πάτε οπουδήποτε, για μπόουλιν,  για πατινάζ, για ψώνια και να αγοράσετε κάτι για τον εαυτό σας ,που δεν θα το είχατε ποτέ σκεφτεί. Θέλω να πάτε στο σινεμά και να φάτε ένα μεγάλο μπολ ποπκόρν.  Οτιδήποτε κι αν είναι αυτό που θα κάνετε, είναι καιρός να ζήσετε. Είναι καιρός να  σηκωθείτε από τον ψόφιο  κώλο σας και χειροκροτάει). Τέλος ιστορίας. να πάτε να ζήσετε. Και να μην επιστρέψετε σ αυτή την αίθουσα αν δεν ζήσετε» !! ( Το κοινό ζητοκραυγάζει )

( Σημείωση δική μου : Αυτά όλα, τα επαναλαμβάνει έντονα για τους αμερικάνους, που δουλεύουν πολύ και δεν έχουν χρόνο να ζήσουν.
Φαντάζομαι, ότι όλοι εμείς εδώ στην Ελλάδα, από τον πιο φτωχό μέχρι τον πιο πλούσιο, απολαμβάνουμε συχνά, ένα όμορφο γεύμα, μια ταινία σινεμά, βγαίνουμε έξω βόλτα με κόσμο, χορεύουμε σε κάθε ευκαιρία, γιορτές , γενέθλια, Σαββατοκύριακα , απολαμβάνουμε λιακάδες με παιδιά και φίλους, και φυσικά το σεξ, ο καθένας στον χρόνο του και το κυριότερο  συνδεόμαστε τόσο εύκολα όλοι μας, δημιουργώντας παρέες και ομάδες χαράς και υποστήριξης !
Τα έχω γράψει όλα αυτά στο άρθρο μου «Το Ταξίδι» στο σάιτ μας : neasyneidisi.gr,
στην ενότητα “Συν-ειδήσεις”.

Το νόημα αυτής της ιστορίας είναι πως ήρθε ο καιρός να ζήσετε. Αλήθεια. Εννοώ, έχετε ξοδέψει αρκετό χρόνο στο να σκέφτεστε για την ζωή ή να σκέφτεστε γύρω από την φώτιση, αλλά είναι τόσο συχνό φαινόμενο: ξεχνάτε να ζήσετε. Ξεχνάτε να φάτε ένα καλό γεύμα ή οτιδήποτε άλλο. Φοβάστε μήπως εμποδίσει την φώτισή σας. δεν θα το κάνει. Θα την βελτιώσει.

Για να μπορέσει κάποιος να κάνει συνειδητοποιήσεις σ αυτή την ζωή, πρέπει να βουτήξει μέσα της. Μοιάζει να είναι το αντίθετο με αυστηντό που θα έπρεπε να είναι. Πρέπει να βουτήξετε βαθειά μέσα στην ζωή, στο φαγητό, στο σεξ, σε οτιδήποτε έχει να κάνει με το να ζείτε την ζωή σας.

Συνήθως εμφανίζεται μια αποστροφή, και είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους τους Αναληφθέντες Δασκάλους, ειδικά στον Βούδα. Εμφανίζεται μια  αποστροφή για την ζωή, για το σώμα, για την ανθρώπινη υπόσταση. Είναι σαν να νιώθει κανείς, ότι πρέπει να αποτραβηχτεί από την ζωή, για να αναληφθεί, γιατί, πιστεύετε ότι η ζωή είναι εθιστική. Ναι, είναι. Τότε λοιπόν, βουτήξτε μέσα στους εθισμούς σας. Πιστεύετε ότι η ζωή θα σας παγιδέψει. Βουτήξτε μέσα της και θα συνειδητοποιήσετε ότι δεν θα το κάνει, γιατί το να δραπετεύεις από την ζωή είναι μεγαλύτερη παγίδα από το να είσαι μέσα στην ζωή.

Φτάνετε σε ένα σημείο  της αφύπνισης, όπου θέλετε να ευχαριστηθείτε την ζωή, όλα αυτά που αφήσατε έξω από την ζωή σας. Θα μιλήσω περισσότερο γι αυτό στο ProGnost, αλλά να ξέρετε ότι πάμε σε ένα μέρος πολύ, πολύ διαφορετικό μαζί, και ζητάει, απαιτεί να ζήσετε,  να σταματήσετε πλέον να κάνετε σκέψεις για  την ζωή και να ζήσετε. Σας ζητάει να πάτε πέρα από τα όνειρά σας και να αρχίσετε να τα ζείτε, όχι απλά να τα ονειρεύεστε.

