Shoud 1, Wings

5- 7- 2017

( Άνθρωπος ή Μάστερ, ο ιστός της αράχνης ( φόβος, ανασφάλεια ,αμφιβολία, = μια ψευδαίσθηση, εμείς τον βάλαμε εκεί), περνάμε από μέσα της, φορέστε τα φτερά σας, και κάντε το πέρασμα, ζωή : a big fat story, χαλαρώστε και επιτρέψτε, η μεράμπ των φτερών )

Εγώ Είμαι Αυτό που Είμαι, ο Καθηγητής Αντάμους Σαιν- Ζερμαίν

Αγαπητοί μου φίλοι, η σημερινή μας συγκέντρωση, η πρώτη της Σειράς των Φτερών, ίσως να είναι λίγο πιο σύντομη από τις άλλες.

ΛΙΝΤΑ: (φέρνει μια τσάντα με δώρα) Ένα δώρο για σένα από έναν Σώμπρα….

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: ( την σταματάει) Α! Αχα! Σήμερα μάλλον θα είναι πιο σύντομη από ότι συνήθως. Είμαι λίγο κακόκεφος σήμερα.

ΛΙΝΤΑ: Το έπιασα! Ωωω! ( το κοινό λέει « Ωωω!»)

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δεν είναι hangover ( πονοκέφαλος μετά από ποτό). Απλά μια κακοκεφιά. Θα σας το εξηγήσω σε λίγο, αλλά ας τελειώνουμε τώρα με τις ευχαριστίες κι ας προχωρήσουμε. Παίρνουμε μια καλή βαθιά αναπνοή ( ο Αντάμους γελάει με την αντίδραση του κοινού).
Όχι, είμαι κάπως κακόκεφος. Θα σας το εξηγήσω σε λίγο. Αλλά θέλω να μάθω, πριν ξεκινήσουμε- Λίντα πιάσε σε παρακαλώ το μικρόφωνο…

ΛΙΝΤΑ: Κάνεις channeling την Μπλαβάτσκι; ( γέλια)

Άνθρωπος ή Μάστερ;

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ποιος είναι εδώ σήμερα; Ποιος είναι εδώ σήμερα; Ο άνθρωπος ή ο Μάστερ; Παρακαλώ, προχώρα στο ακροατήριο.
ΛΙΝΤΑ: Ωωω! Οκ.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ποιος είναι εδώ σήμερα; Όπως σας είπα, είμαι λίγο κακόκεφος, λίγο περίεργος. Γειά σου Έντιθ.
ΛΙΝΤΑ: Αλήθεια;
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τι συμβαίνει; ( γέλια)
ΕΝΤΙΘ: Γεια σου όμορφε. Σ αγαπάω.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Με ξαγρύπνησες τις προάλλες, Έντιθ.
ΕΝΤΙΘ: Ωραία.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Όχι με τα παράπονά σου, με τα γλυκά σου λόγια.  (κάποιος λέει « Ωωω!» και « Έι, έι!», η Λίντα γελάει) Λοιπόν, αγαπητή Έντιθ, ποιος είναι σήμερα εδώ;Ο άνθρωπος ή ο Μάστερ;
ΕΝΤΙΘ: Και οι δυο.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και οι δυο. Σε τι ποσοστό; Σε τι βαθμό;
ΕΝΤΙΘ: Εμμ, ενενήντα πέντε τοις εκατό ο Μάστερ και πέντε ο άνθρωπος.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: ( Ο Αντάμους κάνει πως πνίγεται, γέλια) Οκ. Οκ. Ναι, θα το βάλουμε στο βίντεο, φυλάξτε το για αργότερα. Οκ. Ναι. Γιατί είναι εδώ ο Μάστερ;
ΕΝΤΙΘ: Για να μάθει κάτι περισσότερο από σένα.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δεν έχετε τίποτε να μάθετε. Δεν έχετε τίποτε να μάθετε. Δεκαοχτώ χρόνια, πάνω από 200 Shouds, υλικό που θα μπορούσε να γεμίσει 22 βιβλία. Δεν έχετε τίποτα να μάθετε,  Μάστερ. Γιατί είσαι εδώ; Σας είπα, είμαι κακοδιάθετος σήμερα.
ΕΝΤΙΘ: Ναι, όντως. Μπορείς να μου δώσεις ένα στοιχείο;
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Όχι ( γέλια). Αν είναι εδώ ο Μάστερ, ο Μάστερ δεν χρειάζεται κανένα στοιχείο.
ΕΝΤΙΘ: Ε λοιπόν, είμαι εδώ απλά για να σε ακούσω, δεν ξέρω τι άλλο να πω.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ωραία. Ωραία. Ή μάλλον, όχι και τόσο ωραία. Ο επόμενος. Ποιος είναι εδώ σήμερα. Θέλω να μάθω ποιος είναι εδώ σήμερα, ο Μάστερ ή ο άνθρωπος; Ναι.
ΠΑΤΤΙ: Εγώ Είμαι Εδώ, ο Μάστερ μου.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Εγώ Είμαι Εδώ. Ποιος είναι πιο πολύ, ο άνθρωπος ή ο Μάστερ; Σε τι βαθμό;
ΠΑΤΤΙ: Περισσότερο ο Μάστερ.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Περισσότερο ο Μάστερ. Σε τι ποσοστό; Σε ποια αναλογία;
ΠΑΤΤΙ: Ενενήντα οχτώ τοις εκατό.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: ( ο Αντάμους βήχει ξανά και η Πάττι γελάει δυνατά) Υπάρχει ένα κουμπί εκεί πίσω  ( εννοεί στο στούντιο ηχογράφησης) που να πατάτε στις makyo απαντήσεις; «Μπιιιπ!» Ενενήντα οχτώ τοις εκατό. Τότε, Μάστερ, γιατί είσαι εδώ;
ΠΑΤΤΙ: Για να χορέψω.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Για να χορέψεις. Και γιατί δεν χορεύεις;
ΠΑΤΤΙ: Μα αυτό κάνουμε.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Καθόλου κακή απάντηση. Θα την αφήσω. Επόμενος. Ποιος είναι εδώ σήμερα, ο άνθρωπος ή ο Μάστερ; Τι γράφει το μπλουζάκι σου;
ΝΤΑΜΙΑΝ ( άντρας): Είμαι επίσημο μέλος του κλαμπ « fuck off » του Σαρτ.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δεν καταλαβαίνω. Μιλούσα άπταιστα επτά διαφορετικές γλώσσες…. (ο Νάζαρ δείχνει  πώς το μπλουζάκι του γράφει «fuck off»   όταν διπλωθεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο, γέλια)
ΝΤΑΜΙΑΝ: Σε ευχαριστώ, Σαρτ. ( κι άλλα γέλια)
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δεν μου φτάνουν τα προβλήματα τα δικά μου, τα βάσανά μου. Είμαι κακόκεφος σήμερα και μόλις έγινα χειρότερα. Τι σημαίνει αυτό για σένα;
ΝΤΑΜΙΑΝ: Αυτό το μπλουζάκι;
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, ναι. Ναι.
ΝΤΑΜΙΑΝ: Είναι το σύνθημα της ζωής μου, για να είμαι ειλικρινής.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Είναι το σύνθημά σου. Οκ. Αυτό το λέει ο Μάστερ ή ο άνθρωπος;
ΝΤΑΜΙΑΝ: ( κάνει μια μικρή παύση) Εξαρτάται από την περίσταση.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Στην τωρινή μας περίσταση, εγώ κι εσύ, έτοιμοι για καυγά, ο Μάστερ, ο άνθρωπος, μου λέει να πάω να….
ΝΤΑΜΙΑΝ: Ω, εκεί το πας. Οκ.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, εκεί το πάω. Σας είπα ότι δεν έχω διάθεση σήμερα ( κάποιος λέει « μη μου το λές », γέλια) Και όσο πάει και χειροτερεύει.
ΝΤΑΜΙΑΝ: Ναι, ο Μάστερ..
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Θα το δεχτώ. Θα το δεχτώ. Αν ο άνθρωπος μου έλεγε να κάνω αυτό το Σαρτ πράγμα, ε τότε όχι. Ο άνθρωπος δεν έχει λόγο  ούτε δικαίωμα να μου το πει. Ο Μάστερ μπορεί να το λέει συνέχεια. Σε ευχαριστώ που είσαι Μάστερ.
Επόμενος. Ποιος είναι εδώ σήμερα, ο άνθρωπος ή ο Μάστερ; Είναι ακόμα χειρότερα κι από την ημέρα που είχα hangover. Ποιος είναι εδώ; Ο άνθρωπος, ο Μάστερ;
ΤΖΕΙΝ: Ο Μάστερ.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ο Μάστερ. Σε τι αναλογία, τι ποσοστό;
ΤΖΕΙΝ: Εκατό τοις εκατό. Ναι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Μμ! Τα μάτια σου φωτίστηκαν όταν το είπες αυτό. Γιατί; ( η Τζέιν κάνει μια μικρή παύση). Πώς ήταν η εβδομάδα σου; Ποιος είχε το τιμόνι, ο Μάστερ ή ο άνθρωπος;
ΤΖΕΙΝ: Και οι δυο.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Λοιπόν, γιατί είναι εδώ ο Μάστερ; Για ποιο λόγο;
ΤΖΕΙΝ: Επειδή έτσι νοιώθω αυτή την στιγμή.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πώς νοιώθεις;
ΤΖΕΙΝ: Ανοιχτή και διευρυμένη.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και πόσο θα κρατήσει αυτό;
ΤΖΕΙΝ: Όσο κρατήσει ( γέλια).
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Θα σας πω σε λίγο γιατί με τσαντίζει αυτό ( γέλια). Δεν έχει να κάνει με σας, έχει να κάνει με μένα, με τσαντίζει. Ναι, όσο κρατήσει. Τι συμβαίνει όταν δεν κρατάει; Όταν διαλύεται, όταν επιστρέφετε  στην ανθρώπινη κατάσταση;
ΤΖΕΙΝ: Ναι, αλλά αυτή την στιγμή…
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τι κάνετε όταν σας συμβαίνει αυτό;
ΤΖΕΙΝ: Πιθανόν καταρρέω και ξεσπάσω σε κλάματα.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκ. Θα συμφωνήσω. Και τι συμβαίνει μετά, αφού έχεις καταρρεύσει και κλάψει;
ΤΖΕΙΝ: Επιστρέφει ο Μάστερ και επιτρέπω.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκ. Ωραία. Εδώ θα κάνω ένα διάλειμμα. Τι μου έδειχνες πριν; ( απευθύνεται στην Λίντα). Ναι, και θα επιστρέψουμε ξανά σε αυτό… σκεφτείτε το, επειδή μπορεί να πάρετε το μικρόφωνο, ο άνθρωπος ή ο Μάστερ. Τι έχει μέσα η τσάντα;
ΛΙΝΤΑ: 3 Αυγούστου, χαρούμενα γενέθλια.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ήταν τα καταραμένα μου γενέθλια. Ωραία λοιπόν.
( ανοίγοντας τα δώρα του, που είναι δυο κούπες του καφέ) Ω, είναι πολύ όμορφες. Όχι, το εννοώ, είναι υπέροχες ( λίγα χειροκροτήματα).  Fleur de lis ( κρίνοι, αλλά επίσης το οικόσημο των γάλλων βασιλέων) Ας τραγουδήσουμε το happy birthday για μένα.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ ΚΑΙ ΑΚΡΟΑΤΗΡΙΟ: ( τραγουδώντας) Happy birthday to you, happy birthday to you.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Αυτό ήταν ανθρώπινο τραγούδι (η Λίντα γελάει). Είναι υπέροχες, ευχαριστώ
ΛΙΝΤΑ: Ψυχρό! ( κάποιος φωνάζει « Ουάου!» ) Ψυχρό!
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Έχουμε πολλά να κάνουμε. Έχουμε πολλά να κάνουμε.
ΛΙΝΤΑ: Σε ευχαριστώ Άλις. Σε ευχαριστώ , Άλις.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ, Άλις για τα δώρα σου. Ήταν πανέμορφα ( χειροκροτήματα). Κέρδισες δυο πόντους πάνω μου σήμερα. Ναι. Σε ευχαριστώ.
ΛΙΝΤΑ: Νομίζω ότι αυτό σημαίνει ότι δικαιούται το μικρόφωνο! ( η Λίντα γελάει).
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Δικαιούται το μικρόφωνο!  Ο Μάστερ ή ο άνθρωπος είναι σήμερα εδώ, και για άλλη μια φορά, σε ευχαριστώ για τα  υπέροχα δώρα σου. Οκ. Προχωράμε. Εντάξει, ας επιστρέψουμε στο θέμα μας. Άνθρωπος ή Μάστερ;
ΑΛΙΣ: Αυτή την στιγμή και οι δυο.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και οι δυο.
ΑΛΙΣ: Πιθανόν πενήντα- πενήντα.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πενήντα- πενήντα. Με άλλα λόγια, δεν μπορείς να αποφασίσεις .
ΑΛΙΣ: Εεεμ, όχι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: ( την μιμείται) Εεεμ, εεεμ!
ΑΛΙΣ: Ναι, όχι.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πενήντα. Ναι.
ΑΛΙΣ: Σίγουρα σήμερα είναι περισσότερο ο άνθρωπος από τις άλλες μέρες.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Ναι. Γιατί αυτό;
ΑΛΙΣ: Ω, σίγουρα. Το ένοιωσα καθώς οδηγούσα για να έρθω.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Τι συνέβη;
ΑΛΙΣ: Ήμουν θυμωμένη.Υπήρχε αυτή η αίσθηση της σοβαρότητας.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Κακοδιάθετη.
ΑΛΙΣ: Υπάρχει κάτι βαρύ. Δεν ξέρω τι είναι αυτό.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Η ομάδα εδώ…
ΑΛΙΣ: Και δεν νομίζω ότι ο Μάστερ θα ένοιωθε έτσι, γι αυτό λέω ότι πρέπει να είναι ο άνθρωπος.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Μήπως είναι η ενέργεια της ομάδας;
ΑΛΙΣ: Μου έδωσε την αίσθηση των Σώμπρα. Και όχι της μαζικής συνείδησης.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι. Ναι. Αυτή εδώ η ομάδα.
ΑΛΙΣ: Ναι, θα μπορούσε να είναι. Ναι, τι συμβαίνει; Φταίνε τα μπλουζάκια του Σαρτ. Τα καταραμένα μπλουζάκια του Σαρτ.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Θα σε μισήσουν μετά από αυτό, φυσικά!
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Είχες μιαν υπέροχη μέρα και ξαφνικά, « Ωω! Αυτό το συναίσθημα.» Ναι.Προφανώς ένοιωσες αυτό το δύο τοις εκατό της ανθρωπινότητας που είναι εδώ σήμερα.
ΑΛΙΣ: Ωω! ( η Λίντα γελάει).
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκ. Ο επόμενος και τελευταίος.
ΛΙΝΤΑ: Θέλει κανείς να συμμετέχει; Είναι κάπως τρομακτικό, για να λέμε την αλήθεια.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Μπορείς να  διαλέξεις κάποιον από το προσωπικό σήμερα.
ΛΙΝΤΑ: Ω, κάποιον από το προσωπικό σήμερα, επίσης.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σίγουρα, σίγουρα. Συμμετέχουν κι αυτοί .Α! Ωραία, ωραία. Ο άνθρωπος ή ο Μάστερ είναι εδώ σήμερα;
ΛΙΝΤΑ: Μαρκ, εδώ.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, κάποιος πρέπει να σου πάρει την κάμερα.
Ναι, καταλαβαίνω, σήμερα είναι τα γενέθλιά σου. Ας τραγουδήσουμε όλοι το happy birthday.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ ΚΑΙ ΑΚΡΟΑΤΗΡΙΟ: Happy birthday to you. Happy birthday to you. Happy birthday, dear Gaelon …
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Είναι τόσο όμορφο να είσαι 22 χρονών.
ΓΚΑΕΛΟΝ: Δεν είναι απαραίτητο. Σας ευχαριστώ.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, ναι. Αλλά σου άρεσε. Είναι… ναι. Ποιος είναι εδώ, ο  άνθρωπος ή  ο Μάστερ;
ΓΚΑΛΕΟΝ: Νοιώθω λίγο από όλα.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σε τι ποσοστό; Πες ένα νούμερο.
ΓΚΑΛΕΟΝ: Βασικά 80 τοις εκατό κι από τα δυο.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ογδόντα τοις εκατό !  Ω, αυτό είναι πραγματικά…- θα το δεχτώ. Ναι, ναι.
ΛΙΝΤΑ: Ενδιαφέροντα μαθηματικά.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, ποιος κερδίζει; Ποιος κερδίζει εδώ; Αυτή την στιγμή, ποιος κερδίζει;
ΓΚΑΛΕΟΝ: Ο άνθρωπος πιστεύει ότι αυτός κερδίζει.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ο άνθρωπος πιστεύει ότι κερδίζει. Οκ. Δίκαιη  απάντηση. Ωραία απάντηση. Γιατί?
Γιατί κερδίζει ο άνθρωπος αυτή την ιστορία ανάμεσα, ξέρεις, στον άνθρωπο και στον Μάστερ, σχετικά με το ποιος βρίσκεται εδώ;
ΓΚΑΛΕΟΝ: Επειδή έτσι θέλει.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Επειδή έτσι θέλει. Ω, Οκ.
Ωραία, ναι. Ωραία. Σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ.
Τώρα θα σας πω γιατί είμαι κακοδιάθετος.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και θα σας πω ευθύς αμέσως, ότι υπάρχουν δυο σημαντικά θέματα που δημιουργήθηκαν σε αυτό το Shoud, το πρώτο της Σειράς των Φτερών, και θα σας μιλήσω για το νούμερο ένα και το νούμερο δύο, και μετά, στο τέλος της μέρας, θα προσπαθείτε να θυμηθείτε ποια ήταν αυτά. Είναι δυο απλά σημεία και πιθανόν θα τα ξεχάσετε. Αλλά γι αυτό τον λόγο κάνουμε την ανακεφαλαίωση του Shoud.