Και με αυτό, η διαδραστική μας ιστορία έφτασε στο τέλος της. Είδατε πόσο εύκολο ήταν; Δεν χρειάζεται καν να γνωρίζετε πού  το πάει. Ωραία.

Ας πάρουμε μια καλή βαθιά αναπνοή και να περάσουμε στην τρίτη μας ιστορία. Καφέ κανείς; Μπορείτε να επιστρέψετε στις θέσεις σας, αλλά συγκρατήστε τα αέρια ( γέλια).

Το παγκάκι του Πάρκου

Και με αυτή την ιστορία, θα κάνουμε ατμόσφαιρα με τα φώτα, θα αλλάξουμε κάπως το σκηνικό. Πάρτε όλοι μια καλή βαθιά αναπνοή. Θα παίξουμε μια ιστορία και από εκεί θα μπούμε αμέσως μέσα σε μια merabh.

Η ιστορία έχει ήδη γραφτεί. Είναι μέσα στο βιβλίο: «Απομνημονεύματα ενός Μάστερ». Ουσιαστικά, είναι η μοναδική ιστορία που δεν την έχω γράψει εγώ. Την έγραψε ο Cauldre, ο Τζέφρι, μετά από πρόταση δική μου, και ο τίτλος της είναι: «Το παγκάκι του Πάρκου».

Του έδωσα την περίληψη της ιστορίας, η οποία , στο μεγαλύτερο μέρος της , είναι η δική του ιστορία, η δική σας ιστορία. Θα ήθελα να σας μιλήσω λίγο για την ιστορία αυτή με τον τίτλο: « Το παγκάκι του Πάρκου».

Υπάρχουν πολλοί συμβολισμοί, πολλές  μεταφορές σ αυτή την ιστορία. Η ιστορία αρχίζει με τον Μάστερ να κάθεται στο παγκάκι του πάρκου, περίπου όπως κι εγώ τώρα. Είναι νωρίς το πρωί. Ο ήλιος δεν έχει ανατείλει ακόμα στον ορίζοντα . Είναι ακόμα σκοτεινά. Γνωρίζετε αυτή την  όμορφη ώρα του πρωινού, είναι τόσο ήσυχα και ακίνητα όλα, τόσο ειρηνικά. Είναι εκείνη η ώρα ,που ο θόρυβος της μαζικής συνείδησης είναι λίγο πιο χαμηλά , λίγο πιο ήσυχος, όταν οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν βγει ακόμα έξω. Δεν κυκλοφορούν πολλά οχήματα. Είναι μια όμορφη πρωινή ώρα και, αν μη τι άλλο, μπορείς να δεις τον ήλιο να ανατέλλει. Αυτό από μόνο του είναι υπέροχο, αυτή την δροσερή πρωινή ώρα ,λίγες στιγμές πριν αρχίσει ο ήλιος να προβάλλει στον ορίζοντα. Αυτή είναι η ώρα του Μάστερ. Αυτή είναι μια όμορφη ώρα του Μάστερ.

Ο Μάστερ κάθισε στο παγκάκι του πάρκου. Είχε μαζί του τον καφέ του, φυσικά, και μερικά κρουασάν. Ήταν η  ώρα που ησύχαζε, μακριά από τους μαθητές του. Τους αγαπούσε, του άρεσε να δουλεύει μαζί τους, αλλά  ήταν δύσκολο, τον στράγγιζε. Είχε πολλές απογοητεύσεις στη δουλειά του με τους μαθητές του, γιατί, όσο πολύ κι αν ήθελαν την φώτισή τους , κάτι τους κρατούσε πίσω. Ήταν αυτή η ανθρώπινη πλευρά τους, που προσπαθούσε να τους συγκρατήσει, κι έτσι κατά καιρούς γινόταν εξουθενωτικό, ακόμα και για τον Μάστερ.