Η Κακοκεφιά του Αντάμους

Ο λόγος που είμαι κακόκεφος σήμερα είναι επειδή έχω κάποιες πτυχές από το παρελθόν κι από το μέλλον, που είναι χαοτικές, και με τσιγκλάνε, και τσιγκλάνε η μία την άλλη και μου κάνουν άνω- κάτω την ζωή μου.

Τώρα, εσείς- ναι, δεν είναι απαίσιο; Είναι σαν να βρίσκεσαι σε ένα δωμάτιο με παιδιά που παλεύουν και τσιρίζουν. Τώρα, πιθανόν να πείτε, « Αλλά Αντάμους είσαι ένας τόσο καταπληκτικός Αναληφθείς Δάσκαλος, ίσως ο πιο καταπληκτικός από όλους.» Το ξέρω πως το λέτε ( γέλια).
ΣΑΡΤ: Και έξυπνος!
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και έξυπνος, ναι, κι όλα τα υπόλοιπα. Και προφανώς λέτε, « Κι έτσι πίστευα ότι είχες λύσει όλα σου τα προβλήματα όταν έγινες Αναληφθείς Δάσκαλος.»
Α! Εκεί μέσα βρίσκεται ένα πολύ σημαντικό θέμα. Δεν είναι κάποιο από τα δυο σημεία, αλλά είναι κι αυτό πολύ σημαντικό. Απλά και μόνο επειδή επιτρέψατε την Πραγμάτωσή σας, απλά και μόνο επειδή είστε ενσωματωμένοι Μάστερ στον πλανήτη, δεν σημαίνει κιόλας ότι δεν θα ακούτε την φασαρία που κάνουν οι πτυχές σας. Δεν είναι στο παρελθόν, είναι ακριβώς εδώ, αυτή την στιγμή. Δεν είναι στο μέλλον, είναι ακριβώς εδώ, αυτή την στιγμή.

Έτσι λοιπόν, κάθε λίγο, αγαπητέ Μάστερ που κάθεσαι εδώ- που είσαι περίπου 20 τοις εκατό Μάστερ, λυπάμαι που το λέω, 80 τοις εκατό άνθρωπε, αλλά απευθύνομαι στον Μάστερ αυτή την στιγμή – θα ακούτε την φασαρία και τον θόρυβο, και κάθε λίγο θα σας σπάνε τα νεύρα  (γέλια). Και θα μοιάζετε σαν μια μητέρα στο σπίτι με τα παιδιά της που τσιρίζουν, και θα θέλετε να το βάλετε στα πόδια.  Θα θέλετε να απαρνηθείτε τα παιδιά σας ή να τα στείλετε κατασκήνωση ( κι άλλα γέλια), και θα νοιώθετε τόσο κουρασμένοι. Δεν είναι ασυνήθιστο, ούτε θα πρέπει να το αρνηθείτε. Κάνουν θόρυβο.

Θα σας πω τώρα πόσο άσχημο είναι αυτό. Ξυπνάω την νύχτα με πονοκέφαλο. Δεν κοιμάμαι στ αλήθεια, αλλά πάει με την ιστορία. Ξυπνάω μέσα στην νύχτα. Έχω μια πτυχή που κλαίει αυτή τη στιγμή, κυριολεκτικά, επειδή θα χρεοκοπήσει. «Ω! Χάνω όλα μου τα χρήματα. Θα μου πάρουν τα πάντα. Είμαι τόσο πανέξυπνο πλάσμα, αλλά θα χρεοκοπήσω. Ω, Θεέ μου, βοήθησέ με.»
Και αυτή δεν ήταν μια από τις θρησκόληπτες ενσαρκώσεις μου, όπου ήμουν γνωστός σαν Μαρκ Τουέν. Ήταν μάλλον κυνικός με όλα. Αλλά ξέρετε, αυτός ο κυνισμός ξαφνικά εξαφανίστηκε από κάτι τόσο μικρό όπως μια χρεοκοπία, επειδή δεν τα κατάφερνε και τόσο καλά με την διαχείριση των χρημάτων, επειδή δεν χειρίζονταν καλά την ενέργειά του. Κρατήστε αυτό το στοιχείο- τα χρήματα είναι απλά ενέργεια. Χρεοκόπησε επειδή δεν χειρίζονταν καλά την ενέργεια.

Και τώρα, κλαίει που χάνει τα πάντα, και κυρίως τον σεβασμό του. Τον σεβασμό του. Είχε αρχίσει να γίνεται αρκετά γνωστός. Όλοι πίστευαν ότι θα έπρεπε να είχε πολλά χρήματα, αλλά δεν μπορούσε να τα διαχειριστεί καλά. Κι έτσι τώρα φωνάζει, «Ω καλέ μου Θεέ, ευλογημένη Παρθένα Μαρία, Ιησού Εσταυρωμένε, παρακαλώ, παρακαλώ, παρακαλώ. Θέλω απλά λίγη βοήθεια αυτή την στιγμή, μια μικρή  χρηματοδότηση.» Ξέρετε, φίλοι μου, θυμίζει κάτι σε κάποιους από εσάς; «Παρακαλώ! Θα κάνω τα πάντα. Θα αρχίσω να εξομολογούμαι. Θα κάνω όλα όσα πρέπει να κάνω. Απλά χρειάζομαι βοήθεια.»

Πρώτα από όλα, ανόητε Μαρκ Τουέν, τον Θεό δεν τον νοιάζει. Ο Θεός έχει ένα χαμόγελο που λέει, «Κοίτα τον Μαρκ Τουέν, κομμάτι του Σαιν Ζερμαίν» – Σαιν Ζερμαίν, Μαρκ Τουέν, ταιριάζουν ( γέλια)-  «κοίτα τον. Κοίτα τι συμβαίνει.»

Τώρα, θα σκεφτόσασταν ότι ο γέρο Μάρκ με το πνεύμα, την διάνοια και τον κυνισμό του θα απευθυνόταν στον εαυτό του- ή σε εμένα, το ίδιο κάνει, και θα έλεγε, «Έι, μεγάλε, εσύ εκεί πάνω! Εσύ! Ο Σαιν Ζερμαίν, που είσαι τόσο απασχολημένος στο Κλαμπ των Αναληφθέντων Δασκάλων, που είσαι  διάσημος σε όλο τον κόσμο, στην πραγματικότητα σε ολόκληρο το σύμπαν για την σπουδαία σου δουλειά, τι θα έλεγες να βοηθούσες εδώ πέραλιγάκι; Πάω για χρεοκοπία.»
Αν είχε ανοιχτεί σε κάτι που βρίσκεται ήδη μέσα του, θα μπορούσα να τον βοηθήσω λιγάκι. Όχι πολύ, αλλά θα μπορούσα να του έδινα ένα βραχυπρόθεσμο δάνειο  με χαμηλό τόκο ( γέλια). θα μπορούσα να τον βοηθήσω λιγάκι και να τον βγάλω από το λούκι. Και μετά να τον παρακολουθώ, για κάνα δυο μήνες, να πέφτει ξανά στην χρεοκοπία, επειδή ο πραγματικός δημιουργός και ο πραγματικός Μάστερ δίνει ελευθερία σε όλες τις δημιουργίες  και τις εκφράσεις του. Δεν μένω προσκολλημένος στον Μαρκ Τουέν. Δεν επενδύω στην καθημερινότητά του. Εκείνος κάνει κουμάντο. Ναι, είναι κομμάτι μου. Είναι κομμάτι της ολότητάς μου, αλλά δεν πρόκειται να προσπαθήσω να του υπαγορεύσω τι θα κάνει στην ζωή του.

Τώρα, ακούγεται σχεδόν σαν να πρόκειται για μια σχέση γονιού- παιδιού ή σαν μια σχέση αδιαφορίας. Καθόλου. Ονομάζεται πραγματική συμπόνοια. Δημιουργείς μια ενσάρκωση, επιτρέπεις μια ενσάρκωση και μετά της δίνεις ελευθερία να εξερευνήσει, να εμπειραθεί και να φτιάξει τις δικές της ιστορίες, ενώ ο Μάστερ κάνει όλο και περισσότερο την εμφάνισή του αυτή την στιγμή στον χώρο- είμαστε περίπου στο 24 τοις εκατό Μάστερ. Αργά, αργά, ίσως όχι τόσο πολύ. Είμαι γενναιόδωρος σήμερα, όπως πάντα.

Έτσι λοιπόν, ο αληθινός Μάστερ δίνει ελευθερία σε κάθε κομμάτι του εαυτού του. Δεν προσπαθεί να το ελέγξει, δεν προσπαθεί να κάνει καλό σε αυτή την ενσάρκωση, επειδή είναι απλά μια ιστορία. Αυτό είναι όλο.

Έχω μιαν άλλη πτυχή, έναν άλλο συγγραφέα που πραγματικά με έχει τρελάνει, με έχει τσαντίσει αφάνταστα, και, βλέπετε, επειδή έχω ζήσει πολλές ζωές στην Γη όπως κι εσείς, συνδέομαι με όλο αυτό τον θόρυβο των ανθρώπων, όλη την γκρίνια  και τα παράπονα και τους φόβους και τις ανησυχίες ( κάποιος χασμουριέται)  και τα χασμουρητά και όλα τα υπόλοιπα, με την υπνηλία. Όταν έρχεται ο Μάστερ, ο άνθρωπος νυστάζει. Είναι εντάξει.

Αλλά έχω κι αυτή την άλλη πτυχή συγγραφέα. Ξέρετε, είχα ένα θέμα με τους συγγραφείς και πέρασα αρκετές ζωές σαν συγγραφέας. Ένας ακόμα συγγραφέας που ίσως γνωρίζετε σαν Σαίξπηρ. Σαίξπηρ. Αυτός ο συγγραφέας είναι ένα βασιλικός πόνος στα οπίσθια. Θέλω να πω, προκαλεί περισσότερο άγχος και περισσότερα προβλήματα.