Αλλά εκείνο το πρωινό ειδικά, με τον ήλιο να ανατέλλει στον ορίζοντα, ο Μάστερ ήξερε πως το θέμα δεν ήταν οι μαθητές του, ούτε οι άλλοι άνθρωποι. Το θέμα αφορούσε τις δικές του πτυχές. Γνώριζε , ότι θα ήταν ένα πολυάσχολο πρωινό, γιατί όλες οι πτυχές του ήξεραν, πως θα τον έβρισκαν σ αυτό το παγκάκι. Ήξεραν, πως αν δεν τον έβρισκαν πουθενά αλλού, στην τάξη ή ακόμα και στα όνειρά του το βράδυ, θα τον έβρισκαν σε αυτό το παγκάκι. Ήταν σαν να ανοίχτηκε κι έγινε διαθέσιμος σ αυτές.  Κι εδώ διαδραματίζεται η ιστορία με το παγκάκι του πάρκου.

Εκείνη την συγκεκριμένη ημέρα στην ιστορία με το Παγκάκι του Πάρκου, η πιο σκοτεινή  πτυχή του Μάστερ, που την αποκαλούσε απλά «Σκοτάδι» και τίποτε άλλο, εκείνη η πτυχή εμφανίστηκε. Δεν μιλούσαν με λόγια. Ο Μάστερ δεν άκουγε το Σκοτάδι με λόγια, γιατί στην πραγματικότητα, το Σκοτάδι, αυτή η πολύ απαίσια πτυχή, ήταν τόσο εξελιγμένο, τόσο φυσικό και τόσο πολύ ένα κομμάτι του Μάστερ, που δεν χρειάζονταν λέξεις. Κάποιες από τις άλλες λιγότερο εξελιγμένες  ή λιγότερο πολύπλοκες πτυχές, του μιλούσαν με λόγια, αλλά το Σκοτάδι δεν  είχε ανάγκη τα λόγια.

Ο Μάστερ το ένιωθε το Σκοτάδι καθώς ερχόταν, γιατί όλα πάγωναν. Το ένιωθε σαν ηλεκτρική σκούπα. Ένιωθε το ρούφηγμα. Έτσι είναι η σκοτεινή ενέργεια.

Αμέσως με το που ήρθε το Σκοτάδι, άρχισε να βρίζει – και πάλι, δεν ήταν κάποια γλώσσα, αλλά μεταφορά συναισθημάτων. Το Σκοτάδι άρχισε να λέει: « Τρελέ γέρο μπάσταρδε. Κάθεσαι εδώ, στο παγκάκι, πιστεύοντας ότι είσαι φωτισμένος, πιστεύοντας πως διδάσκεις κάποιους κάτι.» Έτσι δουλεύουν οι σκοτεινές πτυχές. Σε μειώνουν. Σε κάνουν να αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου. Σε ξεσκίζουν. Γνωρίζουν το βαθύτερο σκοτάδι σου. Γνωρίζουν πώς να πατάνε τα κουμπιά σου. Γνωρίζουν πώς να σε μειώνουν.

Ο Μάστερ απλά καθόταν εκεί. Ήπιε μια γουλιά από τον καφέ του – κι  ένιωσε καλά, γιατί έκανε λίγη ψύχρα – ήπιε μια γουλιά από τον καφέ του και παρατηρούσε τις λαμπρές ακτίνες του ήλιου να ανεβαίνουν στον ορίζοντα. Ο Μάστερ δεν απέφευγε το Σκοτάδι, δεν υποκρινόταν, ότι δεν ήταν εκεί, αλλά ποτέ δεν επέτρεπε σ’ αυτό το σκοτάδι,  σε αυτή την σκοτεινή πλευρά του, να τον ενοχλήσει. Ήταν ο Μάστερ. Ήταν ο παρατηρητής όλων αυτών των ιστοριών που συνέβαιναν, που εξακολουθούσαν να συμβαίνουν, παρόλο που ήταν ο Μάστερ.

Το Σκοτάδι συνέχισε  την προσβλητική του συμπεριφορά λέγοντας:
« Λες  στον εαυτό σου πως είσαι φωτισμένος, αλλά δεν είσαι. Λες στον εαυτό σου πως είσαι καλύτερος από τους άλλους,  αλλά στην πραγματικότητα είσαι χειρότερος».  Το Σκοτάδι είπε: « Ξέρω  την ιστορία σου. Ξέρω όλα όσα έχεις κάνει λάθος. Ξέρω όλα τα  μικρά βρώμικα μυστικά σου.
Ξέρω, κι αν πω στους άλλους αυτά που ξέρω, ποτέ μα ποτέ δεν θα ξαναπατήσουν στην σχολή σου, δεν θα ξανακούσουν τα λόγια σου, γιατί είσαι ένας ελεεινός  άνθρωπος κι όλο αυτό το Μάστερ, όλη αυτή η  ιστορία με την φώτιση είναι μια τεράστια επικάλυψη για το ψέμα που είσαι.»