Τώρα θα σκέφτεστε ότι, από την στιγμή που θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς όλων των εποχών, αυτή η πτυχή θα έπρεπε να ήταν ήρεμη, γαλήνια, αλλά δεν είναι. Σε αυτή  την  πτυχή – σχεδόν δεν τολμώ να την διεκδικήσω σαν δική μου, αλλά μάλλον πρέπει να το κάνω- σε αυτή την πτυχή δεν αρέσουν τα γραπτά της. Είμαι σαν να λέω, « Όπως και να χει! Βγάζεις χρήματα. Ο κόσμος τρέχει σε σένα. Θα μείνεις στην ιστορία για χιλιάδες χρόνια. Θα παίζονται έργα στα πάρκα τα καλοκαίρια  εξ’αιτίας σου, κι εσύ γκρινιάζεις;» – έτσι μου κάνει συνέχεια-«Εσύ γκρινιάζεις;» Γκρινιάζει γιατί δεν του αρέσουν τα γραπτά του. Δεν του αρέσουν τα γραπτά του! Αυτό πιστεύω ότι συμβαίνει σε πολλούς δημιουργικούς τύπους. Δημιουργούν κάτι εξαιρετικό, αλλά δεν τους αρέσει για διάφορους λόγους. Δεν θέλουν να το δείξουν δημόσια, ή δεν ήταν αρκετά καλό ή θα έπρεπε να το είχαν δουλέψει περισσότερο.

Στον Σαίξπηρ δεν αρέσουν τα γραπτά του επειδή πιστεύει ότι τα έγραψε για το κοινό και όχι με την καρδιά του. Δεν ήταν αυτά που ήθελε πραγματικά να γράψει, αλλά πέτυχε. Προσέλκυσε μεγάλα πλήθη. Τον έκαναν διάσημο και θα εξακολουθήσουν να τον κάνουν. Κι έτσι εκείνος βρίσκεται σε μια εσωτερική διαμάχη με τον εαυτό του- « Θα έπρεπε να γράφω για μένα μέσα από την καρδιά μου σαν πραγματικός ποιητής που είμαι; Ή θα έπρεπε να παραμείνω εδώ πέρα και να γράφω για εμπορικούς σκοπούς;»

Κι εγώ πολύ απλά του λέω, «Αγαπητέ Σέικι ( γέλια), κάνε τα και τα δυο. Κάνε τα και τα δυο! Γράψε με άλλο όνομα αυτά τα άλλα σου έργα, αν φοβάσαι μήπως μπερδέψεις τον κόσμο. Γράψε με άλλο όνομα. Γράψε μέσα από την καρδιά σου.» Αλλά εκείνος βρίσκεται σε ένα αυτοεπιβαλλόμενο συναισθηματικό και ψυχολογικό δίλημμα, και, ειλικρινά, με έχει κουράσει. Με έχει κουράσει πολύ.

Αυτός δεν ζητάει την βοήθεια μου. Δεν ζητάει την βοήθεια του Θεού. Έχει να κάνει με τον πληγωμένο συγγραφέα  μέσα του, και του έχει γίνει εμμονή, και ασχολείται συνέχεια με αυτό.

Και όσο έχω αυτό τον θόρυβο μέσα μου, κι εσείς νομίζετε ότι η δική σας ζωή είναι δύσκολη, εγώ έχω μιαν άλλη πτυχή. Είναι η αυθεντική πτυχή του «Να ζει κανείς ή να μην ζει», είτε το πιστεύετε είτε όχι. Ω, δεν ήταν ο Σαίξπηρ που έγραψε αυτές τις λέξεις πρώτος. Ήταν μια πτυχή μου γνωστή ως Πλάτων. «Να ζει κανείς ή να μη ζει;» . Τόσο φιλοσοφημένο. Τόσο γεμάτο …. νόημα.

Τώρα, ο Πλάτωνας θεωρείται ο θεμελιωτής της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας, παρόλο που η ιστορία ξεκίνησε πολύ, πολύ πιο πίσω. Είναι σε διαμάχη τώρα. Το ρίχνει στην φιλοσοφία.

Όταν σας λέω ότι μπορείτε να πείτε οτιδήποτε εκτός από το « Δεν ξέρω,» είναι επειδή  έχω βαρεθεί τον Πλάτωνα. «Δεν ξέρω. Να ζει κανείς ή να μην ζει. Ο κόσμος είναι μαύρος. Ο κόσμος είναι άσπρος.» Με τρελαίνει σαν Αναληφθέντα Δάσκαλο. Νομίζετε ότι είχατε μιαν άσχημη μέρα σήμερα,, νομίζετε ότι έχετε προβλήματα, αλλά εγώ έχω όλες αυτές τις πτυχές από το παρελθόν κι από το μέλλον, που διαρκώς παραπονιούνται, διαρκώς είναι σε δίλημμα.

Κι έτσι λοιπόν, σήμερα, καθώς ερχόμουν στο στούντιο από το Κλαμπ των Αναληφθέντων Δασκάλων, αρχίζω να ακούω τα δικά σας παράπονα, τα δικά σας προβλήματα και τα δικά σας διλήμματα και τις διαμάχες που έχετε στις ζωές σας, από την ανθρώπινη πλευρά, όχι από την πλευρά του Μάστερ. Και ξέρετε κάτι; Τι κάνει περισσότερο θόρυβο, ο άνθρωπος ή ο Μάστερ; Ο άνθρωπος. Στον άνθρωπο αρέσει να κολλάει. Αλήθεια, αλήθεια, αλήθεια. Θέλω να πω, ο Σαίξπηρ. Δεν θα θέλατε να είστε ο Σαίξπηρ; Δεν θα θέλατε να μείνετε στην ιστορία; Κι αυτός κάθεται και λέει, «Ω, δεν γράφω μέσα από την καρδιά μου. Γράφω για τον κόσμο.» Σκασμός. Ε τότε, γράψε από την καρδιά σου, θέλω να πω, πόσο πιο απλό;

Και ξέρετε, όταν χρειαστούν ένα χέρι, λίγη αγάπη, λίγη ενέργεια, δεν έρχονται στον ελεύθερο Ανώτερο Εαυτό τους. Δεν έρχονται στον Αναληφθέντα Δάσκαλο, που τυγχάνει να έχει αναληφθεί με δόξα και τιμή πρόσφατα από τον πλανήτη. Όχι. Πηγαίνουν στις εκκλησίες. Πηγαίνουν σε άλλους ανθρώπους. Το ρίχνουν στο ποτό, στα ναρκωτικά ή σε κάτι παρόμοιο. Έχω ένα ρητό, «Οπουδήποτε εκτός από μέσα σας. Οπουδήποτε εκτός από τον εαυτό  σας.»

Κι έτσι τους παρακολουθώ. Τους παρακολουθώ να παραπονιούνται  για όλα τα προβλήματα της ζωής τους, την στιγμή που η απάντηση είναι μπροστά στα μάτια τους.  Θέλουν να με ακούσουν όταν έρχομαι κοντά τους; Θέλουν να ακούσουν τον Θείο Αντάμους ( γέλια) που τους λέει, « Η απάντηση είναι τόσο απλή.» Δεν θέλουν να ακούσουν. Τους διασκεδάζει πολύ αυτό τα παιχνίδι.

Είμαι λοιπόν κακοδιάθετος σήμερα, δεν κοιμάμαι καλά τελευταίως. Σας θυμίζει κάτι αυτό, αγαπητοί Μάστερς;

Σκεφτείτε λοιπόν, αγαπητοί Μάστερ που βρίσκεστε εδώ σήμερα στην αίθουσα και στο ίντερνετ, εσείς απλά χρειάζεται βασικά να αντιμετωπίσετε μια μόνο ανθρώπινη πτυχή αυτή την στιγμή. Εγώ έχω να κάνω με μια ντουζίνα !Ωωω! Ωωω! Γι αυτό είμαι κακοδιάθετος. Και σας ζητάω, αγαπητοί  Μάστερ- φτάσαμε περίπου στα 27 τοις εκατό τώρα, όλο και καλύτερα -σας ζητάω να νοιώσετε μέσα σας τί συμβαίνει μέσα στο κλουβί τους. Τι συμβαίνει μέσα στο κλουβί τους; Τι συμβαίνει μέσα σας;

Υπάρχει πολλή  φασαρία. Πολλή σύγχυση. Πολλή γκρίνια και όχι τόσο από την ανθρώπινη πτυχή, όχι τόσο αυτή που λέει, « Ας είμαστε ξεκάθαροι. Ας πάρουμε κάποιες απαντήσεις και ας προχωρήσουμε παρακάτω». Υπάρχει μεγάλη βαβούρα εκεί μέσα, και θα εξακολουθήσει να υπάρχει. Δεν σταματάει, επειδή έχετε προηγούμενες και μελλοντικές ενσαρκώσεις, που συμβαίνουν όλες αυτή την στιγμή.

Αυτό που πρέπει να κάνετε είναι να πάρετε μια βαθιά αναπνοή, αγαπητέ Μάστερ. Όχι να πιαστείτε στην παγίδα. Να επιτρέψετε. Να επιτρέψετε. Ναι. Θα σας έρχονται προηγούμενες ενσαρκώσεις- όχι απλά από αυτή την ενσάρκωση, αλλά από προηγούμενες και από μελλοντικές ενσαρκώσεις- και θα κάνουν πολλή βαβούρα. Πάρτε μια βαθειά αναπνοή και επιτρέψτε το !
Και ως ένα βαθμό, μια από αυτές τις προηγούμενες ή τις μελλοντικές σας ενσαρκώσεις θα αγανακτήσει και θα πει, «Οκ,  Είμαι Αυτό που Είμαι, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω καλά. Γι αυτό, βοήθησέ με «Είμαι Αυτό που Είμαι», είμαι τελικά ανοιχτός και επιτρέπω. Είμαι τελικά έτοιμος να ακούσω.» Και τότε αυτή η πτυχή, παλιά ή μελλοντική, θα μπορεί  να δουλέψει μαζί σας, αυτή την στιγμή. Και δεν έχει να κάνει με συμβουλευτική. Δεν έχει να κάνει με επεξεργασία. Δεν έχει να κάνει με το να πείτε, « Ω, καημένε Σαίξπηρ συγγραφέα» ή κάτι τέτοιο. Έχει να κάνει με το , «Πάρτε μια βαθιά αναπνοή και  επιτρέψτε»,και με αυτά τα δυο θέματα που θα συζητήσουμε σήμερα. Αυτό είναι που τους λέτε.

Στο μεταξύ, εσύ ,ο Μάστερ που είσαι- τώρα φτάσαμε πάνω από 30 τοις εκατό, πλησιάζουμε. Ίσως μέχρι να τελειώσει αυτή η μετάδοση να πάμε πάνω από 50 τοις εκατό- στο μεταξύ, ο Μάστερ που είστε αυτή την στιγμή- δεν προσπαθείτε να γίνετε Μάστερ, δεν ασχολείστε με αυτό, απλά επιτρέπετε  τον Μάστερ– αυτός ο Μάστερ, πάρε μια βαθιά αναπνοή, άκουσε  όλο αυτό τον θόρυβο, όλη την φασαρία κι όλα τα άλλα και κάθισε  στο παγκάκι του πάρκου ή σε μια ωραία καρέκλα και πιες  μια γουλιά από την υπέροχη κούπα σου η οποία , καλώς εχόντων των πραγμάτων , δεν θα έχει καφέ, αλλά λίγο κρασάκι ίσως, ή οτιδήποτε, και πάρε μια βαθιά αναπνοή και αισθάνσου κάθε ιστορία που υπήρξες ποτέ ή που θα υπάρξεις.

Και ξαφνικά, είναι σαν να λιπαίνεις τους τροχούς, σαν να λιπαίνεις τα γρανάζια.. Ξαφνικά, παίρνεις μια βαθιά αναπνοή σαν Μάστερ κι απλά μπαίνεις μέσα στο συναίσθημα όλων αυτών των εκπληκτικών ιστοριών που εκτυλίσσονται. Και ξαφνικά, σβήνει όλη η τριβή, όλη η ένταση. Και ξαφνικά, όπως έκανα εγώ χθες το βράδυ, απλά παίρνεις μια βαθιά αναπνοή και κάθεσαι αναπαυτικά και παρακολουθείς την ταινία της ύπαρξής σου. Αυτό είναι. Δεν εμπλέκεσαι σε αυτήν, επειδή, βλέπεις, ο Μάστερ συνειδητοποιεί ότι όλα λύνονται. Ο Σαίξπηρ έγραψε θαυμάσια πράγματα. Ο Μαρκ Τουέν, μου άρεσε η γραφή του, και έχουν μείνει όλοι στην ιστορία. Τώρα, πόσες υπάρξεις μπορούν να πουν κάτι τέτοιο, ότι έχουν μέσα τους τον Πλάτωνα, τον Σαίξπηρ, τον Μαρκ Τουέν; Απλά κάθεσαι αναπαυτικά και συνειδητοποιείς ότι όλες αυτές είναι απλά μεγαλειώδεις, υπέροχες ιστορίες.

Ας το κάνουμε αμέσως τώρα. Ας πάρουμε μια στιγμή, αγαπητέ Μάστερ. Είναι τόσο εύκολο.

Ναι, είναι αυτό το μεγάλο, «και». Έχει τόσα πράγματα να συμβαίνουν. Ο Μάστερ δεν επιτρέπει στον εαυτό να κατακλύζεται από όλα αυτά τα πράγματα. Στην ουσία, ο Μάστερ ευχαριστιέται να τα βλέπει να εκτυλίσσονται. Αυτό είναι το επόμενο επίπεδο. Εκεί πηγαίνουμε. Αυτό κάνουμε αυτή την στιγμή.

Κι έτσι λοιπόν, ξεφορτώνομαι στα γρήγορα την κακοκεφιά μου. Είμαι… ναι, λέτε, «Δόξα τον Θεό.» Αυτό δεν σημαίνει ότι θα είμαι καλός σήμερα. Ξέρετε πώς είναι όταν δεν έχεις διάθεση; Και ξαφνικά, όταν διαλύεται η ομίχλη και η σύγχυση κι όλα αρχίζουν να ξαστερώνουν, λέτε, «Ω γαμώτο! Δεν θέλω να είμαι ευδιάθετος. Το διασκέδαζα όσο ήμουν κακόκεφος. Μην με κάνετε να γελάω. Μην με κάνετε να χαμογελάω.» Κάπως έτσι είμαι τώρα. Η κακοκεφιά έφυγε, αλλά εξακολουθεί να μου αρέσει, ξέρετε; Είμαι σίγουρος ότι κι εσείς το ξέρετε.
Δεν άκουσα σχόλιο από την Λίντα πάνω σ αυτό.
ΛΙΝΤΑ: Κρύβομαι ( γέλια)
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Η Λίντα κρύβεται. Δείξτε λίγο την Λίντα που κρύβεται, και μοιάζει σαν…
ΛΙΝΤΑ: ( γελώντας) Η Λίντα κρύβεται!
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Και μοιάζει σαν αν λέει, « Ουάου!» Δεν βρίσκεται καν ανάμεσα στο κοινό, τόσο πολύ κρύβεται.

Ο Ιστός της Αράχνης

Στον άνθρωπο, στον άνθρωπο που κάθεται εδώ, κάτι πολύ σημαντικό. Θα εξακολουθήσουν να προκύπτουν καταστάσεις στην ζωή σας. Υπάρχουν φόβοι μέσα του που δεν έχουν φύγει. Είναι ακόμα εκεί. Θέλω να πω, είναι ένα ενεργειακό αποτύπωμα μέσα σας. Υπάρχουν φόβοι, υπάρχουν αμφιβολίες, και σας βλέπω να προσπαθείτε να ξεπεράσετε αυτούς τους φόβους και τις αμφιβολίες.

Υπάρχουν προκλήσεις στην ζωή σας και σας βλέπω να ασχολείστε μαζί τους. Αλλά ξέρετε τι συμβαίνει; Είναι σαν να είστε πιασμένοι σε έναν φόβο, σε έναν συναισθηματικό φόβο, που έτσι κι αλλιώς δεν έχει νόημα, αλλά υπάρχει. Αιχμαλωτίζεστε σε αυτό τον φόβο και είναι σαν να αιχμαλωτίζεστε στον ιστό μιας αράχνης. Και αυτή η αράχνη είναι ο φόβος σας ή η αμφιβολία σας ή η αβεβαιότητά σας ή οτιδήποτε. Πιάνεστε στον ιστό αυτής της αράχνης.

Τώρα, η αράχνη σας έχει πιάσει. Τώρα η πάλη και ο αγώνας έχει να κάνει με το να επιβιώσετε, να σωθείτε από την αράχνη του φόβου ή της αμφιβολίας ή της ανικανότητας ή από  οτιδήποτε κι αν είναι αυτό. Τώρα έχετε εμπλακεί σε έναν πόλεμο. Αλλά ένα πράγμα έχω να σας πω, αγαπημένοι μου άνθρωποι. Είστε μέσα στον ιστό της αράχνης. Είναι η επικράτεια της αράχνης. Η αράχνη έπλεξε τον ιστό της μόνο για σας, και η αράχνη γνωρίζει ότι θα παλέψετε. Και ξέρετε τι συμβαίνει μέσα στον ιστό της αράχνης που βρίσκεστε όταν αρχίζετε να παλεύετε-  παγιδεύεστε όλο και περισσότερο.

Η αράχνη δεν ξοδεύει ούτε μια στάλα ενέργειας στην διαμάχη αυτή. Δεν χρειάζεται. Μοιάζει με πόλεμο, για να ικανοποιήσει τον άνθρωπο που έχει πιαστεί στον ιστό της αράχνης. Θα παλεύετε, αλλά η αράχνη ξέρει ήδη ότι την έχετε πατήσει άσχημα. Είστε μέσα στον ιστό της. Από την στιγμή που θα αρχίσετε να παλεύετε, την κάνατε, έχετε πιαστεί και είστε δείπνο ( ο Αντάμους γελάει).

Η διάθεσή μου καλυτερεύει. Γελάω! ( γέλια). Γελάω τώρα. Γίνομαι όλο και καλύτερα, εντυπωσιακά καλύτερα.

Τι σημαίνει αυτό, για σας τους ανθρώπους; Δυο τρία πράγματα. Όταν συναντάτε αυτό τον φόβο, που θα συναντήσετε, επειδή ζείτε στον πλανήτη  και ζείτε μέσα σε έναν ανθρώπινο σώμα, όταν βρίσκεστε αντιμέτωποι με αυτό τον φόβο ή με την αμφιβολία ή με οτιδήποτε παρόμοιο, με την σύγχυση, «Δεν μπορώ να αποφασίσω. Δεν ξέρω τι να κάνω», όταν είστε σε αυτή την κατάσταση, μπείτε βαθειά μέσα της. Όταν ανακαλύψετε ότι είστε μέσα στον ιστό της αράχνης και ξέρετε ότι είναι αναπόφευκτο, μπείτε μέσα του. Μην σταματάτε. Μην παλεύετε. Μην επεξεργάζεστε το θέμα. Μην προσπαθείτε να το σκεφτείτε διεξοδικά, επειδή βρίσκεστε στον ιστό της αράχνης. Θα πιαστείτε. Μην προσπαθείτε να το εκλογικεύσετε. Μην προσπαθείτε να διαλογιστείτε πάνω στο θέμα για να βρείτε την λύση. Μην προσπαθείτε να βρείτε συμβούλους, που θα σας βοηθήσουν να το ξεπεράσετε, γιατί το μόνο που θα καταφέρετε είναι, να τους φέρετε κι αυτούς μέσα στον ιστό της αράχνης. Αυτό είναι όλο.

Όταν ανακαλύψετε ότι είστε αντιμέτωποι με το φόβο ή την αμφιβολία ή την αβεβαιότητα ή αν η ζωή σας είναι χάλια, πάρτε μια βαθιά αναπνοή και  μπείτε μέσα του. Μπείτε βαθιά μέσα του. Δεν βγάζει νόημα από ανθρώπινη άποψη, αλλά από ενεργειακή άποψη είναι απόλυτα κατάλληλο.

Ο άνθρωπος δεν θέλει να προχωρήσει σε βάθος. Αντιμετωπίζει αυτό το συναίσθημα, τρομοκρατημένος μέσα στην νύχτα, αγωνιά χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Το ζήσατε. Ο άνθρωπος αντιστέκεται, « Ω, άγχος. Τι θα κάνω; Πρέπει να βρω μια λύση να ξεφύγω. Πρέπει να βρω κάποιο χαριτωμένο κλισέ. Πρέπει να κάνω κάποιο τελετουργικό χορό ή οτιδήποτε άλλο.»

Είστε μέσα στον ιστό. Παλεύετε τώρα, και είναι αστείο, επειδή σκέφτεστε, «Όχι,  όχι! Εγώ είμαι πνευματικός. Είμαι άγιος και ψέλνω ή οτιδήποτε.» Είστε τόσο πολύ παγιδευμένοι μέσα στον ιστό της αράχνης. Απλά δεν το συνειδητοποιείτε. Και η αράχνη, σάς κουνάει την γροθιά της- με όλα της τα χέρια- απλά για να σας δώσει την εντύπωση ότι υπάρχει κάτι να παλέψεις, αλλά σας έχει ήδη πιάσει. Ο φόβος σάς κατέχει. Η αβεβαιότητα σάςκατέχει. Και ειδικά, όταν φτάνετε στο σημείο να είστε Μάστερ και φωτισμένοι, υπάρχουν ακόμα φόβοι και αμφιβολίες και αναρωτιέστε, « Τι θα συμβεί στα παιδιά μου; Τι θα συμβεί στο φυσικό μου σώμα; Θα χάσω άραγε το μυαλό μου; Τι θα πει  ο κόσμος;»

Αυτά τα πράγματα μοιάζουν σαν αράχνες,  που βρίσκονται ολόγυρά σας, ανησυχίες που είναι γύρω σας. Δεν θα τα πολεμήσετε. Δεν θα τα  ξεπεράσετε. Δεν μπορείτε, επειδή εσείς δημιουργήσατε αυτούς τους φόβους. Εσείς δημιουργήσατε αυτές τις αμφιβολίες. Σας γνωρίζουν καλύτερα από όσο εσείς τις γνωρίζετε αυτές. Είστε τώρα μέσα στον ιστό της αράχνης, και απλά παγιδεύεστε όλο και περισσότερο.

Τι κάνετε λοιπόν; Παίρνετε μια βαθιά αναπνοή και επιτρέπετε στον εαυτό σας να μπει μέσα τους, ολοκληρωτικά. Δεν βγάζει νόημα. Καθόλου. «Πώς; Αν επιτρέψω στον εαυτό μου να μπει μέσα σε έναν φόβο, θα με φάει.» Όχι, επειδή θα περάσετε κατευθείαν από το κέντρο του ιστού της αράχνης, αλλά θα συνεχίσετε να προχωράτε.
Θα περάσετε μέσα από κάθε φόβο, κάθε ανησυχία, κάθε δίλημμα της ζωής σας, ό,τι κι αν είναι αυτό. Θα πάρετε μια βαθιά αναπνοή και θα βάλετε στους ώμους σας τα φτερά των ονείρων σας και θα πετάξετε μέσα από αυτά. Δεν θα αντισταθείτε ή δεν θα προσπαθήσετε να αλλάξετε ή να πολεμήστε ή να σκεφτείτε τον τρόπο, που θα το ξεπεράσετε . Απλά φοράτε αυτά τα φτερά και πάτε. Αυτό είναι όλο.

Και υπάρχει μια στιγμή τρόμου, καθώς οδηγείστε κατευθείαν μέσα στον ιστό της αράχνης με τα φτερά στους ώμους σας, και λέτε, «Ω, σκατά, Αντάμους! Ελπίζω να είχες δίκιο, γιατί πηγαίνω κατευθείαν προς το κέντρο της αμφιβολίας και του φόβου…» και τι συμβαίνει μετά;! Βρίσκεστε στην άλλη πλευρά. Βρίσκεστε στην άλλη πλευρά όλων αυτών. Ο ιστός της αράχνης είναι η ανθρώπινη συνείδηση, η δική σας συνείδηση. Τώρα βρίσκεστε στην άλλη πλευρά και κοιτάτε πίσω σας και συνειδητοποιείτε ότι στην πραγματικότητα δεν υπήρχε καν ιστός αράχνης. Συνειδητοποιείτε ότι  όλοι οι φόβοι που είχατε, δεν υπήρχαν τελικά εκεί. Θέλω να πω, εσείς τους φτιάξατε μέσα  στο μυαλό σας, στο ενεργειακό σας πεδίο. Τους κατασκευάσατε. Τώρα είστε στην άλλη πλευρά τους. Δεν υπήρχε πόλεμος και αυτό που τώρα υπάρχει είναι το γλυκό νέκταρ της σοφίας, που τώρα πια είναι δικό σας σαν άνθρωπος, κάτι που ποτέ πριν δεν ήταν διαθέσιμο.

Νομίζετε ότι θα δώσω το νέκταρ της σοφίας στον Σαίξπηρ και στον Πλάτωνα; Τι θα το κάνουν; Θα διαλύσουν ακόμα περισσότερο τις ζωές τους. Κι έτσι, όχι. Αυτό το νέκταρ, αυτή η σοφία είναι πέραν της αντίληψης του ιστού της αράχνης. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καν.

Τι σας λέω; Να σταματήσετε να παλεύετε το οτιδήποτε. Ο Τζων Κουντέρκα έκανε μια δήλωση νωρίτερα, που μου έκοψε την ανάσα, και θα πρέπει να πω εδώ, Τζων, και σε όλους εσάς που αντιμετωπίζετε θέματα υγείας, πάρτε μια βαθιά αναπνοή και επιτρέψτε. Μην παλεύετε. Μην πολεμάτε τον καρκίνο, επειδή είστε μέσα στον ιστό της αράχνης. Μπείτε μέσα του. Φορέστε αυτά τα φτερά και σε μια στιγμή πείτε, «Δεν με νοιάζει πια» και μπείτε μέσα του. Μην πολεμάτε τον καρκίνο. Απλά μπείτε μέσα του.

Είναι όπως το Επιτρέπω. Και ό,τι κι αν συμβεί, ό,τι κι αν φοβάται ο άνθρωπος – περισσότερο καρκίνο, πιθανό θάνατο, ότι δεν είναι αρκετά καλός δημιουργός για να δημιουργήσει υγεία – όποιοι κι αν είναι οι ανθρώπινοι φόβοι σας, μπείτε μέσα τους , Μάστερς. Μπείτε μέσα τους, κι αυτό που θα βρείτε στην άλλη πλευρά είναι σοφία. Δεν εννοώ να μπείτε μέσα του ψάχνοντας την ίαση ή οτιδήποτε άλλο. Μπείτε μέσα του επειδή δεν είναι πλέον δικό σας. Δεν σας ανήκει. Δεν το πολεμάτε. Τίποτε από αυτά.

Όποια θέματα κι αν έχετε στην ζωή σας, ένα παλιό συναίσθημα από την παιδική σας ηλικία που έρχεται ξανά και ξανά. Έρχεται ξανά και ξανά επειδή συνεχίζετε να παίζετε μαζί του. Κάτι που δεν μπορέσατε να το λύσετε, μην το επεξεργάζεστε άλλο. Μην το επεξεργάζεστε. Η επεξεργασία είναι το επιδόρπιο της αράχνης. Τώρα είστε παγιδευμένοι στον ιστό και επεξεργάζεστε. Απλά κάνετε τον εαυτό σας πιο γλυκό. Πασπαλίζετε τον εαυτό σας με ζάχαρη επεξεργασίας, περιμένοντας την αράχνη να έρθει να σας καταβροχθίσει. Αυτό είναι όλο. Δεν το επεξεργάζεστε. Δεν το σκέφτεστε. Δεν το κάνετε διανοητικό. Φοράτε αυτά τα φτερά και μπαίνετε κατευθείαν μέσα του. Αυτό είναι όλο.