Ίσως κάποιοι από σας να έχετε ακούσει αυτές τις λέξεις κατά καιρούς, αλλά ο Μάστερ απλά πήρε μια βαθιά αναπνοή, έφαγε μια μπουκιά από το κρουασάν του, ήπιε μια γουλιά από τον καφέ του, δεν του επέτρεψε να τον ταράξει ούτε για μια στιγμή. Άκουγε. Το ένιωθε. Ήξερε πως το Σκοτάδι ήταν εκεί, αλλά δεν του επέτρεψε να τον ταράξει ούτε για μια στιγμή.

Σε αυτή την ιστορία το Σκοτάδι συνεχίζει να μιλάει κι ο Μάστερ παρακολουθεί  αυτούς που κάνουν τζόκιν , και σε κάποια φάση έναν σκύλο που κυνηγάει μια μπάλα, κι ο Μάστερ είναι ολοκληρωτικά απασχολημένος με οτιδήποτε άλλο και επίσης ακούει και βλέπει το Σκοτάδι.

Το πραγματικό νόημα αυτής της ιστορίας – ένα  πολύ σημαντικό νόημα – είναι ότι έχουμε τον Μάστερ και τον άνθρωπο, και με ανθρώπινους όρους θα λέγαμε: « Αν ο Μάστερ είναι φωτισμένος, γιατί υπάρχουν αυτές οι πτυχές; Αν ο Μάστερ είναι τόσο φωτισμένος, δεν θα έπρεπε να μην υπάρχει πια σκοτάδι; Δεν θα έπρεπε να έχουν θεραπευτεί όλα ;» Και η απάντηση είναι, όχι, απολύτως  όχι. Είναι το και , κι αυτό είναι το σημείο που βρίσκεστε όλοι σας.

Είστε ο Μάστερ που κάθεται στο παγκάκι στο πάρκο, απολαμβάνοντας  ένα φλιτζάνι καφέ, παρατηρώντας τον ήλιο να ανατέλλει, τρώγοντας, απολαμβάνοντας τον μικρό σκύλο, όλα αυτά. Νιώθετε μια ολοκληρωτική ειρήνη, μια ολοκληρωτική ελευθερία. Είστε ο Ελεύθερος Εαυτός και υπάρχει ακόμα κι ο ανθρώπινος εαυτός. Δεν προσπαθούμε να τον ακυρώσουμε. Δεν προσπαθούμε να τον εξαλείψουμε. Δεν προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τον άνθρωπο ή το σκοτάδι ή οποιαδήποτε άλλη πτυχή μας. Είμαστε στο και.

Ο Μάστερ κάθεται εκεί, τις ακούει, τις νιώθει. Ο Μάστερ κάθεται εκεί, γιατί ξέρει ότι κάθε πτυχή, σκοτεινή και φωτεινή, μεγάλη και μικρή, ξέρουν που θα τον βρουν. Έρχονται εκεί απλά για να βρεθούν  στο φως του Μάστερ. Ακόμα και το Σκοτάδι έρχεται. Το Σκοτάδι είναι μια βασανισμένη πλευρά, θα λέγαμε , από προηγούμενες ζωές. Δεν πειράζει. Είναι όλα στο Τώρα αυτή την στιγμή. Το Σκοτάδι είναι ένα πραγματικό κομμάτι του Μάστερ και του εαυτού σας, όπως και το φως, όπως και η πτυχή του παιδιού, όπως η θρησκευτική και η πνευματική πτυχή, όπως κάθε πτυχή. Είναι όλα κομμάτια σας. Είναι όλα κομμάτια αυτής της υπέροχης ιστορίας.