Δεν έμειναν πια άλλες μάχες. Δεν έμειναν πια άλλες μάχες. Άνθρωπε! Άκουσέ με άνθρωπε, εμένα και την κακοκεφιά μου. Άκουσέ με. Δεν έχουν μείνει άλλες μάχες, όταν έχεις φτάσει σε αυτό το σημείο. Για ποιο πράγμα παλεύεις, για τις πληγές της κοινωνίας; Παλεύεις με τον εαυτό σου και τις αδυναμίες σου; Παλεύεις το φως και το σκοτάδι; Το αρσενικό με το θηλυκό; Μπορούμε παρακαλώ πολύ να ξεπεράσουμε αυτό το θέμα του θεϊκού θηλυκού και του μαλακ…ου αρσενικού;
 Η συνεχής διαμάχη… σας ευχαριστώ ( χειροκροτήματα).
Την βαρέθηκα! Βαρέθηκα τις πτυχές μου, τον Σαίξπηρ και τον Πλάτωνα και όλες τις  άλλες να μου παραπονιούνται. Τα βαρέθηκα, το ίδιο θα έπρεπε να συμβαίνει και σε σας. Είναι μια διαμάχη. Είναι ένας ιστός αράχνης και σε πιάνει. Γελάτε. Ήταν αρκετά καλό, έτσι;  Ναι, έκανα πρόβες σ αυτό.

Πού είχα μείνει; Στην κακοκεφιά μου. Ας την ξεπεράσω. Δεν υπάρχει διαμάχη. Δεν υπάρχει διαμάχη ανάμεσα στον Μάστερ και στον άνθρωπο. Δεν υπάρχει διαμάχη ανάμεσα σε σας και στους εξωγήινους. Δεν υπάρχει διαμάχη  ανάμεσα σε σας και στον Ντόναλντ Τραμπ (κάποιοι γελάνε και χειροκροτάνε).

ΚΕΡΡΙ: Αλήθεια!

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Πολλοί λένε, «Ω, ω, αλήθεια-…εγώ το διασκέδαζα.» Δεν υπάρχει διαμάχη. Όταν φτάνεις σε αυτό το σημείο, δεν υπάρχει διαμάχη, και κατά κάποιο τρόπο, αυτό είναι καλό. Αλλά εσείς έχετε συνηθίσει να παλεύετε. Έχετε συνηθίσει να είστε δυνατοί ακόμα κι όταν είστε αδύναμοι. Έχετε συνηθίσει τον αγώνα, επειδή σας βοηθάει να εδραιώσετε την ταυτότητά σας. Έχετε συνηθίσει να αγωνίζεστε, Κέρρι ( ο Αντάμους γελάει), σαν… Όχι, Κέρρι, αυτός ο αγώνας….
ΚΕΡΡΙ: Τι;!
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: …. σας βοηθάει να εδραιώσετε την ταυτότητά σας. Μην της δώσεις το μικρόφωνο ( γέλια). Είναι μονόλογος, δεν έχει διάλογο.
ΚΕΡΡΙ: Άφησα το σπαθί μου. Κάνεις λάθος!
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σ ευχαριστώ.
ΚΕΡΡΙ: Τελείωσε. Η ζωή μου άλλαξε.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Σ ευχαριστώ.
ΚΕΡΡΙ: Σοβαρά μιλάω, άλλαξε.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ωραία, ωραία. Άλλαξε.
ΚΕΡΡΙ: Ω, σε προκαλώ για μια μονομαχία με γλειφιτζούρια ( γέλια)
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Μπορούμε να το διαγράψουμε αυτό; Μια μέρα σαν κι αυτή, με τόση κακοκεφιά, εσύ με καλείς σε μονομαχία με γλειφιτζούρια;
ΚΕΡΡΙ: Ναι, πάντα.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Οκ. Ας επιστρέψουμε όμως… σ ευχαριστώ για την απόσπαση. Η διάθεσή μου γινόταν όλο και  καλύτερη και τώρα βουλιάξαμε πάλι , είμαστε περίπου στο 24 τοις εκατό άνθρωπος, Μάστερ. Μπορεί να ανέβει ξανά.

Δεν υπάρχει διαμάχη στον καρκίνο, στην φτώχια, σε τίποτε από όλα αυτά. Τίποτε. Το καταλαβαίνεις αυτό άνθρωπε; Σταμάτα να παλεύεις.

Έλα για λίγο στην θέση μου. Τώρα είναι ο Μάστερ. Είναι ο φωτισμένος Εαυτός σας, και τι θα λέγατε στον άνθρωπο που περνάει τις δυσκολίες του, την μιζέρια του και τα βάσανά του και, «Ω! Δεν μου φέρθηκαν δίκαια και εγώ…» Ε σκάσε! Σαν να λέμε, «Ξεπέρασέ το. Βάλε στους ώμους σου εκείνα τα φτερά και μπες μέσα στους φόβους σου, μέσα στην παιδική σου ηλικία, σε οτιδήποτε.» Και ξέρω ότι φαίνεται λάθος. Ναι, εντάξει, επειδή εσείς τα κάνετε λάθος μέχρι τώρα. Παλεύατε και πολεμούσατε αυτές τις καταστάσεις. Ω, και μετά από 40- 50 χρόνια στον πλανήτη λέτε, « Κοίτα πόσο έχω προοδεύσει! Κοίτα πόσο μακριά έχω φτάσει». Από εδώ μέχρι εκεί;! Αυτό είναι όλο;! Ποτέ δεν θα πάτε πολύ μακριά, επειδή ο ιστός της αράχνης είναι πολύ μεγάλος, είναι τεράστιος.

Αυτή η αράχνη θα παίξει μαζί σας, θα σας αφήσει να πιστέψετε ότι έχετε φτάσει κάπου. Η αράχνη απλά θα περιμένει και θα περιμένει και θα περιμένει. Θα πιάσει λίγες μύγες ακόμα και θα λέει, «Έρχονται σε μένα, όλες έρχονται σε μένα.» Ναι.

Πάρτε λοιπόν μια βαθιά αναπνοή. Αν εμφανιστεί ένα συναισθηματικό τραύμα, ας πούμε με έναν γονιό ή έναν σύντροφο ή με οποιονδήποτε,  παρατηρήστε τον εαυτό σας, επειδή το βλέπετε να έρχεται και λέτε, «Ω! Ωωω! Είναι μια παλιά ανάμνηση. Ω! είμαι κακός άνθρωπος. Δεν θα έπρεπε να κάνω τέτοιες σκέψεις.»
Σταματείστε! Βάλτε τα στους ώμους, κάντε το πέρασμα. Φορέστε εκείνα τα φτερά και ξεπεράστε το. Και στην άλλη πλευρά βρίσκεται αυτή η σοφία, το νέκταρ. Αυτό είναι όλο.

Φορέστε Τα, Κάντε Το Πέρασμα

Λοιπόν, το σημείο νούμερο ένα: Φορέστε τα, κάντε το πέρασμα. Ακούγεται απαίσιο αλλά…  έτσι εκφράζομαι. Σας είπα ότι δεν έχω διάθεση σήμερα. Δεν έχω χρόνο να τα βερνικώνω όλα με το βερνίκι της ποίησης. Φορέστε τα και τελειώνετε. Κάντε το πέρασμα μέσα από τις ασθένειές σας, από την χαμηλή σας αυτοεκτίμηση. Ξέρετε πόσο πολύ με έχει κουράσει ο Σαίξπηρ με τα κλαψουρίσματά του που είναι όλο, « Το γράψιμό μου…»
Κάντε το πέρασμα, εντάξει; Δεν έχουμε πια τον χρόνο να χαζολογάμε με την ανθρώπινη μιζέρια, που έχετε επιβάλλει στον εαυτό σας. Σας το ξεκαθαρίζω- αυτοεπιβαλλόμενη μιζέρια. Δεν το κάνει η κοινωνία. Δεν σας το κάνουν τα πλάσματα που ζουν στο κέντρο του κόσμου. Δεν με ενδιαφέρει πόσοι εξωγήινοι υπάρχουν, δεν σας φταίνε αυτοί. Είναι αυτοεπιβαλλόμενο, άνθρωπε…. Το κάνετε , σαν να σας δίνει μια περίεργη  ευχαρίστηση. Ας τελειώνουμε με αυτό, εντάξει; Καλώς. Ωραία.

Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή με αυτό. Η διάθεσή μου καλυτερεύει.

Ας πάρουμε μια καλή βαθιά αναπνοή με αυτό.

Μια Μεγάλη Βαριά Ιστορία.

Πάμε στο επόμενο, το θέμα νούμερο δύο. Όλα είναι μια ιστορία. Όλα είναι μια μεγάλη χοντρή ιστορία. Αυτό είναι όλο. Η ζωή σας, η ανθρώπινη ζωή σας, είναι μια μεγαλειώδης βαριά ιστορία. Δεν έχετε τίποτε να μάθετε. Δεν υπάρχουν μαθήματα που κάποιος σας επέβαλλε να μάθετε. Δεν υπάρχουν, είτε το πιστεύετε είτε όχι. Και εσείς θέλετε να πιστεύετε ότι αυτή η ενσάρκωση- ή οποιαδήποτε ενσάρκωση- είναι τόσο σοβαρή και τόσο εξαιρετική και έχει όλη αυτή την μαθητεία. Βλακείες! Όλα είναι μια ιστορία, αυτό είναι όλο. Μια μεγάλη βαριά ανθρώπινη ιστορία.

Τώρα, ξέρω ότι δεν αρέσει στους ανθρώπους να το ακούνε αυτό. Θέλουν να τα παίρνουν όλα πολύ σοβαρά, όπως γίνεται με την πνευματικότητα. Και σοκάρω μερικούς ανθρώπους, είτε το πιστεύετε είτε όχι. Σοκάρω μερικούς ανθρώπους επειδή δεν σκοπεύω να σοβαρέψω πολύ τα πράγματα. Θα το κρατήσουμε ελαφρύ, θα παίξουμε παιχνίδια, θα διασκεδάσουμε, θα κάνουμε απόσπαση, και θα φορέσουμε τα φτερά και θα κάνουμε το πέρασμα. Απλά θα το κάνουμε.

Όντως, ακούγεται απαίσια! Χρειάζομαι ένα καινούργιο χειρόγραφο (γέλια).

ΛΙΝΤΑ: Οκ, ποιο είναι λοιπόν το νούμερο ένα;

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Η διάθεσή μου είναι λίγο καλύτερη. Τώρα ο Μάστερ  βρίσκεται  περίπου στο 37 τοις εκατό. Προοδεύουμε.

Η ανθρώπινη ζωή, είναι μια ιστορία. Οι ενσαρκώσεις μου σαν Σαίξπηρ, Πλάτωνας, Μαρκ Τουέν, είναι απλά ιστορίες.  Δεν υπήρχε τίποτε να μάθω, κι αυτό είναι ελευθερία. Είναι μια αίσθηση ανακούφισης.

Δεν ήρθατε εδώ για να μάθετε κάτι. Προσποιηθήκατε ότι ήρθατε για να μάθετε κάτι. Προσποιηθήκατε ότι είχατε κάρμα. Προσποιηθήκατε ότι είχατε αυτές τις προηγούμενες ενσαρκώσεις. Με την ευκαιρία, να σας πω ότι οι προηγούμενες ενσαρκώσεις σας, ω! τσακώνονται μεταξύ τους! Έχω τον Μαρκ Τουέν από την μια και τον Πλάτωνα από την άλλη, και τσακώνονται και πιστεύω ότι κερδίζει ο Μαρκ Τουέν αυτή την στιγμή, επειδή ο Πλάτωνας ήταν τόσο βαρετός. Όμως πάρα πολύ βαρετός. Διάβασα κάποια πράγματα, ξέρετε. Ανιαρός. Και ήταν τόσο σοβαρός. Ποτέ δεν μεθούσε, και κατά την δική μου άποψη, δεν γίνεσαι άγγελος αν προηγουμένως δεν μεθύσεις ( γέλια). Πρέπει να το κάνεις, εννοώ, διαφορετικά θα τα βλέπεις όλα πολύ σφιχτά. Θα είσαι υπερβολικά σοβαρός.

Όλα είναι μια ιστορία. Μια εκπληκτική ιστορία. Μια συναισθηματική ιστορία, θέλω να πω, με την καλή έννοια του συναισθήματος. Είναι μια συγκινητική ιστορία. Είναι μια πλούσια ιστορία, αλλά είναι απλά μια μεγάλη βαριά  ιστορία.

Η μεγάλη βαριά ιστορία πιστεύει ότι είναι θύμα, πιστεύει ότι η ζωή είναι σκληρή και πιστεύει ότι πρέπει να δουλεύει σκληρά για να κερδίσει κάτι, για να ανοίξει τον δρόμο να επιστρέψει σε κάτι- ένας Θεός ξέρει σε τί. Δεν είναι έτσι. Ο Μάστερ κάθεται εδώ και εγώ παρακολουθώ, παρακολουθώ τον Πλάτωνα, και μοιάζει σαν να παρακολουθώ μια ιστορία. Και έχει κάποιες ασθένειες. Δεν θα μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες επειδή είναι οικογενειακό σόου, αλλά έχει κάποιες ασθένειες ( γέλια)
Όχι, θέλω να πω ότι δεν θα μπούμε σε αναλύσεις για τους μύκητες των ποδιών, ή οτιδήποτε τέτοιο. Και όλη την ώρα λέει, «Αλίμονο σε μένα που έπαθα κάτι τέτοιο.» Αλλά πιστεύει ότι είναι κάποιο μεγάλο μάθημα από το σύμπαν, κι εγώ του φωνάζω συνέχεια, «Χέι Πλατ! Δεν είναι! Έπιασες απλά λίγους μύκητες στα πόδια. Τι θα έλεγες για λίγο σαπουνάκι και νεράκι στα δάχτυλα των ποδιών σου, ξέρεις; Κάνει θαύματα!» ( κι άλλα γέλια). Και το ρίχνει στην φιλοσοφία. Προσπαθεί να πιάσει το συμπαντικό μήνυμα που κρύβει και το καλό και το κακό, την διττότητα του μύκητα και του μη- μύκητα (κι άλλα γέλια). Κι εγώ του λέω, « Είναι απλά…» ( Η Λίντα σηκώνει την κούπα του και μυρίζει να δει τι πίνει. Πολλά γέλια) Ναι. «Είναι απλά μια ιστορία! Αυτό είναι όλο!»

Οι ανθρώπινες ενσαρκώσεις σας παγιδεύονται μέσα τους. Αλήθεια. Το παίρνουν πολύ σοβαρά το θέμα. Παίρνουν πολύ στα σοβαρά τον εαυτό τους. Πάρτε μια στιγμή. Γίνετε ο Μάστερ που κάθεται εδώ. Πάρτε μια στιγμή. Είστε στο παγκάκι του πάρκου ή οπουδήποτε, και είναι σαν να βλέπετε την ιστορία σας για μια στιγμή. Κοιτάξτε την ανθρώπινη ιστορία. Είναι μια ιστορία βιοπάλης άραγε; Μια ιστορία οδυνηρή; Μια ιστορία όπου κανείς δεν σας καταλαβαίνει ; Είναι απλά μια ιστορία, εντάξει;

Κι έτσι, άνθρωπε, στάσου για μια στιγμή και κατάλαβε ότι είναι απλά μια ιστορία. Δεν έχει τέλος. Δεν υπάρχουν νικητές ή νικημένοι, είναι απλά μια μεγάλη βαριά ιστορία. Και μόλις ο Μάστερ το περάσει στον άνθρωπο, αφήστε τον άνθρωπο να ξέρει , « Δεν πειράζει! Δεν είναι αγώνας δρόμου. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις να κερδίσεις τον δρόμο πίσω στον παράδεισο. Τίποτε από όλα αυτά.»

Από την στιγμή που ο Μάστερ μπορεί να καθίσει εδώ και να πάρει μια βαθιά αναπνοή και να πιεί και λίγο καφέ- ή ό,τι διάολο έχει εδώ μέσα  (γέλια)- και απλά να ρίξει μια ματιά στις περασμένες και στις μελλοντικές ζωές- να το θυμάστε αυτό, «και στις μελλοντικές ζωές»- τότε θα πει, « Είναι απλά μια μεγάλη βαριά ιστορία.» Και αυτό που κάνετε εσείς είναι να το εξανθρωπίζετε, κατά κάποιον τρόπο. Λέτε «Πφφ, τι θέλω να δω σήμερα; Τι θα βάλω στο βίντεό μου να παίξει; Και ποια από όλες να δω;» Με αγάπη και συμπόνοια πάντα, αλλά μην προσπαθήσετε να επέμβετε. Μην προσπαθήσετε να την αλλάξετε , απλά να πείτε, «Είναι μια μεγάλη βαριά ιστορία. Αυτό είναι όλο.»

Όταν ο άνθρωπος αρχίσει να το αισθάνεται αυτό, όταν αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι όλον αυτό τον καιρό πίστευε ότι τον παρακολουθούσαν κάποια ανώτερα όντα, ξέρετε, θεοί και άλλοι θεοί και πολλοί θεοί και δημαγωγοί και θεοί των θεών και τόσοι άλλοι… ξέρετε, είναι ένα αστείο παιχνίδι. Ο άνθρωπος πιστεύει ότι τον παρακολουθούν συνέχεια, σαν μια παράσταση που δίνει για τους θεούς, «Κοιτάξτε με. Είμαι θύμα. Κοιτάξτε με. Γεννήθηκα ανάπηρος. Κοιτάξτε με. Είμαι θύμα. Κοιτάξτε με. Είμαι στο πνευματικό μου μονοπάτι.» Σαν να παίζετε στο θέατρο, πιστεύοντας συνέχεια ότι είναι μια παράσταση.

Αλλά από τη στιγμή που ο άνθρωπος θα  ακούσει από τον Μάστερ, «Χέι, είναι απλά μια μεγάλη βαριά ιστορία!. Δεν πειράζει. Παράτα το! Ούτε καν παρακολουθώ τον περισσότερο χρόνο, επειδή είναι μια βαρετή ιστορία. Είναι μια επανάληψη! Είναι απλά μια επανάληψη της προηγούμενης και της προ- προηγούμενης ενσάρκωσης. Δεν παρακολουθώ καν. Δεν με νοιάζει!» Δεν με νοιάζει Πλάτωνα. Σίγουρα είσαι διάσημος, αλλά ειλικρινά δεν με νοιάζει επειδή είναι σαν…» Είναι σαν να παρακολουθώ τηλεόραση, ξέρετε, να βλέπω τον Πλάτωνα. Οι άνθρωποι τα παρακολουθούν αυτά;! Και τότε είναι σαν να λέω, « Όχι, θα αλλάξω κανάλι. Θα βάλω»- ο Κάλντρε λέει, «Θα βάλω να δω κάποια σαπουνόπερα ή μια ρομαντική κωμωδία» ή κάτι τέτοιο- « Θα βάλω να δω κάτι αστείο, επειδή όλα είναι μια μεγάλη βαριά ιστορία. Αυτό είναι όλο.

Πάρε μια καλή βαθιά αναπνοή, Μάστερ. Είμαστε στο 47 τοις εκατό. Ω, σχεδόν φτάσαμε. Νομίζω ότι με την μεράμπ μπορούμε να ανατρέψουμε το σκορ.

Πάρε μια καλή βαθιά αναπνοή , αγαπητέ Μάστερ.

Άλλαξε κανάλι- δεν κάνω λογοπαίγνιο εδώ, ειλικρινά- βγες από την ανθρώπινη ιστορία αυτής της ενσάρκωσης. Είναι γουέστερν; Είναι γκανγκστερικό το σενάριο;

Είναι η ζωή σου ένα μεγάλο γουέστερν ή μια ταινία επιστημονικής φαντασίας; Ω, ναι, για τους περισσότερους από σας έτσι είναι. Μήπως είναι ένα τεράστιο νοητικό ταξίδι; «Ουάου! Τι είναι αυτό; Οι εξωγήινοι και το πλήρωμα από το πολυδιάστατο  σύμπαν και ο πόλεμος του ανθρώπου να βρει διέξοδο και τελικά νικάει τον μεγάλο εξωγήινο αφού έχει δεχτεί πολλά χτυπήματα.» Αυτή είναι η ζωή σας; Μια μεγάλη ταινία επιστημονικής φαντασίας;

Ή μήπως η ζωή σας είναι, πώς το λέτε,  μια  συγκινητική σπαραξικάρδια  ιστορία του τύπου, «Ο καλός άνθρωπος βγαίνει έξω και ο κόσμος  τον ποδοπατάει. Ο καλός άνθρωπος- ωωω!- θέλει να βάλει ένα τέλος σε όλα αυτά και τελικά βρίσκει την πραγματική αγάπη, και όλοι κλαίνε και ακούγεται μουσική.» Αυτή είναι η ζωή σας; Αν ναι, είναι απλά μια μεγάλη βαριά ιστορία κι αυτό είναι όλο.

Μήπως η ζωή σας είναι σαν αυτές που βλέπουμε στις ειδήσεις; Τις παρακολουθώ μέσα από σας. Βάζετε ειδήσεις και δείχνουν ένα γραφείο και ένα σωρό ανθρώπους να  κάθονται γύρω, και για ώρες να διαφωνούν και να τσακώνονται μεταξύ τους, χωρίς αποτέλεσμα! Και διαφωνούν για τα ίδια και τα ίδια, «Μπλα, μπλα, μπλα, κι εγώ έχω δίκιο κι εσύ κάνεις λάθος!» και μετά, πολύ σύντομα, μισούν ο ένας τον άλλον. Γιατί τα δείχνουν αυτά στις ειδήσεις; Δεν βγάζει νόημα. Αυτή είναι η ιστορία της ζωής σας; Ένα μεγάλο γραφείο, που όλοι τσακώνονται για τα ίδια και τα ίδια και δεν βγάζει πουθενά; Αυτή είναι η ιστορία της ζωής σας;

Ή μήπως η ιστορία της ζωής σας μοιάζει με κινούμενα σχέδια;
Ναι, με κινούμενα σχέδια. Κάπως διασκεδαστική, κάπως ανάλαφρη. Κανείς δεν παθαίνει τίποτε, επειδή δεν είναι άνθρωποι. Είναι καρτούν.
Δεν είναι θαυμάσιο πώς τα δημιούργησαν ? Τα καρτούνς !
Κι έτσι, ακόμα κι αν ο κακοποιός σας επιτίθεται και σας χτυπάει στο κεφάλι και χύνονται τα μυαλά σας, δυο λεπτά αργότερα τα μυαλά σας μπαίνουν πάλι στην θέση τους, επειδή δεν είστε  πραγματικοί άνθρωποι, είστε καρτούν. Μήπως είναι έτσι η ζωή σας;

Με άλλα λόγια, το διασκεδάζετε; Να μην έχετε σοβαρές ανησυχίες για τις επιπτώσεις, όπως, «Ζω απλά μέσα σε ένα μεγάλο χοντρό καρτούν. Εγώ το σχεδιάζω. Εγώ το έγραψα. Εγώ έκανα το σενάριο. Δεν ξέρω που θα βγει, αλλά είναι απλά ένα καρτούν.» Μπορεί επίσης και να το διασκεδάζετε. Μπορείτε επίσης να πάρετε μια βαθιά αναπνοή και να μπείτε μέσα στην Πραγμάτωσή σας σαν καρτούν. Θέλω να πω, γιατί όχι;

Ή μήπως η ζωή σας είναι ένα μεγάλο – πώς το λέτε – ρομαντικό δράμα; Ξέρετε, μισοσκόταδο, βιολιά που παίζουν κάπου στο βάθος και κάποιος ζει επικές στιγμές στην ζωή του. Και μετά ερωτεύονται και είναι ο έρωτας της ζωής τους, αλλά τον  έρωτα της ζωής τους ξαφνικά τον παίρνουν οι εξωγήινοι της επιστημονικής φαντασίας από την  δική τους ενσάρκωση.
Και ξαφνικά…. Όλο αυτό είναι δράμα, συναισθηματικό δράμα, και ξέρετε, στα συναισθηματικά δράματα πάντα εμπλέκεται η οικογένεια- η μητέρα, ο πατέρας, τα παιδιά, όλοι οι άλλοι από την ευρεία οικογένεια. Και μετά, το φέρνετε στον χώρο της δουλειάς σας. Και μετά πέφτει πολύ κλάμα και πολύς πόνος καρδιάς. Για το όνομα του Χριστού, κλείστε το!
Θέλω να πω, δεν έχει ποτέ καλό τέλος, όπως στα καρτούν. Τα καρτούν έχουν καλό τέλος, αλλά αυτά τα μεγάλα ρομαντικά επικά δράματα, είναι σαν, « Ω!» Αλλά κατά κάποιο τρόπο, σας κάνουν να νοιώθετε καλά ( κάποιος λέει: « Σαπουνόπερα»)Ναι, σαν σαπουνόπερα. Οι μέρες της ζωής μας (*Days of our Lives) Πόσο καιρό κρατάει αυτό; ( κάποιος λέει, «Πενήντα χρόνια») Πενήντα χρόνια. Περίπου όσο και οι ζωές σας. Έχουν φτάσει πουθενά αυτές οι σαπουνόπερες; Έχετε φτάσει εσείς πουθενά; Περίπου όπως και στις σαπουνόπερες, ναι. Μια μεγάλη σαπουνόπερα λοιπόν.

Και μετά έχουμε τις κωμωδίες. Απλά τις κωμωδίες. Κάποιες κωμωδίες είναι πολύ ανιαρές, αλλά έστω, ξέρετε, είναι κωμωδίες. Δεν χρειάζεται να σκεφτείτε πολύ. Κάποιες κωμωδίες είναι πολύ καλές, πολύ αστείες. Ακόμα κι όταν είμαι κακόκεφος τις παρακολουθώ μέσα από εσάς και γελάω καμιά φορά, επειδή διακωμωδούν τις συγκρούσεις της ανθρώπινης ζωής. Οι άνθρωποι έχουν σπουδαίες κωμωδίες. Η κωμωδία μας στην άλλη πλευρά δεν είναι και τόσο καλή, εκτός από μένα ( γέλια). Αλλά γενικά, η κωμωδία στην άλλη πλευρά δεν είναι και τόσο καλή. Οι άνθρωποι φτιάχνετε  υπέροχες κωμωδίες, να μπορεί κανείς να γελάει με τον εαυτό του.

Κι αυτό με φέρνει στο θέμα μου. Η ζωή είναι μια μεγάλη βαριά ιστορία. Αυτό είναι όλο. Δεν παίρνετε πόντους. Δεν κερδίζετε μια καλύτερη θέση στον παράδεισο. Δεν κερδίζετε δυνατότητα για μια καλύτερη θέση στο Κλαμπ των Αναληφθέντων Δασκάλων. Είναι απλά μια μεγάλη βαριά ιστορία. Και ο άνθρωπος, παρά τα όσα του μεταφέρουν οι ανθρώπινες ταινίες, δεν είναι αυτός που θα φωτιστεί που θα δημιουργήσει τη φώτιση. Ο άνθρωπος μπορεί να την επιτρέψει. Ο άνθρωπος μπορεί να γράψει για ένα καρτούν που τελικά ζωντανεύει, σαν να λέμε, «Χριστούλη μου, τι συνέβη όταν φόρεσα τα φτερά μου και έκανα το πέρασμα μέσα από τον ιστό της αράχνης και Επέτρεψα;» Ξαφνικά στην άλλη πλευρά υπήρχε αυτή η υπέροχη σοφία, νεραϊδόσκονη ολόγυρα και υπέροχη μουσική στο τέλος και τα τρέιλερ και οι συντελεστές. Και, ξέρετε, οι συντελεστές που εμφανίζονται στο τέλος, έχουν όλοι το δικό σας όνομα: «Συγγραφέας ο, σκηνοθέτης, επίβλεψη, έλεγχος,» και όλα τα άλλα, είστε εσείς. Όλα είστε εσείς.