Η συνειδητοποίηση είναι ότι εσείς είστε ο Μάστερ που κάθεται στο παγκάκι του πάρκου και ο άνθρωπος και ο σκοτεινός  και ο φοβισμένος και ο ευτυχισμένος και ο βαριεστημένος. Κι όταν επιτρέψετε στον εαυτό σας απλά να κάθεται εκεί σαν Μάστερ, σαν παρατηρητής όλων αυτών των πτυχών, όλης αυτής της κίνησης και της φασαρίας, όλων αυτών των κομματιών της ιστορίας που προσπαθούν να βρουν τον εαυτό τους, όταν καθίσετε εκεί στην και στιγμή, «Εγώ Είμαι και Εγώ Είμαι ο Μάστερ», χωρίς να προσπαθείτε να ξεφορτωθείτε καμία πτυχή, ούτε από τις προηγούμενες ούτε από τις μελλοντικές ζωές.
Χωρίς να προσπαθείτε να φτάσετε σε κάποιο επίπεδο φώτισης, απλά να είστε εκεί  και σαν Μάστερ, τότε είναι η στιγμή που μπορείτε να πάρετε μια βαθιά αναπνοή και να γιορτάσετε. Τότε συνειδητοποιείτε ότι «Εγώ Είμαι και Εγώ Είμαι» Είστε ο Μάστερ. Απλά δεν έχετε επιτρέψει στον εαυτό σας να καθίσει εκεί και να είναι αυτό.

Ναι, αγαπημένοι μου φίλοι, όσο πολύ κι αν ο Μάστερ του βιβλίου είναι Μάστερ, όσο  πολύ κι αν εγώ είμαι Μάστερ, υπάρχουν ακόμα οι πτυχές από το παρελθόν και από το μέλλον. Ο Μάστερ δεν τους επιτρέπει να τον ταράξουν. Ο Μάστερ δεν το χρησιμοποιεί αυτό για να πεί : «Ε λοιπόν, δεν είμαι Μάστερ αφού εξακολουθούν να υπάρχουν». Ο πραγματικός Μάστερ λέει: «Εγώ Είμαι και Εγώ Είμαι», κι αυτή είναι η ομορφιά της ιστορίας με τον Μάστερ και το Παγκάκι του Πάρκου. Δένει με αυτά που λέγαμε στο ξεκίνημα της σημερινής μας συνεδρίας.

Ο χρόνος αρχίζει να χάνεται κι εσείς κάθεστε εδώ σαν  Μάστερ της δικής σας  ζωής, απλά παρατηρώντας. Χωρίς να προσπαθείτε να αλλάξετε καμία από τις πτυχές. Κάθεστε εδώ. Αυτό από μόνο του έχει μια βαθιά επίδραση πάνω σε όλες αυτές τις πτυχές, είτε είναι από προηγούμενη ζωή  είτε από  μελλοντική. Ξαφνικά αυτό τις φέρνει , όπως ο Μάστερ, να κάθονται στο δικό τους παγκάκι στην δικιά τους ζωή , σε αυτή την ιστορία. Ξαφνικά, δεν  είστε απλά εσείς που κάθεστε μόνοι σας στο παγκάκι σας σαν Μάστερ, αλλά κάθε προηγούμενη και κάθε μελλοντική ζωή γίνεται επίσης ο Μάστερ. Τότε, τα πάντα αλλάζουν.

Όπως είπε ο Τοβίας πριν από πολύ καιρό: « Το μέλλον είναι το παρόν θεραπευμένο». Θα το πω λίγο διαφορετικά, θα πω ότι κάθε ζωή συνειδητοποιεί τον Μάστερ από αυτή την ζωή.  Αυτό μεταφέρεται προς τα έξω,  μεταδίδεται σε κάθε ζωή, κι αυτές οι ζωές που είναι μπλοκαρισμένες στα πρότυπά τους, στον χρόνο τους, ξαφνικά αρχίζουν να μεταμορφώνονται.