Οι άνθρωποι παίρνουν τόσο σοβαρά την ζωή τους. Πράγματι. Και το πιστεύουν. Πιστεύουν αυτές τις βλακείες- την μεγάλη βαριά ιστορία- και θεωρώ ότι ίσως ως έναν βαθμό, αυτό να είναι που την κάνει τόσο καλή, αλλά την παίρνουν τόσο σοβαρά, και κολλάνε σ’αυτή. Γι αυτό, εδώ και αρκετό καιρό τώρα, αναφέρθηκα σε κάποιες πνευματικές ομάδες. Είναι οι πιο βαρετοί άνθρωποι, που έχουν κολλήσει στον τρόπο τον δικό τους. Παίρνουν τόσο σοβαρά τα πράγματα  και δεν τους αρέσει αυτό που κάνουμε εμείς, επειδή γελάμε. Επειδή διασκεδάζουμε.

Όλοι σας περάσατε πολλές ζωές σε ναούς και σε μοναστήρια και σε μονές, σωστά; Με πολλή ησυχία, με πολλή  σοβαρότητα, και με τον Θεό να σας παρακολουθεί και, μην τα κάνετε θάλασσα, Κέρρι,  γιατί ο Θεός σε βλέπει ( γέλια). Και ήταν τόσο βαρετά σε αυτές τις μονές και στους ναούς και στα μοναστήρια. Πολύ βαρετά. Τι είδους ταινία θα φτιάχναμε με αυτό; Βαρετή. «Οκ, τις πρώτες εβδομάδες…» και μετά αυτοί που παρακολουθούν βλέπουν όλο ωωωωμ! και ψαλμωδίες και να ανάβετε κεριά. Την δεύτερη εβδομάδα, ωωωμ, ψαλμοί, κεριά και λίγο θυμίαμα. Και μετά συνεχίζει το ίδιο για περίπου 50 χρόνια, ακόμα ωωωμ και ψαλμοί. Τίποτε δεν έχει συμβεί. Ο Θεός δεν εμφανίστηκε. Ο Ιησούς δεν εμφανίστηκε, και ούτε πρόκειται. Έχετε την εντύπωση ότι θα επέστρεφε σε μια βαρετή….
ΚΕΡΡΙ: Και καθόλου σεξ.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Καθόλου σ-…. Ε, εντάξει, είχαν σεξ.
ΚΕΡΡΙ: Και τραγωδία.
ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Ναι, ναι ! Σκεφτείτε πριν από 600, 700 χρόνια. Είστε σε ένα μοναστήρι (γέλια) και κανείς δεν μιλάει. Θέλω να πω ότι δεν επιτρέπεται σε κανέναν να μιλήσει, και κάθεστε εκεί – βασικά είστε γονατισμένοι εκεί – και κοντεύετε να τρελαθείτε. Αλλά σκέφτεστε ότι, «Οκ, θα το κάνω. Ίσως και να πετύχει. Λένε ότι πετυχαίνει, έτσι κι αλλιώς ο Θεός μας βλέπει.» Και κάθεστε εκεί σοβαροί και προσπαθείτε να κάνετε το σωστό και είστε τόσο απορροφημένοι από την δική σας ιστορία και εντελώς ξαφνικά, «Πρρρρ!» ( γέλια και η Λίντα συμμετέχει στα ηχητικά εφέ).
Όλοι ξεσπάνε σε γέλια και εντελώς ξαφνικά την αφήνει κι ένας άλλος. Ήταν ό,τι πιο αστείο είχε συμβεί ολόκληρο τον χρόνο! Ακόμα και ο ηγούμενος ή η ηγουμένισσα  και ο αρχιερέας γελάνε. Εκείνα τα χρόνια ήταν το μοναδικό χιούμορ, και σας έχει μείνει από τότε. Σαν να λέτε, «Το θυμάμαι αυτό! Μέσα στην εκκλησία επικρατούσε άκρα σιωπή, λίγα κεριά αναμμένα και εντελώς ξαφνικά, από του πουθενά, «Πρρρρ!» Όλοι κοιτούσαν γύρω, «Ποιος το έκανε αυτό;»» Και μετά ένα αυθόρμητο ξέσπασμα γέλιου και όλοι έκλαναν. Κανείς δεν είπε έστω και μια λέξη. Όλοι έκλαναν! Και είναι σαν, «Ωωω!» Και μετά αρχίσατε να σκέφτεστε, «Τι φάγαμε σήμερα;»

Αυτό που θέλω να τονίσω, ανάμεσα στα γέλια σήμερα, είναι ότι όλα είναι μια μεγάλη βαριά ιστορία. Η ζωή σας, όλες οι άλλες σας ενσαρκώσεις, είναι απλά μεγάλες βαριές  ιστορίες.

Όταν τις παίρνετε τόσο σοβαρά, όταν παίρνετε τον εαυτό σας τόσο σοβαρά, η ενέργεια μπλοκάρει, και μετά ξεχνάτε πού έχετε βάλει τα φτερά και ξεχνάτε τι είπα εδώ – αυτά τα δυο απλά σημεία – κι αρχίζετε να γίνεστε και πάλι σοβαροί και μπαίνετε μέσα στο κεφάλι σας. Είστε μέσα στον ιστό της αράχνης όταν γίνεστε τόσο σοβαροί. Το μόνο που πρέπει να κάνετε είναι να  πάρετε μια βαθιά αναπνοή και να γελάσετε με την μεγάλη βαριά ιστορία σας και να συνειδητοποιήσετε ότι κανείς δεν σας μετράει και κανείς δεν σας παρακολουθεί. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Είχατε κάποιες ενσαρκώσεις που ζήσατε όλων των ειδών τις βλακείες και κάποιες άλλες που ήταν εύκολες. Δεν έχει σημασία. Ειλικρινά, δεν έχει σημασία.

Αυτή εδώ είναι μια εξαιρετικά  μοναδική ενσάρκωση για σας. Παρόλα αυτά δεν χρειάζεται να την πάρετε και πολύ σοβαρά. Μια εξαιρετικά μοναδική ενσάρκωση, επειδή βρίσκεστε εδώ για ποιο λόγο;  «Για να σπουδάσω την φώτιση» Ω, Θεέ μου!  Επιτρέψτε. Επιτρέψτε. Διασκεδάσετε. Επιτρέψτε. Είστε εδώ για να Επιτρέψετε. Αυτό είναι όλο, ειλικρινά. Είναι ανάγκη να είστε σοβαροί με το Επιτρέπω; Καθόλου! Στην πραγματικότητα, όσο περισσότερο χαμογελάτε, τόσο περισσότερο επιτρέπετε. Ναι, θα μπορούσαμε να το γράψουμε αυτό σε ένα πελώριο αυτοκόλλητο και στο πουλόβερ της γιαγιάς.

Είστε εδώ για να επιτρέψετε. Αυτό είναι όλο. Πόσο σοβαροί μπορείτε να είστε με αυτό; Όχι πολύ! Πόση δουλειά απαιτεί; Καθόλου! Όμως σας κάνει αυτό να νοιώθετε ότι δεν ασχολείστε καθόλου με τις καταστάσεις, ότι δεν δημιουργείτε μια καλή ταινία; Δεν έχει σημασία. Απλά πάρτε μια βαθιά αναπνοή και επιτρέψτε. Θα ξέρετε ότι φτάσατε στον προορισμό σας, όταν θα μπορείτε να γελάτε με την μεγάλη βαριά  σας ιστορία, όταν θα μπορείτε να σταματήστε να  παίρνετε τόσο  σοβαρά τον εαυτό σας και να μην σκέφτεστε ότι κουβαλάτε όλο το βάρος του κόσμου στους ώμους σας και «Είναι τόσο δύσκολη αυτή η Φώτιση». Δεν είναι. Δεν είναι. Δεν σχεδιάστηκε να είναι έτσι. Φταίνε όλοι αυτοί οι κουφιοκέφαλοι που προσπαθούν να την κάνουν βαρετή, που προσπαθούν να πάνε πίσω στις μέρες της σιωπής στα μοναστήρια και που προσπαθούν να το κάνουν ένα είδος ανθρώπινου παιχνιδιού φώτισης, αλλά δεν είναι έτσι. Είναι πολύ εύκολο. Απαιτεί μόνο μια βαθιά αναπνοή και γέλιο με την μεγάλη βαριά  σας ιστορία.

Ας πιώ μια γουλιά από αυτό που είναι εδώ μέσα ( ο Αντάμους γελάει).

Χαλαρώστε και Επιτρέψτε

Είμαστε στην Σειρά των Φτερών και ξεκίνησα σήμερα- είναι η δική μου ιστορία. Εγώ την επινόησα. Δεν έχω κέφια. Σας αγαπάω. Αγαπάω εμένα ακόμα περισσότερο, αλλά σας αγαπάω ( το κοινό λέει, «Ναι!» και κάποιοι χειροκροτάνε). Δεν έχω κέφια. Είναι μια ιστορία, και συνειδητοποιείτε – είναι σαν τα κινούμενα σχέδια – συνειδητοποιείτε ότι «Ας διασκεδάσουμε λίγο σήμερα κι ας παίξουμε λιγάκι. Θα μπω μέσα, θα έχω τα κέφια μου και όλα καλά!» Μερικοί από εσάς σοκαρίστηκαν σήμερα. Ήταν σαν να σκεφτήκατε, «Ω, Θεέ μου! Θα μου πάρει το κεφάλι σήμερα;» Ήταν μια σκέψη, αλλά, ξέρετε….

Πάρτε μια  βαθιά αναπνοή, στην δική σας ζωή. Αρχίστε να διασκεδάζετε, ξέρετε γιατί; Την στιγμή που το κάνετε, την στιγμή που έχετε παιχνιδιάρικη διάθεση, την στιγμή που πραγματικά χαλαρώνετε και επιτρέπετε, όλα τα ενεργειακά δυναμικά αλλάζουν. Δεν βρίσκεστε πια στο σενάριο, που ήσασταν παγιδευμένοι στον ιστό της αράχνης.
Τότε θα συνειδητοποιήσετε ότι όλα κινούνται μέσα από εσάς. Πώς θα μπορούσατε να κολλήσετε; Όλα κινούνται μέσα από εσας- ο χρόνος, ο χώρος, ο ιστός της αράχνης και όλα τα υπόλοιπα. Όλοι οι φόβοι σας, όλες οι ανησυχίες σας, περνούν μέσα από εσάς. Αυτό είναι όλο. Κατά καιρούς δηλώνουν την παρουσία τους. Ναι, υπάρχει ένα συναίσθημα που καταλαμβάνει το σώμα σας. Θα μπορούσε ακόμη και να σας δημιουργήσει ταραχή. Αφήστε το να περάσει από μέσα σας. Αυτό είναι όλο. Δεν υπάρχει πάλη σε αυτό.

Η ανθρώπινη αντίληψη λέει ότι θα πιαστείτε στον ιστό της αράχνης και θα προσπαθήσετε να βγείτε από εκεί παλεύοντας. Αυτός είναι ο άνθρωπος. Γι αυτό σας ρώτησα, «Ποιος είναι εδώ σήμερα;» Η αντίληψη του Μάστερ – είμαστε σχεδόν στα 50- η αντίληψη του Μάστερ είναι, «Απλά περνάει από μέσα μου.» Και τελικά δεν χρειάζεται να βάλετε φτερά ή να πετάξετε μέσα από οτιδήποτε. Απλά επιτρέπετε αυτά τα φτερά που ήδη υπάρχουν και τα ξεδιπλώνετε και παρακολουθείτε πώς όλα ρέουν μέσα σας και δια μέσου εσάς. Και τότε κρατάτε μόνο όσα θέλετε από την μεγάλη βαριά ιστορία σας, μόνο αυτά που θέλετε στην ζωή σας, μόνο αυτά που επιλέγετε για σας, και συνειδητοποιείτε ότι όλα ρέουν μέσα από εσάς. Είναι τόσο απλό.

Η Σειρά των Φτερών έρχεται, νομίζω ότι είναι το 19^ο έτος που είμαστε μαζί, και όπως είπα και πριν, 200 Shouds. Είναι πολλά. Αρκετό υλικό να γεμίσει 33 βιβλία, μεγάλα βιβλία, όχι μικρά.
Όλες οι διδασκαλίες του Τοβία, όλη η εκπληκτική σοφία η δική μου και όλα όσα τη συνοδεύουν- ε, ναι εκπληκτική. Και, πραγματικά, πάρτε ακόμα μια βαθιά αναπνοή με αυτό. Είναι μέρος της δική σας μεγάλης βαριάς ιστορίας  όλο αυτό. Αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι είναι μια ιστορία φαινόμενο. Είναι φαινόμενο.