Η Merabh με το Παγκάκι του Πάρκου

Ας το κάνουμε λοιπόν τώρα. Καθίστε στο παγκάκι μας…
(αρχίζει η μουσική)
…εδώ,  αυτή την όμορφη γιορτινή εποχή στο Κέντρο του Βυσσινί Κύκλου. Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή και επιτρέψτε στον εαυτό σας να είναι ο Μάστερ τώρα, που κάθεται στο παγκάκι σας μια λαμπερή μέρα.
Και, ναι, κάποιες από αυτές τις πτυχές θα κάνουν την εμφάνισή τους. Εμφανίζονται όταν είστε έτσι ήρεμοι. Είτε είναι μια σκοτεινή πτυχή είτε μια φωτεινή, θα εμφανιστούν. Κι όπως έκανε κι  ο Μάστερ, τις παρατηρείτε. Είστε απλά σε εγρήγορση. Δεν προσπαθείτε να τις συμβουλεύσετε ή να τις θεραπεύσετε. Βρίσκονται στις δικές τους ιστορίες. Κάνουν τα δικά τους πράγματα.
Κάποιες από αυτές θα σας ουρλιάζουν. Κάποιες από αυτές θα προσπαθήσουν να σας γλύψουν.
Κάποιες από αυτές θα σας ντρέπονται. Άλλες θα θέλουν να καθίσουν δίπλα σας για ώρες, για μέρες.
Κάποιες θα έρθουν ζητώντας απαντήσεις: « Ποια είναι η απάντηση , Μάστερ;»
Κάποιες θα θέλουν ένα μαγικό φίλτρο, κάτι να τις μεταμορφώσει σε σούπερμαν , για να έχουν όλες τις απαντήσεις κι όλη την δύναμη.
Τότε κάθεστε απλά στο παγκάκι και λέτε: « Εγώ Είμαι Αυτό που Είμαι». Απλά επιτρέπετε όλες αυτές τις πτυχές,  όλους αυτούς του προηγούμενους και μελλοντικούς εαυτούς σας.
Δεν χρειάζεται να τσακωθείτε μαζί τους. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσετε να τις θεραπεύσετε. Συνειδητοποιείτε : « Α! Είναι απλά κομμάτια της ιστορίας μου. Είναι απλά δικά μου κομμάτια. Αλλά Εγώ Είμαι και Εγώ Είμαι».
Δεν χρειάζεται να προσπαθήσετε να τις αλλάξετε  ή να τις διορθώσετε, ακόμα λιγότερο να διορθώσετε τον εαυτό σας. Καθόλου δεν χρειάζεται. Είστε ο Μάστερ στο παγκάκι του Πάρκου.
(παύση)
Ίσως να έχετε μια πτυχή που έρχεται κοντά σας και αρχίζει να σας μιλάει για στόχους και πλάνα. Μια άλλη πτυχή που έρχεται και κάθεται στο παγκάκι και σας μιλάει για την πνευματική της αναζήτηση. Μια άλλη πτυχή που έρχεται σαν φάντασμα , και επαναλαμβάνει συνεχώς ιστορίες που ήταν θύμα, πώς την βασάνισαν σωματικά, διανοητικά.
Δεν προσπαθείτε καθόλου να το αλλάξετε. Είναι το σημείο όπου παίρνετε μια βαθιά αναπνοή και συνειδητοποιείτε ότι είστε  ο Μάστερ. Είστε το Εγώ Είμαι. Όλα αυτά είναι απλά ιστορίες ενός βιβλίου. Μυριάδες ιστορίες. Δεν χρειάζεται να τις αλλάξετε.
Η αλήθεια είναι ότι, καθεμιά από αυτές τις ιστορίες, καθεμιά από αυτές τις μπλοκαρισμένες, πληγωμένες ή χαρούμενες, ανέμελες ιστορίες, θα αλλάξουν μόνες τους. Θα ξαναγράψουν την ιστορία τους. Απλά περίμεναν τον Μάστερ να εμφανιστεί, τον Μάστερ που ήταν τόσο καλυμμένος, τόσο χαμένος μέσα στον θόρυβο. Απλά περίμεναν αυτόν τον Μάστερ να καθίσει στο παγκάκι του πάρκου. Και τώρα είστε εδώ.
Μην επιτρέψετε σ ε όλες αυτές τις φωνές να σας ξεγελάσουν. Μην επιτρέψετε σε όλες αυτές τις φωνές να σας που, ότι έχετε δρόμο ακόμα. Είναι απλά πτυχές. Εσείς είστε ο Μάστερ στο παγκάκι του πάρκου.
(παύση)
Απλά παρατηρείτε όλες αυτές τις ιστορίες να αιωρούνται τριγύρω. Περίμεναν απλά τον Μάστερ.
Κι όπως μου αρέσει να λέω: « Όταν εμφανίζεται  ο Μάστερ, οι ιστορίες αλλάζουν.»  Όταν εμφανίζεται ο Μάστερ, τελικά, όλες αυτές οι ιστορίες συνειδητοποιούν ότι μπορούν να αλλάξουν και να γίνουν ό,τι θέλουν.
Ας καθίσουμε  λοιπόν εδώ. Ας καθίσουμε εδώ για μια στιγμή. Θέλω να νιώσετε , πώς είναι να είσαι ο Μάστερ. Ναι, μπορεί να ακούτε φωνές, οι φωνές μπορεί να καλύπτουν το Γνωρίζειν, το mastery. Μπορεί να νιώσετε την πτυχή  της αμφιβολίας  να σας πλησιάζει, να προσπαθεί να καθίσει στο παγκάκι. Μπορεί να νιώσετε  να σας πλησιάζει το Σκοτάδι. Είναι εντάξει. Απλά καθίστε εδώ, στο παγκάκι του πάρκου σαν Μάστερ.
(παύση)
Λυπάμαι που κατά καιρούς ήταν  τόσο δύσκολο, τόσος αγώνας! Λυπάμαι που χρειάστηκε να υποστείτε κάποιες βαθιές, βαθιές προκλήσεις. Υποθέτω πως έχει να κάνει με  της διαδικασία  της ενσωματωμένης φώτισης. Έχει να κάνει με το γεγονός, ότι είστε ανάμεσα στους πρώτους, ότι είστε πρωτοπόροι. Ξέρω πως κατά καιρούς ήταν δύσκολο.
Βλέπω ποιοι πραγματικά είστε, ακόμα κι αν εσείς δεν το βλέπετε.
Βλέπω τον Μάστερ που ήδη κάθεται εδώ, ακόμα κι αν εσείς πιστεύετε πως προσπαθείτε να γίνεται Μάστερ.
Βλέπω πόσο  βάναυσα δύσκολες είναι οι ιστορίες κατά καιρούς. Βάναυσα δύσκολες. Αλλά βλέπω επίσης πως καμιά ιστορία δεν έμεινε κλειδωμένη
Βλέπω, πώς απελευθερώνετε αυτές τις ιστορίες, όλες αυτές τις δυσκολίες και τις προκλήσεις. Βλέπω πώς επιτρέπετε.

Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή μαζί, εδώ, στο παγκάκι του πάρκου, με τον Μάστερ να απολαμβάνει την ζωή. Ο Μάστερ επιτρέπει στις πτυχές από το παρελθόν και το μέλλον να πλησιάσουν .
Ας πάρουμε μια καλή βαθιά αναπνοή μαζί.
Και, με αυτό, Καλά Χριστούγεννα σε όλους και όλα είναι καλά σε ολόκληρη την Δημιουργία.

Σας ευχαριστώ, αγαπημένοι μου Σώμπρα. Ευχαρίστησή μου. ( το κοινό χειροκροτάει).

Μετάφραση : Καλλιόπη Παγούδη,   Μαρία Γρηγοράκη

Αγαπημένοι μας φίλοι και αναγνώστες, θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι,
οι επικοινωνίες του Adamus απαιτούν πολύ κόπο και χρόνο μπροστά στο κομπιούτερ για να μεταφραστούν.
Επειδή εμείς δεν μπορούμε να πληρώνουμε κάθε μήνα επαγγελματία μεταφραστή (15 ευρώ / σελίδα x 35 σελ.= 525 ευρώ), γι’αυτό ανέλαβε η Καλλιόπη Παγούδη, φίλη και Shaumbra, να κάνει τη μετάφραση κάθε μήνα, και η Μαρία Γρηγοράκη το review και τις διορθώσεις.
Η Καλλιόπη δεν εργάζεται αυτό τον καιρό, και θα θέλαμε να υπάρχει ενεργειακή ανταλλαγή γι’αυτή την προσφορά της.
Όποιος λοιπόν από εσάς επιλέγει , μπορεί να κάνει μια δωρεά στην Καλλιόπη, με όποιο ποσό θέλει κατευθείαν στον λογαριασμό της. Το θεωρούμε δίκαιη ανταλλαγή ενέργειας. Ευχαριστούμε.

Αριθμός λογαριασμού ΙΒΑΝ : GR2602606270000580100606846
Tράπεζα  EUROBANK
στο όνομα Μαρία Τσαρδάκα ( κόρη της Καλλιόπης )