Όταν κάναμε την μετάβαση πριν από χρόνια με τον Τοβία και εμένα, ζήτησα την συμβουλή των άλλων Αναληφθέντων Δασκάλων σχετικά με το αν θα ερχόμουν στον Βυσσινί Κύκλο. Ξέρετε, είχα μάθει για την ομάδα, όπως ίσως και κάποιοι από εσάς πριν καν έρθετε εδώ. Είχα μάθει, αλλά ήμουν λίγο καχύποπτος. Σώμπρα; Πειρατές; Η ομάδα αυτή των επαναστατών και των εξεγερμένων; Και ήμουν κάπως, «Είμαι μέσα. Είμαι μέσα.» ( γέλια).
Οι άλλοι έλεγαν ότι θα πάρει περίπου δυο, τρεις, τέσσερις ζωές. Ήξερα ότι δεν ήταν έτσι. Ήξερα ότι ήσασταν πολύ έτοιμοι. Απλά καμιά φορά  χρειαζόταν να σας κρατήσω με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω και μετά να σας ισιώσω να πάρετε μια αναπνοή και να συνειδητοποιήσετε ότι είναι απλά μια μεγάλη βαριά ιστορία. Αυτό είναι όλο. Η ζωή σας δεν είναι τόσο σημαντική, παρά μόνο το Εγώ Είμαι. Και είναι σημαντική μέσα στην ομορφιά των ιστοριών της. Αλλά σταματήστε να την παίρνετε τόσο σοβαρά, εντάξει;

Τι είναι αυτό που σας λέω εδώ; Βγείτε έξω και ζήστε. Χαρείτε. Διασκεδάστε. Όταν νιώθετε ανησυχία ή φόβο, αντί να προσπαθείτε να ξεφύγετε ή να το πολεμήσετε με το μυαλό σας, απλά επιτρέψτε να σας διαπεράσει. Επιτρέψτε του να μπει μέσα σας. Θα συνειδητοποιήσετε ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει κανένας ιστός αράχνης. Αλλά από την στιγμή που το πολεμάτε, είτε πρόκειται για καρκίνο, είτε πρόκειται για χρεοκοπία, είτε πρόκειται για αυτοεκτίμηση ή για οτιδήποτε άλλο, από την στιγμή που το πολεμάτε, θα κολλήσετε. Για σας είναι πραγματικά πολύ χειρότερα από ότι  ήταν πριν. Έχετε φτάσει σε αυτό το σημείο της συνείδησης και έχετε κολλήσει περισσότερο από ποτέ. Είστε πιο ευαίσθητοι, γι αυτό θα κολλήσετε περισσότερο. Τότε σταματάτε και λέτε, «Ποια ήταν εκείνα τα δυο σημεία που μας είπε ο Αντάμους;»

ΣΑΡΤ: Θα έπρεπε να τα είχαμε γράψει.

ΑΝΤΑΜΟΥΣ: Θα έπρεπε να τα είχατε γράψει ( γέλια). Γι αυτό τα μαγνητοφωνούμε. Αυτό θα το πουλήσουμε. Δεν έχει τσάμπα.
Αστειεύομαι.
Είναι μια ιστορία. Διασκεδάστε μαζί της. Είστε ένα σπουδαίο μεγάλο καρτούν.

Στην Σειρά των Φτερών θα συνειδητοποιήσετε ότι θα το κάνουμε ευθύς αμέσως, οκ; Κι έτσι λοιπόν, θα μαζευόμαστε, θα διασκεδάζουμε, θα σκαρφίζομαι ιστορίες όπως έκανα σήμερα με το «Είμαι κακοδιάθετος.» Πώς είναι ποτέ δυνατόν να είμαι κακοδιάθετος;
Τελικά, αυτά που είπα για εκείνες τις ενσαρκώσεις είναι αληθινά.
Ο Πλάτωνας είναι ένας πόνος στα οπίσθια. Είναι αναποφάσιστος και ο Σαίξπηρ αγωνίζεται μέσα του να αποφασίσει αν θα γράψει για το κοινό. Και ο Μαρκ Τουέν, είναι αστείος, αλλά κάποιες φορές γίνεται τόσο σκεπτικιστής, τόσο αρνητικός για όλα, κυρίως για τον εαυτό του. Έχει θέματα με την ενέργεια, δεν είναι να απορεί κανείς που χρεοκόπησε.
Όλα αυτά είναι αληθινά, αλλά δεν με ενοχλούν καθόλου. Παίρνω μια βαθιά αναπνοή και κοιτάζω τις μεγάλες βαριές τους ιστορίες και συνειδητοποιώ την ομορφιά μέσα τους και μέσα μου. Και συνειδητοποιώ, ότι ουσιαστικά ποτέ δεν κόλλησαν στον ιστό της αράχνης. Νομίζουν ότι κόλλησαν, αλλά δεν κόλλησαν. Ποτέ δεν τράκαραν, ποτέ δεν κάηκαν, νομίζουν ότι έτσι έγινε, αλλά δεν έγινε.  Και είναι πραγματικά  όλοι τους κομμάτια της ολότητάς μου.

Τώρα, καθώς ο χρόνος μας τελειώνει- σας το είπα ότι θα ήταν πιο σύντομο από τα άλλα Shouds, γύρω στα δυο λεπτά πιο μικρό από ό,τι συνήθως ( γέλια)- ας κάνουμε μια μεράμπ. Γιατί; Ε, βαρέθηκα να μιλάω, ξέρετε, κι εσείς βαρεθήκατε να με ακούτε.
Ας πάρουμε μια καλή βαθιά αναπνοή και ας κάνουμε την μεράμπ  των Φτερών.
Πάρτε μια καλή βαθιά αναπνοή. Πάμε.

Η Μεράμπ των Φτερών

Τώρα είμαστε στην Σειρά των Φτερών.

(αρχίζει η μουσική)

Αυτό σημαίνει ότι μετά από τόσα χρόνια πραγματικού ανοίγματος και επιτρέποντας  και ρίχνοντας μια διασκεδαστική ματιά στον εαυτό σας, τελικά βρισκόμαστε στο σημείο να πετάξουμε. Πρόκειται να πετάξουμε. Αυτό σημαίνει επέκταση.

Ο άνθρωπος ακόμα θα έχει μέρες πανικού ή ανησυχίας ή απλά θυμού. Τότε είναι που παίρνετε μια βαθιά αναπνοή, όπως κάνουμε τώρα- σχεδόν ακούω τον άνθρωπο να ουρλιάζει στο βάθος- τότε είναι που παίρνετε μια βαθιά αναπνοή και συνειδητοποιείτε ότι όλα είναι μια πολύ μεγάλη βαριά  ιστορία. Τότε είναι που νοιώθετε τα φτερά σας. Εννοώ, κυριολεκτικά.

Νιώθετε τα φτερά σας.

Έχω πει σε κάποιες από τις συναντήσεις μας παλιά, ότι έχετε ενεργειακά φτερά. Η πλάτη σας, οι ώμοι σας, είναι τα πιο ευαίσθητα σημεία του σώματός σας. Δεν μιλάω για μεγάλα πουπουλένια φτερά, μιλάω για την ικανότητα να επεκταθείτε, να ανοίξετε. Απλά παίρνετε μια βαθιά ανάσα και το επιτρέπετε.

Λέτε, «Ναι, αλλά δεν ξέρω πώς.» Ναι, ξέρετε. Είναι απλά μέρος της ιστορίας . « Μια μέρα φύτρωσαν φτερά, φτερά που μου επέτρεψαν να επεκταθώ, να μη φοβάμαι πια τη ζωή, να μην φοβάμαι πια να πετάξω, να μην κρατάω πια τον εαυτό μου κάτω από το πουπουλένιο ταβάνι της φώτισης. Απλά το έκανα.»

Πάρτε μια βαθιά αναπνοή και, στην μεγάλη βαριά ιστορία σας, ελάτε στο κεφάλαιο, όπου απλά επιτρέπετε στα φτερά σας να ξεδιπλωθούν.

Αυτά τα φτερά μπορούν να σας περάσουν μέσα από οποιαδήποτε αντίληψη φόβου κι αν υπάρχει, μέσα από την αμφιβολία, τον κίνδυνο. Μέσα από οποιαδήποτε πεποίθηση μπορεί να έχετε, που σας εμποδίζει να πάρετε αποφάσεις, που δεν ξέρετε τι να κάνετε μετά. Απλά νιώστε αυτά τα φτερά να ξεδιπλώνονται και να σας πάνε παραπέρα.

Ναι, για τον άνθρωπο που κάθεται εδώ, ναι, θα υπάρχουν μέρες, θα υπάρχουν άσχημες μέρες. Είναι απλά μέρος της μεγάλης βαριάς ιστορίας , και είναι εντάξει. Είναι εντάξει. Και υπάρχει ο Μάστερ με τα φτερά. Δεν προσπαθεί να πολεμήσει, δεν προσπαθεί να ξεπεράσει  αμφιβολίες και αβεβαιότητα και φόβο. Δεν προσπαθεί καθόλου, αλλά συνειδητοποιεί, ότι είναι απλά ένα από τα «και», ένας από τους πολλούς τρόπους αντίληψης της πραγματικότητας.

Σε αυτές τις Σειρές που έρχονται, αυτό τον χρόνο που θα περάσουμε μαζί, θα αρχίσετε πραγματικά να βιώνετε καταστάσεις. Αντί να μιλάτε για το Επιτρέπω, επιτρέπετε στον εαυτό σας να βιώσει. Αντί για τις Πλατωνικές συζητήσεις για την φώτιση, θα την βιώσετε αληθινά.

Αντί να σκέφτεστε την χαρά, αυτή θα είναι εκεί.

Μερικές φορές οι εμπειρίες που θα σας έρθουν αυτή την χρονιά, πρόκειται να  σας σοκάρουν πάρα πολύ, επειδή είναι τόσο πραγματικές. Το εννοώ, είναι πραγματικές.

Μερικές φορές το άνοιγμα της επίγνωσης θα σας εκπλήξει. Θα αναρωτιέστε αν το σώμα σας ή το μυαλό σας μπορούν να το διαχειριστούν. Είναι τόσο συγκλονιστική, η εμπειρία, πολύ περισσότερο από όλες τις συζητήσεις!

Ναι, θα μπορείτε να το διαχειριστείτε, ειδικά όταν παίρνετε μια βαθιά αναπνοή και νιώθετε αυτά τα φτερά του αληθινού Μάστερ.

Μεταφερόμαστε από την αίθουσα διδασκαλίας ,στην πραγματική, γεμάτη νόημα και διασκεδαστική εμπειρία της ζωής. Αλλάζετε την ιστορία, την γράφετε με διαφορετικό τρόπο, και ξαφνικά , σε αυτά τα τελευταία κεφάλαια της μεγάλης βαριάς σας ιστορίας, συνειδητοποιείτε ότι την γράφετε εσείς. Άνθρωπε, είσαι μέρος της συγγραφής του επόμενου κεφαλαίου.

Έχετε ένα γνωρίζειν και ένα συναίσθημα ότι, εντάξει, υπήρχε ένα βιβλίο, ένα μεγάλο βαρύ βιβλίο της ζωής σας, αλλά ουσιαστικά  δεν είχατε και πολλά να πείτε ,γύρω από αυτά που έγραφε. Αυτό αλλάζει.

Μιλήσαμε γι αυτό στο Keahak  τελευταία, ονομάζεται συγκατοίκηση. Του Μάστερ και του ανθρώπου. Συνειδητοποιείτε ότι δεν εμπιστευόσασταν τον εαυτό σας, για να γράψει την ιστορία, το επόμενο κεφάλαιο.

Τώρα εσείς, ο Μάστερ, το Εγώ Είμαι, τώρα πραγματικά γράφετε και ζείτε στα επόμενα κεφάλαια. Κεφάλαια γύρω από την ελευθερία, κεφάλαια γύρω από την πραγματική εμπειρία ζωής. Όχι απλά για μια συνηθισμένη μονότονη καθημερινότητα, αλλά για την εμπειρία της πραγματικής ζωής. Αυτή είναι η διαφορά. Αυτή την στιγμή, αυτή είναι η διαφορά – συμμετέχετε.

Κι έτσι, ποιος κάθεται εδώ τώρα ; Τι συνέβη κατά την διάρκεια της μεράμπ; Σε τι ποσοστό ανεβήκαμε; Ε λοιπόν, ο καλύτερος τρόπος για να το θέσω, μιας και κάποιος έφτασε πολύ κοντά σ αυτό, είστε 100 τοις εκατό άνθρωπος και 100 τοις εκατό Μάστερ. Είστε και τα δυο.

Δεν συγκρούεστε μεταξύ σας. Δεν προσπαθείτε να πάτε από το 20 τοις εκατό του ανθρώπου στο 80 τοις εκατό του Μάστερ, είστε και τα δυο, συγκατοικείτε. Είστε και τα δυο.

Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή.

Πετάξτε διαμέσου των φόβων σας. Πετάξτε μέσα από την  απελπισία του μυαλού. Πετάξτε μέσα από συναισθηματικά θέματα. Μην σταματήσετε, για να προσπαθήσετε να τα εξηγήσετε ή να τα επεξεργαστείτε. Μην τρέχετε πια μακριά τους. Πετάξτε μέσα από αυτά.

Θα είναι κάπως τρομαχτικό στην αρχή, επειδή θα μοιάζει σαν να πετάτε κατευθείαν μέσα στον ιστό της αράχνης.  Αλλά θα συνειδητοποιήσετε ότι υπάρχει μια ορμή, θα λέγαμε, πάθους,  ενέργειας – σχεδόν μια συνειδητότητας, αλλά όχι ακριβώς- αλλά θα υπάρχει μια ορμή, που θα σας περάσει πετώντας ανάμεσα από τους βαθύτερους φόβους σας. Μην τους αποφεύγετε πια, αλλά επίσης, μην στέκεστε για να τους επεξεργαστείτε. Μπείτε κατευθείαν μέσα τους.

Δεύτερον, συνειδητοποιείστε ότι όλα είναι  μια μεγάλη βαριά ιστορία, αλλά τώρα είστε μέρος της συγγραφής του σεναρίου της. Και λέω μέρος, επειδή και ο Μάστερ θα γράφει το δικό του μέρος στο σενάριο. Αλλά τώρα εσύ, άνθρωπε, θα γράφεις μαζί του, θα συμμετέχεις. Αυτά είναι τα δύο σημεία.

Ας πάρουμε μια καλή βαθιά αναπνοή μαζί. Ας πάρουμε μια καλή βαθιά αναπνοή μαζί.

( η μουσική τελειώνει)

Είναι καιρός για να γιορτάσουμε, αγαπητοί Σώμπρα.

Είναι η ώρα της γιορτής. Γι αυτό, ανοίξτε αυτά τα φτερά και φύγαμε.

Και πάντα να θυμάστε ότι όλα είναι καλά στην μεγάλη βαριά σας ιστορία! ( γέλια)

Με αυτό, σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ ( το κοινό χειροκροτάει).

Μετάφραση : Καλλιόπη Παγούδη,    Μαρία Γρηγοράκη